Ιδεογραφήματα

Λοιπόν, σκέφτηκα να κάνουμε ένα τόπικ με μερικές δακρύβρεχτες που είδα κατά καιρούς, συναισθηματικού περιεχομένου. Ξεκινώ λοιπόν, με μία ταινία που είδα χθες το βράδυ και συνεχίζει να με εντυπωσιάζει μέχρι και σήμερα. Και ο λόγος για το P.S. I love you... μία συγκλονιστική ταινία βασισμένη στο μπεστ σέλερ μίας 21ης κοπέλας από την Ιρλανδία.

Λίγο πριν τα τριακοστά της γενέθλια η Holly (Hilary Swank) καλείται να συμβιβαστεί με το θάνατο του αγαπημένου της Gerry (Gerard Butler). Έχοντας περάσει ήδη μερικές εβδομάδες αφασίας κλεισμένη στο σπίτι, την περιμένει μία μακάβρια έκπληξη. Με αρχή τη γενέθλια μέρα της λαμβάνει μία σειρά από γράμματα απ' τον Gerry, στα οποία και την προκαλεί να δοκιμάσει τρόπους ν' αντιμετωπίσει το πένθος και να πραγματοποιήσει ένα νέο ξεκίνημα. Εκείνη, ισορροπώντας ανάμεσα στη λαχτάρα για το επόμενο γράμμα και στη συνειδητοποίηση του αμετακλήτου της κατάστασης, βιώνει ένα οδοιπορικό στο παρελθόν ανοίγοντας παράλληλα ένα παράθυρο στο αύριο.

Στην απλότητα συχνά φωλιάζει η ουσία. Είτε πρόκειται για ουσία σπουδαία είτε απλώς για μερικές γενικές αλήθειες, η κινηματογραφική απλότητα δε μπορεί παρά να είναι λειτουργική και παραδεκτή. Και είναι αυτά τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται η ταινία του Richard LaGravenese, η οποία χωρίς να διεκδικεί χώρο στην κινηματογραφική αθανασία αποτελεί μία τίμια δουλειά που σέβεται τον εαυτό της, δεν τολμά αλλά και δεν εκτίθεται, δεν αναλώνεται σε μελοδραματικά ξεσπάσματα κι όμως είναι ζεστή κι ανθρώπινη. Μιλά για την απώλεια και τον πόνο που φέρει, αναδεικνύει αδιέξοδα και ματαιώσεις, αλλά χρησιμοποιώντας ένα έξυπνο σεναριακό εύρημα δίνει περιθώριο στο να στηθεί μία πικρόγλυκη, σχεδόν μεταφυσική παράταση στην αποδοχή του μοιραίου.

Ένα χρήσιμο στοιχείο στο να κατανοήσουμε την ταινία αυτή είναι το ότι ο φακός δεν ερωτοτροπεί με την πρωταγωνίστριά του, δε την ερωτεύεται κι ούτε την ορέγεται, ώστε να την παραδώσει μετά βορά στα μάτια των θεατών. Η Hilary Swank του «P.S. I Love You» δεν είναι η σέξι σταρ που παρουσιαζόμενη ως πληγωμένη δείχνει ευάλωτη κι άρα θελκτική, είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει να βρει τον εαυτό του μετά το θάνατο του συντρόφου της. Οι αναδρομές στο παρελθόν της με τον Gerry είναι επεξηγηματικές ως προς την ανάπτυξη του κεντρικού χαρακτήρα, αν και η παρουσία του 'Leonidas' Gerard Butler δεν εξυπηρετεί τη χημεία του ζευγαριού. Ο Σκοτσέζος φαίνεται πως δυσκολεύεται να απολέσει το στιβαρό του χαρακτήρα του απ' τους «300» και δείχνει αναποφάσιστος ως προς το πώς θα πλάσει τον Gerry. Όσο για τη νικήτρια των Oscar για το «Million Dollar Baby», Hilary Swank, δίνει μία μετρημένη αλλά όχι αδιάφορη ερμηνεία σε έναν μετρίως απαιτητικό πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το καστ συμπληρώνουν αρκετά γνωστά ονόματα όπως η Kathy Bates, ο Harry Connick Jr. κι η Lisa Kudrow.

