ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

[TEUTAMOS]

Μεταφυσική και Επιστήμη
Μια συμβολή στην Φιλοσοφία των Ιδεών

Λέμε καμιά φορά στην καθημερινή μας ζωή τη φράση «ο Χ έχει έντονες μεταφυσικές ανησυχίες» και εννοούμε, βεβαίως, ότι ο Χ προβληματίζεται έντονα πάνω σε πράγματα που ξεπερνούν τα όρια της πραγματικότητας. Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα για την οποία ενδεχομένως μπορούμε να μιλήσουμε; Πώς αναφερόμαστε σ’ αυτήν; Τι υπάρχει πέρα από την πραγματικότητα; Μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτήν; Και, αν ναι, τότε πώς; Αυτά είναι κάποια καίρια ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν εδώ.
Εμπειρικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι πραγματικότητα είναι το σύνολο όλων των πραγμάτων. Αν δεχθούμε αυτόν τον ορισμό, θα πρέπει να ορίσουμε πρώτα τα ίδια τα πράγματα: υπάρχουν δηλαδή τα πράγματα ή είναι μόνο μια ψευδαίσθηση; Αν υπάρχουν, τότε πώς αποκαλύπτονται σε μας; Το τραπέζι λ.χ. που βλέπω μπροστά μου είναι αυτό το τραπέζι που βλέπω χρησιμοποιώντας την αίσθηση της όρασης ή είναι μια εικόνα που τη γεννάει ο νους μου δια των πεπερασμένων αισθήσεων μου και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ως τέτοιο; Αυτό το πρόβλημα υπάρχει εξ αρχής σε περιπτώσεις πραγμάτων που δεν μπορώ να γνωρίζω την ύπαρξή τους, ακόμα κι αν οι αισθήσεις μου μου παρέχουν γι’ αυτά τις καλύτερες δυνατές προσλαμβάνουσες. Επομένως, θα πρέπει να ορίσουμε κάπως αλλιώς την πραγματικότητα. Ένας άλλος εμπειρικός ορισμός θα μπορούσε να λέγει ότι πραγματικότητα είναι όσα συμβαίνουν: συμβαίνει λ.χ. να ξημερώνει, συμβαίνει να πηγαίνω το πρωί στη δουλειά μου, συμβαίνει να είμαι ερωτευμένος με μια ωραία γυναίκα, συμβαίνει να υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό κοκ. Όλα αυτά είναι κάποια μεμονωμένα συμβάντα που υπάρχουν στη ζωή μας και μας είναι γνωστά. Επομένως, εδώ έχουμε να κάνουμε με την πραγματικότητα εννοουμένη ως σύνολο συμβάντων και όχι πραγμάτων. Ένα συμβάν μπορεί να πει κανείς με βάση τα παραπάνω είναι ένα σύνθετο σύνολο από πράγματα, καταστάσεις, συναισθήματα κοκ. Ο L.Wittgenstein, ο γερμανός φιλόσοφος του 20ου αι., θα πει ότι «o κόσμος είναι όλα όσα συμβαίνουν. Ο κόσμος είναι το σύνολο των γεγονότων, όχι των πραγμάτων» (Tractatus logico-philosophicus, 1, 1.1). Θα επιλέξω να χρησιμοποιώ τη λέξη συμβάν από τη λέξη γεγονός, γιατί η ίδια η ετυμολογία της λέξης δείχνει ότι κάτι έχει συμ-βεί, όταν συν-τρέξουν εκείνες οι συν-θήκες που θα συγ-κροτήσουν μια σειρά από ανεξάρτητα και άσχετα μεταξύ τους σημεία σε μια ολοκληρωμένη ενότητα, σε τέλεια συμβάντα: συμβαίνει λ.χ. να πηγαίνω το πρωί στη δουλειά μου, γιατί, αν δεν πάω ή πάω οποιαδήποτε άλλη ώρα εκτός από το πρωί, κινδυνεύω να χάσω τη δουλειά μου. Συμβαίνει να υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό, γιατί οι άλλες ομάδες δεν μου αρέσουν ή γιατί θέλω να διαφοροποιηθώ από την οικογένεια μου που είναι όλοι Ολυμπιακοί. Συμβαίνει να είμαι ερωτευμένος με μια ωραία γυναίκα, γιατί μου αρέσει να ερωτεύομαι ωραίες γυναίκες ή γιατί η συγκεκριμένη γυναίκα, αν και όχι τόσο ωραία, τη βλέπω ως ωραία, και άρα είμαι ερωτευμένος. Συμβαίνει να ξημερώνει, γιατί ο Ήλιος βγαίνει από την Ανατολή ή έρχεται μια καινούργια μέρα. Όλες αυτές οι συν-δέσεις που κάνω στο μυαλό μου – και προφανώς γίνονται σε απειροελάχιστο χρόνο – είναι τόσο αυτονόητες σε μας που περνάνε ανυποψίαστα. Το ερώτημα εδώ που τίθεται είναι: έχουμε μάθει να συν-δέουμε το πρωί με τη δουλειά, έχουμε μάθει να υποστηρίζουμε μια ομάδα, έχουμε μάθει να ερωτευόμαστε ωραίες γυναίκες, έχουμε μάθει να συν-δέουμε το ξημέρωμα με την ανατολή του ΄Ηλιου; Υπεισέρχεται, δηλαδή, κάποιος ψυχολογικός παράγοντας (η μάθηση) στην συγ-κρότηση των συμβάντων ή είναι έτσι κατασκευασμένη η ανθρώπινη νόηση, ώστε να συν-δέει πράγματα που ενδεχομένως ήταν α-σύν-δετα πριν μεταξύ τους; Όπως και να έχει, είναι ένα καίριο φιλοσοφικό ερώτημα που έχει διχάσει ανά τους αιώνες τους στοχαστές. Ας πάρουμε μια περίπτωση συμβάντος ως μη εκ του προφανούς: μια μπάλα λ.χ., ένας θόρυβος, ένα σπασμένο τζάμι και ο ήχος από παιδιά που τρέχουν. Σαν μεμονωμένα σημεία είναι προφανώς άσχετα μεταξύ τους, αλλά αν τα συν-ενώσουμε και τα συ-σχετίσουμε θα δούμε ότι μπροστά μας έχουμε ένα πολύ συν-ηθισμένο συμβάν, κατά το οποίο ένα παιδί σε αγώνα ποδοσφαίρου έσπασε με την μπάλα κάποιο τζάμι και μετά μαζί με τα άλλα τα παιδιά έτρεξαν να φύγουν. Παρατηρούμε ότι ο συ-σχετισμός και ο συλ-λογισμός που κάνουμε είναι αμεσότατος και εναργέστατος. Κάθε τι, λοιπόν, στοιχείο αυτού του κόσμου δεν εμφανίζεται μεμονωμένο αλλά εμφανίζεται ενοποιημένο στο πνεύμα μας, επειδή ακριβώς λειτουργούμε με νόμους. Έτσι, όταν λέμε ΄΄νομίζουμε΄΄, στην ουσία ΄΄φτιάχνουμε΄΄ έναν νόμο, με τον οποίο επεμβαίνουμε στον κόσμο. Η έννοια, όμως, του νόμου δεν είναι χωρίς προβλήματα: είναι οι νόμοι αυτοί που έχουμε οι ίδιοι ή διαφέρουν από εποχή σε εποχή ή είναι άλλοι από αυτούς που ισχύουν στον αντικειμενικό κόσμο; Νόμοι υπάρχουν στην Φυσική, για να σταθμίσουν κάποιο πειραματικά παρατηρούμενο φαινόμενο. Η Φυσική δεν προβαίνει σε εφεύρεση νέων νόμων, αλλά σε ανακάλυψη ήδη υπαρχόντων στη Φύση νόμων. Είναι όμως πραγματικοί νόμοι, νόμοι αιώνιοι και αναλλοίωτοι, ή είναι συμ-βατικοί, επειδή τα στοιχεία που προσκόμισε η Επιστήμη συν-έτρεξαν στο να συμ-περάνουν οι επιστήμονες την σταθερή συμ-περιφορά ενός φαινομένου. Η εξέλιξη της επιστήμης και η διαρκής ανατροπή των δεδομένων μάλλον αποδεικνύει ότι τα επιστημονικά συμ-περάσματα είναι προσωρινά, όχι όμως αναληθή και, άρα, αμελητέα. Αυτό που ισχύει σε κάθε επιστήμη είναι όχι να εξηγεί τα δεδομένα της πραγματικότητας, αλλά να τα ερμηνεύει. Η ερμηνεία ενέχει μέσα της την ανατροπή και την δυνατότητα νέας ερμηνείας. Ζούμε σε έναν κόσμο που χρήιζει ερμηνείας και το κάθε τι που υπάρχει σ’ αυτόν. Η σχέση του ανθρώπου με τα πράγματα είναι σχέση πρωτίστως ερμηνεύοντος και ερμηνευομένου. Τα ονόματα που δίνουμε στα πράγματα αντικατοπτρίζει, θα λέγαμε, την ερμηνευτική μας πρόθεση και διάθεση απέναντι στα πράγματα.
Ανάμεσα σε μας και στα πράγματα μεσολαβεί η σκέψη. Πάντα όταν σκεφτόμαστε, σκεφτόμαστε κάτι. Ο φιλόσοφος Παρμενίδης έλεγε: «εκείνο που σκεφτόμαστε και εκείνο που υπάρχει είναι ένα και το αυτό». Άρα, δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι που δεν υπάρχει (το κενό π.χ.), σύμφωνα με την άποψη αυτή, και αντιστρόφως, κάτι που δεν υπάρχει (το κενό π.χ.) δεν μπορούμε να το σκεφτούμε. Όταν υπάρχει, λοιπόν, ένα πράγμα, δύναται να το πραγματευτώ (ανάλογη (παρ-)ετυμολογική σχέση συμβαίνει και στα λατινικά με το reor (=σκέφτομαι) και το res (=πράγμα) και στα αγγλικά και γερμανικά με το think – thing και denken – ding.
Τι γίνεται, όμως, πέραν από την πραγματικότητα, την οποία προσπαθήσαμε να την ορίσουμε και να την περιγράψουμε; Υπάρχει αυτή; Και αν ναι, πώς μπορούμε να αναφερθούμε σ’ αυτήν; Μπορούμε, τέλος, με τη γλώσσα να ορίσουμε κάτι που είναι πέραν του πραγματικού; Συμβατικά μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση σε πραγματικό κόσμο και σε α-πραγματικό κόσμο. Έτσι θα καταφέρναμε να οριοθετήσουμε κάποια πράγματα, όπως αφ’ ενός εκείνα που μπορούμε να σκεφτούμε και υπάρχουν, αφ’ ετέρου εκείνα που δεν μπορούμε να σκεφτούμε και, άρα, δε υπάρχουν. Με τη διάκριση αυτή εξορ(κ)ίζουμε τα προβλήματα της πραγματικότητας σε άλλη μακριά από μας διάσταση. Όσο σαφές συμβαίνει να είναι το πραγματικό, άλλο τόσο ασαφές συμβαίνει να είναι το απραγματικό. Το απραγματικό θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά επειδή δε μπορούμε να το σκεφτούμε καταχωρείται ως απραγματικό, πράγμα που, τελικώς, εξισώνεται με το ανύπαρκτο και το κενό.
Στη ζωή μας, όμως, συμβαίνει να υπάρχουν πράγματα υπαρκτά μεν ακατανόητα δε ή τουλάχιστον μη συνηθισμένα. Ούτε πραγματικά μπορούν να θεωρηθούν ούτε απραγματικά μπορούν να θεωρηθούν. Κάτι ενδιάμεσο μένει μόνο να πούμε. Ήδη από την προϊστορία και τη μυθολογία έχουμε σημεία και πρόσωπα που, αν μη τι άλλο, έχουν κάποιο μεταφυσικό χαρακτήρα, καθώς αναφέρονται σε δυνάμεις υπερφυσικές ή σε καταστάσεις μαγικού χαρακτήρα: η Σφίγγα λ.χ. στην αρχαία μυθολογία συμβαίνει να έχουμε μάθει ότι ήταν πλάσμα της φαντασίας των τότε ανθρώπων. Αφού ήταν πλάσμα της φαντασίας γιατί η εμφάνισή της είναι συχνότατη είτε σε ναούς είτε σε αγγεία είτε οπουδήποτε αλλού; Προφανώς ο συμβολισμός της Σφιγγός ήταν τόσο σημαντικός (λειτουργούσε ως αποτροπαικό σύμβολο πιθανόν) που, αν και ανύπαρκτη, ήταν ωσεί υπαρκτή. Σημειωτέον ότι η Σφιγξ συνίστατο από υπαρκτά, πραγματικά μέρη (φτερά, σώμα λέοντος κοκ.). Κάτι εντελώς απραγματικό δεν υπάρχει με την έννοια της μορφής παρά μόνον με την έννοια της αναπαράστασης κάποιου πράγματος που βρίσκεται πέρα από την πραγματικότητα. Εδώ πάντα υπάρχει το οντολογικό ζήτημα ότι πως είναι δυνατόν κάτι που δεν υπάρχει να έχει λεξική υπόσταση.
Και σε επίπεδο γλωσσικού μηνύματος μπορούμε να συναντήσουμε λέξεις ή φράσεις που δεν έχουν καμία λογική βάση παρά μόνον αν ληφθούν ως ΄΄ομοιωματικές΄΄ φράσεις, όπως στα αρχαία η φράση «μά τον Κυνα», η οποία έχει περισσότερο συμβολικό-μαγικό χαρακτήρα παρά αναφορικό. Αυτό που εμείς σήμερα δεν καταλαβαίνουμε για εκείνους ήταν τρόπος επικοινωνίας. Επίσης, εδώ μπορούμε να πούμε πως οι διάφοροι μαγικοί – ιεροί αριθμοί (3, 9, 12…) εντάσσονται στην ίδια μεταφυσική σκέψη που διαμορφώθηκε μέσα από τα πανάρχαια χρόνια.
Αυτό μας δείχνει ότι αφενός η μεταφυσική είναι μέρος μιας (υπερ)πραγματικότητας, αφ’ έτερου είναι τόσο παλαιότερη της Επιστήμης, ώστε να μην μπορεί η τελευταία να την προσδιορίσει. Η Μεταφυσική, κοντολογίς, δεν είναι απλώς η αθέατη πλευρά της πραγματικότητας, αλλά είναι, θα λέγαμε, η προϊστορία και η μυθολογία της. Εξάλλου και το εγκεφαλικό δυναμικό ούτως ή άλλως είναι τόσο περιορισμένο και ανεξερεύνητο που και η ίδια η υπόσταση της επιστήμης τίθεται ενίοτε εν αμφιβόλωι. Και στα διάφορα Μυστήρια της αρχαιότητας οι μυημένοι δεν μάθαιναν, αλλά απλά ήσαν παρόντες ψυχηι τε και σώματι, «ου μαθειν τι, αλλά παθειν και διατεθηναι», αλλά κυρίως σώπαιναν, επειδή, όπως λέει ο L. Wittgenstein, «για όσα δεν μπορεί κανείς να μιλάει, γι’ αυτά πρέπει να σωπαίνει»

