Ιδεογραφήματα

Οδυσσέας Ελύτης -Της αγάπης αίματα

Της αγάπης αίματα
με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες
με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά
των ανθρώπων
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πέλαγου
με καρτέρεσαν
με μπομπάρδες τρικάταρτες
και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ
μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε
μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της
μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή
να φωτίσουν
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο.




Το σκάκι -Μανώλης Αναγνωστάκης

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Σ' αγαπώ - Μυρτιώτισσα

Σ' αγαπώ.δεν μπορώ
τίποτ' άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
τον πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ω μελίσσι μου, πιες
απ' αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου, να!
στα προσφέρω δετά
για να γύρεις γλυκά
το κεφάλι,

κ' η καρδιά μου σκιρτά
κι όλη ζήλια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, Καλέ,
πάρε όλην εμέ,
σβήσ' τη φλόγα σ' εμέ
της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ' αγρικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου...

Σ' αγαπώ~ τι μπορώ,
Ακριβέ, να σου πω,
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;

Ερωτικός Λόγος - Γιώργος Σεφέρης

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν' ακούσεις τ' αλαφρό

ξεκίνημά της... τ' άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν' ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ' ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδια αυλού...

Η νύχτα να 'ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

Με του ματιού τ' αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα
ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα
ανθρώπινο άγγιγμα στο κόρφο μου τ' αστέρια.

Την ακοή μου ως να 'σμιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικος
μακρινός κι αξεδιάλυτος του κόσμου ο θρήνος
μα είναι στιγμές και σβήνουνται και βασιλεύει δίκλωνος
ο λογισμός του πόθου μου, μόνος εκείνος.

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου..."

Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ' ουρανού.
Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ' αγκάθι
βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...

Δυο φίδια ωραία κι αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια
σέρνουνται και γυρεύουνται στη νύχτα των δεντρών,
για μιαν αγάπη μυστική σ' ανεύρετα θολάμια
ακοίμητα γυρεύουνται δεν πίνουν και δεν τρων.

Με γύρους και λυγίσματα κι η αχόρταγή τους γνώμη
κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, απλώνει κρίκους στο κορμί
που κυβερνούν αμίλητοι του έναστρου θόλου οι νόμοι
και του αναδεύουν την πυρή κι ασίγαστη αφορμή.

Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι
κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές
αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι, μια σμίλη
προσεχτική που δέχουνται πελεκητές γραμμές...

Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει
στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή.
Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση
μα ποιος ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.

Στη φαντασία θα γύριζαν τα χωρισμένα φίδια
(Το δάσος λάμπει με πουλιά βλαστούς και ροδαμούς)
μένουν ακόμη τα σγουρά γυρέματά τους, ίδια
του κύκλου τα γυρίσματα που φέρνουν τους καημούς.

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Ερωτικό κάλεσμα - Μενέλαος Λουντέμης

Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά
τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια
τις πνίγουν οι νεροποντές
τις κυνηγούν οι βοριάδες

Δεν είμαι δεν είμαι η φωτιά

Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος
τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά
τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί

Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος κατακτητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων
κι αν θέλεις έλα να τ' ακούσουμε μαζί

Ασημοκαπνισμένη - Σαπφώ

άστερες μεν άμφι κάλαν σελάνναν άψ

απυκρύπτοισι φάεννον είδος όπποτα

πλήθοισα μάλιστα λάμπηι γαν

αργυρία.


κι όσα άστρα γύρω βρισκονται στην έκπαγλη σελήνη

παρευθύς το φωτεινό τους πρόσωπο κρύβουν

κάθε φορά που εκείνη ολόγιομη καταλάμπει

τη γη τη σκοτεινή ανεβαίνοντας

ασημοκαπνισμένη.

Ο Έκτορας και η Ανδρομάχη - Ιάκωβος Καμπανέλλης

Από το Τρωικό κάστρο η Ανδρομάχη
στον Έκτορα που κίναε για τη μάχη
φώναξε με φωνή φαρμακωμένη:

«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»

Έτσι κι εμένα η κόρη του Γαβρίλη
σαν έφευγα στις 20 τ’ Απρίλη
μου φώναξε ψηλά από το μπαλκόνι:

«Στρατιώτη αν θες τη μάχη να κερδίσεις,
μια κοπελίτσα κοίτα ν’ αγαπήσεις.
Όποιος το γυρισμό του όρκο δεν κάνει,
στρατιώτη μου, τον πόλεμο το χάνει»

Σάρκινος λόγος - Γιάννης Ρίτσος

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μιά γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.
Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μιά λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μιά μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.

http://www.youtube.com/watch?v=HCJRp5pD ... re=related

αφιερωμένο σε όσους αγαπήσαν και ας μην αγαπήθηκαν ποτέ...

