Νίκος Τσιφόρος

[AnonymosEreynhths]

O Νίκος Τσιφόρος (Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, 27 Αυγούστου 1909 - Αθήνα, 6 Αυγούστου 1970) ήταν ένας από τους πιο εξαίρετους δημοσιογράφους, θεατρικούς συγγραφείς, σεναριογράφους αλλά και σκηνοθέτες.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1909. Δύο χρόνια αργότερα η οικογένεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Από τα έντεκά του χρόνια ο Νίκος Τσιφόρος άρχισε να ασχολείται μανιωδώς με το γράψιμο, ενώ την πρώτη του επιθεώρηση την έγραψε το 1928 για ένα θερινό θέατρο στη Φρεαττύδα. Η πρώτη του αυτή προσπάθεια απέτυχε αλλά ο Νίκος δεν απογοητεύτηκε. Αφού πήρε το πτυχίο της Νομικής, εργάστηκε για δυο χρόνια στο Ελεγκτικό Συνέδριο και στη συνέχεια παραιτήθηκε για να μπαρκάρει στα καράβια. Ως το 1939 άλλαζε συνέχεια επάγγελμα, αλλά συνέχιζε να γράφει δημοσιεύοντας κείμενά του σε διάφορα έντυπα. Η πρώτη μεγάλη του επιτυχία ήρθε το 1944 όταν ο θίασος του Δημήτρη Χορν και της Μαίρης Αρώνη αποφάσισε να ανεβάσει στο θέατρο Ακροπόλ το θεατρικό έργο του Τσιφόρου «Η πινακοθήκη των ηλιθίων». Τέσσερα χρόνια αργότερα, την περίοδο 1948-49 έκανε και την πρώτη του ταινία, η οποία προβλήθηκε με τον τίτλο «Τελευταία αποστολή», σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του.

Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες (Φιλελεύθερος, Βήμα, Ελεύθερος Κόσμος) και περιοδικά (Τραστ, Ρομάντσο, Ταχυδρόμος, Πάνθεον), ενώ έγραψε πάνω από 40 θεατρικά έργα και περισσότερα από 80 σενάρια. Κάποια αυτά τα έγραψε μόνος του και άλλα σε συνεργασία, κυρίως με τον Πολύβιο Βασιλειάδη, με τον οποίο δημιούργησαν ένα από τα πιο σημαντικά δίδυμα θεατρικών συγγραφέων.

Ο Τσιφόρος πέθανε στις 6 Αυγούστου 1970.

Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE ... E%BF%CF%82

[AnonymosEreynhths]

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες.

Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα.

Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις.

Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ.

Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου;

Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε.

«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ» Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

Πηγή: https://logomnimon.wordpress.com

[ArELa]

Είχα αρχισει να γράφω αποσπάσματα από το εκπληκτικό έργο του "Ελληνική Μυθολογία"
το οποίο (σε γρήγορη αναζήτηση) δε βρίσκω τώρα. Θα ψάξω και εκτενέστερα.
Ο άνθρωπος είναι τιτανοτεράστιος και σ'ευχαριστώ που του έκανες ένα αφιέρωμα.
Όμως νομίζω πως θα'ναι καλύτερα να μεταφέρεις το τόπικ στο "Ποίηση-Λογοτεχνία"

[AnonymosEreynhths]

Το μετέφερα. Τυχαία ανακάλυψα τα όσα έχει γράψει και έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα. Πράγματι τιτανοτεράστιος. Θα μεταφέρω και άλλα αποσπάσματα.

[ArELa]

Αν δεν χάθηκαν με την καταστροφή του 2008 που χάσαμε 700 τοπικς, θα βρω κι εγώ τα αποσπάσματα... Μ'αυτό το βιβλίο γέλασα του σκασμου αλλά παράλληλα έμαθα εκτενέστερα την ελληνική μυθολογία, διότι εκτός από χιουμοριστικό, ήταν και επιστημονικό πόνημα. Προτείνω να το διαβάσεις...

