ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ

[ARKADROSOYL]

Σαρλ Μπωντλαίρ
«Δάντης μιας παρηκμασμένης εποχής»

Ο Σαρλ Μπωντλαίρ γεννήθηκε το 1821, έκανε σπουδές στα λαμπρά κολέγια της Λυών και του Παρισιού, έφαγε τη πατρική του περιουσία, μπάρκαρε για τις Ινδίες και επέστρεψε λίγους μήνες μετά για να αφοσιωθεί στη ποίηση και να ζήσει μια αντισυμβατική ζωή απολαμβάνοντας κάθε είδους ηδονές και υποφέροντας από κάθε είδους εμμονές.
Στις επαναστάσεις του 1848 βρέθηκε για λίγο στα οδοφράγματα, αλλά έπληξε γρήγορα στο ρόλο του επαναστάτη.
Ως κριτικός πολέμησε την εκζήτηση του ρομαντισμού και αναζήτησε την αυθεντική ομορφιά τοποθετώντας την έξω από ηθικά, ιδεολογικά και αισθητικά κριτήρια. Δεν σταμάτησε να λέει πως ο Πόε ήταν εκείνος που του έμαθε να σκέφτεται. Πέθανε στο Βέλγιο, το οποίο θεωρούσε κάτι σαν γελοιογραφία της βολταιρικής Γαλλίας. Ήταν μόνο 46 ετών.

Κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μποντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και την θεματική του.
Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν. Η εφημερίδα Φιγκαρό της 5ης Ιουλίου 1857 έγραψε τα εξής σχετικά με την πρόσφατη εμφάνιση των Ανθέων του Κακού: «Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του Κου Μποντλαίρ. Όμως ορισμένα άλλα δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα—για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα».


“Στις 25 Ιουλίου του 1857 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η συλλογή «Άνθη του κακού» του Σαρλ Μπωνταίρ σε 1.100 μόλις αντίτυπα αφήνοντας άναυδους του μεγάλους συγγραφείς της εποχής . Με τα εγκώμια όμως των Φλομπέρ, του Γκωτιέ, του Ουγκώ δεν συμφωνήσαν όλοι.
Η εφημερίδα «Φιγκαρό» υποδέχτηκε την έκδοση με τον λίβελο του Γκυστάβ Μπουρντέν ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο διανοητικά διασαλευμένος ποιητής έστησε με τη συλλογή του «ένα νοσοκομείο για κάθε παραφροσύνη του πνεύματος».
Λίγο καιρό αργότερα δικαστήριο των Παρισίων καταδίκασε τους εκδότες και τον ποιητή με χρηματικά πρόστιμα διατάζοντας παράλληλα την απόσυρση έξι ποιημάτων της συλλογής για προσβολή δημοσίας αιδούς. Φυσικά επρόκειτο για μερικά από τα ωραιότερα ποιήματα που κατείχαν μια κρίσιμη θέση σε μια σύνθεση η οποία όχι μόνο ενσωμάτωνε αλλά και ανανέωνε ολόκληρη την ευρωπαϊκή παράδοση καθιστώντας τον Μπωντλαίρ μια για πάντα «προφήτη της νεωτερικότητας». Η απαγόρευση πλήγωσε βαθιά για τον ποιητή, τον κριτικό, τον μεταφραστή του Πόε, τον μεγάλο θαυμαστή του Βάγκνερ, τον φίλο των σημαντικών ρομαντικών ζωγράφων.”
(Συντάκτης: Εύη Καρκίτη)

Ο Μποντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως μέγας ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας Λογοτεχνίας και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ' Ορεβιγί τον αποκάλεσε «Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής».
Σε ολόκληρο το έργο του, ο Μποντλαίρ προσπάθησε να ενυφάνει την Ομορφιά με την Κακία, την βία με την ηδονή (Une martyre), καθώς και να καταδείξει την σχέση μεταξύ τους.
Παράλληλα με την συγγραφή ποιημάτων σοβαρών (Semper Eadem) και σκανδαλιστικών για την εποχή (Delphine et Hippolyte), κατόρθωσε επίσης να εκφράσει την μελαγχολία (Mœsta et errabunda) και την νοσταλγία (L' Invitation au voyage).


Τα άνθη του κακού- Απαγορευμένα Ποιήματα
Η επιρροή που άσκησαν «Τα άνθη του κακού» σε κάθε γωνιά της Ευρώπης μπορεί να συγκριθεί μόνο με έργα όπως το «Μια εποχή στη Κόλαση» του Ρεμπώ. Η ρομαντικής εμπνεύσεως επιθυμία του Μπωντλαίρ να συνομιλήσει με το απόλυτο ποτίζεται από ένα αίσθημα βαθιάς μελαγχολίας όπου η αναζήτηση του ωραίου αποκτά μια διττή μορφή καθώς στόχος του ήταν να αναδείξει τη γοητεία που μπορεί να κρύβει το κακό, το σατανικό και το φρικώδες.
Ο Έλιοτ εκτίμησε το έργο αυτό «ως το μέγιστο παράδειγμα νεωτερικής ποίησης όλων των γλωσσών». Στα έξι ποιήματα που κάποτε προκάλεσαν τον αποτροπιασμό του δικαστηρίου ανιχνεύονται όλα τα μοτίβα του ποιητή: δαιμονολογία, ερωτευμένες γυναίκες, καταραμένοι έρωτες, θανατοφιλία, λήθη πόνος, σαδισμός.
Η ποίηση του Μπωντλαίρ παρά την εντυπωσιακή ρευστότητα της ως προς την απόδοση των συναισθημάτων και τις αλλεπάλληλες δονήσεις της ξεχωρίζει με την συγκεκριμένη αρχιτεκτονική της δομής της και την αυστηρότητα της φόρμα της. Τα έξι αυτά ποιήματα είναι τα «Λέσβος», «Κολασμένες γυναίκες», « η λήθη», «σε κάποια πολύ πρόσχαρη», «τα κοσμήματα», «οι μεταμορφώσεις της Λάμιας».

