ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Κομμάτια ή Ποιήματα Ελλήνων και Ξένων λογοτεχνών/ποιητών που αγαπήσατε
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Τρί 14 Δεκ 2010, 01:11

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας


Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.

Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.

Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

http://www.youtube.com/watch?v=ii8pDdC8AiQ


-------------αναφερθηκαμε ψες ξανα στον πεχληβανη...ας βιωσουμε παλε
και το χαραζει...πολλοι αναφερομαστε σε αυτα τα ασματα σαν τους ..εθνικους υμνους
της αμοργου της ηρακλειας της φολεγανδρου [ηνωμενες πολιτειες αρχιπελαγους κατ εμε]

με ταυγουστιατικα φεγγαρια για παντιερες ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ!!!! :rose:
ΤΑΧ ΑΥΡΙΟΝ ΕΣΕΤ ΑΜΕΙΝΟΝ....
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από Oneiro » Τετ 15 Δεκ 2010, 00:58

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μιαν απόχη να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

Bάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία του χαρτοπόλεμου τη βία.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Bάστα το νού, βάστα το νού να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγγουνεύεται στη γλύκα.

http://www.youtube.com/watch?v=8i4nW4OevR0

Θαρσείν χρη :bbye1:
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Τετ 15 Δεκ 2010, 07:07

Έχω μιά τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ γιά το καλό μου
γιά κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω
γιά να της τραγουδήσω
τον πιό βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμούς με σπρώχνει να περάσω
γιά να την αγκαλιάσω
στον πιό τρελό χορό
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά τηςμου δίνει την προβιά της
γιά να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι
σχεδόν αγαπημένοι
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει τούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.


ΚΑΙ παλι και παλι και παλι... :rose: ειδικα για σημερα αφιερωμενο του Αγιου Ελευθεριου της αγιας ελευθεριας μας
καθεις για τη δικια του και για ολων την ελευθερια
πολλαπλοι οι συμβολισμοι αδερκια απο το καγκελο μπροστα στον πανθηρα του ριλκε μεχρι το ονειρεμενο :lovey0:
σπασιμο του εσωτερικου κλουβιου μας
τα λεμε σε λιγες ωρες κι ας μη βρεθουμε ποτε υλικα πατησιων ομονοια αλεξανδρας

τες καλημερες μου

ΝΟ PASSARAN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :thumb:
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Παρ 24 Δεκ 2010, 07:58

Χριστούγεννα 2010 - Πόσα αίματα θα χυθούν ακόμη!

Ανδρέα Καρκαβίτσα
Θείον Όραμα
Από το βιβλίο "Τα λόγια της Πλώρης", Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Δε λέτε, ρε παιδιά, τίποτα να ζεσταθούμε;
Και με το λόγο φάνηκε μαύρο κορμί στην ανοιχτή θυρίδα, κύλησε από τη σκάλα κάτω ο Κώστας ο θερμαστής, βαρυτυλιγμένος στην πατατούκα του. Έκανε κρύο δυνατό. Βοριάς εξύριζε τα πέλαγα, πάγωνε τ' ακρογιάλια, κρουστάλλιαζε τα στοιβαγμένα χιόνια στα βουνά. Και το πλήρωμα, ναύτες και θερμαστές, συναγμένοι ολόγυρα στη θερμάστρα, φρόντιζαν να ζεσταθούν με τη φασκομηλιά και το ψωμοτύρι. Ο λύχνος, καρφωμένος στη μέση ενός στύλου, φώτιζε και κάπνιζε μαζί τα περίγυρα σωθέματα. Διπλά-τριπλά τα κρεβάτια κολλημένα στα πλευρά, με τα μαύρα τους στρωσίδια, θύμιζαν νεκροθήκες στ' ανήλιαστα βάθη της γης ταιριασμένες. Κοντά η καμαρούλα του ναύκληρου, ανοιχτόπορτη, έδειχνε άλλο κρεβάτι στρωμένο, δυο-τρεις φωτογραφίες παλιές, μια χρωμολιθογραφία χανούμισσας, χρυσοφορεμένης και ξαπλωμένης σε πουπουλένια προσκέφαλα. Και ολούθε κρεμασμένα τα ρούχα, στο λάδι και στο κάρβουνο βουτημένα. Οι μουσαμάδες ξεσχισμένοι και μυριομπαλωμένοι. Τα χοντρά ποδήματα και τα κασκέτα και οι χρωματιστοί σκούφοι έδειχναν το χώρισμα καλογερικό κελλί. Αλλά το φλίφλισμα του νερού που ακουόταν στα πλευρά, η μυρωδιά του κατραμιού και τα ψημένα πρόσωπα των ανθρώπων έδειχναν πως η ζωή εδώ αγωνίζεται τον τελευταίο αγώνα της. Για τούτο και κανένας δεν πρόσεξε τώρα στο αστείο κατρακύλημα του θερμαστή.

— Δε λέτε, ρε παιδιά, και τίποτα να ζεσταθούμε; ξαναδευτέρωσε εκείνος, αγκαλιάζοντας τη θερμάστρα σαν ερωμένη.
— Τι να ειπούμε; ρώτησε μελαγχολικός ο Κώστας ο Αξιώτης. Νυχτιά σαν την αποψινή δε θέλει παραμύθια. Όχι, δε θέλει παραμύθια! Εδώ στον άγριο κόρφο πού είμαστε κλεισμένοι, τριγυρισμένοι από το μούγκρισμα της Μαύρης Θάλασσας, σαβανωμένοι από τον πουπουλένιο θυμό τ' ουρανού, ας πούμε κατιτί θεϊκό και παρήγορο. Στα παλιά χρόνια οι γέροντές μας δεν είχαν την καταδίκη πού έχουμε εμείς τώρα. Περνούσαν τις άγιες ημέρες κάτω από τη στέγη τους, κοντά στη φωτιά, ανάμεσα στη φαμίλια τους. Όπως ο αμπελοφυτευτής τ' αμπέλι του, τρυγούσανε και κείνοι το καλοκαίρι τη θάλασσα και χαίρονταν το χειμώνα τα καλά της άφοβα. Ήξεραν τη γιορτή και την καματερή τους. Είχαν καιρό για τη χαρά και για τη θλίψη τους. Εμείς τίποτ' απ' αυτά! Χειμώνα-καλοκαίρι τ' οργώνουμε το κύμα. Βόδια καματερά στη βουκέντρα της Ανάγκης, υποταχτικά θ' αυλακώνουμε τ' αρμυρό χωράφι, μονάχα τη φάκνα μας έχοντας για πληρωμή. Για τούτο καλά που έτυχε η κακοκαιρία ν' αφήσουμε λίγο τον κάματο. Δε λέω πως θα μείνουμε τώρα ήσυχοι. Ο αφέντης θέλει δουλειά από το δουλευτή, γιατί φοβάται μην οκνέψη με την ακαμωσιά. Φαντάσου όμως, αν ήταν καλωσύνη, τι δρόμο θα παίρναμε τώρα. Έτσι τουλάχιστο έχω ελεύθερο το νου να συλλογιστώ το σπίτι μου.

