ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

[totispap]

Που πηγε το μυαλο σου βρε πουλιμ..?

[karipis]

Στον μ...ούτσο!
Που αλλού να πήγαινε δηλαδής;;





(σκαϊπ θέλεις; να @ θα πάρεις)

[totispap]

Μα γιατιιιιιιιιιιιιι καπετάν Τάσοοοοο,γιατιιιιιιιιιιι,(διαβάζεται με ναζιάρικη φωνή..)

ΥΓ,πρίν λίγο γύρισα απο συνέλευση συναίτερισμου,κατανόηση λίγο.......

[PELTASTIS VARNAVAS]

Άγνωστος μένει ο ναύτης που μας έκαμε το μεγάλο καλό. Άγνωστος και αδοξολόγητος, όπως γίνεται και με τους φτωχούς αγίους. Παντού η τύχη που ανάθεμά τη! Παντού η τύχη! Μα εγώ, αν ήξερα τ’ όνομά του, θα του άναβα περισσότερα κεριά απ’ όσα ανάβω κάθε χρόνο στον Αϊ-Νικόλα. Τούτος μας σώνει – όχι και τόσο συχνά - από τις φουρτούνες. Εκείνος όμως με μια του μαστοριά μάς απάλλαξε σύγκαιρα από τους διαβόλους της Κόλασης και από τους αγίους του Παράδεισου, που θαρρώ δεν έχει και μεγάλη διαφορά. Δε λέω πως μου αρέσει να βλέπω τους διαβόλους με τα στριμμένα κέρατα, τις μακριές ουρές και τα σπαθωτά νυχοπόδαρά τους. Ούτε τα λυσσασμένα ουρλιάσματα τους θέλω ν’ ακούω σαν καμακίζουν άγρια καμιά ψυχή, ούτε το χόχλο του κατραμιού που βράζει στα Εφτά Καζάνια, ούτε τους δαρμούς και τους θρήνους των κολασμένων. Μα κι η συντροφιά των Πατέρων – την ευχή τους να ’χω – με τα κομπολόγια και τα λιβάνια, καθώς κι η ασύγκριτη ξαστεριά του Παράδεισου, δε μου πολυαρέσει. Τι θες, τι γυρεύεις; Καλύτερα όπως τα κατάφερε ο μακαρίτης. Έστησε χωριστά το τσαντίρι μας κι έτσι έχουμε το μυαλό μας ήσυχο – αν έχουν μυαλό κι οι πεθαμένοι!

Μόλις άραξε το καΐκι στο νησί – στη Σέρφο ας πούμε – ο ναύκληρος πήρε το μισοκοίλι και τράβηξε στο χωριό για να μετρήσει το σιτάρι. Λιανοψιχάλιζε κάπως, όταν κίνησε, μα δε δυσκολεύτηκε. Πρωτοβρόχια, σου λέει, θα περάσει. Μα καθώς έφτασε τον ανήφορο, πιάνει μια δαρτή βροχή· νεροποντή σωστή! Πού να χωθεί; Ούτε δέντρο, ούτε καλύβα, ούτε σπηλιά βλέπει γύρω. Να τρέξει για το χωριό, έλειπε ο μισός δρόμος ακόμη· να κατέβει πάλι στο καΐκι, το ίδιο. Στέκει δίβουλος και άξαφνα τον παίρνουν τα γέλια. Κοιτάζει μήπως τον βλέπει κανένας στρατολάτης – ψυχή! Πιάνει γοργά και γδύνεται σαν τον Αδάμ. Ομορφοδιπλώνει τα ρούχα του, χώνει τα στο μισοκοίλι, φορεί το μισοκοίλι στο κεφάλι και παίρνει δρόμο. Να βραχεί δεν τον έμελε. Το δικό μας τομάρι βροχές και μπόρες δε φοβάται· είναι αργασμένο. Τον έμελε για τα ρούχα του που τα είχε πρωτόβαλτα ο φουκαράς.

Έπειτ’ από κάποια ώρα στάθηκε η βροχή. Στάθηκε η βροχή, ντύνεται πάλι, παίρνει το μισοκοίλι στο χέρι και πάλι δρόμο. Πριν φτάσει στο χωριό, τον απαντάει ο διάβολος.

- Γεια σου, πατριώτη.

- Γεια της αφεντιάς σου, κυρ-διάβολε..................................

--------------------------------------
Καρκαβίτσας, λογια τση πλωρης-κατω κοζμος...
http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/ ... kosmos.htm

[PELTASTIS VARNAVAS]

κουραγιο αδερφια!!!εξαιρετικα αφιερωμενο στα ιδεογραφιτοπουλα!!!!


Ἀντώνης Σαμαράκης - Ζητεῖται Ἐλπίς

--------------------------------------------------------------------------------

Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.

Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.

Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.

Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.

Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.

«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.

Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι.

Ἀλλοῦ εἶδε κριτικὴ γιὰ ἕνα ρεσιτὰλ πιάνου, ἔπειτα κάτι γιὰ τὴ μόδα, τέλος τὴν «Κοσμικὴ Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθὲς παρὰ τῷ κυρίῳ καὶ τῇ κυρίᾳ Μ. Τ. Χάρμα εὐμορφίας καὶ κομψότητος ἡ κυρία Β. Χ. μὲ φόρεμα κομψότατο ἐμπριμὲ καὶ τὸκ πολὺ σίκ. Ἐλεγκάντικη ἐμφάνισις ἡ δεσποινὶς Ο. Ν.»