Το δύσκολο έργο της μετάφρασης ανέλαβε ο Ερρίκος Σοφράς, μεταφραστής, μεταξύ άλλων και της Έμιλυ Ντίκινσον, επέτρεψε να εισχωρήσει μέσα στην ελληνική γλώσσα η απαράμιλλη μπωντλαιρική σαγήνη. Οι εκδόσεις Μεταίχμιο παρουσιάζουν τα θρυλικά αυτά ποιήματα σε μια φροντισμένη δίγλωσση έκδοση στην οποία σημαντική θέση κατέχει η εικονογράφηση του ολλανδού ζωγράφου Πατ Αντρέα. Από τους βασικούς εκπροσώπους την νεοπαραστατικής σχολής και του μαγικού ρεαλισμού ο Πατ Αντρεά επιχειρήσει να αποδώσει το σκοτεινό, ταραγμένο, τρομαγμένο αλλά και αισθησιακό κόσμο του Μπωντλαίρ.

Τα «Άνθη του κακού» ανήκουν σε εκείνες τις συλλογές που κάθε γενιά τις διαβάζει με το δικό της τρόπο.

Σαρλ Μπωντλαίρ – Τα Άνθη του Κακού” (Les Fleurs du Mal)

Η ηλιθιότητα, το λάθος, το αμάρτημα, η τσιγγουνιά,
Απασχολούν το πνεύμά μας και βασανίζουν τα σώματά μας,
Και τροφοδοτούμε τις αγαπημένες μας τύψεις,
Όπως οι ζητιάνοι τρέφουν τα παράσιτά τους.

Τα αμαρτήματά μας είναι πεισματάρικα, οι μεταμέλειές μας χαλαρές,
Τα πληρώνουμε βαριά με τις εξομολογήσεις μας,
Και επιστρέφουμε χαρούμενοι πίσω στο βουρκώδη δρόμο,
Πιστεύοντας ότι τα ευτελή δάκρυα ξεπλένουν όλους τους λεκέδές μας.
Πάνω στο μαξιλάρι του κακού είναι ο Τρισμέγιστος Σατανάς
Που νανουρίζει μακρόσυρτα το μαγεμένο πνεύμα μας,
Και το σκληρό μέταλλο της θέλησής μας
Εξατμίζεται ολόκληρο από αυτόν τον λόγιο χημικό.
Είναι ο Διάβολος που βαστά τα σκοινιά τα οποία μας κινούν!
Για απεχθή αντικείμενα βρίσκουμε τα θέλγητρα.
Κάθε μέρα κατεβαίνουμε προς την Κόλαση μ’ένα βηματισμό,
Χωρίς τρόμο, διασχίζοντας το σκότος με την βρώμικη οσμή.
Όπως μια φτωχή ακολασία που φιλά και τρώει
Το βασανισμένο στήθος μιάς αρχαίας πόρνης,
Ξεκλέβουμε προχωρώντας μια παράνομη ευχαρίστηση
Η οποία μας πιέζει πολύ δυνατά όπως ένα ώριμο πορτοκάλι.
Σφίγγοντας, μυρμηγιάζοντας, σαν ένα εκατομμύριο ελμίνθες²,
Μέσα στο ξεφάντωμα του μυαλού μας ένα πλήθος από Δαίμονες,
Και, όταν αναπνέουμε, ο Θάνατος μέσα στα πνευμόνια μας
Κατέρχεται, αόρατο ποτάμι, με υπόκωφους στεναγμούς.
Αν ο βιασμός, το δηλητήριο, το στιλέτο, η φωτιά,
Δεν έχουν ακόμα υφανθεί από τα ευχάριστα σχέδια τους
Ο κοινότυπος καμβάς της ελεεινής μοίρας μας,
Είναι γιατί η ψυχή μας, δυστυχώς! δεν είναι ακόμα αρκετά τολμηρή.
Αλλά ανάμεσα στα τσακάλια, τους πάνθηρες, τις σκύλες,
Τους πιθήκους, τους σκορπιούς, τα όρνεα, τα ερπετά,
Στα θηρία που σκούζουν, ουρλιάζουν, κράζουν, σέρνονται,
Μέσα στο ελεεινό θηριοτροφείο των παθών μας,
Εκεί βρίσκεται ένα πιό άσχημο, πιο μοχθηρό, πιο βρώμικο!
Αν και δεν σπρώχνει ούτε σε μεγάλες χειρονομίες, ούτε σε μεγάλες κραυγές,
Ευχαρίστως θα έκανε τη γη θρύψαλα
Και μέσα σ’ένα χασμουρητό θα κατάπινε τον κόσμο.
Είναι η πλήξη/ανία! – το μάτι φορτωμένο από ένα αθέλητο δάκρυ,
Ονειρεύεται το ικρίωμα καπνίζοντας τον αργιλέ του.
Το ξέρεις, αναγνώστη, το ντελικάτο τέρας,
- Υποκριτή αναγνώστη, – όμοιε μου, – αδελφέ μου!
¹ Το ποίημα είναι η εισαγωγή της ποιητικής συλλογής του C. Baudelaire με τίτλο “Τα Άνθη του Κακού” (Les Fleurs du Mal).

[Oneiro]

Αλμπατρός

Συχνά, για να διασκεδάσουν, του πληρώματος οι άνθρωποι
Πιάνουν αλμπατρός, τεράστια πουλιά των θαλασσών,
Που ακολουθούν, του ταξιδιού νωχελικοί σύντροφοι,
Το καράβι που γλιστρά πάνω στα τρίσβαθα τα πικρά.