[BlueAngel]

Είχα αρχισει να γράφω αποσπάσματα από το εκπληκτικό έργο του "Ελληνική Μυθολογία"
το οποίο (σε γρήγορη αναζήτηση) δε βρίσκω τώρα. Θα ψάξω και εκτενέστερα.
Ο άνθρωπος είναι τιτανοτεράστιος και σ'ευχαριστώ που του έκανες ένα αφιέρωμα.
Όμως νομίζω πως θα'ναι καλύτερα να μεταφέρεις το τόπικ στο "Ποίηση-Λογοτεχνία"

Θυμαμαι μου διάβαζε αποσπάσματα απο την Ελληνική ΜΥθολογια η μητέρα μου οταν ημουν ακομα δημοτικό και κλαίγαμε απο τα γελια.
Τιτανοτεραστιος....ωραια λέξη...
Ειναι κριμα που πολλοι δεν το ξερουν απο τις νέες γενιές.
Την κόρη μου την εχω κανει χρυσή να το διαβασει (της χάρισε η μητέρα μου την νεα εκδοση)
Αλλα πουυυυυ......ειναι ακομα τριτη γυμνασιου.ισως τον ανακαλύψει αργότερα....

[ArELa]

Γαλάζια μου, νομίζω πως πρέπει να αρχίσεις να της διαβάζεις (της κόρης σου) εσύ αποσπάσματα,
όπως έκανε η μανούλα σου σε σένα.

[kat_woman]

Μπραβο που ανοιχτηκε νημα για τον σπουδαιο Τσιφόρο!
Πέρα απο το απαράμιλλο χιουμορ του,μάθαινα ιστορία διαβάζοντας τις "Σταυροφορίες", το "Εμεις και οι Φραγκοι",μυθολογια με το γνωστό του βιβλίο που είπατε και εσείς, για να μην αναφέρω τα "Παραμύθια πισω απο τα κάγκελα" και τα "Βιβλικά χαμόγελα",στα οποία οι κοινωνικές αναφορές του και ο σχολιασμός του ειναι σαν να γραφτηκαν σήμερα!
Τι μου θυμησατε...Παω να ψάξω στην βιβλιοθήκη μου!

[AnonymosEreynhths]

Κάποιος είπε ότι σήμερα οι Έλληνες είναι ένας λαός μεταπρατών. Ίσως να τον ενόχλησε η ναυτιλία μας, δυσανάλογα μεγάλη για τη χώρα τούτη δω, τη μικρή και ασήμαντη. Ε, λοιπόν, πάντα ήτανε ένας λαός μεταπρατών οι Έλληνες. Η γη, σκουπιδαριό του Θεού που πέταξε όσα βράχια του περισσεύανε, άμα κι έφτιασε την Ευρώπη, φτωχιά, ντούρα και περήφανη, δεν έδινε απλόχερα τον καρπό της για να θρέψει τον κόσμο της. Η ελιά φύτρωνε πάνω στις απότομες πλαγιές για να καλύψει το έλλειμμα από τα αραιά κοπάδια με λίπος φυτικό. Ίσως νάτανε και το κλίμα που την ανάγκασε να φυτρώνει σε τούτες τις Μεσογειακές άκρες. Μπόλικο το σταφύλι, λιγοστό το σιτάρι. Όμως κανένας Έλληνας δεν σκοτίστηκε για την φτώχεια της γης του. Τη γλέντησε τούτη τη φτώχεια. Στη μεγάλη, τη δυνατή Αθηναϊκή Δημοκρατία, τότε τον χρυσό καιρό της, οι «ελεύθεροι πολίτες» περνάγανε κοτσάνι με φακή, κρασάκι και κριθαρένιο ψωμί. Αραιή και γιορταστική ήτανε η καλοφαγία. Το μόνο που δούλευε άφθονα και πληθωρικά ήτανε «ο νους», η σκέψη, το πνεύμα. Και το αντριλίκι, που αντιμετώπιζε νικηφόρα ορδές από Ασιάτες επιδρομείς, σε δυσανάλογους αλλά νικηφόρους αγώνες. Αντίθετα με τη Ρώμη, την Ελλάδα δεν την έφαγε ο πλούτος. Την έφαγε το μυαλό της. Που δημιούργησε διαμάχες ανάμεσα στους Έλληνες και τους έβαλε να μαλώνουνε μεταξύ τους. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήτανε η αρχή του τέλους της. Οι τέσσερις σταθμοί της καταστροφής της: Πόλεμος Αθήνας – Σπάρτης, πρόωρος θάνατος του Αλέξανδρου, Βυζαντινή παπαδοκρατία, Μικρασιατική καταστροφή. Ένα από τα τέσσερα ήτανε ικανό να την βουλιάξει. Ήρθανε και τα τέσσερα ακριβώς τη στιγμή που σηκώναμε κεφάλι. «Καλημέρα μεγάλοι και εντιμότατοι ημών σύμμαχοι και προστάτες», αλλά φταίμε κι εμείς. Έχουμε, βλέπεις, πολύ ανεπτυγμένη την ανεξαρτησία, την πρωτοβουλία και το πνεύμα της αρχομανίας. Και δεν πρόκειται να διορθωθούμε ποτέ. Αυτό είναι το δράμα μας.

