Φωτιά στο λιμάνι-Ξύλινα Σπαθιά(περιγραφή&ανάπτυξη)

[Hlios]

Φωτιά στο λιμάνι - Ξύλινα Σπαθιά

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά



Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα,
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει,
τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Γελάς γιατί σε θέλω,κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

=================================================================


Η ανάπτυξη του νοήματος των στοίχων θα αναρτηθεί αργότερα.
Αναμείνατε.

[Dread]

για το τραγουδι Νίκο....

Απλά, να καταθέσω τις καλοπροαιρετες ενστάσεις μου....

Ήμουν, είμαι και θα είμαι της άποψης , ότι τα τραγούδια με τους στίχους τους, και την ποίηση , τα αφήνω πάντα να μου "ακουμπησουν" την καρδιά.....


Όταν αρχίζει η "ανάλυση", μου θυμίζει σχολική τάξη , με ανάλυση ενός τετραστιχου σε δυο ώρες μαθήματος....

Προτιμώ λοιπόν , να κλείνω τα ματια..... και να ... ταξιδεύω ...

[Hlios]

Στο τραγούδι εμφανίζονται δυο πρόσωπα που γνωρίζονται από την παιδική τους ηλικία.
Δεν διευκρινίζεται αν είναι απλώς καλοί φίλοι ή αν είναι και ζευγάρι στην ζωή.
Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
Η εικόνα αυτή θέλει να δείξει το πόσο είναι ο ένας φτιαγμένος για τον άλλο.
Ταιριάζουν απόλυτα και ο ένας συμπληρώνει, γεμίζει, ολοκληρώνει τον άλλον.
να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.
Εδώ μας λέει πως οι δυο τους μαζί μπορούν να μάχονται
εναντίον εκείνων που φέρνουν το σκοτάδι προκαλώντας τον θάνατο της μέρας,
δηλαδή του φωτός και του κάλου κατ’ επέκταση.
Μας περιγράφει όμορφα πως οι δυο τους είναι μαχητές, υπερασπιστές του φωτός.
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
Τα μαύρα γυαλιά χρησιμεύουν για να κρύβει τα κόκκινα μάτια της.
Κατά πρώτων, τα κόκκινα μάτια από το κλάμα.
Το κλάμα είναι συμβολικό και υποδηλώνει την θλίψη που προκαλεί η επίγνωση.
Το κλάμα του πόνου, το κλάμα της συμπόνιας.
Το κλάμα της συναισθηματικής φόρτισης όσων είναι ζωντανών πραγματικά.
Είναι η θλίψη στα μάτια όσων άνοιξαν τα μάτια τους και αντίκρισαν κάτι που δεν είναι ωραίο.
Κατά δεύτερων τα κόκκινα μάτια των ναρκομανών από την κάψα των ουσιών
και το ξενύχτι μέσα στα ταξίδια των παραισθήσεων που προκαλούν.
Το άσπρο φουστάνι χαρακτηρίζει τους φωτεινούς και καλούς ανθρώπους.
να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.
Εδώ περιγράφει ένα ακίνητο βλέμμα που μοιάζει σαν να κοιτά μακριά.
Αυτό που βλέπει νιώθει είναι μια φωτιά….
Είναι η φωτιά από την κάψα των ναρκωτικών.
…στο λιμάνι.
Το λιμάνι είναι το σημείο από όπου αναχωρούν οι μελλοθάνατοι για τον άλλο κόσμο.
Εκεί που συγκεντρώνονται για το τελευταίο τους ταξίδι.
Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
Αναφέρεται σε μια παλιότερη παιδική κατάσταση του εαυτού του,
εκείνη που ήταν παιδί και παραμένει παιδί ως τώρα.
Στις αναλλοίωτες μνήμες της προ «ενηλικίωσης» περιόδου.
Ένα παιδί αγνό και ανυποψίαστο που έπαψε όμως να είναι ο ίδιος,
αλλά λέει πως το ξέρει, σαν να αναφέρεται σε κάποιο τρίτο πρόσωπο.
Πάρα πολύ όμορφα δοσμένη εικόνα αυτή.
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
Είχαν δει ένα τρελό καλοκαίρι.
Είχαν δει τρελές καταστάσεις μέσω παραισθήσεων από χρήση ναρκωτικών.
Είχαν ζήσει τρελό καλοκαίρι. Όπου το καλοκαίρι παραπέμπει στην ζέστη
από την κάψα που προκαλούν τα ναρκωτικά.
Όλη αυτή την τρελή, έντονη, ακραία έξαψη σώματος και νου.
στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,
Όλα αυτά τα ένιωθαν σκυμμένοι επάνω από ένα κομμάτι γυαλιού
από σπασμένο καθρέφτη, ρουφώντας απλωμένες γραμμές λευκής σκόνης.
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.
Ανακεφαλαιώνοντας, μας περιγράφει ότι όταν ήταν παιδιά,
είχαν φτάσει, από υπερβολική δόση (φλεγόμενο),
κοντά στον θάνατο (λιμάνι). Είχαν δει τον ήλιο να χάνεται.
Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...
Κόκκινα από την έξαψη και πνικτικά στην ψυχεδελική ατμόσφαιρα σύννεφα
έρχονται σε αντίθεση με το γέλιο.
Το γέλιο της αφοβίας που βγάζει μια αδιόρατη αποφασιστικότητα.
Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
Γελάει, και δεν φοβάται μα ίσως και να χαίρετε
που πλησιάζει ο θάνατος μοιάζοντας με θηρίο.
Είναι το καράβι που θα τον μεταφέρει στον άλλο κόσμο.
και μου λες λοιπόν θυμήσου
Έχοντας συναίσθηση του επικείμενου φευγιού,
ψελλίζει μια τελευταία φράση, μια υπενθύμιση.
Αυξάνεται η σπουδαιότητα αυτής την υπενθύμισης από το γεγονός
πως είναι τα τελευταία λόγια κάποιου φωτεινού ανθρώπου.
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.
Προτρέπει έμμεσα όλους μας, να μην παραδώσουμε τις ζωές μας
σε εκείνους που μας τις τρώνε.
Να αντισταθούμε και να προστατέψουμε τις αξίες τις ζωής
από ένα απάνθρωπο, ζωώδους ενστίκτου σύστημα.
Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα,
Εδώ δείχνει την αναποτελεσματικότητα των προσπαθειών τους
που πάνε χαμένες, σαν να χτυπούν το νερό και τον αέρα με όπλο.
Χαμένες προσπάθειες που καταφέρνουν μόνο μια τρύπα στο νερό.
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει,
Να με θυμάσαι. Να θυμάσαι και να τιμάς τις προσπάθειες
που έχουμε κάνει και τους αγώνες που έχουμε δώσει.
τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.
Αυτή η στροφή έχει περισσότερες από μια προεκτάσεις.
Η μια είναι φωτιές που είχαν ανάψει και αγώνες που είχαν δώσει
σε μια ιστορική τοποθεσία της Θεσσαλονίκης, το Νντεπώ. Περισότερα εδώ.
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ο Παύλος Παυλίδης που το έραψε το τραγούδι είναι εμφανώς
επηρεασμένος από την πόλη της Θεσσαλονίκης όπου κατοικεί.
Η φωτιά στο λιμάνι μπορεί να έχει την προηγουμένως δοθείσα ερμηνεία
αλλά παραπέμπει ταυτόχρονα στην καταστροφή της Θεσσαλονίκης από φωτιά
που συμβολίζει την αναγέννηση μετά από την ολοκληρωτική καταστροφή.
Περισσότερα για την πυρκαγιά του λιμανιού το 1917, διαβάστε εδώ.
Γελάς γιατί σε θέλω, κατεβάζεις το καπέλο
Ο μελλοθάνατος γελάει από την χαρά και την ικανοποίηση που νιώθει
από την αγάπη (σε θέλω) που του δείχνει ο σύντροφος του.
Κατεβάζει το καπέλο. Σκεπάζει το πρόσωπο του. Πέφτει η αυλαία.
Πεθαίνει και φεύγει σκυφτός για πάντα.

