Ιδεογραφήματα

Κάθε τέχνη αποτελεί και ένα μέσο διάδοσης μυστικών μηνυμάτων, απαγορευμένων πληροφοριών,
παράξενων περιεχομένων και προθέσεων, που πολύ συχνά διαθέτουν μια συνάφεια και
σε κατευθύνουν προς μια κοινή σημασιολογική- και σημειολογική- ταυτότητα.

Πολλές φορές πρόκειται για μια μυστική ροή πληροφορίας και εμπνεύσεων, με συγκεκριμένους
κώδικες πληροφοριών, αντισυμβατικών αντιλήψεων, εναλλακτικών κοσμοθεωριών, μέσα από
συγκεκριμένους σκηνοθέτες ή σεναριογράφους.
Φυσικά σε κάθε περίπτωση ο άγνωστος παραλήπτης ( δεν εξαιρούνται οι ξανθιές ), θα πρέπει
ναι είναι λίγο υποψιασμένος ή ενημερωμένος.

Είναι " ολοφάνερο λοιπόν ότι υπάρχει μια "αντιστασιακή" ροή πληροφοριών και μηνυμάτων
μέσα από ταινίες συγκεκριμένου αναγνωρίσιμου ύφους, καθώς και κωδικοποιημένες ατμόσφαιρες
που φαίνεται ότι έχουν ως κύριο σκοπό τους να εκφράσουν την αντίστασή τους προς μια δεδομένη
πραγματικότητα " ( περιοδικό Strange, Φεβρ.2005, τ.85)

Παρακάτω θα παρουσιαστούν- "ξερά" δηλ. χωρίς καμιά κριτική ή άλλη παρατήρηση- αρκετές δεκάδες
ταινιών με απώτερο σκοπό να σας "τσιγκλίσουμε" να τις ψάξετε, να τις δείτε- ή να τις ξανάδειτε- και με λίγο διανοητικό
κόπο να τις καταλάβετε, κάνοντάς σας κοινωνούς μιας διαχρονικής μυστικής κληρονομιάς.

Το εν λόγω αφιέρωμα στην μυστική κινηματογραφική αντίσταση και ροή πληροφορίας βασίζεται στο τεύχος
του περιοδικού που ανέφερα παραπάνω-άν και όχι μόνο- και στον εμπνευστή του αφιερώματος Παντελή Γιαννουλάκη

THE MATRIX (Wachowski Brothers, 1999)


FAHRENHEIT 451 ( Francois Truffaut, 1966)

DEATH POETS SOCIETY ( Peter Weir, 1989)


ZARDOZ (John Boorman, 1974)

Να το πάρει το ποτάμι.
Κάνε τουλάχιστον μια αρχή.
Η μουσική βιομηχανία και ο κινηματογράφος έχει πολλά μηνύματα αλλά δεν έχω εξασκηθεί ιδιαίτερα στο πεδίο αυτό

doctormarkon έγραψε: ↑

Κυρ 26 Ιούλ 2020, 18:34

Να το πάρει το ποτάμι.
Κάνε τουλάχιστον μια αρχή.
Η μουσική βιομηχανία και ο κινηματογράφος έχει πολλά μηνύματα αλλά δεν έχω εξασκηθεί ιδιαίτερα στο πεδίο αυτό

d’accord!
Να αρχίσουμε από το γυμνασιακό επίπεδο τότε και " συν τω χρόνω" ανεβαίνουμε επίπεδα.
(λόγω της φύσης του θέματος, για τυχόν απορίες στην μαμά ή σε μεγαλύτερη αδελφή
αν υπάρχει)




Ψάξτε, βρείτε, δείτε
τις προτεινόμενες ταινίες !!
(καλού, κακού κάντε και μια επανάληψη την ΙΘΑΚΗ του Καβάφη,
το τραγούδι αφιερωμένο!, ένα τρίστιχο του λέει:
"Αγάπη μου, άκουσέ με
ένας άλλος κόσμος
σε περιμένει εκεί πιο κάτω")
να τον ψάξεις και άμα θες να τον ζήσεις
(ακόμα και μέσω της τέχνης)
εγώ δεν στον περιγράφω
στον δείχνω, αλλιώς χάνω χρόνο...)

Και βέβαια έχω διαβάσει την Ιθάκη του Καβάφη άπειρες φορές μέχρι που την έμαθα απ έξω.
Η Ιθάκη και τα τείχη μπορούν να έχουν παλλαπλές ερμηνείες.

