Ελευθερία και τελειότητα

[Apomakros]

Οι περισοτεροι ανθρωποι δεν αισθανονται οτι ειναι φυλακισμενοι σε ενα γυαλινο μπουκαλι....
Η δυστυχια αυτων που εχουν βαθυτερη αντιληψη απο τους αλλους ειναι οτι εχουν συνειδητοποιησει το γεγονος οτι ειναι κλεισμενοι μεσα στο μπουκαλι...

Η μεγαλυτερη ευτυχια τους? Οτι αυτο το μπουκαλι ισως καποτε ειναι δυνατον να σπασει...

Βρε μπαγλαμά, δεν χόρτασες "μπουκάλα" στην εφηβεία σου; Ακόμα δεν την ξεπέρασες;

Σύνελθε, αυτά τα λένε κάτι ξυρισμένοι μοναχοί με κίτρινα ράσα, που νομίζουν πως παρέδωσαν το νου τους στις νιρβάνες και στους βούδες. Και κάποιες άλλες ψωνάρες που δένουν κόμπο το ψωραλέο τους κορμί και λιμοκτονούν απ' τη χορτοφαγία και τη νηστεία.




(Η μόνη δυστυχία ρε συ, είναι να γυρίζει συνέχεια η μπουκάλα πάνω στη χοντρή την άσχημη)

[Τάλως]

(Η μόνη δυστυχία ρε συ, είναι να γυρίζει συνέχεια η μπουκάλα πάνω στη χοντρή την άσχημη)

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ

Για αυτο και εγω ελεγα παντα τελευταιος αν θα συμετασχω στο παιχνιδι

[Dhmellhn]

Όχι βέβαια. Αλλά γιατί πρέπει να είναι σίγουρος; Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να ζει μέσα στην ανασφάλεια. Μόνο οι νεκροί είναι ασφαλείς. Μέσα στην ανασφάλεια μαθαίνουμε.

Εάν όμως δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, τότε πως θα ορίσουμε με σιγουριά το κατά πόσον οι άλλοι είναι ελεύθεροι;

Από την άλλη μεριά, όντως η ανασφάλεια σε μετατρέπει ως νου στο να είσαι περισσότερο επινοητικός προκειμένου να την αντιμετωπίσεις. Θα έλεγα δε ότι προσθέτει πολύτιμα εφόδια στην προσπάθειά μας γι' αυτογνωσία. Η υπερβολική όμως μεταλλάσει τον άνθρωπο σε ψυχωτικό.

Όσο για τους νεκρούς πως δυνάμεθα να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι παραμένουν ασφαλείς; Ο Παρμενίδης μάλιστα υποστήριζε ότι ο νεκρός, λόγω ελλείψεως του πυρός, δεν αισθάνεται το φως τη θερμότητα κα την φωνή, έχει όμως αίσθηση του κρύου και της σιωπής. Τελικά μήπως οι νεκροί δεν περνούν στην ανυπαρξία αλλά μετέχουν στο "Είναι" με διαφορετικό τρόπο από τους ζωντανούς; Εάν ναι, μήπως τότε αισθάνονται κι αυτοί με τον τρόπο τους την ανασφάλεια;

[Apomakros]

Eάν όμως δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, τότε πως θα ορίσουμε με σιγουριά το κατά πόσον οι άλλοι είναι ελεύθεροι;

Εφόσον ορίσουμε την ελευθερία ως την αίσθηση ότι οι επιλογές που κάνουμε είναι δικές μας χωρίς να μας αναγκάζει κανείς να τις κάνουμε και χωρίς να είμαστε σίγουροι γι’ αυτές, καθόσον περιλαμβάνεται και η εκδοχή του λάθους, τότε νομίζω πως πρέπει να δεχτούμε ότι η ελευθερία είναι υποκειμενική και άρα δεν μπορούμε να ορίσουμε το κατά πόσο οι άλλοι είναι ελεύθεροι.

