Πεπρωμένο

[Nikos Apomakros]

Ζούμε σ'έναν κόσμο ατελείωτων επιρροών, δηλαδή απείρων αιτιών και των αποτελεσμάτων τους,
τα οποία με την σειρά τους γίνονται αιτία νέων αποτελεσμάτων... ένας φαύλος κύκλος του οποίου
μας διαφεύγει η κατανόηση-αντίληψη της αρχής όσο και του τέλους. Όπως και για οτιδήποτε άλλο
σε αυτό που ονομάζουμε "σύμπαν", έτσι και η διάπλαση κάθε τμήματος της ανθρώπινης υπόστασης
(συναίσθημα, πνεύμα, σώμα) επέρχεται ως αποτέλεσμα απείρων παραμέτρων, εκ των οποίων είμαστε
σε θέση να μην αντιλαμβανόμαστε παρά ένα ελάχιστο κομμάτι.

Επειδή το έχω συζητήσει αρκετές φορές και με διάφορους τύπους ανθρώπων, λέω πλέον με βεβαιότητα
ότι ο άνθρωπος ενώ αποδέχεται το γεγονός ότι για κάθε αποτέλεσμα υπάρχει τουλάχιστον μια αιτία
(αμέτρητες όμως σε βάθος χρόνου βάσει συσχετισμών), αρνείται να εμβαθύνει στη σημασία αυτού του
κανόνα και να αποδεχτεί ότι ΚΑΘΕ κίνηση ΚΑΘΕ ύπαρξης είναι απόλυτα καθοδηγούμενη, διόλου τυχαία
και σε καμμία περίπτωση στιγμιαίο αποτέλεσμα. Δηλαδή αρνείται να αποδεχτεί ότι επέρχεται ΠΑΝΤΑ ως
αποτέλεσμα απείρων προηγηθείσων, σχετικών με αυτήν, κινήσεων, όπου το "σχετικών" αγγίζει την Αρχή
(αν Αρχή υπήρξε).

Κάτι τέτοιο αυτομάτως σημαίνει πως οτιδήποτε θεωρούμε "δικό μας" και το ονομάζουμε περήφανοι
πχ "Επιλογή", "Σκέψη", "Προσωπικότητα", "Στόχος", "Συναίσθημα", στην ουσία είναι παρανόηση η οποία
οφείλεται στην άγνοιά μας περί του τι ακριβώς συνέβη πριν επέλθει η αντίστοιχη συγκεκριμένη "κίνηση".
Επίσης αρνούμαστε να δεχτούμε (ή αδυνατούμε... ή και τα δύο) ότι κάθε κίνηση είναι προδιαγεγραμμένη
από την στιγμή που συνέβη (αν συνέβη) η πρώτη πρώτη κίνηση πριν άγνωστο χρονικό διάστημα. Από την
δημιουργία ενός πλανήτη μέχρι το κουκουνάρι που έπεσε στις 01:33:12 το βράδυ της Πέμπτης στον Λυκαβηττό,
όλα είναι προδιαγεγραμμένα, πεπραγμένα κατά μια έννοια. Ένα σύμπαν κινήσεων προδικάζει την εξέλιξη,
επιφέρει το όποιο αποτέλεσμα. Θα μπορούσα να το περιγράψω εύκολα με μια και μόνο λέξη. Domino.

Το ξέρω ότι όσοι διαβάσουν τα άνωθι, θα έχουν άπειρες διαφωνίες. Δεν περιμένω κανέναν να συμφωνήσει.
Είναι απλώς μια άποψη. Αυτή στην οποία οδηγήθηκα (επήλθε) να πιστεύω.