[NightLord]

Ο Μενέλαος χρήζει συγχαρητηρίων και για το θέμα που καταπιάστηκε αλλά και για την δομή και την μεστότητα των λόγων του.
Η προσέγγιση του Μενέλαου για την πραγματικότητα είναι φιλοσοφική και δεν θα προσπαθήσω να αναιρέσω την αξία της με αυτά που θα πω (έχω ακούσει...). Άλλωστε είμαστε στην κατηγορία φιλοσοφία. Η δική μου οπτική είναι λίγο (έως πολύ) πεζή.
Πρέπει όμως πρώτα απ όλα να πούμε τι είναι πραγματικότητα. Πραγματικότητα είναι η υλική πραγματικότητα που βιώνουμε με τις αισθήσεις μας αλλά και χωρίς αυτές (η πραγματικότητα και η άπραγματικότητα του Μενέλαου). Η πραγματικότητα δεν θα πρέπει να ορίζεται με βάση την δική μας αντίληψη, εδώ ταιριάζει το εξής γνωμικό. ``Θα κάνει ήχο ένα μεγάλο δέντρο καθώς πέφτει αν δεν είμαστε εμείς εκεί;`` Θα ήταν πολύ εγωιστικό να ορίζουμε την πραγματικότητα με βάση εμάς, αλλά εκτός από εγωιστικό, δεν θα ήταν πραχτικό. Φανταστείτε να πρέπει να συμφωνήσουν δύο άνθρωποι για κτηματικές διαφορές χωρίς να έχουν κοινά συστήματα μέτρησης. Άρα μια κοινή πραγματικότητα για όλους είναι τρομερά χρηστική.
Όταν όμως λέω υλική πραγματικότητα, τι ακριβώς εννοώ. Εδώ θα ταίριαζε το πρώτο κεφάλαιο του φιλοσόφου και φυσικού Ευθύμη Μπιτσάκη, από το βιβλίο του Είναι και Γίγνεσθαι, όπου ορίζει επακριβώς τι είναι ύλη και τι υλική κατηγορία. Με λίγα λόγια, τα πάντα είναι μια υλική κατηγορία. Ακόμα και η ενέργεια είναι υλική κατηγορία. Αυτή την διάκριση την κάνει ο Μπιτσάκης για να αποφύγει την σύγχυση της ύλης με την μάζα. Μπορεί κάτι να είναι ύλη χωρίς να έχει μάζα.
Άρα ότι βλέπουμε αλλά και ότι δεν βλέπουμε είναι η πραγματικότητα. Αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα, έρχεται μέσα από τα `φίλτρα` του καθενός να δημιουργήσει το σύνολο των επιμέρους υποκειμενικών πραγματικοτήτων. Αν τώρα με ρωτήσετε ποια από τις πραγματικότητες είναι πιο σημαντική, τότε θα σας έλεγα σαφώς η υποκειμενική πραγματικότητα. Κάθε άνθρωπος δημιουργεί μια πραγματικότητα τέτοια ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Τι να κάνουμε μια πραγματικότητα πιο περίπλοκη απ ότι μας χρειάζεται για να ζήσουμε ; Ακριβώς εκεί μπλέκονται η επιστήμη και η μεταφυσική.
Η επιστήμη έρχεται ως ένα εργαλείο, μια μέθοδος, για να μπορούμε να διευρύνουμε με ασφάλεια την πραγματικότητα μας, έτσι ώστε να είναι πιο χρηστική για εμάς. Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα την επιστήμη θα πρέπει να ορίσουμε κάποιες έννοιες. Ας αρχίσουμε από το τι είναι μοντέλο. Μοντέλο είναι το σύνολο όλων εκείνων των κανόνων που μπορούν να περιγράψουν την πραγματικότητα όσο καλύτερα γίνεται. Συμβαδίζουσα θεωρία είναι μια θεωρία όπου το μοντέλο που προτείνει για την κατανόηση κάποιου φαινομένου είναι αρκετά ακριβές χωρίς όμως να ξέρουμε αν είναι και αληθές. Πχ το ηλιοκεντρικό σύστημα ήταν μια θεωρία που μπορούσε να δώσει κάποια σωστά αποτελέσματα, κινήσεις πλανητών, τροχιές κτλ. Σε μερικά όμως σημεία δεν μπορούσε να δώσει απαντήσεις. Ήταν λοιπόν συμβαδίζουσα με τα τότε δεδομένα της εποχής αλλά όπως είδαμε αργότερα δεν ήταν αληθής, μιας και το ηλιακό μας σύστημα είναι ηλιοκεντρικό. Εύκολα τώρα μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι αληθής θεωρίας. Οι συμβαδίζουσες και αληθείς θεωρίες είναι μια διαδικασία της επιστημονικής εξέλιξης. Πολλοί τις αντιλαμβάνονται ως λάθη ή ως διαφωνίες αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Ακόμα και σήμερα, πολλές από τις θεωρίες και τα μοντέλα που χρησιμοποιούμε δεν ξέρουμε αν είναι αληθή, ξέρουμε όμως ότι είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα κυνήγι της πραγματικότητας. Είμαστε όμως ικανοί να κατανοήσουμε την πραγματικότητα; Με τις αισθήσεις μας σίγουρα όχι. Μήπως όμως μπορούμε κάπως αλλιώς; Ο μόνος τρόπος που με αυτόν προσπαθούμε να καταλάβουμε είναι τα μαθηματικά. Είναι ένα ακόμα εργαλείο για να δούμε και να εξετάσουμε πράγματα που είναι αδύνατον αλλιώς να ελεγχθούν. Βέβαια όλα αυτά ακούγονται σαν αγκυλώσεις. Αλλά πριν πούμε αν είναι αγκυλώσεις ή όχι ας σκεφτούμε την αναγκαιότητα που μας ανάγκασε να εισάγουμε τα μαθηματικά, τα τεκμήρια, τα πειράματα στην επιστήμη. Εδώ φτάνουμε στο καίριο ερώτημα για την μεταφυσική. Ποια η αναγκαιότητα να εισάγουμε μια τέτοια έννοια στην σκέψη μας ;
Επειδή δεν θέλω να μιλάω για πράγματα που δεν καταλαβαίνω αλλά και που δεν έχω βιώσει, αυτό το κομμάτι θα το αφήσω σε κάποιον από εσάς που να μπορεί να μου απαντήσει. Δυστυχώς όμως παρατηρώ ότι η μεταφυσική έρευνα δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να καπηλεύεται τον όρο έρευνα. Χρησιμοποιεί μισά επιστημονικά ευρήματα, τα οποία μέσα από όμορφες ιδεολογικές απόψεις τα αναλύει και τα διαμορφώνει σε αβάσιμες θεωρίες. Πάντως ίσως να φταίει και η επιστήμη που παγιδευόμαστε σε μεταφυσικές θεωρίες, αφού είναι τόσο απρόσιτη και χωρίς ικανούς ανθρώπους για να μας την εξηγήσουν. Ίσως ακόμα, να θέλουμε να εισάγουμε επίτηδες τέτοιες ιδέες στον ασφυκτικά ρεαλιστικό κόσμο μας. Ύστερα από την τόση επιστημονική επιβολή του ορθού, φαντάζουμε σαν τους συντρόφους του Μωησή που στην πρώτη ευκαιρία ψάχνουμε χρυσά βόδια να λατρέψουμε . . .

[Mantam Froufrou]

Εδώ φτάνουμε στο καίριο ερώτημα για την μεταφυσική. Ποια η αναγκαιότητα να εισάγουμε μια τέτοια έννοια στην σκέψη μας ;

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο άνθρωπος, αν και 'ζώον' της ξηράς αποφάσισε να υπερβεί τον εαυτό του και να πετάξει σαν τα πουλιά ή να κολυμπήσει σαν τα ψάρια.
Για τον ίδιο επίσης λόγο που ο άνθρωπος προσπάθησε να κατανοήσει και να εξηγήσει μέρη της πραγματικότητας που δεν 'χρειαζόταν' να βάλει σε καλούπια αναλυτικά, όπως είναι ο νόμος της βαρύτητας, η φυγόκεντρος και χίλια δύο άλλα...
Και τέλος για τον ίδιο λόγο που αποφασίσαμε να 'χαραμίσουμε' τόσα λεφτά προκειμένου να γνωρίσουμε τόπους μαγικούς κι ονειρεμένους (κατά το λαϊκόν άσμα), τόσο επίγειους όσο και ουράνιους!

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και είναι στην φύση μας να ερευνούμε αυτό που δεν γνωρίζουμε, και να βάζουμε τον πήχυ της γνώσης τόσο ψηλά που κι εμείς καλά-καλά δεν τον βλέπουμε μερικές φορές!

Υπάρχει κι ένας άλλος λόγος, αλλά ανήκει καθαρά στην υποκειμενική πραγματικότητα για τους πολλούς: Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ! Όταν ζείς κάτι, θες, έχεις ανάγκη να το κατανοήσεις...