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ» Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

[BlueAngel]

Γαλάζια μου, νομίζω πως πρέπει να αρχίσεις να της διαβάζεις (της κόρης σου) εσύ αποσπάσματα,
όπως έκανε η μανούλα σου σε σένα.

Αχ βρε Βίκυ, πες μου τωρα πως δεν το σκέφτηκα αυτο το απλό και αυτονόητο;;;;
Ευχαριστω!,,,

[AnonymosEreynhths]

Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου (Μέρος 1)

Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΠΡΙΝ ΓΙΝΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΦΙΡΜΑ

ΗΤΑΝΕ ένας που τον λέγανε Γκαίτε. Γερμαναράς και σοφός. Άλλα δεν πά νά σαι Γερμαναράς και σοφός! Άμα έρθη η ώρα σου θα ποθάνης. Τό λοιπόν, ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαιτε, αποφάσισε τό 1832 να κλατάρη κι’ έπεσε στο κρεβάτι. Και την ώρα που πέθαινε φώναξε δυνατά:

— Φώς. Περισσότερον φώς… (Λίχτ. Μέρ λίχτ).
Τό είπε ό άνθρωπος και αξιοπρεπέστατα πάει στο «τίποτα». Αλλά οί άνθρωποι που είναι μουσκάρια και δεν ξέρουνε τί τους γίνεται, πήραν αυτά τα λόγια και τα κάναν σημαδιακά.

— Κύττα ρε τι είπε ο σοφός.
— Τί είπε;
— Φώς περισσότερον να χυθή είς την ανθρωπότητα. Εις το πνεύμα μας. Να ίδωμεν καθαρά την άλήθειαν.
— Είπε τέτοιο;
— Ναι ( για ).
— Τσ, τσ, τσ!

Και κανένας δε σκέφτηκε ότι πέθαινε ο άνθρωπος κι’ ήθελε φώς παραπάνω, θολώσανε τα μάτια του από θάνατο. Σκοτείνιασε η λάμπα. και κείνη την ώρα δεν τούκοβε να πεί φιλοσοφίες και να κήρυξη μπούρδες, αλλά σάν άνθρωπος βρέθηκε σε μιά αδυναμία και είπε έτσι. Αν τόλεγε αυτό ένας κοινός άνθρωπος, έτσι θα το εξηγούσανε. Με το φυσικό δρόμο. Αλλά βλέπεις ο Γκαίτε ήτανε σοφός. Κι άμα λέει καμμιά μπούρδα ένας, όλοι οι άλλοι σοφοί πασκίζουνε να τής δώσουνε σημασία, αλλιώς δεν θά τούς πάρουνε για σοφούς…
Φώς ήθελε ο Γκαιτε κι’ όλοι θέλουμε φώς και δεν θάχαμε μήτε δαδί, άν δεν ήτανε στη μέση ο Προμηθέας τότε και η ΔΕΗ σήμερα. Μόνο που ο Προμηθέας ήτανε λεβέντης και τόφερε τζάμπα, ενώ η ΔΕΗ, αν δεν την πλήρωσης μιά μέρα, στο κόβει και τα λοιπά και τα λοιπά…