Είναι βέβαια γεγονός πως το «P.S. I Love You» δεν υπεισέρχεται σε βαθιές φιλοσοφίες περί ζωής, θανάτου και διαχείρισης κρίσεων και για να είμαστε δίκαιοι απέναντί του δεν προκύπτει από κάπου πως το επιδιώκει κιόλας. Παρόλα αυτά το αδικεί μερικώς η μουσική επένδυση αναφορικά με τις επιλογές των 'μουσικών χαλιών' τα οποία θα ταίριαζαν περισσότερο σε μία χαλαρή κομεντί. Συνολικά πάντως, χωρίς να αποτελεί σημείο αναφοράς για το είδος, το «P.S. I Love You» είναι ένα ιδιαιτέρως συμπαθές, γλυκόπικρο αισθηματικό δράμα που διακρίνεται για τη μετριοπάθεια με την οποία αντιμετωπίζει το όλο θέμα της απώλειας.

Αυτό λέει η σελίδα: http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=5168
Βέβαια, η δουλειά των κριτικών κινηματογράφου είναι να λένε πικρόχολα σχόλια για να το παίζουν έξυπνοι.. Ο Ζεράλντ Μπάτλερ, έχει παίζει τον Λεωνίδα στους 300, αλλά έχει παίξει και σε αρκετές άλλες ταινίες. Ενσαρκώνει τον ρόλο με έναν μοναδικό τρόπο, με έναν τρόπο που ικανοποιηεί ακόμη και την συγγραφέα του μυθιστορήματος. Όσο για την Χίλαρι Σουανγκ... στην αρχή γέλασα βλέποντας το κορίτσι του Μιγιάγκι να παίζει σε μία αισθηματική ταινία.. αλλά μόλις το ξεπέρασα αυτό μπορώ να πω πως με μαγνήτισε. Όχι, η ίδια, αλλά η ταινία.
Η μουσική της ταινίας, προσωπικά μ' αρεσε πολύ. Ιδιαίτερα το soundtrack I love till the end.
Όποιος την δει να έχει χαρτομαντηλάκια μαζί του.. θα του χρειαστούν... περισσότερο κλάμα και από τον Τιτανικό.... και να πεις, όταν τον είδα αυτόν ήμουν μικρούλα και είναι πες λογικό τόσο κλάμα... τώρα τόσο κλαμα δεν το περίμενα =Ρ.
Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφέρω τα καταπληχτικά τοπία της Ιρλανδίας... πωπωωωωω αυτή ήταν η πόρωση.


Ι Love You Till The End , ένα απ' τα soundtracks της ταινίας.. enjoy

Σας παρακαλώ, μόνο να μη βάλετε αυτό το: Όσα παίρνει ο άνεμος...

What Dreams May Come..

Μία εξαιρετική ταινία με τον Ρομπιν Γουίλιαμς, η οποία μας μιλάει για μία οικογένεια που τις συμβαίνουν τραγικά πράγματα. Πρώτα τα δύο παιδιά της πεθαίνουν και μετά ο σύζηγος,. Τα παιδιά και ο πατέρας πηγαίνουν στον παράδεισο όπου πρέπει να μάθουν να αντιμετοπίζουν την πραγματικότητα και να παλεύουν για την ευτυχία τους... όταν έρχεται η ώρα να περάσει και η μητέρα στην αντίπερα όχθη, δεν πάει μαζί τους, αλλά στην Κόλαση. Ο πατέρας θα πρέπει να περάσει πολλές δοκιμασίες, να γυρίσει την κόλαση πάνω κάτω για να προσπαθήσει να την σώσει. Θα τα καταφέρει; Θα ενώσει την οικογένεια; Τί πραγματικά είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση;

O δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή~ Peaceful Warrior

Ο Νταν ονειρεύεται να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ζει το όνειρο κάθε εφήβου με επιτυχίες, φίλους, γρήγορες μοτοσικλέτες, κορίτσια, πάρτυ. Όταν η μοίρα θα του παίξει άσχημο παιχνίδι θα υποβληθεί σε μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση και θα δει τα όνειρα του να γκρεμίζονται απότομα. Με τη ψυχολογία στο ναδίρ θα γνωρίσει το Σωκράτη, ένα μυστηριώδη ξένο, που θα του διδάξει πώς να γίνει ο ειρηνικός πολεμιστής και να βρει το πεπρωμένο του.

Wall-e .....


Ένα ρομπότ παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς σε κάποιους που ξέχασαν να είναι άνθρωποι...