Ἄναψε κι ἄλλο τσιγάρο. Ἔριξε μιὰ ματιὰ στὶς «Μικρὲς Ἀγγελίες»:

ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευὴ ἀρίστη, ἐκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτροῦ πλήρους, W.C.

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εἰς σοβαρὸν κύριον δωμάτιον εἰς β´ ὄροφον, εὐάερον, εὐήλιον...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο πρὸς ἀγοράν...

Σκέψεις γυρίζανε στὸ νοῦ του.

Ἀπὸ τότε ποὺ τέλειωσε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ἡ σκιὰ τοῦ τρίτου δὲν εἶχε πάψει νὰ βαραίνει πάνω στὸν κόσμο μας. Καὶ στὸ μεταξύ, τὸ αἷμα χυνότανε, στὴν Κορέα χτές, στὴν Ἰνδοκίνα σήμερα, αὔριο...

Πέρασε τὸ χέρι του στὰ μαλλιά του. Σκούπισε τὸν ἱδρώτα στὸ μέτωπό του· εἶχε ἱδρώσει, κι ὅμως δὲν ἔκανε ζέστη.

Ὁ πόλεμος, ἡ βόμβα ὑδρογόνου, οἱ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»... Τὸ πανόραμα τῆς ζωῆς!

Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς...
Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ. Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.

Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση...

Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις. Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση. Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς. Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα. Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.

Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.

Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει. Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.

Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του. Εἶχε ἐλπίσει τότε,...

Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα...

Κάποτε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, εἶχε ἐλπίσει στὸν κομμουνισμό. Μὰ εἶχε διαψευσθεῖ κι ἐκεῖ. Τώρα δὲν εἶχε ἐλπίδα σὲ καμιὰ ἰδεολογία!
Ζήτησε ἕνα ποτήρι νερὸ ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ διάψευση ἀπὸ τὶς λογῆς-λογῆς ἰδεολογίες ἤτανε βέβαια γενικὸ φαινόμενο. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ διάψευση, ἡ κούραση, ἡ ἀδιαφορία, ποὺ οἱ πιὸ πολλοί, ἡ μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστὰ στὶς διάφορες ἰδεολογίες.

Κοίταζε τὰ τρόλλεϋ ποὺ περνάγανε ὁλοένα στὴ λεωφόρο, τὸ πλῆθος... Μπροστά του, ἡ ἐφημερίδα ἀνοιχτή. Ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχε δεῖ καὶ πρωτύτερα: ἡ σκιὰ τοῦ καινούριου πολέμου, ἡ Ἰνδοκίνα, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»...

Τσιγάρα! ἕνας πλανόδιος μπῆκε.

Πῆρε ἕνα πακέτο.

Στὶς ἕξι σελίδες τῆς ἐφημερίδας: ἡ ζωή. Κι αὐτός, ἤτανε τώρα ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἐλπίδα.

Θυμήθηκε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἤτανε παιδὶ ἀκόμα, εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ μιὰ θεία του, ξαδέρφη τῆς μητέρας του. Τὴν εἴχανε σπίτι τους. Ἦρθε ὁ γιατρὸς· βγαίνοντας ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς ἄρρωστης, εἶπε μὲ ἐπίσημο ὕφος:

Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!

Ἔτσι κι αὐτός, τώρα, εἶχε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ λέει:

- Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!

Τοῦ φάνηκε φοβερὸ ποὺ ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα. Εἶχε τὴν αἴσθηση πὼς οἱ ἄλλοι στὸ καφενεῖο τὸν κοιτάζανε κι ἄλλοι ἀπὸ τὸ δρόμο σκέφτονταν καὶ ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αὐτὸς ἐκεῖ δὲν ἔχει ἐλπίδα!» Σὰ νὰ ἦταν ἔγκλημα αὐτό. Σὰ νὰ εἶχε ἕνα σημάδι πάνω του ποὺ τὸ μαρτυροῦσε. Σὰ νὰ ἤτανε γυμνὸς ἀνάμεσα σὲ ντυμένους.

Σκέφτηκε τὰ διηγήματα ποὺ εἶχε γράψει, δίνοντας ἔτσι μιὰ διέξοδο στὴν ἀγωνία του. Ἄγγιζε θέματα τοῦ καιροῦ μας: τὸν πόλεμο, τὴν κοινωνικὴ δυστυχία... Ὡστόσο, δὲν τὸ ἀποφάσιζε νὰ τὰ ἐκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε τὴν ἐτικέτα ποὺ θὰ τοῦ δίνανε σίγουρα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ὄχι, ἔπρεπε νὰ τὰ βγάλει. Στὸ διάολο ἡ ἐτικέτα! Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό. Βέβαια, ἄλλοι θἄχουν ἐλπίδα, σκέφτηκε. Δὲν μπορεῖ παρὰ νἄάχουν.

Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικὸς...

Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς

Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.

