ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

[KELAINO]

Υπέροχο βιβλίο.
Αν θυμάμαι καλά, στο τέλος του κεφάλαιου είναι σκαρφαλωμένος στο κατάρτι και κοιτάζει από κει τους στεργιανούς λέγοντας περιφρονητικά
- Ψε! Ζούνε σάματις εκείνοι!
(κάτι τέτοιο)

[PELTASTIS VARNAVAS]

χαιρε γκαρντασοβικινγκ Τζωρτζια,

αυτο το πρωτο κεφαλαιο [θαλασσα] απο το κορυφαιο βιβλιο λογια της πλωρης
οντως εχει στιγμες οπου ...λυπαται τους στεριανους αφου παρα τις παροτρυνσεις του ναυτικου πατερα του να μην παει στα καραβια αυτος εγινε θαλασσινος...περναει τραγικα μεσα στα κυματα και τελικα παντρευεται στη στερια και δουλευει τη γης ...αλλα ο καυμος της αρμυρας τον κατατρωγει..και τελικα ξανακυλαει....κλεινοντας

----------------------------------------------------------------
Οι παλαιότεροι αξίωναν να μου λένε κάποτε:

- Εσύ, Γιάννη, την έδεσες για καλά τη μπαρούμα σου. Ούδ’ άνεμο ουδέ θάλασσα φοβάσαι πια. Άραξες. Που θα ειπεί: Πάει, πέθανες, δε ζεις στον κόσμο!



Κι έφευγα πάλι στ’ ακρογιάλι, να ειπώ τη θλίψη μου στα κύματα. Τέλος έκανα καραβάκια και καραβάκια περίτεχνα, με κατάρτια πριναρίσια, με παλαμάρια και πανιά και με την πύρινη φαντασία μου που τα έκανε μπάρκο τρικούβερτο.

Η Μαριώ μ’ έβλεπε κι έκανε το σταυρό της. - Παναγία μου, παλάβωσε ο άντρας μου! έλεγε.

Κι έταζε λαμπάδες στην Τηνιακιά, πήγαινε ξυπόλυτη στα ξωκλήσια, διάβαζε τα ρούχα μου και στηθοχτυπιόταν μερόνυχτα για να πείσει τους άγιους να με φέρουν στα λογικά μου.

- Τι τα πας, τι τα γυρεύεις, Μαριώ· της λέω μια μέρα. Ούτε τάματα ούτε οι άγιοι ωφελούν στην αρρώστια μου. Εγώ είμαι παιδί της θάλασσας. Με κράζει και θα πάω. Θες τώρα, θες αργότερα, θα γυρίσω πάλι στην τέχνη μου.

Καθώς το άκουσε, ντύθηκε στα μαύρα.

- Την τέχνη σου! λέει· ναύτης θα πας να γενείς! θα καταντήσεις ναύτης πάλι!

- Ναι, ναύτης· δε μπορώ. Με κράζ’ η θάλασσα!... Μα που εκείνη! Να μην το ιδεί, να μην τ’ ακούσει. Άρχισε τα δάκρυα, τα παρακάλια· ριχνόταν απάνω μου, μ’ έσερνε στους κόρφους της, με σκέπαζε με φιλιά. Έβριζε τη θάλασσα, την ψεγάδιαζε, την καταριόταν. Του κάκου! Ούτε οι κόρφοι, ούτε τα φιλιά της μ’ έδεναν πια. Όλα μου φαίνονταν άνοστα, και το κρεβάτι ακόμα.

Ένα ηλιοβασίλεμα που καθόμουν στο ακρωτήρι, βλέπω μια φρεγάδα με γιομάτα πανιά. Θεόρατη πέτρα έμοιαζε στη θάλασσα. Όλα της τα ξάρτια ξεχώριζαν. Είδα τους φλόκους, τις μαΐστρες, τους παπαφίγκους, τις γάμπιες, τους τρίγγους, τα πόμολα. Ακόμα και το σωτρόπι μπορώ να ειπώ πως είδα. Είδα την κάμαρη του καπετάνιου με τον Αϊ-Νικόλα ψηλά και το καντήλι του ακοίμητο. Είδα των ναυτών τα κλινάρια, άκουσα τις κουβέντες, οσμίσθηκα την ξυλεία τους. Είδα το μαγεριό, τα νεροβάρελα, την τρόμπα, τον αργάτη. Η ψυχή μου μελαγχολικό πουλάκι κάθισε απάνω της. Άκουσα τον αέρα να σχίζεται στα ξάρτια και να τραγουδάει του ναύτη τη ζωή. Πέρασαν εμπρός μου παρθένες ξανθές, μελαχρινές, μαυρομάτες, ανθοστολισμένες και γυμνόστηθες να μου χαρίζουν φιλήματα. Είδα λιμάνια πολυθόρυβα, ταβέρνες γεμάτες από καπνούς και κρασοπότηρα, σαντούρια και λαγούτα γλυκόφωνα. Εκεί άκουσα ένα ναύτη να με δείξει στους συντρόφους του και να ειπεί:

— Να κι ένας που αρνήθηκε τα καλά της θάλασσας από φόβο!

Τινάχτηκα απάνω. Όχι από φόβο, ποτέ! Τρέχω στο σπίτι· η Μαριώ έλειπε στο ρέμα. Κόβω τα ρούχα στον ώμο, πιάνω το κομπόδεμα κάτω από το προσκέφαλο και χάνομαι σαν κλέφτης. Σκοτεινά έφτασα στον Αϊ-Νικόλα, λύνω μια βάρκα και φτάνω στη φρεγάδα.

Από τότε φάντασμα η ζωή. Θα μου ειπείς, δε μετάνιωσα; Και γω δεν ξέρω. Αλλά και να γυρίσω τώρα στο νησί, πάλι δε θα ησυχάσω. Με κράζει η θάλασσα.

-------------------------------------------------------------------
http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/ ... alassa.htm

αυτο το λινκ στο δινω στα πλαισια των καλων της τεχνολογιας οπου απο την παγωμενη σβεριε μπορεις να ξεφυγεις λλιον πα'στην κοντομανικη Ελλαδα και να περιηγηθεις στο αγαπημενον μας βιβλιον...θελω να αποφευγω και τα σεντονια τρομαραν μου
τακ για σιντακι εβριδων της συνωνοματης σου δεν το χα υποψη μου!!!
ελπιζω τα θεματα καμενου μαγαζιου και πολυεπιπεδων τσαμπουκαδων σχολειο κτλ να ηρεμησαν...κατα το αγαπημενον μου ομηρικον και επικαλουμενον το Θειον...

ἔπειτ' ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο ἠδὲ γαλήνη

ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε δὲ κύματα δαίμων.--οδυσσεια-ραψωδια μ

[KELAINO]

Χαλλαρά, ξαδερφούλη Εμείς νά 'μαστε καλά και όλα σιάχνουν, πού 'λεγε κι η γιαγιά μου.

Τα "Λόγια" τα έχω σε βιβλίο, και μάλιστα το πήρα από 'δω, το βρήκα σ' ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Ω γιες!

Νά 'σαι πάντα καλά και κοντομάνικος.

[sacred_circle]

Ἄνοιξη μ.Χ. Γιῶργος Σεφέρης

Πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
φόρεσε χρώματα ἀνοιχτὰ
καὶ μὲ περπάτημα ἀλαφρὺ
πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
πάλι τὸ καλοκαίρι
χαμογελοῦσε.