Από τη στιγμή που θα δεχθούμε πως η ελευθερία υπάρχει σε σχέση με τη δική μας αίσθηση, δεν μπορούμε να ορίσουμε το κατά πόσο οι άλλοι είναι ελεύθεροι. Και αν το κάνουμε, η κρίση μας θα είναι καθαρά υποκειμενική.

Τελικά μήπως οι νεκροί δεν περνούν στην ανυπαρξία αλλά μετέχουν στο "Είναι" με διαφορετικό τρόπο από τους ζωντανούς; Εάν ναι, μήπως τότε αισθάνονται κι αυτοί με τον τρόπο τους την ανασφάλεια;

Συνήθως με τη λέξη σώμα εννοούμε αυτό που εκφράζεται μέσα από τη γέννηση με μορφή, κάτι που είναι προορισμένο να πεθάνει, ενώ με την ψυχή εννοούμε αυτό που παραμένει ακόμα κι όταν το σώμα έχει πεθάνει και η μορφή έχει χαθεί. Αυτό που βρίσκεται μέσα μας ποτέ δεν πεθαίνει. Γι’ αυτό και νιώθουμε πως ποτέ δεν θα πεθάνουμε, δεν έχουμε πεισθεί ότι κι εμείς θα πεθάνουμε παρόλο που βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας να πεθαίνουν. Μέσα στα κατάβαθά μας δεν υπάρχει κανείς αντίλαλος που να μας φωνάζει «κι εγώ θα πεθάνω». Οι άνθρωποι πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μας και ακόμα παραμένει αυτή η εσωτερική αίσθηση αθανασίας.

Σε βαθύτερες στιγμές, είμαστε γνώστες του «θα πεθάνω». Γνωρίζουμε πως τα γεγονότα δείχνουν την απατηλότητα αυτής της πεποίθησης και πως τα εξωτερικά γεγονότα δείχνουν το ότι «δεν θα πεθάνω» δεν είναι δυνατόν. Η λογική λέει ότι όλα πεθαίνουν και άρα θα πεθάνουμε κι εμείς. Όμως κάποια άλλη εσωτερική φωνή ξεπερνά όλους τους δεσμούς με τη λογική και εξακολουθεί να λέει «δεν θα πεθάνω». Γι’ αυτό και δεν πιστεύουμε ότι θα πεθάνουμε κάποτε. Γι’ αυτό είμαστε ικανοί να ζούμε μέσα στο θάνατο.

Δεν μπορώ ποτέ να φανταστώ τον δικό μου θάνατο, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα πεθάνω. Όσο κι αν προσπαθήσω να φανταστώ ότι πεθαίνω, βρίσκω τον εαυτό μου ακόμα εδώ. Ακόμα κι αν φανταστώ τον εαυτό μου νεκρό, βρίσκω ότι ο ίδιος είμαι εκεί και βλέπω, βρίσκω ότι ο ίδιος είμαι εκεί και στέκομαι έξω από τον θάνατο. Δεν είμαι ικανός να βάλω τον εαυτό μου στα δόντια του θανάτου ούτε καν στη φαντασία μου, γιατί ενώ φαντάζομαι, εξακολουθώ να παρακολουθώ απέξω. Εγώ που φαντάζομαι στέκομαι απέξω.

Αυτή η εσωτερική φωνή που λέει πως δεν θα πεθάνω, έρχεται από την ψυχή. Όταν η ψυχή με ρωτάει «πού είναι ο θάνατος;» δεν ξέρω να απαντήσω γιατί ο θάνατος μου είναι άγνωστος. Όταν όμως φοβάμαι τον θάνατο, ο φόβος μου έρχεται από τη φωνή του σώματος. Και υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στα δυο. Τη στιγμή που ταυτίζομαι με τη φωνή του σώματος, το πνεύμα αρχίζει να τρέμει για το γεγονός ότι το σώμα είναι προορισμένο να πεθάνει. Όσο κι αν προσπαθήσω να αποδείξω το αντίθετο ή να ζητήσω την βοήθεια της επιστήμης ή να επινοήσω κάποιο ιατρικό σύστημα ή φάρμακα, ούτε για μια στιγμή το σώμα μπορεί να με βεβαιώσει ότι θα ζήσω. Το σώμα δεν έχει την αίσθηση της αθανασίας, γνωρίζει ότι καθημερινά πεθαίνει. Την αίσθηση της αθανασίας την έχει μόνο το πνεύμα, η ψυχή.

