ποιηση για την Ποιηση

[Oneiro]

Πρώτος ήταν ο πρώτος πόνος.
Ύστερα, ο πόνος της ανάμνησής του.
Και της άλλης ανάμνησης ο πόνος... Ακολουθία απείρων θανάτων!
- Χρόνε Θεέ μου! ρίξε λήθη για να αλλάξω. Να γίνω ανάπηρος, να μη θυμάμαι.
Δεν ξέρω αν ήτανε η προσευχή, η κούραση, ή του μεγάλου μεσημεριού η σιωπή.
Έσκασε, έξω μου, το τελευταίο κύμα. Κι ήρθε μια σκέψη, ως ξύπνημα λυτρωτικό από τον εφιάλτη του ονείρου:
- Δεν ήτανε αυτή η ζωή, αλλά η μία εκδοχή της.
Κι ως να σκηνοθετούσα ξανά, από την αρχή, είδα τον ίσκιο μου ελεύθερο.
Και την εικοστή πρώτη Άνοιξη να με πλησιάζει χαμογελώντας. Κι όσο πλησίαζε, το χαμόγελο σκέπαζε τη μορφή.
Κι ήταν σαν να 'χε γεννηθεί ξανά ο έρωτας σε άλλο σώμα.
- Θέλω να εξομολογηθώ! φώναξα, για όσα θα πράξω...
Και τότε, έστειλε ο χρόνος λήθη του μέλλοντος. Κι άρχισε, πάλι, το ταξίδι.
Απ' την αρχή του πάλι... Κι ως ένιωσα χέρι αόρατο στα ίδια ίχνη να με οδηγεί, είδα πως ξύπνησα απ' άλλον εφιάλτη.
Και γύρισε ο πόνος, ξανά. Και η ανάμνηση του.

Β. Φίλος

[Odysseas A]

Ερχομαστε απο μια σκοτεινη αβυσσο. Καταληγουμε σε μια σκοτεινη αβυσσο. Το μεταξυ φωτεινο διαστημα το λεμε Ζωη. Ευτυς ως γεννηθουμε, αρχιζει κι η επιστροφη. Ταυτοχρονα με το ξεκινημα κι ο γυρισμος. Καθε στιγμη πεθαινουμε. Γι’αυτο πολλοι διαλαλησαν: Σκοπος της ζωης είναι ο θανατος.

Μα κι ευτυς ως γεννηθουμε, αρχιζει κι η προσπαθεια να δημιουργησουμε, να συνθεσουμε, να καμουμε την υλη ζωη. Καθε στιγμη γεννιουμαστε. Γι’αυτο πολλοι διαλαλησαν: Σκοπος της εφημερης ζωης ειναι η αθανασια.

Στα προσκαιρα ζωντανα σωματα τα δυο τουτα ρεματα παλευουν:
α) ο ανηφορος, προς τη συνθεση, προς τη ζωη, προς την αθανασια.
β) ο κατηφορος, προς την αποσυνθεση, προς την υλη, προς το θανατο.

Και τα δυο ρεματα πηγαζουν απο τα εγκατα της αρχεγονης ουσιας. Στην αρχη η ζωη ξαφνιαζει, σαν παρανομη φαινεται, σαν παρα φυση, σαν εφημερη αντιδραση στις σκοτεινες αιωνιες πηγες, μα βαθυτερα νιωθουμε: η Ζωη ειναι κι αυτη αναρχη, ακαταλυτη φορα του Συμπαντου.

Αλλιως, πουθε η περανθρωπινη δυναμη που μας σφεντονιζει απο το αγεννητο στο γεννητο και μας γκαρδιωνει φυτα, ζωα, ανθρωπους, στον αγωνα; Και τα δυο αντιδρομα ρεματα ειναι αγια. Χρεος μας λοιπον να συλλαβουμε τ’ οραμα που χωραει κι εναρμονιζει τις δυο τεραστιες τουτες αναρχες, ακαταλυτες Ορμες και με τ’ οραμα τουτο να ρυθμισουμε το στοχασμο μας και την πραξη.
.
.
.
Πιστευω στην καρδια του ανθρωπου, το χωματενιο αλωνι, οπου μερα και νυχτα παλευει ο Ακριτας με το θανατο.

Ασκητικη
Ν. Καζαντζακης

[Odysseas A]

Ριζα => η αρχη παντος πραγματος, η βασις το θεμελιον
Ριζιτικο => αρχεγονη θεια γνωση του παντος με ρυθμο και αρμονια


'Χαρακια μη δακρυζετε
δεντρι να μη λυπαστε
και ουτε να κλαψετε βουνα....