[ostrako]

Τα ξυλινα σπαθια,ηρθαν σε καλη εποχη στη ζωη μου.

[Hlios]

για το τραγουδι Νίκο....

Απλά, να καταθέσω τις καλοπροαιρετες ενστάσεις μου....

Ήμουν, είμαι και θα είμαι της άποψης , ότι τα τραγούδια με τους στίχους τους, και την ποίηση , τα αφήνω πάντα να μου "ακουμπησουν" την καρδιά.....


Όταν αρχίζει η "ανάλυση", μου θυμίζει σχολική τάξη , με ανάλυση ενός τετραστιχου σε δυο ώρες μαθήματος....

Προτιμώ λοιπόν , να κλείνω τα ματια..... και να ... ταξιδεύω ...

Δεν πειράζει καλέ μου.
Ας μάθουμε να παρατηρούμε κατανοούμε - λίγο καλύτερα τον κόσμο γύρο μας.
Έστω και ένας να καταλάβει, πως εκείνα που του μοιάζουν αφηρημένες έννοιες
δεν είναι παρά το απόσταγμα μιας ολόκληρης ιστορίας, θα είμαι ευχαριστημένος.

[Exciter]

Από την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι, έχω την εντύπωση ότι ο στίχος

"Στο κομμάτι που λείπει απ'τον σπασμένο καθρέφτη"

είναι αναφορά στον σχετικό μύθο, όπου υπήρχε ένας καθρέφτης που έλεγε πάντα την αλήθεια στους ανθρώπους, αλλά κάποια στιγμή έσπασε (δεν θυμάμαι γιατί) και τώρα ο καθένας έχει ένα κομμάτι του, δλδ όλοι έχουμε ένα μόνο μέρος της αλήθειας.

Μια ιδέα ρίχνω