Όταν ταυτίζομαι με το σώμα μου αρχίζουν οι δυσκολίες και οι εντάσεις. Η ταύτιση είναι άγνοια. Αν ξεπεράσω την ταύτιση αυτή τότε εξαφανίζεται η αυταπάτη. Το σώμα είναι προορισμένο να πεθάνει, τέλος. Είναι χρήσιμο να φοβόμαστε, όταν υπάρχει δυνατότητα να σωθούμε. Σε μια κατάσταση όμως που δεν υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας αφού ό,τι και να κάνουμε το σώμα μας θα πεθάνει, είναι ανώφελο να φοβόμαστε.


(το να ξεφύγουμε από την ταύτιση είναι γνώση)

[Dhmellhn]

Εφόσον ορίσουμε την ελευθερία ως την αίσθηση ότι οι επιλογές που κάνουμε είναι δικές μας χωρίς να μας αναγκάζει κανείς να τις κάνουμε και χωρίς να είμαστε σίγουροι γι’ αυτές, καθόσον περιλαμβάνεται και η εκδοχή του λάθους, τότε νομίζω πως πρέπει να δεχτούμε ότι η ελευθερία είναι υποκειμενική και άρα δεν μπορούμε να ορίσουμε το κατά πόσο οι άλλοι είναι ελεύθεροι.

Από τη στιγμή που θα δεχθούμε πως η ελευθερία υπάρχει σε σχέση με τη δική μας αίσθηση, δεν μπορούμε να ορίσουμε το κατά πόσο οι άλλοι είναι ελεύθεροι. Και αν το κάνουμε, η κρίση μας θα είναι καθαρά υποκειμενική.

Κατά συνέπεια πως γίνεται ορισμένοι κήνσορες της ηθικής (είτε συντηρητικοί, είτε προοδευτικοί) να καταδικάζουν άλλους ανθρώπους ή και καθεστώτα ως ανελεύθερα και να θεωρούν ότι η κρίση τους κινείται εντός των ορίων της αντικειμενικότητος; Αυτό σημαίνει ότι και οι ίδιοι κρίνουν υποκειμενικά.

Ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου περί θανάτου. Να υποθέσω λοιπόν ότι, συμφώνως με τα λεγόμενά σου, συνηγορείς υπέρ της διττότητος της ανθρωπίνου υπάρξεως (ψυχής τε και σώματι);

Από την άλλη, πως μπορεί κάποιος ζων να μιλήσει με βεβαιότητα για την μεταθανάτια κατάσταση από την στιγμή που δεν την έχει βιώσει; Οι Επικούρειοι, για παράδειγμα, ισχυρίζοντο ότι μετά θάνατον η ανθρώπινη ύπαρξις διαλύεται εξ ολοκλήρου στα εξ ων συνετέθη και περνά στην ανυπαρξία. Όμως και αυτή αποτελεί μία δοξασία αναπόδεικτη. Επομένως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Σρέντιγκερ έχει προσεγγίσει καλλίτερα τρόπο, τινά το θέμα, όταν ισχυρίζεται πως δεν δυνάμεθα να γνωρίζουμε εάν πραγματικά η γάτα που έχουμε κλείσει σε ένα σκοτεινό κουτί έχει πεθάνει ή όχι. Οι πιθανότητες είναι 50-50. Κάτι παρόμοιο, άλλωστε, ισχυριζόταν και ο Σωκράτης προς το τέλος της απολογίας του:

Ει ουν τοιούτον ο θάνατος εστίν, κέρδος έγωγε λέγω` και γαρ ουδέν πλείων ο πας χρόνος φαίνεται ούτω δη είναι ή μία νυξ. Ει δ' αυ οίον αποδημήσαί εστιν ο θάνατος ενθένδε εις άλλον τόπον, και αληθή εστιν τα λεγόμενα, ως άρα εκεί εισίν άπαντες οι τεθνεώτες, τι μείζον αγαθόν τούτου είη αν, ω άνδρες δικασταί;

[Apomakros]

Κατά συνέπεια πως γίνεται ορισμένοι κήνσορες της ηθικής (είτε συντηρητικοί, είτε προοδευτικοί) να καταδικάζουν άλλους ανθρώπους ή και καθεστώτα ως ανελεύθερα και να θεωρούν ότι η κρίση τους κινείται εντός των ορίων της αντικειμενικότητος;

Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχουν ιδεολογίες. Όλοι οι κήνσορες της ηθικής επιχειρηματολογούν σύμφωνα με την ιδεολογία την οποία ασπάζονται. Και ως γνωστόν οι ιδεολογίες παλεύουν για την κυριαρχία τους, χώρια που συνδέονται άρρηκτα και με οικονομικά συμφέροντα.

Να υποθέσω λοιπόν ότι, συμφώνως με τα λεγόμενά σου, συνηγορείς υπέρ της διττότητος της ανθρωπίνου υπάρξεως (ψυχής τε και σώματι);

Προσπαθώ να μένω πάντα αποστασιοποιημένος από ιδεολογίες και φιλοσοφικά συστήματα. Εκείνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως δεν πιστεύω στα δόγματα. Όπου κι αν δω την αλήθεια θα την παραδεχτώ. Όπου όμως δω πως στο όνομα της αλήθειας οι άνθρωποι μεταβάλλονται σε κάτι που δεν είναι αλήθεια, θα αρνηθώ και θα εναντιωθώ.

Από την άλλη, πως μπορεί κάποιος ζων να μιλήσει με βεβαιότητα για την μεταθανάτια κατάσταση από την στιγμή που δεν την έχει βιώσει;

Μια εμπειρία μπορεί να ονομαστεί καινούργια, γιατί σε οποιονδήποτε εμφανισθεί αυτή η εμπειρία είναι απόλυτα καινούργια και συμβαίνει για πρώτη φορά. Μπορεί να έχει συμβεί σε κάποιον άλλο, αλλά γι’ αυτόν που την βιώνει για πρώτη φορά, είναι καινούργια. Μάλιστα τόσο καινούργια γι’ αυτόν, που δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μια τέτοια εμπειρία μπορεί να έχει συμβεί σε κάποιον άλλο. Εφόσον η εμπειρία αυτή έχει σχέση με τη συνειδητότητα του ατόμου, η εμπειρία έχει την πρωτιά της. Η εμπειρία είναι τόσο νέα και δροσερή, που όποιος την βιώσει νιώθει πως δεν μπορεί ποτέ να παλιώσει.

Οι Επικούρειοι, για παράδειγμα, ισχυρίζοντο ότι μετά θάνατον η ανθρώπινη ύπαρξις διαλύεται εξ ολοκλήρου στα εξ ων συνετέθη και περνά στην ανυπαρξία. Όμως και αυτή αποτελεί μία δοξασία αναπόδεικτη.

Έλεγε πράγματι η Έπικούρεια φιλοσοφία:

Πρώτον: Η ψυχή είναι θνητή - πεθαίνει μαζί με το σώμα. Δεν μένει κανένα μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης που να κινδυνεύει με …αθανασία. Συνεπώς, λέει ο Επίκουρος, δεν θα έχουμε θλίψη για όσα χάσαμε, ούτε συνείδηση, ούτε κανενός είδους φόβο.