Μέσα στοὺς φρέσκους ροδαμούς
στῆθος γυμνὸ ὡς τὶς φλέβες
πέρα ἀπ᾿ τὴ νύχτα τὴ στεγνὴ
πέρα ἀπ᾿ τοὺς ἄσπρους γέροντες
ποὺ συζητοῦσαν σιγανὰ
τί θά ῾τανε καλύτερο
νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ
ἢ νὰ τραβήξουν τὸ σκοινὶ
νὰ κρεμαστοῦνε στὴ θηλιὰ
ν᾿ ἀφήσουν ἄδεια σώματα
κεῖ ποὺ οἱ ψυχὲς δὲν ἄντεχαν
ἐκεῖ ποὺ ὁ νοῦς δὲν πρόφταινε
καὶ λύγιζαν τὰ γόνατα.

Μὲ τοὺς καινούργιους ροδαμούς
οἱ γέροντες ἀστόχησαν
κι ὅλα τὰ παραδώσανε
ἀγγόνια καὶ δισέγγονα
καὶ τὰ χωράφια τὰ βαθιὰ
καὶ τὰ βουνὰ τὰ πράσινα
καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ βιός
τὴ σπλάχνιση καὶ τὴ σκεπὴ
καὶ ποταμοὺς καὶ θάλασσα
καὶ φύγαν σὰν ἀγάλματα
κι ἄφησαν πίσω τους σιγὴ
ποὺ δὲν τὴν ἔκοψε σπαθὶ
ποὺ δὲν τὴν πῆρε καλπασμός
μήτε ἡ φωνὴ τῶν ἄγουρων
κι ἦρθε ἡ μεγάλη μοναξιὰ
κι ἦρθε ἡ μεγάλη στέρηση
μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἄνοιξη
καὶ κάθισε κι ἀπλώθηκε
ὡσὰν τὴν πάχνη τῆς αὐγῆς
καὶ πιάστη ἀπ᾿ τ᾿ ἀψηλὰ κλαδιὰ
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ δέντρα γλίστρησε
καὶ τὴν ψυχή μας τύλιξε.

Μὰ ἐκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ἀνοιχτὰ
σὰν ἀνθισμένη ἀμυγδαλιὰ
μέσα σε φλόγες κίτρινες
καὶ περπατοῦσε ἀνάλαφρα
ἀνοίγοντας παράθυρα
στὸν οὐρανὸ ποὺ χαίρονταν
χωρὶς ἐμᾶς τοὺς ἄμοιρους.
Κι εἶδα τὸ στῆθος της γυμνὸ
τὴ μέση καὶ τὸ γόνατο
πῶς βγαίνει ἀπὸ τὴν παιδωμὴ
νὰ πάει στὰ ἐπουράνια
ὁ μάρτυρας ἀνέγγιχτος
ἀνέγγιχτος καὶ καθαρός,
ἔξω ἀπ᾿ τὰ ψιθυρίσματα
τοῦ λαοῦ τ᾿ ἀξεδιάλυτα
στὸν τσίρκο τὸν ἀπέραντο
ἔξω ἀπ᾿ τὸ μαῦρο μορφασμὸ
τὸν ἱδρωμένο τράχηλο
τοῦ δήμιου π᾿ ἀγανάχτησε
χτυπώντας ἀνωφέλευτα.

Ἔγινε λίμνη ἡ μοναξιὰ
ἔγινε λίμνη ἡ στέρηση
ἀνέγγιχτη κι ἀχάραχτη.

[PELTASTIS VARNAVAS]

[totispap]

Συγχώρα με καμιά φορά αν τον έλεγχο χάνω
με τα τραγούδια μου φίλους δεν κάνω
τα χαμένα μου αδέρφια ψάχνω μόνος και βρίσκω
και για πάρτη τους φτιάχνω ολάκερο δίσκο.
Ένας φυγόσκοσμος είμαι και τρελός μοναξιώτης
και στους καιρούς τους βωβούς συνωμότης
με θολά τα μάτια και γεμάτος αυτιά
και λίγο απ του πρόσφυγα παππού την σερπετιά
Σκαρώνω το αύριο για μένα με τον τρόπο μου
κι αν μ αρέσαν τα «ναι» θα σκεφτόμουν τον κόπο μου
κλιπάκια θα σου χα φτιάξει και hitακια
θα σου χα ρίξει λίγη στάχτη στα ματάκια
Μα δε με νοιάζει η εικόνα μου, ζω το χειμώνα μου
κλέβω στιγμές και ταϊζω τα χρόνια μου
μ αλλόκοτο ήθος παράταιρα απ το πλήθος
κι έχω ένα μόνιμο πλάκωμα στο στήθος
μα το γουστάρω δικιά μου η ζωή επέτρεψέ μου
περίφοβος δεν ήμουν ποτέ μου
ούτε σκαστός μα και δίχως περιθώρια
μόλις κόπηκε ο λώρος έφαγα ισόβια.

Τ αύριο σκαρώνω με τον τρόπο μου
και συγχώρα με αν μισώ ότι αγαπάς
έχω έναν ήλιο τάμα στον ώμο μου
και σαν ευχή είναι καλό να γερνάς.
Τ αύριο κάποιοι θάβουν στον τόπο μου
μη μου ζητάς να σε κάνω να γελάς
δεν γιατρεύεις με λόγια τον πόνο μου
σα κατάρα όταν άδικα γυρνάς.

Επέτρεψέ μου να μισώ και σου επιτρέπω ν αγαπάς
μα στο κατώι της ψυχής μου έτσι μην πάς.
Στέκουν ουρές οι εχθροί μου εκεί ανίσχυροι
εξασκημένη χρόνια βουβή ομήγυρη
Εντεταλμένοι αφού η ξεφτίλα επιμένει
τους μισόγεμους ν αδειάζει και να ξεμωραίνει
κι όποιος κλέβει το χτένι δεν βγάζει γένι
της αλήθειας το μανόγαλα πικροβυζαίνει.
Επιτρεψέ μου λοιπόν να τους σέρνω όσα θέλω
με τον ήλιο μου μονάχα ν ανατέλω
το ασημένιο και το μαύρο τους χρώμα
το μονοπάτι μου είναι απ την καρδιά στο στόμα.
Λοιπόν αταίριαστη μ αυτούς η ευγένεια
Ούτε μακρινή δεν έχω συγγένεια
Ξεχώρισέ τα κι εσύ κι άστο τσουβάλιασμα
κάπου τα όμορφα ζητάνε αγκάλιασμα
Κι αν τα όμορφα για σένα είναι όλα όσα βρίζω
τραβήξου πιο κει γιατί καιρό θα σε πρήζω
ο καθένας αλλιώς τσιμπάει τα ζάρια του
Ποιος στραβός δε θέλει τα μάτια του.
Μ αν σκιάζεσαι που στήσανε δίκη στο μυαλό σου
πες τους πως τρύπωσα τυχαία στ όνειρό σου
δε μοιάζεις/ έτσι κι αλλιώς για συνένοχος
άλλοθι δεν έχω άρα είμαι ένοχος.

ACTIVE MEMBER δεν ειναι ποιηση αυτο ρε παιδια?Ισως οχι μεγαλη αλλα δεν φτανει να μιλησει στην καρδια?
http://www.youtube.com/watch?v=E6sKQP7z_u4

[ArELa]

(Από τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο που αγαπώ ιδιαίτερα...)


Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

[ArELa]

αλλο ένα μεγαλειώδες του Χριστιανόπουλου...


ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ᾖρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία, πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά,
πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ, ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.

(1956)

[sacred_circle]

"Ερωτικός Λόγος" του Γιώργου Σεφέρη
(από την έκδοση "Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα", Ίκαρος, 1989)

Έστι δε φύλον εν ανθρώποισι ματαιότατον,
όστις αισχύνων επιχώρια παπταίνει τα πόρσω,
μεταμώνια θηρεύων ακράντοις ελπίσιν.
ΠΙΝΔΑΡΟΣ

Α'

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.


Β'

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν' ακούσεις τ' αλαφρό

ξεκίνημά της... τ' άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν' ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ' ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδια αυλού...

Η νύχτα να 'ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.


Γ'

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

Με του ματιού τ' αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα
ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα
ανθρώπινο άγγιγμα στο κόρφο μου τ' αστέρια.

Την ακοή μου ως να 'σμιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικος
μακρινός κι αξεδιάλυτος του κόσμου ο θρήνος
μα είναι στιγμές και σβήνουνται και βασιλεύει δίκλωνος
ο λογισμός του πόθου μου, μόνος εκείνος.

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου..."

Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ' ουρανού.
Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ' αγκάθι
βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...


Δ'

Δυο φίδια ωραία κι αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια
σέρνουνται και γυρεύουνται στη νύχτα των δεντρών,
για μιαν αγάπη μυστική σ' ανεύρετα θολάμια
ακοίμητα γυρεύουνται δεν πίνουν και δεν τρων.

Με γύρους και λυγίσματα κι η αχόρταγή τους γνώμη
κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, απλώνει κρίκους στο κορμί
που κυβερνούν αμίλητοι του έναστρου θόλου οι νόμοι
και του αναδεύουν την πυρή κι ασίγαστη αφορμή.

Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι
κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές
αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι, μια σμίλη
προσεχτική που δέχουνται πελεκητές γραμμές...

Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει
στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή.
Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση
μα ποιος ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.

Στη φαντασία θα γύριζαν τα χωρισμένα φίδια
(Το δάσος λάμπει με πουλιά βλαστούς και ροδαμούς)
μένουν ακόμη τα σγουρά γυρέματά τους, ίδια
του κύκλου τα γυρίσματα που φέρνουν τους καημούς.


Ε'

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Αθήνα, Οχτώβρης '29 - Δεκέμβρης '30

[sacred_circle]

ΟΜΙΧΛΩΔΗΣ Η ΛΥΤΡΩΣΗ Κική Δημουλά

Κυμαίνομαι
στους τοίχους του διλήμματος χτυπώ.
Τι είναι προτιμότερο

να σε σκέπτομαι
ή να ’ρχεσαι καλύτερα απ’ έξω
που είναι και ασφαλέστερο ποτέ;

Σ’ αυτό το σπίτι αδειανός να παραμείνω
ή να μεταφερθώ σε άλλο αδειασμένος;
Σε τούτο έχω αφήσει
δακτυλικά αποτυπώματα σιωπής.
Το άλλο θα έχει ακουστική;

Γράφτηκα δωρητής των οφθαλμών μου –
πού να τους δωρίσω
στην αιωνιότητα να βλέπει
τι υπναράδες Θε μου τη μονοπωλούν,
ή καλύτερα στις Αλκυονίδες
μήπως τις ξαναδώ; - πού ξέρεις,
ο διάβολος το άγνωστο η ελπίδα κι ο Θεός
μπορεί να έχουν τον ίδιο δικηγόρο.

Στον ερώτα πάντως τα μάτια δε χαρίζω.
Αυτός τυφλός και φεύγει
φαντάσου και να βλέπει.

Αιχμάλωτο κλεισμένο στη δική μου όραση
σε κρατά η φαντασίωση.
Τι είναι προτιμότερο
να κάνω πως δε βλέπω και να υφίσταμαι
έτσι δωρεάν μόνο αυτή να σε κοιτάζει
ή να ζητήσω λύτρα από τα καρφωμένα μάτια της απάνω σου;

Όχι όχι δίλημμα, πλεονεξία μάλλον.
Θέλεις δικά σου να κρατήσεις
κι αυτό που μοιάζει προτιμότερο
και τ’ άλλο που σου τάζει εφεδρεία.

Δεν αντέχεις να στερηθείς
ούτε το χλωμό ουράνιο τόξο του ενός
ούτε την ομιχλώδη λύτρωση του άλλου.

Άλλωστε κι από μόνα τους αυτά
αρνούνται να χωρίσουν. Ριζωμένα
στο ίδιο αναποφάσιστο
μακροχρόνιο χώμα
σιγά σιγά μονιάζουν αγαπιούνται
μοιράζονται και τρώνε τη σύνταξη που παίρνει
η παχυλή εκκρεμότητά τους – ποτέ να μην πεθάνει –
κι απ’ την πολλή συνάφεια με το κέρδος
μοιάζουν πια σα δύο προτιμότερα να έχεις.

Και πότε ο έχων δύο έδωσε ποτέ το ένα
στο Θείο Εκείνο κήρυγμα

πότε από τους περισσότερους του ενός που είσαι
δόθηκε ποτέ ο ένας στον άλλον;

Και να δόθηκες σιγά σιγά το παίρνεις πίσω.

Κυμαίνομαι
στους τοίχους του διλήμματος χτυπώ.
Τι είναι προτιμότερο

να σε σκέπτομαι
ή να ’ρχεσαι καλύτερα απ’ έξω
που είναι και ασφαλέστερο ποτέ;

Σ’ αυτό το σπίτι αδειανός να παραμείνω
ή να μεταφερθώ σε άλλο αδειασμένος;
Σε τούτο έχω αφήσει
δακτυλικά αποτυπώματα σιωπής.
Το άλλο θα έχει ακουστική;

Γράφτηκα δωρητής των οφθαλμών μου –
πού να τους δωρίσω
στην αιωνιότητα να βλέπει
τι υπναράδες Θε μου τη μονοπωλούν,
ή καλύτερα στις Αλκυονίδες
μήπως τις ξαναδώ; - πού ξέρεις,
ο διάβολος το άγνωστο η ελπίδα κι ο Θεός
μπορεί να έχουν τον ίδιο δικηγόρο.

Στον ερώτα πάντως τα μάτια δε χαρίζω.
Αυτός τυφλός και φεύγει
φαντάσου και να βλέπει.

Αιχμάλωτο κλεισμένο στη δική μου όραση
σε κρατά η φαντασίωση.
Τι είναι προτιμότερο
να κάνω πως δε βλέπω και να υφίσταμαι
έτσι δωρεάν μόνο αυτή να σε κοιτάζει
ή να ζητήσω λύτρα από τα καρφωμένα μάτια της απάνω σου;

Όχι όχι δίλημμα, πλεονεξία μάλλον.
Θέλεις δικά σου να κρατήσεις
κι αυτό που μοιάζει προτιμότερο
και τ’ άλλο που σου τάζει εφεδρεία.

Δεν αντέχεις να στερηθείς
ούτε το χλωμό ουράνιο τόξο του ενός
ούτε την ομιχλώδη λύτρωση του άλλου.

