Το δώρο - Στέφανος Ξενάκης

[FireflyEarth]

Δεν ήξερα αν έπρεπε να το βάλω στην ενότητα του youtube,
καθότι όμως είναι ηχογραφημένο βιβλίο, προτίμησα εδώ.

50 υπέροχες και διδακτικές ιστορίες, βγαλμένες από την
καθημερινότητα. Από το βιβλίο "Το Δώρο" του Στέφανου Ξενάκη.
Αξίζει να το ακούσετε με 1000!

[doctormarkon]

Σ ευχαριστώ πολύ
Και πάνω που έψαχνα κάτι να ακούσω την ώρα της δουλειάς στο παράλληλο σύμπαν μου.
Να σε καλά.
Όταν ακούσω θα σχολιάσω ανάλογα.
Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία με πολλές μικρές ιστορίες.
Σκέφτομαι να εκδόσω ένα με δικά μου μικρούλια και έτσι να κάνω την αρχή

[doctormarkon]

Το ακούω τώρα.

Πολύ διαφορετικές απόψεις από μένα.
Πολύ μίνιμαλ ο τύπος.

Τόσο το καλύτερο.
Μου έδωσε ιδέες να γράψω το δικό μου με μικρούλια.

Καθημερινές στιγμές και εικόνες.
Με ιδιαίτερο τρόπο γραμμένα.

Με κάποιο νόημα από πίσω.
Λόγος που ρέει και πετάγεται από τη μία χρονική στιγμή στην άλλη με απόσταση δεκαετιών.
Εκεί και η ομορφιά.
Δεν κουράζει και είναι απολαυστικός.

[doctormarkon]

Σε κάποιο σημείο με ξενέρωσε ο συγγραφέας. Όταν μιλούσε με θαυμασμό για το Βασιλάκη και τη Μελίντα Γκέιτς σχετικά με τη βράβευση μιας επαρχιακής βιβλιοθήκης.
Μου έδωσε πάντως καλή πάσα.
Δεν σκοπεύω να βάλω τον εαυτό μου να παίζει σε όλα τα διηγήματα.
Κάπου στο εντός εκτός και επί τα αυτά.

Τον βρίσκω αρκετά συμβατικό.
Πάντως θα τον μελετήσω σε βάθος και θα παρακολουθήσω και τις συνεντεύξεις του.
Μου ήταν εντελώς άγνωστος.

[FireflyEarth]

Σε κάποιο σημείο με ξενέρωσε ο συγγραφέας. Όταν μιλούσε με θαυμασμό για το Βασιλάκη και τη Μελίντα Γκέιτς σχετικά με τη βράβευση μιας επαρχιακής βιβλιοθήκης.
Μου έδωσε πάντως καλή πάσα.
Δεν σκοπεύω να βάλω τον εαυτό μου να παίζει σε όλα τα διηγήματα.
Κάπου στο εντός εκτός και επί τα αυτά.

Τον βρίσκω αρκετά συμβατικό.
Πάντως θα τον μελετήσω σε βάθος και θα παρακολουθήσω και τις συνεντεύξεις του.
Μου ήταν εντελώς άγνωστος.

Κι όμως... όλα αυτά που λέει δεν αναιρούν την αξία της βιβλιοθήκης, η οποία για τα ελληνικά δεδομένα είναι κάτι πρωτόγνωρο.
Το αν τιμήθηκε με το βραβείο Βασιλάκη, λίγο μου κάνει... Αν και δεν είδα πουθενά θαυμασμό, παρά μόνο στο γεγονός ότι το 60% των
κατοίκων της Βέροιας είναι εγγεγραμμένοι.
Το σίγουρο είναι ότι όλες οι ιστορίες δε θα μας ταιριάξουν γάντι κι αυτό, γιατί αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει, παρά υποκειμενική.
Σε γενικές όμως γραμμές, όχι μόνο απόλαυσα τη διήγηση, καθότι τα συναισθήματα εναλλάσσονταν (γέλιο, δάκρυ, απλότητα, ηρεμία κτλ).
Δεν είμαι άτομο της λογικής, αν και τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να τα συνταιριάξω, ώστε να επέλθει μια Α ισορροπία.
Πάντως, αν έχεις κάποιο ιστολόγιο όπου βάζεις τα διηγήματά σου, θα χαιρόμουν πολύ να το επισκεφτώ/διαβάσω.
Στα ΙΔΕΟ έχω πετύχει μόνο ένα πόνημά σου, σχετικά με φόνο σε κάποιο άλσος. Πάει καιρός που το διάβασα και σχώρα με αν δε θυμάμαι λεπτομέρειες. Αυτό που μου αποτυπώθηκε έντονα όμως, ήταν ότι την ιστορία την έχεις ζήσει εκ των έσω, παρά μυθιστοριογραφία ήταν.

