SystemFreaks™
Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ'αυτή τη γή
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων την φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα,στης Μοίρας τα δυό τυφλά χέρια,
χορεύουμε,δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας,παθητικά τ'αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε,παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια,πέρασε ο καιρός.
Ω!κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω!κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας,για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα
Ευγένεια
Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί σαν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πε τονε τραγούδι.
Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
-για μπάλσαμο- κι αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα κράτα το ποτήρι.
Κλώτσα τις μέρες σου όντας
να σου ναι πανηγύρι.
Λέγε στου θεούς «να σβήσω!»
μα λέγε το γελώντας.
Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου.