[PELTASTIS VARNAVAS]

Πάρθεν
Αυτές τες μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια,
για τ' άθλα των κλεφτών και τους πολέμους,
πράγματα συμπαθητικά· δικά μας, Γραικικά.

Διάβαζα και τα πένθιμα για τον χαμό της Πόλης
«Πήραν την Πόλη,πήραν την· πήραν την Σαλονίκη».
Και την Φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν,
«ζερβά ο βασιληάς, δεξιά ο πατριάρχης»,
ακούσθηκε κ' είπε να πάψουν πια
«πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια»
πήραν την Πόλη, πήραν την· πήραν την Σαλονίκη.

Όμως απ' τ' άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα
το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα
και με την λύπη των Γραικών των μακρυνών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη.

Μα αλοίμονον μοιραίον πουλί «απαί την Πόλην έρται»
με στο «φτερούλιν αθε χαρτίν περιγραμμένον
κι ουδέ στην άμπελον κονεύ' μηδέ στο περιβόλι
επήγεν και εκόνεψεν στου κυπαρίσ' την ρίζαν».
Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν
«Χέρας υιός Γιανίκας έν» αυτός το παίρνει το χαρτί,
και το διαβάζει κι ολοφύρεται.
«Σίτ' αναγνώθ' σίτ' ανακλαίγ' σίτ' ανακρούγ' την κάρδιαν.
Ν' αοιλλή εμάς να βάϊ εμάς η Ρωμανία πάρθεν».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

---------------------------------

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν' από την Πόλιν,
μηδέ σ' αμπέλια 'κόνεψεν, μηδέ σε περιβόλιν,
επήεν και ν' εκόνεψεν σ' Αγιά-Σοφιάς την πόρταν.
Ένοιξεν τ' έναν το φτερόν, στο αίμαν βουτεμένον.
Και σ' άλλο το φτερόν εθέ, χαρτίν βαστά γραμμένον.
Ατό κανείς 'κι αναγνώθ', κανείς 'κι ξερ' ντο λέει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μας με όλους τους παπάδες.
Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.
Σίτια αναγνώθ’ και σίτια κλαίει, σίτια κρούει την καρδίαν:
Ν' αϊλί εμάς και βάι εμάς, 'πάρθεν ή Ρωμανία!
Ν' αϊλί εμάς και βάι εμάς, οι Τούρκ’ την Πόλ’ επαίραν.
Επαίραν το Βασιλοσκάμ’ κι ελλάεν Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρια
κι Αϊ-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.
Μη κλαις, μη κλαις Αϊ-Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι.
Η Ρωμανία αν πέρασεν, η Ρωμανία αν ‘πάρθεν
Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.


------------
κοντοζυγώνει...

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Στίχοι: Πυθαγόρας
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
τo 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
το 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.

[PELTASTIS VARNAVAS]

"Κανείς δεν θυμόταν πότε είχε μπει στο υπουργείο ο Ακάκι Ακάκιεβιτς και ποιος τον είχε συστήσει. Όσο κι αν άλλαζαν οι διευθυντές, οι τμηματάρχες, οι προϊστάμενοι, αυτόν τον έβλεπες πάντα καθισμένο στην θέση του, στην ίδια στάση, απασχολημένο στην ίδια δουλειά του διεκπεραιωτή, έτσι που αργότερα μερικοί είπανε πως είχε έρθει στον κόσμο με στολή και με φαλάκρα. Κανείς δεν τον είχε σε υπόληψη. Οι κλητήρες, όχι απλώς δεν σηκώνοντας όταν περνούσε, άλλά και δεν έδιναν περισσότερη προσοχή στην παρουσία του απ όση στο πέταγμα μιας μύγας..."

από το παλτό του νικολαη γκογκολ

[PELTASTIS VARNAVAS]

Αρχίζει το ματς αδειάσαν οι δρόμοι
Η ώρα ζυγώνει αρχίζει το μάτς
Αρχίζει το ματς ερήμωσε η πόλη
Τρεχάτε κι αρχίζει το ματς
Πω πω γουστάρω να βλέπω κασκόλ
Να βλέπω σημαίες να μπαίνουνε γκολ
Πώς μας ενώνει και πως μας δονεί
Του Διακογιάννη η φωνή

Αρχίζει το ματς
Παράταμε τώρα
Πλησίασ' η ώρα
Αρχίζει το ματς
Αρχίζει το ματς
Κανείς μην κουνιέται σωπάστε
Κι αρχίζει το ματς


Λουκιανος Κηλαηδονης...στο κατωφλι ενος ακομη μουντιαλ...με τις μνημες των 80΄ς 90΄ς...στο γκρην παρκ στο πεδιον του αρεως τοτε με γρανιτες...στην πλατεια εξαρχειων...στη φωκιωνος νεγρη..σε μπαλκονια σε βεραντες...με κοντα παντελονακια με αυτοκολητακια των ντιουκς...ομορφα κι απλα...με παρκαρισμενους σκαραβαιους και λαντα...με μια τηλεοραση καποτε ασπρομαυρη και μετα εγχρωμη και με τους σχετικους τσακωμους για το ποιος θα δει μπαλα και ποιος θα δει ορκιστειτε παρακαλω και θεατρον της δευτερας...με αγιοκλημα και γιασεμια....

Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
ώρα με την ώρα βιαστικά
νιάτα που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω
να μένει τελικά

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
μ' αγιόκλημα και γιασεμιά

Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
κάποιος μας τα κλέβει μυστικά
χρόνια που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
μ' αγιόκλημα και γιασεμιά

[totispap]

Nτιουκς,<<εγώ θα είμαι ο Μπό>>..κλασική ατάκα,και αρκετός λόγος για καυγά..



Απο τότε, όταν ακούω για δικαστή ο ο Γιάννης Μιχαλόπουλος μου έρχεται στο μυαλό..



Αναδρομές με μυρωδιές αυγόφετας και βρωμιάς στα γόνατα ,που μπορούσες να φυτέψεις σπανάκια...ούφφφ..

[PELTASTIS VARNAVAS]

φίλε Πανίκο, έτσι ειναι...και..επιτρεψατε μου να το βαρυνω κι αλλο...απο αγαπημενα ασματα Κρητης-διαφορες εκδοχες:


Θαρθεί εκείνη η εποχή
που πεθυμούμε όλοι
μα τα καλύτερα δενδρά
λείπουν απ' το περβόλι
μα τα καλύτερα δενδρά
λείπουν απ' το περβόλι

Πρώτα χαλάσαν το σχολειό
και κάψαν τα θρανία
και τα παιδιά μας φύγανε
εις τα οικοτροφεία

Πρώτα σκοτώσαν το Σκουλά
κι' ετέ τον αρχηγό μας
κι' ύστερα βάλαν τη φωτιά
και κάψαν το χωριό μας

Ω, Παναγιά μου Ανωγειανή
που 'σουν αυτή την ώρα
όταν εβάλαν τη φωτιά
στα ξακουσμένα Ανώγεια

Ω, Παναγιά μου Ανωγειανή
που 'σουν αυτή την ώρα
όταν εβάλαν τη φωτιά
στα πονεμένα Ανώγεια

Ήρθαν τσ' Αιγύπτου τα πουλιά
για να παραθερίσουν
στ' Ανώγεια δεν εβρήκανε
τοίχους φωλιές να κτίσουν
στ' Ανώγεια δεν εβρήκανε
τοίχους φωλιές να κτίσουν

Μα το νερό της λησμονιάς
θα πιούμε με το γάλα
να τα ξελησμονήσουμε
τα πάθη τα μεγάλα

Θαρθεί εκείνη η εποχή
που πεθυμούμε όλοι
μα τα καλύτερα δενδρά
λείπουν απ' το περβόλι
μα τα καλύτερα δενδρά
λείπουν απ' το περβόλι

Αγάπη, Αλκιβιάδης, Αμαλία,
Αντρέας, Ανδρονίκη, Αντώνης,
Αριστομένης, Αρίστος, Αφροδίτη,
Βαγγέλης, Βαγγελιώ, Βασίλης,
Γιάννης, Γιώργης, Δημάρατος,
Δημήτρης, Ειρήνη, Ελένη,
Ευγένιος, Θανάσης, Θοδωρής,
Κατερίνη, Κωνσταντίνος, Λευτέρης,
Μανώλης, Μενέλαος, Μιχάλης,
Μίνως, Νικόλαος, Όλγα,
Σόλωνας, Στελιανός, Στεφανής,
Σωκράτης, Χαράλαμπος
Ελευθερία,
Ελευθερία,
Ελευθερία ...

Ω, Παναγιά μου Ανωγειανή
που 'σουν αυτή την ώρα
όταν εβάλαν τη φωτιά
στα ξακουσμένα Ανώγεια

Ω, Παναγιά μου Ανωγειανή
που 'σουν αυτή την ώρα
όταν εβάλαν τη φωτιά
στα πονεμένα Ανώγεια

Ω, Παναγιά μου Ανωγειανή
που 'σουν αυτή την ώρα ...


Πόσο...?Υποβλήθηκε από Skulakos την Δευ, 08/10/2007 - 15:35.



Μια Κυριακή ένα πρωί ώρα που λειτουργούσαν, μπήκαν στα Ανώγεια Γερμανοί κι αντάρτες εζητούσαν...

Αντάρτες δεν εβρήκανε και εκάμανε το κόμμα, γέρους και γυναικόπαιδα τότες τα πήραν όλα...

Λουλούδια μην ανθίσετε πουλιά μην κελαηδείτε, τα Ανώγεια καίνε οι Γερμανοί και να τα λυπηθείτε...



ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ - ΕΝΑ ΠΡΩΙ , ΩΡΑ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΑΝ .. ΜΠΗΚΑΝ ΣΤ ΑΝΩΓΕΙΑ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΕΖΗΤΟΥΣΑΝ...

ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΔΕΝ ΕΒΡΗΚΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΜΑΝΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ , ΓΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΑ ΤΟΤΕ ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΟΛΑ..

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΗΝ ΑΘΙΖΕΤΑΙ, ΠΟΥΛΙΑ ΜΗΝ ΚΕΛΑΗΔΕΙΤΕ.. Τ ΑΝΩΓΕΙΑ ΚΑΙΝΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ !!!