[doctormarkon]

Όχι δεν την έχω ζήσει αλλά έχω πάρει στοιχεία από τον Μπαλάνο που μιλούσε για το άλσος Λογγίνου και από την ταινία Μάτια ερμητικά κλειστά. Φυσικά και πηγαίναμε βόλτες από το άλσος Λογγίνου αλλά δεν είδαμε τίποτα. Καταλήξαμε σε ένα ταβερνάκι εκεί στη Μάρκου Μουσούρου που μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος.
Σου στέλνω ένα από το σαιτ Tabula Rasa της σχολής που πήγαινα.
Ναι αυτή την ιστορία την έχω ζήσει σε κάποια σημεία.
https://grtabularasa.blogspot.com/2018/ ... st_28.html

Εβαλα και κάποια σάλτσα και τα γεγονότα δεν είναι ακριβώς.

Άλλη μια αληθινή ιστορία που είδα,
Έκανα αλλαγή φύλου στους πρωταγωνιστές. Παίχτηκε με γυναίκες.
https://grtabularasa.blogspot.com/2019/ ... st_18.html

Ιστορία αληθινή κατά 20%
https://grtabularasa.blogspot.com/2019/ ... st_69.html

Αληθινή 100%
https://grtabularasa.blogspot.com/2017/ ... ost_9.html

[FireflyEarth]

Όχι δεν την έχω ζήσει αλλά έχω πάρει στοιχεία από τον Μπαλάνο που μιλούσε για το άλσος Λογγίνου και από την ταινία Μάτια ερμητικά κλειστά. Φυσικά και πηγαίναμε βόλτες από το άλσος Λογγίνου αλλά δεν είδαμε τίποτα. Καταλήξαμε σε ένα ταβερνάκι εκεί στη Μάρκου Μουσούρου που μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος.
Σου στέλνω ένα από το σαιτ Tabula Rasa της σχολής που πήγαινα.
Ναι αυτή την ιστορία την έχω ζήσει σε κάποια σημεία.
https://grtabularasa.blogspot.com/2018/ ... st_28.html

Εβαλα και κάποια σάλτσα και τα γεγονότα δεν είναι ακριβώς.

Άλλη μια αληθινή ιστορία που είδα,
Έκανα αλλαγή φύλου στους πρωταγωνιστές. Παίχτηκε με γυναίκες.
https://grtabularasa.blogspot.com/2019/ ... st_18.html

Ιστορία αληθινή κατά 20%
https://grtabularasa.blogspot.com/2019/ ... st_69.html

Αληθινή 100%
https://grtabularasa.blogspot.com/2017/ ... ost_9.html

Διάβασα και τις 4 ιστορίες σου, χωρίς να με νοιάζει τόσο το ποσοστό βιωματικής αλήθειας.
Ελπίζω να μην περιμένεις κριτική, καθότι δεν είμαι ειδική του είδους.
Με ταξίδεψαν, εξέπληξαν και γενικώς μου άφησαν αντικρουόμενα συναισθήματα.
Ευχαρίστως θα σε ξαναδιάβαζα!
Μήπως να σκεφτόσουν τη λεκτική αφηγηματική;

[doctormarkon]

Θέλω να εξασκούμαι σε πολλά και διαφορετικά είδη γραφής.

Δεν συμφωνώ με τον Στέφανο Ξενάκη ούτε με την οπτική του.
Τόσο το καλύτερο.
Γιατί μου αρέσει πολύ ο τρόπος αφήγησης επειδή πιάνεται από κάτι απλό και φαινομενικά ασήμαντο που περνά απαρατήρητο για να του δώσει στη συνέχεια άλλη διάσταση και ζωή.