Και οι στίχοι από το τραγούδι του Κριστοφ.

Αν αναφέρεσαι σε υποσυνείδητα μηνύματα δεν τα καταλαβαίνω.

STALKER ( Andrei Tarkovski, 1979)



CUBE ( Vincenzo Natali, 1997)

Η ταινία που έχω δει τη θυμάμαι και μου έκανε εντύπωση ήταν Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ.
Η ταινία έχει θεχτεί και δυσμενείς κριτικές και έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης.
Και μάλιστα πολλές συζητήσεις κάναμε τότε με την παρέα με αφορμή την ταινία αυτή.
Ήταν η εποχή που πολλοί νέοι ήθελαν να πάνε κόντρα στο κατεστημένο.
Στην πειθαρχημένη ζωή και στη μηχανική μάθηση.
Άδραξε τη μέρα= εστιαση στο παρόν που στο κάτω κάτω ελέγχεις και όχι σε ένα μακρυνό παρελθόν ή απώτερο μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ.

Μία σκηνή μου έκανε εντύπωση.
Η σκηνή που ο πατέρας ενός από τους μαθητές είχε καυγά με το γιο του.
Ο γιος στο διπλανό δωμάτιο ετοιμαζόταν να αυτοκτονήσει.
Ο πατέρας έριξε μια τελευταία ματιά στις παντόφλες αν ήταν τακτοποιημένες κάτω από το κρεβάτι η μία δίπλα στην άλλη.

Η εστίαση και η συγκέντρωση της προσοχής σε επουσιώδη ζητήματα είναι αυτό που διέπει την αυταρχική εκπαιδευση αλλά και τον αυταρχισμό γενικότερα. Είναι αυτό ακριβώς που δεν σε αφήνει να ζήσεις το παρόν αλλά εξατμίζει και κάθε δημιουργική διάθεση.
Τιμωρία της λεπτομέρειας σημασία στη λεπτομέρεια. Ενοχή. Όλα αυτά επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης.
Ο καθηγητής δείχνει φωτογραφίες από φοιτητές στην ηλικία των παιδιών αλλά σε παλαιότερη εποχή που όλοι είχαν πεθάνει.
Ο καιρός περνάει και στο τέλος δε μένει τίποτα.

Είναι από τις ταινίες που μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες και να γίνει αφορμή για συζήτηση.

Είναι " ολοφάνερο λοιπόν ότι υπάρχει μια "αντιστασιακή" ροή πληροφοριών και μηνυμάτων
μέσα από ταινίες συγκεκριμένου αναγνωρίσιμου ύφους, καθώς και κωδικοποιημένες ατμόσφαιρες
που φαίνεται ότι έχουν ως κύριο σκοπό τους να εκφράσουν την αντίστασή τους προς μια δεδομένη
πραγματικότητα " ( περιοδικό Strange, Φεβρ.2005, τ.85)

Κάποιες σκηνές από μια ταινία λένε πολύ περισσότερα από πολλές σελίδες βιβλίου.
Η ότι μπορείς να περιγράψεις σε μια σκηνή πολύπλοκα νοήματα.

Το ίδιο και σε στίχο τραγουδιού όπως είπες για τον Κριστόφ

Και στα λαϊκά ρεμπέτικα υπάρχουν μηνύματα ανατροπής και μάλιστα δεν βρίσκεται τυχαία εκεί ο χάρος με το δρεπάνι του.
Η παρουσία του Χάρου και ο τρόμος που προκαλεί αλλά θα έρθει σίγουρα μια μέρα δίνει μαρόμοια μηνύματα με τον κύκλο των χαμένων ποιητών αλλά από άλλο πρίσμα γιατί σε άλλους απευθύνεται.

doctormarkon έγραψε: ↑

Δευ 27 Ιούλ 2020, 10:31

Είναι " ολοφάνερο λοιπόν ότι υπάρχει μια "αντιστασιακή" ροή πληροφοριών και μηνυμάτων
μέσα από ταινίες συγκεκριμένου αναγνωρίσιμου ύφους, καθώς και κωδικοποιημένες ατμόσφαιρες
που φαίνεται ότι έχουν ως κύριο σκοπό τους να εκφράσουν την αντίστασή τους προς μια δεδομένη
πραγματικότητα " ( περιοδικό Strange, Φεβρ.2005, τ.85)

Κάποιες σκηνές από μια ταινία λένε πολύ περισσότερα από πολλές σελίδες βιβλίου.
Η ότι μπορείς να περιγράψεις σε μια σκηνή πολύπλοκα νοήματα.