Άλλωστε κι από μόνα τους αυτά
αρνούνται να χωρίσουν. Ριζωμένα
στο ίδιο αναποφάσιστο
μακροχρόνιο χώμα
σιγά σιγά μονιάζουν αγαπιούνται
μοιράζονται και τρώνε τη σύνταξη που παίρνει
η παχυλή εκκρεμότητά τους – ποτέ να μην πεθάνει –
κι απ’ την πολλή συνάφεια με το κέρδος
μοιάζουν πια σα δύο προτιμότερα να έχεις.

Και πότε ο έχων δύο έδωσε ποτέ το ένα
στο Θείο Εκείνο κήρυγμα

πότε από τους περισσότερους του ενός που είσαι
δόθηκε ποτέ ο ένας στον άλλον;

Και να δόθηκες σιγά σιγά το παίρνεις πίσω.

[sacred_circle]

ΕΦΟΔΙΟ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ Κική Δημουλά

Με κατακρίνεις
ότι συμπεριφέρομαι λιπόψυχα, αργά
όπως κοντοστέκεται η φοβία να εντοπίσει
ποιος κίνδυνος από μακριά
φωνάζει τ’ όνομά της.

Είμαι τρωτή, γι’ αυτό.
Όχι στη φτέρνα μόνο,
το ένιωσα
παρότι ήταν ακόμα στα σκαριά
στις δοκιμές η ιδιοσυγκρασία.
Κι όμως εγώ τα άκουσα τα λάδια
νοθευμένα
δε γράσωσαν καλά την άμυνά μου
- τι τα θές, τεχνίτες ανειδίκευτοι
οι αστερισμοί μας.

Μάνα, την παρακάλεσα, πήγαινε στη Θέτιδα
γνωρίζεστε εξ αίματος μάνες κι οι δυο
εβγάζατε από πάνω σας και ξεπετούσατε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια
και ζήτα της το αθάνατο περίσσευμα
απ’ τη θνητή επάλειψη του γιου της
του Αχιλλέα.

Όχι με αθανασία
με βεβαιότητα να με επικαλύψεις.
Μου χίμηξε
τί αθανασία τί βεβαιότης είπε
εξίσου άτρωτες ουσίες και οι δυο.
Και μαθέ ακόμα
πως το περίσσευμα απ΄ το παλιό σου λάθος
κανείς δεν το χαρίζει σε κανέναν.
Βαθιά
μες στις αμετανόητες προθέσεις του το κρύβει
να επαλείψει αθάνατο
και το επόμενο προσφιλές του λάθος.

Το κυριότερο
- συνέχισε η μανά μου μιλώντας
με οίκτο χλευαστή –
παιδί μου πώς θα ζήσεις χωρίς τρωτά σημεία
χωρίς της αγωνιάς τα εφόδια
τι προκοπή θα κάνει η αντοχή σου
χωρίς εισόδημα πικρίας
πώς θ’ αναθρέψεις την απώλεια
πώς θ’ αντικρίσεις τους εχθρούς σου.
Οι ενοχές σου τι θ’ απογίνουν
όταν τους κόψεις τη διατροφή
θ’ αγιάσουνε ως φτωχές μετά από τόσα πλούτη;
Θ’ απαρνηθείς την ήττα;
Η ήττα είναι παράδοση
μιλιέται από σώμα σε σώμα διαιωνίζεται.
Είδες ποτέ κανένα όνειρο
μεταμοντέρνας νίκης να διαρκεί;

Αν δε τρωθείς
πού θα σε βρει η αγάπη.
Το βέλος θα την οδηγήσει στην πληγή σου.
Για ποιον νομίζεις ξεκινάει από το μακρινό
το έρημο το αβέβαιο όνομά της;
Όχι για το αξέχαστο βλέμμα του τοξότη
στης έλξης το φαρμάκι βουτηγμένο.
Για να τραφεί απ’ την πληγή σου ξεκινάει
η πεινασμένη ύπαρξη της.

Αβέβαια ζήσε.
Τιμά την προέλευσή σου.

Κατάλαβέ το, ερχόμαστε από μια
παροδική βεβαιότητα του θανάτου.

[PELTASTIS VARNAVAS]

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.
-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

Antoine de Saint Exupéry

[totispap]

Τσιγγάνικο
Βάρα γερὰ τὸν νταγερέ, πιωμένε μου λεβέντη!
Κορδέλλα κόκκινη κρεμῶ στὸν ἄγριο ἐσὲ ζουρνᾶ σου!
Φλουρὶ κολλῶ στὸ στῆθος σου, ξυπόλυτη χορεύτρα!
στρογγυλοπαίζει σου ἡ κοιλιὰ κι ὁ κόρφος σου πετάει
τὰ μπρούνζινα γιορτάνια σου καὶ τὰ χοντροβραχιόλια.

Παίζει τὸ μαῦρο μάτι σου, μαργιόλικο, μεγάλο,
καὶ φέρνει ὁ λάγνος σου χορὸς τὴν πεθυμιὰ τῆς νύχτας!..

Κρασὶ ἂς μὴ παύσουν τ᾿ ἄταχτα μουστάκια μας νὰ στάζουν!..
Ἒ σύ, πατέρα! Ἡ κόρη σου ῾πόψε τὸ παραμύθι
θὰ μοῦ εἴπει τὸ τσιγγάνικο πά᾿ στὸ προσκεφαλό μου!


Κωστας Βαρναλης

[sacred_circle]

Dante Alighieri ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ, ΚΟΛΑΣΗ Ασμα τρίτο (μετάφραση.: Γεώργιος Καλοσγούρος)

«Από εμένα περνούν στην πονεμένη χώρα,
από εμένα περνούν στη θλίψη την αιώνια,
από εμένα περνούν μέσ' στον χαμένον κόσμο.
Δικαιοσύνη έχει τον Aφθαστο κινήσει
που μ' εποίησε· η Δύναμη έστησέ με η θεία,

η ασύγκριτη Σοφία και η Αγάπη η πρώτη.
Πλάσμα πριν απ' εμέ κανένα δεν εστάθη,
παρά μόνον αιώνια, κι εγώ αιώνια μένω.
Αφήστε κάθ' ελπίδα σεις που μέσα πάτε!»
Τα λόγια ταύτα σκοτεινά χρωματισμένα

είδα εγώ χαραγμένα στην κορφή μιας πύλης,
και «Δάσκαλ'», είπα ευθύς, «το νόημα με βαραίνει».
Κι αυτός με λογισμούς ανθρώπου βαθυγνώμου·
«Να παραιτήσεις εδώ πρέπει κάθε φόβο,
κάθε δείλιασμα πρέπει εδώ να 'ναι σβησμένο.

Στον τόπο εφθάσαμε που εγώ σου 'χω προείπει,
όπου τα πλήθη θέλει ιδείς τα πονεμένα,
που το καλό του Λογισμού έχουν χαμένο».
Κι ως έβαλε το χέρι στο δικό μου χέρι,
μ' όψη χαροποιά που εχάρισέ μου θάρρος

μ' έμπασε στων νεκρών τους μυστικούς κρυψώνες.
Στεναγμοί μέσα εκεί και κλάματα και θρήνοι
ηχολογούσαν στον αέρα δίχως άστρα,
ώστ' ευθύς στην αρχή μ' εκάμαν να δακρύσω.
Πολυδιάφορες γλώσσες, φοβερές βλαστήμιες,

λόγια του πόνου, οργής κραυγές, αποσβησμένες
και μεγάλες φωνές, και χεριών χτύποι αντάμα,
μια χλαλοή σηκώναν π' άκοπα γυρίζει
σ' εκείνον τον αιώνια σκοτεινόν αέρα,
ωσάν τον άμμο ανεμοστρόφιλο αν φυσάει.