στη βρυση του Βαρσαμου
πως εφυγε ο λεβεντονιος
και χυθηκε σα τ'αστρο....

δεν εφυγε μα εγινηκε
ανεμος κι αγκαλιαζει
χαρακια δεντρι και πουλια....'

[Odysseas A]

Λοιπον, ο ποιητης δεν σου ζηταει
τιποτα πια. Μετα απο σαραντα χρονια
ειναι ακομα ενα λεπτο παιδι, σχεδον
αορατο μεσα στο χρονο. Δεν ενδιαφερεται
να ραγισει καθρεφτες.

Αφηνει μεσα στα ρυακια μια ζωη
απο μωσαϊκα (αν θελεις πες τα
αρραγη θραυσματα) να κυλησει
μεχρι τα κυματα, ζητωντας μιαν
Ανασταση εστω και γυμνη, σαν
δελεαρ για μια Παρασκευη που
ισως ελθει σαν το ραμφος του Κυκνου.

Ο ερωτας μαζι σου εμεινε εκει,
στον αστερισμο της Ουρανιας, στο
αϋλο ονομα της αλλης Αφροδιτης,
ενα βουβο σεντονι διχως ονειρα
που κοιταζε την Ανατολη.

Θα ’θελα να σου πω πως τοτε
σ’ αγαπουσα κι οταν ακομα
φυλλορροουσα σε μια κλινη,
σαν ραγισμενο τριανταφυλλο
μπροστα σε αορατες γριλιες.

-Τ ω ρ α ...;

Γιατι με ρωτας; Δεν ξερω.
Παραδοθηκα στο χρησμο του
μελλοντος με μια μεθη που
με κερασε λαθραιες ανασες.
Οι παπαρουνες μου δεν ηταν παντα κοκκινες....

Γιωργος Τσακιρακης
Το ραμφος του Κυκνου

[Odysseas A]

Καπου κρατα απο την γενια της αληθειας και ο μυθος. Τουλαχιστον, εαν το ονειρο κοντοστεκει, εστω και για λιγο, απο ολους. Μηπως εγω δεν ονειρευτηκα; Και λοιπον;
Χαθηκαν ολα. Λες και οφειλα να ξεπληρωσω εγκληματα. Καλως. Αλλα ποια ;
Πειτε μου λοιπον! Μιληστε εσεις που το πιστευετε πως και τα τερατα δακρυζουν.
Σεις, που φωναζετε πως, δεν ελπιζουνε οι ετοιμοθανατοι. Εμπρος λοιπον! Ξεπεσμος ,ναι. Αλλα γιατι!
Παυω να μιλω. Δεν ξερω πια να μιλω. Και απο δειλια, δεν προκειται να πιστεψω σε τιποτα.
Οι παρακλησεις, ας μεινουνε στους ζητιανους.
Εδω, ο,τι ητανε να πω για την κολαση,
Τελειωνει.
Και ητανε κολαση!
Ιδια εκεινη που οι πυλες της ανοιχτηκαν
Απ΄ τον Υιο Του Ανθρωπου.
Ο τοπος ειναι ιδια ερημος με τοτε. Και τ' αστερι, το αστρο της φατνης. Τα ματια μου κλεiνουνε. Μαλλον αδιαφορω και για τους βασιλεις της ζωης και τους μαγους και την καρδια, την ψυχη και το πνευμα.
Μα, ποτε θα παμε περα απο τα βουνα, πισω απ' τα κυματα, να χαιρετισουμε τον νεο σκοπο μας, τη νεα σοφια, την καταργηση των δαιμονων, την πτωση των τυραννων, το τελος της δεισιδαιμονιας; Πρωτοι!
Πρωτοι που καταλαβαμε, τι μπορουν να σημαινουν τα Χριστουγεννα…
Το ασμα των ουρανων, ο δρομος των λαων.
Δουλοι, ας παψουμε τη βλασφημια.

