Ιδεογραφήματα

Ήταν γνωστό από παλιά.

Όλοι το ήξεραν αυτό που σήμερα συμβαίνει.
Ίσως κάποιοι να το προετοίμαζαν.

Πως να το πει κανείς και πως να το εξηγήσει.
Χρειάζονται πολλά λόγια και πολλές συζητήσεις.

Ο συγγραφέας Μάριος Χάκκας τα είπε όλα μέσα σε ένα μικρό διήγημα.

Το ψαράκι της γυάλας.
http://www.sarantakos.com/kibwtos/xakkas_psaraki.html

Ένα ψαράκι γίνεται άλλοθι για να επιστρέψει ο άνθρωπος στον καναπέ και να μείνει εκεί για πάντα.

Είναι και ένα άλλο διήγημα διαφορετικό πιο σκληρό ακόμα με το ίδιο νόημα και τίτλο Ο ΜΠΙΝΤΕΣ

Πως έγινε η Αθήνα μπιντές?
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show ... eno_1.html

Μόνο με πολύ χιούμορ μπορεί να πει κανείς όσα δε λέγονται με λόγια ή αν λέγονται χρειάζονται ατελείωτες σελίδες διαλέξεις και κουβέντες.

Ο Μάριος Χάκκας πέθανε νέος το 1973.
Κι όμως φαίνεται να ήξερε.

Η ευημερία ήρθε μετά τον πόλεμο και την πείνα.
Δεν ήταν ακριβώς ευημερία.
Ίσα ίσα να ζαλιστεί το πόπολο και να γίνει φρόνιμο και χειραγωγήσιμο.
Να δουλεύει για έναν μπιντέ.
Για να του πάρουν το σπίτι και τον μπιντέ μαζί αν υπάρχει και δεν τον έχουν ξηλώσει σήμερα.

Η συνέχεια αργότερα

Το ψαράκι της γυάλας είναι διήγημα σε σχολικό βιβλίο της Γ Λυκείου.
Αρκετά προχωρημένο για να μπει σε βιβλίο.
Τα διηγήματα τα ποιήματα και τα αποσπάσματα ήταν όλα πολύ καλά.

Έτσι κι αλλιώς τα χάλια του εκπαιδευτικού συστήματος δεν σχετίζεται άμεσα με 5το περιεχόμενο του κάθε βιβλίου αλλά από το γενικότερο μηχανισμό.

Χθες γιορτή της μητέρας, η πρώτη χρονιά χωρίς μητέρα δική μου ο γιος μου μου έκανε το διήγημα αφιέρωση σίγουρος ότι θα με ενθουσίαζε. Όπως και έγινε.

Για παντρειά δεν αποφάσιζε. "Δεν ξέρεις τι γίνεται πάλι", έλεγε κάθε φορά που του φέρναν εκεί την κουβέντα. "Ο γάμος σε δένει με τούτον τον κόσμο, ευθύνες, παιδιά. Εγώ έχω ένα παρελθόν κι ένα αβέβαιο μέλλον."

Μια απόλυτα "αριστερή" παγίδα.
Ο "γάμος" είναι ένας μικροαστικός θεσμός.
Όμως υπάρχουν χίλια δυο άλλα πράγματα να σε δέσουν με τον κόσμο τούτο και μάλιστα με περισσότερους κόμπους.
Ήταν πάντα η μομφή από τον "αριστερό" κόσμο.
Παντρεύτηκες σε εκκλησία με χορωδία σε ...κατανυκτική ατμόσφαιρα. Δεν δικαιούσαι να μιλάς.

Ουπς. Ο μικροαστισμός υπάρχει και έξω από το γάμο ή χωρίς γάμο.
Ψαράκια, μπιντέδες, τηλεορασίτσες αργότερα σε δένουν χειροπόδαρα χωρίς να το καταλάβεις.
Η σύζυγος που περιμένει τον καλό της με τα νυχτικά. Παντόφλες, πυτζάμες καναπές.
Όλα αυτά πλην της γυναίκας με το νυχτικό υπάρχουν και στους μοναχικούς μαζί με άλλες άγκυρες που σε δένουν με τον κόσμο του κατεστημένου.
Προτίμησε ο συγγραφέας έναν μοναχικό για ήρωα.
Ο άνθρωπός μας. Δεν είχε όνομα.
Ήταν ο δικός μας άνθρωπος.
Ίσως να έβγαζε πλευρές του εαυτού του. Αλλά κυρίως τις τάσεις της ελληνικής κοινωνίας.
Πάντα κάποιο άλλοθι υπάρχει για να μη γίνει αυτό που θέλεις να κάνεις.
Πάντα κάποιο άλλοθι να μην αγωνιστείς.
Θυμάστε που έλεγα πως ο κόσμος φρονίμεψε.
Από τότε είχε αρχίσει να φρονιμεύει.
Σήμερα παραφρονίμεψε.

Όταν ο συγγραφέας έγραψε τον "μπιντέ" και το "ψαράκι" δεν υπήρχε τηλεόραση.
Και που υπήρχε την είχαν λίγες οικογένειες και έπαιζε 4 ώρες τη μέρα.