(Στο σημείο αυτό ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και πολλοί άλλοι, θα κουνούσαν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους - τι λέει ο άνθρωπος; )

Δεύτερον: Όταν μας συμβεί ο θάνατος δεν θα είμαστε εκεί πια, οπότε προς τι ο πανικός; Όπου είναι ο θάνατος δεν είμαστε εμείς και όπου είμαστε εμείς δεν είναι ο θάνατος.

(Ο Γούντυ Άλλεν το είπε διαφορετικά - και περισσότερο εύστοχα: "Δεν φοβάμαι το θάνατο, απλώς δε θέλω να είμαι εκεί όταν θα έρθει")

Τρίτον: Μετά το θάνατο ακολουθεί η περίοδος της μη-ύπαρξης. Η οποία είναι ακριβώς ίδια με τη μη-ύπαρξη πριν τη γέννηση. Συνεπώς, προς τι ο πανικός μπροστά στην προοπτική του θανάτου;

Όλα αυτά ακούγονται πολύ ανακουφιστικά για πολύ κόσμο. Βοηθάνε να ξεπερνιέται κάπως η οδύνη της ύπαρξης, ωστόσο...

(και με όλο το σεβασμό και την αγάπη προς τον αρχαίο μας πρόγονο)

εμένα δεν μου ταιριάζουν, γιατί δεν θεωρούν την ύπαρξη και τη μη-ύπαρξη ως ένα, κατά τον Ηρακλείτειο τρόπο. Ούτε και με πείθουν ότι και «το ένα ετούτο δεν υπάρχει».


Τίποτε δεν υπάρχει στη ζωή που να συμβαίνει χωρίς τη μάχη των αντιθέτων, εμείς όμως προσπαθούμε με το μυαλό μας και τη λογική μας να αποκλείσουμε τις ασυνέπειες. Η λογική είναι η απόπειρά μας να γίνουμε συνεπείς ενώ το σύνολο θα φαίνεται ασυνεπές. Στην ύπαρξη, όλες οι ασυνέπειες υπάρχουν ταυτόχρονα. Ο θάνατος και η ζωή είναι συνδεδεμένα.

Η λογική φαίνεται καθαρή γιατί χωρίζει τα πράγματα σε αντίθετα. Για τη λογική, η ζωή είναι ζωή και ο θάνατος είναι θάνατος. Δεν μπορούν να πάνε και τα δυο μαζί. Στη λογική λέμε ότι το Α είναι Α και δεν είναι Β. Λέμε η ζωή είναι ζωή και δεν είναι θάνατος. Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργούμε για μας έννοιες καθαρές και μαθηματικές, όμως το μυστήριο της ζωής χάνεται.

Γι’ αυτό δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αλήθεια με την εκλογίκευση. Το ένα είναι μια προσπάθεια να είμαστε συνεπείς και το άλλο από την ίδια του τη φύση είναι ασυνεπές. Έτσι λοιπόν μπορούμε να πετύχουμε τη συνέπεια εκλογικεύοντας. Μπορούμε να κρίνουμε τόσο καλά, τόσο λογικά, που δεν μπορούμε να νικηθούμε στη διαφωνία, όμως θα χάσουμε την αλήθεια.

Δεν είμαι φιλόσοφος, ούτε ειδικός της λογικής επιστήμης, όμως χρησιμοποιώ πάντα τη λογική.

Αν δεν εξαντληθεί η εκλογίκευση δεν μπορεί κανείς να πάει πέρα απ΄ αυτήν. Ανεβαίνω μια σκάλα, όμως η σκάλα δεν είναι ο σκοπός μου, πρέπει να την παρατήσω. Χρησιμοποιώ τη λογική για να γνωρίσω τι υπάρχει πέρα απ΄ αυτήν. Δεν θέλω να καθιερώσω τίποτε με τη λογική, απλώς τη χρησιμοποιώ για να γνωρίσω το παράλογο.



