Ιδεογραφήματα

doctormarkon έγραψε: ↑

Παρ 04 Σεπ 2020, 13:57

Σε κάποιο σημείο με ξενέρωσε ο συγγραφέας. Όταν μιλούσε με θαυμασμό για το Βασιλάκη και τη Μελίντα Γκέιτς σχετικά με τη βράβευση μιας επαρχιακής βιβλιοθήκης.
Μου έδωσε πάντως καλή πάσα.
Δεν σκοπεύω να βάλω τον εαυτό μου να παίζει σε όλα τα διηγήματα.
Κάπου στο εντός εκτός και επί τα αυτά.

Τον βρίσκω αρκετά συμβατικό.
Πάντως θα τον μελετήσω σε βάθος και θα παρακολουθήσω και τις συνεντεύξεις του.
Μου ήταν εντελώς άγνωστος.

doctormarkon έγραψε: ↑

Σάβ 05 Σεπ 2020, 17:10

Όχι δεν την έχω ζήσει αλλά έχω πάρει στοιχεία από τον Μπαλάνο που μιλούσε για το άλσος Λογγίνου και από την ταινία Μάτια ερμητικά κλειστά. Φυσικά και πηγαίναμε βόλτες από το άλσος Λογγίνου αλλά δεν είδαμε τίποτα. Καταλήξαμε σε ένα ταβερνάκι εκεί στη Μάρκου Μουσούρου που μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος.
Σου στέλνω ένα από το σαιτ Tabula Rasa της σχολής που πήγαινα.
Ναι αυτή την ιστορία την έχω ζήσει σε κάποια σημεία.
https://grtabularasa.blogspot.com/2018/ ... st_28.html

Εβαλα και κάποια σάλτσα και τα γεγονότα δεν είναι ακριβώς.

Άλλη μια αληθινή ιστορία που είδα,
Έκανα αλλαγή φύλου στους πρωταγωνιστές. Παίχτηκε με γυναίκες.
https://grtabularasa.blogspot.com/2019/ ... st_18.html

Ιστορία αληθινή κατά 20%
https://grtabularasa.blogspot.com/2019/ ... st_69.html

Αληθινή 100%
https://grtabularasa.blogspot.com/2017/ ... ost_9.html

Το σκάφος
Εκείνη την εποχή ο κόσμος δεν φοβόταν. Δεν κρίνω αν ήταν καλύτερα η χειρότερα. Αν ήταν σωστό ή λάθος. Όμως οι άνθρωποι δεν είχαν φόβο. Ήταν η εποχή που τα αυτοκίνητα δεν είχαν ζώνες, ούτε προσκέφαλο στα καθίσματα και στις μοτοσυκλέτες η κυρία καθόταν στο πίσω κάθισμα «γυναικεία» στο πλάϊ με ένα μαντήλι δεμένο χαλαρά στο πιγούνι να μη χαλάσει το χτένισμα του κομμωτηρίου. Το κράνος άγνωστο αντικείμενο που προορισζόταν για αγώνες μοτοσυκλέτας. Αυτά και άλλα πολλά βλέπαμε και όταν πηγαίναμε να δούμε το θείο Νικόλα που έφτιαχνε το σκάφος τους στην αυλή του σπιτιού του στην Κοκκινιά.
Ο θαλασσόλυκος Νικόλας αποφάσισε να ζήσει στη στεριά, άνοιξε μαγαζί, έκανε οικογένεια με τεσσερα παιδιά, αλλά δεν ήθελε να μείνει ο ιδανικός και ανάξιος εραστής στο ποίημα του Καββαδία. Γιατί τα όνειρα δεν ναυαγούν, απλώς αλλάζουν μορφή και διάσταση. Έτσι αποφάσισε να φτιάξει το δικό του σκαρί. Κότερο κανονικό φταγμένο με υλικά που οι πλούσιοι είχαν για πέταμα ή τα αγόραζε από τα μεταχειρισμένα. Ο πατέρας μου τον κορόϊδευε και έλεγε το σκαρί του καραγκιόζ μπερντέ, αλλά εκείνος γελούσε. Ανέβηκα τη σκάλα και κοίταξα την καμπίνα με τις κουκιέτες και αυτές φτιαγμένες κακότεχνα από ξύλα διαφόρων τύπων και χρωμάτων. Ότι και να ήταν τη δουλειά την έκαναν. Ένοιωθα μία ανεξήγητη ζήλια για τα ξαδέρφια μου που περίμεναν ανυπόμονα τη μέρα που θα σαλπάρουν και θα αρμενίζουν στα πέλαγα.
Η μέρα εκείνη δεν άργησε να έρθει. Το σκαρί το ονόμασαν Σάντα Μαρία από το τραγούδι σουξέ της εποχής και θα ξεκινούσε για το παρθενικό του ταξίδι. Όλα τα παιδιά στριμωχτήκαμε ως συνήθως στο πορτ μπαγκάζ του Οπελ Κάραβαν του θείου Μπάμπη, του οδηγού της οικογένειας και κινήσαμε για το Φάληρο.