Μόλις πάνω στις σανίδες τους ακουμπήσουν,
Τότε οι βασιλιάδες αυτοί του αιθέρα, αδέξιοι και ντροπαλοί,
Αφήνουν τα μεγάλα λευκά τους φτερά
Να σέρνονται σαν κουπιά στο πλάι τους τραγικά.

Ο φτερωτός ταξιδιώτης, πόσο είναι άχαρος και χαλαρός!
Εκείνος, πριν λίγο ωραίος, πόσο είναι κωμικός και άσχημος!
Ο ένας το ράμφος του πειράζει με μια πίπα,
Ο άλλος μιμείται, κουτσαίνοντας το σακάτη που πετούσε!

Ο Ποιητής είν' όμοιος με τον πρίγκηπα των πυκνών νεφελών
Που συντροφεύει τη θύελλα και τον τοξότη κοροϊδεύει·
Εξορισμένος πάνω στη γη στη μέση των γιουχαϊσμών,
Τα φτερά του, φτερά γίγαντα τον εμποδίζουν να βαδίζει.


~ Μετάφραση Δέσπω Καρούσου, εκδόσεις Γκοβόστης

Καλώς ήρθες Arcadrosoyl

[ARKADROSOYL]

Ευχαριστώ πολύ...Οneirο...να σαι καλά!
Τέλειο βιντεάκι!!!

Αγαπημένος ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ....

Enivrez-vous.

Il faut être toujours ivre. Tout est là: c’est l’unique question.
Pour ne pas sentir l’horrible fardeau du Temps qui brise vos épaules et vous penche vers la terre,
il faut vous enivrer sans trêve.

Mais de quoi? De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise.
Mais enivrez-vous.

Et si quelquefois, sur les marches d’un palais, sur l’herbe verte d’un fossé, dans la solitude morne de votre chambre,
vous vous réveillez, l’ivresse déjà diminuée ou disparue, demandez au vent,
à la vague, à l’étoile, à l’oiseau, à l’horloge, à tout ce qui fuit, à tout ce qui gémit,
à tout ce qui roule, à tout ce qui chante, à tout ce qui parle,
demandez quelle heure il est et le vent, la vague, l’étoile, l’oiseau, l’horloge,
vous répondront: “Il est l’heure de s’enivrer!

Pour n’être pas les esclaves martyrisés du Temps, enivrez-vous; enivrez-vous sans cesse!

De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise.”


Μεθύστε.

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

[ARKADROSOYL]

ΒΙΒΛΙΟ http://www.biblionet.gr/book/119918/... ... υ_Παρισιού

Η μελαγχολία του Παρισιού
Σαρλ Μπωντλαίρ

- Ποιον αγαπάς περισσότερο, άνθρωπε αινιγματικέ, λέγε: τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδελφή σου, ή τον αδελφό σου;
- Δεν έχω ούτε πατέρα, ούτε μάνα, ούτε αδελφή, ούτε αδελφό.
- Τους φίλους σου;
- Χρησιμοποιείτε μια λέξη της οποίας η έννοια μου έμεινε άγνωστη μέχρι σήμερα.
- Την πατρίδα σου;
- Αγνοώ σε ποιο γεωγραφικό πλάτος βρίσκεται.
- Την ομορφιά;
- Ευχαρίστως θα την αγαπούσα, θεά κι αθάνατη.
- Το χρυσάφι;
- Το μισώ, όπως εσείς μισείτε το Θεό.
- Ε λοιπόν! Τι αγαπάς αλλόκοτε ξένε;
- Αγαπώ τα σύννεφα... τα σύννεφα που περνούν... εκεί πέρα... εκεί κάτω... τα σύννεφα!


Immortelle Baudelaire!!!!!

[alkinoos]

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Να μεθύσουμε ,δε λέω.Αλλά δεν έχει έρωτα εδώ !!!

[ARKADROSOYL]

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Να μεθύσουμε ,δε λέω.Αλλά δεν έχει έρωτα εδώ !!!

Εχει μάλλον στο "όπως σας αρέσει"......

Ο Μποντλερ, είναι απο αυτούς τους ποιητές (και όχι μόνο), που ολόκληρη η ζωή του ήταν έρωτας...
Προσθέτω για αρχή δύο απο τα πολύ όμορφα ποιηματά του....

Ὕμνος

Στὴ πολυαγάπητη, στὴ πιὸ ὄμορφή μου
ποῦ φῶς γεμίζει μου τὴ καρδιά,
στὸ ἀθάνατο εἴδωλο, στὸ σεραφείμ μου,
ἕνα μου «χαῖρε» παντοτινά!
Δρυσοξεχύνεται μέσ᾿ στὴ ζωή μου
σὰν ἕνα ἀγέρι θαλασσινὸ
καὶ τὴν ἀχόρταγη φέρνει ψυχή μου,
σ᾿ ἀθανασίας πόθο τρανό.
Σὰ μυροφόρι πάντα σκορπίζει
στὴν ἀτμόσφαιρα γλυκιὰ εὐωδιά,
σὰ θυμιατήρι κρυφὰ καπνίζει
λησμονημένο μέσ᾿ στὴ νυχτιά.
Ἔρωτα ἀμόλυντε πῶς νὰ σοῦ γράψει
ὁ νοῦς τὶς χαρές της ἀληθινά;
Σπόρος τοῦ μόσχου ῾ναι ποὺ ῾χουνε θάψει
μέσα στοῦ τάφου μου τὴ σκοτεινιά.
Στὴ πολυαγάπητη, στὴ πιὸ ὄμορφή μου
πού ῾ναι ἡ χαρά μου κι ὅλη μου ἡ ὑγειά,
στὸ ἀθάνατο εἴδωλο, στὸ σεραφείμ μου,
ἕνα μου «χαῖρε» παντοτινά!