Όμως υπήρχαν μορφές χειραγώγησης πολύ έντονες και αποτελεσματικές.
Γι αυτό δεν πρέπει να ρίχνουμε όλα τα δεινά στο χαζοκούτι.

Η ξαφνική και άκρως ελεγχόμενη ευημερία που ήταν σε μεγάλο βαθμό....πλασματική χειραγωγούσε ίσως περισσότερο από την τηλεόραση.

Το είχε πει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στη Βουλή.
Ο ίδιος ήταν που έλεγε τη Μακρόνησο Παρθενώνα.
Όμως μια μέρα πρότεινε μία άλλη εξορία.
Δώστε δάνεια δώστε σπίτια Έτσι θα γίνει ο κόσμος σόφρονας.

Θα δουλέυει χρόνια για να φτιάξει ένα ....μπιντέ.

Μπιντές=σύμβολο. Συμβολίζει ένα σύνολο άχρηστων πραγματων που όταν τα αποκτήσεις έχουν ήδη απαξιωθεί και αναγκάζεσαι να τα πετάξεις.
Έτσι ίσα ίσα να σε κρατάνε απασχολημένο.

Πλασματική η ευημερία και καλά ενορχηστρωμένη σαν εργαλείο χειραγώγησης.
Πλασματική και η....φτώχια και καλά ενορχηστρωμένη ώστε να χρησιμοποιηθεί και πάλι σαν εργαλείο χειραγώγησης.

Για να μην παρεξηγούμαι δεν θα πω ποτέ εκείνο το ηλίθιο κλισέ για τις γεμάτες καφετέρειες και ταβέρνες.
Μόνο που σήμερα με τη βοήθεια της τηλεόρασης συν όλα τα άλλα βλέπουμε τα καταναλωτικά πρότυπα να μένουν αναλοίωτα και με ακόμα ψηλότερο πήχη απ ότι το 2009.
Έτσι ώστε να φαίνεται σαν έλλειψη, ανεπάρκεια και προσωπική ήττα.
Ώστε η φτώχεια και η έλλειψη να φαντάζει κουσούρι.
Να βγαίνει όλο και περισσότερος κόσμος στο περιθώριο, στη γωνία, να γίνεται θεατής.
Ο παλιός .....μπιντές έγινε καναπές και μάλιστα καναπές γωνία που γίνεται ...κρεβάτι.
Εθελοντικά καθηλώνονται σε έναν καναπέ.
Εθελοντικά πάνε στο γιατρό και τους δίνει ψυχοφάρμακα για να μη σηκωθούν από τον καναπέ ούτε στον αιώνα τον άπαντα.

Πολύ όμορφο τόπικ δοκτορ...

Η αλήθεια είναι πως κάτι μέσα μου ραγίζει και πονάει όταν τύχει
να βολτάρω πλέον στην Αθήνα...

Θυμάμαι όταν προσγειωνόμουν από Αφρική και έπαιζε από τα
μεγάφωνα του αεροπλάνου...



https://www.youtube.com/watch?v=q9aH6etq1-Y

το σιγοτραγουδούσα κι εγώ με τη Μπέσι...

Αχ Αθήνα μάνα μου...

Η ίδια η Αθήνα μου αρέσει όπως και αν είναι και ας γκρινιάζουν όλοι.
Καλύτερα που είναι όπως είναι.
Καλύτερα που δεν μας....τακτοποίησαν.

Το μπάχαλο είναι που σώζει καταστάσεις.
Η ΝΤΠ σημαίνει εκτός των άλλων τακτοποίηση αποστείρωση στρατός.
κάθε μέρα να μοιάζει με την άλλη και να ζητάς την άδεια της αστυνομίας για να πας για κατούρημα.

Νευριάζω όταν ακούω να γκρινιάζουν για το μπάχαλο.

Γιατί το πρόβλημα είναι η φρονιμάδα.

Σήμερα βλέπουμε πολλούς πρώην αγωνιστές που συντάχθηκαν με το βήμα των άλλων και σιγοτραγουδούν "το πυροβολικό πολύ το αγαπώ"
Κυβερνάνε κιόλας και κάνουν χειρότερα.
Οι πιο ανώνυμοι γίνονται διευθυντές και έγιναν αυτό που κάποτε μισούσαν.
Έγιναν σαν τους συνταγματάρχες και διαφέρουν μόνο στην ούγια.
Η ταμπέλα γράφει ΑΡΙΣΤΕΡΑ και στο βάθος Χούντα.

Εμείς τι κάνουμε?

Ο δρόμος εξακολουθεί να έχει την αξία του αλλά δεν είναι κάθε μέρα.
Η ψήφος έχει την αξία της αλλά είναι κάθε 4 χρόνια.
Άσε που τώρα ψάχνουν για την ελπίδα που έγινε λεπίδα.

Είναι και θέμα συνείδησης.
Φρονιμέψαμε.

Είμαστε η δεύτερη γενιά φρονίμων.
Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή και ο κοσμάκης ψάχνει για νόμους.

Ο κοσμάκης ζητάει νόμους και γι αυτό δεν πάει καλά.

Βλέπεις αρκετούς να καρφώνουν τον γείτονα επειδή έκλεισε τη βεράντα και δεν το δήλωσε.