ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

[ION 4ever]

Σαν σήμερα η κηδεία του Κωστή Παλαμά το 1943
Στις μέρες της Γερμανικής Κατοχής.

[PELTASTIS VARNAVAS]

Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο- καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορ­ταίνει, σαν να 'ταν ο αγέρας ανάμεσα μας γάλα και βύζαινα.
Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγα­πούσα πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα 'βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα σώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία....

http://fotodendro.blogspot.gr/2011/10/blog-post_21.html

για τη μητερα του μιλα ο αθανατος Καζαντζακης...παραθετω το λινκ για να μην το αντιγραψω απο τα κειμενα λογοτεχνιας που καναμε στο γυμνασιο παλαι ποτέ...τοτε που δεν διδασκομαστε ακομη κειμενα με συνταγες, οδηγιες χρησης καφετιερας και μονο για τον μικρο Αλη και τον Μεγαλο σουλεημαν

οστις βουλεται υπαρχει και κειμενο αντιστοιχο απο Διδω Σωτηριου στο λινκ

[PELTASTIS VARNAVAS]

Καθε μέρα πανυγύρι, βάλε εσύ το ξυπνητήρι στις εφτά
κι ας το ράδιο να παίζει όλη μέρα στο τραπέζι λαικά

Απ’ το Σάββατο Δευτέρα όλη νύχτα κι όλη μέρα συντροφιά
κι από το τρανζιστοράκι μου το είπε ενα πουλάκι μια φορά

Βάλε το δεύτερο
σε χρόνο ελεύθερο,
με τα τραγούδια της παρέας
σ’ Αθήνα και Πειραίας
βάλε το δεύτερο βάλε το δεύτερο

κι άσε με λεύθερο
να γίνω εγώ το αισθημά σου
και το πρόγραμμά σου
βάλε το δεύτερο.

Για θυμήσου τέτοια μέρα που σου είπα καλημέρα ξαφνικά
κι όπως είχες τα δικά σου ήρθα κι έμεινα κοντά σου τελικά

Ένα χρόνο στον αέρα κι απ’ τις 11 και πέρα ειλικρινά
ότι έχω να σου δώσω θέλω να στο μεταδώσω ζωντανά

Βάλε το δεύτερο
σε χρόνο ελεύθερο,
με τα τραγούδια της παρέας
σ’ Αθήνα και Πειραίας
βάλε το δεύτερο βάλε το δεύτερο

κι άσε με λεύθερο
να γίνω εγώ το αισθημά σου
και το πρόγραμμά σου
βάλε το δεύτερο.

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info= ... g_id=26624

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ένας παλιός Ινδικός μύθος, διηγείται πως κάποια εποχή όλοι οι άνθρωποι ήσαν Θεοί.
Όμως καταχράστηκαν τόσο πολύ την θεότητά τους, ώστε ο Μπράχμαν, ο κύριος των Θεών, αποφάσισε να τους αφαιρέσει τη θεία εξουσία και να την κρύψει σ' ένα σημείο, όπου θα ήταν αδύνατο να την ξαναβρούν. Το μεγάλο πρόβλημα που ανέκυψε, λοιπόν, ήταν το να βρεθεί μία κρύπτη.
Όταν οι ελάσσονες Θεοί κλήθηκαν σε συμβούλιο για να επιλύσουν αυτό το πρόβλημα, πρότειναν το εξής: ''Ας θάψουμε τη θεότητα του ανθρώπου μέσα στη Γη''. Όμως ο Μπράχμα απάντησε: ''Όχι, δεν αρκεί, γιατί ο άνθρωπος θα σκάψει και θα τη βρει''.
Τότε οι Θεοί απάντησαν: ''Σ' αυτήν την περίπτωση, ας ρίξουμε την θεότητά του στα τρίσβαθα των ωκεανών''.
Όμως και πάλι απάντησε ο Μπράχμα: ''Όχι,γιατί, αργά ή γρήγορα, ο άνθρωπος θα εξερευνήσει τα βάθη όλων των ωκεανών, και είναι βέβαιο πως μιά μέρα θα την ξαναβρεί και θα την ξαναφέρει στην επιφάνεια''.
Τότε οι ελάσσονες Θεοί κατέληξαν: ''Δεν ξέρουμε που να την κρύψουμε, γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει πάνω στην Γη ή μέσα στη θάλασσα κάποιος τόπος, στον οποίο να μην φθάσει κάποια μέρα ο άνθρωπος''.
Τότε ο Μπράχμα είπε: ''Να τι θα κάνουμε με τη θεότητα του ανθρώπου. Θα την κρύψουμε στα τρίσβαθα του ίδιου του, του εαυτού, γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος που δεν θα σκεφτεί ποτέ να ψάξει''.
Από εκείνη την εποχή, καταλήγει ο μύθος, ο άνθρωπος έκανε το γύρο της Γης, εξερεύνησε, σκαρφάλωσε, βυθίστηκε και έσκαψε, αναζητώντας κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα του!

