SystemFreaks™
(BURZUM)
Όλοι όσοι ασχολούνται με το χώρο του ακραίου metal και όχι μόνο θα γνωρίζουν ασφαλώς τον VARG VIKERNES και το one – man σχήμα του BURZUM. Αυτό που πάνω από όλα ξεχωρίζει τον καλλιτέχνη είναι ιδεολογικοποίηση των στίχων του. Ιδεολογικοποίηση σημαίνει όχι να τραγουδάς στίχους που είναι άσχετοι με τα βιώματά σου και με την κοσμοθεωρία σου ή τους έχει γράψει άλλος, αλλά να κάνεις εσύ ο ίδιος στίχους για όσα σε απασχολούν και όσα έχεις ανάγκη να πεις για τον κόσμο, για το κατεστημένο, για το θεό, γενικά για όλα. Αυτός είναι ο VARG και οι στίχοι του έχουν την δική του αποκλειστικότητα. Ο λόγος που προτίμησα να ασχοληθώ με τα πιστεύω, όπως προκύπτουν από τα τραγούδια, του εν λόγω καλλιτέχνη είναι γιατί πολλές φορές βλέπουμε στο πρόσωπό του απλώς το δολοφόνο, τον εμπρηστή εκκλησιών, τον…., τον….., τον….. Και ο Χίτλερ ήταν υπαίτιος για τον θάνατο εκατομμυρίων, αλλά μαζί του παρά ταύτα ασχολείται πολύς κόσμος και έχουν γραφεί πάμπολλα βιβλία για το πρόσωπό του. Έχετε ποτέ σκεφτεί γιατί κάπου μας γοητεύουν τέτοιοι στυγνοί και αιμοσταγείς προσωπικότητες, ενώ αντίθετα δεν μας γοητεύουν τόσο ευεργέτες της ανθρωπότητας; Θα σας πω αυτό που λέει ο γερμανός φιλόσοφος Immanuel Kant. Σε τέτοιους ανθρώπους, λέει, μας γοητεύει η σταθερότητα του χαρακτήρα τους και όχι τόσο οι πράξεις τους αυτές καθαυτές. Φιλοσοφήστε και θα δείτε ότι έχει ένα δίκιο ο φιλόσοφος. Εδώ ισχύει μάλλον η λογική της γοητείας παρά η γοητεία της λογικής, να το πω έτσι. Είναι, λοιπόν, σώφρον να απομονώσουμε για λίγο τις πράξεις του και να ασχοληθούμε κάπως με το τι σκέφτεται και γιατί ο κόσμος του είναι αυτός που είναι. Κάτι θα μπορεί να μας διδάξει για τον κατά τα άλλα ή κατά τους άλλους – αν θέλετε – ‘‘καλό’’ κόσμο.
Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς κατ’ ανάγκην όλους τους στίχους του, για να καταλάβει την αντίληψή του για τα πράγματα. Αυτό που αμέσως κανείς διακρίνει είναι μια ματαιότητα για τα ανθρώπινα που τον ωθεί να πει χαρακτηριστικά πως «ποτέ δεν πεθάναμε, ποτέ δεν ζήσαμε» (det som en gang var - 1992). Ο μηδενισμός του είναι αποτέλεσμα του βιώματος από ένα ζοφερό παρόν, του οποίου δεν μπορεί να αποτελέσει μέρος του. Ο καλλιτέχνης, αρχικώς, κινείται σε δυο ταχύτητες, μια αντιχριστιανική και μια νεοπαγανιστική. Καλύτερα θα λέγαμε ότι ασπάζεται έναν αντιχριστιανικό παγανισμό. Από τη μια είναι η νοσταλγία του παρελθόντος που είναι εμφανής, όπως, όταν λέει, «πίσω από τους θάμνους κοιτούσαμε κείνους που μας έφερναν στο νου άλλες εποχές και έλεγαν πως κάθε ελπίδα έχει χαθεί για πάντα» (det som en gang var - 1992). Από την άλλη ο Χριστιανισμός ταυτίζεται με το φως και αυτό τον συνθλίβει, όταν λέει «καίει, πονάει όταν το φως γλείφει τη σάρκα μας» (Hvis Lyset Tar Oss – 1992). Το φως είναι η χάρη του ίδιου του θεού: «είμαστε παγιδευμένοι σ’ αυτό το ξέφωτο του θεού» (Hvis Lyset Tar Oss – 1992). Αντίθετα υμνεί το σκοτάδι, τη νύχτα που «όταν πέσει…η ζωή έχει άλλη σημασία» (Dunkelheit – 1991). Ο καλλιτέχνης βιώνει την πολιτιστική παρακμή της πατρίδας του που προέρχεται από τον βίαιο εκχριστιανισμό των ειδωλολατρών προγόνων του. Η χαμένη εκείνη σοφία των προγόνων του οφείλεται στην επικράτηση ακριβώς του Χριστιανισμού και του θεού που «κατέστρεψε», όπως λέει, «τη γνώση» (Lost wisdom – 1991). Η ειδωλολατρική Νορβηγία εκχριστιανίστηκε το 1000 μ.