Αχ, το σπίτι μου! Άρχισα το παραπόνο και κοντεύω να δακρύσω σαν άπραγο παιδί. Μα δε φταίω γώ. Φταίει αυτή η νύχτα. Φταίει το αποψινό αποσπέρισμα, τ' αστέρι το λαμπρό πού έτρεμε βασιλεύοντας πίσω από τα χιονισμένα βουνά και τάραξε το είναι μου. Όπως τους Μάγους ωδήγησε και μένα πίσω από τα βουνά και τα πέλαγα στη Νάξο, στο Γρίτι μου το πρασινοντυμένο, το ταπεινό μα ολόχαρο σπιτάκι μου. Και όχι ως εδώ. Παραμπρός, παραμπρός ακόμη. Μ' έφερε στα παιδιάτικα χρόνια μου, πριν αφήσω τη στεριά και πριν ταξιδέψω στη θάλασσα.

Kαθόμαστε όλοι στο παραγώνι, διπλοπόδι στα μάλλινα στρωσίδια, ντυμένοι με τα ζεστά φορεματάκια μας, που τα έρραψε της μάννας μας η φροντίδα και της αδερφής μας, της ομορφούλας τα πιδέξια χέρια. Ο πατέρας μου, θεριακωμένος και νιοφάνταχτος γέροντας, καθότανε στις προσκεφαλάδες ψηλά και ρουφούσε απολαυστικά το τσιμπούκι του.

Όταν μας έβλεπε έτσι συναγμένους, του άρεσε να διηγέται παραμύθια και ιστορίες της ζωής του. Της θάλασσας οι κίνδυνοι, της στεριάς οι χαρές, ο τρόμος των κουρσάρων, τα ναυτικά κατορθώματα της Επανάστασης διάβαιναν ζωντανά και ολοφώτιστα μπροστά μας. Μα κείνη τη νύχτα δε θέλησε να μιλήση ούτε για παραμύθια, ούτε για ταξίδια του. Μόλις βάλαμε το λύχνο στο λυχνοστάτη και φάγαμε τη λειψόπητα, μας άρχισε θρησκευτικές κουβέντες. Ήταν θρήσκος ο αγιοχώματος και τα ιερά βιβλία δεν τ' άφηνε από κοντά του. Αλήθεια, στα ταξίδια του είχε πρόχειρα τα τροπάρια και τις βλαστήμιες. Μα τώρα που έπαψε τον αγώνα της ζωής, φρόντιζε για τη σωτηρία της ψυχής του.
-Δε μου λες, είπε στον αδερφό μου το μικρότερο, τι όραμα είδε η Παναγία τη νύχτα πού γέννησε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό;

Κόκκαλο εκείνος. Ρωτάει εμένα, το ίδιο.

Α, δεν το ξέρετε ! πρόσθεσε με ήρεμη φωνή. Μα δεν φταίτε σεις, φταίω γώ που δεν σας το έμαθ' ακόμη. Έγινε πέρα στην Ανατολή, στον τόπο τον παράδοξο. Ποιο χρόνο δε σας λέω. Φτάνει να μετρήσετε το φετεινό και το βρίσκετε αμέσως. Εκείνη τη νύχτα μια γυναίκα, συντροφιασμένη από τον τέχτονα τον άντρα της, στάθηκε μισοστρατίς σε μια σπηλιά και γέννησε ένα παιδί. Φτωχά ήταν τα ρούχα της, η όψη της πικραμένη• μα είχε κατιτί τόσο λαμπρό στη ματιά, που έλεγες θ' αναστήση και την πέτρα. Κάτω από το γαλάζιο φόρεμα και το κόκκινο στηθοπάνι, το κορμί φάνταζε λυγερό, άξιο για να θρονιάση μια πάναγνη ψυχή. Και κάτω από τον άσπρο της κεφαλοδέτη τα μυγδαλωτά μάτια, τα φρύδια τα σμιχτά, το λεφαντένιο μέτωπο, λαμπρότερο κι από τα χρυσά στολίδια του, φανέρωναν την αισθαντική πηγή που θα σάρκωση την αγάπη και την Καλωσύνη.



Γέννησε το παιδί, το βύζαξε, το τύλιξε στο σάλι της και τ' απίθωσε στη φάτνη πάνω στ' άχυρα να κοιμηθή. Σε λίγο ο ανασασμός έβγαινε από το στηθάκι του ήσυχος, σαν ανασασμός βαλσαμόδεντρου. Γύρω το σκοτάδι απλωνόταν πίσσα. Κάτω στο χώμα πλαγιασμένα τα ζωντανά, βόδια και πρόβατα και άλογα μαζί, ένιωθαν κάποια φρίκη να χαμοπετά πάνω τους, σύγκρυο να τα περιγλείφη κ' έμεναν άγρυπνα. Μα ούτε βέλασμα, ούτε χλιμίντρισμα, ούτε βούγεμα ηχολογούσε. Η φάκνα έτριζε κάποτε. Αλλά και κείνη έμενε ξερομασσημένη στο στόμα τους. Απάνω η σπηλιά με τον ουρανό της νεροστάλαχτο, με τα πλευρά της αυλακωμένα από τις νεροσυρμές, πράσινα από τα πολυτρίχια, σκισμένα από τα νύχια του όρνιου, τρύπια από του σφαλαγγιού το κεντρί, κλεισμένα με τόν πλοκό της αράχνης, ξεθεμελιωμένα από τον ποντικό, ψήλωνε βουβή κι ατάραχη. Και κάτω από τη χαμηλή εμπατή, το φως αστροστόλιστης νύχτας χυνόταν στις πλαγιές και τα λακκώματα. Οι κουρμάδες εκεί ψήλωναν λαμπάδες, με τα καμαρωτά κλωνιά καρποφορτωμένα. Εκεί τ' αμπέλια έδειχναν κλαδιά έτοιμα ν' ανοίξουν μάτια χλωροπράσινα στο πρώτο φύσημα της άνοιξης. Εκεί ασπραργυρανθισμένες οι ελιές λαγάριζαν από τώρα το χυμό που θα καή θυσία στο νεογέννητο. Εκεί και τα σπίτια της Βηθλεέμ μικρά, τετράγωνα, με το δώμα πάνω και την πόρτα στο πλάγι, έλαμπαν στον ασβέστη, λες και στολίσθηκαν να καλωσορίσουν Εκείνον που θα τους χαρίση τη δόξα. Βαθιά ο Ιορδάνης στέναζε μέσα στη χαλκοστρωμένη κοίτη του και πρόσμενε με τρόμο το θεϊκό κορμί που θ' άγιαζε τα νερά του. Δεξιά στη χούνη σαν κατάρατο πνεύμα βρουχιόταν η Νεκρή θάλασσα, λες κ' είχε ακόμη μέσα της τα Σόδομα και τα Γόμορα. Αριστερά, απάνω από τους ζυγούς, εκεί πού δεν έφτανε το ανθρώπινο μάτι, ήταν όμως ασήκωτος ο λογισμός του Θεού, στη χαρά και στην ακολασία παραδομένα ούρλιαζαν τα Γεροσόλυμα, το άσμα των Προφητών κ' η λατρεία λάου μεγάλου.