Ο Τιτάνας ο Ίαπετός, παντρεύτηκε μια ωκεανίδα, Κλυμένη τ’ όνομα και σκαρώσανε τέσσερα παιδιά. τον Άτλαντα, τον Μενοίτιο, τον Επιμηθέα και τον Προμηθέα. Άτυχα τα δόλια και τα τέσσερα, αλλά τώρα να που με μονάχα για τα δυό τελευταία που ξεκινήσανε από την Ινδία, να γίνουνε και δικοί μας σημαδιακοί ημίθεοι…
Τον Προμηθέα στις «Βέδες» τον λένε Πραμαναθα, και είναι ίδια η ρίζα του ονόματος του και η… ιστορία του (μόνο που εκεί δεν καταδικάζεται να χάνη τό συκώτι του). Όλα τα ίδια, ανάθεμα τα…
Ο Προμηθέας, να τα που με καθαρώτερα, είναι «η ανθρώπινη πρόνοια».Ο Επιμηθέας, «η ανθρώπινη πείρα». Τό συμπέρασμα.
Νά, λοιπόν, η πρόνοια τών ανθρώπων που κάνει τό θεό να θυμώνη μαζί τους.Ο Μεγάλος δεν συγχωρεί στον μικρό νάναι έξυπνος και να τον γελάση… Κάθε μεγάλος τα θέλει όλα δικά του. και ο Προμηθέας, ο άνθρωπος, του την έφερε του Δία.

Είχανε, λοιπόν, μαζευτή τότε όλοι, θεοί και άνθρωποι — άς πούμε μιά επιτροπή ανθρώπων — να κουβεντιάσουνε ένα ζήτημα μάσας. Είπανε, δηλαδή, οί θεοί:

—Εσείς σφάζετε ζώα και τρώτε.

—Ε, τί να φαμε; Αγκωνάρια;

— Ναι, αλλά τα ζώα τα φτιάξαμε μείς που είμαστε θεοί.

— Εργοστάσιο έχετε, ό,τι θέλετε φτιάνετε.

—Άλλο λέμε μεις. Άμα σφάζετε ένα ζώο, δεν πρέπει να μάς προσφέρετε και μας ένα κομμάτι που να τό λένε «θυσία»;
Οι άνθρωποι ποτέ δεν έχουνε καμμιά όρεξη να προσφέρουνε κομμάτια στους μεγάλους, είτε στην Αγορανομία, να πούμε, είτε στην Εφορία, είτε στά μικρά μέρη, στον ενωματάρχη. Αλλά άμα δεν προσφέρουνε, τούς βρίσκουνε τυχαία κάτι συμφορές και τούς κοστίζει πολύ περισσότερο. Κατεβάσανε, λοιπόν, τό κεφάλι και είπανε:

— Καλά, αφεντικά, να σας προσφέρουμε.
Φώναξε ο Δίας τον Προμηθέα, που του είχε ανοίξει την κεφάλα για να βγή από μέσα η Αθηνά (άλλη ιστορία αυτή που θά την πούμε με τη σειρά της) και όσο νάναι τον θεωρούσε ξυπνό και τουδωσε όρτινο.