Μέλιο, και Nightrider, συγχαρητήρια για τα ποστ-διαμάντια

[NightLord]

Μανταμ_ΦρουΦρου κατανοώ όλα αυτά τα ωραία παραδείγματα για την ανάγκη του ανθρώπου για γνώση. Η ανάγκη του ανθρώπου για γνώση όμως δεν είναι αναγκαιότητα που μόνο μέσω της μεταφυσικής καλύπτεται και άρα δεν δικαιολογεί γιατί στεφόμαστε προς τα κει. Μπορούμε να πάρουμε αυτή μας την ανάγκη από την επιστήμη, από την Θρησκεία. Ποια είναι η μεγάλη και ειδοποιός διαφορά που μας κάνει απαραίτητη την μεταφυσική ως εργαλείο σκέψεις στον κόσμο μας ;
Φαντάσου ότι όλα στην επιστήμη, αλλά και στην λογική, κινούνται με βάση την αναγκαιότητα, πχ όταν ένας ηλεκτρολόγος ασχολείται με συνεχές ρεύμα τότε του χρειάζονται απλά μαθηματικά. Όταν όμως ασχολείται με εναλλασσόμενο αναγκάζεται, για να αναλύσει πιο εύκολα το φαινόμενο, να εισάγει στα μαθηματικά του άλλη μια διάσταση, αυτή του χρόνου, μιας και το ρεύμα εναλλάσσεται συναρτήσει αυτού.
Έτσι και η επιστήμη εισάγεται στην ζωή μας σαν εργαλείο, σαν άλλη μια διάσταση, από την αναγκαιότητα μας να εξηγήσουμε τον κόσμο. Πιστεύω να έγινε κατανοητό η ανάγκη της αναγκαιότητας κάποιων πραγμάτων, γιατί είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε τι μας αναγκάζει να χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες μεθόδους σκέψης. Εγώ που είμαι `ενάντιος` στην μεταφυσική, φοβάμαι ότι η αναγκαιότητα που μας επιβάλει την μεταφυσική είναι ο φόβος μας για το άγνωστο και όχι η ανάγκη μας για γνώση. Υπάρχει μια Ελληνική ταινία με τον γιατρό και την μαμή, όλοι πρέπει να την έχουμε δει. Βλέπουμε τότε πως η επιστήμη ερχόταν σε σύγκρουση με την πρακτική γνώση. Είναι η ίδια σύγκρουση της επιστήμης με την μεταφυσική, βέβαια τώρα που μιλάμε, κανείς δεν πάει στην μαμή, οπότε ευελπιστώ ότι η επιστήμη θα επικρατήσει και θα άρει κάθε φόβο που σπέρνει, όχι πάντα, η μεταφυσική και όλες οι παραλλαγές της.

Ps η μεταφυσική, μιας και έχει τόνους γνώσης σε πρακτικό επίπεδο, δεν νομίζω ότι πρέπει να πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων, αλλά θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς της επιστήμης.

[Mantam Froufrou]

Φαντάσου ότι όλα στην επιστήμη, αλλά και στην λογική, κινούνται με βάση την αναγκαιότητα, πχ όταν ένας ηλεκτρολόγος ασχολείται με συνεχές ρεύμα τότε του χρειάζονται απλά μαθηματικά. Όταν όμως ασχολείται με εναλλασσόμενο αναγκάζεται, για να αναλύσει πιο εύκολα το φαινόμενο, να εισάγει στα μαθηματικά του άλλη μια διάσταση, αυτή του χρόνου, μιας και το ρεύμα εναλλάσσεται συναρτήσει αυτού.
Έτσι και η επιστήμη εισάγεται στην ζωή μας σαν εργαλείο, σαν άλλη μια διάσταση, από την αναγκαιότητα μας να εξηγήσουμε τον κόσμο. Πιστεύω να έγινε κατανοητό η ανάγκη της αναγκαιότητας κάποιων πραγμάτων, γιατί είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε τι μας αναγκάζει να χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες μεθόδους σκέψης. Εγώ που είμαι `ενάντιος` στην μεταφυσική, φοβάμαι ότι η αναγκαιότητα που μας επιβάλει την μεταφυσική είναι ο φόβος μας για το άγνωστο και όχι η ανάγκη μας για γνώση.

καταλαβαίνω τί εννοείς, αλλά νομίζω είναι πολύ άδικο να χαρακτηρίζεις την ανάγκη (όπως την ονομάζεις) όλων όσων ασχολούνται με την μεταφυσική έρευνα ως 'φόβο'! Υπάρχουν πολλοί ερευνητές του μεταφυσικού οι οποίοι ωθούνται απο πραγματική ανάγκη για γνώση της αλήθειας, οι οποίοι απλά δεν αποκλείουν τίποτα, και θέτουν ερωτήματα (βασικό γνώρισμα ενός καλού επιστήμονα) που ξεπερνούν τα όρια που βάζει η εκάστοτε επιστήμη. Και ναι, πολλοί επιστήμονες βάζουν όρια στα ερωτήματα που μπορούν να θέσουν, αλλά αυτοί ποτέ δεν προχωρούν πέρα απο την ανάλυση και εμπλουτισμό ήδη υπαρχουσών θεωριών. Αυτοί που θέτουν πιο φιλόδοξα ερωτήματα και δημιουργούν νέες 'ανάγκες' (σαν τις πτήσεις που σου ανέφερα) είναι αυτοί που τελικά δημιουργούν μία επιστήμη απο ένα πρώην μεταφυσικό ερώτημα... δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τί εννοώ? Πολλές έρευνες που βρίσκονταν στα όρια του μεταφυσικού για την εποχή τους, κατέληξαν να γίνουν μέρος της ΦΥΣΙΚΗΣ επιστήμης μετέπειτα εποχών.
Για μένα λοιπόν είναι τελικά φόβος όταν 'φοβάσαι' να προχωρήσεις σε αθέατα ή και φαινομενικά ανύπαρκτα μονοπάτια , κι όχι το αντίθετο όπως λές. Κι εκεί λέω οτι ένας ειλικρινής ερευνητής του μεταφυσικού είναι πολύ θαραλλέος, καταρχήν γιατί τα βάζει με το μεγαλύτερο μέρος της εκάστοτε επιστημονικής κοινότητας (κι αυτός ειναι ο κανόνας για ολους τους μεγάλους ερευνητές επιστήμονες του παρελθόντος) και κατά δεύτερον γιατί όντας πολύ δύσκολο να εισάγεις νέες έννοιες και να επιδιώξεις να βρείς και εφαρμογές γι'αυτές σημαίνει τις περισσότερες φορές απογοήτευση για τον ίδιο τον ερευνητή. Αλλά ο καθένας βάζει το λιθαράκι του. Στο τέλος έρχεται ΠΑΝΤΑ αυτός που βρίσκει τον σωστό δρόμο και θέτει την πραγματικά ΟΡΘΗ ερώτηση...

Αλλά πέραν αυτού, επειδή με ιντριγκάρει η έννοια της ανάγκης όπως την παρουσιάζεις. Τελικά, ειλικρινά πόσες πραγματικές ανάγκες καλύπτονται σήμερα απο την επιστήμη μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα των πληροφοριών? Πόσες απο αυτές τις ανάγκες δεν 'δημιουργήθηκαν' εκ των υστέρων και άρα είναι πλασματικές? Πόσες φορές οι επιστήμονες προσπάθησαν να λύσουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ και ΥΠΑΡΚΤΕΣ (ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ) ανάγκες του ανθρώπου? Απο τα εκατομμύρια των πληροφοριών που έχουμε μόνο ένα 10% (και είπα και πολύ) καλύπτει πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου. το υπόλοιπο είναι δημιουργημένες ανάγκες και μάλιστα δημιουργήμενες απο την αρχική 'ανακάλυψη'. πχ αν δεν πετάγαμε με αεροπλάνα δεν θα χρειαζόμασταν τα αλεξίπτωτα. Καταλαβαίνεις?
Η πραγματική ώθηση για έρευνα στον άνθρωπο δίνεται απο την ανάγκη του ανθρώπου για ΓΝΩΣΗ, για την ανακάλυψη την ίδια, κι όχι για να καλύψει κάποια πρακτική ανάγκη. Τουλάχιστον όχι στον μεγαλύτερο βαθμό...

[NightLord]

Σαφώς και δεν βάζω όλους τους ερευνητές στο ίδιο τσουβάλι. Εδώ όμως είναι καλό να σου πω πώς αντιλαμβάνομαι την έννοια του ερευνητή. Ο ερευνητής για μένα χαρακτηρίζεται από την μεθοδολογία και τον τρόπο σκέψης και όχι από την θεματολογία του. Όσο δε για τα όρια που βάζει η επιστήμη, θα ήθελα να μου το αναλύσεις λίγο παραπάνω. Τα όποια όρια μπαίνουν είναι μεθοδολογικά ώστε να μας αποτρέψουν από πιθανά λάθη. Γράφεις `Για μένα λοιπόν είναι τελικά φόβος όταν `φοβάσαι` να προχωρήσεις σε αθέατα ή και φαινομενικά ανύπαρκτα μονοπάτια…`. Δεν διαφωνώ σε αυτό που λες, αλλά πώς ξέρεις αν το μονοπάτι είναι φαινομενικά ανύπαρκτο ή πραγματικά ανύπαρκτο; Εκεί είναι η επιστήμη που βάζει κάποια μεθοδολογία ή κατά πολλούς όρια. Το βρίσκεις λοιπόν άσκοπο και μη αναγκαίο, μιας και η ανάγκη τελικά μπαίνει σε όλες τις βαθμίδες, αυτό το μέτρο; Έτσι όταν ένας ερευνητής δεν έχει όρια, για μένα δεν είναι ερευνητής ή αν το θες είναι μεταφυσικός ερευνητής. Ίσως λοιπόν να μην διαφωνούμε στην ουσία αλλά στο τι ο καθένας μας αναφέρει ως μεταφυσικό ερευνητή. Πάντως πολλοί μεταφυσικοί ερευνητές, όπως τους ορίζεις εσύ, για μένα είναι κανονικοί επιστήμονες, δεν με διακατέχουν προκαταλήψεις.
Όσο τώρα για τις δυσκολίες των ερευνητών, το να πάνε κόντρα στο επιστημονικό ρεύμα, στην εισαγωγή νέων εννοιών, κτλ, με βρίσκεις σύμφωνο, αλλά αυτό είναι αγκύλωση του `συστήματος`, αγκύλωση των επιστημόνων και όχι της επιστήμης.
Για της ανάγκες του ανθρώπου και κατά πόσο αυτές είναι πλασματικές οι δημιουργηθήσες δεν θα διαφωνήσω. Η φιλοσοφία μου είναι πολύ πιο λιτή από τον σημερινό τρόπο ζωής του μέσου ανθρώπου.
Τέλος, όντως η δύναμη που μας κινεί σήμερα είναι η γνώση και όχι η ανάγκη, αλλά νομίζω ότι είμαστε σε αυτό το στάδιο γιατί καλύψαμε κατά ένα τρόπο τις ανάγκες μας.

Για να γίνω σαφής για το ποιον θεωρώ επιστήμονα και ποιον μεταφυσικό επιστήμονα, θα δώσω ένα παράδειγμα (να ανάψω και λίγο τα αίματα).