Ο Ιωσήφ, μόλις είδε κοιμισμένο το παιδί, κατέβηκε στο χωρίο να φροντίση για τη λεχώνα. Και κείνη ολομόναχη, αδυνατισμένη, με τη μητρική λαχτάρα στα στήθη, σταύρωσε τα χέρια, ακούμπησε το κορμί σ' ένα στύλο κ' έκλεισε τα ματόφυλλα. Μα στάθηκε αδύνατο να κοιμηθή. Η τύχη του θεόσταλτου ήρθε να της τυραννήση την ψυχή. Τί θ' απογένη στου κόσμου την αντάρα ο τρυφερός της Κρίνος, Εκείνος που της δόθηκε με το χέρι ασπροντυμένου Χερουβείμ ; Ποια θα είνε η ζωή και ποιο το τέλος του; Θα περάση δρόμο πορφυρόστρωτο ή θα βάψη με το αίμα του τ' αγκάθια και τις στουρναρόπετρες; Ο κόσμος παραλυμένος δεν προσέχει πια στα λόγια των Προφητών. Ο Ισραήλ στενάζει κάτω από το ψέμα των Φαρισαίων και των Ρωμαίων το ζυγό. Δεν κιθαρίζει ο Δαβίδ ούτε η Δεβόρρα δικάζει το λαό κάτω από τους κουρμάδες. Του Ααρών τα τέκνα ληστεύουν. Απιστίας σύγνεφο κάθεται στην Ιερή Κιβωτό και στου Μεγάλου Ναού τα άδυτα. Πίνει το αίμα των Μακκαβαίων η γη, χωρίς ν' αποδώση ελευθερία και δικαιοσύνη. Ο Γαυλωνίτης Ιούδας χάθηκε χωρίς ν' ανορθώση το Νόμο. Η Γη της Επαγγελίας, χωρισμένη σε βασίλεια και τοπαρχίες, φθείρεται από τον εμφύλιο σπαραγμό, σα να τη βαραίνη ακόμη η απείθεια των προγόνων στην έρημο του Σίν. Κόλαση έγινε ο ποτέ Παράδεισος! Εγωιστής και εκδικητικός και άδοξος ο περιούσιος λαός του Κυρίου! Πώς θα ζήση σε τέτοιον κόσμο το παιδί της;

Άξαφνα λύχνος ηλιοστάλαχτος κρεμάστηκε μπρος στης μάννας την ψυχή, έτοιμος να δείξη το μέλλον του νιογέννητου, όπως η νεφέλη έδειξε άλλοτε τον άγνωστο δρόμο στη φυλή της. Και τον είδε τριαντάχρονο λεβεντονιό να μαγνητίζη τις ψυχές του λαού. Ψηλός, λυγερός, με σεβαστή μελαγχολία στο ροδοζύμωτο πρόσωπο, με τα καστανά μαλλιά κυματιστά στους ώμους, με το στόμα γλυκοστάλαχτο και τα γαλανά μάτια, μιλούσε στο λαό και τον έπειθε. Εκήρυττε στις συναγωγές και χίλιοι τον άκουαν ανέβαινε στο βουνό και μύριοι τον ακολουθούσαν. Διαβαίνει ανάλαφρα τη λίμνη της Γενησαρέτ και ρίχνονται λαμνοκοπώντας οι κόσμοι στα βήματά του. Οι Προφήτες που τον προσπερνούσαν, τώρα πισωδρομούν υποταχτικοί του. Ο Νόμος του Μωυσή αναζή στα λόγια του και συμπληρώνεται. Η έρμη γη αναδροσίζεται τ' απελπισμένα στήθη ξαναθαρρεύουν τα πλανημένα πρόβατα γυρίζουν πάλι στη μάντρα τους. η αγάπη τρέχει αδαπάνητη από τα πλατειά στέρνα του και δροσίζει το καμίνι της κακομοιριάς. Οι άπιστοι πιστεύουν και σηκώνονται οι ταπεινοί, τυφλούς φωτίζει, χωλούς οδηγεί. Τα Γεροσόλυμα στρώνουν τους δρόμους με βάγια να τον δεχτούν. Σύγκαιρα όμως καρφώνουν το σταυρό. Ο φθονερός μαθητής τον παραδίνει με φίλημα. Ο δειλός φίλος του αρνιέται πριν λαλήση ο πετεινός. Μα Εκείνος, ανώτερος από τα τέκνα των ανθρώπων, συγχωρεί την άρνηση και την προδοσία, διαβαίνει πράος μέσα από τις κοροϊδίες και τα φτυσίματα, πίνει το ξίδι και τη χολή, φορεί το αγκαθερό στεφάνι, την περιφρονητική χλαμύδα, κρατεί το καλαμένιο σκήπτρο και ανεβαίνει στο μαρτύριο.
— Γυναίκα, να ο γιος σου, λέει την τελευταία στιγμή.
Και αποχαιρετά, μ' ένα βλέμμα μελαγχολικό, τη μάννα που τον γέννησε, τους φίλους που τον πίστεψαν, το λαό που τον τυράννησε, τη Γη που είδε τις πίκρες του και τον Ουρανό που θα δεχόταν το Σώμα του.

Η μάννα ήταν εκεί και τα έβλεπε όλα. Ήθελε να φωνάξη, να τρέξη για να τον σώση από τα χέρια των κακούργων αλλά δε μπορούσε να βγάλη φωνή. Το σώμα δεν ακολουθούσε τους πόθους της ψυχής. Μα όταν είδε ένα στρατιώτη αγριοπρόσωπο, έτοιμο να λογχίση τα πλευρά του,
— Μη! ... εφώναξε με όλη της τη δύναμη.

Και με το μη! ξύπνησε. Δεν είδε ολόγυρα της τίποτα από το φριχτό δράμα. Το βρέφος κοιμότανε ακόμη πλάγι της, μέσα στη φάτνη, απάνω στο άχυρο. Μα δε βασίλευε η σιγή και το σκοτάδι, όπως πριν. Αγγελική αρμονία κατέβαινε από ψηλά και λαμπρομέτωπο αστέρι έχυνε θάλασσα το φως του στη σπηλιά.

Και μπρος στα πόδια της, οι Μάγοι γονατιστοί με τα δώρα τους, τη σμύρνα και το μόσχο και το λιβάνι, ωνόμαζαν το γιο της βασιλέα και Θεό.

Εκείνη την ώρα φάνηκε στην εμπατή χλωμός ο Ιωσήφ.
-Να φύγουμε,• λέει τρέμοντας στη γυναίκα του. Ο Ηρώδης θέλει το παιδί κ' οι ανθρώποι τον ψάχνουν στη χώρα. Γλήγορα να φύγουμε!

Εκείνη άρπαξε αμέσως το βρέφος, το έσφιξε στους κόρφους της και πήραν δρόμο για την Αίγυπτο. Η νύχτα τους έκρυψε. Μα τα αίματα των άλλων παιδιών κι ο θρήνος των μαννάδων ανέβαιναν από τα σπίτια της Γαλιλαίας, πρωτόλουβη θυσία στον αναμορφωτή του κόσμου.

-Πόσα αίματα θα χυθούν ακόμη! ψιθύρισε προφήτης η γυναίκα. Πόσα αίματα! ...»