Arthur Rimbaud
Πρωϊνο

[Odysseas A]

Αργοπεθαινει οποιος γινεται σκλαβος της συνηθειας, επαναλαμβανοντας καθε μερα τις ιδιες διαδρομες, οποιος δεν αλλαζει περπατησια,
οποιος δεν διακινδυνευει και δεν αλλαζει χρωμα στα ρουχα του, οποιος δεν μιλει σε οποιον δεν γνωριζει.
Αργοπεθαινει οποιος αποφευγει ενα παθος, οποιος προτιμα το μαυρο για το ασπρο και τα διαλυτικα σημεια στο " ι " αντι ενος συνολου συγκινησεων που κανουν να λαμπουν τα ματια ,
που μετατρεπουν ενα χασμουργητο σε ενα χαμογελο, που κανουν την καρδια να κτυπα στο λαθος και στα συναισθηματα.
Αργοπεθαινει οποιος δεν αναποδογυριζει το τραπεζι, οποιος δεν ειναι ευτυχισμενος στη δουλεια του,
οποιος δεν διακινδυνευει τη βεβαιοτητα για την αβεβαιοτητα για να κυνηγησει ενα ονειρο, οποιος δεν επιτρεπει στον εαυτο του τουλαχιστον μια φορα στη ζωη
του να αποφυγει τις εχεφρονες συμβουλες.
Αργοπεθαινει οποιος δεν ταξιδευει, οποιος δεν διαβαζει, οποιος δεν ακουει μουσικη, οποιος δεν βρισκει σαγηνη στον εαυτο του.
Αργοπεθαινει οποιος καταστρεφει τον ερωτα του, οποιος δεν επιτρεπει να τον βοηθησουν,
οποιος περναει τις μερες του παραπονουμενος για τη τυχη του ή για την ασταματητη βροχη.
Αργοπεθαινει οποιος εγκαταλειπει μια ιδεα του πριν την αρχισει, οποιος δεν ρωτα για πραγματα που δεν γνωριζει.
Αποφευγουμε τον θανατο σε μικρες δοσεις, οταν θυμομαστε παντοτε οτι για να εισαι ζωντανος
χρειαζεται μια προσπαθεια πολυ μεγαλυτερη απο το απλο γεγονος της αναπνοης.
Μονο η ενθερμη υπομονη θα οδηγησει στην επιτευξη μιας λαμπρης ευτυχιας.

Παμπλο Νερουντα



//....μονο μην αργοπεθαινεις.... κι ας μοιαζουν ολα εμετικα....//

[Oneiro]

Κλέβω μνήμες και ξεκινώ να γράφω..

Θυμάμαι πως λίγο πριν έρθω στον πλανήτη σας,
έκλεψα το εισιτήριό μου για εδώ..
Από έναν τύπο το πήρα, την ώρα που χάζευε τη ΓΗ.
Νομίζω ότι τον έχετε βαφτίσει Θεό!

Καθώς γεννιόμουν, έκλεψα από την μητέρα μερικά φωνήεντα.
Λίγα λεπτά αργότερα απ' τον γιατρό ένα δάκρυ
και αμέσως μετά, απ' τη ζωή μιαν άκρη..
Στο νηπιαγωγείο έκλεβα κιμωλίες,
να τις τρώω πρωινό, κι αυτές γράψανε μέσα μου!
Όλα τα χρώματα έτρωγα, εκτός απ' το λευκό.
Το λευκό, ο πατέρας έκανε 3 δουλείες για να μας το φέρνει σπίτι.

Στο γυμνάσιο έριχνα κλεφτές ματιές στη Μαρία.
Της έκλεβα τις γόμες μήπως και καταφέρω να σβήσω ό, τι ένιωθα.
Στο λύκειο έκλεψα την Ελευθερία μου..
Τους είπα πως αυτά που ξέρετε, δεν τα νιώθετε, και αυτά που νιώθετε,
σας φωνάζουν ότι είναι ήδη νεκρά!
Τότε αυτοί, μου έκλεψαν το χαμόγελο και με απέλυσαν από μαθητή.
Και έτσι είπα να γίνω δάσκαλος..

Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Να κλέβουν στιγμές γαλήνης και να τρέχουν ξυπόλυτοι,
να γλιτώσουν απ' τους κυνηγούς με τις γραβάτες..
Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Να κλέβουν σπιρτόκουτα και να κάνουν εκεί μέσα,
την κηδεία της μη έκφρασης τους..
Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Να κλέβουν λίγη αξιοπρέπεια από κανένα χειμωνιάτικο καρναβάλι..
Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Να κλέβουν το πρόσωπο τους από εκεί που το πουλήσανε μισοτιμής,
για να αγοράσουν χίλιες μάσκες..

Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Αλλά εσύ δεν είσαι άνθρωπος. Αλλά ούτε κι εγώ.
Μα σου έκλεψα την καρδιά..

Βαγγέλης Ευαγγελίου

[Oneiro]

"Φάλτσο η πορεία" φίλε, τελικά.
Κι ούτε που προλάβαμε ν'ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς.
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σ'αυτό το ταξίδι.
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά.
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας.
"Φάλτσο η πορεία"! Κανείς δεν αμβιβάλλει πια.