Κι εγώ που το κεφάλι μού 'ζωνεν η φρίκη,
έκραξα: «Δάσκαλέ μου, τι 'ναι αυτό που ακούω;
και τι κόσμος, που λες τον έσβησεν ο πόνος;»
Κι αυτός· «Στην άθλια αυτή κατάσταση διαμένουν
των αχρείων εκείνων οι ψυχές, που δίχως

ατιμία και δίχως έπαινον εζήσαν.
Σμιχτές στέκουν μ' εκείνη την κακή χορεία
των αγγέλων που μήτε εχθροί του Υψίστου εβγήκαν
μήτε πιστοί, αλλά μόνον του εαυτού τους μείναν.
Τους διώχνουν οι Ουρανοί να μη τους ασχημίσουν,

ουδ' ο τρίσβαθος Aδης στέργει να τους έχει
γιατί δόξα απ' αυτούς οι ένοχοι δε θα 'χαν».
Κι εγώ: «Ω Δάσκαλε, τι τόσο τους βαραίνει,
οπού τόσο τους κάνει δυνατά να κλαίγουν;»
«Θα στο εξηγήσω πολύ σύντομα», αποκρίθη.

Ελπίδα μέσα τους δεν σώζεται θανάτου,
και τόσο ποταπή είναι η σκοτεινή ζωή τους,
που κάθε άλλη τύχη όποια κι αν είν' ζηλεύουν.
Φήμη ο κόσμος γι' αυτούς δεν στέργει ν' απομένει·
Έλεος, Δικαιοσύνη μ' όμοια οργή τους διώχνουν.

Μη μιλούμε γι' αυτούς, μόν' κοίταξε και πέρνα».
Κι εγώ κοιτάζοντάς τους είδα μια σημαία
που γυρίζοντας τόσο ορμητικά κινούσε
που 'λεγα στάση πως δεν έστεργε καμία.
Κι οπίσω της ερχόνταν ένα τέτοιο πλήθος

σε μάκρος που ποτέ δεν ήθελε πιστέψω
πώς να 'χε τόσον κόσμο θάνατος ξεκάμει.
Μόλις εκεί κάποιον εγνώρισα, τον ίσκιο
είδα και απείκασα εκείνου που για δειλία
από τ' αξίωμα το μέγα επαραιτήθη.

Purgatory and Paradise

Ένιωσα ευθύς κι εβεβαιώθηκα πως τούτο
το μέγα πλήθος ήταν των αχρείων, που 'ναι
στο Θεό μισητοί και στους εχθρούς του ακόμη.
Οι άθλιοι τούτοι που ποτέ τους δεν εζήσαν,
ολόγυμνοι ήταν και πολύ βασανισμένοι

από χοντρές μύγες που εκεί ήταν κι από σφήκες.
Χαρακώναν αυτές το πρόσωπό τους μ' αίμα
που μέσ' στα πόδια τους με δάκρυα συσμιγμένο
από σιχαμερά σκουλήκια εσυναζόνταν.
Κι ως άρχιζα να ρίχνω παρεμπρός το βλέμμα,

είδα σ' ενός μεγάλου ποταμιού την άκρη
πλήθος πολύ και είπα: «Δάσκαλε, συ στέρξε
ποιοι είν' αυτοί να μάθω, και ποιος νόμος κάνει
πρόθυμοι τόσο για το πέρασμα να δείχνουν,
ως με το φως εδώ τ' αδύνατο ξανοίγω».

Κι αυτός, «θα το γνωρίσεις, όταν», μ' αποκρίθη,
«θα 'χουμε σταματήσει τα πατήματά μας
στου Αχέροντα μπροστά το θλιβερό ποτάμι».
Τότε μ' εντροπαλά και χαμηλά τα μάτια
από φόβο μην ίσως τον βαρύνει ο λόγος,

έμεινα σιωπηλός ώσπου 'ρθα στο ποτάμι.
Και ιδού βλέπω σ' εμάς να 'ρχεται με καράβι
ένας γέροντας μ' άσπρες τις παμπάλαιες τρίχες,
φωνάζοντας «Αλιά σ' εσάς, ψυχές αχρείες!
Μην ελπίσετε ποτέ τον ουρανό να ιδείτε.

Έρχομαι εγώ στην άλλην όχθη να σας πάρω
στα σκοτάδια τα αιώνια, σε φωτιά και πάγο.
Κι εσύ που ζωντανή ψυχή δω μέσα εφάνης,
ξεμάκρυνε από τούτους που 'ναι πεθαμένοι».
Αλλ' ως είδε που εγώ δεν έφευγα από κείθε,

είπεν «Απ' άλλο δρόμο, από λιμένες άλλους
σε γιαλό θα 'ρθεις, όχι εδώ, για να περάσεις·
αλαφρύτερο ξύλο πρέπει να σε πάρει».
Κι ο αρχηγός μου σ' αυτόν, «Μην αγριεύεις, Χάρε,
αποφασίσαν έτσι εκεί, που αυτό που θέλουν

ημπορούν, και παρέκει μη γυρεύεις άλλο».
Τότε ησυχάσαν τα πολύμαλλα σαγόνια
του πλωρίτη της μαύρης μολυβένιας λίμνης
που 'χε γύρω στα μάτια κύκλους από φλόγες.
Οι ψυχές όμως, που γυμνές και κουρασμένες

ήταν, άλλαξαν χρώμα και τα δόντια ετρίξαν
ευθύς μόλις ακούσαν τα σκληρά του λόγια.
Εβλασφημούσαν το Θεό και τους γονείς τους,
των ανθρώπων το γένος, τον καιρό, τον τόπο,
του σπέρματός τους και της γέννας τους το σπόρο.

Έπειτα ετραβηχτήκαν όλες όλες άμα,
δυνατά κλαίοντας, στην όχθη την αχρεία,
που περιμένει όποιον Θεού δεν έχει φόβο.
Ο Χάρος δαίμονας με μάτια σαν αθράκια
με νόημα κράζοντάς τες όλες τες συνάζει,

πλήττει με το κουπί κάθε ψυχή που οκνάει.
Όπως ξεπέφτουν το φθινόπωρο τα φύλλα
ένα κατόπι στ' άλλο, ώσπου το κλωνάρι
βλέπει στη γη στρωτό όλο του τ' αποφόρι,
με όμοιον τρόπο και του Αδάμ ο κακός σπόρος

ρίχνονταν απ' τ' ακρογιάλι εκείνο μία μία
στο νόημα του Χάρου, σαν πουλί στον κράχτη.
Έτσι στο μαύρο κύμα πλέοντας ξεμακραίνουν,
και πριν στην όχθην την αντίπερα κατέβουν
συμμαζώνεται εδώθε νέο πλήθος πάλι.