Έτσι μου έδωσε μια πολύ καλή πάσα και μέσα σε δύο ώρες σήμερα έγραψα δύο διηγήματα μικρού μεγέθους όπως αυτά που σου έστειλα.
Ξεπήδησαν στιγμές από διαφορετικές εποχές και ιστορίες που κάποιος κάποτε μου διηγήθηκε.

Έτσι θα γράψω πολλά με τη δική μου οπτική.

Άλλωστε υπάρχουν δύο εκδοτικοί οίκοι που περιμένουν δουλειά μου.
Δικό μου εντελώς βιβλίο και όχι συλλογικό όπως έκανα μέχρι σήμερα.

Το Δώρο σαν τρόπος γραφής και αφήγησης είναι καταπληκτικό.

[doctormarkon]

Ένα διήγημά μου άρεσε πολύ και είναι στη συλλογική έκδοση ιστορίες εγκλεισμού των εκδόσεων Άπαρσις.
Τίτλος Ελλάς Ελλήνων Ασθενών (21η Απριλίου 2020)
Εδώ και στο facebook
https://www.facebook.com/groups/aparsis ... tn__=kCH-R

Πρωταγωνιστής Β ρόλος Το πουλί της Χούντας ο Φοίνιξ που αναγεννάται από τις στάχτες του και κλέβει παϊδάκια από την κουζίνα.

Δες το μισό από το καινούργιο που έγραψα σε χρόνο dt με έμπνευση από τον Ξενάκη.
Με διαφορετικό τρόπο γραφής. Μόλις τώρα.

Το σκάφος
Εκείνη την εποχή ο κόσμος δεν φοβόταν. Δεν κρίνω αν ήταν καλύτερα η χειρότερα. Αν ήταν σωστό ή λάθος. Όμως οι άνθρωποι δεν είχαν φόβο. Ήταν η εποχή που τα αυτοκίνητα δεν είχαν ζώνες, ούτε προσκέφαλο στα καθίσματα και στις μοτοσυκλέτες η κυρία καθόταν στο πίσω κάθισμα «γυναικεία» στο πλάϊ με ένα μαντήλι δεμένο χαλαρά στο πιγούνι να μη χαλάσει το χτένισμα του κομμωτηρίου. Το κράνος άγνωστο αντικείμενο που προορισζόταν για αγώνες μοτοσυκλέτας. Αυτά και άλλα πολλά βλέπαμε και όταν πηγαίναμε να δούμε το θείο Νικόλα που έφτιαχνε το σκάφος τους στην αυλή του σπιτιού του στην Κοκκινιά.
Ο θαλασσόλυκος Νικόλας αποφάσισε να ζήσει στη στεριά, άνοιξε μαγαζί, έκανε οικογένεια με τεσσερα παιδιά, αλλά δεν ήθελε να μείνει ο ιδανικός και ανάξιος εραστής στο ποίημα του Καββαδία. Γιατί τα όνειρα δεν ναυαγούν, απλώς αλλάζουν μορφή και διάσταση. Έτσι αποφάσισε να φτιάξει το δικό του σκαρί. Κότερο κανονικό φταγμένο με υλικά που οι πλούσιοι είχαν για πέταμα ή τα αγόραζε από τα μεταχειρισμένα. Ο πατέρας μου τον κορόϊδευε και έλεγε το σκαρί του καραγκιόζ μπερντέ, αλλά εκείνος γελούσε. Ανέβηκα τη σκάλα και κοίταξα την καμπίνα με τις κουκιέτες και αυτές φτιαγμένες κακότεχνα από ξύλα διαφόρων τύπων και χρωμάτων. Ότι και να ήταν τη δουλειά την έκαναν. Ένοιωθα μία ανεξήγητη ζήλια για τα ξαδέρφια μου που περίμεναν ανυπόμονα τη μέρα που θα σαλπάρουν και θα αρμενίζουν στα πέλαγα.
Η μέρα εκείνη δεν άργησε να έρθει. Το σκαρί το ονόμασαν Σάντα Μαρία από το τραγούδι σουξέ της εποχής και θα ξεκινούσε για το παρθενικό του ταξίδι. Όλα τα παιδιά στριμωχτήκαμε ως συνήθως στο πορτ μπαγκάζ του Οπελ Κάραβαν του θείου Μπάμπη, του οδηγού της οικογένειας και κινήσαμε για το Φάληρο.