— Για κύττα συ, τι θα τρώμε μεις οι θεοί, τι θα τρώνε οι άνθρωποι.
Ο Προμηθέας, πρόνοια ανθρώπινη, να πούμε, δεν συμπαθούσε τους θεούς. «Όλο τρώνε, καλοπερνάνε και δουλεία τίποτα. Τους έχουμε, τους προσκυνάμε, τους φωνάζουμε ζήτω, τους βάζουμε στα καλύτερα μέρη, άλλα όχι και να μας φάνε τα σπλάχνα». Και σκέφτηκε και για τ’ ανθρωπάκια. «Παιδεύονται τα κακόμοιρα να φάνε ένα κομμάτι ψωμί, σκοτώνονται, ύποφέρουνε, πληρώνουνε φόρους, τα κυνηγάνε, αυτοί είναι οι συντελεστές της κοινωνίας και ο πλούτος του κόσμου κι’ όχι οί Μεγάλοι, οί χαραμοφάηδες». Πήρε, λοιπόν, ένα ταύρο που τον είχανε κόψει, έπιασε τα ψαχνά τα καλά και το κιλότο, τα τύλιξε μέσα στο τομάρι του σφαγμένου ζωντανού κι’ ύστερα πήρε τα κόκκαλα, τα πασάλειψε με λίπος να γυαλίζουνε σάν μπακίρια και τα παρουσίασε στο ν Δία.

— Αφεντικό, διάλεξε μόνος σου.
Ό Δίας, όπως πάντες οι υψηλά Ιστάμενοι, θαμπώθηκε από τη γυαλάδα, καθόσον η γυαλάδα τους βαράει στα μάτια τους αφέντες, όχι η ουσία. άπλωσε, λοιπόν, τη χερούκλα του και είπε:

— Αυτά, τα γυαλιστερά.

— Μάλιστα.
Αλλά μόλις έκανε να καταπιή ένα γυαλιστερό, είδε απ’ όξω λίπος κι από μέσα κόκκαλο και έγινε σκύλος.
— Γιατί μου την έφερες, ρέ;

— Έγώ; Έγώ σάς είπα…
Ή συμφωνία όμως με τους ανθρώπους είχε κλειστή και μείνανε οι θεοί με τα κόκκαλα, που «αι φυλαί των ανθρώπων τα καίουν επί αρωματισμένων βωμών», κατά που λέει ο Ησίοδος για τούς θεούς. Και η εξυπνάδα του Προμηθέα, της ανθρώπινης πρόνοιας, άφησε επιτέλους να φάμε και μείς κανά ψαχνό και έδωσε τα κόκκαλα στους Όλυμπίους και στα σκυλιά… Και μακάρι να γινότανε και σήμερα έτσι, άλλά δεν γίνεται, κατά πώς θα τόχετε αντιληφθή απαξάπαντες…
Ό Ζεύς — παλιοκάθαρμα ώρες – ώρες — άμα και είδε ότι την έπαθε, δεν μίλησε αμέσως, αλλά έκανε ό,τι κάνουνε όλοι οι «υψηλά ιστάμενοι», χτύπησε δηλαδή την ανθρωπότητα από άλλη μεριά.

— Τέτοιοι είσαστε; Πάρτους πίσω τη φωτιά. δεν τούς δίνω φωτιά…
Όπως, να πουμε, σήμερα σου δίνουνε ένα προνόμιο από τη μιά μεριά και σου παίρνουνε είκοσι προνόμια από την άλλη. Και οι άνθρωποι μείνανε χωρίς φωτιά, και υποφέρανε (διαβάστε Αισχύλο να καταλάβετε τη θέση τους) κι’ ούτε σπίτια είχανε, ζούσανε σε σπηλιές και παγώνανε τό χειμώνα και δεν καταλαβαίνανε μήτε άνοιξη, μήτε καλοκαιρι, μήτε τίποτα…Ο Προμηθέας τό πήρε κατάκαρδα.

— Ρέ τούς φουκαράδες. Και τό θεώρησε και αδικία.

— Γιατί, δηλαδή; Τι θεός είναι κανένας άμα δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του; Πως μπορεί να τον προσκύνηση ο κόσμος άμα τα θέλη όλα για πάρτη του; Οι αφέντες είναι καλοί όταν εξυπηρετούνε τον λαό τους κι’ όχι άμα κάνουνε κουμάντο για τις κλήρες τους.
Τόβαλε, λοιπόν, πείσμα να δώση πίσω τη φωτιά στο ν κόσμο…

Συνεχίζεται…

Πηγή: http://www.diakonima.gr/2010/08/17/%CE% ... %81%CE%BF/

[ArELa]

Αχ μπράβο! Το είχα ανεβάσει αυτό