Αγκαλιάζω τον τίγρη κι επιστρέφω στο βουνό...

[PELTASTIS VARNAVAS]

για τα ανωτερω, απλα:

κι ενα χαη κου:

τούτο το φθινόπωρο
γερασμένα μοιάζουν
τα πουλιά και τα σύννεφα

BASHO

[Oneiro]

Όλα κάτω από τον 0υρανό...
και το μεγάλο ταξίδι (03:05-03:37)




Τα Πέπλα που σηκώνουν για να βρεθούν στο 0νειρο
ρίχνοντας κάτω τις καρδιές ξανά και ξανά... πώς αλλιώς;




...και Όλα μέσα στις Καρδιές τους τελικά : -)))

[ION 4ever]

Όνειρο ...
δεν έχω λόγια....
Τόσο... τέτοια.... αναγνώριση... ταύτιση.... συμπόρευση...
μες τ' ονειρο....
σπάνια.
όσες φορές ...όποιες σκηνές....

στρέφει το βλέμμα...
πάλι
στον καθρέφτη...
μα καθρέφτης δεν υπάρχει...

[Oneiro]

[PELTASTIS VARNAVAS]

http://be-water.pblogs.gr/

εδω μεσα εχει και συνεντευξη μπρους Λη για το νερο τη ρευστοτητα την κυκλικη κινησιολογια και φιλοσοφια...μπη γουοτερ:

http://be-water.pblogs.gr/2007/10/119266.html


για τους ταητσηστες του φορουμ


εκεινη τη μικρη φορμα με το σπαθι δεν μπορω να βρω...

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ίσως...

Μια Ταοϊστική ιστορία αφηγείται έναν γέρο αγρότη που δούλευε στα χωράφια του πολλά χρόνια. Μια μέρα, το άλογό του τό ΄σκασε. Όταν το έμαθαν οι γείτονες, πήγαν να τον επισκεφτούν.
«Τι ατυχία...» έλεγαν με συμπάθεια.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, το άλογο επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του 3 ακόμα άγρια άλογα.
«Τι καλή τύχη!» θαύμασαν οι γείτονες.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, ο γιός του αγρότη προσπάθησε να καβαλήσει ένα από τα άγρια άλογα. Μα έπεσε και έσπασε το πόδι του. Γι άλλη μια φορά οι γείτονες ήρθαν να συμπαρασταθούν.
«Τι ατυχία...» έλεγαν με συμπάθεια.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, στρατιωτικοί ήρθαν στο χωριό και επιστράτευσαν όλους τους νέους, εκτός από τον γιό του αγρότη, επειδή είχε σπασμένο πόδι.
«Τι καλή τύχη!» θαύμασαν οι γείτονες.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης...

http://www.artofwise.gr/html/categories ... ories.html

----------------------ξερω ξερω ρε αειροον το εχουμε ξαναπει αυτο το ζεν στορυ αλλά ειναι απο τα αγαπημενα μου αυτη η ταλαντωση..το εκκρεμες
ατυχια -καλη τυχη -ισως
αυτη η ιστορια παιζει και στην ταινια με τον τζων αβρακωτος παιχνιδια εξουσιας οπου αναλυονται καποιες δεξιοτητες κρατους της ανατολικης μεσογειου σε θεματα intelligence

[Oneiro]

Λαμπερό φεγγάρι
πουθενά σκοτεινή γωνιά
ν’ αδειάσω τη στάχτη





Αφού θαύμασα το φεγγάρι
παρέα με τον ίσκιο μου
επιστρέφω στο σπίτι

[ArELa]

'Ονειρο... χαίρομαι που σε ξαναβλέπω

[Hlios]

'Ονειρο... χαίρομαι που σε ξαναβλέπω

+1

[Oneiro]

" Αφιέρωσε χρόνο για να ακούσεις αυτό που λέγεται χωρίς λόγια,
να υπακούσεις το νόμο που είναι πολύ αδιόρατος για να γραφεί,
να λατρέψεις το ασήμαντο και να αγκαλιάσεις το άμορφο."