Ὁ θάνατος τῶν ἐραστῶν

Κρεβάτια θὰ ῾χουμε ἄνθινα γεμάτα αἰθέρια μύρα·
ντιβάνια ὁλοβελούδινα σὰ μνήματα βαθιά·
στὶς ἐταζέρες λούλουδα παράξενα τριγύρα,
ποὺ ἀνοίξανε μόνο γιὰ μᾶς σὲ μέρη μαγικά.
Καὶ ποιὰ τὴν ἄλλη νὰ ὑπερβεῖ στὴν ὕστατη φωτιά τους,
οἱ δυὸ καρδιές μας -σὰ τρανὲς λαμπάδες δυό- μαζί
θὰ διπλοκαθρεφτίσουνε τὸ διπλοφώτισμά τους
στὰ πνεύματά μας ποὺ ῾ναι δυὸ καθρέπτες ἀδερφοί.
Καὶ μία βραδιὰ ὁλογάλανη, ρόδινη, μυστικὴ
θὲ ν᾿ ἀνταλάξουμε ἄξαφνα τὴν ἴδια ἀναλαμπή,
σὰν ἕνα μακροθρήνημα ποὺ φέρνει ὁ χωρισμός·
κι ἀργότερα ἕνας Ἄγγελος θά ῾ρθει φῶς νὰ χύσει,
-τὶς πόρτες μισανοίγοντας πιστὸς καὶ χαρωπός-,
στοὺς δυὸ καθρέπτες τοὺς θαμπούς,
στὶς φλόγες ποὺ ῾χαν σβήσει.

[alkinoos]

Ὁ θάνατος τῶν ἐραστῶν

Στη φιλοσοφική αναζήτηση του έρωτα και του θανάτου ο Λιαντίνης
έχει να εκφραστεί με δυο αράδες:

[ARKADROSOYL]

Ὁ θάνατος τῶν ἐραστῶν

Στη φιλοσοφική αναζήτηση του έρωτα και του θανάτου ο Λιαντίνης
έχει να εκφραστεί με δυο αράδες:

"
Μοναδικός Λιαντίνης....εκφράζει τις ομοιότητες έρωτα και θανάτου....και αν εχω δει να γίνονται αναφορές για εκείνον στο ΙΔΕΟ...
Θα θυμίσω και εγώ λίγο από Λιαντίνη σχετικά με το θέμα που συζητάμε....Επίσης ενδιαφέρον το "μπέρδερμα"....Μποντλερ-Λιαντίνη....


Γιατί έφυγε ο Λιαντίνης;
Άρθρο του Ν. Γεωργίου


Γιατί είχε ψυχολογικά προβλήματα θα πουν κάποιοι. Γιατί κουράστηκε να ζει ή γιατί μισούσε τη ζωή θα συμπληρώσουν κάποιοι άλλοι.
Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να τον αποκαταστήσω. Ούτε ο ίδιος το έχει ανάγκη πιστέψτε με. Θα πω όμως αυτό που πιστεύω.
Ο Λιαντίνης έφυγε από Έρωτα. Από Έρωτα για την ζωή, για τον άνθρωπο, για την Ελλάδα. Η ερωτική φύση του Λιαντίνη είναι χωρίς όρια. Και επειδή ακριβώς είναι χωρίς όρια γίνεται στο τέλος τραγική. Ο Λιαντίνης είναι τραγικός γιατί γνωρίζει και κυρίως κατανοεί βαθιά ότι σε κάθε χαρά σε κάθε ευχαρίστηση της ζωής περιμένει στο τέλος μια λέξη. Το Τέλος. Γι αυτό και κάθε χαρά κάθε ευχαρίστηση της ζωής τη ζει σε όλο της το μεγαλείο, αλλά με μια διάφορα. Η ψυχή του Λιαντίνη την ίδια στιγμή που χαίρεται και γελάει, πονάει. Και πονάει γιατί είναι παράφορα ερωτευμένος, χωρίς ωστόσο να τον τυφλώνει ο έρωτας. Και επειδή ακριβώς δεν τον τυφλώνει ο έρωτας γι αυτό πονάει. Ξέρει πως θα έρθει μια στιγμή και όλα θα τελειώσουν. Ένα απέραντο μαύρο σκοτάδι θα καλύψει τα πάντα. Και το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του θα χαθεί για πάντα, αυτό κυρίως τον πονάει.
Τι πρέπει να κάνει λοιπόν για να νικήσει αυτή τη φοβερή σύμφορα; Να γυρίσει τη πλάτη στη ζωή, να αρνηθεί τις χαρές τις και να μισήσει την ομορφιά της; Να αντισταθεί στο ευφρόσυνο χαμόγελο μιας γυναίκας και στη συνεχεία στο ερωτικό της κάλεσμα; Όχι. Αν μεταφέρω σωστά την σκέψη του, κάπου σε αυτό το σημείο του προβληματισμού του σκέφτηκε και έγραψε πολλά χρόνια αργότερα στη Γκέμμα τον ορισμό του Έρωτα. «έρωτας είπε είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις αλλά πώς να φεύγεις. Να φεύγεις έτσι που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις εσύ να πονέσεις εννιά».
Ο Λιαντινης αγαπάει τόσο πολύ τη ζωή που δεν αφήνει να φύγει εκείνη από αυτόν, αλλά φεύγει εκείνος από εκείνη. Πότε όμως; όχι τη στιγμή που η εικόνα της ζωής κουρασμένη μπροστά στα γέρικα μάτια του δεν έχει τίποτα άλλο να του δώσει, αλλά τη στιγμή λίγο μετά το μεγάλο οργασμό. Τότε που ποθεί να την κρατήσει στα χέρια του και να την ζεστάνει στην αγκαλιά του όπως κάνει ο ολοκληρωμένος και κυρίως τίμιος εραστής. Αυτός δηλαδή που αγαπάει πολύ. Τότε που ο αποχωρισμός από την αγκαλιά της ζωής ξεπερνά τους νόμους της φύσης. Τότε που έχει πιο πολύ ανάγκη τη ζωή από ότι τον έχει εκείνη.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης επέλεξε να πονέσει περισσότερο από την ζωή που άφηνε πίσω του. Τόση και τέτοια ήταν η αγάπη του για τη ζωή. Ναι και όσο και αν ακούγεται παράξενο με αυτήν την αγάπη νίκησε το θάνατο.