Τέλειωσε ο Αξιώτης το διήγημα του κ' οι σύντροφοι έμειναν ακόμη ακίνητοι σαν ονειροπλανεμένοι. Μερικοί σταυροκοπήθηκαν άλλοι στέναξαν βαθιά σα να ξύπνησε κάτι παρήγορο μέσα τους. Μα ο Κώστας ο θερμαστής, ίδιος στ' αστεία και στα σοβαρά, ρώτησε πονηρά το σύντροφο του:
-Δε μου λες, βλάμη. Είδε η Παναγιά στ' όνειρό της και τον πατριώτη σου το Βαραββά;

Εκείνος χολοταράχτηκε. Φοβερή βλαστήμια ανέβηκε στα χείλη του. Μα την κατάπιε. Δεν ήταν καιρός τώρα να κολαστή κανείς! Χαμογέλασε, έκαμε το σταυρό του και ξαπλώθηκε στο έρημο κρεβάτι του.

-Και του χρόνου, παιδιά, στα σπίτια μας! ευχήθηκε.

-Στά σπίτια μας, μα θα μας θερίζη η πείνα, είπε ο θερμαστής.
Και γέλασε δυνατά. :rose:



http://resaltomag.blogspot.com/2010/12/2010.html
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Πέμ 13 Ιαν 2011, 19:10

οπ να μεν ξεχνουμεν και το θυλακα της νοσταλγιας
--------------------

Ελα κορού να δούμε
τα μαύρα σου τα μάθκια
Που φκάλλουν τζιν τες γλώσσες
Που κάμνουν το λαμπρόν
-Τζιαν κάμνουν την καρκιάν μου
Την άχαρην κομμάδκια
Να μενπλήσσεις χαρώ σε χαρώ σε
Τζι άφησ' τα να την τρων- 2

Μ' αν τήσιη τζιαιν να κρούσω
τζιαι να γινώ ποζάβλιν
Μπήξε με στην αυλή σου
Βάρ' με σε μιαν μερκάν
-Γιατί που την θορκάν σου
Που μιαν μέραν ως άλλην
Μπορεί τζιαι να βλαστήσω χαρώ σε
Να βρω παρηορκάν
- 2

Τζι όντας καλοριζώσω
τζιαι βκω ψηλα τζι αθθίσω
Τζιαι ποταβρίσω κλώνους
Να ρτείς πουκατοθκιόν
-Τα κάλλη τους αθθούς μου
Για να σου τα ραντίσω
για τζίνες τες γλυκάδες χαρώ σε
των δκιο σου αμμαδκιών- 2

-----------------------

http://www.youtube.com/watch?v=8SbT8aMShSg

απο τα πιο ερωτικα και βαθεως συναισθηματικα ασματα που γνωριζω...
μενω στη 2η στροφη οπου...αφου καλει την μαυροματα κορη με τα ματια της να βγαζουν
πυρινες γλωσσες...λαμβανει το ρισκο να καει και να γινει ενα κομματι δαυλι...της λεει
να παρει το καμενο κουτσουρο να το βαλει στον κηπο της σε μια μερια και...στο μελλον μπορει να ξαναβλαστησει απο τη θωρια της και μονον...να βρει παρηγορια :rose:
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Τρί 18 Ιαν 2011, 07:45

σὺ δὲ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον. 6 ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. 7 τὸν καλὸν ἀγῶνα ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· 8 λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοὶ, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ. 9 Σπούδασον ἐλθεῖν πρός με ταχέως

Προς Τιμόθεον Β'

http://el.wikisource.org/wiki/%CE%A0%CF ... %BD_%CE%92'

---------------------------
Περί Νήψης

Η φιλοκαλία είναι ένα σύγγραμμα πέντε τόμων που περιλαμβάνει σκέψεις και απομνημονεύματα των «Αγίων Νηπτικών Πατέρων» της ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Στον Α’ τόμο αναφέρεται η λέξη «νήψη» εξ ου και «νηπτικών πατέρων».

«Νήψη’, στην εκκλησιαστική ορολογία, σημαίνει άγρυπνη και ανύστακτη εποπτεία και επαγρύπνηση του νου και της καρδιάς. Παράγεται από το ρήμα νήφω, που έχει τη σημασία του είμαι προσεκτικός, άγρυπνος, ξύπνιος, με ξεθόλωτο νου.
Με άλλα λόγια σημαίνει να είμαι ενήμερος της αντιληπτικότητας μου κάθε στιγμή και να μπορώ να ελέγχω τη ροή των λογισμών και των αισθήσεων μου με πλήρη διαύγεια πνεύματος. Για να έχει ευδόκιμους καρπούς η νήψη θα πρέπει να συνοδεύεται από τη φλογερή, αδιάλειπτο και καρδιακή προσευχή.
«Νήψη και προσευχή» το ένα προϋποθέτει το άλλο. Και τούτο δεν είναι έργο και προνόμιο των ασκητών και μοναχών, αλλά απευθύνεται σε όλους τους πιστούς Χριστιανούς, που επιθυμούν ν’ ακολουθήσουν το σταυρικό δρόμο που οδηγεί στην τελειότητα του Ευαγγελίου και στην εν Χριστώ οικοδομή του ανθρώπου.

http://www.agiosgeorgiosfaneromenos.com ... ticleID=22

--------------->>>Νήφε και μέμνησο απιστείν
Επίχαρμος ( 530-440 π.Χ. , Αρχαίος Έλληνας ποιητής από την Κω) :wink:
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Παρ 25 Φεβ 2011, 08:48

"Ο καταθλιπτικός αδρανεί διότι δεν βρίσκει κίνητρο να δράσει. Και δεν βρίσκει κίνητρο γιατί έχει χάσει την ελπίδα. Κι όποιος δεν έχει ελπίδα, χάνει την ευχαρίστηση. Δεν έχει λόγο να ξεκινήσει τίποτα μια και δεν έχει κανένα τέρμα να ονειρεύεται, κανένα σταθμό να τον σαγηνεύει. Γι' αυτό είναι μάταιη η μακροχρόνια χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Η θεραπεία είναι αλλού... Είναι αναγκαία η εσωτερική ανακαίνιση που θα τον ωθήσει να χρησιμοποιήσει το νου, την καρδιά, την όλη προσωπικότητά του. Η μεταμόρφωση που θα τον κάνει να δει τον κόσμο, και τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αλλιώς. Η κατάθλιψη έχει να κάνει με τη στάση ζωής, με την προσωπική φιλοσοφία γύρω από το "υπάρχω". Κάθε ψυχή στο βυθό της διψάει για την αλήθεια. Πρώτα για την αλήθεια τη δική της και ύστερα για την Αλήθεια. Ο Αριστοτέλης έλεγε: "Πίσω από κάθε πόνο σου κρύβεται ένα λάθος σου". Και ο γερο Παΐσιος χαριτωμένα: "Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει". Αν το καλοσκεφτούμε δεν απέχουν πολύ αυτές οι δύο διαπιστώσεις. Για το χριστιανισμό λάθος είναι η αστοχία, η αμαρτία. Και ετυμολογικά αμαρτία σημαίνει αποχωρισμός. Το να αποκόβεσαι και να βρίσκεσαι μακριά από την Αιτία σου, από τον Λόγο σου. Να περνάς δηλαδή στην γκρίζα περιοχή μιας εξορίας που την βιώνεις σαν ερημιά, σαν μόνωση, σαν μοναξιά γεμάτη λύπη και τρόμο".