«Παιδί μου», είπε κατόπι ο δάσκαλος με χάρη,
«εκείνοι που πεθαίνουν στην οργή του Υψίστου,
κατασταλάζουν όλοι εδώ από κάθε τόπο,
και πρόθυμοι είναι να περάσουν το ποτάμι,
γιατί η δικαιοσύνη η θεία τούς κεντρίζει

τόσο που ο φόβος κατανταίνει επιθυμία.
Καλή ψυχή ποτέ δεν πέρασε από δώθε,
και λοιπόν αν για σε παραπονιέται ο Χάρος,
τι ο λόγος του νοεί μπορεί να ξέρεις τώρα».
Μόλις έσωσε τούτο, η σκοτεινή πεδιάδα

εσείσθη τόσο δυνατά, που από το φόβο
η ενθύμησή μου ακόμα μ' ίδρωτα με βρέχει.
Η δακρυσμένη γης ανέδωσεν αέρα,
που εξάστραψε ένα φως με τέτοια κοκκινάδα,
ώστε κάθε αίσθησή μου μέσα μου ενικήθη,
κι έπεσα σαν αυτόν που βαρύς ύπνος πιάνει.

[sacred_circle]

Ντάντε Αλιγκιέρι, Η Θεία Κωμωδία. Γ' Παράδεισος, Έμμετρη μετάφραση, εισαγωγή, σχόλια Γιωργής Κότσιρας, Αθήνα, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1986, σσ. 92-109, 110-121, 177-187, 194-199 [άσματα XV-XVII, XVIII-XIX, ΧΧΧ-XXXI, XXXIII].
ΑΣΜΑ XV

Εγκώμιο για τη φιλανθρωπία των μακαρισμένων (1-12). - Ο Κατσαγκουίντα, τρίπαππος του Δάντη, εορταστική υποδοχή των μακαρισμένων ψυχών (13-69). - Ο Δάντης τον ρωτάει ποιο τ' όνομά του κι ο Κατσαγκουίντα του εξιστορεί τα του βίου του και για την ίδια του την καταγωγή, και με την ευκαιρία κατακρίνει τα νέα ήθη της εκφυλισμένης Φλωρεντίας (70-148).

Η θέληση η καλοσυνάτη εκείνη

Που βγαίνει πάντα από την ίσια αγάπη,

Καθώς απ' την κακιά άνομος ο πόθος,

Σωπαίνει τη γλυκιά τη λύρα, κι όλες

Οι άγιες πάψανε χορδές, που σφίγγει 5

Το χέρι τ' ουρανού ή τις ξετεντώνει.

Μα πώς στις δίκαιες προσευχές να είναι

Κουφές οι ιερές ψυχές, που ομάδι πάψαν

Για να μου ανάψουν πόθο να ρωτήσω;

"Για πάντα να παιδεύεται είναι δίκιο, 10

Όποιος μικροχαρές στη γη ζητώντας

Αγάπη τέτοια χάνει στον αιώνα".

Κι όπως μες στις γαληνεμένες νύχτες

Μια φλόγα ξεπετιέται κάθε τόσο,

Ξαφνιάζοντας τα δίχως έγνοια μάτια 15

-Κι αστέρι μετατοπισμένο θα ήταν

Κι όχι άλλο που για πάντα πάει να σβήσει,

Αφού έτσι λίγη δε θα κράταε φλόγα-

Παρόμοια στη δεξιά μεριά ξεχύθη,

Στη βάση του σταυρού, τρανό ένα αστέρι, 20

Απ' τον αστερισμό που έλαμπε εκείθε:

Χωρίς απ' την κλωστή της να ξεφύγει

Η πέρλα, ακολουθώντας την αχτίνα

Καθώς μέσα από αλάβαστρο μια φλόγα.

Παρόμοια αγάπη θα έδειξε κι ο ίσκιος 25

Του Αγχίση, αν λέει σωστά η τρανή μας Μούσα,

Το γιο του όταν θ' αγκάλιαζε στα Ηλύσια.

"Ω αίμα μου, εσύ, εκλεκτέ της Χάρης,

Σε άλλον από σένα ποιον άνοιξαν

Για δεύτερη φορά οι ουράνιες πύλες;" 30

Το φως έτσι είπε, που ίσια το κοιτούσα.

Μετά, την όψη στρέφω στην Κυρά μου,

Με εδώ κ' εκεί το νου μου σαστισμένο·

Έλαμπε στη ματιά της τέτοιο γέλιο,

Που είπα πως τα μάτια μου, της χάρης 35

Το βύθος, και του Παραδείσου άγγιξαν.

Μετά, το πνεύμα που ήταν να το βλέπεις

Χάρμα και να τ' ακούς, λέει κι άλλα λόγια,

Που όμως δεν τα 'νιωσα καλά ως το βάθος:

Από δικού του αυτό δε μου κρυβόταν, 40

Αλλά εξανάγκης· φτερουγούσε ο νους του

Πολύ πιο πάνω απ' του θνητού τη σκέψη.

Της φλογερής αγάπης του το τόξο,

Αφού πια λύγισε, κατέβη ο λόγος,

Πιο κοντινά στα σύνορα του νου μας, 45

Και να τα λόγια που είχα πρωτοακούσει:

"Ευλογητός εσύ ο Τριπλός κι ο Μόνος

Που τόσο κάλλιος είσαι στη γενιά μου!"

Και πρόσθεσε: "Την περισσή νηστεία

Που μ' έβρηκε, όπως διάβαζα τη Βίβλο, 50

Όπου ποτέ δε σμίγει μαύρο με άσπρο,

Γιε μου, τη χόρτασες στη λάμψη ετούτη

Που σου μιλώ, σ' αυτή χρωστώντας χάρη,

Που σου έδωσε φτερούγες για να ανέβεις.

Θαρρείς πως μου έρχεται η δική σου η σκέψη 55

Από τον Πρώτο, όπως απ' τη μονάδα,

Αν εννοείς, το πέντε πάει στο έξι·

Για τούτο δε ρωτάς πώς τάχα βγαίνει

Χαρά τόση πολλή, που όμοια δεν έχει,

Ψυχή καμιά στον πρόσχαρο χορό μας. 60

Στοχάζεσαι σωστά, γιατί εδώ όλοι

Στην άγια τη ζωή, καθρέφτη βλέπουν

Τη σκέψη τους, που δείχνει πριν σκεφτούνε.

Ο θείος όμως έρως, που με κάνει

Σ' αιώνιο όραμα άγρυπνο, κι ανάβει 65

Μια δίψα επιθυμίας, ας λαμπυρίσει

Χαρούμενη, αντρειωμένη τη φωνή σου

Να πει το θέλημά σου κι όποιο πόθο,

Γιατί έτοιμη έχω την απόκρισήμου".

Γυρνώ στη Βεατρίκη που, πριν στόμα 70

Ν' ανοίξω, επικροτεί χαμογελώντας,

Χαρίζοντας φτερά στην όρεξή μου.

Κι αρχίζω ευθύς: "Αγάπη και σοφία,

Ισότης πρώτη ως φανερώθη εμπρός σας,

Μέσα σας εζυγιάστηκεν ισάξια· 75

Γι' αυτό κι ο ήλιος που σας φέγγει, ανάβει

Με φως και φλόγα τόσο ζυγιασμένη,

Που άλλο δεν έχει ταίρι του στον κόσμο.

Μα στους θνητούς εμάς, γνώση και πόθος,

Για λόγους που εσείς ξέρετε μονάχα, 80

Δεν έχουν ισοδύναμες φτερούγες.

Και να ο θνητός εγώ, πώς παραδέρνω

Ανάμεσα στα δυο, κι απ' την καρδιά μου

Την πατρική χαρά σου ευχαριστάω.

