Συν-τ0νισμ0ί & Ηχ0λαλίες

[Oneiro]

Γιατί καμιά φορά η μελωδία κοινωνεί καρδιές και νόες.

Μετά την βροχή, όλα μοιάζουν αλλιώς...

[PELTASTIS VARNAVAS]

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville ;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon coeur ?

Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits !
Pour un coeur qui s'ennuie,
Ô le chant de la pluie !

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s'écoeure.
Quoi ! nulle trahison ?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine !

[Oneiro]

'Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου...




...nulle trahison.

[Apomakros]

Συν-τ0νισμ0ί & Ηχ0λαλίες

Πολύ ωραίο θέμα κι ωραίος τίτλος!

Γιατί όμως τα τρια όμικρον είναι με κεφαλαία;



(παίζει τίποτα σε Lady O μήπως ?)

[Oneiro]

Χαίρομαι που σου αρέσει.
όσο για την παρατήρησή σου, να διευκρινίσω οτι δεν είναι κεφαλαίο Όμικρον αλλά ο αριθμός 0 και ο οποίος θεωρείται σύνθετος αριθμός που εμπεριέχει την ιδιότητα του πραγματικού και του φανταστικού.

Κι αυτό γιατί η αισθητική μου, ακόμα, αρέσκεται σε συντονισμούς και ηχολαλίες που ελευθερώνουν μικρά, ζωντάνα 0νειρέματα,τέτοια που να κάνουν τους ανθρώπους να θυμηθούν και να μοιραστούν.


υ.γ.: Θα σε απογοητεύσω γιατί παίζει μόνο κάτι σε Lady Offside ίσως, κι αυτό τελευταία νούμερα
αλλά για χάρη συντ0νισμού:

[PELTASTIS VARNAVAS]

Mon Rêve familier

Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D'une femme inconnue, et que j'aime, et qui m'aime,
Et qui n'est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m'aime et me comprend.


Car elle me comprend, et mon coeur transparent
Pour elle seule, hélas ! cesse d'être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.


Est-elle brune, blonde ou rousse ? --Je l'ignore.
Son nom ? Je me souviens qu'il est doux et sonore
Comme ceux des aimés que la Vie exila.


Son regard est pareil au regard des statues,
Et pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L'inflexion des voix chères qui se sont tues.

[Apomakros]

Χαίρομαι που σου αρέσει.
όσο για την παρατήρησή σου, να διευκρινίσω οτι δεν είναι κεφαλαίο Όμικρον αλλά ο αριθμός 0 και ο οποίος θεωρείται σύνθετος αριθμός που εμπεριέχει την ιδιότητα του πραγματικού και του φανταστικού.

Κι εγώ χαίρομαι και σ' ευχαριστώ για την διεκρίνηση. Δεν το ήξερα αυτό για το μηδέν, το οποίο βέβαια είναι επίσης στρογγυλό όπως το όμικρον, αλλά μάλλον δεν εμπεριέχει τις ιδιότητες που αναφέρεις.

Αν δεχτούμε τη δυαδικότητα (πραγματικό και φανταστικό), ποίου πράγματος κατά τη γνώμη σου, το πραγματικό και το φανταστικό αποτελούν συνιστώσες;

Κι αυτό γιατί η αισθητική μου, ακόμα, αρέσκεται σε συντονισμούς και ηχολαλίες που ελευθερώνουν μικρά, ζωντάνα 0νειρέματα,τέτοια που να κάνουν τους ανθρώπους να θυμηθούν και να μοιραστούν.

Έξοχα! Αυτό πράγματι ακούγεται πολύ 0νειρεμέν0!

υ.γ.: Θα σε απογοητεύσω γιατί παίζει μόνο κάτι σε Lady Offside ίσως, κι αυτό τελευταία νούμερα

Δεν με απογοητεύεις αλλά μάλλον με γοητεύεις θα έλεγα.