Έστω ότι κάποιος ασχολείται με την θεωρία αριθμών. Ο επιστήμονας έχει ένα σωρό θεωρημάτων, αποδείξεων και ελαχίστων αξιωματικών αποδοχών. Αντιθέτως, ο μεταφυσικός επιστήμονας, έχει λίγες θεωρίες, με αβάσιμες αποδείξεις και πολλές παραδοχές.
Ας γίνω λίγο πιο σαφής. Έστω ότι κάποιος θέλει να ασχοληθεί με θεωρία αριθμών, οι παραδοχές (αξιώματα στα μαθηματικά) είναι ελάχιστες, πχ ότι οποιοσδήποτε αριθμός διαιρούμενος με το 0, δεν έχει αποτέλεσμα, ότι είναι αδύνατο. Αυτό είναι μια παραδοχή που κάνουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παραπέρα. Τα θεωρήματα που προκύπτουν είναι πάρα πολλά, πχ ότι το υπόλοιπο ενός αριθμού διαιρούμενο με έναν διαιρέτη δεν μπορεί ποτέ να είναι μεγαλύτερο από τον διαιρέτη, η οποία αυτή πρόταση μπορεί πολύ εύκολα να αποδειχθεί.
Αντιθέτως ο μεταφυσικός ερευνητής θα αρχίσει παραδεχόμενος κάποιες προτάσεις, πχ το ένα είναι ο αριθμός της ολοκλήρωσης, ο αριθμός του σύμπαντος. Το δύο είναι το ιερό ζεύγος, το καλό και το κακό, κτλ. Ξεκινώντας με αυτές τις παραδοχές, συνεχίζει σε θεωρήματα πέρα από κάθε φαντασία που βέβαια δεν μπορούν να αποδειχθούν παρά μόνο κατά κάποιο τρόπο με τις πιο πάνω αναιτιολόγητες παραδοχές. Εδώ θα αναφέρω τους λεξάριθμους. Αν κάποιος μελετήσει την ιδέα, θα δει ένα σωρό κενά με ένα σωρό `πειραγμένων` αποδείξεων. Έχω κάνει ένα πρόγραμμα για να αποδείξω το αντίθετο. Όποιος θέλει ας το κατεβάσει από δω http://allaboutnightlord.googlepages.co ... ithmoi.exe . Αυτά προς το παρών, περιμένω απαντήσεις.

Πρέπει να έχω κάποια ορθογραφικά λάθη, συγχωρήστε με.

[Mantam Froufrou]

καταπληκτικό ποστ!!!! θα επανέλθω!

[NightLord]

Άσχετο.

Μέλιο, και Nightrider, συγχαρητήρια για τα ποστ-διαμάντια

Ο NightLord είμαι, όχι ο Nightrider

[Mantam Froufrou]

Ο NightLord είμαι, όχι ο Nightrider

μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στο μυαλό μου! Συγγνώμη παληκάρι μου!!!!

και ειλικρινά ξαναδιαβάζω και ξαναδιάβαζω το πόστ σου και δεν μπορώ να διαφωνήσω πουθενά! Αντίθετα, το παρακάτω με εκφράζει 100%, γιατί κι εγώ δεν είμαι υπέρ της άκρατης φαντασιοπληξίας ορισμένων ερευνητών της μεταφυσικής! Για να μην υπάρχει παρεξήγηση δηλαδή! είμαι όμως εντελώς υπέρ του να γίνονται ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ερευνες πάνω σε παραδοσιακά μεταφυσικά θέματα, χωρίς προκατάληψη, χωρίς απαξία κτλ. Και σίγουρα είμαι κατά του να απορρίπτεται κάποια θεωρία χωρίς να δίνεται η ευκαιρία για έρευνα, μόνο και μόνο γιατί φαντάζει 'κάπως'. Είμαι σίγουρη οτι καταλαβαίνεις τί εννοώ

Πάντως πολλοί μεταφυσικοί ερευνητές, όπως τους ορίζεις εσύ, για μένα είναι κανονικοί επιστήμονες, δεν με διακατέχουν προκαταλήψεις.

[TEUTAMOS]

Θα ξεκινήσω με την γνωστή φράση του Αριστοτέλους "άνθρωπος φύσει ορέγεται του ειδέναι". Ουδείς άνθρωπος, λοιπόν, γνωρίζει (ειδέναι) μακριά και πέρα από τις φυσικές του καταβολές (φύσει). Οι φυσικές καταβολές του ανθρώπου τώρα έχουν να κάνουν με το βαθύτατο είναι του. Και αυτό το είναι αν και στο σύνολό του ειναι σταθερό και αμετακίνητο, επιδέχεται αλλαγές, και μάλιστα όχι αλλαγές αντικατάστασης αλλά αλλαγές εξέλιξης (επιτέλους ας μάθουμε τι μπορεί να σημαίνει το "αλλάζω"), ήτοι όχι ποιοτικές αλλαγές (που αφορούν την ουσία του), αλλά ποσοτικές αλλαγές (που αφορούν την ποσότητα). Αφού πλαισιώσαμε αδρώς την έννοια της φυσης του ανθρώπου, ας σταθούμε στην έννοια της γνώσης. Κατ' αρχήν η γνωση δεν πηγάζει απο καμμια ανάγκη, αλλά είναι συμφυής τωι ανθρώπωι. Ο άνθρωπος ερχόμενος σε επαφή με τον κόσμο και με τα πράγματα (και αυτό δεν συμβαίνει μόνο συνειδητά, αλλά και ασυνείδητα) "διαλέγεται" δυναμικά (δλδ με δυναμική) με αυτά. Αποτέλεσμα είναι να εξοικειώνεται με τον κόσμο μαθαίνοντας πως λειτουργεί. Η γνώση του τί είναι ο κοσμος ισουται με την γνωση του πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος. Και εδώ αυτοπαγιδεύεται πολλές φορές (ή μάλλον πάντα) ο άνθρωπος πιστεύοντας ότι έχοντας βρει το πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος είναι σε θέση και να ξέρει την ουσία του. Ο κόσμος σίγουρα δεν μπορεί να δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει την γνωση του ανθρώπου γι ' αυτόν. Υπάρχει κόσμος και πέρα από τον άνθρωπο, όπως υπάρχει και γνωση περα απο αυτόν. Λέμε λοιπόν ότι γνωση είναι η δυναμική επαφή του ανθρωπου με τα πράγματα. Από την αρχαιλοτητα ήδη οι φιλόσοφοι διχάζονταν για το αν η γνωση ειναι αποτέλεσμα των αισθήσεων (η απο της αισθήσεως επιστήμη) ή αν η γνωση προέρχεται από τον ορθό λόγο. Έτσι μιλάμε για δυο ρέυματα - δυο σχολές, την αισθησιοκρατία και την νοησιαρχία. Καμμιά σχολή δεν έχει το δικιο με το μέρος της ούτε έχει και εντελώς άδικο. Η συμβιβαστική λύση ειναι πουμε ότι συνδυάζονται οι αισθήσεις και ο ορθός λόγος. Η Επιστήμη τίθεται ενδιάμεσα. Δεν απορρίπτει τις εμπειριές από τις αισθήσεις εννοούμενες ως μερικά (κατά μέρος), αλλά ούτε ξεχνάει ότι πρέπει να έχει την συναίνεση και του λόγου εννοουμένου ως γενικού (καθ' όλα). Εκέινο που συνδέει τις επιμέρους εμπειρίες σε ένα πλεγμα ορθολογικό είναι η απόδειξη, η οποία έχει την μέθοδό της και ακολουθεί κάποια βήματα βάσει των υποτιθέμενων δομών του νου. Ομως όλα όσα είναι λογικά, δεν μπορεί και πάντα να είναι πραγματικά. Είναι αναγκαίο στοιχείο η λογική, αλλά όχι επαρκές, για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Το κενό μεταξύ της λογικής απο τη μια και της πραγματικότητας από την άλλη φιλοδοξεί να καλύψει η μεταφυσική που προσπαθεί με φιλοσοφικά ερωτήματα (χωρίς να σημαίνει ότι είναι πάντα φιλοσοφία) να αναχθεί στην γνώση που γι' αυτήν είναι κάτι το ιερό, και άρα δύσκολα προσεγγίσιμη. Η άρση - άρνηση των λογικών διαύλων της Επιστήμης μπορούν σύμφωνα με την Μεταφυσική να αντικατασταθούν με την προσωπική και ειλικρινή ήτοι καθαρή σχέση με τα πράγματα και την ουσία τους. Ένας μεταφυσικός ερευνητής θα έβλεπε στην λέξη αλλάζω όχι την επιστημονική προσέγγιση ενός γλωσσολόγου (αλλάζω < άλλαγ-jω εξου και αλλαγ-ή) αλλά την προσέγγιση του τύπου αλλάζω εστίν άλλως ζω (ζω δηλαδή διαφορετικά αν αλλάζω). Το πρώτο έχει όλες τις προδιαγραφές που απαιτεί μια επιστημονική ανάλυση, το δευτερο προσεγγίζει ανεξάρτητα από κανόνες την ουσία ή και την μετα-ουσία ενός πράγματος ή μιας λέξεως, όπως εδώ.

[Lionheart]

Μέλιο, αυτό θα προταθεί για άρθρο του μήνα.

[ArELa]

Ποιο απ'τα δυο του ποστς θες να προτείνεις; Αμφότερα αξιόλογα.
Και καν'το ντε! Ξέρεις που γράφουμε τα προτεινόμενα.

[NightLord]

Η πληροφορία είναι πιόνι πάνω στην σκακιέρα του διαλόγου, που από μόνη της δεν έχει καμία δυναμική, η σωστή όμως χρήση της φέρνει το αποτέλεσμα. Οι συλλογισμοί που ακολουθούν είναι καθαρή λογική, όχι κρίνοντας το αντικείμενο της πληροφορίας λογικά αλλά ως προς την λογική διαχείριση της εκάστοτε πληροφορίας ώστε να μπορούμε να φτάσουμε σε ασφαλές συμπέρασμα.
Για να αποδείξεις κάτι, δεν χρειάζεται να δώσεις ένα παράδειγμα που να ισχύει αυτό που λες. Χρειάζεται να μην μπορείς να βρεις έστω και ένα που να το αναιρεί. Η βαρύτητα ισχύει όχι γιατί όταν ρίχνω ένα αντικείμενο αυτό πέφτει κάτω, αλλά γιατί ποτέ όταν έριξα κάτι αυτό δεν πήγε προς τα πάνω. Είναι σημαντικό να σταθούμε και να καταλάβουμε αυτό το κομμάτι, γι αυτό θα δώσω ένα παράδειγμα.
Η γη θεωρούταν επίπεδη. Φανταζόντουσαν ότι η γη είναι ένα τεράστιο ταψί που επάνω του ζούσαμε όλοι εμείς. Όντας κάθετο το ταψί εξηγούσε το γιατί μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι. Ακόμα δεν είχαν κανένα άλλο λόγο για να πιστεύουν κάτι άλλο. Ό Αριστοτέλης είχε συνειδητοποιήσει ότι η γη δεν πρέπει να είναι ταψί, γιατί αν ήμασταν ταψί, θα έπρεπε η σκιά μας στο φεγγάρι να ήταν έλλειψη, πράγμα όμως που δεν γινόταν. Χρειάσθηκε μόνο ένα αντιπαράδειγμα, για να αναιρέσει την μέχρι τότε γνώση. Αν λοιπόν πιστεύαμε οποιαδήποτε θεωρία γιατί απλά επαληθεύεται μία, δύο ή και πάμπολλες φορές, θα έπρεπε να ήμασταν ακόμα στην πεποίθηση ότι ζούμε σε ένα ταψί πάνω στην ράχη μιας χελώνας που και αυτή με την σειρά της ήταν στην πλάτη μιας άλλης κτλ. Άρα καταλαβαίνουμε ότι για να ισχύει κάτι πρέπει να μην υπάρχει ούτε ένα αντιπαράδειγμα.
Άλλη μία λογική δομή σκέψης είναι η επόμενη. Όταν δύο μεριές συζητούν, πρέπει να αποδείξει τα λεγόμενα του αυτός που τα ισχυρίζεται και όχι ο έτερος συνομιλητής να αποδείξει το αντίθετο. Δηλαδή, αν κάποιος με πει ελέφαντα, δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι, αλλά ο άλλος πρέπει να αποδείξει τον ισχυρισμό του. Άλλο ένα παράδειγμα είναι αναγκαίο.
Σε μία κουβέντα συζητούμε για την τηλεκίνηση. Κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν ισχύει η βαρύτητα και ότι αυτός μπορεί να μετεωρίζεται. Ζητάει τώρα από τον άλλον, που είναι επιστήμονας και γνώστη της φυσικής, να το πει το αντίθετο, να αποδείξει ότι ο άλλος δεν μπορεί να μετεωριστεί. Αυτό εκτός από το λογικό σφάλμα που έχει, έχει κι άλλο ένα. Ασκεί μια συναισθηματική πίεση στον άλλον, ο οποίος πρέπει να δεχθεί το γεγονός ως έχει, αφού είναι βίωμα του άλλου και άρα αν το απορρίψει ουσιαστικά απορρίπτει την αξιοπιστία του συνομιλητή και άρα τον θίγει. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Όταν ισχυρίζεσαι ότι μετεωρίζεσαι, πρέπει και να μπορείς να το αποδείξεις, αν όχι τότε δεν μπορείς να το ισχυρίζεσαι. Αν όμως πράγματι μετεωρίζεσαι (πράγμα απίθανο) θα πρέπει, αν δεν ξέρεις εσύ να το αποδείξεις, να το επιδείξεις σε κάποιον που θα μπορέσει να το αποδείξει και όχι να εισάγεις δικές σου φιλοσοφικές και λογοτεχνικές απόψεις για το θέμα.