http://stavkoum.blogspot.com/2009/08/blog-post_05.html

ΑΠΟ τον παλιατσο και την ανιμα της ΜΑρως Βαμβουνακη -εκδοσεις ψυχογιος
σκεφτομαι να το παρω να το ξεκινησω αυτο το βροχερο σουκου
εχω ακουσει τα καλυτερα
εχετε αποψιν?
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
ION 4ever
"Δεν παίζεται" Ιδεογραφίτης
"Δεν παίζεται" Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 7582
Εγγραφή: Παρ 03 Δεκ 2010, 11:00
Φύλο: Γυναίκα
Έλαβε Likes: 1 φορά

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από ION 4ever » Παρ 25 Φεβ 2011, 10:45

Αποψη δεν εχω αλλα
περιμένω :lol: τη δική σου
Βαμβουνάκη :ups:
There is a crack, a crack in everything
That's how the light gets in.
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Παρ 25 Φεβ 2011, 13:12

Προσέξτε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα. Βλέμμα βαθύ, ικανό να περιπλανηθεί μέσα στον βαθύ τους εαυτό και μέσα στον βαθύ άλλον που κοιτάζουν. Βλέμμα εύγλωττο, συχνά επιεικές, συχνά με χιούμορ. Δείχνουν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω απ’ όλους όσοι ολημερίς τρέχουν κι ανακατώνονται σε ατελείωτες απασχολήσεις, φλυαρίες και παρέες.Σελίδα 92

http://kyklaminovounou8.blogspot.com/20 ... _9073.html

http://books.matia.gr/psichologia/o-pal ... unaki.html

---------------ουτε τη βαμβουνακη εχω μελετησει :cool: ουτε την ιονσερανακη :rose: πλην ομως αφιερωνω το ανωθι χωρίο της πρωτης-μαρως στη δευτερη -εκεινη με το σκορδοζουμι μωρε---
και παραθετω κατι ζορικα λινξ εως αποκτησω αποψη για την ανιμα...δυνατο μου φαινεται παντως...
βαρεια η φανελα του να αναμενει η ιον την αποψη του μπαρνυ για βιβλιο χμμμ :embar: ...και διαβαζω και με ρυθμους χελωνας...παθαινω και σκεδαση ...τωρα διαβαζω νταλγκα νταλγκα του τουρκου αποψη για εισβολη, του μπουραντα επι σκηνης ανευ προβας, παρηγορητικη της φιλοσοφιας του γαλλου διανοουμενου-στοχαστη...κατι λιγα του καφκα που θα παρουσιασω στην ιδια σοκολατοβιομηχανια...χμμμμμ :rose: ευτυχως που το ελληνικο φουντμπολ δεν εχει πλεον ενδιαφερον φετο και εχω λεηζουρ ταημ :wink:

ΥΓ Βικουλα βικαρα τα λιγκουινια :( τελειωσαν, ζητω το παξιμαδι με φετα [και τοματα ριγανη] :dance:
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
ION 4ever
"Δεν παίζεται" Ιδεογραφίτης
"Δεν παίζεται" Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 7582
Εγγραφή: Παρ 03 Δεκ 2010, 11:00
Φύλο: Γυναίκα
Έλαβε Likes: 1 φορά

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από ION 4ever » Παρ 25 Φεβ 2011, 13:26

Προσέξτε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα. Βλέμμα βαθύ, ικανό να περιπλανηθεί μέσα στον βαθύ τους εαυτό και μέσα στον βαθύ άλλον που κοιτάζουν. Βλέμμα εύγλωττο, συχνά επιεικές, συχνά με χιούμορ. Δείχνουν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω απ’ όλους όσοι ολημερίς τρέχουν κι ανακατώνονται σε ατελείωτες απασχολήσεις, φλυαρίες και παρέες.

Λίγο ακόμα και θα με ψήσεις να το πάρω παραμάσχαλα
στις διαδρομές εντός εκτός και επι τα αυτά....
There is a crack, a crack in everything
That's how the light gets in.
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από Oneiro » Κυρ 27 Φεβ 2011, 01:29

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα;
Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με το μίζερο εαυτό της που την στενεύει.
Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε.
Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωϊστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο.
Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται,
σαν φαντάσμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως "μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη..."


:rose:

από το βιβλίο της "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" το οποίο και κατά σύμπτωση βρέθηκε στα χέρια μου
πριν λίγες μέρες αλλά δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ακόμα..
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Δευ 28 Φεβ 2011, 08:01

συμπτωση ναι ...χμμμμ :wink:


γεια σου ρε οναρ :worship:

ομορφο και δυσκολο το χωρίον σου

κορυφαιον το νεο αβαταρ ιδεογραμμα τσαηνα...το αξοδευτη δεν αθθυμουμαι πως γραφεται κινεζιστι...
αλλά ναι το αγαπη ναι αυτο πρεπει να ναι.... :angel:

:rose: καλημεροβδομαδα!!!
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Τρί 01 Μαρ 2011, 14:11

...Ξέρεις ανθρωπάκο πως θα ένιωθε ένας αετός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας;

Αρχικά ο αετός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τ' αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αετός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αετοί. Μα, που τέτοιο πράγμα.

Τελικά, δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αετός διαπιστώσει κάτι τέτοιο, βρίσκεται σε δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν.

Μα συγκρατείται. Κι ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί, είναι μια μικρή ελπίδα, πως ανάμεσα σε τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θα ατενίζει μακριά, κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής.

Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατά τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αετό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αετός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζουν σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αετός.

Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αετός στη φωλιά. Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αετό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά φτερά του, όταν απ' έξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που εκείνος άντεχε δίχως καμία προστασία. Όταν τα πράγματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μυτερές πέτρες, από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν.

Oταν ο αετός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσκίσει σε χίλια κομμάτια. Μα, το ξανασκέφτηκε-έπρεπε να βρεθεί-ανάμεσα σε τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι λάχαινε μπροστά τους, ένας μικρός αετός σαν τον ίδιο του τον εαυτό...

Ο μοναχικός αετός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα...