(άνευ συντ0νισμού και αμεταν0ητος λάτρης όχι μόνο της στρ0γγυλής αλλά και κάθε θεάς εν γένει)

[Oneiro]

- Je ne la connais pas.
- Mais si tu la connais.
- Depuis quand?
- Depuis toujours, a tes reves!

http://www.youtube.com/watch?v=M2Z8whxb ... r_embedded

[Oneiro]

Αν δεχτούμε τη δυαδικότητα (πραγματικό και φανταστικό), ποίου πράγματος κατά τη γνώμη σου, το πραγματικό και το φανταστικό αποτελούν συνιστώσες;

Όμορφα.
Δέχομαι την αφετηρία της δυαδικότητας μιας και ο 'απτός' μας κόσμος διέπεται από αυτήν.
Επόμενη σκέψη (και γι αυτό όχι γνώμη) η παρατήρηση της διαδικασίας των αντιθέτων.
Κάποιος θα μπορούσε να διακρίνει την αλληλοτροφοδότηση κι αλληλοεξάρτηση ανάμεσά τους. Κίνηση εν ολίγοις.
Ταυτόχρονα όμως θα ήταν σε θέση να αναγνωρίσει την ισορροπία και την ελευθερία (με την έννοια της επιλογής).
Υποθετικά λοιπόν, αν υπήρχε μια δύναμη η οποία χρησιμοποιούσε το καθρέφτισμά των δύο αντιθέτων για να γίνει αντιληπτή από εμάς,
πώς θα μπορούσαμε να την αναγνωρίσουμε αν όχι παρατηρώντας επιπλέον της ποιοτικής διαφοράς των αντιθέσεων και εκείνη των ομοιοτήτων(;)

Με ρώτησες για το όνομά της αλλά αναρωτιέμαι αν έχει άραγε σημασία να την ονομάσω όταν θα έχω φθάσει στο σημείο να την αποκρυπρογραφήσω;
Κι αν δεν έχω φθάσει σε εκείνο το σημείο ποιο το όφελος να την αποκαλέσω κάπως...;

υ.γ.: συχνά οι λέξεις μπορούν να εγκλωβίσουν αυτ0 που φτιάχθηκε για πτήσεις και ενίοτε το καταφέρνουν.
Με χαρά όμως θα παρακολουθήσω και το δικό σου νήμα σκέψης.

[PELTASTIS VARNAVAS]

À une passante
La rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d'une main fastueuse
Soulevant, balançant le feston et l'ourlet ;

Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,
Dans son œil, ciel livide où germe l'ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.

Un éclair… puis la nuit ! - Fugitive beauté
Dont le regard m'a fait soudainement renaître,
Ne te verrai-je plus que dans l'éternité ?

Ailleurs, bien loin d'ici ! Trop tard ! Jamais peut-être !
Car j'ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,
Ô toi que j'eusse aimée, ô toi qui le savais

[ArELa]

Κι αυτό γιατί η αισθητική μου, ακόμα, αρέσκεται σε συντονισμούς και ηχολαλίες που ελευθερώνουν μικρά, ζωντάνα 0νειρέματα,τέτοια που να κάνουν τους ανθρώπους να θυμηθούν και να μοιραστούν...

Ίσως θα'πρεπε να δεις και αυτό το νήμα εδώ ...
http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 276#p82276

(σου το προτείνω ανεπιφύλακτα)

[Apomakros]

Δέχομαι την αφετηρία της δυαδικότητας μιας και ο 'απτός' μας κόσμος διέπεται από αυτήν.
Επόμενη σκέψη (και γι αυτό όχι γνώμη) η παρατήρηση της διαδικασίας των αντιθέτων.
Κάποιος θα μπορούσε να διακρίνει την αλληλοτροφοδότηση κι αλληλοεξάρτηση ανάμεσά τους. Κίνηση εν ολίγοις.
Ταυτόχρονα όμως θα ήταν σε θέση να αναγνωρίσει την ισορροπία και την ελευθερία (με την έννοια της επιλογής).
Υποθετικά λοιπόν, αν υπήρχε μια δύναμη η οποία χρησιμοποιούσε το καθρέφτισμά των δύο αντιθέτων για να γίνει αντιληπτή από εμάς,
πώς θα μπορούσαμε να την αναγνωρίσουμε αν όχι παρατηρώντας επιπλέον της ποιοτικής διαφοράς των αντιθέσεων και εκείνη των ομοιοτήτων(;)