Λάο Τσε

[Hlios]

[Oneiro]

Γιατί Ηλιε μου τι σου έκανα η κακούργα;

[Hlios]

Έγινα πολύ ευσυγκίνητος και έτσι…
μου βγαίνει μια φόρτιση, υγρή.

[Oneiro]

Μπορεί να λέει ο παππούλης "να αγκαλιάσεις το άμορφο" όμως εγώ
σου στέλνω μια τεράααστια αγκαλιά από τριαντάφυλλα για παρεάκι!

[Hlios]

Κάποτε η ιον με θεωρούσε πεσιμιστή.
Όταν μου το είπε το νόμισα υπερβολή.

Όσο κατηφορίζω τα σκαλιά της κατανόησης
τόσο η ψαλίδα ανοίγει.. τα άκρα φουσκώνουν.

Έτσι οι ευαισθησίες αυξάνουν,

και η θλίψη είναι σαν την σκόνη
...που πάντα επιστρέφει.
Αν δεν την καθαρίζεις σε σκεπάζει.



Συνέχισε να τιμάς με την αισθητική σου, το κάλλος του κόσμου.

[Oneiro]

Αυτό που θα σου πω είναι προσωπική εκτίμηση, μα θεωρώ οτι
η κατανόηση έχει ανηφορική διαδρομή, και οτι με κάθε σκαλοπάτι
που πατάς ανεβαίνεις. Είναι βλέπεις από τη φυσή της αδύνατο να
την κατηφορίσεις γιατί πλέον το πάτημα του ποδιού σου έχει
αφήσει το ίχνος του πάνω στο σκαλί και στην μνήμη της καρδιάς.

Ετσι όσο κι αν σου φαίνονται οτι τα άκρα ανοίγουν ίσως αυτό
να συμβαίνει επειδή ανοίγει η στιγμή σου στον χρόνο και έτσι
μπερδεύεται ο νους. Ομως η Καρδιά πάντα γνωρίζει αυτό που ο
νους παλεύει για να δει, αποδεικνύοντάς το με γεγονότα απτά.

Αλλωστε τι θα ήταν η Αγάπη αν δεν είχε προηγηθεί η Κατανόηση;
Mια θεωρία ουτοπίας.

Ολα είναι δρόμος Ηλιε μου, και ίχνη σαν τα δικά σου του χαρίζουν
απλόχερα ροδοπέταλα σε κάθε βηματισμό τους.

[Hlios]

Μεστά νοήματος τα λόγια σου
καταδεικνύουν την γόνιμη προσωπικότητα σου.

Στέγασε τα, με τον τρόπο που γνωρίζεις καλά…
με μια μελωδία της επιλογής σου.

[PELTASTIS VARNAVAS]

ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΕς... ηλιαχτιδες με καλημεριζουν
με λαο τσε παππουλη μας
ευχαριστω και ανταποδιδω με χαλιλ ζζιμπραν επικαιρο:

“Φίλοι και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πιστεύω αλλά κενό από θρησκεία.

Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.

Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά.

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρεται παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.

Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.

Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος”».

(Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη, εκδ. PRINTA)

bonjour

[ION 4ever]

καθώς επιστρέφω στο βουνό μου, έχοντας αγκαλιασμένη την δική μου τίγρη
ξεφυλλίζω το βιβλίο που αισθάνομαι την μεγαλύτερη εγκαρδιότητα.
Ένας φωτεινός έρωτας διαρκείας.