Ποίησις & Λόγος
Και έτσι όταν όλα τα πουλιά κοιμήθηκαν κάτω απ`τα δέντρα της σιωπής,τα σιδερένια τα φτερά στης μεταξένιας αγκαλιάς τον ώμο αφέθηκαν..
Έτσι απλά για να υπάρξει κάτι παραπέρα, ακόμα κι απ`αυτό το χάος και η ξαγρύπνια να κρατεί καλά στο έδαφος.
Τα σιδερένια τα φτερά στης μεταξένιας αγκαλιάς τον ώμο αφέθηκαν, με έναν βαθύ αναστεναγμό,για όλα εκείνα τα πουλιά που δεν ξυπνήσανε ποτέ.
Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ
6:54 μ.μ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΚΤΑΝΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΤΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ





1. Συμποσίαρχοι και συνδαιτημόνες,

ο Εμπειρίκος είναι η αφορμή. Η αιτία όμως και ο σκοπός είναι ο έρωτας. Να μιλήσουμε λοιπόν σεμνά και με ευλάβεια.
Για να μην τον ατιμάσουμε τον έρωτα και μας τυφλώσει, όπως εκινδύνεψε να τυφλωθεί ο Σωκράτης.
Ο σοφός Σωκράτης, όταν εμίλησε κι εκείνος για τον έρωτα με τον ωραίο Φαίδρο. Εδώ λίγο πιο κάτω από μας. Στη ρίζα του Αρδηττού λόφου και στην κοίτη του Ιλισού ποταμού.

Ο έρωτας, λοιπόν, είναι η γνώση. Ο έρωτας είναι ο πόλεμος. Ο έρωτας είναι ο θάνατος. Ο έρωτας είναι η θεοτικιά στέρηση και η ουράνια πλησμονή.

Πως ο έρωτας είναι γνώση, μας το είπε ο συγγραφέας της Γένεσης. Όταν ιστόρησε το πρώτο σμίξιμο του άντρα και της γυναίκας. "Αδάμ δε έγνω την γυναίκα αυτού και συλλαβούσα έτεκε τον Κάιν." Ο Αδάμ εγνώρισε την Εύα, τη γυναίκα του, και έμεινε έγγυος και γέννησε τον Κάιν.
Η πρόταση αυτή σημαίνει απλά ότι η βίωση του έρωτα είναι ένα φαινόμενο άπειρο. Ποτέ ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να φθάσει στην άκρη του. Γιατί η γνώση δεν έχει τέλος.

Πως ο έρωτας είναι πόλεμος μας το είπε ο Ηράκλειτος. Είναι ο πατέρας και ο βασιλιάς των πάντων. Αυτός γεννάει τον άνθρωπο και τα φυτά και τα ζώα με τη σύμπληξη της γενετήσιας γλύκας. Αλλά αυτός γεννάει τους γαλαξίες και τους αστέρες με την πάλη ανάμεσα στις ηλεκτρομαγνητικές και τις βαρυτικές δυνάμεις.

Πως ο έρωτας είναι θάνατος, μας το είπε ο Φρόυντ. Ολόκληρο το σύμπαν είναι μια άσπονδη διαλεκτική ανάμεσα στην ηδονή της ζωής, τη libido, και την ορμή για θάνατο, το Todestrieb.

Πως ο έρωτας είναι Πενία και Πόρος μας το είπε ο Πλάτων. Είναι η πιο ευγενική στέρηση και ζήτηση.
Και μη χρησιμοποιείτε παρακαλώ, τη χυδαία και βλακώδη έκφραση "σεξουαλική πείνα". Και από την άλλη ο έρωτας είναι το ωκεάνειο συναίσθημα της κένωσης και της πλησμονής. Είναι η συμπαντική ευδαιμονία, που μας γεννάει πρόσκαιρα το ιλιγγιώδες βίωμα του αποκεφαλισμού.

Αυτά για την ύλη του φαινομένου, για να προχωρήσουμε τώρα στη μορφή.

2. Στα ελληνικά γράμματα ο Εμπειρίκος έχει κατακτήσει μια παγκόσμια πρώτη. Πρόκειται για τη Δεδηλωμένη ότι εξερεύνησε την άγνωστη ήπειρο της γλώσσας, αναφορικά με την ερωτική και τη γενετήσια πολιτεία μας.

Στα κείμενα του Εμπειρίκου προκειμένου να ιστορηθεί ο έρωτας ευρήκανε θέση όλα τα σημεία και όλα τα τέρατα της φωνής μας.
Οι λέξεις οι απαγορευμένες, οι χυδαίες και οι πρόστυχες. Τα ανομολόγητα λόγια της φυλακής του σκότους και του λοιμοκαθαρτηρίου. Οι ήχοι της ενοχής, της ατιμίας, της δημόσιας διαπόμπεψης. Όλα τα έντρομα αναφυλλητά μας, και όλα τα θανατηφόρα μουγγρίσματα.

Δίκαια λοιπόν για την ερωτική μας γλώσσα ο Ανδρέας Εμπειρίκος είναι ο άλλος Ερρίκος Στέφανος. Στο δικό του Λεξικό αποθησαύρισε ολόκληρο τον πλούτο της Ουράνιας και της Πάνδημης ελληνικής Αφροδίτης.