(Εκεί που χάνεται η οριοθετική γραμμή μεταξύ της λογικής και της μη-λογικής, εκεί ακριβώς αρχίζει η πρωτότυπη σκέψη)

[ΕΛΛΟΓΟΣ]

(Εκεί που χάνεται η οριοθετική γραμμή μεταξύ της λογικής και της μη-λογικής, εκεί ακριβώς αρχίζει η πρωτότυπη σκέψη)

Η απόλυτη λογική φαίνεται παράλογη

Γι' αυτό οι φιλόσοφοι φαίνονται τρελοί (ή ηλίθιοι και πολλά άλλα) στον πολύ κόσμο χωρίς να εξαιρώ τους "επιστήμονες".

Το μέγιστο κακό με την λογική είναι πως χρειάζεσαι δεδομένα. Από αυτά εξαρτάται το αποτέλεσμα της επεξεργασίας. Γι' αυτό λογική χωρίς την αλήθεια δεν νοείται.

Σε κάποιο μήνυμα πριν μίλησα για Νόηση. Η Νόηση μπορεί να φανεί στην μουσική. Όταν πατήσεις μια νότα που δεν ταιριάζει η δόνηση είναι δυσαρμονική και το καταλαβαίνεις (Νοείς).
Από την άλλη ο Λόγος συνδέεται άμεσα με την σκέψη δηλαδή την επεξεργασία. Αν ξεκινήσεις με αληθή δεδομένα θα καταλήξεις σε αληθές συμπέρασμα. Κατά την γνώμη μου η λογική είναι μέσο προσέγγισης της Αλήθειας (η οποία περιέχει την έννοια της αρμονίας) "στα τυφλά"-σαν το χελωνάκι που σκάβει για να βγει στην επιφάνεια της αμμουδιάς, να δει τον ήλιο. Δηλαδή μπορείς να πατήσεις μια νότα αρμονική ακόμα κι αν δεν ακούς επειδή γνωρίζεις μέσω της κυματικής ποιες είναι οι "ταιριαστές" νότες.

Να λοιπόν και μία επιβεβαίωση σε γενικευμένο στάδιο του "Γνώθι σ' εαυτόν". Μέσω του υποσυνόλου ανακαλύπτω δειλά δειλά το υπερσύνολο.

( Η Φαντασία (Έμπνευση) δε, προκύπτει ότι είναι ένα πρώιμο στάδιο της Νόησης-σαν τα νύχια της μικρής χελώνας, όσο πιο μεγάλα τόσο πιο γρήγορα βγαίνει στο φως.)

[Dhmellhn]

Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχουν ιδεολογίες. Όλοι οι κήνσορες της ηθικής επιχειρηματολογούν σύμφωνα με την ιδεολογία την οποία ασπάζονται. Και ως γνωστόν οι ιδεολογίες παλεύουν για την κυριαρχία τους, χώρια που συνδέονται άρρηκτα και με οικονομικά συμφέροντα.

Επομένως καταλήγουμε στο ότι δεν υπάρχει αντικειμενικότης, πλην ορισμένων σταθερών οι οποίες με τα σημερινά ανθρώπινα νοητικά και γνωσιολογικά δεδομένα δεν δύναται να διαψευσθούν.

Προσπαθώ να μένω πάντα αποστασιοποιημένος από ιδεολογίες και φιλοσοφικά συστήματα. Εκείνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως δεν πιστεύω στα δόγματα. Όπου κι αν δω την αλήθεια θα την παραδεχτώ. Όπου όμως δω πως στο όνομα της αλήθειας οι άνθρωποι μεταβάλλονται σε κάτι που δεν είναι αλήθεια, θα αρνηθώ και θα εναντιωθώ.