Ας μιλήσουμε τώρα για κάποιες ιδιότητες της Αλήθειας και άρα και της γνώσης.
Η Αλήθεια είναι παντοτινή. Δηλαδή, η βαρύτητα υπάρχει σήμερα, όπως και χθες όπως και αύριο. Η Αλήθεια μπορεί να μεταβάλλετε, να εξελίσσεται, ίσως σε εκατό χρόνια, η βαρύτητα να μην είναι ίδια όπως σήμερα, αλλά θα παραμένει η έννοια της βαρύτητας ίδια, ακόμα και αν μηδενιστεί η βαρύτητα δεν θα σημαίνει ότι δεν υπάρχει βαρύτητα.
Η Αλήθεια είναι ίδια για όλους. Εδώ είναι κάπως πιο περίεργα τα πράγματα. Η Αλήθεια είναι σχετική. Διαφορετική Αλήθεια βλέπω εγώ, διαφορετική κάποιος άλλος. Αυτό συμβαίνει γιατί βλέπουμε την Αλήθεια από διαφορετικές σκοπιές. Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι η Αλήθεια είναι μια για όλους μας και ότι ως μία πρέπει να εξετάζεται. Ας δώσω ένα παράδειγμα.
Στην επιστήμη όταν μελετάται ένα φαινόμενο, πάντοτε προσδιορίζεται ο παρατηρητής, το σημείο αναφοράς. Την αναγκαιότητα του σημείου αυτού θα την δούμε παρακάτω. Υπάρχουν δύο άνθρωποι, ένας πάνω σε ένα τραίνο και ένας στην αποβάθρα. Αυτός που είναι στην αποβάθρα, νομίζει ότι είναι ακίνητος, αυτός που είναι στο τραίνο νοιώθει ότι αυτός είναι ακίνητος. Η Αλήθεια λοιπόν βλέπουμε ότι είναι σχετική για τον καθένα. Και αν εδώ διαφωνούμε για την κίνηση, δηλαδή για την μεταβολή του χώρου, συμφωνούμε για τον χρόνο. Ο Αϊνστάιν διαφώνησε και γι αυτό, γιατί ακόμα και ο χρόνος για κάθε παρατηρητή είναι σχετικός. Πώς όμως όλα αυτά συνηγορούν στο ότι η Αλήθεια είναι μια; Ακριβώς γι αυτό το ερώτημα οι επιστήμονες προσπάθησαν να βρούνε μία λύση. Αφού δεν μπορούμε να πούμε ποια είναι η αλήθεια, τότε ας πάρουμε ένα κοινό σημείο αναφοράς και ας μελετούμε το φαινόμενο από κει. Άσχετα λοιπόν από τον παρατηρητή όλοι τώρα μπορούν να μελετήσουν το ίδιο φαινόμενο και να βγάλουν τα ίδια συμπεράσματα – αλήθειες και άρα να είναι σίγουροι ότι είναι σωστοί. Μπορούνε επίσης να αλλάξουν το σημείο αναφοράς ώστε να δουν την Αλήθεια και από άλλη πλευρά. Τώρα μπορούμε και κατανοούμε την αναγκαιότητα του σημείου αναφοράς.

Έχοντας κάνει μια μικρή εισαγωγή σε βασικά εργαλεία, θα κάνω μια κριτική για την μεταφυσική απαντώντας στον Μενέλαο.
Μενέλαε, στο κείμενο σου χρησιμοποιείς μια σειρά λέξεων και εκφράσεων οι οποίες είναι αρκετά ασαφής. Γράφεις για ουσία, για βαθύτατο είναι, για ειλικρινή και καθαρή σχέση με τα πράγματα και την ουσία τους. Εδώ ο καθένας μπορεί να τα ερμηνεύσει όπως θέλει. Είναι τόσο υποκειμενικά που παύουν να έχουν επιχειρημαλολογική αξία. Ορίζεις την φύση του ανθρώπου με το βαθύτατο είναι και σε ρωτώ, τι είναι το βαθύτατο είναι; Μπορείς να μου ορίσεις ένα σημείο αναφοράς ώστε να το δω όπως εσύ και άρα να μπορώ να το κρίνω σωστά; Γιατί τώρα κρίνω το βαθύτατο είναι σου, από την θέση μου (που απέχει αρκετά από εσένα) και άρα βγάζω δικαιολογημένα εσφαλμένη εντύπωση. Είναι αναγκαίο να γίνει αυτό ώστε να μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε. Τώρα, ξεκινώντας από μια (για μένα) μη σωστή (όχι αναγκαστικά λανθασμένη) πρόταση, δομείς τον λόγο σου, που όμως εγώ δεν μπορώ να κρίνω ως σωστό.
Παρακάτω μιλάς για μια συμβιβαστική λύση, `Η συμβιβαστική λύση είναι να πούμε ότι συνδυάζονται οι αισθήσεις και ο ορθός λόγος`. Σε φιλοσοφικά ερωτήματα γίνεται κάτι τέτοιο, όμως δεν γίνεται παντού. Δεν μπορούμε να ενώσουμε προτάσεις τόσο απλά. Σήμερα στην επιστήμη, υπάρχουν δύο θεωρίες, η θεωρία της σχετικότητας για τον μακρόκοσμο και η κβαντική για τον μικρόκοσμο. Αυτές από την φύση τους δεν μπορούν να ενωθούν. Έτσι βρίσκω άτοπο, ότι η αλήθεια είναι ανάμεσα στις δυο `σχολές` την μεταφυσική και την επιστήμη.
Εδώ καλό είναι να δούμε ένα παράδειγμα. Έρχεται κάποιος και ισχυρίζεται ότι ο γάιδαρος πετάει. Δύο τινά υπάρχουν, είτε να πετάει είτε να μην πετάει. Για την περίπτωση του πετάει, δεν έχω εμπειρίες που να το διαβεβαιώνουν, αντιθέτων για το ότι δεν πετάει, έχω προσωπικές εμπειρίες που το διαβεβαιώνουν. Άρα η θέση μου θα είναι ο γάιδαρος δεν πετάει.
Αν τώρα έρθει κάποιος και μου πει, ο Θεός είναι παναθηναϊκός ή ολυμπιακός τότε θα κάνω τον εξής συλλογισμό. Ο Θεός θα μπορούσε να είναι είτε παναθηναικός είτε ολυμπιακός. Δεν έχω όμως καμία γνώση που να επιβεβαιώνει ούτε το ένα ούτε το άλλο, άρα θα πω ότι δεν ξέρω. Δεν θα σταθώ όμως μόνο εκεί, αλλά επειδή ξέρω ότι δεν μπορώ να ξέρω τι ομάδα είναι ο Θεός (ούτε γω ούτε κανείς άλλος), είμαι σίγουρος για το ότι δεν ξέρω.
Ας πιάσουμε ένα απτό παράδειγμα. Κάποιος μιλάει για αύρα και λέει `Από την πρώτη στιγμή που μπήκε μες το σπίτι μου, κατάλαβα τι άνθρωπος είναι, ένοιωσα ότι δεν θα μου βγει σε καλό, είχε μια άσχημη αύρα`. Κάποιος λοιπόν χρησιμοποιεί την λέξη αύρα, και όχι μόνο την λέξη, αλλά όλο το μεταφυσικό πλαίσιο που την διέπει. Και διερωτούμε γιατί αυτός ο άνθρωπος επέλεξε την μεταφυσική; Γιατί επέλεξε την μεταφυσική όταν και η επιστήμη και η μεταφυσική δίνουν πιθανές και όχι σίγουρες εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο; Εκεί είναι λοιπόν που λέω ότι ο άνθρωπος δεν αρκείτε στο ότι ακόμα δεν ξέρει αλλά με τον φόβο για το άγνωστο κινείτε ώστε να βρει, μέσα είτε από την φυσική είτε και από την μεταφυσική, μια απάντηση, όχι αναγκαστικά αληθής, ώστε να καλύψει τον φόβο του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ακόμα πιο `χτυπητό` το παράδειγμα, μιας και η επιστήμη δίνει μια αρκετά ολοκληρωμένη απάντηση. Το 70% της επικοινωνίας δύο ανθρώπων είναι τα εξωλεκτικά, άρα κάποιος θα μπορούσε ασυνείδητα, χωρίς καν να μιλήσει ο άλλος, να `νοιώσει` τις προθέσεις του. Ακόμα εξηγεί μέσω της συναισθηματικής νοημοσύνης (που είναι μετρήσιμο μέγεθος και μετράτε μέσα από ψυχολογικά τεστ) πως μερικοί άνθρωποι μπορούν και χρησιμοποιούν καλύτερα αυτή τους την διαίσθηση. Άρα βλέπω όχι μόνο, λογικά άτοπο, να μιλάει κάποιος για αύρα, αλλά και ύποπτο μιας και εισάγει όλη την μεταφυσική σκέψη στον άνθρωπο. Δηλαδή πιστεύοντας την ύπαρξη της αύρα, θα είναι πιο εύκολο να πιστέψει κάποιος και ότι οι αστερισμοί μπορούν να του δώσουν κατευθύνσεις για την ζωή του, που αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποδοχή του ότι είμαστε ανδρείκελα σε ένα νομοτελειακό σύμπαν, που η επιλογή παύει να υπάρχει. Αυτή την υπόγεια εκμετάλλευση είναι που βλέπω στην μεταφυσική. Βλέπω ότι αντί κάποιος να επιλέξει να ψάξει με την επιστήμη, με αργά αλλά σίγουρα βήματα, επιλέγει ένα θεωρητικό μεταφυσικό επίπεδο που απλά τον `βολεύει` στην κοσμοθεωρία του. Θα μπορούσε ακόμα να περιμένει μέχρι η επιστήμη να δώσει της απαντήσεις της, όπως είπε η μαντάμ φρου φρου, πολλές φορές η επιστήμη, βασιζόμενη σε μεταφυσικά ερωτήματα, δίνει απαντήσεις και δημιουργεί νέες επιστήμες. Εδώ είναι που αναιρείτε αυτό που λένε αρκετοί, ότι η επιστήμη και η λογική δεν μπορεί να τα αναλύσει μερικά πράγματα. Πως γίνεται να μην μπορεί να αναλύσει μερικά πράγματα όταν όχι μόνο ανέλυσε αλλά και έκανε επιστήμη κάποια μεταφυσικά φαινόμενα; Δεν λέω βέβαια (αν και το πιστεύω) ότι η επιστήμη και η λογική είναι η απάντηση σε όλα, αλλά σίγουρα για μένα η μεταφυσική κρύβει περισσότερους κινδύνους παρά γνώσεις. Άρα για να συνοψίσω είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η Αλήθεια είναι κάπου ανάμεσα. Εδώ όπως είπα και σε προηγούμενη μου τοποθέτηση, δεν αναιρώ όλη την συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία που κρύβει η μεταφυσική, αλλά αυτή της την εμπειρία δεν μπορεί να την παρουσιάζει μέσα από φιλοσοφικές θεωρίες ως γνώση. Με την τοποθέτηση μου, απαντώ και στο ότι η μεταφυσική δεν μπορεί να καλύψει κανένα κενό μεταξύ λογικής και πραγματικότητας.
Νομίζω ότι και απάντησα στον Μενέλαο αλλά και έδωσα ένα στέρεο στίγμα των δικών μου σκέψεων. Πιστεύω ότι αρκετοί θα περιμένατε να τελειώσω, οπότε θα σας κάνω την χάρη και θα τερματίσω εδώ τον κείμενο μου.
Βικάκι είπαμε τίποτα ;;; (χαχαχα, πλάκα κάνω, μην με βλέπεις που το ζω και νομίζεις ότι τα παίρνω)

[ΕΛΛΟΓΟΣ]

Ας μιλήσουμε τώρα για κάποιες ιδιότητες της Αλήθειας και άρα και της γνώσης.
Η Αλήθεια είναι παντοτινή. Δηλαδή, η βαρύτητα υπάρχει σήμερα, όπως και χθες όπως και αύριο. Η Αλήθεια μπορεί να μεταβάλλετε, να εξελίσσεται, ίσως σε εκατό χρόνια, η βαρύτητα να μην είναι ίδια όπως σήμερα, αλλά θα παραμένει η έννοια της βαρύτητας ίδια, ακόμα και αν μηδενιστεί η βαρύτητα δεν θα σημαίνει ότι δεν υπάρχει βαρύτητα.
Η Αλήθεια είναι ίδια για όλους. Εδώ είναι κάπως πιο περίεργα τα πράγματα. Η Αλήθεια είναι σχετική. Διαφορετική Αλήθεια βλέπω εγώ, διαφορετική κάποιος άλλος. Αυτό συμβαίνει γιατί βλέπουμε την Αλήθεια από διαφορετικές σκοπιές. Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι η Αλήθεια είναι μια για όλους μας και ότι ως μία πρέπει να εξετάζεται.

