Αμπελοφιλοσοφίες

[Lykaina]

(αλλά, αν θέλεις να αμπελοφιλοσοφήσεις, ξαναδιάβασέ με)

Όσες φορές και να το ξαναδιαβάσω, δεν βγαίνει νόημα....
Καλό είναι να φιλοσοφείς νηφάλιος κι όχι υπό την επήρεια των προϊόντων της αμπέλου...

[Τάλως]

(πού είσαι εσύ ρε φαντομά;)

που να μαι? καπου θα τρεχω και εγω ελπιζω να ειστε ολλοι καλα οσο δεν ειμαι εδω να σας προσεχω ε?

[Τάλως]

Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουμε το ίδιο μυαλό, την ίδια ικανότητα, την ίδια δύναμη να εκτελούμε τα πράγματα.

Θα ήταν άδικο να κριθώ εγώ με το δικό σου μέτρο και να κρίνω εγώ εσένα με το δικό μου. Η μηλιά δεν πρέπει να κριθεί με το μέτρο της βελανιδιάς, ούτε η βελανιδιά με το μέτρο της μηλιάς. Η μηλιά θα πρέπει να συγκριθεί με το μέτρο της μηλιάς και η βελανιδιά με το δικό της μέτρο. Όταν κρίνουμε με το δικό μας μέτρο, τότε απλώς προκαλούμε μια αφύσικη τριβή μέσα στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να αρχίζει αυτός να μισεί τον εαυτό του, κι αυτό τον εμποδίζει να βελτιωθεί.

Τούτος ο κόσμος θα εξακολουθήσει παντοτινά να είναι ένα μίγμα από καλό και κακό. Το καθήκον μας είναι να συμπονούμε τον αδύναμο και να αγαπάμε ακόμα και τον φταίχτη. Ο κόσμος είναι ένα απέραντο ηθικό γυμναστήριο όπου όλοι μας οφείλουμε να εξασκούμαστε μέρα και νύχτα ακατάπαυστα. Δράση και φιλοσοφία είναι ένα. Μονάχα οι ανόητοι λένε ότι η δράση και η φιλοσοφία είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Οι σοφοί δεν το λένε.



Κατακλείδα: Η πραγματική ισότητα δεν υπήρξε, ούτε και θα υπάρξει ποτέ πάνω στη Γη.


Πως είναι δυνατόν όλοι μας να είμαστε ίσοι εδώ πέρα; Αυτό το ανέφικτο είδος ισότητας συνεπάγεται το θάνατο του παντός.

Η απόλυτη ισότητα, η τέλεια δηλαδή ισορροπία όλων των δυνάμεων που αγωνίζονται σε όλα τα πεδία, δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει σ' αυτόν τον κόσμο (τον καλό τον χιλιομπαλωμένο...)

Πολύ προτού φτάσει το σύμπαν σ’ αυτήν την κατάσταση, η γη μας θα έχει γίνει πλέον ακατάλληλη για οποιοδήποτε είδος ζωής και δεν θα υπάρχει κανένας εδώ.



(αμπελοφιλοσοφίας το ανάγνωσμα)

αν και η γνωμη μου ειναι οτι η "τέλεια δηλαδή ισορροπία" οπως ειπες θα ηταν απαραδεκτο να ερθει... μια και ισορροπια= ακινησια = θανατος... ολλα στη φυση θα κατερεαν αν δεν ηταν αυτη η ανισορροπια!!!
για αυτο και στη φυση κυριαρχει ενα ειδος "χαοτικης ευταξιας" ολλα ανωκατω και ομως τοσο ωραια φτιαγμενα και αλληλοσυμπληρωμενα!

[Apomakros]

Όσες φορές και να το ξαναδιαβάσω, δεν βγαίνει νόημα....
Καλό είναι να φιλοσοφείς νηφάλιος κι όχι υπό την επήρεια των προϊόντων της αμπέλου..

Καλό είναι και να αμπελοφιλοσοφείς νηφάλιος, θα ήθελα να προσθέσω.

Αλλά μιας κι ανέφερες τα προϊόντα της αμπέλου, ας πούμε μερικές ακόμα αμπελοφιλοσοφίες.


Ίσως η ετυμολογία της λέξης οίνος, να οφείλεται στο «οιόνουν», επειδή γεμίζει έπαρση τον νου ή ίσως ονομάζεται έτσι από την λέξη «όνησις», δηλαδή ωφέλεια, έλεγε ο Πλάτων. Ο ίδιος έλεγε ότι με τις εταίρες, συμβαίνει το εξής παράδοξο: από τα κρασιά, προτιμούν το παλιό, αλλά από τους άντρες τον νέο.


