Ιδεογραφήματα

Οχι, δεν είναι κάποιο δοκίμιο. Ήθελα απλώς να μοιραστώ την δική μου εμπειρία.

Ένα πρόσφατο πάθος μου, είναι το θέατρο. Πέριση γράφτηκα (κατα μεσής της χρονιάς) σε ένα εργαστήριο θεάτρου, κυρίως επειδή είμαι και λίγο ψώνιο χωρίς αιτία και όπως έλεγα "πρέπει να γίνω ψώνιο με αιτία". Γρήγορα όμως, έγινε αυτό που περίμενα όλη την εβδομάδα για να έρθει: η μέρα που έχω θέατρο.
Δεν έχει να κάνει με το πόσο καλός ηθοποιός μπορείς να είσαι. Το θέατρο είναι πιο δυσκολο απ'οτι όλοι μας πιστεύουμε. Είναι το ταξίδι του θεάτρου όμως εκείνο που σε τραβάει συνέχεια κοντά του.
Το βασικότερο όλων είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Και όσο νομίζεις πως τον ξέρεις θα εκπλαγείς για το πόσα πράγματα αγνοείς ακόμα. Θα εκπλαγείς για το πόσα πράγματα σου διαφεύγουν μέσα απο την καθημερινότητα. Θα πρέπει να ανασύρεις εικόνες και συναισθήματα απο μέσα σου και να τα βγάλεις προς τα έξω. Θα εκπλαγείς το πόσο κλεισμένοι συναισθηματικά είμαστε στον εαυτό μας και τελικά πόσο φοβόμαστε να εκτεθούμε δείχνοντας τους εαυτούς μας.

Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει την δυνατότητα να κάνει μαθήματα θεάτρου σε κάποιο ερασιτεχνικό εργαστήρι. Είναι ένα καταπληκτικό ταξίδι στον εαυτό μας. Με τα παιδιά του θεάτρου αστειευόμαστε και λέμε "η ώρα της ψυχοθεραπείας μας" αλλά πέρα απο τα αστεία είναι ακριβώς αυτό.

Σε δυο μέρες ανοίγει και πάλι το εργαστήρι μας και δεν βλέπω την ώρα να ξαναρχίσω μαθήματα. Είναι κάτι που περιμένω όλο το καλοκαίρι.

Μόλις απάντησες σε κάτι που θελα να σε ρωτήσω.
Αν σπουδάζεις θέατρο η αν παίζεις στο θέατρο ήδη.

Σε καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί έχω σπουδάσει θέατρο
σε δραματική σχολή και αντιλαμβάνομαι πλήρως αυτά που γράφεις.

Ειδικά η περίοδος των σπουδών είναι ίσως η πιο ευτυχισμένη
και στα σίγουρα είναι η περίοδος που ψάχνεσαι περισσοτερο από όλες.

Μπορεί κανείς να ξαναβρεί αυτή την χαρά της εξερευνήσεις του εαυτού
σε περίοδο προβών.
Ιδιαίτερα αν οι πρόβες έχουν διάρκεια και πέσεις σε λεγόμενο
"δύσκολο" σκηνοθέτη.

Καλή Αρχή και καλή συνέχεια.

Nα'σαι καλά!

Η αλήθεια είναι οτι όλα αυτά που γράφω, μπορεί να τα καταλάβει πλήρως μόνο όποιος το έχει μέσα του βιωματικά, άλλωστε το θέατρο είναι βιωματικό.

Απ'ότι κατάλαβα παίζεις θέατρο και επαγγελματικά και σε ζηλεύω λίγο η αλήθεια είναι. Κυρίως γιατί η αίσθηση πάνω στο σανίδι, είναι μοναδική.

Προς το παρόν έχω κάνει μια παράσταση (παρουσίαση ουσιαστικά) και όταν είδα το βίντεο σοκαρίστηκα λίγο βλέποντας τα λάθη μου. Κατέληξα οτι πρέπει να κάνω δυο πράγματα:
Το πρώτο είναι να φέρω τον εαυτό μου στα άκρα. Αν δεν σε φέρουν στα άκρα (αυτό με τον δύσκολο σκηνοθέτη που έλεγες), ποτέ δεν θα μπορέσεις να αφησεις οτιδήποτε έχεις μέσα σου προς τα έξω. Ήδη έχω πει στην δασκάλα μας να μας δυσκολέψει όσο δεν πάει.
Το δεύτερο δυστυχώς δεν διορθώνεται πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ δύσκολα και είναι η φωνή μου. Απο την φύση μου μιλάω αργά (κάτι που μου λένε οτι είναι καλό στο θέατρο) αλλά μονότονα. Ενώ δηλαδή εγώ ακούω την φωνή μου να έχει πάνω και κάτω, στην πραγματικότητα η φωνή μου είναι εντελώς επίπεδη. Πως θα το διορθώσω αυτό μετά απο 30 χρόνια δεν ξέρω και είναι απο τις μεγάλες μου ανασφάλειες και κολλήματα.