ΗΡΘΑΝ ΠΟΥΛΙΑ ΑΠ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΟΥΝ..ΣΤ ΑΝΩΓΕΙΑ ΔΕΝ ΕΒΡΗΚΑΝΕ ΤΟΙΧΟΥΣ ΦΩΛΙΕΣ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΝ !!

Ω! ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΑΝΩΓΕΙΑΝΗ ΠΟΥ ΣΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΟΝΤΕΝ ΕΒΑΝΑΝ ΤΗ ΦΩΘΙΑ ΣΤΑ ΞΑΚΟΥΣΜΕΝΑ ΑΝΩΓΕΙΑ !! ΟΝΤΕΝ ΕΒΑΝΑΝ ΤΗ ΦΩΘΙΑ ΣΤΑ ΞΑΚΟΥΣΜΕΝΑ ΑΝΩΓΕΙΑ !!!

ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΘΑ ΠΩ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ - 2-3 ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΚΑΨΑΝΕ ΜΑ ΠΑΛΙ ΕΙΝΑΙ ! ΑΝΩΓΕΙΑ ! ΔΥΟ-ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΚΑΨΑΝΕ ΜΑ ΠΑΛΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΓΕΙΑ !!!

ΠΡΩΤΑ ΕΧΤΕΛΕΣΑΝ ΤΟ ΣΚΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΕ ΤΟ ΔΡΑΜΟΥΝΤΑΝΗ.. ΠΡΩΤΑ ΕΧΤΕΛΕΣΑΝ ΤΟ ΣΚΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΕ ΤΟ ΔΡΑΜΟΥΝΤΑΝΗ ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΚΑΨΑΝ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΙ ΓΙΝΗΚΕ ΑΘΑΛΙ !!!!! ΜΕ ΤΙΜΗ Κ ΔΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΕΣΩΝΤΕΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΑ ΑΝΩΓΕΙΑ !!!

[PELTASTIS VARNAVAS]

"Ταξιδεύουν στο αιγαίο τα ονειρά μας.
Η γιαγιά μας κουράστηκε. θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα από τη στεριά, τίποτα απ τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους.
Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατεύσανε όλες τις μέρες της ζωής της.
Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρεί το κεφάλι ησυχία : Σαν ένας βόλος να είναι κάτω απο το πουκάμισο του γέροντα.
-Τι είναι αυτό εδώ ΄? Ρωτά σχεδόν αδιάφορα.
Ο παππούς φέρνει το χέρι του. Το χώνει κάτω από το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του.
-Τι είναι?
-Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι.
-Χώμα!
Ναι, λίγο χώμα από τη γή τους για να φυτέψουν ένα βασιλικό, της λέει στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.
Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντίλι όπου είναι φυλαγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σα να το χαϊδεύουν. Τα μάτια τους δακρυσμένα, στέκουν εκεί.
-Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα.
Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου."

Αιολική Γη του Η.Βενέζη.

----τι να πω...??

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ήταν καλά κρυμμένοι ανάμεσα στις πυκνές καλαμιές. Ούτε αστέρια δεν τους έβλεπαν.

Μόνο αν περνούσε κανένα νυχτοπούλι, θα πλήγωνε με τη φτερούγα του την ανάσα του έρωτα τους.

Δεν μιλούσαν. Δεν είχαν να πουν λόγια αγάπης ούτε να δώσουν όρκους αφοσίωσης.

Το πάθος μιλάει με την αφή.

Αυτή ανάβει χίλιες πυρκαγιές και κάνει στάχτες τα κορμιά.

Ύστερα, πάνω στις στάχτες και στ’ αποκαΐδια, κάνει βόλτες και σκαλίζει την ψυχή.

Σκαλίζει ήλιους τα μεσάνυχτα και κόκκινα φεγγάρια τα καταμεσήμερα.

Σκαλίζει… κι ονειρεύεται…

Τα μικρά ξεφωνητά το πάθους τους τα ‘παιρνε το αεράκι και τα ‘παιζε ανάμεσα στις καλαμιές.

Τα κάρφωνε σαν πολύχρωμες χάντρες στα κιτρινισμένα φύλλα. Τα ‘δενε δαχτυλίδια και τα φορούσε στα χλωρά καλάμια.

Στα κορμιά τους έκανε αυλάκι ο ιδρώτας κι έτρεχε.

Και γύρω από το αυλάκι άνθιζαν όλα μαζί τ’ αγριολούλουδα της ασφοδελιών.

Πέρα στα σκίνα, δυο μεγάλα γυαλιστερά φίδια ζευγάρωναν πάνω στον ώμο της νύχτας και της άφηναν κόκκινα σημάδια στο λαιμό.

Δυο μεγάλα γυαλιστερά φίδια… γλιστρούσαν στα υγρά κορμιά τους και ερωτεύονταν.

Μέσα στη σιωπή. Μέσα στο σκότος. Μέσα σε μια φοβερή λαβα, που έσταζε από τα γένια του θεού.



Κανείς δεν είχε προσέξει πως στο ρέμα είχαν ανθίσει τα νερόκρινα.

Κανείς δεν είχα προσέξει πως τα σκίνα είχαν γεμίσει όνειρα και φίδια.