[FireflyEarth]

Δεν συμφωνώ με τον Στέφανο Ξενάκη ούτε με την οπτική του.
Γιατί μου αρέσει πολύ ο τρόπος αφήγησης επειδή πιάνεται από κάτι απλό και φαινομενικά ασήμαντο που περνά απαρατήρητο για να του δώσει στη συνέχεια άλλη διάσταση και ζωή.

Προσωπικά, αυτό το κάτι απλό, καθημερινό και φαινομενικά ασήμαντο ήταν που με κέντρισε ν' ακούσω και τις 50 ιστορίες του.
Ιστορίες τελείως ρουτινιάρικες (?), καθημερινές, τις οποίες έντυσε την καθημερινή ζωή με χρώματα/αρώματα - μια και κατέχει το λόγο- και μας τις παρουσιάζει, ως κάτι μη ανέφικτο, μα και παράλληλα στα πλαίσια του απλού φυσιολογικού, όπου οι σύγχρονοι άνθρωποι λησμόνησαν.

[FireflyEarth]

Ένα διήγημά μου άρεσε πολύ και είναι στη συλλογική έκδοση ιστορίες εγκλεισμού των εκδόσεων Άπαρσις.
Τίτλος Ελλάς Ελλήνων Ασθενών (21η Απριλίου 2020)
Εδώ και στο facebook
https://www.facebook.com/groups/aparsis ... tn__=kCH-R

Πρωταγωνιστής Β ρόλος Το πουλί της Χούντας ο Φοίνιξ που αναγεννάται από τις στάχτες του και κλέβει παϊδάκια από την κουζίνα.

Δες το μισό από το καινούργιο που έγραψα σε χρόνο dt με έμπνευση από τον Ξενάκη.
Με διαφορετικό τρόπο γραφής. Μόλις τώρα.

Το σκάφος
Εκείνη την εποχή ο κόσμος δεν φοβόταν. Δεν κρίνω αν ήταν καλύτερα η χειρότερα. Αν ήταν σωστό ή λάθος. Όμως οι άνθρωποι δεν είχαν φόβο. Ήταν η εποχή που τα αυτοκίνητα δεν είχαν ζώνες, ούτε προσκέφαλο στα καθίσματα και στις μοτοσυκλέτες η κυρία καθόταν στο πίσω κάθισμα «γυναικεία» στο πλάϊ με ένα μαντήλι δεμένο χαλαρά στο πιγούνι να μη χαλάσει το χτένισμα του κομμωτηρίου. Το κράνος άγνωστο αντικείμενο που προορισζόταν για αγώνες μοτοσυκλέτας. Αυτά και άλλα πολλά βλέπαμε και όταν πηγαίναμε να δούμε το θείο Νικόλα που έφτιαχνε το σκάφος τους στην αυλή του σπιτιού του στην Κοκκινιά.
Ο θαλασσόλυκος Νικόλας αποφάσισε να ζήσει στη στεριά, άνοιξε μαγαζί, έκανε οικογένεια με τεσσερα παιδιά, αλλά δεν ήθελε να μείνει ο ιδανικός και ανάξιος εραστής στο ποίημα του Καββαδία. Γιατί τα όνειρα δεν ναυαγούν, απλώς αλλάζουν μορφή και διάσταση. Έτσι αποφάσισε να φτιάξει το δικό του σκαρί. Κότερο κανονικό φταγμένο με υλικά που οι πλούσιοι είχαν για πέταμα ή τα αγόραζε από τα μεταχειρισμένα. Ο πατέρας μου τον κορόϊδευε και έλεγε το σκαρί του καραγκιόζ μπερντέ, αλλά εκείνος γελούσε. Ανέβηκα τη σκάλα και κοίταξα την καμπίνα με τις κουκιέτες και αυτές φτιαγμένες κακότεχνα από ξύλα διαφόρων τύπων και χρωμάτων. Ότι και να ήταν τη δουλειά την έκαναν. Ένοιωθα μία ανεξήγητη ζήλια για τα ξαδέρφια μου που περίμεναν ανυπόμονα τη μέρα που θα σαλπάρουν και θα αρμενίζουν στα πέλαγα.
Η μέρα εκείνη δεν άργησε να έρθει. Το σκαρί το ονόμασαν Σάντα Μαρία από το τραγούδι σουξέ της εποχής και θα ξεκινούσε για το παρθενικό του ταξίδι. Όλα τα παιδιά στριμωχτήκαμε ως συνήθως στο πορτ μπαγκάζ του Οπελ Κάραβαν του θείου Μπάμπη, του οδηγού της οικογένειας και κινήσαμε για το Φάληρο.