Γλυκολιζόπομ' τον "Λαβύρινθο του Πάνα" τον έχεις δει;

http://www.youtube.com/watch?v=EqYiSlkvRuw



Μια πραγματικά πανέμορφη ταινία

ο λαβύρινθος του πάνα! Εκεί κι αν θες χαρτομάντηλα...ΠΟΛΛΑ, ΟΜΩΣ!!!! Σ'αυτή ακόμα κι ο άντρας μου δάκρυσε, και θύμωσε, και σηκώθηκε απ'την καρέκλα, και πήγε να καπνίσει τσιγάρο...
Η καλύτερη ταινία των τελευταίων ετών, κατά την γνώμη μου... Μαζί με το Η ζωή είναι ωραία, της ίδιας περίπου συνομωταξίας, των δακρύβρεχτων αριστουργημάτων...

και θα συμφωνήσω για το wall-e, μία ταινία για μικρούς και μεγάλους...εκεί κλαίμε μαμά και κόρη κυρίως...η κόρη μου κλαίει προκαταβολικά, με το που κατεβαίνει η Ευα απο το διαστημόπλοιο... αυτά είναι!

Καλησπέρα,
το Wall-e δεν το έχω δει ακόμη. Ο λαβύρινθος του Πάνα όμως δεν μου άρεσε.

Ο Λαβύρινθος του Πάνα ήταν εξαιρετικό. Είχα ψιλοσπαστεί που δεν κέρδισε το όσκαρ καλλίτερης ξενόγλωσσης ταινίας τότε..

Το Wall-e, δεν το έχω δει..

Προτείνω να δείτε το K-pax

Αugust Rush

Είναι πολύ καλή ταινία, που μας δείχνει πως η θέληση και το ταλέντο των ανθρώπων μπορούν να τον οδηγήσουν στην ευτυχία =). Είναι λιγάκι εξωπραγματική... ή όχι; Σίγουρα αξίζει να την δει κανείς =)

τρέιλερ: http://www.youtube.com/watch?v=oUQ0qxmr2Gc


όντως λυκάκι, κι εμένα μ αρεσε πολύ το πράσινο μίλι =)

Κρατάω το "εξωπραγματική" ...άντε και το χαμόγελο του πιτσιρικά!


Συμβουλή: Μετά από 10-15 χρόνια να ξαναδείς τον λαβύρυνθο του Πάνα

Σημείωση: Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία τόσο σαν σύλληψη όσο και σαν εκτέλεση.
Δυο ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα, η φρίκη του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου και ένα παραμύθι. Ένα μικρό κοριτσάκι ζει και πρωταγωνιστεί και στα δύο.

Η συνέχεια στην οθόνη σας.

"Seven Pounds" (7 ζωές στα ελληνικά) με τον Γουϊλι Σμιθ.

Δεν ξέρω αν είναι συγκινητική ή αν προβάλλει έναν αδύναμο αλλά συνάμα πολύ εγωϊστή άνθρωπο.
Το καλό είναι ότι στις δυο ώρες που διαρκεί δεν βαρέθηκα...



http://www.youtube.com/watch?v=f9nn0eKwxHY

Το έχω ξαναπεί δεκάδες φορές αλλά δεν πειράζει:
Πρόκειται για ταινιάρα.

Το παράξενο ήταν ότι μιλούσαμε χθες με κάτι παιδιά για την Αμελί. Δεν έχω δει την ταινία αλλά μου έλεγαν να τη δω =) δεν θα το αμελήσω λοιπόν ;ρ

Είναι απλά μαγική. Αν και έχω συναντήσει πολλούς που δεν τους άρεσε γιατί (μάλλον) δεν κατάλαβαν την ταινία. Το μόνο σίγουρο για μένα είναι οτι έχω στην κατοχή μου ο,τι έχει σχέση με αυτή την ταινία (το λεύκωμα, την ταινία, το σαουντρακ) και όποτε έχω τις μαύρες μου, την βλέπω για να στανιάρω.
Μετά το τέλος της ταινίας είμαι σίγουρος οτι θα νιώσεις όπως όλοι:
Μια γλυκιά μελαγχολία του πόσο ωραία είναι η ζωή και πως τις δυσκολίες μπορείς να τις δεις σαν ένα παιχνίδι.
Όπως λέει και η ταινία: Θα σου αλλάξει την ζωή.
Και πράγματι θα σου την αλλάξει.