Κανένας άλλος έλληνας, αν εξαιρέσουμε βέβαια το Σολωμό ετούτο το αχώρητο και το ασύνορο εκτόπισμα της ποίησης και της ζωής μας, δεν ημπορεί να αξιώσει για τον εαυτό του την τιμή και την τόλμη ότι πρώτος εδιανοήθηκε και πρώτος μεταχειρίσθηκε την πίσω μεριά της σελήνης και την άλλη όψη του κεραυνού της γλώσσας μας, προκειμένου να μιλήσει για την "παλίμψηστη λιβιδώ και για τη Σαλμακίδα κοίτη", όπως θα 'λεγε ο Σεφέρης.

Και αυτή είναι η μεγάλη εφεύρεση του Εμπειρίκου. Μια ανακάλυψη πρώτης ποιότητας και πρώτης τάξης.
Έτσι, στη δουλειά του και με τα όπλα του ο Εμπειρίκος στέκεται δίπλα στους κορυφαίους εφευρέτες της ιστορίας μας: Ηράκλειτος, Αισχύλος, Επίκουρος, Πλάτων, Σολωμός, Καβάφης, Δημόκριτος, Σωκράτης, Ευκλείδης, Αριστοτέλης, Εμπειρίκος.

Το προνόμιο του εφευρέτη, λοιπόν, είναι το πρώτο του μετάλλιο. Και το δεύτερο είναι ο τίτλος του καθαρού.

Είναι δύσκολο να αναλογισθούμε πόση λευκότητα και αγνισμό στοχασμού πρέπει να 'χει κατακτήσει μια ύπαρξη,
για να μπορέσει με την αθωότητα του παιδιού να ξεδιπλώσει στο φως εκείνο το ανομολόγητο κομμάτι της ψυχής μας
που δισεκατομμύρια άνθρωποι το κράτησαν ολοζωής ερμητικά κλεισμένο μέσα τους,
και πεθαίνοντας το πήρανε αιώνιο μυστικό στον τάφο μαζί με το σκοτάδι και τη δυσωδία του νεκρού τους.

Μιλάμε για ένα ποιό καθαρότητας που δεν θα το συναντήσουμε πουθενά. Τι Εντελβάις στις Άλπεις, τι βάθη των βυθών,
τι πάλλευκοι πόλοι! Εικασία και εικόνα αυτής της αγνότητας θα λάβουμε μόνο, όταν σηκώσουμε τα μάτια στον ουρανό και κοιτάξουμε τον κυανόλευκο Βέγα καταμεσίς στον αστερισμό της Λύρας.

Ο Εμπειρίκος με την ποίηση που μας άφηκε, μας άφηκε σύγκαιρα το μεγάλο εφευρέτη και τον αγνό άνθρωπο.

3. Αυτά ως την Οκτάνα. Αλλά με το Μέγα Ανατολικό τα πράγματα αλλάζουν.
Γιατί τώρα συντελείται μια κατεβασιά στη φθορά που δεν έχει προηγούμενο. Παρακολουθούμε, θα ΄λεγα, τον ξεπεσμό από την χορτοφαγική και την υγιά στην κρεωφαγική και στη φλεγμαίνουσα πόλη του Πλάτωνα. Συμφορά και τρομάρα.

Γιατί ο Μέγας Ανατολικός και οι δυόμισυ χιλιάδες σελίδες του σαν γλώσσα, που σημαίνει και σαν περιεχόμενο, είναι η τούνδρα και η στέπα, και η σαβάνα. Έρημος της Αραβίας, και έρημος Σαχάρα και έρημος σελήνη. Είναι το άδενδρο και το άνυδρο, το άγονο και το άφτουρο της γης, της γλώσσας, της ψυχής μας.

Ο Μέγας Ανατολικός δεν είναι πια αποκάλυψη, αλλά επανάληψη. Δεν είναι νόστιμη τροφή, αλλά μυρηκασμός και εμέσματα. Όχι έκπληξη και μάγεμα, παρά νυστάλα και ναυτία. Ω της μουραχαυλίασης!

Εκείνοι που μας είπαν σκυλεύοντας το το Φρόυντ και κανιβαλίζοντας την βαθυψυχολογία πως πρόκειται για ποίηση προφητική και πρωτοπόρα είναι οι βιαστικοί και οι επιπόλαιοι. Κι όσο θα εμμένουν στην εμμονή τους τόσο ο χρόνος θα τους καταγγέλνει αδιάβαγους και ακαλαίσθητους και ιστορικά σκυλόσιτους.

Τι μας λέει ο Μέγας Ανατολικός; Μας μιλά τάχα και μας φωτίζει για τις κτηνοβασίες και τις σκυλογαμεύσεις;
Αλλά αυτά είναι τέχνες και τεχνικές αρχαίες. Για ανοίξτε, σας παρακαλώ, την Παλαιά Διαθήκη στο Λευιτικό και στο Βασιλειών Β'.

Μας μιλά τάχα για αιμομιξίες και μηροσυμπλέγματα αδελφής και μάνας και πατέρα και γιου; Αλλά αυτά είναι τέχνες και τεχνικές αρχαίες. Για ακούστε, σας παρακαλώ, το Λωτ με τις θυγατέρες του, και την αττική τραγωδία στα θέατρα. Και τον πάπα Καίσαρα Βοργία στο Βατικανό.

Μας μιλά τάχα για αρσενοκοίτες και γλουτολαγνουργούς; Τέχνες και τεχνικές αρχαίες.
Για γυρίστε, σας παρακαλώ, στον Πλάτωνα και στον Πίνδαρο και στο Θουκυδίδη και στο Φειδία.

