Η ποίηση στήν υπηρεσία τής ψυχολογίας.

https://m.youtube.com/watch?v=yHKMIT0-6DA

Οι στίχοι:
Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.
Λυτρώσου.
Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα
κάποια τα βρήκε αζύγιαστη
ή ζυγιασμένη σφαίρα.
Είτε σκάρτο νερουλό ήτανε το Ικάριο κερί
είτε γιατί ο ήλιος είναι συνεργάσιμος μονάχα με τη δύση του,
είτε γιατί κατά την απογείωση εξερράγη εκρηκτικός αντίπαλος.
Υπολόγισε τώρα τι φτερά ταπείνωσε
ενός κλουβιού το ύψος ότι τάχα
κελαηδούσαν γήινα καθημερινά
λες και η ανάγκη υπέργεια να κελαηδήσεις
δεν είναι γήινη δεν είναι καθημερινή.
Μνημονεύω χώρια, με ευλάβεια προσευχετική
τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα
με σφαίρα που κρυφά τους επρομήθευσε
του ακατανόητου η μεγάλη γενναιότης
δεδικαίωται:
η νεκροψία όλης αυτής της καντεμιάς
έδειξε πως τα μόνα καλότυχα φτερά
τα είχε η ματαιότης.
Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.
Κι αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη
συμβεί κάποιο νά σημαδέψω
το πολύ να κλείσω τον τραυματία κελαηδισμό του
σ’ ένα κλουβάκι στίχου φευγαλέο.

Κική Δημουλά, Εκρηκτικό πόρισμα

Ήρθε η ώρα νά γιατρέψουμε τίς πληγές μας.
Δέν υπάρχει άλλος τρόπος νά προχωρήσουμε.
Ο κυνηγός, (στήν παραπάνω αφήγηση), θά μπορούσε νά είναι οποιοσδήποτε καί ο καθένας μας, όπως καί στό σύνολό της η προηγούμενη γενιά πού αντικρίζει μέ φόβο τήν νέα, βλέποντάς την νά είναι ανώτερη από αυτήν.
Άς κατανοήσουμε, άς συγχωρήσουμε, άς κλάψουμε γιά τά "σκουπίδια" πού αφήνουμε πίσω μας.
Άς γιορτάσουμε κι άς υποδεχθούμε τό φώς πού έρχεται.
Όποιος θέλει προχωράει. Όποιος θέλει μένει πίσω. Δικαίωμά του. Όμως οι "ντουφεκιές" του δέν μάς αγγίζουν πιά...
Προμηθέας