Κανείς δεν είχε προσέξει πως ένα ασφοδέλι ήξερε όλα τα μυστικά του ερώτα…


Αλκυόνη Παπαδάκη "Βαρκάρισσα της χίμαιρας

------------------
πολλή ζέστη σήμερα...

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ο Έμπορος της Βενετιάς – Πράξη Τέταρτη, Σκηνή 1: Ο Σαϋλοκ και η λίτρα κρέας

Αψηφώντας τη συμβουλή των φίλων του, του ευγενούς Βασάνιου και του ισχυρογνώμονα Γκρατιάνου, ο έμπορος Αντώνιος δανείστηκε ένα μεγάλο ποσό από τον Εβραίο τοκογλύφο Σαϋλοκ και η ώρα της πληρωμής έχει παρέλθει. Οι όροι του δανείου αναφέρουν ότι ο Σαϋλοκ έχει δικαίωμα σε μια «λίβρα από τη σάρκα του Αντώνιου» και η υπόθεση πηγαίνει στο δικαστήριο, όπου η έξυπνη Πόρσια (που είναι ερωτευμένη με το Βασάνιο) μεταμφιέζεται σε δικηγόρο για να επιχειρηματολογήσει εναντίον του Σαϋλοκ. Αλλά ο σκληρός, μισητός και καταδιωκόμενος Σαϋλοκ δεν θα υποχωρήσει… Η ιστορία έρωτα και νόμου του Σαίξπηρ, που διαδραματίζεται με φόντο τα κανάλια και την εξωτική αρχιτεκτονική της Βενετίας, θέτει όλων των ειδών τα ερωτήματα για τη δικαιοσύνη και το έλεος.



Σελίδα 1

(Βενετιά. Δικαστήριο. Πόρσια, Σαϋλοκ, Αντώνιος, Γρατιάνος και Βασάνιος.)

Πόρσια: [Γι’ αυτό ετοιμάσου εμπρός και κόψε αυτό το κρέας.] [Μη χύσεις αίμα• ούτε να κόψεις πιο πολύ ή πιο λίγο, παρ’ ακριβώς μια λίτρα κρέας: αν κόψεις πιο πολύ, ή πιο λίγο από ακριβώς μια λίτρα, ας είναι μόνον τόσο…] […αν το τάσι γείρει μόνον όσο μια τρίχα διαφορά, πεθαίνεις κι όλα τ’ αγαθά σου δημεύονται.]



Σελίδα 2

Γρατιάνος: [Τώρα, άπιστε, σε κρατάω καλά.]
Πόρσια: [Τι στέκεται ο Εβραίος; Παρ’ το πρόστιμό σου.]
Σαϋλοκ: [Δώστε μου το κεφάλαιο κι άστε με να πάω.]
Βασάνιος: [Σου το ‘χω έτοιμο•εδώ ‘ναι.]



Σελίδα 3

Πόρσια: [Τ’ αρνήθηκε ανοιχτά στο δικαστήριο: θα ‘χει μόνο δικαιοσύνη και τ’ ομόλογο του.]
Γρατιάνος: [Δανιήλ σου λέω, δεύτερος Δανιήλ!]
Σάυλοκ [Δε θα πάρω ούτε σκέτο το κεφάλαιο;]



Σελίδα 4

Πόρσια: [Θα πάρεις μονάχα το πρόστιμο κι αυτό με κίντυνό σου, Εβραίε, θα το πάρεις.]
Σάυλοκ: [Ε, τότε ο διάολος ας του το χαλαλήσει!] [Δεν κάνω άλλη συζήτηση.]
Πόρσια: […ο νόμος σε κρατάει κι απ’ αλλού. Είναι στης Βενετιάς τους νόμους καταχωρημένο…]



Αποσπάσματα από τη μετάφραση των Βασίλη Ρώτα και Βούλας Δαμιανάκου (εκδόσεις Επικαιρότητα).

[PELTASTIS VARNAVAS]

αναδρομος συνειρμικος ιουλης του καρκινου και του λεοντα:

Εγώ δεν είμαι φίλος με κανέναν
ούτε και λύνω τα προβλήματα
ήτανε λάθος σου που γύρισες σε μένα
γι’ αυτό σου λέω φύγε γρήγορα

Εγώ δε γίνομαι φίλος με φεγγάρια
τα φεγγαράκια σου τα χόρτασα
όταν με φύσαγε ο βοριάς τα κρύα βράδια
κι εσύ σε άλλες αγκαλιές χανόσουνα

πυξ λαξ κατι σαν.. kick boxing se mousikes nostalgikes anadromes...allou tin tros allou ponas..