Όμως... Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά, όταν ο ήλιος
σκορπιέται και χαραμίζεται στα κύματα, όταν ο Θεός
χωράει σ' ένα μικρό ροδί συνεφάκι, που εμείς, καθισμένοι
στην κουβέρτα, παίρνουμε την κιθάρα μας και τραγουδάμε.

Αλκυ0νη

[Odysseas A]

Μοῦ πλήγιασαν τὰ γόνατα στὰ μάρμαρά σου,
ὢ τῆς ἀθώρητης θεᾶς ξεχωρισμένε
ναὲ καὶ καταμόναχε, τῆς θεᾶς ποὺ δείχνει
ἀπὸ τοῦ εἶναι της τὴν ἄβυσσο μονάχα
ἓν᾿ ἄγαλμα, καὶ κεῖνο ἀνθρωποκαμωμένο,
μ᾿ ἕνα πέπλο πυκνὸ καὶ κεῖνο σκεπασμένο.
Καὶ θαρρῶ πὼς ξανοίγω μέσ᾿ ἀπὸ τοὺς στύλους
καὶ μέσ᾿ ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς καὶ τοὺς βωμούς σου
τὸν Ἴωνα, τὸν δελφικὸ ἱερέα
ν᾿ ἀλλάζη τὸ λευκὸ λειτουργικὸ χιτώνα
μὲ τὸ ραβδὶ τὸ ροζωτὸ τοῦ στρατοκόπου.
Ἐγὼ δὲν εἶμαι λειτουργός, τοῦ μυστηρίου
τὸ φοβερὸ κλειδὶ δὲν ἔπιασα, κι ἀκόμα
δὲν ἄγγιξα, δειλὰ ἢ ἀπότολμα, τὴν πύλη
ποὺ φέρνει στῆς ζωῆς τ᾿ ἀγνώριστα Ἐλευσίνια.
Ἁμαρτωλὸς κ᾿ ἐγώ, ναέ, στὰ πλήθη μέσα
τ᾿ ἁμαρτωλὰ ποὺ προσκυνᾶν ἐσέ, μὰ τώρα
μοῦ πλήγιασαν τὰ γόνατα στὰ μάρμαρά σου,
κ᾿ αἰσθάνομαι ἕνα πάγωμα νύχτας ἢ τάφου
ἀγάλια ἀγάλια ἀπάνω μου νὰ σκαρφαλώνη
καὶ νὰ τινάξω πολεμῶ τὸ μολυντήρι
τὸ κρύο ἀπὸ τὰ πάνω μου, καὶ λαχταρώντας
ἔξω σέρνω τὰ γόνατα τὰ πληγιασμένα,
ἔξω ἀπ᾿ τοὺς σωριασμένους πάγους θησαυρούς σου,
κι ἀπὸ τοὺς στύλους σου, ἀπ᾿ τὰ δάση ποὺ μὲ πνίγουν,
στὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ στὸ φέγγος τῆς σελήνης.
Πάει τὸ λιβάνι πιὰ τῆς προσευχῆς, καὶ πάει
τ᾿ ὁλόχρυσο μαχαίρι τῆς θυσίας, καὶ πᾶνε
κ᾿ οἱ μεγαλόφωνοι χοροὶ καὶ λευκοφόροι
τῶν ὕμνων γύρω στοὺς βωμοὺς τοὺς φλογισμένους
καὶ παρατώντας σε, ὦ ναέ, ξαναγυρίζω
στῶν καιρῶν τὸ καλύβι τῶν πρωτανθισμένων.

Ο Ναος - Κωστης Παλαμας

[Oneiro]

...

- Από αγάπη στο αδέκαστο κενό, από αλλοφροσύνη, για ένα ξέφωτο θα περιπολούμε.

- Για όνομα του θεού, ησυχία- η ησυχία είναι απαραίτητη για να συμβούν ανήσυχα πράγματα.

- Βρεθήκαμε σ’ ένα διάλειμμα του κόσμου ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα, στεφανωμένη με αγκάθια.

- Αν υπήρξαμε, είναι μόνο από τη νοσταλγία για κάτι που δεν υπήρξε ποτέ.

...