----> γιαυτο πρεπει να καλιμπραρουμε το ενδο-τηλε-σκοπιο μας

[Dread]

Από εκείνη την εποχή, καταλήγει ο μύθος, ο άνθρωπος έκανε το γύρο της Γης, εξερεύνησε, σκαρφάλωσε, βυθίστηκε και έσκαψε, αναζητώντας κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα του!

----> γιαυτο πρεπει να καλιμπραρουμε το ενδο-τηλε-σκοπιο μας

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ροδοδάχτυλος αυγή μου,
έβγα δρόσισε τη γη μου
δρόσισε, δρόσισε τα χορταράκια
και τη μαύρη μου ψυχή
Να διαβώ, να διαβώ εις τους λειμώνες
και με ρόδα να στεφθώ
Την αγάπη μου να έβρω
και να την, και να την γλυκασπαστώ.
Πρόβαλε, πρόβαλε σε καρτερούνε
τα αρνάκια τα λευκά
σε προσμένει η φιλομοίρα
εις τα έρημα βουνά.
Φύγετε ωχραί φροντίδαι
σύρτε βάθη τρομερά
ν' αγαπώ να μ' αγαπάνε
είν' η μόνη μου χαρά.


Τ' άκουσαν την πρώτη μέρα τα σκληρά βουνά της Ανατολής και μείνανε αδιάφορα. Τ' άκουσαν και την άλλη, και πάλι δεν ταράχτηκαν. Όμως όταν το κακό παράγινε και κάθε στιγμή άλλο δεν ακούγανε παρά τη βουή του πελάγου να τους λέει για το θαύμα, τα βουνά παράτησαν την αταραξία τους και, περίεργα, σκύψανε πάνω απ' τα κύματα να δουν το νησί του Αιγαίου. Ζηλέψανε την αρμονία του και είπαν:
«Ας κάμουμε κ' εμείς έναν τόπο γαλήνης στη γη της Αιολίδας, που να 'ναι σαν το νησί!»
Παραμερίσανε τότε τα βουνά, τραβήχτηκαν στο βάθος, κι ο τόπος που άφησαν έγινε ο τόπος της Γαλήνης.
Τα βουνά κείνα της Ανατολής τα λένε Κιμιντένια.

ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ του ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ «Τα Κιμιντένια της καρδιάς μας»

http://www.sodeia.net/2013/05/blog-post_11.html
----------------------------

Ελλάδα μια χώρα ενας τοπος μια πατριδα μεταιχμιο στο χωρο και στο χρονο
ελληνισμος ενα τσιγαρο δρομο δυση και ανατολη
αεναο κραμα δωρικου και ιωνικου ρυθμου
Αθήνα και Σπαρτη
Αθηνά και Διόνυσος
Αισχυλος και Αριστοφανης
λυρισμος και θυσία
ηρωες και προδωσια
έπη και κλέη...

[ARKADROSOYL]

[PELTASTIS VARNAVAS]

Τα σπιτάκια του Μούντι ξεπρόβαλλαν σαν κύβοι από ζάχαρη. Και στην άκρη του κόλπου της Αιγινήτισσας, το ψαροχώρι της Πέρδικας στραφτάλιζε στον ήλιο.
― Είναι δυνατό να μην περάσουμε όμορφα σ’ έναν τόπο με τόση πολλή ιστορία; είπε ο Κλου κοιτάζοντας τον Αλέξη μ’ ένα πονηρό χαμόγελο.
― Και δε σας τα είπα όλα, πετάχτηκε πάλι ο Άγγελος, η Αφαία, ο ναός της...
― Φτάνει, φτάνει, Άγγελε, του φώναξαν όλοι μαζί.
Ο Αλέξης με την παλάμη τού έκλεισε το στόμα, η Λίνα θέλησε να του το τραβήξει και το αυτοκίνητο γέμισε φωνές και γέλια. Το καλοκαίρι άρχιζε...