doctormarkon έγραψε: ↑

Σάβ 05 Σεπ 2020, 18:22

Δεν συμφωνώ με τον Στέφανο Ξενάκη ούτε με την οπτική του.
Γιατί μου αρέσει πολύ ο τρόπος αφήγησης επειδή πιάνεται από κάτι απλό και φαινομενικά ασήμαντο που περνά απαρατήρητο για να του δώσει στη συνέχεια άλλη διάσταση και ζωή.

doctormarkon έγραψε: ↑

Σάβ 05 Σεπ 2020, 18:58

Ένα διήγημά μου άρεσε πολύ και είναι στη συλλογική έκδοση ιστορίες εγκλεισμού των εκδόσεων Άπαρσις.
Τίτλος Ελλάς Ελλήνων Ασθενών (21η Απριλίου 2020)
Εδώ και στο facebook
https://www.facebook.com/groups/aparsis ... tn__=kCH-R

Πρωταγωνιστής Β ρόλος Το πουλί της Χούντας ο Φοίνιξ που αναγεννάται από τις στάχτες του και κλέβει παϊδάκια από την κουζίνα.

Δες το μισό από το καινούργιο που έγραψα σε χρόνο dt με έμπνευση από τον Ξενάκη.
Με διαφορετικό τρόπο γραφής. Μόλις τώρα.

Το σκάφος
Εκείνη την εποχή ο κόσμος δεν φοβόταν. Δεν κρίνω αν ήταν καλύτερα η χειρότερα. Αν ήταν σωστό ή λάθος. Όμως οι άνθρωποι δεν είχαν φόβο. Ήταν η εποχή που τα αυτοκίνητα δεν είχαν ζώνες, ούτε προσκέφαλο στα καθίσματα και στις μοτοσυκλέτες η κυρία καθόταν στο πίσω κάθισμα «γυναικεία» στο πλάϊ με ένα μαντήλι δεμένο χαλαρά στο πιγούνι να μη χαλάσει το χτένισμα του κομμωτηρίου. Το κράνος άγνωστο αντικείμενο που προορισζόταν για αγώνες μοτοσυκλέτας. Αυτά και άλλα πολλά βλέπαμε και όταν πηγαίναμε να δούμε το θείο Νικόλα που έφτιαχνε το σκάφος τους στην αυλή του σπιτιού του στην Κοκκινιά.
Ο θαλασσόλυκος Νικόλας αποφάσισε να ζήσει στη στεριά, άνοιξε μαγαζί, έκανε οικογένεια με τεσσερα παιδιά, αλλά δεν ήθελε να μείνει ο ιδανικός και ανάξιος εραστής στο ποίημα του Καββαδία. Γιατί τα όνειρα δεν ναυαγούν, απλώς αλλάζουν μορφή και διάσταση. Έτσι αποφάσισε να φτιάξει το δικό του σκαρί. Κότερο κανονικό φταγμένο με υλικά που οι πλούσιοι είχαν για πέταμα ή τα αγόραζε από τα μεταχειρισμένα. Ο πατέρας μου τον κορόϊδευε και έλεγε το σκαρί του καραγκιόζ μπερντέ, αλλά εκείνος γελούσε. Ανέβηκα τη σκάλα και κοίταξα την καμπίνα με τις κουκιέτες και αυτές φτιαγμένες κακότεχνα από ξύλα διαφόρων τύπων και χρωμάτων. Ότι και να ήταν τη δουλειά την έκαναν. Ένοιωθα μία ανεξήγητη ζήλια για τα ξαδέρφια μου που περίμεναν ανυπόμονα τη μέρα που θα σαλπάρουν και θα αρμενίζουν στα πέλαγα.
Η μέρα εκείνη δεν άργησε να έρθει. Το σκαρί το ονόμασαν Σάντα Μαρία από το τραγούδι σουξέ της εποχής και θα ξεκινούσε για το παρθενικό του ταξίδι. Όλα τα παιδιά στριμωχτήκαμε ως συνήθως στο πορτ μπαγκάζ του Οπελ Κάραβαν του θείου Μπάμπη, του οδηγού της οικογένειας και κινήσαμε για το Φάληρο.