Ωραίος...

Εγώ έκλεισα με αποκορύφωμα τον Ρίτσο.

Δικό σας το βήμα απο εδώ και πέρα...

HYMN TO BEAUTY
Do you come from on high or out of the abyss,
O Beauty? Godless yet divine, your gaze
indifferently showers favor and shame,
and yet some have likened you to wine.

Your eyes reflect the sunset and the dawn;
your scatter perfumes like a windy night;
your kisses are a drug, your mouth the urn
dispensing fear to heroes, fervor to boys.

Whether spawned by hell or sprung from the stars,
Fate like a spaniel follows at your heel;
you sow haphazard fortune and despair,
ruling all things, responsible for none.

You walk on corpses, Beauty, undismayed,
and Horror coruscates among your gems;
Murder, one of your dearest trinkets, throbs
on your shameless belly: make it dance!

Dazzled, the dayfly flutters round your wick,
crackles, flares, and cries: I bless this torch!
The pining lover for his lady swoons
like a dying man adoring his own tomb.

Who cares if you come from paradise or hell,
appalling Beauty, artless and monstrous scourge,
if only your eyes, your smile or your foot reveal
the Infinite I love and have never known?

Come from Satan, come from God - who cares,
Angel or siren, rhythm, fragrance, light,
provided you transform - O my one queen!
This hideous universe, this heavy hour?
(CHARLES BAUDELAIRE: Τα άνθη του κακού.)

fobero timing ayto to koritsi.
telika oi diaxeiristes edw mesa katalabainoun tin psuxologia twn melwn kai anoigoun omorfa topics.
tespa.
afoy diabasame ta poihmatakia toy fwti pros to mwro toy ,tou erimiwti kai toy seiriou episis irthe i simera mou.

egw den ithela na kanw copy se kapoiou megalou poihth kapoio poihma.
ithela na to grapsw monos mou.nomizw exei kalyteri aksia.

loipon ideografites to polemisa kamposi wra.
epsaxna na brw rhmata pou na tairiazoyn.
esbina,ksanaegrafa ebaza alla kai ante pali apo tin arxi.
exv kai ena filo polwno sti doulia ton ebala kai ayton.

telika meta apo arketi wra apogoiteytika.
theodosaki eipa eisai mia apotyxia sta poihmatakia.

Η Ελληνική ποίηση έχει ωραιότατα θέματα, και ειδικά η Ελληνική ερωτική ποίηση που τελικά βλέπω οτι τραβάει πιο πολύ απο τον Γκρεμιστή που είχα βάλει. Το ετοίμαζα κάμποσες μέρες γιατί ήθελα να βάλω και βιντεάκια απο το youtube σε όσα ήταν μελοποιημένα, εκτός απο το τελευταίο του Ρίτσου. Δεν είναι άντε, ότι βρήκα και το έκανα copy paste.

Εξαιρετικό θέμα Σείριο Άστρο και πολύ καλή επιμέλεια. Είναι από τα τόπικς που δεν χάνονται, που αξίζει να ανατρέχει κανείς και να τα διαβάζει ξανά και ξανά.


Ίσως ποστάρω κάτι όταν έχω τη διάθεση. Διότι η ποίηση και δη η ερωτική, είναι πρωτίστως θέμα διάθεσης




(...κάτι που δυστυχώς σπανίζει στους σημερινούς δύσκολους κι ανέραστους καιρούς)

Ευχαριστώ πολύ Απόμακρε. Και έχεις απόλυτο δίκιο.



Σαπφώ-Ατθίδα

Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη,
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
Ήρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα,
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.

Κι από το γάλα πιο λευκή,
απ' το νερό πιο δροσερή,
κι από το πέπλο το λεπτό πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή,
απ' το χρυσάφι πιο ακριβή,
κι από τη λύρα πιο γλυκειά, πιο μουσική.

Πάει καιρός που κάποτε σ' αγάπησα, Ατθίδα,
μα τότε μου 'μοιαζες μικρό κι αθώο κοριτσάκι.
Συ που μαγεύεις τους θνητούς, παιδί της Αφροδίτης,
απ' όλα το καλύτερο εσύ ’σαι το αστέρι.

Κι από το γάλα πιο λευκή...