Και ζωντανό, παρακαλώ, τοπάζι 85

Που το ακριβό στολίζεις περιδέραιο,

Για χάρισέ μου τ' όνομά σου, αν θέλεις".

"Κλωνάρι μου, που μόνη η προσμονή σου

Μου έδινε χαρά, η ρίζα σου είμαι".

Έτσι άρχισε να μου απαντάει το πνεύμα. 90

Μετά προσθέτει: "Αυτός που τ' όνομά του

Βαστάς, χρονιές από εκατό πιο πάνω

Γυρνάει στη ζώνη του βουνού την πρώτη,

Προπάππος σου και γιος δικός μου υπήρξε·

Αξίζει τη μεγάλη του αγωνία 95

Να συντομέψεις με δικά σου έργα.

Η Φλωρεντία μες στα παλιά της τείχη

Όπου χτυπάει το ρολόι τις ώρες,

Εζούσε απλή, σεμνή κ' ειρηνεμένη.

Διαδήματα δεν είχε και βραχιόλια, 100

Γυναίκες στολισμένες, κι ούτε ζώνες,

Πολύ πιο ωραίες απ' όσες τις φορούσαν·

Δεν τρέμαν οι γονιοί αποχτώντας κόρη,

Γιατί του γάμου η ώρα όπως κ' η προίκα,

Το μέτρο το σωστό δεν ξεπερνούσαν. 105

Ούτε άδεια κ' έρημα κοιτούσες σπίτια·

Κι ο Σαρδανάπαλος δεν είχε φτάσει

Να δείξει στα δωμάτια τι συμβαίνει.

Απ' το Ουτσελατόγιο πια, δεν είχε

Το Μοντεμάλο νικηθεί, που όπως 110

Πολύ σηκώθηκε, θα πέσει το ίδιο.

Με πέτσινη ζωστήρα είδα τον Μπέρτι,

Και πόρπη από κόκαλο, και δίχως

Φκιασίδια στον καθρέφτη την κυρά του.

Είδα έναν από τους Νέρλι, κ' ένα Βέκιο, 115

Με μια φτηνή προβιά να ευχαριστιούνται,

Με τις συμβίες στη ρόκα και στο αδράχτι

Πανευτυχείς, και βέβαιη καθεμιά τους

Πως θα ταφεί στο χώμα της, κ' η κλίνη,

Ας όψεται η Φραγκιά, δε θα έμενε άδεια. 120

Η μια αγρυπνούσε στου μωρού την κούνια

Μιλώντας του τη γλώσσα με κανάκια,

Που τόσο τους γονιούς ευχαριστάει·

Κι άλλη της ρόκας στρίβοντας τη σβούρα,

Παραμυθούσε με τους συγγενείς της, 125

Για Ρώμη, και για Φιέζολε, και Τρώες.

Θα ήταν θαύμα τότε ν' ανταμώσεις

Καμιά Τσιαγκέλλα, ή Λάπο Σολταρέλλο,

Ως τώρα Κιγκιννάτο ή Κορνηλία.

Σε όμορφη πολύ και ειρηνεμένη 130

Κοινωνική ζωή, σε τέτοια χώρα

Πιστή, και τέτοιο ησυχαστήριο γλύκα,

Με φέρνει η Παναγιά που η μάνα μου είχε

Φωνάξει, και στο αρχαίο σας Μπατιστέρο

Με κάνει χριστιανό, και Κατσαγκουίντα 135

Μορόντος κ' Ελισαίος, τα δυο μου αδέρφια·

Του Πάδου απ' την κοιλάδα η σύγκλινή μου,

Κι αυτή το επίθετό σου αυτό σου δίνει.

Μετά, πάω με το βασιλιά Κορράδο,

Που μ' έχρισε έπειτα ιππότη εκείνος, 140

Γιατί του αρέσανε οι λαμπρές μου οι πράξεις.

Αντάμα του πολέμησα το νόμο

Τον άδικο, που έχει ο λαός του αρπάξει

Την άγια γη σας, κ' έφταιαν οι ταγοί του.

Εκεί το βρομερό τους σόι εκείνο, 145

Από τον ψεύτη κόσμο με λυτρώνει,

Που πλήθος μόλυνε ψυχές, και φτάνω

Μες στην ειρήνη ετούτη, απ' το μαρτύριο".

[karipis]

Α βρε κερατά Κουμπάρε είχες δεν είχες με γονάτισες πάλι...( )


Αλλά να σε ρωτήσω κάτι μπρε, εσύ είσαι υπεύθυνος για το δικό σου ;;;


Πρόσεξε:
Αν απαντήσεις σωστά σου έχω μια έκπληξη .
Αν απαντήσεις λάθος σου έχω δύο εκπλήξεις

[PELTASTIS VARNAVAS]

φιλε παοκι η μαχη του τιτλου θελει προσπαθεια μεχρι δακρυων... εεετσι εεετσι

ας μην μιλησουμε για τα εξωτερικα λελουδια -σημερα εορταζοντα κορασια- που μας περιρρεουν .....κατα μυριαδες εμας τους τελειους ανδρες των ιδεο που διαγκωνιζομαστε για το χρυσο μεταλλιο...

ας πουμε για τα δυσκολα εσωτερικα τριανταφυλλα...απο εκει κατ εμε ξεκιναει η εξημερωση αλεπους-περιποιηση ανθού....διαδικασια ..συνοπτικα αφαιρετικα:

αποφαση να ασχοληθεις με λελουδι [ευκολο ακουεται δυσκολα πραττεται]-> καθορισμος του χωρου και ρολου του ανθού ->δρασεις ποτισματος κλαδεματος διαλογου, με ενδεχομενους τραυματισμους απο αγκαθακια ->
απολαυση τελικου αποτελεσματος ειτε απο δροσερα ροδοκοκκινα πεταλα εκ των εσω ειτε απλα απο το ταξιδι της ενασχολησης[δεν ειναι και λιγο]

αεναες επαναληψεις της ανωτερω υπο-ρουτινας...στην παρουσα φαση εχω συρρικνωσει χωρο και υποβαθμισει ρολο του εσω λελουδιου....αδικαιολογητως καθοτι τρεχω την μακροεντολη καιρο...αλλα μαλλον θελω φορματ

[karipis]

Αν σου 'πω πως κατάλαβα τι έγραψες θα είμαι ψεύτης....και δεν θέλω!

Οπότε, εκ των πραγμάτων, την απάντηση που με δίνεις την θεωρώ λάθος και μη ικανοποιητική



Υ.Γ. Κρίμα, και ότι βρήκα ένα ωραίο κειμενάκι με Κύπριους αγωνιστές του '21, των Βαλκανικών και του '40 που ήθελα να σου τα αφιερώσω... Δεν πειράζει όμως, κράτα εσύ το εσωτερικό λελούδι και κρατώ εγώ τα κείμενα (και την κούπα φυσικά) .
Α, και που 'σαι Κουμπάρε, πρόσεχε μήπως από το πολύ κλάδεμα σου έρθει κανένα πέταλο στο κεφάλι και σου 'μπει κανένα αγκάθι στην ουρά κόβωντάς σου την υπερηφάνια .