Μας μιλά τάχα για λεσβίδες και φαινομηρίδες και σαλμακίδες; Τέχνες και τεχνικές αρχαίες. Για πηγαίνετε να ζητήσετε, σας παρακαλώ, την ηρωίδα Σαπφώ στο σπίτι της στη Λέσβο;

Μας μιλά τάχα για κοπρολαγνείες και κοπροφαγίες; Τέχνες και τεχνικές αρχαίες. Για επισκεφθείτε, σας παρακαλώ, το μαρκήσιο ντε Σαντ στη φυλακή του, την εποχή που έπεφτε η Βαστίλλη.

4. Ο Εμπειρίκος πέθανε προτού εκδοθεί ο Μέγας Ανατολικός του. Μακάρι να χαν λείψει μαζί του και οι κληρονόμοι. Οι εκδότες, οι επιμελητές του βιβλίου. Και το χειρόγραφο από κάποια τύχη αγαθή να 'χε αφανιστεί στη λησμονιά και στο χαμό.

Έτσι θα 'χαμε γλυτώσει από τούτη τη συμφορά και τη λεηλασία της ποίησης.
Και ο Εμπειρίκος, αυτός ο εφευρέτης και ο αγνός, θα 'χε σώσει αλώβητη μέσα στο χρόνο την ποιητική του εικόνα.

Δυστυχώς όμως, οι συρμοί της εποχής μας σέρνουν αλλού. Σε κείνο το τέρμα, που με γεωμετρική αναγκαιότητα πια η οδηγία του Μέγα Ανατολικού οδηγεί την κοινωνία μας: στα βιντεοπορνό της μεταμεσονύκτιας αγυρτείας των ιδιωτικών τηλεοσταθμών.
Στους σατανιστές. Και στους παιδοκτόνους αιμομίκτες της Ερμιόνης.

Ο Μέγας Ανατολικός είναι το σημείο του καιρού. Κι εμείς είμαστε οι αλλοίθωροι σιδεροντορήδες που τραβάμε το κάρρο του.

Βρε ουστ!

5. Γιατί η ποίηση του έρωτα δεν είναι καυλοομφαλοσκοπία.
Αλλά είναι το σπάνιο πτηνό και το σπάνιο άνθος. Δύο στίχοι της δικάνε για να αποσβολώσουν εβδομήντα τόμους Μέγα Ανατολικό.

Δέδυκεν α σελάνα, μέσαι δε νύκτες,
παρά δ' έρχεται ώρα, έγω δε μόνα καθεύδω

τραγουδεί η Σαπφώ.

Η ποίηση του έρωτα λύνει τα γόνατά μας, και κάνει να καίουνται τα σπλάχνα και τα στοιχεία.

Ένθα δε δη αγών έσχατος πρόκειται τη ψυχή,

τραγουδεί ο Πλάτων.

Η ποίηση του έρωτα είναι σεισμός στο χωριό μας, γαρύφαλλο και Μάης στο παραθύρι μας, κι ένα βαθύ "ευχαριστώ" στο σύμπαν.

Για δέστε το μαργιόλικο και το μαργιολεμένο
πώς βάζει το φεσάκι του σα να 'ναι μεθυσμένο,
Κείνο κρασί δεν έπινε, ρακί για να μεθύσει.
Η αγάπη το βαλάντωσε.

τραγουδεί ο λαός μας.

Η ποίηση του έρωτα ξεδιπλώνει τη στιγμή σε αιώνα. Και στήνει κατά Γαβαών δαδούχο και ήλιο το νυκτέλιο Διόνυσο και τα όργιά του.

Της ηδονής μια νύχτα ή ένα πρωί της φεγγερό

τραγουδεί ο Καβάφης.

Η ποίηση του έρωτα καρατομεί τη ζωή μας με τη μουσική της πανδούρας και του άσκαυλου. Και μας κατασταίνει να περπατάμε έξυπνοι κοιμισμένοι. Στο καταχείμωνο την άνοιξη. Και με το φως του άστρου.

Και τέλος φθάνω στο γιαλό την αρραβωνιασμένη
την απιθώνω με χαρά κι ήτανε πεθαμένη,

τραγουδεί ο Σολωμός.

_______

Σημείωση:

Η ομιλία αυτή εκφωνήθηκε στο Συμπόσιο "Ευρωπαϊκός Υπερρεαλισμός - Ελληνικός Υπερρεαλισμός", που έγινε στην Αθήνα, στις 18 - 20 Μαΐου 1994.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης μίλησε την Πέμπτη, 19 Μαΐου 1994, δέκατος και τελευταίος ομιλητής της πρωινής παρουσίαση
http://adamaston.blogspot.gr/