Βρήκα αυτό το ξεχασμένο νήμα για την ερωτική ποίηση
και διάβασα μερικά παλιά και αγαπημένα.
Πολυαγαπημένος ο σεφερης χάρηκα που τον βρήκα εδώ.
Ξαναφέρνω μόνο λιγα αποσπάσματα

SeirioAstro έγραψε:Ερωτικός Λόγος - Γιώργος Σεφέρης

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.

...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...

Ο λόγος όμως που ήρθα μέχρι εδώ
ήταν ότι έψαχνα ένα ερωτικό νήμα που να σχετίζεται με την Λογοτεχνία.
Έπεσε ένα κείμενο στην αντίληψη μου που με ξάφνιασε ευχάριστα
και ήθελα να το μεταφέρω στα ιδεο.
Δεν είναι ποίημα... άλλα το βρήκα πολύ ποιητικό.

Είναι τού Νίκου Λυγερού
(μέχρι σήμερα νόμιζα οτι ασχολείται μόνο με τις Αοζ )
που δεν είχα ιδέα ότι είναι πολυγραφότατος και πολυτάλαντος.

Νίκος Λυγερός: τα τριάντα φιλιά του ήλιου

Ενιωσα πάνω στα βλέφαρά μου εκείνο το τρυφερό φως της χαραυγής και δάκρυσαν τα μάτια μου. Θυμήθηκαν τα χάδια της νύχτας και της αόρατης βροχής. Έβρεχε το φως πάνω μας και ήπιαμε τη σιωπή του. Δεν είπαμε τίποτα, όμως τα χέρια σου μίλησαν κι άκουσα για πρώτη φορά το φως της νύχτας πάνω στην ανοιχτή πληγή της ημέρας.

Κυλούσε πάνω μου η ιστορία της στιγμής κι έπαψε η αθανασία. Ήσουν τόσο κοντά μου που σ’ έχασα μέσα μου και σε βρήκα και πάλι στην αγκαλιά μου. Χύθηκε ο πόθος μες στο πάθος κι άγγιξα την ελευθερία της σκλαβιάς. Ακόμα κι όταν άνοιξαν τα μάτια μου δεν λύθηκαν τα δεσμά της ανάγκης. Ήταν η πρώτη μέρα που έβλεπα μετά από τόσες νύχτες, ήταν η πρώτη λάμψη μες στα ίχνη της σκιάς.

Όλη η φωτιά έγινε φως και σήκωσα το βάρος του. Δεν ήθελα να πονέσεις και δεν τόλμησα να σ’ αγκαλιάσω όπως το κάνει η θάλασσα. Δεν ήθελα να σπάσει το κύμα πάνω στο κορμί σου όπως σπάζει τον θάνατο, η ζωή. Ήπια τα δάκρυά μου και μαζί τους και την εικόνα σου, εκείνο το βλέμμα βαθύ σαν τον ωκεανό. Μέθυσα με το γαλάζιο σου κι έχωσα τα δάκτυλά μου μες στα κύματα των μαλλιών σου.

Εκεί στην πατρίδα των αρωμάτων, έκλεψα μια χούφτα ζωής για να πεθάνω και πάλι για σένα. Ξέρω ότι άργησα να ’ρθω κοντά σου όμως τώρα θ’ αργήσω όσο ζω. Κάθε στιγμή της ζωής σου είναι ένα κομμάτι της μνήμης μου. Δεν θέλω πια να υποφέρεις. Θα είμαι εδώ να πίνω τα δάκρυά σου, θα είμαι εδώ να σου δίνω τις στιγμές. Ακόμα κι εκείνες τις τελευταίες που ανήκουν μόνο στον χρόνο θα τις κλέψω για σένα. Μοίρασε τη μοναξιά σου μαζί μου, δώσε μου τον σταυρό σου κι έλα να σου δώσω τα φτερά μου. Είναι φτιαγμένα για τους άλλους, είναι φτιαγμένα για τους ήλιους.

Κανένας δεν μπορεί να σ’ αγγίξει σαν εμένα, κανένας δεν μπορεί να σ’ αγαπήσει σαν εμένα γιατί κανένας δεν έζησε για σένα τόσες φορές, γιατί κανένας δεν πέθανε για σένα τόσες φορές. Είσαι το πάθος που ενώνει τη στιγμή με την αθανασία, την ανάγκη με την τύχη, τον άνθρωπο με τον θεό.
Είσαι τα τριάντα φιλιά του ήλιου.

http://autochthonesellhnes.blogspot.gr/ ... st_10.html
http://www.lygeros.org