Πράγματι, μια από τις βασικές και θεμελιώδεις αλήθειες που μπορούμε να αντιληφθούμε παρατηρώντας το Σύμπαν είναι η Δυαδικότητα: ζωή-θάνατος, σκοτάδι-φως, ζέστη -κρύο, αρσενικό-θηλυκό, άσπρο-μαύρο κλπ. Τόσο στα ζωντανά όντα, όσο και στα φαινομενικώς "αδρανή" παρατηρείται αυτή η αιώνια πολικότητα, η παγκόσμια δυαδικότητα, το + και το -, σαν να είναι μια μεγάλη σύγκρουση η οποία παράγει, αναπόφευκτα, ένα αποτέλεσμα: τον Ρυθμό. Γι' αυτό ο Νόμος της Κοσμικής Δυαδικότητας δείχνει έναν κυματικό ρυθμό σε όλες τις εκδηλώσεις του μέσα από τη διπολική διαδοχή στο χώρο και στο χρόνο.

Με πρόλαβε η Αρέλα και σου πρότεινε παραπάνω το νήμα για την αυξομειωτική μουσική, κάτι που συνιστώ κι εγώ ανεπιφύλακτα.

Αυτό που τώρα είναι Α θα γίνει αργότερα Β (το συμπληρωματικό του, το ανταγωνιστικό του ή αντανακλώμενη δυαδικότητα) και αυτό θα γεννήσει ξανά ένα Α, διαφορετικό όσον αφορά το χώρο-χρόνο, αλλά Α, εφόσον υπακούει στον ίδιο Αρχέτυπο και ούτω καθεξής. Αυτό είναι το πανάρχαιο κινέζικο σύμβολο του YIN-YANG.

Ένας σοφός άνθρωπος μπορεί να διαισθάνεται την μεγάλη πραγματικότητα που είναι η Σύνθεση της παγκόσμιας δυαδικότητας. Αυτή την πραγματικότητα μπορούμε να την αντιληφθούμε λογικά μόνο μέσα από το Θεό-Κίνηση που γεννά το Χρόνο. Γι' αυτό, όταν οι αρχαίοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι μιλούσαν για το Δυαδισμό και το Ρυθμό, οι στοχασμοί τους οδηγούνταν αναπόφευκτα προς την έννοια της Κίνησης και του Χρόνου, στη Μήτρα του Μεγάλου Χώρου, της Μεγάλης Μητέρας. Έτσι, η κίνηση των εκδηλωμένων όντων θα δημιουργήσει, μέσα από το δυαδισμό του Σύμπαντος, έναν αναπόφευκτο κυματικό ρυθμό, ένα Απέραντο Κοσμικό Φίδι που θα τα διαποτίζει όλα, μέχρι το άπειρο. Οι παραλλαγές στην ταχύτητα, η συχνότητα, η απόσταση, το μήκος κύματος της κίνησης-κύμα θα δείχνουν τους διάφορους βαθμούς του ρυθμού, σύμφωνα με αρχετυπικούς και μαγικούς αριθμούς, όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι, και επομένως και τις διαφορετικές τάξεις οντοτήτων που υπάρχουν εκδηλωμένες σ' αυτόν τον αντικειμενικό κόσμο.

Όλη η αρχαία σκέψη είναι διαποτισμένη από τέτοιες διδασκαλίες. Από την πανάρχαια σοφία της Κίνας μέχρι το θαυμάσιο "Κυμβάλειον" της ελληνικής εκδοχής γίνεται λόγος για τη Δυαδικότητα και το Ρυθμό ως εκφράσεις της Θεότητας μέσα στην Κίνηση και στο Χώρο. Και αυτή η Κίνηση μέσα στο Μεγάλο Χώρο είναι αναπόφευκτα κυματική, περιστρεφόμενη γύρω από τις πρώτες βασικές αντιθέσεις του Είναι-Μη Είναι, σχηματίζοντας έναν Όφι που πλέει στον Κοσμικό Ωκεανό των αστεριών.