Σιγὰ σιγά, μὲς στὸ κατακαλόκαιρο, τὸ φῶς ἀφανίζει τὴν Ἑλλάδα.
Χωνεύει τὰ νησιά, ἐξουδετερώνει τὶς θάλασσες, ἀχρηστεύει τοὺς οὐρανούς.
Μήτε ποὺ βλέπεις πιὰ βουνά, μήτε δέντρα, μήτε πολιτεῖες,
μήτε χῶμα καὶ νερό. Ἄφαντα ὅλα.
Πιωμένος φῶς -μονάχα μιὰ σκιὰ μαύρη- ὁ ἄνθρωπος.
Μιὰ σκιὰ ποὺ μεγαλώνει, δυσανάλογα προστατευμένη ἀπὸ τὴν ἴδια του τὴ θυσία.

Ἡ ἀντίσταση σ᾿ ἕνα τέτοιο φῶς: νὰ ποιὸ εἶναι τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ἑλληνικῆς ἀρχιτεκτονικῆς.
Μέσα στὴ διαφάνεια, πιὸ διάφανος ἀκόμη, πιὸ λευκός, ὁ Παρθενώνας δικαιώνει μυστηριακὰ τὴν ὕπαρξή του
τὴν ὥρα ποὺ τὸ μεσημέρι τὸ ἀττικὸ
φτάνει στή μεγαλύτερή του ἔνταση κι ὅπου μονάχα νεράιδες τριγυρνᾶν
μὲς στὸ θαμπωτικὸ διάστημα.
Ἡ Ἑλλάδα στοὺς χάρτες ἀνύπαρχτη.
Λὲς καὶ βρῆκε ὁ κόσμος τὸ μακαρισμένο τέλος του σ᾿ αὐτὴν τὴν ἀπόλυτη ἰσότητα.

Κι ὅμως, τὸ ἴδιο αὐτὸ φῶς, τὸ ἀστραφτοβόλο, τὸ καταιγιστικό, τὸ ἐπίμονο,
ποὺ ἀναιρεῖ τὴν Ἑλλάδα μὲς στὰ μεσημέρια,
τὴν ἀποκαθιστᾶ πάλι τὸ ἡλιοβασίλεμα
κάτω ἀπὸ τὰ φαντασμαγορικὰ πυροτεχνήματα τοῦ δειλινοῦ
καὶ ἀργότερα κάτω ἀπὸ τὴν τρυφερὴ παρουσία τῆς Σελήνης.
Τότε ξαναβρίσκει τὸν ἑαυτό της ἡ Ἑλλάδα.
Ξαναγίνεται αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι.
Ξαναπαίρνει στοὺς χάρτες τὴ θέση ποὺ τῆς ἀξίζει.
Θέλω νὰ πῶ τὴ θέση τῶν ὀνείρων.

Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Τὸ ἑλληνικὸ καλοκαίρι κατὰ τὸν E. Tériade», στὰ «Μικρὰ Ἔψιλον», στὸ «Ἐν λευκῷ», ἐκδ. Ἴκαρος, 2006

Και κάτι ακόμη από το ίδιο βιβλίο.


Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι
ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται
να εξουδετερώσουν τη φθορά.
Με πλήρη επίγνωση ότι μια μέρα ο πλανήτης αυτός θα καταψυχθεί
ή θ' αναφλεγεί μαζί με τα επιτεύγματά τους.

Οδυσσέας Ελύτης, Δολώματα για τον κανένα.

[firefightergr]

ε ναι, ή θα καούμε ή θα περάσουμε σε νέα εποχή των παγετώνων ,υπήρχαν τα ιδεογραφήματα όταν ζούσε ο Ελύτης;

[PELTASTIS VARNAVAS]

"Defense (Peng), yielding (Lu), Press (Ji) and put (on) must be practiced diligently,

The upper and lower body should follow each other so that the opponent can not occur,

Allow him to gain immense power and beat us

We use four ounces to move away 1,000 pounds,

Execute the enemy in and let it fall into the void, connect yourself with him and throw him out immediately,

Adhere (Zhan), Connect (Lian), bonding (Nian), consequences (Sui), lose [this compound] are not and do not go against it. "
για να επανελθουμε στα αγαπημενα ταη τση