Συμφωνώ ότι η Αλήθεια είναι παντοτινή. Το σύμπαν μας όμως δεν είναι (Είχε αρχή και θα έχει και τέλος). Τη βαρύτητα την γνωρίζεις από το σύμπαν μας. Άρα η βαρύτητα δεν είναι Αληθινή όπως και το σύμπαν μας. (το παντοτινή το κατανοώ σαν "έξω από τον χρόνο")
Ειλικρινά βρες μου την λογική σε αυτά που έχω βάλει με έντονα. Αφού η Αλήθεια (συμφωνα με τα λεγόμενά σου) είναι σχετική τότε πώς είναι μία για όλους;

Η θέση μου: Η Αλήθεια υπάρχει ασχέτως σημείων αναφοράς. Εμείς απλά βλέπουμε εκφάνσεις της χωρίς όμως να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι βλέπουμε την ίδια (γιατί τότε θα βλέπαμε όλοι το ίδιο ακριβώς εκ κατασκευής και όχι εκ παραδοχής).

Μενέλαε, στο κείμενο σου χρησιμοποιείς μια σειρά λέξεων και εκφράσεων οι οποίες είναι αρκετά ασαφής. Γράφεις για ουσία, για βαθύτατο είναι, για ειλικρινή και καθαρή σχέση με τα πράγματα και την ουσία τους. Εδώ ο καθένας μπορεί να τα ερμηνεύσει όπως θέλει. Είναι τόσο υποκειμενικά που παύουν να έχουν επιχειρημαλολογική αξία. Ορίζεις την φύση του ανθρώπου με το βαθύτατο είναι και σε ρωτώ, τι είναι το βαθύτατο είναι; Μπορείς να μου ορίσεις ένα σημείο αναφοράς ώστε να το δω όπως εσύ και άρα να μπορώ να το κρίνω σωστά; Γιατί τώρα κρίνω το βαθύτατο είναι σου, από την θέση μου (που απέχει αρκετά από εσένα) και άρα βγάζω δικαιολογημένα εσφαλμένη εντύπωση

Το Είναι, η Ύπαρξη, η Ουσία και πολλά άλλα είναι βασικές αντιληπτικές άμορφες έννοιες. Είναι σαν να σε ρωτάω τι είναι το 1 και το 2 (αν θες κάνε μια φιλότιμη προσπάθεια να απαντήσεις). Τι σημαίνει "αυτά είναι 2 μήλα"; Οι αριθμοί γίνονται αντιληπτοί από όλους το ίδιο επειδή κατασκευαστικά(εγκεφαλικά) έχουμε κοινό σημείο αναφοράς. Όταν όμως μιλά κάποιος για Είναι, Ουσία κ.ά. επειδή αυτός που τα λέει έχει επεκτίνει την αντίληψή του είναι αδύνατον να συνεννοηθεί με τον άλλο εκτός αν ο άλλος έχει επεκτίνει το ίδιο ή περισσότερο την αντίληψή του. Στην προκειμένη περίπτωση ο διευρημένος αντιληπτικά δεν πρέπει να περιμένει και να απαιτεί απο τον άλλο να τον καταλάβει.

Εδώ καλό είναι να δούμε ένα παράδειγμα. Έρχεται κάποιος και ισχυρίζεται ότι ο γάιδαρος πετάει. Δύο τινά υπάρχουν, είτε να πετάει είτε να μην πετάει. Για την περίπτωση του πετάει, δεν έχω εμπειρίες που να το διαβεβαιώνουν, αντιθέτων για το ότι δεν πετάει, έχω προσωπικές εμπειρίες που το διαβεβαιώνουν. Άρα η θέση μου θα είναι ο γάιδαρος δεν πετάει.

Αν έχεις αποδείξει ότι κάτι δεν ισχύει τότε λογικά δεν δέχεσαι την ισχύ. Αν από την άλλη δεν μπορείς να αποδείξεις αν κάτι ισχύει ή όχι τότε η υιοθέτηση δίτιμης λογικής είναι σκοταδιστική και ενάντια στην αλήθεια που είναι η τιμή "δεν γνωρίζω" (φέρε στο νου το παράδειγμα με την γνωστή γάτα και το κουτί).
Προσωπικά (και φιλοσοφικά) πιστεύω ότι για τίποτα δεν υπάρχει απόδειξη (σε αυτό το σύμπαν).

[NightLord]

Φίλε Ένλογε, χαίρομαι που μπήκες και συ στην κουβεντούλα μας.

Κοσμολογικά και αστρονομικά θα διαφωνήσω μαζί σου, το σύμπαν υποθέτουμε ότι είχε μια αρχή και με σύγχρονες μελέτες πιστεύουμε ότι δεν θα καταστραφεί με ένα άλλο big bang μιας και μάλλον θα διαστέλλεται για πάντα. Μου λες ότι:

Άρα η βαρύτητα δεν είναι Αληθινή όπως και το σύμπαν μας.

Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην είναι η βαρύτητα αληθινή όταν καταστραφεί το σύμπαν μας. Αν καταστραφεί το σύμπαν μας, δεν θα υπάρχει βαρύτητα, μιας και δεν θα υπάρχει ύλη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει η βαρύτητα. Μόλις το σύμπαν κάνει πάλι ένα big bang, τότε από τα πρώτα μόλις χιλιοστά του χρόνου θα αρχίσει να ισχύει η βαρύτητα. Αν καταστραφεί το σύμπαν μας δεν σημαίνει ότι δεν είναι αληθινό. Αν καταστραφεί ο υπολογιστής σου σημαίνει ότι όλοι οι υπολογιστές είναι ένα ψέμα ;

Ειλικρινά βρες μου την λογική σε αυτά που έχω βάλει με έντονα. Αφού η Αλήθεια (σύμφωνα με τα λεγόμενά σου) είναι σχετική τότε πώς είναι μία για όλους;

Έστω ότι βλέπεις ένα αυτοκίνητο, από την δική σου οπτική γωνία. Όπως το βλέπεις σου φαίνεται μια χαρά, μιας και δεν βλέπεις ότι από πίσω είναι τρακαρισμένο. Αντιστοίχως κάποιος άλλος βλέπει μόνο το πίσω μέρος και λέει ότι το αυτοκίνητο είναι για τα σκουπίδια. Ποίος ξέρει λοιπόν την αλήθεια για το αυτοκίνητο; Κανείς. Προφανώς και οι δύο γνωρίζουν μισή αλήθεια και βγάζουν λάθος συμπεράσματα. Άσχετα όμως με τους παρατηρητές υπάρχει το αυτοκίνητο και είναι μισό τρακαρισμένο. Άρα η αλήθεια, το γεγονός, η πραγματικότητα είναι μια, αλλά λόγο της "κατασκευής" μας εμείς βλέπουμε μια πλευρά της και άρα για εμάς η αλήθεια είναι σχετική. Για να μην έχουμε σχετική αλήθεια λοιπόν, βάζουμε την επιστήμη, ένα εργαλείο για να βλέπουμε τον κόσμο σφαιρικά. Με λίγα λόγια συμφωνώ με την άποψη σου (να το διανθίσω λίγο ).

Το Είναι, η Ύπαρξη, η Ουσία και πολλά άλλα είναι βασικές αντιληπτικές άμορφες έννοιες. Είναι σαν να σε ρωτάω τι είναι το 1 και το 2 (αν θες κάνε μια φιλότιμη προσπάθεια να απαντήσεις). Τι σημαίνει "αυτά είναι 2 μήλα"; Οι αριθμοί γίνονται αντιληπτοί από όλους το ίδιο επειδή κατασκευαστικά(εγκεφαλικά) έχουμε κοινό σημείο αναφοράς. Όταν όμως μιλά κάποιος για Είναι, Ουσία κ.ά. επειδή αυτός που τα λέει έχει επεκτείνει την αντίληψή του είναι αδύνατον να συνεννοηθεί με τον άλλο εκτός αν ο άλλος έχει επεκτείνει το ίδιο ή περισσότερο την αντίληψή του. Στην προκειμένη περίπτωση ο διευρυμένος αντιληπτικά δεν πρέπει να περιμένει και να απαιτεί από τον άλλο να τον καταλάβει.

Εδώ θα διαφωνήσω κάθετα. Λες ότι οι αριθμοί είναι κατασκευαστικά αντικείμενα, ενώ το Είναι δεν είναι κατασκεύασμα. Εκτός του ότι δεν συμφωνώ με αυτό ( αλλά επειδή η διαφωνία μου βασίζεται σε πιστεύω μου και όχι σε γνώση μου δεν μπορώ πραγματικά να διαφωνήσω. ), δεν πιστεύω ότι υπάρχουν διανοητικά μέρη που δεν μπορούμε να πάμε, αν όχι όλοι, τουλάχιστον λίγοι. Τι θέλω να πω. Συμφωνώ ότι αν απέχουμε σε κατανόηση με κάποιον είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε, αλλά δεν το βλέπεις φρόνιμο, αυτός που έχει μεγαλύτερη αντιληπτική ικανότητα να έρχεται και να βοηθάει αυτόν που δεν έχει; Άρα ούτε να περιμένει αλλά και ούτε να απαιτεί από τον άλλον να καταλάβει, αντιθέτως πρέπει να τον μορφώσει. Και εκεί (από την εμπειρία μου σαν καθηγητής) βλέπω ότι δεν υπάρχουν άβατα και δύσκολα στην εκπαίδευση θέματα, αλλά δική μας ανικανότητα στο να τα πούμε στον άλλον. Αν λοιπόν για κάτι φωνάζω εδώ μέσα, είναι για αυτό ακριβώς το πράγμα. Δώστε μου να καταλάβω τι είναι μεταφυσική.

Φίλε Ένλογε το τελευταίο σου κομμάτι δεν το κατάλαβα, κάτι πάω να καταλάβω αλλά... Για κάντο τάλιρα.

[ΕΛΛΟΓΟΣ]

"Κοσμολογικά και αστρονομικά θα διαφωνήσω μαζί σου, το σύμπαν υποθέτουμε ότι είχε μια αρχή και με σύγχρονες μελέτες πιστεύουμε ότι δεν θα καταστραφεί με ένα άλλο big bang μιας και μάλλον θα διαστέλλεται για πάντα."