Ο Αριστοφάνης διαπίστωνε ότι «γλυκόπιοτο το γάλα της … Αφροδίτης …. Λέγεται και … κρασί».


Ο Ηρόδοτος ήταν πιο αυστηρός: «Όταν κατεβαίνει το κρασί στο σώμα, επιπλέουν τα κακά λόγια», ενώ ο Σοφοκλής είχε άλλη άποψη: «Η μέθη γιατρεύει την δυστυχία», έλεγε.


Ο Διόνυσος πάλι ανακάτευε το κρασί για τους σώφρονες: «Τρεις μόνο κρατήρες έχω και ανακατεύω το κρασί για τους σώφρονες. Τον πρώτο, για την Υγεία, που γι αυτήν πίνουν πρώτα όλοι. Τον δεύτερο για τον Έρωτα και την Απόλαυση. Τον τρίτο για τον Ύπνο. Μόλις πιουν οι καλεσμένοι, επιστρέφουν στο σπίτι τους. Ο τέταρτος κρατήρας δεν μας ανήκει, γιατί είναι για τις Ύβρεις. Ο πέμπτος για Θόρυβο. Ο έκτος για το τρίκλισμα, ο έβδομος για να πέφτεις, ο όγδοος για μηνύσεις, ο ένατος για κακία και ο δέκατος για μανία».




(Κρατάω μόνο τα καλά αποφθέγματα λύκαινα. Τα άλλα είναι … λάθος! - πίστεψέ με !)

[Lykaina]

Μονίμως εκτός θέματος Απόμακρε....
.....αλλά κάτι έμαθα από αυτά που μου έγραψες

Σ' ευχαριστώ

[Mantam Froufrou]

Τούτος ο κόσμος θα εξακολουθήσει παντοτινά να είναι ένα μίγμα από καλό και κακό. Το καθήκον μας είναι να συμπονούμε τον αδύναμο και να αγαπάμε ακόμα και τον φταίχτη. Ο κόσμος είναι ένα απέραντο ηθικό γυμναστήριο όπου όλοι μας οφείλουμε να εξασκούμαστε μέρα και νύχτα ακατάπαυστα. Δράση και φιλοσοφία είναι ένα. Μονάχα οι ανόητοι λένε ότι η δράση και η φιλοσοφία είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Οι σοφοί δεν το λένε.


Η ανθρώπινη ζωή είναι σαν μια ροή που φυλακίζεται στην δίνη του κόσμου για να απελευθερωθεί αργότερα. Μια ροή νερού που αυτοδύναμα ορμάει προς τα κάτω πέφτει μέσα σε ένα κοίλωμα και σχηματίζει μια δίνη, κι αφού περιστραφεί για λίγο μέσα στο κοίλωμα, βγαίνει πάλι με τη μορφή μιας ελεύθερης ροής για να εξακολουθήσει την ανεμπόδιστη πορεία του. Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι σαν αυτή τη ροή. Μπαίνει μέσα στη δίνη, μπλέκει σ' αυτόν τον κόσμο του χώρου, του χρόνου και της αιτιότητας, περιστρέφεται εκεί για λίγο, κραυγάζει "ο πατέρας μου, ο αδελφός μου, το όνομά μου, η φήμη μου" και άλλα πολλά ακόμα, και τελικά βγαίνει έξω και ανακτά την πρωταρχική της ελευθερία.

κάτι τέτοια λες και μετά αναστενάζω απο ευδαιμονία, κι αναφωνώ: Υπάρχουν Ανθρωποι! (το Α, όσο πιο κεφαλαίο γίνεται)

[Apomakros]

"Λύχνου σβεσθέντος πάσα γυνή Λαϊς"

(Οι Αρχαίοι είχαν την πλάκα τους)


Η Κόρινθος στην Αρχαιότητα ήταν μια από τις πλουσιότερες πόλεις του ελληνικού κόσμου. Η ζωή της ήταν πολύ ακριβή σε σημείο να είναι η διαμονή σ΄αυτήν προσιτή μόνο σε πολύ πλούσιους. Τότε βγήκε η ρήση “ου παντός πλειν ες Κόρινθον” (δεν είναι για τον καθένα να πάει στην Κόρινθο).

Όπως ήταν επόμενο, μαζί με τους λεφτάδες μαζεύτηκαν στην Κόρινθο και γυναίκες που προσφέραν τον έρωτα με αμοιβή, από τις συνηθισμένες πόρνες, που σύχναζαν στα άλση, την αγορά ή στα χαμαιτυπεία, ως τις επιφανείς εταίρες που η συναναστροφή μαζί τους στοίχιζε μια περιουσία!

