παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά
ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
Στην καρδιά του χειμώνα σε μια παγωμένη μεγαλούπολη
ένα ορφανό αγόρι αναζητά καταφύγιο
σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.
Κάθε μέρα στέκεται στα φανάρια
όπου πουλά χαρτομάντηλα,
χαζεύει τις λαμπρές βιτρίνες με τα παιχνίδια και τα γλυκά
και λίγο πριν γυρίσει στο κατάλυμα του
μαζεύει ένα σάπιο μήλο από τα σκουπίδια.
Στο πεζοδρόμιο του σπιτιού
στέκεται ένα ''πληγωμένο'' δέντρο...
αδύναμο και μόνο.
Το δέντρο είναι ο μοναδικός φίλος του αγοριού.
Όταν το εγκαταλελειμμένο σπίτι θα κριθεί
κατεδαφιστέο και το δέντρο θα αποφασιστεί
ότι πρέπει να κοπεί, οι δυο τους θα μείνουν
μετέωροι στη σκληρή πραγματικότητα.
Θα αντικρίσουν μια χριστουγεννιάτικη
εικόνα θαλπωρής στην απέναντι πολυκατοικία
με μια οικογένεια να βρίσκεται ενωμένη στα ζεστά.
Τότε το δέντρο θα ζητήσει από το
αγόρι να το στολίσει για να το κάνει ωραίο,
καθώς αυτά θα είναι τα τελευταία Χριστούγεννα του.
Δεκάδες πυγολαμπίδες θα στολίσουν τα κλαδιά του και
ένα λαμπερό αστέρι θα φωτίσει την κορυφή του,
με μια ευχή του αγοριού.
Έπειτα το αγόρι θα ζητήσει μια χάρη,
να ξεκουραστεί στη ρίζα του.
Το δέντρο και το αγόρι
θα ζήσουν το όνειρο τους.. αυτό το παγωμένο
βράδυ. Μια πριγκίπισσα θα έρθει να τους
συναντήσει και θα τους πάρει μαζί τους
μακριά από αυτόν τον ''παγωμένο'' κόσμο!
Αυτή την ιστορία θυμήθηκα σήμερα
που κάνει τσουχτερό κρύο και εκατοντάδες
αστέγοι βρίσκονται στις πόλεις.
Μοναξιά, αποξένωση,
θλίψη, απόγνωση όλα αυτά τα θλιβερά συναισθήματα
στριμώχνονται σε αυτό το βιβλίο.
Μου θυμίζει το ''Κοριτσάκι με τα σπίρτα'',
όμως χωρίς ίχνος μελοδραματισμού.
Ένα παιδί χωρίς σπίτι, χωρίς μια αγκαλιά
προσφέρει αυτά που δεν έχει το ίδιο
σε ένα δέντρο.
Κάπου διάβασα ότι το βιβλίο
στέλνει και ένα οικολογικό μήνυμα.. τι παράξενη
σύμπτωση στους καιρούς που ζούμε,
όπου κόβουμε τα δέντρα που έχουν απομείνει
στα δάση της μεγαλούπολης Αθήνας για να ζεσταθούμε.
http://paramythitis.blogspot.gr/2013/01 ... _2107.html