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ - ΒΙΛΧΕΜ ΡΑΪΧ

:rose:
λλιον ακομη...http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&c ... id=4620062
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Πέμ 03 Μαρ 2011, 08:33

Αν ήταν όλα... αλλιώς

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Πολλοί άνθρωποι βολεύονται στη μιζέρια τους. Μοιάζει με την αράχνη η μιζέρια. Πλέκει γύρω σου τον ιστό της κι άντε να ξεφύγεις από κει. Πας να κάνεις ένα βήμα και κολλάς. Ώσπου στο τέλος, νομίζεις πως μόνο εκεί μπορείς να προστατευτείς. Και αφήνεσαι… Η αράχνη, στη συνέχεια, ξέρει πολύ καλά τη δουλειά της.
Σελ. 50

Ήταν όμορφη. Αστραφτερή. Κανένας ήλιος δεν παραβγαίνει στη λάμψη των ματιών ενός ευτυχισμένου ανθρώπου.
Σελ.52

-Με το τίποτα! Με το τίποτα! Θαύμαζε η Κουλίτσα. Κάνεις θαύματα. Πιάνεις κάτι άχρηστο και του δίνεις ψυχή. Τελείως αλλιώτικο έγινε το σπίτι. Σαν… Πώς να το πω… Σαν να χαμογελάνε και τα δοκάρια.
Σελ. 57

Το ύφος του, περισσότερο από τα λόγια του, καρφώθηκε μέσα της σαν λεπτή βελόνα. Λίγο, τη μάτωσε. Αλλά το ‘φερε από δω, το γύρισε από κει, βρήκε ραφάκι στην ψυχή της και το τοποθέτησε. Έτσι έκανε συνεχώς. Όλα τα δικαιολογούσε. Τα ωραιοποιούσε. Τα τύλιγε με σελοφάν και τα στόλιζε με πολύχρωμες κορδέλες.
Σελ. 73

-Δεν είμαι τόσο καλή. Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ’ όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες. Κι εμένα το τοπίο μου τώρα είναι πανέμορφο. Και σ’ έχω πάρει κι εσένα μέσα σ’ αυτό. Σου ‘ χω γωνίτσα δικιά σου, να κάθεσαι και ν’ απολαμβάνεις. Δεν είσαι χαρούμενη, Κουλίτσα;
Σελ.74

http://katerinadestapa.blogspot.com/200 ... _8833.html
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Πέμ 10 Μαρ 2011, 13:36

"Η αντίσταση χρειάζεται πολύ μεγάλο μόχθο και την οδύνη που απαιτούν πάντοτε οι εσωτερικές μεταμορφώσεις, οι αλλαγές που όταν είναι συνειδητές ονομάζονται μετάνοια. Είναι πιο βολικό να παραιτείσαι απ' το ν' αγωνίζεσαι. Κι ας είναι ο αγώνας ταυτόσημος με το ζω, αληθινά ζω. Αλλά "ζω" σημαίνει "πηγαίνω με τη ζωή", όχι κατασκευάζω ιδέες και σενάρια "περί ζωής" στα μέτρα μου."

"Εγωιστής είναι τελικά ένας δειλός, τόσο δειλός που δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιαστικό, ούτε να αγαπάει τον εαυτό του. Και εγωιστής δεν είναι εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του, όπως επιπόλαια νομίζουμε. Εγωιστής είναι εκείνος που δεν αγαπάει τον εαυτό του. Που γι' αυτό ακριβώς προσπαθεί να πείσει τους άλλους πως αξίζει, πως είναι σπουδαίος. Επειδή δεν το πιστεύει ο ίδιος. Αγωνίζεται με κάθε τρόπο να επιβάλει τούτη την καλή μαρτυρία, ώστε η μαρτυρία να επιστρέψει στον ίδιο και να γλιτώσει από την αυτοαμφισβήτηση. Γι' αυτό άλλωστε ο εγωισμός ενέχει βία. Γιατί κουβαλάει αγωνία΄ανάγκη και τρόμο πτώσης στο εσώτερο κενό."

ΠΕΣΤΑΑ ΜΑΡΟΥΛΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΤΑ ΧΑΝΙΑ :rose:

παλιατσος ανιμα...
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
KAL EL
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 1368
Εγγραφή: Πέμ 02 Σεπ 2010, 21:43
Irc ψευδώνυμο: KAL EL
Φύλο: Γυναίκα

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από KAL EL » Παρ 11 Μαρ 2011, 00:30

PELTASTIS VARNAVAS έγραψε:
ΑΠΟ τον παλιατσο και την ανιμα της ΜΑρως Βαμβουνακη -εκδοσεις ψυχογιος
σκεφτομαι να το παρω να το ξεκινησω αυτο το βροχερο σουκου
εχω ακουσει τα καλυτερα
εχετε αποψιν?
Μέχρι την 10ην 3ου του σωτηρίου έτους 2011 δεν είχαμεν άποψιν.
Λόγω του ότι όμως με αφορμήν την ημέραν της γυναικός :help: αναρτήσατε ένα ωραιότατον απόσπασμα....ημπορώ να είπω ότι εσχηματίσαμεν μίαν μικρήν άποψιν και το εκτιμήσαμεν ιδιαιτέρως. :ups: :thumb:
Λελλλούδι μου και καμάρι μμμου :rose: :rose:
<<Αναιρώ, όπως δεν αναίρεσε ποτέ κανείς, και είμαι εν τούτοις το αντίθετο ενός αρνητικού πνεύματος>>
FR.NIETZSCHE - ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Πώς κανείς γίνεται, εκείνο που είναι)
Άβαταρ μέλους
ArELa
Founder-Administrator
Founder-Administrator
Δημοσιεύσεις: 66942
Εγγραφή: Κυρ 15 Απρ 2007, 01:29
Irc ψευδώνυμο: ArELa
Φύλο: Γυναίκα
Έδωσε Likes: 1879 φορές
Έλαβε Likes: 2770 φορές

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από ArELa » Παρ 11 Μαρ 2011, 08:35

Πολύ παλιό...
Πώς μου'ρθε, δεν ξέρω...
Είναι νοσταλγικάκι όμως :wink:

Ποιος ρε!

.







Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...


τα κανάλια μου /my channels:
στο vasoula2908 και στο vasoula2908asteria
στο Βrighteon,
στο Bitchute
στο Rumble
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Παρ 11 Μαρ 2011, 23:08

συννεφιασμενε ουρανε
οντα βροντας και βρεχεις
την ιδια παραπονεση
με την καρδια μου εχεις


:rose:

συννεφιασμενε ουρανε
κι εσυ καημο θα εχεις
κι ειν οι βροντες σου στεναγμοι
το δακρυ σου οντε βρεχεις

------------------------------------------------

άντρας που δεν εκατεχε τα αμμαθκια του πως κλαινε
αγαπησε και τρεξασιν σαν του μωρου που λενε...
:rose:
--------------------------
εσβησ αερας το κερι που εκρατουνα στη χερα... :rose:
-----------------------
γεια σου ΨΑΡΑΝΤΩΝΗ μεγαλε :thumb:
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΝΟΥΝ...

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Τετ 16 Μαρ 2011, 09:24

(ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΝΟΥΝ - Ψηλά βουνά σελ 174)

Εκεί κοντά ένας άνθρωπος κρατώντας μικρό κι ελαφρό τσεκούρι χάραζε τα πεύκα.
«Πουρναρίτης!» είπαν τα παιδιά μόλις τον είδαν.
-«Δεν μπορεί να είναι κακός άνθρωπος», λέει ο Μαθιός, «γιατί θα έφευγε μόλις μας άκουσε.
Ρώτησαν τότε τα παιδιά κι έμαθαν πως αυτός ο ρετσινάς έχει την άδεια του δασάρχη να μαζεύει το ρετσίνι.
Όταν πλησίασαν, είδαν αλήθεια με τι μεγάλη προσοχή χάραζε τ’αγαπημένα πεύκα για να σταλάζει το ρετσίνι τους, χωρίς να παθαίνουν τίποτα. Τους έκανε σιγά σιγά μια πολύ στενή χαραματιά. Ήξερε πως και τα δέντρα πονούν……