Οι πόρνες της σειράς, που ψάρευαν τους πελάτες τους κάνοντας “πεζοδρόμιο” (που τότε φυσικά δεν υπήρχε) φορούσαν σανδάλια στις σόλες των οποίων υπήρχε σκαλισμένη ανάγλυφη η λέξη ΥΟΠΕ και όταν βάδιζαν στα στρωμένα με άμμο ή χώμα δρομάκια των αλσών, τυπωνόταν ανάποδα και διαβαζόταν ΕΠΟΥ (δηλαδή ακολούθα). Ο υποψήφιος πελάτης, διαβάζοντας αυτή τη λέξη, την ακολουθούσε ως το ενδιαίτημά της. Από την “τύπωση χαμαί” λοιπόν βγήκε το χαμαιτυπείον.



Τον καιρό που ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης ζούσε στην Κόρινθο, μεσουρανούσε εκεί η περίφημη εταίρα Λαϊς η Κορινθία. Ήταν τόσο όμορφη που κατά τον Προπέρτιο “όλη η Ελλάδα έλιωνε από πόθο μπροστά στην πόρτα της” ενώ ο Αρισταίνετος γράφει πως “τα στήθια της ήταν σαν κυδώνια” και κατά τον Αθήναιο πολλοί ζωγράφοι την είχαν ως πρότυπο. Δεν ήταν όμως μόνο πανέμορφη. Ήταν πολύ μορφωμένη, καλλιεργημένη, και πάμπλουτη. Φυσικά είχε σχέσεις με τους επιφανέστερους και πλουσιώτερους Έλληνες, που συνέρρεαν στην Κόρινθο για να τη γνωρίσουν (με τη βιβλική σημασία του ρήματος...)

Ανάμεσα στους “πελάτες” της ήταν και ο μαθητής του Σωκράτη Αρίστιππος, ιδρυτής της ηδονιστικής σχολής. Ο Αρίστιππος ήταν άνθρωπος ρεαλιστής και όταν κάποιοι του είπαν πως η Λαϊς δεν τον αγαπάει, αυτός απάντησε: "Και τα ψάρια και το κρασί δε μ΄αγαπάνε αλλά εγώ τα απολαμβάνω".

Ο Διογένης στην αρχή δεν έδινε καμιά σημασία στη Λαϊδα και όταν κάποιος φίλος του τον ρώτησε γιατί δεν την επισκέπτεται, αυτός απάντησε "ουκ ωνέομαι εγώ δεκακισχιλίων μίαν μεταμέλειαν", δηλαδή δεν αγοράζω με δέκα χιλιάδες δραχμές κάτι για το οποίο θα μετανοιώσω. Δέκα χιλιάδες δραχμές ισοδυναμούσαν τότε με δώδεκα κιλά αργύρου, δηλαδή κάπου 2000 ευρώ σήμερα. Τεράστιο ποσό για την εποχή.

Η Λαϊς, μαθαίνοντας το περιστατικό, πειράχτηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει τον φιλόσοφο που καταφρονούσε τη γοητεία της. Κατάφερε να τον πλησιάσει και του υποσχέθηκε μιαν ερωτική νύχτα μαζί της, δωρεάν. Ο Διογένης, τι είχε να χάσει, συμφώνησε. Η Λαϊς όμως τον υποδέχτηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και στη θέση της βρισκόταν μια κακάσχημη υπηρέτριά της, από την οποία τελικά ο φιλόσοφος δέχτηκε τις θωπείες που του υποσχέθηκε η Λαϊς. Το άλλο πρωί διαπίστωσε το πάθημά του, το οποίο η εταίρα φρόντισε να το μάθει όλη η Κόρινθος. Ο Διογένης όμως απτόητος της ανταπέδωσε τα ίσα, λέγοντας: "λύχνου σβεσθέντος, πάσα γυνή Λαϊς".

Ύστερα όμως από αυτό το επεισόδιο η Λαϊς, μετανοημένη, δέχτηκε και πάλι τον Διογένη, αυτή τη φορά η ίδια αυτοπροσώπως και χωρίς καμιά αμοιβή. Όταν ο διαχειριστής του Αρίστιππου το έμαθε, παραπονέθηκε στο αφεντικό του ότι ενώ αυτός ξόδευε πολλά λεφτά για τη Λαϊδα, ο Διογένης απολάμβανε δωρεάν την εύνοιά της. Τότε ο Αρίστιππος του είπε: "την πληρώνω για να ευχαριστεί εμένα, όχι για να μην ευχαριστεί τους άλλους".





(Tο θέμα της ιστορίας της ερωτικής νύχτας του Διογένη με την κακάσκημη υπηρέτρια της Λαϊδας, το έχει συμπεριλάβει ο αθεόφοβος ο Βοκκάκιος στο Δεκαήμερό του, στο διήγημα "το πάθημα του Επισκόπου")