(Το φίδι πάντοτε συμβόλιζε σε όλες τις αρχαίες θρησκείες την κίνηση του ΕΙΝΑΙ ανάμεσα στο Χώρο που δημιουργεί το Δυαδισμό και το Ρυθμό και επομένως καταβροχθίζει μέσα στο Χρόνο τα πράγματα που αφήνει πίσω του)

υ.γ.: συχνά οι λέξεις μπορούν να εγκλωβίσουν αυτ0 που φτιάχθηκε για πτήσεις και ενίοτε το καταφέρνουν.

Σε ένα παλιότερο θέμα στα ιδεο, όπου γινόταν τρανός καυγάς για τη γλώσσα, είχα αναφερθεί σε ένα όμορφο και σοφό χαϊκού για τη σιωπή (Καθισμένος σιωπηλά, χωρίς να κάνεις τίποτα, η άνοιξη έρχεται και το χορτάρι μεγαλώνει από μόνο του).

Όπως και να την ονομάσεις την άνοιξη, σε όποια γλώσσα και να τη γράψεις, με τόνο και χωρίς τόνο, με κεφαλαία ή μικρά, σε πολυτονικό ή μονοτονικό, η άνοιξη θα 'ρθει, το λουλούδι θ' ανθίσει και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό.


(Γιατί λοιπόν να χάνουμε τον χρόνο μας; Ας κάνουμε κάτι άλλο στο μεταξύ)

[Oneiro]

Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό
θα μπεί στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει.





υ.γ.: μμμ... ενδιαφέρον το νήμα για την Αυξομειωτική μουσική, σας ευχαριστώ

[Oneiro]

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται.
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει.

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό.
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος.

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ.
Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου.



[ εν τω μεταξύ... ακροβατώντας, πώς αλλιώς; ]

[PELTASTIS VARNAVAS]

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη π όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ, τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει, μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με τον καιρό. Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου κι εγώ για το καλό μου για κείνη πολεμώ κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω, για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό. όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω, για να την αγκαλιάσω στον πιο τρελό χορό, κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της, μου δίνει την προβιά της για να τηνε φορώ. Καμιά φορά απ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι, σχεδόν αγαπημένοι, καθείς να κοιμηθεί και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα, σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί."

[Oneiro]

' Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς.
Σαν τύχει να τους μιλήσετε για ένα καινούριο φίλο, εκείνοι δεν σε ρωτάνε ποτέ για κάτι το ουσιαστικό.
Δεν σου λένε ποτέ:
«Ποιος είναι ο τόνος της φωνής του; Ποια παιχνίδια του αρέσουν; Κάνει συλλογή με πεταλούδες;».
Εκείνοι σας ρωτούν: «Πόσων χρονών είναι; Πόσα αδέλφια έχει; Ποιο είναι το βάρος του; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;»

Τότε μόνο πιστεύουν ότι τον ξέρουν. Αν πείτε σε κάποιο από τους μεγάλους:
«Είδα ένα σπίτι με ροζ τούβλα, γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη",
ποτέ δεν θα τα καταφέρει να φανταστεί αυτό το σπίτι. Πρέπει να του πεις:
«Είδα ένα σπίτι που αξίζει πάνω από εκατό χιλιάδες φράγκα».
Τότε εκείνος θα φωνάξει; «Πόσο όμορφο είναι!»

Έτσι, αν τους πείτε: «Η απόδειξη ότι ο Μικρός Πρίγκιπας δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο,
είναι το ότι ήταν χαριτωμένος, πως γελούσε και πως ήθελε ένα αρνάκι.
Όταν κανείς θέλει ένα αρνάκι, αυτό είναι απόδειξη ότι υπάρχει».
Θ' ανασηκώσουν τους ώμους και θα σου φερθούν όπως συνηθίζουν να συμπεριφέρονται
όταν έχουν να κάνουν με παιδιά! '

[PELTASTIS VARNAVAS]

ειναι τρελοι αυτοι οι μεγαλοι...