(Φανταστικός διάλογος δύο υπέροχων ποιητών
από τον ευρηματικό Αστροφυτευτή
https://astrofuteutis.wordpress.com/2012/03/
με τη ζωγραφική του Δημήτρη Σαββίδη)

[Odysseas A]

Υγρα τα σκαλοπατια του πολεμου
Φωτιες απ' τα παραθυρα αντηχουν
Κι οι μανες τωρα ψαχνουν για κρυψωνες
Κρυμμενα μονοπατια του ουρανου

Η χωρα μου βυθιζεται στο ψεμα
Σε ηδονες που σταζουνε χολη
Και βρισκουν καταφυγιο οι αλητες
Σε χωμα που μυριζει σαν πληγη

Φυσαει στα σταυροδρομια του κοσμου
Στα σαπισμενα δοντια ενος φρουρου
Φυσαει στα δεκανικια του σακατη
Που ακουμπησε στον ωμο ενός παιδιου

Γυναικα να μην κλαψεις για το γιο σου
Το οπλο του στα χερια σου κερι
Χιλιαδες χνωτα λιωνουν σε εκκλησιες
Που γεμισαν με λασπη και ντροπη

Φυσαει στα σταυροδρομια του κοσμου
Στα σαπισμενα δοντια ενος φρουρου
Φυσαει στα δεκανικια του σακατη
Που ακουμπησε στον ωμο ενος παιδιου

Τασος Λειβαδιτης - ΟΝΑΡ

http://www.youtube.com/watch?v=dKzCE251Gq0

[Odysseas A]

Ο τελευταιος χρονος ειν' αυτος. Ο τελευταιος των Γραικων
αυτοκρατορων ειν' αυτος. Κι' αλλοιμονον
τι θλιβερα που ομιλουν πλησιον του.
Εν τη απογνωσει του, εν τη οδυνη
ο Κυρ Θεοφιλος Παλαιολογος
λεγει «Θελω θανειν μαλλον ή ζην».

Α Κυρ Θεοφιλε Παλαιολογο
ποσον καϋμο του γενους μας, και ποση εξαντλησι
(ποσην απηυδησιν απο αδικιες και κατατρεγμο)
οι τραγικες σου πεντε λέξεις περιειχαν.
Παρθεν
Αυτες τες μερες διαβαζα δημοτικα τραγουδια,
για τ' αθλα των κλεφτων και τους πολεμους,
πραγματα συμπαθητικα· δικά μας, Γραικικα.

Διαβαζα και τα πενθιμα για τον χαμο της Πολης
«Πηραν την Πολη, πηραν την· πηραν την Σαλονικη».
Και την Φωνη που εκει που οι δυο εψελναν,
«ζερβα ο βασιληας, δεξια ο πατριαρχης»,
ακουσθηκε κ' ειπε να παψουν πια
«παψτε παπαδες τα χαρτια και κλειστε τα βαγγελια»
πηραν την Πολη, πηραν την· πηραν την Σαλονικη.

Ομως απ' τ' αλλα πιο πολυ με αγγιξε το ασμα
το Τραπεζουντιον με την παραξενη του γλωσσα
και με την λυπη των Γραικων των μακρυνων εκεινων
που ισως ολο πιστευαν που θα σωθουμε ακομη.

Μα αλοιμονον μοιραιον πουλι «απαι την Πολην ερται»
με στο «φτερουλιν αθε χαρτιν περιγραμμενον
κι ουδε στην αμπελον κονευ' μηδε στο περιβολι
επηγεν και εκονεψεν στου κυπαρισ' την ριζαν».
Οι αρχιερεις δεν δυνανται (ή δεν θελουν) να διαβασουν
«Χερας υιος Γιανικας εν» αυτος το παιρνει το χαρτι,
και το διαβαζει κι ολοφυρεται.
«Σιτ' αναγνωθ' σιτ' ανακλαιγ' σιτ' ανακρουγ' την καρδιαν.
Ν' αοιλλη εμας να βαϊ εμας η Ρωμανια παρθεν».

Κ. Καβαφης - Θεοφιλος Παλαιολογος

[Mollisia]

"Η εξέγερση"