- Ο ΤΡΕΛΟΣ - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

Με ρώτησες πώς έγινα τρελός. Να πώς:
Μιαν αυγή, καιρό πολύ πριν γεννηθούνε άμετροι θεοί, ξύπνησα από ένα λήθαργο κι είδα πως μου είχαν κλέψει όλες τις μάσκες μου -τις εφτά μάσκες που είχα δημιουργήσει κι είχα φορέσει σ' εφτά ζωές.
΄Ετρεξα τότε ακάλυπτος στους κοσμοπλημμυρισμένους δρόμους φωνάζοντας: "Κλέφτες, κλέφτες, καταραμένοι κλέφτες!"
Πολλοί άντρες και γυναίκες με περιγέλασαν, κι άλλοι έτρεξαν φοβισμένοι στα σπίτια τους.
Σαν έφτασα στην αγορά, ένας νέος πάνω από μια στέγη φώναξε:
"Είναι τρελός!". Σήκωσα το κεφάλι για να τον δω. Τότε, για πρώτη φορά, ο ήλιος φίλησε το γυμνό πρόσωπό μου και η ψυχή μου γέμισε αγάπη για τον ήλιο, κι απ΄τη στιγμή εκείνη δεν ήθελα πια τις μάσκες μου. Και εκστασιασμένος φώναξα: " Ευλογημένοι, ευλογημένοι εκείνοι που έκλεψαν τις μάσκες μου!"
΄Ετσι έγινα τρελός.
Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά. Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δεν με καταλαβαίνουν. Γιατί αυτοί που μας καταλαβαίνουν κάτι υποδουλώνουν μέσα μας..
Αλλά, ας μην είμαι και τόσο περήφανος για τη σιγουριά μου. Κι ένας κλέφτης ακόμα, όταν είναι φυλακισμένος, είναι προφυλαγμένος από έναν άλλον κλέφτη.

------------
δεν ξερω πως μου ρθε παλι ο Χαλιλ Ζιμπραν μεστες ζεστες του γιουλη..ισως ο συνειρμος οτι μαθητικα καλοκαιρια λυκειου ειχαν αρχισει οι πρωτες τεθκοιες αναζητησεις...αμα βρει κανεις το αλλο με το χορταρακι και το ...ενοχλητικο φθινοπωρινο φυλλαρακι παλι απο τον τρελο ας το ριξει ..δεν το χω προχειρο..
--------------
πειναω ..που σαι Ελεναααααααα με τις ιδεοσυνταγες σου
πηραμε Γκοβου που σαι ιδεο-ΠΑΟ-Αλεξ

-----

[PELTASTIS VARNAVAS]

EΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

(Από τον ιστότοπο: ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ)-Magiakofski

[PELTASTIS VARNAVAS]

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.
(Απ. Παύλου Α' Κορ.ιγ΄)

[PELTASTIS VARNAVAS]

Εγώ 'μαι του ψαρά ο γιός, ο έμορφος και ταπεινός
όπου πάω να ψαρέψω, μαύρα μάτια θα διαλέξω (δις)

Παίρνω το αρμιδάκι μου και το καλαμιδάκι μου
και πηγαίνω να ψαρέψω, μαύρα μάτια να διαλέξω

Και με την πρώτη μ' αρμιδιά, έλα Χριστέ και Παναγιά
άχ και πιάνω τρεις σαρδέλλες σαν πεντάμορφες κοπέλες

Η μιά 'ταν απ' το Γαλατά, βάστα καρδιά μου δυνατά
αχ και η άλλη απ' την Πόλη που την αγαπούσαν όλοι

Η τρίτη πιο μικρότερη, απ' όλες πιο 'μορφότερη
ήτανε από την Πάρο, Παναγιά μου να την πάρω.
-----------------------
μολις το ακουσα στο ετ3 κι εκοψα τες φλεβες μου με την καλη εννοια
αφιερωμενο σε φιλους ψαραδες βορειοελλαδιτες

[totispap]

Ευχαριστώ Πελταστή των ονείρων

[PELTASTIS VARNAVAS]

"Δεν κατέβηκες από το Σταυρό, όταν Σου φώναζαν χλευαστικά: Κατέβα από το σταυρό και θα πιστέψουμε ότι είσαι ΕΣΥ. Δεν κατέβηκες, γιατί και πάλι δεν ήθελες να υποδουλώσεις τον άνθρωπο με ένα θαύμα και διψούσες για ελεύθερη πίστη και όχι πίστη στο θαύμα. Διψούσες για αγάπη και ελευθερία και όχι για τη δουλοπρεπή γοητεία ενός σκλάβου μπροστά σε μια δύναμη που τον υποδουλώνει για πάντα[...] "

αποσπασμα ....
Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ
απο εκδοσεις κοροντζης
εκ του ομωνυμου κεφαλαιου του μνημειωδους "αδερφοι Καραμαζωφ", Φιοντορ Ντοστογιεφσκη

[PELTASTIS VARNAVAS]

Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα

κοντά στ' ακρογιάλι

στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,

στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου πρωτάνθιστη

ζωούλα προβάλλει,

και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα

των πρώτω μου χρόνω κοντά στ' ακρογιάλι,

στενάζεις, καρδιά μου το ίδιο αναστένασμα:

Να ζούσα και πάλι

στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,

στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είν' η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,

δε γνώρισα κι άλλη:

μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη

και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και να! μες στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο

κοντά μου και πάλι

τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,

τη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε

μια πίκρα μεγάλη,

και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα

της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποιά τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου

και ποιά ανεμοζάλη,

που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,

πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ' ακρογιάλι;

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,

μια πίκρα μεγάλη,

η πίκρα που είν' άσβηστη και μες στον παράδεισο

των πρώτω μας χρόνω κοντά στ' ακρογιάλι.