Σου αντιγράφω κείμενο από το βιβλίο "Φυσική-Από το Μικρόκοσμο στο Μακρόκοσμο Ι.α" -Γ.Θ ΚΑΛΚΑΝΗΣ, Δ.Ι ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Σύμφωνα με τις Θεωρίες Μεγάλης Ενοποίησης, η "παραβίαση" μιας βασικής Αρχής (της αρχής διατήρησης του βαρυονικού αριθμού), στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας έχει σημαδέψει τα πρωτόνια - τα σωματίδια που κατά κύριο λόγο συνεισφέρουν στη μάζα του Σύμπαντος- ως ασταθή και έχει προδικάσει το τέλος κάθε πρωτονίου με τη διάσπαση/μετατροπή του σε ενέργεια. Θεωρητικοί υπολογισμοί και πειραματικές μετρήσεις προσδιορίζουν ότι ο χρόνος ζωής των προτονίων είναι μεγαλύτερος των 10^32 ετών. Κάποτε όμως, όλη η γνωστή ύλη/μάζα θα μετασχηματισθεί στην ενέργεια από την οποία προήλθε...

Επιπλέον "Η παραβίαση του βαρυονικού αριθμού θα μπορούσε να οδηγεί σε διάσπαση του πρωτονίου, αλλά μόνο εάν ο βαρυονικός αριθμός αλλάζει μοναδιαία.

Σε υποθετικές θεωρίες, όπως στις μεγαλοενοποιημένες θεωρίες, επιτρέπεται η αλλαγή ενός βαρυονίου σε μερικά λεπτόνια, κάτι που συνεπάγεται την παραβίαση της διατήρησης του βαρυονικού και του λεπτονικού αριθμού. Η διάσπαση πρωτονίου θα ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα."

Πηγή http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE% ... F%8C%CF%82

Το Μεγάλο Σχίσμα

Το πεπρωμένο του σύμπαντος θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη φύση της σκοτεινής ενέργειας. «Η σκοτεινή ενέργεια θα μπορούσε να επικρατήσει σε όλες τις άλλες δυνάμεις της φύσης», εξηγεί ο Κρίστοφερ Κονσέλις, ειδικός στην εξέλιξη των γαλαξιών στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ στη Μεγάλη Βρετανία. «Αργά αλλά αδυσώπητα, θα κυριαρχήσει σε όλες τις δομές που σήμερα συγκρατούνται μαζί χάρη στη δύναμη της βαρύτητας και στη συνέχεια θα γίνει πιο ισχυρή από τις ηλεκτρικές και πυρηνικές δυνάμεις, μέχρι που θα αποσυνθέσει τα άτομα.



Σε αυτό το σημείο θα συμβεί το Μεγάλο Σχίσμα (Big Rip), δηλαδή η διάλυση του σύμπαντος», ίσως σε 20 δις χρόνια. Τρεις μήνες πριν το τέλος η σκοτεινή ενέργεια θα χωρίσει τους πλανήτες από τα άστρα τους, τα άστρα από τους γαλαξίες· 30 λεπτά πριν από το Μεγάλο Σχίσμα η Γη θα εκραγεί, ενώ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν από το τέλος θα διασπαστούν τα άτομα. Παρ’ όλο που θα συνεχίσουν να υπάρχουν, τα εναπομείναντα υποατομικά σωματίδια δε θα μπορούν να αντιδράσουν το ένα με το άλλο: η σκοτεινή ενέργεια θα έχει γίνει το μοναδικό συστατικό του σύμπαντος.

Πηγή http://www.focusmag.gr/articles/view-ar ... oid=382501

Θα υπάρχει για πάντα αυτός ο κόσμος ή η σημερινή διαστολή του, θα αντικατασταθεί από μια συστολή που θα κλείνει σε μια μεγάλη κρίσιμη στιγμή; Σε αυτήν την ερώτηση μόνο η σύγχρονη κοσμολογία μπορεί να απαντήσει:

Η απάντηση είναι εξαρτάται, από την αλλαγή, με τον χρόνο, της ακτίνας του 3-διάστατου χώρου. Εξαρτάται πάλι από την αλλαγή, μετά του χρόνου, της μέσης πυκνότητας της ύλης και την παγκόσμια πίεση της ακτινοβολίας μαζί με την κυρτότητα του χώρου. Κατά συνέπεια, εάν κάποιος μπορεί να καθορίσει αυτές τις τρεις ποσότητες, μπορεί να ορισθεί το μελλοντικό πεπρωμένο του κόσμου.

Οι εικόνες πιό πάνω χρησιμεύουν για να επεξηγήσουν την κυρτότητα του 3-διάστατου χώρου. Εντούτοις, τα απεικονισμένα αντικείμενα δεν είναι 3-διάστατα, είναι ακριβώς 2-διάστατα - όπως ένα λεπτό φύλλο του χαρτιού. Ο λόγος, που μπορείτε να δείτε τις διαφορετικές κυρτότητες, είναι ότι κάθεστε σε έναν 3-διάστατο κόσμο.
Η έννοια της κυρτότητας ισχύει επίσης για τις υψηλότερες διαστάσεις. Εάν η παγκόσμια κυρτότητα είναι αρνητική ή μηδέν η διαστολή-επέκταση θα συνεχίζεται για πάντα - το σύμπαν ορίζεται σαν ανοικτό. Εάν η κυρτότητα είναι θετική το σύμπαν είναι κλειστό και η διαστολή-επέκταση, αργά ή γρήγορα, θα αντικατασταθεί από μια συστολή.

Δυστυχώς, κάποιος χρειάζεται μια 4-διάστατη προοπτική προκειμένου να είναι σε θέση να δει την κυρτότητα ενός 3-διάστατου αντικειμένου. Η επιστήμη δεν έχει μάθει ακόμα πώς να χρησιμοποιήσει την περίσταση ότι ζούμε σε ένα 4-διάστατο χωρόχρονο συνέχεια, έτσι δεν υπάρχει καμία προς το παρόν γνωστή μέθοδος για να καθορίσει την κυρτότητα του σύμπαντος κατευθείαν.

Τώρα, σε αυτό το σημείο, τα μαθηματικά της Γενικής Σχετικότητας έρχονται να μας ενισχύσουν. Συνδυάζοντας τις εξισώσεις, αυτή βγάζει πως η κυρτότητα του σύμπαντος μπορεί να καθοριστεί εάν ένα ξέρει την παρούσα πυκνότητα της ύλης του και τη παγκόσμια πίεση της ακτινοβολίας καθώς επίσης και τη μεταβολή σε συνάρτηση με το χρόνο αυτών των ποσοτήτων. Ουσιαστικά, το ζήτημα είναι να καθοριστεί το ποσό της ύλης στο Σύμπαν σε σύγκριση με τον αριθμό των φωτονίων. Αυτό, εντούτοις, δεν είναι ένας εύκολος στόχος. Αν και η φυσική είναι κοντά στην κατοχή μιας αρκετά καλής άποψης, όλων των φυσικών τμημάτων σ' όλο το Σύμπαν, ακόμα όμως υπάρχουν διάφορα αινίγματα και εκκρεμείς ερωτήσεις που κρέμονται αναπάντητες. Πόσο μακριά ή πόσο κοντά βρίσκεται λοιπόν η φυσική στην κατοχή μιας καθολικής γνώσης, για να επιλύσει αυτά τα προβλήματα είναι δύσκολο να ειπωθεί. Εντούτοις, συνεχώς βελτιώνονται οι γνώσεις μας.


Πηγή http://www.physics4u.gr/faq/destiny.html

«Αυτή τη στιγμή, είμαστε δύο φορές πιο βέβαιοι από πριν ότι η κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν υπάρχει, ή τουλάχιστον ότι η σκοτεινή ενέργεια δεν φαίνεται να μεταβάλλεται αρκετά γρήγορα -αν μεταβάλλεται καν- για να προκαλέσει το τέλος του Σύμπαντος σύντομα» αναφέρει ο Ράις.

Πηγή http://www.focusmag.gr/articles/view-ar ... ?oid=66817


Μετά από όλα αυτά αναθεωρώ την θέση μου: Δεν είμαι σίγουρος ότι το σύμπαν έχει τέλος αλλά αυτό πιστεύω.

Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην είναι η βαρύτητα αληθινή όταν καταστραφεί το σύμπαν μας. Αν καταστραφεί το σύμπαν μας, δεν θα υπάρχει βαρύτητα, μιας και δεν θα υπάρχει ύλη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει η βαρύτητα. Μόλις το σύμπαν κάνει πάλι ένα big bang, τότε από τα πρώτα μόλις χιλιοστά του χρόνου θα αρχίσει να ισχύει η βαρύτητα. Αν καταστραφεί το σύμπαν μας δεν σημαίνει ότι δεν είναι αληθινό. Αν καταστραφεί ο υπολογιστής σου σημαίνει ότι όλοι οι υπολογιστές είναι ένα ψέμα ;

Κάνεις κάποιες παρατηρήσεις σαν επιστήμονας και διατυπώνεις ένα νόμο που ερμηνεύει το φαινόμενο. Ο νόμος που έγραψες είναι απλά η ανθρώπινη αντίληψη του αποτελέσματος του φαινομένου. Με λίγα λόγια είναι εκφυλισμένη Αλήθεια. Γι' αυτό άλλωστε ανάγουμε όλα τα φαινόμενα σιγά σιγά σε ευρύτερα αίτια στοχεύοντας να καταλήξουμε σε ένα (Θεωρία του Παντός).
Όχι πως αυτό το ένα ως κάτι πλήρως κατανοητό από τον Άνθρωπο είναι η Αλήθεια.

Εδώ θα διαφωνήσω κάθετα. Λες ότι οι αριθμοί είναι κατασκευαστικά αντικείμενα, ενώ το Είναι δεν είναι κατασκεύασμα

Λέω πως τόσο οι αριθμοί όσο και το Είναι κτλ. είναι έννοιες (μόλις βλέπεις ένα αντικείμενο λες "ένα"-αυτό που αντιλαμβάνεσαι και δεν περιγράφεται με λόγια, το συμβολίζεις 1 και αναφωνείς "ένα"). Δυστυχώς για το Είναι, την Ύπαρξη κτλ πρέπει να επεκτίνεις τους ορίζοντές σου για να τα αντιληφθείς και αντίστοιχα δεν περιγράφονται με λόγια. Μεταφυσική δε, (κανονικά, Αριστοτελικά) είναι η πραγμάτευση με θέματα που δε σχετίζονται με την ύλη(μετά τα φυσικά). Μην κοιτάς που έχει μαζευτεί σκυλολόι και τρώγονται ποιος θα αρπάξει τα περισσότερα. Επειδή όμως πραγματεύεται με ό,τι είναι άσχετο προς τις αισθήσεις δεν υπάρχει λόγος νομίζω να μιλάμε για αποδείξεις

Συμφωνώ ότι αν απέχουμε σε κατανόηση με κάποιον είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε, αλλά δεν το βλέπεις φρόνιμο, αυτός που έχει μεγαλύτερη αντιληπτική ικανότητα να έρχεται και να βοηθάει αυτόν που δεν έχει;

Συμφωνώ ότι πρέπει να δίνεται βοήθεια αλλά είναι απλά καθοδήγηση δεν είναι γνώση.

Φίλε Ένλογε το τελευταίο σου κομμάτι δεν το κατάλαβα, κάτι πάω να καταλάβω αλλά... Για κάντο τάλιρα.

Ευχαρίστως. Στο παράδοξο του Schroedinger με τη γάτα, αν κάποιος ρωτήσει έναν παρατηρητή που δεν έχει ανοίξει το κουτί αν η γάτα είναι ζωντανή, η απάντηση είναι "δεν γνωρίζω/κατάσταση άγνωστη". Δίτιμη λογική είναι αυτή του υπολογιστή: ναι-όχι. Το να απαντούσε κάποιος η γάτα πέθανε ή η γάτα ζει είναι ψέμα ασχέτως της κατάστασής της στην περίπτωση αυτή.
Η απόδειξη για οτιδήποτε δεν υπάρχει εφόσον η Λογική στηρίζεται σε δεδομένα που επεξεργάζεται για να καταλήξει σε συμπεράσματα. Αν έχει λάθος δεδομένα τότε θα βγάλει λάθος συμπεράσματα. Επιπλέον με τη Φαντασία και τη Λογική μπορώ να καταλήξω όπου θέλω. Γνωστό είναι το φιλοσοφικό ρητό "Cogito ergo sum" σαν η μόνη αλήθεια.

