Δημοσίευση
από Nemesis » Δευ 23 Απρ 2007, 13:07
εκ μεταφοράς
Fabius Maximus
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Joined: 15 Dec 2006
Posts: 421
PostPosted: Wed Apr 04, 2007 1:21 pm
---------------
Κοντεύει ένας μήνας που παίζεται στους κινηματογράφους η ταινία 300, η οποία έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Λόγω της αγάπης μου προς την ιστορία και της ιδιαίτερης αδυναμίας που τρέφω στην προχριστιανική Ελλάδα δεν θα μπορούσα να μην τη δω.
Η ταινία, όμως, δεν ήταν ιστορική. Στις Θερμοπύλες δεν πολέμησαν τέρατα, ο Λεωνίδας δεν πεθαίνει τελευταίος, ούτε και ο Εφιάλτης έμοιαζε έτσι. Τα περί βασίλισσας και εφόρων ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Ελάχιστα είναι τα ορθώς ιστορικά στοιχεία. Όχι οι 300 είναι κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ. Πρόκειται για μια επική συμβολική παραβολή, της αιώνιας μάχης που δίνουν οι πάντοτε λίγοι ελεύθεροι άνθρωποι απέναντι στον ολοκληρωτισμό και στην τυραννία.
Όλη η πορεία του Λεωνίδα είναι αυτή η πάλη με ό,τι απειλεί να καταδυναστεύσει την ψυχή ανθρώπου που θέλει να είναι ελεύθερος. Μικρός ακόμα νικά το φόβο για το σκοτάδι και την άγρια φύση (η σκηνή με το λύκο). Και αργότερα, το δεύτερο βήμα, η ρήξη με τις κοινωνικές φοβίες, που ως σύμβολο έχουν τους εφόρους. Ο Λεωνίδας δεν διστάζει να απαρνηθεί το κατεστημένο και την άρρωστη, παραμορφωμένη, ξεπουλημένη παράδοση απομεινάρι μιας σκοτεινής εποχής που θέλει να τον κρατεί δέσμιο της.
Και φτάνουμε στις Θερμοπύλες. Εκεί ο Λεωνίδας θα δώσει την ύστατη μάχη με τον ίδιο τον Θεό Βασιλιά, τον υπέρτατο τύραννο. Ο Ξέρξης δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο Θεός Αφέντης που θέλει την υποταγή του ανθρώπου και κατακτά τον κόσμο με όπλο τον φόβο. Τον φόβο του θανάτου.
Ζητά ο Θεός να τον κάνει δούλο για να του χαρίσει τη ζωή και τιμές μεγάλες, αλλιώς αφανισμός τον περιμένει. Αφανισμός και λησμονιά. Στο φόβο του θανάτου και της ανυπαρξίας, αυτή η δεισιδαιμονία του Θεού που τα υπόσχεται όλα και το μόνο που ζητά είναι η ελευθερία της ψυχής σου, πόσο γλυκιά μπορεί να φαίνεται… Ο Λεωνίδας, όμως, δεν προσκυνά και έπεσαν πάνω του όλοι οι προαιώνιοι φόβοι του ανθρώπου. Ολα τα τέρατα και οι δαίμονες που γεννά η ανθρώπινη ψυχή.
Στο τέλος αντιμετωπίζει ακόμη και αυτούς τους Αθάνατους που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο ίδιος ο θάνατος, η άβυσσος και η ανυπαρξία. Ο Λεωνίδας, ωστόσο, μένει ακλόνητος και ισχυρός. Φαίνεται για μια στιγμή πως νίκησε, ο Θεός Βασιλιάς δεν μπορεί να περάσει τους Θερμοπύλες. Τα εκατομμύρια των δούλων του είναι αδύνατο να καταβάλουν μια χούφτα ελεύθερους άνδρες. Η νίκη μπορεί να είναι δυνατή.
Ο Λεωνίδας, όμως, είναι θνητός και τότε εμφανίζεται ο Εφιάλτης. Ο παραμορφωμένος Σπαρτιάτης. Η προδοσία έρχεται από το ίδιο του το αίμα, από το σώμα του. Η αρρώστια και το γήρας ανοίγουν την πίσω πόρτα στα στοιχειά της δεισιδαιμονίας και του φόβου, να εισβάλλουν. Ο Λεωνίδας είναι πλέον κυκλωμένος από την ίδια του την μοίρα. «Είθε Εφιαλτή να ζήσεις για πάντα», είναι η ειρωνεία του Σπαρτιάτη πολεμιστή προς τον προδότη που σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος, γιατί αιώνια ζωή δεν υπάρχει παρά μια απατηλή ψευδαίσθηση.
Ο Βασιλιάς Θεός για τελευταία φορά του προσφέρει τα πάντα, με αντάλλαγμα να τον προσκυνήσει. Η μάχη έχει κριθεί. Ο Λεωνίδας αρνείται, δεν θέλει να γίνει δέσμιος μιας ψεύτικης σωτηρίας και με τον ηρωικό θάνατο του χτυπάει και ματώνει το Θεό. Πεθαίνοντας ως ελεύθερος άνθρωπος και όχι ως δούλος νικάει τη δεισιδαιμονία. Κατεβάζει τον Βασιλιά Θεό από τον θρόνο του. Ο Ξέρξης περνάει από τις Θερμοπύλες, αλλά πλέον δεν είναι άτρωτος. Ο Θεός που αιμορραγεί και μπορεί και να σκοτωθεί. Ισως σε μια άλλη μάχη, όταν δεν θα υπάρχουν μόνο 300 να υπερασπιστούν τα στένα.
«Να με θυμάστε», αυτή ήταν η μοναδική εντολή του Λεωνίδα…«να με θυμάστε». Και η μνήμη του πυρώνει τις καρδιές των ελευθέρων ανθρώπων. Και νάτοι, στις Πλαταιές δεν υπάρχουν μερικές δεκάδες, αλλά χιλιάδες αγέρωχοι Ελληνες, αποφασισμένοι να αφανίσουν μια για πάντα «την δεισιδαιμονία και τον μυστικισμό», όπως λέει ο αφηγητής στο τέλος της ταινίας.
_________________
If you want to make beautiful music, you must play the black and the white notes together.
Richard M. Nixon
SystemFreaks™