Ο ρόλος μου σ αυτήν την τρομερή υπόθεση, που τόση σύγχυση
έμμελε να προκαλέσει, ήταν να σηκώσω τον μεγάλο καθρέφτη-
μυστήριο, τί μπορεί να χρησιμέψει ένας καθρέφτης σε τέτοιες στιγμές-
ύστερα κάποιος θα έδινε το σύνθημα και θ' άρχιζε η εξέγερση, αλλά
ποιός θά δινε το σύνθημα; άλλοι έλεγαν ο φύλακας του πάρκου,
άλλοι ο αντικρινός φαρμακοποιός κι άλλοι αυτός ο άγνωστος που
περνούσε τ' απογεύματα με το μάυρο καπέλο, αλλά τί σημασία έχει το
ποιός, άλλοι κάνουν τις εξεγέρσεις κι ας μην τους θυμάται η Ιστορία-
αλλά και ποιό θα ήταν το σύνθημα; άλλοι επέμεναν στη λέξη "χίμαιρα",
άλλοι στη λέξη "αθώος", πολλοί έδειχναν το μεγάλο εκκρεμές της πόλης
που είχε από χρόνια σταματήσει, αν έμπαινε άξαφνα μπροστά αυτό θα
ήταν το σημάδι, άλλοι πάλι κάθονταν στα καφενεία κι ισχυρίζονταν πως
θα τους ειδοποιήσουν εν καιρώ.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

[Mollisia]

Ο Ντιρλιαχτός

Θέλω να στρίβω πέτουγιες σε καφτερή μολφέτα
Νά ’χω τζερτζέρια στο σκαφτί, μολούκες στην ταράτσα
Να μου μιλούν προσπέρηδες, τουμάχοι και βαλπόνες
Κι απάνω στην πρασάβουλα, να πέφτουν τα πετρέλια

Δεν μου ’μεινε στριλαμπισμός, δεν έχω ωραντέλες
Που ολημερίς δελφολογούν κουμπλάκια και στινάρες
Αποσαμός, κουρουπητός, αψέντης, βλακιαβέλος
Χουνάρω το δελβίκι μου και πρέγω ταις μοκάραις

Αχ, φταις εσύ, βλερούμπαλη, μιτσέτα, καρφανιόλα
Φταίγει και το διπλέτο σου, που μπίρει και νοδάρει
Μα φταίω κι εγώ που λάστισα σε ξοδερή χαλκίνα
Καθώς απροτελάβηκε ο κούκουρας τη διόμα. . .

του Πάνου Θεοδωρίδη

[Mollisia]

ΕΛΛΗ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Αν είσαι Έλληνας

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΕΝΑΣ ΕΝΑΣ ΟΙ ΚΑΛΟΙ
ΚΙ ΑΝ ΚΑΠΟΥ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ
Ν' ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΕ ΚΑΛΕΙ.

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΚΛΕΟΣ
ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΕΠΟΧΗ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠ' ΤΟ ΧΡΕΟΣ,
ΟΣΟ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ.

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΟΡΑΜΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ Θ' ΑΡΓΗΣΕΙ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ Η ΕΝΟΧΗ.
ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ
ΠΑΡΩΝ, ΘΑ ΠΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ.

[Odysseas A]

Ο κοσμος να ανοιξει
σε μια κατακτηση πυρικη
οπως το αιμα σταζει στους υακινθους
οπως η τεφρα ταξιδευει στις ρυτιδες
οπως οι δρομοι στεκουν ανεργοι διχως σκιες
οπως ο θολος της μετανοιας βασιλευει
οπως το ψαρι καρπωνεται την οραση
οπως ο θανατος παγιωνει την αλαλη λεοντη του.
Ειμαστε οι χωλοι των λουλουδιων που καηκαν
ειμαστε οι κορδελες των καπνων που ερχονται.
Ο κοσμος να ανοιξει
σε μια ωραιοτητα οστων
εν μεσω αστρων
φτιαγμενων από κλιμακα
να γινει πτωση και βραχωδης
καταρρακτης
να γινει υλη υδραργυρου
και να τρεξει
να αφησει να χυθει το δηλητηριο
στα τζαμια
ο κοσμος να απλωσει
σαν παρασταση
εσχατος
κυανος
κουκουλι αγκαθιων.
Ειμαστε οι χωλοι των λουλουδιων που καηκαν
ειμαστε οι κορδελες των καπνων που ερχονται
τα συμβολα της ανατολης που χαθηκε.
Φλογες γεννουν ουρανους
ουρανοι τραγουδουν τα μαυρα φυλλα
ευλογημενα συνεργα καταστροφης
στον ατελειωτο χειμωνα.
Ο κοσμος να πεταξει τρομαγμενος
με σαβανα βροχης στο στομα
καθως η μουσικη θα μοιαζει
με χειλη ανοιγμενα απο εκρηξη
καθως ο ηχος θα μορφαζει
στο κρεβατι αδικαιωτος
καθως οι μερες
θα συμφερουν νικημενες.
Ειμαστε οι χαρταετοι στο πεδιο βολης
ειμαστε η καρδια της νυχτας σε ενδοξη ταφη
θηραματα ακατεργαστα
της λασπης
επιλοιποι
νυκτοποροι
μεταπλαστοι
οι τελευταιοι επιζωντες
των βραχων.
Με εναν αντιλαλο υδατων
ο κοσμος θα αποπλευσει
μαδημενος
καθως ο ηλιος
χαρτινη οχια
που ατμιζει
θα περιμενει την επομενη γενια
γελωντας.