Διάβασα αυτό στο fb για του πουλί της χούντας...
Είμαι ένας απλός άνθρωπος και λογικό είναι η σκέψη και το συναίσθημα να τρέχει, άσχετα με το αν πρέπει ή όχι.
Όσο αφορά το γρήγορο αφήγημά σου, θα είχα να προσθέσω -αν μου επιτρέπεται - πως οι άνθρωποι πάντα είχαν φόβο για κάτι. Μπορεί να μην είχαν φόβο για ζώνες και τα συναφή, είχαν όμως 1002 άλλους φόβους (βέβαια εξαρτάται τη δεκαετία και την περίπτωση).

[doctormarkon]

Η άποψη ενός συγγραφέα είναι υποκειμενική.
Αν και απαράβατος κανόνας για τα περισσότερα είδη είναι να μη διατυπώνει άποψη ο συγγραφέας αλλά ο ήρωας του έργου που μπορεί να είναι διαφορετική από τη γνώμη του συγγραφέα.

Το τελείωσα και αυτό.

Φυσικά και δεν συμφωνώ με το "γυναικείο" κάθισμα στη μοτοσυκλέτα και να μη φοράνε ζώνες.

Το διήγημα συνεχίζεται με ταξίδι στην Αίγινα με το αυτοσχέδιο σκάφος του θείου και εγώ στην παραλία να λιώνω από ζήλια.

Αληθινή ιστορία προσχολικής ηλικίας.
Βλέπεις ο Ξενάκης μου έδωσε καλή έμπνευση και σε λίγο καιρό θα φτιάξω ένα πλούσιο ανθολόγιο.
Το γενικό τίτλο τον αφήνω για αργότερα.

[doctormarkon]

Όσο για τους φόβους ανάλογα με την εποχή έχω να γράψω πολλά.
Καλά που το είπες.
Οι περισσότεροι φυτεμένοι και ελάχιστοι έμφυτοι.

Η εποχή που θα τελείωνε το νερό και έβγαινε δελτίο λειψυδρίας 1992 δίνει πάσα για ωραίο κομμάτι.

[FireflyEarth]

Εγώ πάλι ως γέννημα του '74 θυμάμαι έντονα την περίοδο του ψυχρού πολέμου: οι κακοί Ρώσοι και οι καλοί Αμερικανοί. Μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας και μας καθησύχασε

[doctormarkon]

Πράγματι το θυμάμαι.

Μόλις έγραψα και το τρίτο.
Άσε και πήρα φόρα. Ας είναι καλά ο Ξενάκης.