Τι να παραγγείλω;
Έχω πολλές μνήμες από την προσχολική μου ηλικία. Είναι και κάποιο περιστατικό που ο μεγάλος μου αδερφός το διηγείται σαν ανέκδοτο όταν θέλει να πει κάτι στην παρέα να γελάσουν. Ο μεγάλος μου αδερφός με είχε μάθει να διαβάζω από τεσσάρων χρονών και ένοιωθα παιδί θαύμα. Μου άρεσε να βλέπω στα μάτια των ανθρώπων την έκπληξη όταν συλλάβιζα τις λέξεις και δεν έχανα ευκαιρία να κάνω επίδειξη των ικανοτήτων μου.
Την εποχή εκείνη πηγαίναμε συνέχεια εκδρομές. Είχαμε γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα με το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Βουνά λαγκάδια ραχούλες και στάση σε απόμερες γραφικές ταβέρνες για φαγητό. Όμως εμένα δεν μου άρεσαν καθόλου τα συνηθισμένα φαγητά που είχαν οι ταβέρνες αυτές. Μια μέρα πήρα τον κατάλογο που απ ότι λέει ο αδερφός μου ήταν μεγαλύτερος από το μπόι μου και άρχισα να διαβάζω με γουρλωμένο ματι αναζητώντας μάταια κάποιο φαγητό παράξενο με βαρύγδουπο όνομα που να μην το έχω ξαναφάει. Έτσι για έκπληξη και ορκιζόμουν ότι θα το έτρωγα ακόμα και αν ήταν απαίσιο. Το γκαρσόνι στεκόταν από πάνω και με κοιτούσε απορημένος που μπορούσα να διαβάζω μια σταλιά παιδάκι.
«Αποφασίσατε δεσποινίς τι θα παραγγείλετε;» με ρώτησε ευγενικά
«Ναι αποφάσισα! Ένα κουβέρ παρακαλώ»
Η λέξη κουβέρ έγινε τεράστια και ξεπήδησε από τον κατάλογο. Δεν την είχα ξανακούσει και φανταζόμουν ότι θα ήταν κάποιο παράξενο έδεσμα μαγειρεμένο με τέχνη. Η εικόνα της λέξης με μάγευε. Απογοητεύτηκα όταν είδα όλους να γελάνε.
«Ορίστε το κουβέρ σου. Αυτό είναι. Το καλάθι με το ψωμί και τα μαχαιροπήρουνα. Φάτα. Και τα παχαιροπήρουνα και τις χαρτοπετσέτες. Είναι πολύ νόστιμα» είπε ο αδερφός μου και μου έδωσε το καλάθι.
«Πάλι πατάτες τηγανητές λοιπόν» σκέφτηκα με απογοήτευση.

doctormarkon έγραψε: ↑

Σάβ 05 Σεπ 2020, 20:48

Πράγματι το θυμάμαι.

Μόλις έγραψα και το τρίτο.
Άσε και πήρα φόρα. Ας είναι καλά ο Ξενάκης.

Απλή ιστορία προσχολικής ηλικίας

Τι να παραγγείλω;
Έχω πολλές μνήμες από την προσχολική μου ηλικία. Είναι και κάποιο περιστατικό που ο μεγάλος μου αδερφός το διηγείται σαν ανέκδοτο όταν θέλει να πει κάτι στην παρέα να γελάσουν. Ο μεγάλος μου αδερφός με είχε μάθει να διαβάζω από τεσσάρων χρονών και ένοιωθα παιδί θαύμα. Μου άρεσε να βλέπω στα μάτια των ανθρώπων την έκπληξη όταν συλλάβιζα τις λέξεις και δεν έχανα ευκαιρία να κάνω επίδειξη των ικανοτήτων μου.
Την εποχή εκείνη πηγαίναμε συνέχεια εκδρομές. Είχαμε γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα με το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Βουνά λαγκάδια ραχούλες και στάση σε απόμερες γραφικές ταβέρνες για φαγητό. Όμως εμένα δεν μου άρεσαν καθόλου τα συνηθισμένα φαγητά που είχαν οι ταβέρνες αυτές. Μια μέρα πήρα τον κατάλογο που απ ότι λέει ο αδερφός μου ήταν μεγαλύτερος από το μπόι μου και άρχισα να διαβάζω με γουρλωμένο ματι αναζητώντας μάταια κάποιο φαγητό παράξενο με βαρύγδουπο όνομα που να μην το έχω ξαναφάει. Έτσι για έκπληξη και ορκιζόμουν ότι θα το έτρωγα ακόμα και αν ήταν απαίσιο. Το γκαρσόνι στεκόταν από πάνω και με κοιτούσε απορημένος που μπορούσα να διαβάζω μια σταλιά παιδάκι.
«Αποφασίσατε δεσποινίς τι θα παραγγείλετε;» με ρώτησε ευγενικά
«Ναι αποφάσισα! Ένα κουβέρ παρακαλώ»
Η λέξη κουβέρ έγινε τεράστια και ξεπήδησε από τον κατάλογο. Δεν την είχα ξανακούσει και φανταζόμουν ότι θα ήταν κάποιο παράξενο έδεσμα μαγειρεμένο με τέχνη. Η εικόνα της λέξης με μάγευε. Απογοητεύτηκα όταν είδα όλους να γελάνε.
«Ορίστε το κουβέρ σου. Αυτό είναι. Το καλάθι με το ψωμί και τα μαχαιροπήρουνα. Φάτα. Και τα παχαιροπήρουνα και τις χαρτοπετσέτες. Είναι πολύ νόστιμα» είπε ο αδερφός μου και μου έδωσε το καλάθι.
«Πάλι πατάτες τηγανητές λοιπόν» σκέφτηκα με απογοήτευση.