Τελικά μπορούμε να ορίσουμε τίποτα; ή όλα ορίζονται διαφορετικά για το καθένα από εμάς;
Υπάρχει «παρθενογέννηση» ;

Ίσως πρέπει να αναλογιστούμε το πως ακριβώς αντιλαμβανόμαστε την έννοια "ορίζω", πριν πούμε το οτιδήποτε.
Θα προσπαθήσω να μην μπερδέψω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Αν μιλήσουμε για το ρήμα "ορίζω" σε κάπως
πιο οικουμενικό επίπεδο (δλδ έστω για ένα ακόμα άτομο πέρα από τον εαυτό μας), τότε κατά τη γνώμη μου,
ο οποιοσδήποτε "ορισμός" στη πραγματικότητα είναι ανέφικτος κι αποτελεί ψευδαίσθηση, γιατί κινείται σε πλαίσια
εκγενίκευσης εξαιτίας της διαφορετικότητας στην αντίληψη, τις αναμνήσεις/εμπειρίες, τη συναίσθηση ή ακόμα
και τις ίδιες τις αισθήσεις, που είτε μεμονωμένα είτε όλα μαζί επιφέρουν σχετικότητα/υποκειμενικότητα.
Καθένας αντιλαμβάνεται, απομνημονεύει και συγκρίνει (απαραίτητη προϋπόθεση) το οτιδήποτε με ξεχωριστό,
μοναδικό τρόπο. Η άποψη μου είναι ότι σαφώς ΜΠΟΡΕΙΣ να ορίσεις το οτιδήποτε, ωστόσο ο κάθε Ορισμός που θα
δώσεις, θα είναι ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ αντιληπτός μόνο από σένα τον ίδιο και μόνο αποσπασματικά αντιληπτός (γενίκευση)
από οποιονδήποτε άλλο.
Εδώ ακριβώς κολάει και το "Το καλύτερο στον κόσμο μας είναι το ότι ο καθένας μας ζει στον δικό του".


Πιστεύοντας ακράδαντα τα περί αιτιών κι αποτελεσμάτων που ανέφερα παραπάνω, της μοναδικής κατεύθυνσης
προς την οποία οτιδήποτε κινείται και την οποία αντιλαμβάνομαι ως ουσιαστικά πεπραγμένη, ανεξαρτήτως της χρονικής
υπόστασης, όχι, δεν υπάρχει παρθενογέννηση. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με έναν από τους βασικότερους νόμους
του Κόσμου όπως τον ξέρουμε. Έχω ξαναπεί παρόμοιο παράδειγμα και στο παρελθόν. Το να φανταστώ έναν ιπτάμενο
βάτραχο με ουρά αλεπούς κι αυτιά γαιδάρου, μπορεί να είναι μοναδικό ως ιδέα. Ωστόσο υπήρξαν πολύ συγκεκριμένοι
λόγοι, οι οποίοι με οδήγησαν να δώσω το συγκεκριμένο παράδειγμα, στο συγκεκριμένο φόρουμ, με την συγκεκριμένη
ύπαρξη (πλέον) που μόλις περιέγραψα. Το ότι δεν γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους φαντάστηκα έτσι τον βάτραχο,
δεν σημαίνει ότι ήρθε η εικόνα αυτή ουρανοκατέβατη, ότι γεννήθηκε ξαφνικά, από το πουθενά.

Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν όλα. Κάθε μας σκέψη, φανταστική εικόνα, ιδέα, επιλογή, απόφαση, κτλ προέρχεται
από ένα άπειρο σύνολο συνισταμένων που μας διαφεύγουν. Κι ενώ η καθεμία τους απλώς ασκεί επιρροή, άμεσα ή έμμεσα,
το σύνολό τους αποτελεί καθορισμό. Προκαθορισμό για την ακρίβεια.

[Nikos Apomakros]

Μερικές φορές φαίνεται κάπως μαγικό να εστιάζουμε στις λέξεις, αναλύοντας τις
σε κάτι σαν ιστορία πίσω από το σύνολο γραμμάτων. Ειδικά η λέξη "πεπρωμένο"
με μαγεύει. Έχει για μένα μια ιστορία που περιγράφει απόλυτα σε μια λέξη τον Κόσμο.