εγώ αμέλησα πολύ με την Αμελί, αλλά έχω το σάουντρακ και είναι απ'τα αγαπημένα μου

για τον λαβύρινθο του Πάνα, θα συμφωνήσω με τον Καρίπη... η αντιδιαστολή της ιστορίας με τον εμφύλιο και του παραμυθιού είναι σχεδόν εφιαλτική, αλλα και τόσο γλυκιά μαζί, που χαμογελάς την ίδια ώρα που θυμώνεις και δακρύζεις απο αγαλλίαση, την ίδια ώρα που θες να ουρλιάξεις απο πόνο... καμία ταινία δεν το κατάφερε αυτό το πράγμα μ'εμένα, ούτε με τον άντρα μου! ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ...πολύ απλά! και το κοριτσάκι είναι για μαγουλοτσιμπήματα και αγκαλίτσες! Κάτι που προσθέτει στην φρίκη και την αγαλλίαση που λέγαμε....


αχ...παραμύθια...τώρα που λέμε για παραμύθια, σας άρεσε το Enchanted? Αυτή η ταινία του Disney, με το μισό καρτούν μισό κανονική ταινία, τύπου Τζέσικα Ράμπιτ???

είναι γλυκανάλατη, αλλά εκτός που μ'αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ η πρωταγωνίστρια (είναι το άκρον άωτον της Ντισνεικής πριγκίπισσας με σάρκα και οστά, νομίζω), ήταν μία γλυκιά ιστορία, με αρκετό γέλιο!
Την είδα μαζί με την μικρή, και περάσαμε και οι δύο καλά, για διαφορετικούς λόγους. Αν θέλετε να περάσετε λίγη ώρα χαλαρότητας, με τραγούδι, και χορό, και όμορφες φάτσες, και ΠΟΛΥ καλούς και αξιόλογους ηθοποιούς (μην πω ποιά κάνει την κακιά πεθερά/μάγισσα...), τότε αυτή η ταινία, φτιάχτηκε για σας

Και ο γουντι αλεν?
Ο τυπος ειναι απιστευτος

Αν εξαιρεσεις τις πρωτες του ταινιες που ηταν τα πρωτολεια του, ο ανθρωπος εχει κατι να δωσει. Εβραιος και λατρης της αρχαιοελληνικης τραγωδιας(χαρακτηριστικο που ισως μπερδεψει τους -εμεις οταν ειχαμε χοληστερινη εσεις δεν ξερατε το κρεας-) εχει καταπιαστει με τια πιο ουσιωδη υπαρξιακα θεματα και πανω απο ολα το εκανε με χιουμορ

The Fountain



Η ταινία είναι ένας ύμνος στην αγάπη για την ζωή. Την ύπαρξη όμως όχι όπως περιορίζεται μέσα σε ένα σώμα που έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, αλλά στην παρουσία του πνεύματος σαν εκείνο το μοναδικό συστατικό στον κόσμο μας που έχει την δυνατότητα να ταξιδεύει μέσα στους αιώνες. Ποιος καλύτερος να μας απεικονίσει στο πανί μια ιστορία γύρω από την ψυχική και ηθική υπόσταση της ανθρώπινης οντότητας, από τον Darren Aronofsky, αφού πρόκειται για έναν δημιουργό που το συγκεκριμένο ζήτημα τον απασχολεί από τις πρώτες κιόλας ημέρες της καριέρας του.

http://www.cine.gr/film.asp?id=708040&page=4

Είναι πραγματικά εκπληκτική ταινία!

Μαζί σου Πάνο.

το fountain το είδα κι εγώ πρόσφατα και μου άρεσε πάρα πολύ =) πολύ καλή επιλογή

G.I.Joe.The Rise Of Cobra.

http://www.youtube.com/watch?v=zdvMpL4wtMg

Ω, ναι!! Ομολογώ γονάτισα...

το Shawshank Redemption του stephen king.
επίσης από το πράσινο μίλι. και το it

η Αμελί δεν μπορώ να πω πως ήταν όσο καλή περίμενα. Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους που έχουν παθιαστεί με αυτή την ταινία όμως δεν μπόρεσα να κατανοήσω το γιατί. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο που να με τραβήξει και θα ήθελα τις γνώμες αυτών που τους άρεσε.

Πρόσφατα είδα στην τηλεόραση μία ταινία ρομαντική που λέγεται "το ημερολογιο", "the notebook" και με συγκίνησε πάρα πολύ... ήταν σίγουρα μία πολύ γλυκειά ταινία =)