Η ερώτησις μου είχε ως εφαλτήριο την αναφορά σου περί ψυχής. Δεν είναι κακό να πιστεύεις στην ύπαρξή της, πέρα από κάθε δοξασία και πίστη. Καθείς έχει την δυνατότητα να πλάσει τα προσωπικά του πιστεύω δίχως την καταδυνάστευση του δόγματος. Όσον αφορά τώρα την "αλήθεια" ανοίγεις ένα νέο μεγάλο ζήτημα, το οποίο από μόνο του είναι ένα θέμα.

Μια εμπειρία μπορεί να ονομαστεί καινούργια, γιατί σε οποιονδήποτε εμφανισθεί αυτή η εμπειρία είναι απόλυτα καινούργια και συμβαίνει για πρώτη φορά. Μπορεί να έχει συμβεί σε κάποιον άλλο, αλλά γι’ αυτόν που την βιώνει για πρώτη φορά, είναι καινούργια. Μάλιστα τόσο καινούργια γι’ αυτόν, που δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μια τέτοια εμπειρία μπορεί να έχει συμβεί σε κάποιον άλλο. Εφόσον η εμπειρία αυτή έχει σχέση με τη συνειδητότητα του ατόμου, η εμπειρία έχει την πρωτιά της. Η εμπειρία είναι τόσο νέα και δροσερή, που όποιος την βιώσει νιώθει πως δεν μπορεί ποτέ να παλιώσει.

Πολύ ωραία όσα γράφεις. Αλλά, για την συγκεκριμένη εμπειρία ουδείς εκ των ζωντανών μπορεί να μιλήσει. Εκτός κι εάν λειτουργήσει η πέραν της λογικής αντίληψη.

Αναφορικά τώρα με την Ηρακλείτια Κοσμοθέαση συμφωνώ σε αρκετά σημεία. Αν το καλοσκεφτούμε μέσα από την πάλη των αντιθέτων γεννιούνται οι νέοι κόσμοι. Έτσι όντως ισχύει το "Πόλεμος Πατήρ πάντων." (ο πόλεμος με την ευρύτερη συμπαντική έννοια)

Γι’ αυτό δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αλήθεια με την εκλογίκευση. Το ένα είναι μια προσπάθεια να είμαστε συνεπείς και το άλλο από την ίδια του τη φύση είναι ασυνεπές. Έτσι λοιπόν μπορούμε να πετύχουμε τη συνέπεια εκλογικεύοντας. Μπορούμε να κρίνουμε τόσο καλά, τόσο λογικά, που δεν μπορούμε να νικηθούμε στη διαφωνία, όμως θα χάσουμε την αλήθεια.

Όντως, χρειάζεται τόσο η εκλογίκευση όσο και η πέραν αυτής, -"υπεραισθήτηρια" αντίληψη θα το ωνόμαζα (ή Μετά τα Φυσικά όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης)-, για την κατανόηση, ει δυνατόν, αυτών των "ασυνεπειών" της φύσης.

[Apomakros]

Η ερώτησις μου είχε ως εφαλτήριο την αναφορά σου περί ψυχής. Δεν είναι κακό να πιστεύεις στην ύπαρξή της, πέρα από κάθε δοξασία και πίστη. Καθείς έχει την δυνατότητα να πλάσει τα προσωπικά του πιστεύω δίχως την καταδυνάστευση του δόγματος. Όσον αφορά τώρα την "αλήθεια" ανοίγεις ένα νέο μεγάλο ζήτημα, το οποίο από μόνο του είναι ένα θέμα.

Κατάλαβα την ερώτησή σου φίλε Σταυρετέ. Πήγα να ντριμπλάρω και σωστά το παρατήρησες πως απέφυγα να απαντήσω. Και πώς μπορώ αλήθεια να απαντήσω; Αδυνατώ να πω ότι πιστεύω κάπου, οπουδήποτε. Έχω παραδεχτεί και σε άλλες τοποθετήσεις πως κάτι δεν πάει καλά σε μένα με την "πίστη".


(Ίσως αντί για την "αλήθεια" θα ήταν καλύτερα να διαπραγματευτούμε περί "πίστης" σε κάποια άλλη ευκαιρία)