Εδώ τρώνε παιδιά.
Διάβασμα σε προσχολική ηλικία. Οι «ειδικοί» το απαγορεύουν. Οι γονείς βρίσκουν την ησυχία τους όταν το τετράχρονο βυθίζεται στο μαγικό κόσμο ενός βιβλίου και που καιρός για σκανδαλιές. Έτσι και οι δικοί μου γονείς βρήκαν την ησυχία τους όπως έλεγαν. Ακόμα και στις βόλτες όταν διάβαζα τις επιγραφές στους δρόμους και στα μαγαζιά με υπερηφάνεια.
Μια μέρα πήγαμε σε ταβέρνα με δύο άλλα φιλικά ζευγάρια που είχαν παιδιά μικρής ηλικίας.
Η ταβέρνα έγραφε απ έξω με κεφαλαία: «ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ»
Όταν είδα την επιγραφή άρχισα να φωνάζω και να κλαίω.
«Εδώ τρώνε παιδιά. Πάμε να φύγουμε θα μας πάρουν και θα μας μαγειρέψουν» φώναζα και τραβούσα τα άλλα παιδιά να φύγουμε.
«Παϊδάκια λέει. Χαζή είσαι;» φώναξε ο πατέρας μου εκνευρισμένος.
«Όχι δεν έχει διαλυτικά στο γιώτα. Παιδάκια λέει. Εδώ τρώνε παιδιά. Θα μας φάνε» φώναξα με πείσμα και οι σερβιτόροι στην ταβέρνα μας κοιτούσαν και γελούσαν.
Τους έκανα όλους ρεζίλι και έφυγαν ντροπιασμένοι. Στο σπίτι ο πατέρας μου έσκισε το αγαπημένο μου βιβλίο και πέταξε τις σελίδες στο τζάκι.
"Δεν θα ξαναπιάσεις βιβλίο μέχρι να πας σχολείο. Τέλος!"

doctormarkon έγραψε: ↑

Σάβ 05 Σεπ 2020, 21:22

Άλλο ένα μικρούτσικο να γελάσεις περισσότερο

Γεγονός! Συνέβη! Τότε
Σήμερα όμως πολλά χρόνια μετά μήπως συμβαίνει στ αλήθεια?
Γιατί κάτι τέτοιο ψιθυρίζεται.
Προφητικό?

Εδώ τρώνε παιδιά.
Διάβασμα σε προσχολική ηλικία. Οι «ειδικοί» το απαγορεύουν. Οι γονείς βρίσκουν την ησυχία τους όταν το τετράχρονο βυθίζεται στο μαγικό κόσμο ενός βιβλίου και που καιρός για σκανδαλιές. Έτσι και οι δικοί μου γονείς βρήκαν την ησυχία τους όπως έλεγαν. Ακόμα και στις βόλτες όταν διάβαζα τις επιγραφές στους δρόμους και στα μαγαζιά με υπερηφάνεια.
Μια μέρα πήγαμε σε ταβέρνα με δύο άλλα φιλικά ζευγάρια που είχαν παιδιά μικρής ηλικίας.
Η ταβέρνα έγραφε απ έξω με κεφαλαία: «ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ»
Όταν είδα την επιγραφή άρχισα να φωνάζω και να κλαίω.
«Εδώ τρώνε παιδιά. Πάμε να φύγουμε θα μας πάρουν και θα μας μαγειρέψουν» φώναζα και τραβούσα τα άλλα παιδιά να φύγουμε.
«Παϊδάκια λέει. Χαζή είσαι;» φώναξε ο πατέρας μου εκνευρισμένος.
«Όχι δεν έχει διαλυτικά στο γιώτα. Παιδάκια λέει. Εδώ τρώνε παιδιά. Θα μας φάνε» φώναξα με πείσμα και οι σερβιτόροι στην ταβέρνα μας κοιτούσαν και γελούσαν.
Τους έκανα όλους ρεζίλι και έφυγαν ντροπιασμένοι. Στο σπίτι ο πατέρας μου έσκισε το αγαπημένο μου βιβλίο και πέταξε τις σελίδες στο τζάκι.
"Δεν θα ξαναπιάσεις βιβλίο μέχρι να πας σχολείο. Τέλος!"