«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις» - Δημήτρης Λιαντίνης

Δέκα μυριάδες ορισμούς μπορείς να δώσεις στον έρωτα. Και οι ποιητές όλοι, από τον Όμηρο ως τον Καβάφη, δουλεύοντας ετούτο το μεταλλείο της άνοιξης, μας δείχνουν κάθε φορά κι απο μια του όψη. Ο καθένας με τον τρόπο του.
Όμως ο έρωτας επιμένει να είναι αόριστος. Και αλλίμονό μας, εάν γεννιόταν ο υπερποιητής που θα πετύχαινε να τον ορίσει. Τι θα γινότανε! Την άλλη μέρα όλοι οι άνθρωποι, ουρές και κοπάδια και φάλαγγες κατά μιλλεουνια, θα σπούδαζαν να επισκεφθούν τον τόπο, όπου χτίστηκε το πιο σπουδαίο μνημείο επι γής: ο Έρωτος Τάφος.Να προσκυνήσουν το περίπτεχνο επιτύμβιο και να αποθέσουν μπροστά του ένα λευκό τριαντάφυλλο.
Όχι. Να μας λείπει ένας τέτοιος ποιητής. Ενας δευτερος αττίλας Φειδίας.
Γιατί ο Φειδίας που έχτισε τον Παρθενώνα, την ίδια στιγμή, και χωρίς να το υποψιάζεται, είχε χτίσει και τον τάφο της σοφίας του ανθρώπου˙ της Αθηνάς σοφίας. Ο Παρθενώνας είναι το ταφικό μνημείο της κλασσικής Ελλάδας. Την άλλη μέρα άρχισε ο πελοποννησιακός πόλεμος. Άρχισε το τέλος της κλασσικής Ελλάδας. Και την παράλλη έρχουνταν οι ελληνιστικοί χρόνοι της κάμψης. Και η κλασσική Ελλάδα είναι όλων των εποχών του ανθρώπου η πιο αληθινή εποχή.
Ωστόσο, εδόθηκε απο τους ποιητές ο ορισμός του έρωτα. Ο πλήρης και ο ακριβής. Εκείνη την έννοια του ορισμού, δηλαδή, που τόσο βασανίστηκε ο Σωκράτης να την ανακαλύψει. Και που σαν την ανακάλυψε, είχε ταυτόχρονα ανακαλυψει και την επιστήμη. Την επιστήμη. Που σαν άλλος Φαέθοντας ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό. Κι από κει κρατώντας στα δυο χέρια του τα γκέμια του φωτός και της φωτιάς μέλλει να τον καταγκρεμίσει στα Τάρταρα.
Ο ορισμός, λοιπόν, που εδόθηκε στον έρωτα, και που όλοι οι ποιητές τον διατύπωσαν με τα δικά του λόγια ο καθένας, είναι ο ακόλουθος: έρωτας είναι η τέχνη του να φευγεις.
Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλι που το παιζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το πάιζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι... Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει κι ο Μυριβήλης.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο συντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατείς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να είσαι αναστενάρης;


http://www.liantinis.gr/content.php?id=39

[seliniasmenos]

Νομίζω το έχω βάλει αλλού το κομμάτι, αλλά επειδή κολλάει και εδώ, ας το βάλω και εδώ.
Η Mylene Farmer είναι γνωστό οτι αγαπάει το σκοτάδι... Ορίστε λοιπόν μελοποιημένος Charles Baudelaire, το "Ρολοι" απο την συλλογή "Τα άνθη του Κακού"
Για μένα είναι απο τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην μουσική ιστορία. Για όποιον δεν έχει χρόνο, απο το 2:30 αξίζει να δεις, μέχρι τότε είναι εισαγωγή....

[ARKADROSOYL]

Για μένα είναι απο τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην μουσική ιστορία.

Συμφωνώ απόλυτα....

Για όποιον δεν έχει χρόνο, απο το 2:30 αξίζει να δεις, μέχρι τότε είναι εισαγωγή....

αξίζει να το δει κανείς ολόκληρο.....

Και συνεχίζω.....


Απόσπασμα από το βιβλίο του Σαρλ Μποντλέρ- Αποφθέγματα παρηγοριάς για τον έρωτα, εκδ. Ερατώ.
«ΟΠΟΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΑΓΑΠΑ να τονίζει τον χαρακτήρα του -οι νέοι μακιγιάρονται, οι γέροι καλλωπίζονται. Ο κόσμος, αυτό το απέραντο σύστημα αντιφάσεων -έχοντας σε μεγάλη εκτίμηση καθετί γερασμένο-, γρήγορα, ας σχεδιάσουμε στα πρόσωπά μας ρυτίδες- το συναίσθημα όντας γενικά της μόδας, ας στολίσουμε την καρδιά μας με γιρλάντες σαν μια προμετωπίδα.

ΠΡΟΣ ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ; ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ αληθινοί άνθρωποι, να είστε αληθινά ζώα. Να είστε ανεπιτήδευτοι, και θα είστε χωρίς άλλο χρήσιμοι ή ευχάριστοι σε κάποιους. Η καρδιά μου -έστω και στα δεξιά- θα βρει εύκολα χίλιους συν-παρίες ανάμεσα στα τρία δισεκατομμύρια όντα που βόσκουν στις τσουκνίδες του συναισθήματος!

ΑΝ ΑΡΧΙΖΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, το κάνω γιατί ο έρωτας είναι για όλους -μάταια προσπαθούν να το αρνηθούν- η μεγάλη υπόθεση της ζωής.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΤΟ, ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ κυρίως να φυλάγεστε από το παράδοξο στον έρωτα. Είναι η απλότητα που σώζει, είναι η απλότητα που φέρνει ευτυχία, ακόμη κι αν η ερωμένη σας είναι άσχημη σαν τη γριά Μομπ, τη βασίλισσα των τρόμων! Γενικά, για τους ανθρώπους του κόσμου -το είπε ένας δεινός ηθογράφος-, ο έρωτας δεν είναι παρά ο έρωτας για το παιχνίδι, ο έρωτας για τη μάχη. Είναι μεγάλο λάθος• ο έρωτας πρέπει να είναι ο έρωτας• η μάχη και το παιχνίδι δεν επιτρέπονται παρά σαν πολιτική σε περίπτωση έρωτα.»

[ARKADROSOYL]

" Θα ήταν πραγματικά έκπληξη , αν ένας μουσικός ήχος δεν μπορούσε να μας προκαλέσει την εντύπωση ενός χρώματος ,
εάν τα χρώματα δεν μπορούσαν να φέρουν στο νου ένα μελωδικό μοτίβο ,
εάν οι νότες και τα χρώματα δεν ήταν ικανά να φέρουν ιδέες.
Πολύ περισσότερο , που αυτά τα πράγματα έχουν εκφραστεί μέσω αμοιβαίων αναλογιών προ αμνημόνευτων χρόνων ,
από τότε που ο Θεός έπλασε τον κόσμο ως σύνθετη και αδιάσπαστη ολότητα ''
Σ.Μπωντλαίρ