Το ίδιο και σε στίχο τραγουδιού όπως είπες για τον Κριστόφ

Και στα λαϊκά ρεμπέτικα υπάρχουν μηνύματα ανατροπής και μάλιστα δεν βρίσκεται τυχαία εκεί ο χάρος με το δρεπάνι του.
Η παρουσία του Χάρου και ο τρόμος που προκαλεί αλλά θα έρθει σίγουρα μια μέρα δίνει μαρόμοια μηνύματα με τον κύκλο των χαμένων ποιητών αλλά από άλλο πρίσμα γιατί σε άλλους απευθύνεται.

" ΤΑΙΝΙΕΣ-ΠΥΛΕΣ
Αυτή η μυστική ροή πληροφορίας γινόταν παραδοσιακά με τα βιβλία,
κυρίως μυθιστορήματα, και κυρίως στα πλαίσια της παράδοσης του
Φανταστικού (αλλά με την ευρεία έννοια), και δεν εννοώ γενικά τα
βιβλία φαντασίας, αλλά κάποια με συγκεκριμένο αναγνωρίσιμο ύφος
και πρόθεση και από συγκεκριμένους συγγραφείς.
Ετσι, όπως ελπίζω είναι ήδη κατανοητό, αφού οι ταινίες δεν είναι παρά
η δυναμική προέκταση των βιβλίων, συνεχίστηκε και συνεχίζεται με
κινηματογραφικές ταινίες, έχοντας πλέον μια νέα γκάμα προσβάσεων:
ένα μεγαλύτερο πληθυσμό από τους αναγνώστες βιβλίων: τους θεατές
ταινιών.
Το μήνυμα μπορεί πλέον να σε βρει μέσα από μια ταινία, εκεί που δεν το περιμένεις
εκεί που δεν είχες την πρόθεση να το ψάξεις.
Μπορεί να διαδοθεί σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο μέσα σε δύο-τρεις μήνες, ίσως
σε όλους τους πιθανούς αποδέκτες του.(σε αντίθεση με τα βιβλία, που πάντα
απευθύνονται σε μια ελίτ, κυκλοφορούν συστημένα και έχουν εξαιρετικά αργή
διάδοση).
Έτσι οι συγκεκριμένες ταινίες γίνονται "πύλες", είναι το συνειδησιακό άνοιγμα μιας πόρτας
για τους μη ενημερωμένους, τελικά οδηγούν στα συγκεκριμένα βιβλία, στην ενημέρωση,
από εκεί σε συγκεκριμένους ανθρώπους, από εκεί σε μια εποπτεία μιας ολόκληρης
μυστικής ιστορίας των ιδεών, και τελικά στην προσωπική συμμετοχή σε αυτόν τον
μυστικό πόλεμο, όπως τον καταλαβαίνει ο καθένας και όπως μπορεί να συμμετέχει ο
καθένας...."
Παντελής Γιαννουλάκης
περιοδικό Strange, Φεβρ.2005, τ.85

12 MONKEYS (Terry Gilliam, 1995)


BEIGH JOHN MALKOVICH ( Spike Jonze, Charlie Kaufman, 1999)

Παντελής Γιαννουλάκης.
Τώρα κατάλαβα.
Είναι η καλύτερη πένα και πολύ ψαγμένος.
Τον γνώρισα και από κοντά και μιλήσαμε.
Θανάσης Βέμπος και Παντελής Γιαννουλάκης είναι δύο ερευνητές συγγραφείς που κινούνται στο μεταίχμιο μεταξύ ορθολογικού και παραφυσικού.
Εκεί κινούμαι κι εγώ και γι αυτό στην αρχή νόμιζα ότι αναφέρεσαι σε υποσυνείδητα μηνύματα λεπτομέρειες σε μια εικόνα με σύμβολα κλπ.
Δεν τα υποτιμώ όλα αυτά αλλά δεν πιάνω τη λεπτομέρεια.

Λογοτεχνία: Ξεκίνησα με διήγημα γιατί εκεί η ιδέα υπάρχει συμπυκνωμένη.
Όπως και στην ταινία μικρού μήκους.
Τουλάχιστον για κείνους που επιδιώκουν μία γρήγορη είσοδο στο χώρο της λογοτεχνίας ή του κινηματογράφου.