Δεν είναι λίγες οι φορές που προτιμώ να χρησιμοποιώ την λέξη "πεπραγμένο" αντί
"πεπρωμένο", ίσως επειδή είναι ευκολότερη η κατανόηση του τι εκφράζει, για εμάς
που ξέρουμε (κι όχι όπως θα έπρεπε) την νέα ελληνική και μόνο. Το "Πεπρωμένο"
εκφράζει αυτό που ήδη έχει πραχθεί. Δεν είναι ένας προορισμός. Δεν ανήκει καν
στη διάσταση του χρόνου, δεν ασχολείται με παρελθόν, παρόν ή μέλλον.

Σκεφτείτε μια ταινία. Εκτυλίσσεται μεν σε χρονική διάρκεια, προκειμένου εμείς να
μπορέσουμε να την παρακολουθήσουμε, αλλά ως ολότητα προϋπήρχε της έναρξής
της και θα υπήρχε ολόκληρη είτε την παρακολουθούσαμε χρονικά είτε όχι.

Το γιατί "έχει ήδη πραχθεί" αυτό που χρονικά εκτυλίσσεται ακόμη ενδεχομένως εδώ και
δισεκατομμύρια χρόνια (σύμφωμα με τα μεγέθη μας και την αντίληψή μας περί χρόνου),
το αναφέρω στο προηγούμενο δημοσίευμα. Εν ολίγοις όμως θα πω ότι κάποιος που
δέχεται ότι το Σύμπαν λειτουργεί απολύτως αιτιοκρατικά και φιλοσοφεί/αναλύει επάνω
στις συνεπαγωγές αυτού του κανόνα, αντιλαμβάνεται ότι το Πεπρωμένο της όλης "ιστορίας",
η όλη έτοιμη "ιστορία" πριν καν η "ιστορία" αυτή εκτυλιχθεί, είναι κάτι παραπάνω από περίπτωση.
Γίνεται δηλαδή η μοναδική του αλήθεια.

[alkinoos]

Παραθέτεις πολλά πεδία συζήτησης ,αλλά θα εστιάσω σε μερικά.

Όταν γνωρίζουμε ελάχιστα τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου και το πως επεξεργάζεται το κάθε ερέθισμα,τότε ο όρος "ορίζω" δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να αντιληφθούμε ,να κατανοήσουμε ,να ερμηνεύσουμε,να αποκωδικοποιήσουμε το περιβάλλον.Αποφεύγουμε τις νοητικές βουτιές και δεν εκφραζόμαστε γι΄αυτές μη τάχα και μας πουν τρελούς.Αλλά η τρέλα είναι και μορφή συνείδησης,ενός κόσμου όπως λες αποκλειστικά δικού μας και κανενός άλλου.

Έχουμε μάθει ,εκπαιδευτεί,να λέμε την επιλογή μας ως καλή ή ως κακή εκ του αποτελέσματος.Τη δεδομένη χρονική στιγμή ,την εκάστοτε χρονική στιγμή πέρνουμε αποφάσεις,διότι έτσι είναι διαμορφωμένος ο κοινωνικός ιστός.Αν είσαι εκτός ιστού δεν σε νοιάζει τίποτε,οπότε και όλη η συζήτηση είναι άνευ ουσίας.Κάποιοι είναι εκτός και χαίρομαι γι΄αυτούς.Έτσι και η σκέψη μας επηρεάζεται από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες ,το αν είναι δικό μας ή όχι το αποτέλεσμα της σκέψης μας,θέλει πολύ συζήτηση,διότι μας έχει διαμορφώσει η "κοινή γνώμη",το κοινωνικά αποδεκτοί και γενικά ο τρόπος συμπεριφοράς και σκέψης της εποχής σε μιμιτικά όντα σε μεγάλο βαθμό.Έτσι στην ουσία δεν έχουμε πεπρωμένο,τυχαίο και συμπτωματικό ,σ΄ένα κόσμο ατελείωτων επιρροών όπως αναφέρεις,αλλά είναι όλα καθορισμένα πριν καν γεννηθούμε.Είναι πολλοί που δεν το γνωρίζουν αυτό ,όπως είπα και πριν ,σε νοητικές βουτιές υπάρχει θέμα.