[PELTASTIS VARNAVAS]

εκαστος των αθρωπων δυο πιρους [εννοω σακια ανορθογραφα-τευταμε βοηθεια!!!] φερει ,μπροστα εχει κρεμασει τα μειον αλλων και στον πισω σακκο εχει βαλμενα τα δικα του αρνητικα...αν βαλεις και μια... χρονια ψυξη που εχω...δυσκολευομαι να θωρω το περιεχομενον του πισω σακουλιου μου...χρηζω "φυσιοθεραπειας" σσιουρα

ελεγξε σοφον και αγαπησει σε, ελεγξε μωρον και μισει σε

[και]γιαυτο σε αγαπαω ρε κουμπαρε...[οχι οτι ειμαι σοφος, απλα την μπαλευω να μην ειμαι μωρος ]

εκεινο το λινκ με τους κυπραιους αγωνιστες του 1940??? δεν ειδα κατι στο πι εμ...

να το αφιερωσουμε στη φιλοκυπραια φιλτατη Λιζα...

ΕΣ ΓΗΝ ΕΝΑΛΙΑΝ ΚΥΠΡΟΝ ΟΥ Μ ΕΘΕΣΠΙΣΕΝ ΟΙΚΕΙΝ ΑΠΟΛΛΩΝ

ΑΡΚΑΔΙΗΝ Μ ΑΙΤΕΙΣ ΜΕΓΑ Μ ΑΙΤΕΙΣ...

που το εβαλα το αλεξισφαιρον ?εκεινο το σομονακι...[καθοτι στο γκεηομητερ τοτης κελαινω κτλ σημειωσα 31% και εχω ηδη αργησει θα μου κλεισει ο χοντος...κι εχει κατι προσφορες στα φουλαργια......]

[PELTASTIS VARNAVAS]

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

-----------------------------------------------------------
1992 ...2010...18 χρονια τα αυτογενη ενοχικα φοβικα μας συνδρομα μας πειθαναγκαζουν να αιτουμαστε ...συγγνωμη για την αμυνα...[τριπολιτης, μικρουτσικος, νταλαρας, τσακνης, θηβαιος...]...

φευ , ουαι , μπαστα , καννεί και...ννιισαφ!!!

[sacred_circle]

Από την Ηχώ Στο Χάος Μαρία Πολυδούρη
Έλα μαζί μου, αφού ήθελες νʼ αναίβεις
σε τούτη την απόκοσμη κορφή.
Μονάχα μη θελήσεις να κατέβεις,
δεν είναι πουθενά μια επιστροφή.
Την πλάνα ανησυχία σου θα πληρώσεις
όχι, σαν άλλοτε, με χαλασμό.
Τώρα πρώτη φορά θα παραδώσεις
και το στερνό σου ακόμα στοχασμό.
Και τότε πια, τα μάγια θα λυθούνε.
Θα μείνουμε μονάχοι στην ερμιά.
Τα γύρω σʼ ένα γύρο θα χαθούνε
και θα'μαστε σαν κρεμαστά κορμιά.
Τα χέρια μας μονάχα τα μαλλιά μας
θʼ αγγίζουνε στο φοβερό κενό.
Σαν άνεμος θα πέρνει τη μιλιά μας
και θα'ναι τάχα εμπόδιο κοινό,
ενώ μέσα στα λόγια μας θα πνέει
της ίδιας της ψυχής μας ο χαμός.
(Και μʼ όλα αυτά να μοιάζουμε σα νέοι
κιʼ ούτε κιʼ αυτός να λείπη ο στολισμός!)

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ήταν ένα μικρό καράβι (x 2)
που ήταν α-α-αταξίδευτο (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι (x 2)
μέσα εις τη-στη-στη Μεσόγειο (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Και σε πέντ’-έξι εβδομάδες (x 2)
σωθήκαν ολες-όλες-όλες οι τροφές (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε






Και τότε ρίξανε τον κλήρο (x 2)
να δούνε ποιός-ποιός-ποιός θα φαγωθεί (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο (x 2)
που ήταν α-α-αταξίδευτος (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία (x 2)
την ξαναλέμε-λέμε-λέμε απ’την αρχή (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

--------------------------------------------------------
οπως κατανοειτε οιαδηποτε συμπτωση ταυτιση παραλληλισμος
με τα τεκταινομενα εν ελλαδι...βρισκονται στη σφαιρα μιας
κακοπροαιρετης τυχαιοτητας ρε παιδι μου χαοτικα δυσπιστης στοχαστικοτητας ενα πραμα...

[sacred_circle]

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ Μαρία Πολυδούρη

Θυμᾶμαι τώρα ... Οἱ θύμησες πλημμύρες ποὺ μὲ πνίγουν,
ἄνεμος, σκοτεινιά.
Τὰ λόγια ἀνθοὺς τὰ μάδησες, μὰ τώρα αὐτὰ μοῦ ἀνοίγουν
κακὲς πληγὲς βαθιά.

Οὔτε σκιά, οὔτε ὄνειρο ἔτσι ποὺ νὰ διαβαίνη
γοργὰ πρὸς τὸ χαμό.
Καπνὸς ἡ ἀγάπη. Σύννεφο, τὰ λόγια σου, μοῦ ραίνει
σταγόνες τὸν καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οἱ πληγές μου.
Ἡ θύμηση ἀσπασμὸς
προδοτικός, νὰ μοῦ γελοῦν κρυφὰ κάποιες στιγμές μου
ν᾿ αὐξαίνη ὁ ἀπελπισμός!

[sacred_circle]

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ Μαρία Πολυδούρη

Ἤμουν ἀνίδεη κι᾿ ἄπραγη, παρ᾿ ὅλο
ποὺ ἡ παιδικότης μοὖχε πῆ τὸ «χαῖρε».
Ὤ, γιὰ νὰ πῶ τὰ λόγια τοῦτα τώρα
θύμηση τὶς γλυκὲς πηγές σου φέρε.

Εἴχαμε οἱ δυὸ καθήσει στὸ γεφύρι
τοῦ ἔρημου δρόμου ποὺ ἔβγαζε στὸ ρέμα,
ἀκίνητοι καὶ παραπονεμένοι,
μὲ σκεφτικὸ παράξενα τὸ βλέμμα.

Τὸ σκεφτικό μας πρόσωπο ἡ Σελήνη
τὸ ἀγκάλιαζε μὲ θέρμη καὶ τὸ ἐφίλει
μὰ ἐμεῖς μέναμε πάντα καθισμένοι
μὲ σιωπηλὰ τὰ ξαφνισμένα χείλη.

Λιγάκι πρὶν δὲν ἤμαστε θλιμμένοι
μὰ μοὖπε ξαφνικὰ πὼς μ᾿ ἀγαπάει.
Αὐτὸ ἦταν! Τί νὰ νοιώσαμε μὲ τοῦτο;
Ἄχ! ὅλη ἡ παιδικὴ ψυχή μας πάει!

[karipis]

Ήταν ένα μικρό καράβι (x 2)
που ήταν α-α-αταξίδευτο (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι (x 2)
μέσα εις τη-στη-στη Μεσόγειο (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Και σε πέντ’-έξι εβδομάδες (x 2)
σωθήκαν ολες-όλες-όλες οι τροφές (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε






Και τότε ρίξανε τον κλήρο (x 2)
να δούνε ποιός-ποιός-ποιός θα φαγωθεί (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο (x 2)
που ήταν α-α-αταξίδευτος (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία (x 2)
την ξαναλέμε-λέμε-λέμε απ’την αρχή (x 2)
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε

Ρε 'συ Κουμπάρε, κι αυτό των Χαϊνηδων είναι