Απλή ιστορία προσχολικής ηλικίας

Τι να παραγγείλω;
Έχω πολλές μνήμες από την προσχολική μου ηλικία. Είναι και κάποιο περιστατικό που ο μεγάλος μου αδερφός το διηγείται σαν ανέκδοτο όταν θέλει να πει κάτι στην παρέα να γελάσουν. Ο μεγάλος μου αδερφός με είχε μάθει να διαβάζω από τεσσάρων χρονών και ένοιωθα παιδί θαύμα. Μου άρεσε να βλέπω στα μάτια των ανθρώπων την έκπληξη όταν συλλάβιζα τις λέξεις και δεν έχανα ευκαιρία να κάνω επίδειξη των ικανοτήτων μου.
Την εποχή εκείνη πηγαίναμε συνέχεια εκδρομές. Είχαμε γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα με το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Βουνά λαγκάδια ραχούλες και στάση σε απόμερες γραφικές ταβέρνες για φαγητό. Όμως εμένα δεν μου άρεσαν καθόλου τα συνηθισμένα φαγητά που είχαν οι ταβέρνες αυτές. Μια μέρα πήρα τον κατάλογο που απ ότι λέει ο αδερφός μου ήταν μεγαλύτερος από το μπόι μου και άρχισα να διαβάζω με γουρλωμένο ματι αναζητώντας μάταια κάποιο φαγητό παράξενο με βαρύγδουπο όνομα που να μην το έχω ξαναφάει. Έτσι για έκπληξη και ορκιζόμουν ότι θα το έτρωγα ακόμα και αν ήταν απαίσιο. Το γκαρσόνι στεκόταν από πάνω και με κοιτούσε απορημένος που μπορούσα να διαβάζω μια σταλιά παιδάκι.
«Αποφασίσατε δεσποινίς τι θα παραγγείλετε;» με ρώτησε ευγενικά
«Ναι αποφάσισα! Ένα κουβέρ παρακαλώ»
Η λέξη κουβέρ έγινε τεράστια και ξεπήδησε από τον κατάλογο. Δεν την είχα ξανακούσει και φανταζόμουν ότι θα ήταν κάποιο παράξενο έδεσμα μαγειρεμένο με τέχνη. Η εικόνα της λέξης με μάγευε. Απογοητεύτηκα όταν είδα όλους να γελάνε.
«Ορίστε το κουβέρ σου. Αυτό είναι. Το καλάθι με το ψωμί και τα μαχαιροπήρουνα. Φάτα. Και τα παχαιροπήρουνα και τις χαρτοπετσέτες. Είναι πολύ νόστιμα» είπε ο αδερφός μου και μου έδωσε το καλάθι.
«Πάλι πατάτες τηγανητές λοιπόν» σκέφτηκα με απογοήτευση.

[FireflyEarth]

Πράγματι το θυμάμαι.

Μόλις έγραψα και το τρίτο.
Άσε και πήρα φόρα. Ας είναι καλά ο Ξενάκης.

Απλή ιστορία προσχολικής ηλικίας

Τι να παραγγείλω;
Έχω πολλές μνήμες από την προσχολική μου ηλικία. Είναι και κάποιο περιστατικό που ο μεγάλος μου αδερφός το διηγείται σαν ανέκδοτο όταν θέλει να πει κάτι στην παρέα να γελάσουν. Ο μεγάλος μου αδερφός με είχε μάθει να διαβάζω από τεσσάρων χρονών και ένοιωθα παιδί θαύμα. Μου άρεσε να βλέπω στα μάτια των ανθρώπων την έκπληξη όταν συλλάβιζα τις λέξεις και δεν έχανα ευκαιρία να κάνω επίδειξη των ικανοτήτων μου.
Την εποχή εκείνη πηγαίναμε συνέχεια εκδρομές. Είχαμε γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα με το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Βουνά λαγκάδια ραχούλες και στάση σε απόμερες γραφικές ταβέρνες για φαγητό. Όμως εμένα δεν μου άρεσαν καθόλου τα συνηθισμένα φαγητά που είχαν οι ταβέρνες αυτές. Μια μέρα πήρα τον κατάλογο που απ ότι λέει ο αδερφός μου ήταν μεγαλύτερος από το μπόι μου και άρχισα να διαβάζω με γουρλωμένο ματι αναζητώντας μάταια κάποιο φαγητό παράξενο με βαρύγδουπο όνομα που να μην το έχω ξαναφάει. Έτσι για έκπληξη και ορκιζόμουν ότι θα το έτρωγα ακόμα και αν ήταν απαίσιο. Το γκαρσόνι στεκόταν από πάνω και με κοιτούσε απορημένος που μπορούσα να διαβάζω μια σταλιά παιδάκι.
«Αποφασίσατε δεσποινίς τι θα παραγγείλετε;» με ρώτησε ευγενικά
«Ναι αποφάσισα! Ένα κουβέρ παρακαλώ»
Η λέξη κουβέρ έγινε τεράστια και ξεπήδησε από τον κατάλογο. Δεν την είχα ξανακούσει και φανταζόμουν ότι θα ήταν κάποιο παράξενο έδεσμα μαγειρεμένο με τέχνη. Η εικόνα της λέξης με μάγευε. Απογοητεύτηκα όταν είδα όλους να γελάνε.
«Ορίστε το κουβέρ σου. Αυτό είναι. Το καλάθι με το ψωμί και τα μαχαιροπήρουνα. Φάτα. Και τα παχαιροπήρουνα και τις χαρτοπετσέτες. Είναι πολύ νόστιμα» είπε ο αδερφός μου και μου έδωσε το καλάθι.
«Πάλι πατάτες τηγανητές λοιπόν» σκέφτηκα με απογοήτευση.