Διανυκτερευον σφαγειο
Διονυσης Μαρινος

http://adespotosskylos.blogspot.gr/

[Mollisia]

"Αν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως,
θα μείνει
μία ελιά
ένα κλήμα
και μια βάρκα
είναι αρκετά
για να ξανακτιστεί απ' την αρχή"

Ελύτης

[Odysseas A]

Οπως η μελισσα γυρω απο ενα αγριο
λουλουδι, ομοια κ' εγω. Τριγυρίζω
διαρκως γυρω απ' τη λεξη.

Ευχαριστώ τις μακριες σειρες
των προγονων, που δουλεψαν τη φωνη,
την τεμαχισαν σε κρικους, την καμαν
νοηματα, τη σφυρηλατησαν οπως
το χρυσαφι οι μεταλλουργοι κ' εγινε
Ομηροι, Αισχυλοι, Ευαγγελια
κι αλλα κοσμηματα.

Με το νημα
τν λεξεων, αυτον το χρυσο
του χρυσου, που βγαινει απ' τα βάθη
της καρδιας μου, συνδεομαι, συμμετεχω
στον κοσμο.
Σκεφτειτε:
Ειπα και έγραψα, "Αγαπω".


Ο Αγρος των λεξεων
Νικηφορος Βρεττακος

[Oneiro]

Το φάος που ουρανίζει
το χάος που μυκάται
το αίμα -εν τω άμα-
τον χαλκό του αγγίγματος
χαλικώνει


Διονύσης Μαρίνος

[PELTASTIS VARNAVAS]

Tο σπίτι γέμισε τριζόνια
χτυπούν σαν άρρυθμα ρολόγια
λαχανιασμένα. Kαι τα χρόνια

που ζούμε σαν αυτά χτυπούν
καθώς οι δίκαιοι σιωπούν 5
σα να μην είχαν τί να πουν.

Kάποτε τ' άκουσα στο Πήλιο
να σκάβουνε γοργά ένα σπήλαιο
μέσα στη νύχτα. Aλλά το φύλλο

της μοίρας τώρα το γυρίσαμε 10
και μας γνωρίσατε και σας γνωρίσαμε
από τους υπερβόρειους ίσαμε

τους νέγρους του ισημερινού
που έχουνε σώμα χωρίς νου
και που φωνάζουν σαν πονούν. 15

Kι εγώ πονώ κι' εσείς πονείτε
μα δε φωνάζουμε και μήτε
καν ψιθυρίζουμε, γιατί

η μηχανή είναι βιαστική
στη φρίκη και στην καταφρόνια 20
στο θάνατο και στη ζωή,

Tο σπίτι γέμισε τριζόνια.

http://www.snhell.gr/anthology/content. ... thor_id=44

link κορυφαιο...επιλεξτε και αναγνωση απο Σεφερη...καντε περιηγηση ...εχω επενδυσει πολλα σαββατοβραδα με δαυτο

[misha4]

Το μπουκαλάκι


Είναι μυρωδικά βαριά που κάθε μπουκαλάκι
το διαπερνούν. Θαρρεί κανείς πως το γυαλί σουβλίζουν,
κι ανοίγοντας καμιά φορά κανένα σεντουκάκι
φτασμένο απ' την Ανατολή, που οι κλειδωνιές του τρίζουν,

ή μες σε σπίτι έρημον ερμάρι σκονισμένο
γεμάτο αψιάν οσμή που ευτύς σ' άλλου καιρούς σε πάει,
κανένα μπουκαλάκι εκεί βρίσκεις αραχνιασμένο,
απ' όπου ολόζωη μια ψυχή στη μνήμη ξεπηδάει.

Σαν χρυσαλίδες, άμετρες σκέψεις ενταφιασμένες,
ανατριχιάζοντας γλυκά μες στο πυκνό σκοτάδι,
αργοσαλεύουν τα φτερά, πετάν λευτερωμένες,
γαλάζιες, ροδοκρύσταλλες, με πούλιας χρυσοφάδι.