Ένα καλό λύσιμο χρειάζομαι

seliniasmenos έγραψε:Απ'ότι κατάλαβα παίζεις θέατρο και επαγγελματικά και σε ζηλεύω λίγο η αλήθεια είναι. Κυρίως γιατί η αίσθηση πάνω στο σανίδι, είναι μοναδική.

έχει συμβεί και αυτό αλλά λίγες φορές.
Απομακρύνθηκα νωρίς από αυτό τον χώρο για διάφορους λόγους.
Όμως το να παίζεις είναι κόλλημα.
Μου αρέσει πολύ και δεν θα σταματήσω πότε να το θέλω και να είμαι πρόθυμη.
Έχω κάνει πολλά σεμινάρια έκτοτε μόνο και μόνο για να ξαναζω
αυτό που περιγράφεις.
άλλωστε πόσοι άνθρωποι μπορούνε να πουν όταν πάνε για δουλειά ότι
πάνε να παίξουνε. (ίσως οι ποδοσφαιριστές )

εγώ το σπούδασα κανονικά σε δραματική
και τα μαθήματα ήταν σε καθημερινή βάση
και τουλάχιστον 5 με 6 ώρες οπότε εκεί ζεις μόνο αυτό για τρία χρόνια.
Πολλοί διαφορετικοί δάσκαλοι μπορουν να επιδράσουν πανω σου
με διαφορετικό τρόπο και έτσι μπορείς να λυθείς τελικά.
ευλογημένες στιγμές πραγματικά. ζωντανές.

seliniasmenos έγραψε:Απο την φύση μου μιλάω αργά

εγώ ήμουν ακριβώς το αντίθετο. Παπατρέχας.
ισοπέδωνα τα πάντα. Αλλά μαθαίνεις. αφουγκράζεσαι. βρίσκεις ρυθμό.

Σημασία έχει να μην φοβάσαι να εκτίθεσαι.
γιατί είτε φοβάσαι είτε όχι.... εκτίθεσαι.
Αυτό δεν το γλυτώνεις όσο και να θες να κρυφτείς.

Και το άλλο είναι η ωραιοπάθεια.
Μέγα εμπόδιο στο λύσιμο και στην πηγαία εσωτερική έκφραση.

Πάντως είτε καταλήξει κανείς να γίνει ηθοποιός η όχι είναι μεγάλο σχολείο
το θέατρο και η προσέγγιση ενός ρόλου.

Χαίρομαι πολύ που το κανεις και που σου αρέσει τόσο.

Το θέατρο είναι ίσως το μόνο που δεν έχω δοκιμάσει.... Ούτε και πιστεύω ότι θα το κάνω και ποτέ (δεν το
αποκλείω, αλλά δεν το πιστεύω).... Κάποια φιλαράκια μου πάντως από Θεσσαλονίκη είχαν φτιάξει την δική
τους θεατρική ομάδα.... Με πολύ κόπο και μεράκι κατάφεραν τρεις συνεχόμενες χρονιές να βγάλουν 4
διαφορετικές παραστάσεις.... Μιλάμε για παιδιά με ταλέντο.... Ο ένας από αυτούς τρελαμένος με το θέατρο,
και πιστεύω πως μ' αυτό θα ασχοληθεί σ' όλη του τη ζωή.... Ένας άλλος είναι στη Σχολή Θεάτρου στη
Θεσσαλονίκη.... Παίζει να περνάει καλύτερα απ' όλους μας... Έχω δει φωτογραφίες που έχει βάλει, και
πραγματικά ζήλεψα! Επειδή έτυχε να βρεθώ σε πολλές από τις πρόβες των παιδιών... Εντάξει, το κλίμα
είναι φοβερό.... Άλλες φορές γέλια, άλλες νεύρα.... Αλλά την επόμενη φορά όλα έχουν λυθεί.... Κάθε
μορφή τέχνης για μένα είναι σημαντική.... Και αναρωτιέμαι τι θα κάναμε αν δεν υπήρχε το θέατρο, η μουσική,
ο χορός, η ζωγραφική.... Μόνο μέσα από αυτά ένας άνθρωπος νιώθει.... Βγάζει την ψυχή του, κομμάτια του
εαυτού του, της ίδιας του της ύπαρξης..... Ίσως αυτή την περίοδο είναι ακόμα πιο αναγκαία η ενασχόληση με
κάτι από τα παραπάνω.... Μέσα από αυτές τις στιγμές που χαρίζεις στον εαυτό σου, νιώθεις πως η ρουτίνα
χάνεται.... Παγώνει....

Irene3006 έγραψε:Επειδή έτυχε να βρεθώ σε πολλές από τις πρόβες των παιδιών... Εντάξει, το κλίμα
είναι φοβερό.... Άλλες φορές γέλια, άλλες νεύρα.... Αλλά την επόμενη φορά όλα έχουν λυθεί......