Χαχαχαχα μ' έκανες και γέλασα και... ανάθεμα πόσο το είχα ανάγκη!

[doctormarkon]

Άλλο ένα μικρούτσικο να γελάσεις περισσότερο

Γεγονός! Συνέβη! Τότε
Σήμερα όμως πολλά χρόνια μετά μήπως συμβαίνει στ αλήθεια?
Γιατί κάτι τέτοιο ψιθυρίζεται.
Προφητικό?

Εδώ τρώνε παιδιά.
Διάβασμα σε προσχολική ηλικία. Οι «ειδικοί» το απαγορεύουν. Οι γονείς βρίσκουν την ησυχία τους όταν το τετράχρονο βυθίζεται στο μαγικό κόσμο ενός βιβλίου και που καιρός για σκανδαλιές. Έτσι και οι δικοί μου γονείς βρήκαν την ησυχία τους όπως έλεγαν. Ακόμα και στις βόλτες όταν διάβαζα τις επιγραφές στους δρόμους και στα μαγαζιά με υπερηφάνεια.
Μια μέρα πήγαμε σε ταβέρνα με δύο άλλα φιλικά ζευγάρια που είχαν παιδιά μικρής ηλικίας.
Η ταβέρνα έγραφε απ έξω με κεφαλαία: «ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ»
Όταν είδα την επιγραφή άρχισα να φωνάζω και να κλαίω.
«Εδώ τρώνε παιδιά. Πάμε να φύγουμε θα μας πάρουν και θα μας μαγειρέψουν» φώναζα και τραβούσα τα άλλα παιδιά να φύγουμε.
«Παϊδάκια λέει. Χαζή είσαι;» φώναξε ο πατέρας μου εκνευρισμένος.
«Όχι δεν έχει διαλυτικά στο γιώτα. Παιδάκια λέει. Εδώ τρώνε παιδιά. Θα μας φάνε» φώναξα με πείσμα και οι σερβιτόροι στην ταβέρνα μας κοιτούσαν και γελούσαν.
Τους έκανα όλους ρεζίλι και έφυγαν ντροπιασμένοι. Στο σπίτι ο πατέρας μου έσκισε το αγαπημένο μου βιβλίο και πέταξε τις σελίδες στο τζάκι.
"Δεν θα ξαναπιάσεις βιβλίο μέχρι να πας σχολείο. Τέλος!"

[doctormarkon]

Μία απόκρυφη πτυχή της καθημερινής ζωής είναι και τα τετράχρονα που διαβάζουν. Ίσως σήμερα περισσότερο από χθες.
Αυτό δημιουργεί ιστορίες για γέλια και για κλάματα.
Διάβαζα κι εγώ διάβαζε και ο γιος μου.
Τα μικρά το αγαπούν το διάβασμα και χαίρονται πολύ όταν το κάνουν σαν παιχνίδι.

Τα διηγήματα έχουν σχέση με καταστάσεις και γεγονότα κάπως ασυνήθιστα και μη συμβατικές συμπεριφορές.

'Έχω βρει και ενότητες παραλλαγές σε ένα θέμα όπως διάβασμα σε προσχολική ηλικία ιστορίες με ζώα, άνδρες που δεν ζηλεύουν (θεματάρα), γάμοι σπουδές καριέρα σε μεγαλύτερη ηλικία από τη συνηθισμένη κλπ
Ιστορίες που έχουν κάτι το παράξενο το μη συμβατικό έξω από τα συνηθισμένα και τα χιλιοειπωμένα.
Συμβαίνουν αλλά κανείς δε μιλάει γι αυτά. Τσιμπάνε.