μονον αυτα λες φιλη ονειρο?

εδω δειχνεις σε εναν μεγαλο εναν βοα που τρωει εναν ελεφαντα

και ο πεζος μεγαλος εξακολουθα εκειιιιιι να επιμενει πως
θωρει ενα απλο καπελο....
ειναι τρελοι αυτοι οι μεγαλοι...

και στο cheval de bronze...θυμασαι που το αγαλμα του αλογου ειχε φυγει απο το βαθρο της πλατειας...και μονον ενα παιδι το καταλαβε γιατι τα παιδακια παντα περπατανε με το βλεμα ψηλα....και καθαρα...

[Divine Sinner]

Φυσικα και υπαρχει ο μικρος πριγκιπας.

[Oneiro]

και μονον ενα παιδι το καταλαβε γιατι τα παιδακια παντα περπατανε με το βλεμα ψηλα....και καθαρα...

- πώς γίνεσαι παιδί ξανά ;



Come feed the Rain

[Oneiro]

[PELTASTIS VARNAVAS]

lock the door and lock my head
And dream of butterflies instead
The beauty of their colored wings
The trees, the grass and pretty things

[Oneiro]

"...Α να μπορούσα να κοιτάξω απ’ τα παράθυρα του ανεμοστρόβιλου.
Μια πεταλούδα καθισμένη σε μια φλούδα πεπονιού που πλέει στο Νείλο.
Μην είναι η πεταλούδα τούτη τα πανιά του καραβιού της Ίσιδας;
Μην είναι η πεταλούδα τούτη η σκηνή του βασιλιά πάνω στο πλοίο του Θανάτου;
Κι ούτε που ξέρω Λόγος τι θα πει…"
Γιάννης Υφαντής

[PELTASTIS VARNAVAS]

Drsudarsan Damodar Prasad, India

Poem THE FIRST RAIN DROPS!

The first rain drops-
Fell ,felt like nectar drops,
From the flowers-
Of the celestial gardens.

Mother earth’s parched lips,
Opened wide.
Her hot breaths,
Escaped as vaporous clouds,
Along with her sighs –
Of relief ;
Whispers of joy-filled
Sweet nothings.

The boisterous monkeys,
Went into ecstatic chatter,
And played hide and seek,
With the swaying-
Rain –drenched tree tops.
The baby monkey left its mother’s udder,
And watched the falling rain drops-
With open eyed wonder!

The peacock spread its-
Heavenly plumes,
And showed its wondrous-
Trillion filigreed velvety-feather eyes,
And strutted in long strides,
A prelude to its-
Dance of the monsoon –delights.

I peered out of the windows,
Saw bells of the wild flowers,
Fill to the brim,
And overflow as blessed drops,
Falling on mother earth’s brow,
To begin the cycle of green,
All over again.

As the hurried call of the wild birds,
Egg its offspring to open its beaks-
To taste the nectar drops,
Echo through the thickets,
I fold my hands in prayer and thanks,
For the grace that has arrived-
Finally at my doorsteps.

[Oneiro]

"Θέλει μαγκιά να μπορέσεις να δεις τη ζωή καθαρά
και να πεις γεια χαρά σ΄ότι σε δένει σε κρατάει στη γη
και δεν σ΄αφήνει να πετάς σαν πουλί."

[Oneiro]

Χιλιάδες μέρες πριν ήταν αλλιώς... (ή μήπως όχι;)
Δεν μου αρέσει η γραμμικότητα ούτε στον χρόνο,
μα κυρίως στην σκέψη.




" You reached for the secret too soon,
you cried for the moon.
Shine on you crazy diamond.
Threatened by shadows at night,
and exposed in the light.
Shine on you crazy diamond. "