[Oneiro]

Γράφει ο Chungliang Al Huang στο ομότιτλο με το νήμα βιβλίο του:

"Συνήθως θέλουμε να μην αλλάξουμε. Νομίζουμε οτι μπορούμε να βρούμε κάτι όμορφο και ασφαλές,
και θέλουμε να κρεμαστούμε από αυτό. Ξεχνάμε οτι το σταθερό χτίζεται μόνο πάνω στην αλλαγή.
Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς, έτσι ώστε, αν δοκιμάσετε να πιαστείτε από τη φευγαλέα στιγμή,
είσθε χαμένος. Αν όμως ακολουθείτε τη στιγμή καθώς αλλάζει, τότε καταλήγετε να κινείσθε
σταθερά. Προχωρείτε μαζί με ό,τι συμβαίνει, την άισθηση αυτής της σταθερότητας τη μεταφέρετε
με τον κινούμενο εαυτό σας. Βιώνετε ταυτόχρονα κίνηση και ακινησία. Αν εφαρμόσετε την ιδέα
ετούτη στην καθημερινή σας σκέψη και στον τρόπο που αντιλαμβάνεστε την ύπαρξή σας, τότε ίσως
σας βοηθήσει. Το ταιτζί είναι φιλοσοφία που ξεκινά από τη βασική άγνοια, τη βασική ανακούφιση
του να ενδίδεις. Αυτό μπορεί να αρχίσει όταν κάθεστε απλώς εδώ, δίχως να προσπαθείτε και πολύ
να ακούσετε τι λέω και δίχως να κρατάτε νοερά σημειώσεις. Αν αισθάνεστε άνετα μη γνωρίζοντας,
μαθαίνετε να γνωρίζετε το άγνωστο πολύ συντομότερα και άκοπα.

Βιαζόμαστε πάντα, οι περισσότεροι. Προσπαθούμε τόσο σκληρά να βρούμε την απάντηση, και σπάνια
έχουμε την υπομονή να την περιμένουμε. Οπωσδήποτε, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσετε πουθενά.
Μπορείτε να το αποδεχθείτε αυτό; Μπορείτε πραγματικά να το παραδεχθείτε; Τη στιγμή που το δέχεστε,
ΜΠΟΥΜ! Ανοίγει η ζωή. Είναι μεγάλη ειρωνία, επειδή, αν βιάζεστε πραγματικά να μάθετε τι είναι ζωή,
τότε κάνετέ το και ξεπεράστε το. θα μπορούσατε να γεννηθείτε, να πάρετε την πρώτη αναπνοή,να μπήξετε
φωνή μεγάλη -ΑΑΑΑΑΑΑ- και να πεθάνετε. Αποτελεσματικότατο. Μεγάλη επιτυχία, ναι;"

Κι έπειτα είναι και ο Ηράκλειτος που λέει:

"Πόλεμος πατήρ πάντων"
Είναι η φράση που τον κατέστησε "σκοτεινό" σε όσους στάθηκαν στο γράμμα των λέξεών του και όχι
στην ανυπέρβλητη ουσία των λόγων του. Ποιός πόλεμος άραγε στις παρυφές της δόξας του θα μπορούσε
να εναγκαλιάσει την ζωή, διασώζοντάς την, από τα χίλια μύρια κύματα που μπορούν να σβήσουν το
φώς της σαν κεράκι της Λαμπρής... Ποιός θάνατος αφήνει χώρο σε ό,τι ανασαίνει.. και ποιά δύναμη
επιμένει και παλεύει με το μαχαίρι στο στόμα..;

Με φιλοσοφική διάθεση από εκείνες που δεν φιλοσοφούν την ζωή αλλά προσπαθούν να ζήσουν την φιλοσοφία,
ήρθε ετούτος ο παππούλης τις προάλλες και μου έδωσε δίχως λόγια ένα τεράστιο μάθημα.