Και κάποιες ελληνικές ταινίες κάνουν τέτοια ανοίγματα πύλες.
Οι ταινίες αυτές δεν είναι από τις χιλιοπαιγμένες ή τις πολύ δημοφιλείς.

Ο άνθρωπος του τρένου του 1958 είναι μία από αυτές.
Απροσδόκητο τέλος και οι ερμηνείες καταπληκτικές.

Εκείνος κι εκείνη
Αινιγματική ταινία αρχών του 70
Σχετική με τη φυγή προς τη φύση.

Αυτές μου έρχονται τώρα.

Είχα ανακαλύψει πολλές που δεν τις είχα ξαναδεί στην τηλεόραση.

DARK CITY (Alex Proyas, 1998)


PLANETE SAVAUGE (Rene Laloux, 1973)

FIGHT CLUB (David Fincher,1999)
"Πόσα ξέρεις για τον εαυτό σου αν δεν
συμμετείχες ποτέ σε καμία μάχη ; "



THE GAME (TO ΠΑΙΧΝΙΔΙ) (David Fincher, 1997 )

Καλό θα ήταν να έβαζες και μια μικρή περίληψη σε κάθε ταινία ή κάποια σκηνή που σου έκανε εντύπωση.

Μία ταινία που είναι στο θέμα που αναφέρεσαι είναι η σπονδυλωτή ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΡΑΤΑ
Είναι από τις ταινίες που ενώ πας να δεις σάτιρα κωμωδία στο τέλος μόνο κωμωδία δεν δεν είναι.

Πάνε πολλά χρόνια που την είδα σε ένα θερινό σινεμά.
Όμως μία σκηνή μου έμεινε και με τα πρόσφατα γεγονότα μου έρχεται στο μυαλό.

Ο υποχόνδριος και φοβικός τύπος που προσέχει στο δρόμο μην τον παρακολουθεί κάποιος απολυμαίνει τα χέρια του. Γυρίζει σπίτι του και διπλοκλειδώνει την πόρτα Κλείνει παράθυρα.
Η γυναίκα του σερβίρει μακαρόνια Κάθεται να φάει ΄πνίγεται με το μακαρόνι και πεθαίνει.

https://kemes.wordpress.com/2016/06/23/ ... %B5%CF%81/

Με το χιούμορ λες πολλά.
Κάποιες ταινίες οι λεγόμενες κωμικές δεν είναι και τόσο κωμικές.
Πιο σοβαρές από τις σοβαρές.

Παράδειγμα η ταινία ΝΟΜΟΤΑΓΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Το δραματικό πικρό φινάλε δεν είναι για κωμωδία.

Όποιος δεν την έχει δει ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ
Αξίζει

doctormarkon έγραψε: ↑

Τρί 28 Ιούλ 2020, 10:50

Καλό θα ήταν να έβαζες και μια μικρή περίληψη σε κάθε ταινία ή κάποια σκηνή που σου έκανε εντύπωση.

Μία ταινία που είναι στο θέμα που αναφέρεσαι είναι η σπονδυλωτή ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΡΑΤΑ
Είναι από τις ταινίες που ενώ πας να δεις σάτιρα κωμωδία στο τέλος μόνο κωμωδία δεν δεν είναι.

Πάνε πολλά χρόνια που την είδα σε ένα θερινό σινεμά.
Όμως μία σκηνή μου έμεινε και με τα πρόσφατα γεγονότα μου έρχεται στο μυαλό.

Ο υποχόνδριος και φοβικός τύπος που προσέχει στο δρόμο μην τον παρακολουθεί κάποιος απολυμαίνει τα χέρια του. Γυρίζει σπίτι του και διπλοκλειδώνει την πόρτα Κλείνει παράθυρα.
Η γυναίκα του σερβίρει μακαρόνια Κάθεται να φάει ΄πνίγεται με το μακαρόνι και πεθαίνει.

https://kemes.wordpress.com/2016/06/23/ ... %B5%CF%81/

Από κάποια στιγμή και μετά θα γίνει και αυτό, όχι όμως για τις πλέον εμβληματικές.
Οποιος δεν τις γνωρίζει έχει- κατά την γνώμη μου- βασικά κενά στον τομέα αυτό
και να φροντίσει, άμα θέλει να τα καλύψει.
Νισάφι πια με έτοιμη και μασημένη τροφή......
Μιλάμε ότι θα παρουσιαστούν πάνω από 150 ταινίες.
Οταν έκανε το μοναδικό- και ανεπανάληπτο( έξ όσων γιγνώσκω)- αφιέρωμα
σε αυτού του είδους τον κινηματογράφο το περιοδικό strange και ο Π. Γιαννουλάκης ήταν
το σωτήριο έτος 2005. Δύσκολες ακόμα εποχές ...
Σήμερις με ένα απλό "γκουγκλάρισμα" βρίσκεις πλείστες πληροφορίες
για τις εν λόγω ταινίες.
(θα μιλάτε για την παρακάτω ταινία υποθέτω, )