(Ψηλά βουνά σελ 179,180,181)
…… Ο δασάρχης τους είπε πως για να κάμουν κάρβουνα ρίχνουν πολλά ξύλα σ’ ένα μεγάλο καμίνι. Σκεπάζουν το καμίνι με χώμα, αλλά τόσο καλά, ώστε να μην μπαίνει αέρας από πουθενά. Ύστερα, από μια τρύπα π έχουν αφήσει επίτηδες, βάζουν φωτιά στα χωμένα ξύλα.
Το καμίνι σκεπασμένο καίει σιγά και λίγο λίγο με τη σιγαλή φωτιά τα ξύλα γίνονται κάρβουνα.
-«Και τα δέντρα;» ρώτησε ο Μαθιός.
-«Όπως οι λοτόμοι έτσι και οι καρβουνιάρηδες», είπε ο δασάρχης «κόβουν μόνο τα δέντρα που τους λέμε εμείς να κόψουν, κι έτσι δε χαλούν το δάσος. Το καλό όμως είναι που τα περισσότερα κάρβουνα τα έχομε χωρίς να κόβουμε δέντρα. Τα βρίσκουμε στη γη. Και θα σας πω το γιατί.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια τα δάση ήταν τόσο πυκνά, που δεν μπορούσε να μπει μέσα ζώο να βοσκήσει.
Με δυσκολία ζούσαν εκεί λιοντάρια και αρκούδες και λύκοι και μεγάλα πουλιά με φτερούγες θεόρατες και με ατσαλένια νύχια.
Όποιο θηρίο μπορούσε, έτρωγε το μικρότερο για να ζήσει. Μέσα στους λόγγους αυτούς ο ήλιος δεν μπορούσε να μπει. Νύχτωνε από την ημέρα.
Τα δάση εκείνα γέρασαν και τα δέντρα τους έπεσαν κάτω. Κι επειδή άνοιξε η γη από σεισμούς και κατακλυσμούς ,εκείνα χώθηκαν σε τάφους μεγάλους, πολλές οργιές βαθιά.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, άλλα δάση φύτρωναν και ψήλωναν κι αυτά όπως τα πρώτα κι ύστερα γερνούσαν και πέθαιναν. Κι άνοιγε η γη και τα έθαβε. Και πάλι άλλα φύτρωναν.
Τι έγιναν εκείνα τα πεθαμένα δάση; Δε χάθηκαν. Σήμερα που σκάβομε πολύ βαθιά , τα ξαναβρίσκουμε. Δεν είναι δέντρα, όπως ήταν. Τα ξύλα τους μέσα στη γη έγιναν κάρβουνα.
Και σήμερα που οι άνθρωποι είναι πολλοί κι έχουν ανάγκη από μεγάλες φωτιές για τις εργασίες τους, ανοίγουν τη γη και βρίσκουν όσα κάρβουνα θέλουν.
Μ’ αυτά ανάβουν τις μηχανές, κινούν τα εργοστάσια, τους σιδηροδρόμους και τα βαπόρια. Συλλογιστείτε πόσες είναι αυτές οι μηχανές και πόσα κάρβουνα χρειάζονται.
Ποιος να το έλεγε πως εκείνα τα πεθαμένα δέντρα θα χρησίμευαν ύστερα από χιλιάδες χρόνια; Και όμως αυτό είναι το δάσος. Κάνει καλό στον άνθρωπο με χίλιους τρόπους, σε αμέτρητο καιρό. Δεν κουράζεται ποτέ΄ ζει και μας χρησιμεύει, πεθαίνει και μας χρησιμεύει.Για να μας δώσει όμως το δέντρο όσα μας χαρίζει, πρέπει να ζει με χιλιάδες άλλα δέντρα,. Γιατί, όπως οι άνθρωποι, έτσι και τα δέντρα ζούνε πολλά μαζί στους τόπους που θέλουν αυτά και βοηθούν το ένα το άλλο.
Ενωμένα πολεμούν το βαρύ χειμώνα και τα καυτερό καλοκαίρι. Ενωμένα μεγαλώνουν, κάνουν μεγάλους κορμούς και πετούν δυνατά κλαριά.
Έτσι γίνεται στα ύψη των βουνών μια μεγάλη πολιτεία, που τη λέμε δάσος. Αυτή εδώ!”


http://www.platonos.gr/pefki/dangers.htm

:rose: :rose: :rose:
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
KAL EL
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 1368
Εγγραφή: Πέμ 02 Σεπ 2010, 21:43
Irc ψευδώνυμο: KAL EL
Φύλο: Γυναίκα

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από KAL EL » Τετ 16 Μαρ 2011, 10:30

Μάνα μας, όπως κι αν είσαι ή μέσα σε ανθρώπινο σώμα, ή σαν Γαία, πάντα φροντίζεις με στοργή, αγάπη και σοφία τα παιδιά σου :rose: :rose:

Γειά σου Πανίκα με τις καβουρόψιχές σου :dance:
<<Αναιρώ, όπως δεν αναίρεσε ποτέ κανείς, και είμαι εν τούτοις το αντίθετο ενός αρνητικού πνεύματος>>
FR.NIETZSCHE - ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Πώς κανείς γίνεται, εκείνο που είναι)
Άβαταρ μέλους
KAL EL
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 1368
Εγγραφή: Πέμ 02 Σεπ 2010, 21:43
Irc ψευδώνυμο: KAL EL
Φύλο: Γυναίκα

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από KAL EL » Τετ 16 Μαρ 2011, 10:30

Μάνα μας, όπως κι αν είσαι ή μέσα σε ανθρώπινο σώμα, ή σαν Γαία, πάντα φροντίζεις με στοργή, αγάπη και σοφία τα παιδιά σου :rose: :rose:

Γειά σου Πανίκα με τις καβουρόψιχές σου :dance:
<<Αναιρώ, όπως δεν αναίρεσε ποτέ κανείς, και είμαι εν τούτοις το αντίθετο ενός αρνητικού πνεύματος>>
FR.NIETZSCHE - ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Πώς κανείς γίνεται, εκείνο που είναι)
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Πέμ 17 Μαρ 2011, 13:31

Τα λουλούδια της Χιροσίμα

Η υπόθεση του μυθιστορήματος Τα λουλούδια της Χιροσίμα εκτυλίσσεται 15 χρόνια μετά την 6η Αυγούστου 1945, ημέρα της ατομικής έκρηξης στη Χιροσίμα. O Σαμ, ένας νεαρός Αμερικανός, μπαίνει οικότροφος σε ένα σπίτι Γιαπωνέζων. Η νεαρή οικοδέσποινά του Γιούκα προσπαθεί να του κρύψει τα φρικτά της εγκαύματα, το σωματικό και ψυχικό μαρτύριο της οικογένειάς της που υποφέρει από τις συνέπειες της ραδιενέργειας. O Σαμ, μέσα από τη συναναστροφή του με τη Γιούκα, ανακαλύπτει σταδιακά το οικογενειακό τους δράμα, νιώθει αλληλέγγυος με τα θύματα και συμμερίζεται τις αξίες και το στόχο της ζωής της: να συντηρεί τη μνήμη του ολοκαυτώματος και να αγωνίζεται για την ειρήνη, ενάντια στην ανθρώπινη βαρβαρότητα.