http://taichivideos.org/hsiung-yang-ho- ... e-tai-chi/

Είναι αυτή η κίνησή του, που μου προκαλεί ρίγος συγκίνησης καθώς τα πόδια του παλεύουν να σταθούν εκεί
που κάποτε, όπως το μαρτυρούν έζησαν ενδοξότερες εποχές. Αβίαστος και δίχως ίχνος επιτήδευσης ο χορός του.
Μα κυρίως ο τρόπος που τα χέρια του χαιδεύουν τον αέρα σαν να πρόκειται λες, για μιά αόρατη ερωμένη, είναι
ο λόγος που θυμήθηκα πόσο δυνατή είναι αυτή η φλόγα που καίει εντός μας, και που όσα χρόνια κι αν περάσουν
από τις πλάτες μας, όσο βάρος κι αν τους προσθέσουν, εκείνη κράτα ζωντανό το 0νειρο και την καρδιά ικανή να ζει
και να ελπίζει. Ετσι κι αλλιώς μια ατέρμονη σκιαμαχία όλη η ζωή.

Και ξάφνου ανάμεσα στον χορό του, σκάει μύτη ένα κοριτσάκι με το ομπρελίνο και τα κοτσιδάκια του..
..και όλα μπήκαν στη θέση τους.

[Oneiro]

«Κοίταζα στο γλυκό φως του καντηλιού την ασκητικιάν αντρίκεια μορφή του Χριστού,
ξέκρινα τα κοντυλένια χέρια του που κρατούσαν σφιχτά τον κόσμο και δεν τον άφηναν
να πέσει στο χάος κι ήξερα πως, απάνω στη γης, όσο ζούμε, τούτος δεν είναι το λιμάνι
όπου αράζεις, είναι το λιμάνι απ’ όπου ξεκινάς, ξανοίγεσαι σε άγρια τρικυμισμένη
θάλασσα και μάχεσαι ολοζωής ν’ αράξεις στο Θεό. Δεν είναι ο Χριστός το τέλος,
είναι η αρχή· δεν είναι το "Καλώς όρισες!" είναι το "Καλό ταξίδι!".
Δεν κάθεται αναπαμένος σε μαλακά σύννεφα, θαλασσοδέρνεται κι αυτός μαζί μας,
με τα μάτια στηλωμένα ψηλά στο βορράστρι και κρατάει το τιμόνι.
Γι’ αυτό μου αρέσει, γι’ αυτό θα πάω μαζί του».

Νίκος Καζαντζάκης
Αναφορά στον Γκρέκο

Τι ταϊτζί κι ετούτο...

[PELTASTIS VARNAVAS]

Το Τραγούδι του Πραγματικού Νοήματος

Όχι μορφή, όχι σκιά

Ολόκληρο το σώμα διαφανές και άδειο.

Ξεχνάς το περιβάλλον σου και είσαι φυσικός

Σαν ένας μεγάλος βράχος που κρέμεται από την κορυφή του

Δυτικού βουνού.

Τίγρεις βρυχώνται, μαϊμούδες στριγγλίζουν.

Καθαρή πηγή, ήρεμο νερό.

Φουρτουνιασμένο ποτάμι, τρικυμισμένη θάλασσα.

Με όλη σου την ύπαρξη, αναπτυξε τη ζωή σου.

http://kungfu-tripleharmony.gr/wordpress/?page_id=141

[Oneiro]

Αυτός ο πιτσιρίκος ετών 116(!) στο συγκεκριμένο βίντεο,
αλλάζει την άποψη περί διαφορών προσδόκιμων που
έχουμε συνηθίσει να ακούμε και να πιστεύουμε.

Ο Τhunderpalm ο ίδιος λέμε



(Για την ιστορία, απεβίωσε τον Φλεβάρη του '12 στα 118 του χρόνια)