Κωστής Παλαμάς
Μια Πικρία

Καλημέρες!!!!Good morning! Bonjour! Buon giorno! Bomdia! Guten Morgen! ¡Buenos días! Goedemorgen! İyi günler! Доброе утро!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

υ/γ:και οσο για καποιους που τη μαλαματινα θα χουν παντα χορηγο ας κοιταξουν με τη φενερμπαχτσε να γινει καλα η δουλεια μη φαμε καμια πικρα απαντες

[PELTASTIS VARNAVAS]

Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά.
Σάββατο, 24 Οκτωβρίου 2009 0:38 πμ | χωρίς σχόλια


Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά.
Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγαλους ωκεανούς
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας
"Φάλτσο η πορεία"!! Κανείς δεν αμφιβάλλει πια
Ομως....Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , όταν ο ήλιος
σκορπιέται και χαρίζεται στα κύμματα , όταν ο Θεός
χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , που εμείς , καθισμένοι
στην κουβέρτα, πάιρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε.
Οχι δεν είμαστε πικραμένοι.
Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία .
Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης
Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινησαμε
να κατατροπώσουμε τον εχθρό.
Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε
Για το παραμύθι που δεν είπαμε
Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ όνειρό μας
Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε
Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε
Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά
της γιασεμιάς ( αραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά
Για το χάδι που αψηφήσαμε
Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας
Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε , τρώγοντας
μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.
Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε
Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε
Για την ήττα που δεν υπογράψαμε
Για τους φίλους που μας έδωσαν
Τραγουδάμε για μας.Για το βίτσιο μας.Για το φάλτσο μας.
Αυτό εννοούν , όταν ακούτε να λένε,
"τους έμεινε μόνο η ροκιά" .

~ Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή ~ Αλκυόνη Παπαδάκη
Tags: λογοτεχνικά αποσπάσματα, αλκυόνη παπαδάκη, λογοτεχνία

[PELTASTIS VARNAVAS]

Το χρώμα του φεγγαριού
Σάββατο, 24 Οκτωβρίου 2009 0:35 πμ | χωρίς σχόλια



" ... Αν δεν κτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής. Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Δεν ξέρω. Άντε βάλε τσίπουρο. Σαν το νερό πάει το άτιμο ...; Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα' φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα' δωσα όλα. Δεν κράτησα ουτ' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι γω, π' ανάθεμά με. Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει. Και ξέρεις ποιό είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος. Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση. Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε! Δεν έπαψε η γή να γυρίζει,ε; ...;"

Το χρώμα του φεγγαριού - Αλκυόνη Παπαδάκη

[ArELa]

[PELTASTIS VARNAVAS]

Εμείς οι δυο

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Θα συννεφιάζει πιο συχνά το πρωί
Στο παράθυρο η ζωή μια σταλιά.
Από Σεπτέμβρη τα μονά κι οι Ζυγοί
κι όλα γύρω -γύρω γη
Αγκαλιά
Στο φεγγαράκι χορηγοί

Εμείς οι δυο πιο δυνατοί
Εμείς οι δυο ρώτα με τι
Εμείς οι δυο τόσο κουτοί
σταθερά
Θα ευχαριστιόμαστε
που γινόμαστε
κάτι αντίθετο απ' την απάτη
κι αυτό είναι κάτι

-----------
εξαιρετικα αφιερωμενο
----------
ξημερωσε παλι μα που ειναι ο ηλιος....?αλλη μια μερα θα φερει την καταιγιδα...
και το θεμα προφανως δεν ειναι απλα meteo...
παντα ο σεπτεμβρης ηταν το ραντεβου με τις νοσταλγιες παρελθουσες και μελλουμενες
απο τον δακτυλιο και τους ζυγους μεχρι τον Αγιασμο και το "παξός και ξερός"
ο σεπτεμβρης ηταν ο μηνας ιανος και οχι ο γεναρης...ο σεπτεμβρης παντα το milestone...το ψυχοσυναισθηματικο ασυνεχες
μεταξυ θερους και ψυχους...
οι σεπτεμβρηδες δεν θα ναι ποτε πια οι ιδιοι...ψες συνελαβα τον εαυτο μου για 5 δευτερολεπτα
να παλευει να σβησει την ανεμιστηρα με το τηλεχειριστηριον της τηλεορασης...σοβαρομιλω
dark ages
ο δεικτης των ψυχοπαρεκκλισεων στις μικροκοινωνιες μας βαραει κοκκινο στην ανιουσα...
μαζικη μελαγχολια για αρχη...τα αθλητικα και αυτοδιοικητικα ντεπονακια της τηλεθεασης εξαντλουνται...

ηταν και οι τελευταιες βδομαδες του αυγουστου με την εγκαταλημενη αθηνα...σαν σκηνες του "day after"
με την πυρηνικη απειλη...πατησιων πολυτεχνειο μουσειο τοσιτσα εκατονταδες χρηστες ουσιων να συμπλεκονται
με τα παρακλαδια του θανατου μερα μεσημερι...
λειπαν ολοι
μα τωρα μαλλον γυρισαν και σιγα σιγα [για την ακριβεια...ταχιστα]..ξεκινανε τα πραγματικα χειροτερα...

ή στραβος ειν ο γιαλος ή στραβα...αρμενιζαμε...