Ιδεογραφήματα

''Δυο–δυο μας δέχεται το φως
και στο σκοτάδι μόνοι.
Καρδιά, που κράτησε ανοιχτά
τα μάτια σ’ άγριο βοριά,
ποτέ δε μετανιώνει…''

Ένα υπέροχο τραγούδι που άκουσα σε μία καφετέρια

δεν το είχα ξανακούσει ούτε αυτό ούτε το οριτζιναλ.

Ποια παλιά κιβωτός
μέσα απ' του χρόνου τις στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.

''Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη
τη δικιά σου μυρωδιά.''

Τι είναι αυτοοο

https://youtu.be/Nrg70ImSfQ8

Βγαίνω στο δρόμο ορκισμένος να μπω
στα παλάτια του ήλιου να μπορέσω να πω
το τραγούδι του τράγου με φωνή φονική
και να κλάψω μετά, να χαθώ στη σιωπή.

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Μπάμπης Στόκας-Σωτηρία Λεονάρδου

Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές
που τόσα χρόνια σαν μαΐστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στα ρηχά κούφιες χαρές.

Έριξες άγκυρα σαν όλες τις φρεγάδες
ξέσπασε θύελλα απ’ τον τρελό νοτιά
σε ουράνιο τόξο που μπερδεύτηκε στις λάσπες
αναζητούσες μια καινούρια πυρκαγιά.

Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρεις...
θα είσαι δεμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή.

Στοιχειά του ουρανού γλεντάνε το κορμί μου
και το ποτίζουν ερμαφρόδιτη ηδονή,
με ένα κασόνι ταξιδεύουν την ψυχή μου
πάνω σε κύματα του πρέπει και του μη.

Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές.
ήσουν παρένθεση που με έκανε να νιώσω
πως ό,τι φεύγει όλο γυρίζει από το χτες.

Πολύ σκληρό,
πολύ σκληρό το φως του δρόμου.
Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πως
κι όμως γελάστηκα.

Γιατί στη γέφυρα του χρόνου
αντάμωσα τον λογισμό μου,
κι όλο ρωτούσε την ψυχή
αν έχει τέλος η αρχή,
κι όπως βαδίζαμε μαζί ξεχάστηκα.

Μ' ένα κρασί κι ένα χορό θα κοροϊδέψω τον καιρό
γιατί κι εκείνος θα σβηστεί μαζί με μένα.
Και θα γελάω σαν παιδί στην τελευταία μου στροφή
γιατί προσπέρασε η ζωή σαν να 'ταν ψέμα.

Σαν όνειρο,
σαν όνειρο που ζεις μονάχος
κι η μνήμη πια δεν το χωρά
και σβήνει ολάκερο.

Όμως το ξέρω κατά βάθος
πώς τα σοφίσματα είναι λάθος
και δεν πεθαίνουν οι στιγμές
κι όλα υπάρχουν αν το θες,
μα ότι μάταιο βαφτίζεις μένει μάταιο.