Χ. με τον Olaf Trygvasson, ωστόσο ο παγανισμός δεν ξεχάστηκε εύκολα. Μάλιστα θεωρήθηκε ο Χριστιανισμός η αιτία της παρακμής της ως έθνους, καθώς αυτός επεβλήθη με τη βία και, μάλιστα, ως μια ξενόφερτη κουλτούρα, άσχετη με τις παραδοσιακές αξίες του τόπου. Όσες φορές ο Χριστιανισμός επεβάλλετο, για να δημιουργηθεί, έτσι, επακόλουθος πολιτικός και στρατιωτικός έλεγχος, όπως στη Σκανδιναβία γενικά, σε μια περιοχή και δεν έχει πρωτίστως λαϊκό έρεισμα στην κοινωνία, δεν επιτυγχάνεται η ομαλή επικράτησή του. Έτσι είναι επόμενο πως ο Χριστιανισμός και μαζί με αυτόν η κυρίαρχη μορφή του ο Χριστός απορρίπτονται. Συνεπώς, ο υιός του Θεού δεν είναι στα μάτια του μουσουργού παρά η εκπροσώπηση του κακού που επηρεάζει αρνητικά ακόμα και την περιβάλλουσα φύση («μια μορφή χάμω στο έδαφος τόσο κακή, που γύρω της τα λουλούδια μαραίνονταν» Jesu Dod – 1993). Ο Varg φαίνεται να ηγείται μιας παγανιστικής επανάστασης που αντιστέκεται στο Χριστιανικό μαρασμό, ειδικά στο Daudi Baldr και στο Hlidskjalf. Φτιάχνει το δικό του πάνθεο με θεούς τόσο γνωστούς στη Σκανδιναβία (Odin, Thor), όσο και θεούς γνωστούς κυρίως στη Γερμανία (Nerthus, Twisto). Δέχεται, λοιπόν, έναν ενιαίο πολιτισμικό κώδικα για όλα τα γερμανικά φύλα. Έτσι μεταμορφώνεται σε οπαδό του εθνικοσοσιαλισμού μέσα από μια νεοπαγανιστική οπτική. Σ’ αυτό το βοήθησε πολύ η βιταλιστική θεωρία του Friedrich Nietzsche, αλλά και άλλοι φιλόσοφοι (Wittgenstein, Russel, Sartre).
Για να κατανοήσει κάποιος τον VARG και τις ιδέες του είναι χρήσιμο να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία του γερμανού φιλοσόφου Friedrich Nietzsche και τις απόψεις του για τον υπεράνθρωπο. Υπόψη του ας έχει κανείς και το «Δύναμη των αδύνατων» του πολωνού Vaclav Havel. Ο τραγουδιστής προσπαθεί να εφαρμόσει και να αναπτύξει ένα νεοσατανισμό που δεν απηχεί τόσο την παραδοσιακή μορφή του Εωσφόρου, αλλά είναι ένας νέος εσωτερικός θεός που στηρίζεται στις ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου και απηχεί το πρότυπο του Nietzsche για τον υπεράνθρωπο. Αργότερα θα αναπτύξει το πρότυπο αυτό στα πλαίσια της μετανιτσεϊκής ναζιστικής Γερμανίας τη δεκαετία του ΄40, ως μια παγανιστική επανάσταση εναντίον της επιρροής της Ιουδαιοχριστιανικής ηθικής. Το έργο του Nietzsche «Γενεαλογία της Ηθικής» και συγκεκριμένα το τμήμα 7 – 10, όπου ο φιλόσοφος περιγράφει τον ιό του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού ως τελετή ψυχολογικής εξάρτησης και ανάγκης, με αποτέλεσμα την σαδομαζοχιστική συμπεριφορά της υπακοής, επηρέασε και στάθηκε θεμελιώδες σημείο στην ανάπτυξη της ιδεολογίας του.