Έκανα περίληψη σε μικρού μήκους που θυμάμαι αφού είναι σπονδυλωτή.
Το σκετς με την Ορνέλα Μούτι αεροσυνοδό που γνωρίζει έναν τύπο και περνούν υπέροχα.
Της προσφέρει λουλούδια την κοιτάει στα μάτια και στο τέλος της δίνει ένα δώρο.
Όταν το αεροπλάνο απογειώνεται γίνεται έκρηξη.
Το δώρο ήταν βόμβα.

Δεν βάζω αφίσα.
Προτιμώ κριτικές ή κάτι που έχει γραφτεί για την ταινία.
Αν θέλεις να βρω και τις ελληνικές που έχουν μήνυμα και είναι δυνατές.
Από τις ταινίες που δεν έπαιξε ποτέ η τηλεόραση.

doctormarkon έγραψε: ↑

Τρί 28 Ιούλ 2020, 11:35

Δεν βάζω αφίσα.
Προτιμώ κριτικές ή κάτι που έχει γραφτεί για την ταινία.
Αν θέλεις να βρω και τις ελληνικές που έχουν μήνυμα και είναι δυνατές.
Από τις ταινίες που δεν έπαιξε ποτέ η τηλεόραση.

Δεν είμαι ο "ιδιοκτήτης " του νήματος.
Κάθε βοήθεια και κριτική[*] ευπρόσδεκτη.
Για μένα το θέμα είναι, ότι η αφίσα αποτυπώνεται
πιο έντονα στην μνήμη δηλ. σαν σήμα είναι
αναμφίβολα πιο ισχυρό και αναγνωρίσιμο.

[*] Εξαιρούνται οι ξανθές επειδή θεωρώ τον εαυτό μου
μοντέρνο και συνεπώς "δικαιωματιστή"

BRAZIL (Terry Gilliam, 1985)


TRUMAN SHOW (Peter Weir, 1998)

THEY LIVE ( ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ, John Carpenter, 1988)



SPARTACUS ( ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, Stanley Kubrick, 1960)

JACOB'S LADDER (ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ, Andrian Lune, Bruce Joel Rubin, 1990)
" Ο ήρωας, ένας βετεράνος του Βιετνάμ, καθώς ξετυλίγεται η καθημερινότητά του
βρίσκεται να ζει σε μια εναλλακτική πραγματικότητα. Δαίμονες εμφανίζονται όλο και
πιο συχνά γύρω του και τον τρομοκρατούν, παρακμάζει η πραγματικότητά του και
αρχίζει να ακολουθεί τα ίχνη μιας συνωμοσίας"






NOTHING ( ΤΙΠΟΤΕ, Vincenzo Natali, 2003)
" Σουρεαλιστική και παράδοξη ταινία , δύο αποτυχημένοι τύποι ζουν σε ένα σπίτι
που βρίσκεται στριμωγμένο ανάμεσα στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας της εθνικής
οδού του Τορόντο. Ξαφνικά κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει."

FINAL APPROACH (ΤΕΛΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, Eric Steven Stahl,1991)
" Ενας πιλότος απόρρητου πειραματικού αεροσκάφους καταρρίπτεται, χάνει
τον εαυτό του,και τον ξαναβρίσκει στο ιατρείο ενός σοφού ψυχαναλυτή.
Ο χωροχρόνος παύει να είναι γραμμικός, τα πάντα γίνονται σχετικά, και
ανακαλύπτει ότι μπορεί να επισκεφτεί περασμένες στιγμές της ζωής του"




THE 13TH FLOOR (ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΑΤΩΜΑ, Josef Rusnak,1999)
" Ένα ολογραφικό πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης, κατασκευασμένο σε
ένα υπερ-υπολογιστή, το οποίο έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη πόλη και
μια ολόκληρη περασμένη εποχή και ένα πληθυσμό που έχει την ψευδαίσθηση
ότι είναι κανονικοί άνθρωποι με προσωπικότητα."