[FireflyEarth]

Άλλο ένα μικρούτσικο να γελάσεις περισσότερο

Γεγονός! Συνέβη! Τότε
Σήμερα όμως πολλά χρόνια μετά μήπως συμβαίνει στ αλήθεια?
Γιατί κάτι τέτοιο ψιθυρίζεται.
Προφητικό?

Εδώ τρώνε παιδιά.
Διάβασμα σε προσχολική ηλικία. Οι «ειδικοί» το απαγορεύουν. Οι γονείς βρίσκουν την ησυχία τους όταν το τετράχρονο βυθίζεται στο μαγικό κόσμο ενός βιβλίου και που καιρός για σκανδαλιές. Έτσι και οι δικοί μου γονείς βρήκαν την ησυχία τους όπως έλεγαν. Ακόμα και στις βόλτες όταν διάβαζα τις επιγραφές στους δρόμους και στα μαγαζιά με υπερηφάνεια.
Μια μέρα πήγαμε σε ταβέρνα με δύο άλλα φιλικά ζευγάρια που είχαν παιδιά μικρής ηλικίας.
Η ταβέρνα έγραφε απ έξω με κεφαλαία: «ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ»
Όταν είδα την επιγραφή άρχισα να φωνάζω και να κλαίω.
«Εδώ τρώνε παιδιά. Πάμε να φύγουμε θα μας πάρουν και θα μας μαγειρέψουν» φώναζα και τραβούσα τα άλλα παιδιά να φύγουμε.
«Παϊδάκια λέει. Χαζή είσαι;» φώναξε ο πατέρας μου εκνευρισμένος.
«Όχι δεν έχει διαλυτικά στο γιώτα. Παιδάκια λέει. Εδώ τρώνε παιδιά. Θα μας φάνε» φώναξα με πείσμα και οι σερβιτόροι στην ταβέρνα μας κοιτούσαν και γελούσαν.
Τους έκανα όλους ρεζίλι και έφυγαν ντροπιασμένοι. Στο σπίτι ο πατέρας μου έσκισε το αγαπημένο μου βιβλίο και πέταξε τις σελίδες στο τζάκι.
"Δεν θα ξαναπιάσεις βιβλίο μέχρι να πας σχολείο. Τέλος!"

Αυτό με τα ΠΑΙΔΑΚΙΑ και ποιός δεν την έχει πατήσει σε μικρή ηλικία χαχαχαχα

Θυμάμαι όταν είμασταν αρκετά μικρά, όταν τελείωνε το σχολείο, οι γονείς μου μας έστελναν στο χωριό του πατέρα μου, Νάουσα Μακεδονία.
Εγώ με τον αδερφό μου τον ελάχιστα μικρότερο, καθόμασταν πάντα μαζί στο λεωφορείο. Κολλητάρια. Φυσικά, ως λιγάκι μεγαλύτερη έπιανα παράθυρο θέση με το έτσι θέλω.
Ο αδερφός μου ο Αντώνης εκ γεννησιμιού αναλφάβητος. Δεν τα 'θελε τα γράμματα με τίποτα. Μυαλό ξυράφι όμως και ερευνητικό πνεύμα. Του έδινες ραδιόφωνο και στο έφτιαχνε.
Μπαίνοντας Αθήνα, στην Καβάλας υπήρχε μια τεράααστια ταμπέλα που έβγαζε μάτι!
"Ε, Αντώνη κοίτα τι γράφει η ταμπέλα!"
" ΣΟΥ ΧΟΥ Ο ΛΟΥ Η ΠΟΥ ΡΟ..." προσπάθησε να συλλαβίσει
"ΣΧΟΛΗ ΠΡΟΒΑΤΑ" του λέω.
"Σχολείο για πρόβατα;;;" απαντάει ο μικρός και γουρλώνει τα μάτια.
"Να! Εδώ πρέπει να με στείλουν η μαμά και ο μπαμπάς.
Μέχρι και τα πρόβατα μαθαίνουν γράμματα"
Και να τα χάχανα και δώστου νευρικά γέλια.
Μας έβαλε σε τάξη ο μεγάλος αδερφός...

[FireflyEarth]

Το «Δώρο» 2 - Οι Πρώτες 25 Ιστορίες