Κι η θύμηση η μεθυστική, νάτη που φτερουγίζει
στ' αγέρι που ταράχτηκε· τα μάτια κλειούν, κι η Ζάλη,
υποταγμένη την ψυχήν αρπά και τη βυθίζει
στο βάραθρο το σκοτεινό του σάπιου κόσμου πάλι·

σ' ενός παμπάλαιου βάραθρου τηνε πετά το στόμα,
που ως μυρωμένος Λάζαρος το σάβανο ξεσκάει,
κι αναριγάει στο ξύπνημα φασματικό το πτώμα,
κάποιου έρωτα πολύ παλιού κι ωραίου, που νέκρα στάει.

Έτσι μες την ανθρώπινη τη θύμηση σα σβήσω,
κι όταν μες σ΄ερμαριού γωνιά θα μ΄έχουν πεταμένο
σαν έρμο μπουκαλάκι εκεί στις σκόνες από πίσω:
βρώμιο, παλιό, σιχαμερό, άχρηστο, ραγισμένο,

το φέρετρό σου θα γενώ, γλυκιά μου μολυσμένη!
της δύναμης και σήψης σου η μόνη μαρτυριά,
φαρμάκι αγγελικό, πιοτό που με σιγομαραίνει,
ώ εσύ, η ζωή κι ο θάνατος που νιώθω στην καρδιά!

Μποντλέρ - Τα άνθη του κακού

[Odysseas A]

Tο σπίτι γέμισε τριζόνια.

http://www.snhell.gr/anthology/content. ... thor_id=44

link κορυφαιο...επιλεξτε και αναγνωση απο Σεφερη...καντε περιηγηση ...εχω επενδυσει πολλα σαββατοβραδα με δαυτο

Ακομα ενα απο τον σκοτεινο Μποντλερ....



Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

C.B.

[Oneiro]

τόσο μικρή κι όμως πετάς! είπε στην πεταλούδα η σελήνη
"έτσι ακούγεται το απέραντο σωστά", απάντησε εκείνη
και τι ακούς απόψε και πετάς; την ξαναρώτησε η σελήνη
"του φεγγαρόφωτου σου την αιώνια γαλήνη"
κι όταν κάποιες στιγμές ακινητείς, τι φοβάσαι;
"μα, τη θεώρατη σκιά των φτερωτών μικρών πραγμάτων".

Γιώργος Ποταμίτης

[PELTASTIS VARNAVAS]

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
"Η Σελήνη, πού είναι η παραξενιά η ίδια, κοίταξε από το παράθυρο την ώρα πού κοιμόσουν στην κούνια σου και είπε στον εαυτό της : "Αυτό το παιδί μ' αρέσει".
Και κατέβηκε με μαλακές κινήσεις τη συννεφένια σκάλα της και πέρασε αθόρυβα ανάμεσα απ' τα τζάμια. Έπειτα απλώθηκε πάνω σου με την απαλή τρυφερότητα μιας μητέρας και απόθεσε τα χρώματά της πάνω στο πρόσωπό σου. Οι κόρες των ματιών σου έμειναν πράσινες, και τα μάγουλά σου ασυνήθιστα χλωμά. Κοιτάζοντας με θαυμασμό αύτη την επισκέπτρια τα μάτια σου μεγάλωσαν τόσο παράξενα και σου έσφιξε τόσο τρυφερά το στήθος, πού σου 'μείνε για πάντα η επιθυμία για δάκρυα....

http://www.politeianet.gr/index.php?pag ... &Itemid=89

"Il est l'heure de s'enivrer!
Pour n'être pas les esclaves martyrisés du Temps,
enivrez-vous;
enivrez-vous sans cesse!
De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise"

ειναι απιστεφτες οι συμπτωσεις-δονησεις αυτων των νηματων...σημερα απο ασχετη πηγη εμεινα κοκκαλο με το μεθυστε του μπωντλερ...κατι μου θυμησε...
παω να το αναρτησω εδω..και βλεπω ο φιλτατος το εχει ηδη αναρτησει...και θυμηθηκα...ξαστερωσα...αφου μεθυσα κι εγω enfin...
χρονια πολλα σε ολα τα ανθη(οχι του κακου) των ιδεο που εχουν σημερα την ατυπη πρωτοχρονια τους στο κατωφλι της ανοιξης απερχομενου του χειμωνα του σοφου στο παραγωνι

[Odysseas A]

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Και όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ' ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν' αναβάλεις
κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη
κ' η Σύγκλητος αυτή, κ' ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.

Μαρτιαι Ειδοι
Κωνσταντινος Π. Καβαφης