Νάτα που γεννήθηκαν και τα μικρά σκιουράκια! Βγάζουν τη μύτη τους από την τρύπα του δέντρου, ακριβώς ίδια με τον ευτυχισμένο πατέρα τους. Η Οχάτσου κι εγώ τους φέραμε ένα σακουλάκι φουντούκια. Τώρα δε θα χρειαστεί να πάνε στον μπακάλη! Θα μπορούν να μένουν ολημέρα καθισμένα στην άκρη του παραθυριού του νοσοκομείου, θυμίζοντας στο Φούμιο και τους συντρόφους του πως υπάρχει ακόμη ευτυχία πάνω στη γη. Δεν είναι παράξενο το ότι οι άνθρωποι και οι σκίουροι έχουν στο βάθος τις ίδιες επιθυμίες, την αγάπη, την υγεία και την ειρήνη; Πώς γίνεται όμως στις μέρες μας τα ουσιαστικά αυτά αγαθά να μπορούν να τα χαίρονται πιο εύκολα οι σκίουροι παρά οι άνθρωποι;
- Δεν έγινε όμορφος ο σκίουρός μας;, με ρωτάει χωμένος στο κρεβάτι του ο Μαντόκα, το αγόρι που δεν έχει βλέφαρα..........................................................

http://digitalschool.minedu.gov.gr/modu ... 0/unit=810
:rose:

βόηθα Παναγιά τη σκέψη να μην αγριέψει...
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Πέμ 17 Μαρ 2011, 21:28

Τις νύχτες του καλοκαιριού πού 'ριχνε τα μαλλιά σου
ένα αεράκι νοτικό μες στη θολή ματιά σου
θυμάσαι το μπάρμπα Στελλή με τσ' ώρες να μιλεί
γιά ένα μικρό Σαρακηνό κουρσάρο τον Αλή;

Μικρό παιδί το πήρανε και τό 'ψησε η αρμύρα
τρανός κουρσάρος γίνηκε, έτσι τό 'γραφε η μοίρα
έλεγε ο γέρος κι έπεμπε το λογισμό μου αλλού
μα επάτουνα στα χνάρια σου στην άκρη του γιαλού

Σ' ένα ακρογιάλι μιά βραδιά, στου φεγγαριού τη χάση
άραξε τη γαλέρα του μέχρι ο νοτιάς να πάψει
και μάγεψε τη σκέψη του μιας κόρης το φιλί
και η γαλέρα εμίσεψε με δίχως τον Αλή
.................

http://vithos-psihis.pblogs.gr/2010/05/ ... o-alh.html


απο το βυθο ψυχης στιχοι και βιτεακι...
απο μαρτη καλοκαιρι δηλαδη?
νοσταλγιες καβαλα σε ιπποκαμπους σερφαρουν στες κυκλαδιτικες δαντελες
αραγε προς το παρελθον θελουμε να τρεξουμε?ή προς το μελλον?
μαλλον προς το παρον πρεπει να προστρεξουμε στο παρελθον για να τρεξουμε προς το μελλον...
με λιγη σοκολατιτσα υγειας και τσικουδια ολα γινονται και οι γαλερες και οι νοτιαδες
και η αμμος στα βλεφαρα βαθεια...
καλησπερα ιδεο :rose:
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
KAL EL
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 1368
Εγγραφή: Πέμ 02 Σεπ 2010, 21:43
Irc ψευδώνυμο: KAL EL
Φύλο: Γυναίκα

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από KAL EL » Πέμ 17 Μαρ 2011, 21:53

Θησαυρός είσαι Βαρναβάκο :rose:
<<Αναιρώ, όπως δεν αναίρεσε ποτέ κανείς, και είμαι εν τούτοις το αντίθετο ενός αρνητικού πνεύματος>>
FR.NIETZSCHE - ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Πώς κανείς γίνεται, εκείνο που είναι)
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Παρ 18 Μαρ 2011, 09:05

Εικόνα




Περιεχόμενα

1. ΓΕΛΑ ΠΟΥΛΙ ΜΟΥ
2. ΧΑΜΕΝΟ ΝΗΣΙ
3. ΡΕΓΓΑΙ ΚΑΙ ΛΑΚΕΡΔΑΙ
4. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ
5. ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΣΚΥΛΙΩΝ
6. ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ
7. ΠΑΡΕ ΠΑΣΑ ΜΟΥ
8. ΤΟ ΚΑΚΟΣΑΛΕΣΙ
9. ΑΛΛΟΥ ΤΡΩΣ
10. ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ
11. ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ
12. ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΜΕ ΠΑΡΕΑ
13. ΒΡΗΚΑ ΔΕΚΤΗ
14. ΜΠΡΙΓΙΟΛ
15. ΚΑΡΔΙΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ
16. ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ
17. BADITA DE COCO
18. ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ
19. ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ Η ΝΤΡΑΜΕΡ
20. ΑΜΠΕΜΠΑΜΠΛΩΜ
21. ΠΕΣ ΤΟ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ
22. Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΖΑΛΗ
23. ΕΙΝΑΙ ΓΑΤΑ
24. ΣΕ ΠΟΣΑ ΤΑΜΠΛΩ
25. ΣΑΝ ΣΤΑΡ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ
26. ΠΑΡΕ ΜΕ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
27. ΑΠΟΤΟΜΑ
28. ΠΑΡΤΙΔΕΣ
29. ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΩΝΑΚΙ
30. ΤΟ ΦΙΛΑΡΑΚΙ
31. ΠΤΗΣΗ ΑΠΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ
32. ΔΕΣΠΟΙΝΑ
33. ΡΙΤΑ ΡΙΤΑΚΙ
34. ΕΥΛΑΜΠΙΑ
35. ΤΣΙΚΑΜΠΟΥΜ
36. ΜΠΑΝΑΚΙ ΜΑΝΑΚΙ
37. ΠΟΙΜΕΝΙΚΟ ΡΟΚ
38. ΣΚΗΝΕΣ ΖΗΛΟΤΥΠΙΑΣ
39. Η ΚΥΡΙΑ ΜΠΟΧΛΟΥΜΠΟΥ
40. ΤΟ ΡΙΣΚΟ
41. ΜΑΖΕΡΑΤΤΙ
42. Η ΣΕΡΕΝΑΤΑ

-------------ΜΕ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟΝ των ελευθερων συνειρμων αυτα τα νοσταλγικα ασματα με οδηγουν καπου αναμεσα μουντιαλ μεχικο 1986
κατι σε αλλαγη - απαλλαγη τριτση γενηματα μητσοτακη παγωτο στις φλογες στο βαρσο, γκρην παρκ γρανιτα φραουλα στο πεδιον αρεως,
διαγωνισμα εμεις και ο κοσμος,θωμας μαυρος αναστοπουλος ροτσα και ζαγιετς, μισελ πλατινι, γαλα με χεμο και νεσκουηκ, γκαλης κορωναιος σκροποληθρας καζαζης,
μικρος ηρωας και λουκιανος κηλαηδονης, φρου φρου και νιλς χολγκερσον, μερεντονα, ρετσινα κουρτακη καθε μερα γιορτη...καθε μερα γιορτη...
αλλες εποχες...
φιλακια :lovey0:
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ποίηση-Λογοτεχνία”