Kατ'αρχάς να το δοκιμάσεις όποτε βρεις χρόνο. Είμαι σίγουρος οτι δεν περιμένεις το θέατρο όπως είναι.
Αλλά αυτό που έβαλα στην παράθεση, είναι αυτό που με έκανε να γελάσω περισσότερο.
Η Ιον θα έχει περισσότερες ιστορίες να πει.
Είμαστε λίγες μέρες πριν την παράσταση/παρουσίαση. Εντελώς άπειροι όλοι μας και δεδομένης της πίεσης, όλο διαφωνούσαμε, όλο βγάζαμε την πίστη στην δασκάλα μας, μέχρι και να την ακυρώσουμε λέγαμε. Παρ'όλα αυτά, πρόβες κάθε μέρα, με γέλια, με αμφιβολίες, διαφωνίες, φωνές...
Αλλά μόλις πια φτάσαμε λίγη ώρα πριν την παράσταση κάναμε όλοι μας ένα κύκλο. Εκεί νομίζω καταλάβαμε το πόσο είμαστε δεμένοι.
Ηθοποιοί δεν είμαστε, αλλά με χαροποιησε μονάχα ένα πράγμα: Σχολίασαν όλοι το πόσο δεμένοι φαινόμασταν μεταξύ μας.
Είναι περίεργο πως όλες αυτές οι εντάσεις σε δένουν με κάποιον. Αυτό συμβαίνει και έξω απο το θέατρο, πάρε τα ΙΔΕΟ παράδειγμα.
Νομίζω οτι μετά την παράσταση, αυτό που έλλειπε σε όλους μας ήταν οι πρόβες... και όχι η παράσταση...
Είναι το ταξίδι αυτό που μετράει...

Ίσως και να το δοκίμαζα..... Είπα δεν το αποκλείω, απλά δεν κάνουν όλοι για όλα.... Προτιμώ δηλαδή να
κάνω κάτι σχετικό με μουσική, παρά με θέατρο.... Οι φίλοι μου Σελ ήταν όλοι (όταν ξεκίνησαν) 15-19....!
Μιλάμε πιτσιρίκια, και χωρίς κανέναν δάσκαλο! Αλλά από τα 10 άτομα οι 4 ήταν ταλεντάρες.... Και δεν το
λέω επειδή είναι φίλοι μου (βέβαια, αφού είναι φίλοι μου, δεν θα μπορούσαν να 'ναι κάτι λιγότερο )....
Ας πούμε βγαίναμε για καφέ, και σε ανύποπτο χρόνο κάποιος θα πετούσε επική ατάκα από κάποια παράσταση
που θυμήθηκε.... Και συνεχιζόταν... Στις πρόβες ενίοτε πέφταμε στο πάτωμα από τα γέλια, κι ενίοτε έπεφταν
καντήλια (μιλάμε για πολύ βρισίδι).... Παρ' όλ' αυτά, το αποτέλεσμα, συγκριτικά με τα μέσα που διέθεταν τα
παιδιά, ήταν απρόσμενα καλό....! Καλή αρχή στα μαθήματα Σελ...! Και να περνάτε καλά!

seliniasmenos έγραψε:Νομίζω οτι μετά την παράσταση, αυτό που έλλειπε σε όλους μας ήταν οι πρόβες... και όχι η παράσταση...
Είναι το ταξίδι αυτό που μετράει...

εδώ sel έπιασες όλο το νόημα.
Αυτό ακριβώς είναι όλο και όλο το κέδρος του ηθοποιού.
Κατά τα άλλα όλα όσα λέτε περί αστείων και καζούρας (άπαιχτα στο χώρο)
περί νεύρων και θυμών(επίσης άπαιχτα στο χώρο )
έχετε απόλυτο δίκιο.

Το νεανικό μου όνειρο ήταν να γίνω ηθοποιός..
Είχα ανακοινώσει στους γονείς μου μάλιστα οτι δεν ενδιαφέρομαι για πανεπιστήμια και τέτοια, παρά μόνο να μπω σε δραματική σχολή. Οι συζητήσεις με την οικογένεια, κατέληγαν σε ήπιες διαφωνίες, μέχρι που ο μπαμπάς το έπαιξε έξυπνα και διπλωματικά: μπές παιδί μου στο Πανεπιστήμιο να ...γαϊδουροδέσεις και το κοιτάς και για δραματική σχολή. (κάτι ήξερε ο μπαμπάς.. ) Στο Πανεπιστήμιο ούσα, φυσικά δεν μπήκα σε δραματική σχολή, ασχολήθηκα όμως ερασιτεχνικά με την τότε θεατρική ομάδα έστω και λίγο..Η εμπειρία των θεατρικών δρώμενων πραγματικά σε βοηθά να βρεις και να εξελίξεις τον εαυτό σου και αυτά που αποκομίζεις πραγματικά πρέπει να τα ζήσεις για να τα κατανοήσεις..

Τελικά όπως όλοι οι frustrated artists, έγινα καθηγήτρια.. ! Και πάλι κοινό έχω και η τάξη είναι ένα μικρό θεατράκι, όπου πολλά πράγματα διδάσκονται παραστατικά (λέμε τώρα..)

Καλή αρχή Σελ! Περιμένουμε να μας καταθέσεις τις εμπειρίες σου!