(από το βιβλίο: Zωρζ Σαρή, O θησαυρός της Bαγίας, Kέδρος, 1969)
http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=230&cat_id=10

----------------ζητώ τον λογο επι προσωπικου που θα ελεγε και πολιτικος παρελθουσων 10ετιων...
κατι σαν περιοδικος ετησιος εσω-ανεμος λυσομανανε οι αναμνησεις καθε ιουνιο ιουλιο πιο εντονα αποτι αλλες εποχες.
ηρθε και το πικρο χαμογέλιο της εθνικης μας στο μουντιαλ που κουμπωσε με τες θυμησες του 1987... και του επικου γιουρομπασκετ με τον τιμιο γιγαντα Αργυρη Καμπουρη...τελειωνανε τα σχολεια και τα τζιτζικια γεμιζαν τις παιδικες καρδιες...δυστακτικα πιαναμε τα τοτε διαμαντια της παιδικης λογοτεχνιας...ητανε και στην υενεδ ο θησαυρος της βαγιας και ο κηπος με ταγαλματα με εκεινη την ψυχεδελικη μουσικη...Ζωρζ Σαρη και τοτε και τωρα...με τα ανελεγκτα και αδιακριτα δακτυλα της φαντασιας ας ξεφυλλισουμε το θησαυρο και ας οδηγησουμε και παιδακια σε αυτα τα μονοπατια της διαχρονικης λογοτεχνιας για παιδια και νεους απο Ελληνες γραμμμενα για ολους τους ανησυχους αδερφους αθρωπους του κοσμου μεταφρασμενα...καλοκαιρια απλα χωρις καταναλωτικες απαιτησεις πολυτελων χοτελς πανακριβων αυτοκινητων...με γεμιστες ντοματες στο ταψι ενα μαγιω και τα παλια σπορτεξ της ζητα ελλας με σκρατσακι αντι κορδονιου...με το παραδειγμα μας ας δειξουμε στη νεολαια την παλια διαφημιση της εκθεσης βιβλιου στον οικονομιδη στο πεδιο του αρεως ''με ενα βιβλιο...πεταω', σε χωρια σε εξοχικα ή απλα σε ενα μπαλκονακι με σκαμπω και μαστιχα υποβρυχιο...χωρις ιχνος γκλαμουριας δηθενιας επιδειξης υλισμου και αλλα κενα περιεχομενου παθη που εισαγαμε στις ψυχες μας χρονια τωρα...προλαβαινουμε ομως να το γυρισουμε το παιχνιδι αδερφια...ζωρζ ζαρη αλκη ζεη αγγελικη βαρελα κυρα σινου για αρχη ας βαλουμε σιγουρα δοκιμασμενα υλικα..ομαδα που νικαει δεν αλλαζει εξαλλου...
ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑ ΚΗ Σ

τρικυμια εν κρανιω θα πειτε...
ισως..
φιλάκια.-

[ARKADROSOYL]

[PELTASTIS VARNAVAS]

ολο επανερχομαι στον Νικολαη Γκογκολ αυτη την περιοδο δεν ξερω γιατι ειμαι τοσο αντιπαραγωγικος
παλτο, νεκρες ψυχες, μυτη
παντα προφητικος κι επικαιρος κι ας θεωρειται ξεπερασμενος απο μεταμοντερνους φιλους

αφου καλημερισαμε την πρεσβεια...ας χαιρετισουμε Βρασιδες και Ακακιους γνωστους και αγνωστους


--------------------------
«...Σαν κάτι να τον διαπέρασε, και από τότε τα πάντα άλλαξαν, άρχισε να βλέπει τα πάντα αλλιώς. Κάποια αφύσικη δύναμη τον έσπρωξε μακριά από τους συντρόφους, με τους οποίους συνδέθηκε, λογίζοντάς τους για καθωσπρέπει κοσμικούς ανθρώπους. Και για πολύ καιρό μετά, ακόμα και στις πιο εύθυμες στιγμές της ζωής του, σαν να έβλεπε μπροστά του τον κοντούτσικο υπάλληλο με την φαλακρίτσα στο μέτωπο, με τα διεισδυτικά του λόγια: ‘Γιατί με πειράζετε;' Και πίσω από αυτά τα διεισδυτικά λόγια ακούγονταν άλλα: ‘Είμαι αδερφός σου'. Κι έκλεινε το πρόσωπό του με τα χέρια ο καημένος ο νεαρός, και πολλές φορές ανατρίχιαζε, βλέποντας πόση απανθρωπιά κουβαλά μέσα του ο άνθρωπος, πόση θηριώδης σκληρότητα κρύβεται στην εκλεπτυσμένη, πεφωτισμένη κοσμικότητα -ω Θεέ μου- ακόμα κι εκείνων που ο κόσμος θεωρεί ευγενείς και τίμιους!»

http://www.avgi.gr/article/785877/xanad ... ai-gkogkol

http://www.lit.auth.gr/sites/default/fi ... _palto.pdf

http://www.ardin.gr/?q=node/4227

και λιγα ρηφερανσης φορ φερδερ σταντη