[Dhmellhn]

Σου αντιγράφω κείμενο από το βιβλίο "Φυσική-Από το Μικρόκοσμο στο Μακρόκοσμο Ι.α" -Γ.Θ ΚΑΛΚΑΝΗΣ, Δ.Ι ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τι εκδόσεις;

Δηλαδή ισχυρίζεσαι ότι ο Άνθρωπος αδυνατεί ν' αντιληφθεί την ολότητα του Σύμπαντος. Δεν διαφωνώ σε αυτό, αλλά δεν θα ισχυριζόμουν ποτέ ότι η ανθρώπινη αλήθεια είναι εκφυλισμένη. Θα έλεγα ότι ο άνθρωπος έχει υπ' όψιν του ένα πολύ μικρό κομμάτι της κοσμικής αληθείας και επιθυμεί διακαώς να την γνωρίσει, ει δυνατόν στην ολότητά της. Εδώ ακριβώς κολλάει και το Αριστοτελικό: "Πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται, φύσει."

Από την άλλη, δεν δυνάμεθα να είμεθα εντελώς σίγουροι ακόμη και για την πραγματική φύση αυτών που γνωρίζουμε. Και πως να είμαστε από την στιγμή που δεν γνωρίζουμε κατά βάθος ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, την ίδια την ουσία της ανθρωπίνου φύσεως.

Και για να το προχωρήσω ακόμη περισσότερο: Πως είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουμε πραγματικά και δεν είμαστε φερ' ειπείν μέρος μίας εικονικής πραγματικότητος; Εάν ναι, τότε ακόμη και ο Καρτέσιος, αλλά και ο προγενέστερός του Παρμενίδης ("Το γαρ αυτό νοείν έστιν τε και είναι".) έχουν πέσει έξω. Ή, μήπως ενέτασσαν στο σκεπτικό τους και αυτό το ενδεχόμενο;

[ΕΛΛΟΓΟΣ]

Δεν γράφει εκδόσεις. Μάλλον το εκδίδει το ίδιο το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
(Γ.Θ Καλκάνης-Δ.Κωστόπουλος Σόλωνος 104, GR-10680 Αθήνα τηλ/φαξ: 210 3629424)
(Μόλις τώρα είδα ότι είμαι και παράνομος )

Για τα άλλα που είπες τώρα.

Ακόμα και ιδέες σε ένα όνειρο να είμαστε από την στιγμή που σκεφτόμαστε είμαστε κάτι. Άρα υπάρχουμε.(Αυτό είναι η συλλογιστική)

Τι είναι ύπαρξη όμως; Ούτε να την εννοήσω δεν μπορώ.

Βέβαια εγώ θα ήθελα να δω πως θα εξελισσόταν ένας Άνθρωπος αν δεν επικοινωνούσε με κανέναν. Ακόμα με βασανίζει το γεγονός πως λέμε "συνειδητοποιώ την ύπαρξή μου". Τι σημαίνει "συνειδητοποιώ"; (Δεν καταλαβαίνω τι ιδιότητα προσδίδει το "συν"- συν όπως λέμε σύνολο; ελληνικό ισοσκελή σταυρό; κάτι πρόσθετο; ή δεν ξέρω τι άλλο;)

Και αναλογίζομαι: Αν δεν υπήρχε κανείς άλλος να επικοινωνήσω και να δω και αν δεν ήμουν υλικός(για να έχω εικόνα του εαυτού και αισθήσεις) θα έλεγα πάλι "Σκέφτομαι άρα υπάρχω";

[Dhmellhn]

Ακόμα και ιδέες σε ένα όνειρο να είμαστε από την στιγμή που σκεφτόμαστε είμαστε κάτι. Άρα υπάρχουμε.(Αυτό είναι η συλλογιστική)

Κατά συνέπεια υποστηρίζεις την β' εκδοχή, δηλαδή ότι οι αναφερθέντες φιλόσοφοι έχουν συμπεριλάβει στην σκέψη τους και το ενδεχόμενο να σκεφτόμαστε, ακόμη και ως ονειρικές οντότητες. Δεκτόν. Εδώ όμως γεννάται ένα σοβαρό ερώτημα. Το ερώτημα του κατά πόσον μία εικονική, ονειρική ή οτιδήποτε άλλο, εκτός της απτής πραγματικότητος οντότητα, δύναται να σκέφτεται αυτόφωτα και όχι συμφώνως με την βούληση εκείνου που την πλάθει. Εάν ισχύει αυτό, τότε κατά ποίον τρόπο νομιμοποιείται να εμφανίζεται ως αυθύπαρκτη οντότης, από την στιγμή που κάποιος άλλος στην ουσία αποφασίζει μέσωι αυτής.

Έτσι εισερχόμαστε και στο υπαρξιακό και στο πως ορίζεται. Αν δυνάμεθα να το ορίσουμε, διότι ακόμη και αυτός ο ορισμός που θα δοθεί ενδέχεται να δεχτεί πολλαπλές ερμηνείες ή και να μην ισχύει ακόμη.

Ως μία απάντησις (ίσως όχι η μοναδική, αλλά μία εκ διαφόρων άλλων) είναι μόλις αυτή που ανέφερες. Το ότι δηλαδή κάθε μία οντότητα προσδιορίζεται με βάση την ύπαρξη των άλλων, όπου η βάση προσδιορισμού της έγκειται στο στοιχείο της επικοινωνίας. Αρκετά ενδιαφέρουσα άποψις η οποία μάλιστα πλησιάζει τις απόψεις ορισμένων οι οποίοι επιχειρούν να προσδιορίσουν, ει δυνατόν, του τι εστί η ανθρώπινη κόλασις (καμμία σχέση με δοξασίες). Αρκεί να φανταστεί κανείς τον άνθρωπο, ως φύσει κοινωνικό ον (το "πολιτικό ον" του Αριστοτέλους) τελείως μόνο του, δίχως την παραμικρή ανθρώπινη συντροφιά. Τούτο σαφώς και θ' αποβεί μοιραίο για τον ίδιο. Διότι δεν είναι μόνον οι καθαρά βιολογικές ανάγκες (βρώσις, πόσις, ένδυσις, διαμονή, ύπνος) ζωτικές για να επιβιώσει ένα ανθρώπινο ον. Δίχως συντροφιά μοιραία μωραίνεται και θνήσκει πριν την ώρα του.

[ΕΛΛΟΓΟΣ]

Εδώ όμως γεννάται ένα σοβαρό ερώτημα. Το ερώτημα του κατά πόσον μία εικονική, ονειρική ή οτιδήποτε άλλο, εκτός της απτής πραγματικότητος οντότητα, δύναται να σκέφτεται αυτόφωτα και όχι συμφώνως με την βούληση εκείνου που την πλάθει. Εάν ισχύει αυτό, τότε κατά ποίον τρόπο νομιμοποιείται να εμφανίζεται ως αυθύπαρκτη οντότης, από την στιγμή που κάποιος άλλος στην ουσία αποφασίζει μέσωι αυτής.

Τι σημαίνει κατ' αρχήν "αυτόφωτα"; Και μόνο που υπάρχει δεν είναι ελεύθερο (σύμφωνα με τη λογική της δημιουργίας).
Εγώ, για παράδειγμα, που ονειρεύμαι, αποφάσισα την δημιουργία ενός σκύλου. Τον σκύλο τον ρώτησα; Θα πει κάποιος: Μα αφού δεν υπήρχε πως να τον ρωτήσεις; Φαύλος κύκλος...

Βλέπεις όλα τα σκεφτόμαστε "πριν από αυτό, μετά από αυτό"...χρονικά με λιγα λόγια. Έξω από την ύλη, στις ιδέες δε γίνεται να μιλάμε για δημιουργία. Μόνο για σύλληψη μιας εκ των άπειρων ιδεών (γι' αυτό λέμε "αυτός συνέλαβε την ιδέα..."). Η για την αποκοπή ενός μέρους της Ιδέας (όλες οι ιδέες σε μια).

[NightLord]

Φίλε Ένλογε, αρχικά θέλω να σου πω ότι δεν κατάλαβα και πολλά από τα επιστημονικά κείμενα που παράθεσες. Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί - στο αν έγινε ή θα γίνει κάποιο big bang στο μέλλον. Το να πιστεύεις ότι το σύμπαν έχει τέλος αφού είχε αρχή δεν είναι αναγκαστικά σωστό και να σου πω το γιατί. Όλοι οι άνθρωποι μαθαίνουμε από την ζωή μας, ότι όλα έχουν μια αρχή αλλά και ένα τέλος, ακόμα και η ίδια μας η ύπαρξη έχει μια αρχή και ένα τέλος. Δημιουργούνται όμως κάποια παράδοξα όταν αυτή η σκέψη επεκτείνεται και στο σύμπαν. Όχι τόσο στο ότι διαφωνώ για το τέλος του σύμπαντος αλλά γιατί ακόμα και η αρχή του σύμπαντος είναι καλυμμένη με ένα μεγάλο μυστήριο. Σήμερα, μετά από τόσες επιστημονικές έρευνες έχουμε συμφιλιωθεί με το μοντέλο του big bang για την δημιουργία του σύμπαντος. Γιατί όμως μας φαίνεται λογικό να γεννήθηκε κάτι (το σύμπαν) από το τίποτα ; Γιατί μας φαίνεται παράλογο το ότι μπορεί να υπήρχε το σύμπαν από πάντα ; Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε ποιο από τα δύο έγινε, μιας και μόνο αυτά τα δύο ενδεχόμενα υπάρχουν, ή να γεννηθήκαμε από το τίποτα, ή να ήμασταν από πάντα, όμως αν το καλοσκεφτείς και τα δύο σενάρια είναι εντελώς παράλογα (μόνο που το σενάριο να γεννηθήκαμε από το τίποτα, βοηθάει την `εισαγωγή` του Θεού, γι αυτό και το Βατικανό το υιοθέτησε πολύ γρήγορα). Άρα αν η γέννηση του σύμπαντος είναι καλυμμένη με ένα μυστήριο, φαντάσου το τέλος του.

Να πάμε τώρα στην αλήθεια και στο κατά πόσο αυτή επηρεάζεται είτε από την αρχή και το τέλος του σύμπαντος είτε από εμάς τους παρατηρητές (εκφυλισμένη αλήθεια).
Ας απαντήσω πρώτα στο δεύτερο, σαφώς και η αλήθεια που ξέρουμε δεν είναι όλη. Αυτό όμως δεν κάνει την αλήθεια μας εκφυλισμένη. Επεκτάσιμη θα έλεγα ότι είναι ένας καλός χαρακτηρισμός, μιας και ξέρουμε ότι μπορεί να πάρει περαιτέρω επέκταση. Όμως για όσα μέχρι τώρα μας μιλάει είναι αληθής. Και βέβαια αυτή της η αδυναμία δεν είναι κάτι που γίνεται σκόπιμα, αλλά λόγω των δικών μας πεπερασμένων αισθήσεων, μαθηματικών και τρόπων σκέψης. Θα μπορούσατε να ψάξετε στην επιστήμη της πληροφορία για το αν είμαστε ικανοί να καταλάβουμε την ολότητα, αλλά αυτό είναι κάτι δευτερεύον μπροστά στο αν υπάρχει πραγματικότητα και αν η αλήθεια που ξέρουμε είναι πραγματική. Οπότε να καταλήξω στο ότι με την επιστήμη μπορούμε να φτάσουμε σε κάποια, όσο ελλιπής και ας είναι ή φαντάζει, ενώ σε αντιδιαστολή με την μεταφυσική φτάνεις σε κάποιες αλήθειες που ένας θεός ξέρει κατά πόσο είναι πραγματικές και κατά πόσο φανταστικές - δημιουργηθήσες. Εκεί λοιπόν Ένλογε διαφωνώ. Διαφωνώ δηλαδή με το `διευρυμένο νου`, μυημένος και όλα αυτά τα μεταφυσικά, που αυτά και αν είναι εκφυλισμένες (προσωπικές) αλήθειες.

Σαν ρεαλιστής στο θέμα αν ζούμε σε όνειρο δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απαντήσω , ελπίζω να απάντησα σε όλα όσα διάβασα.

[ΕΛΛΟΓΟΣ]

Το χαρακτηρισμό για την αλήθεια που αντιλαμβανόμαστε δεν τον παίρνω πίσω. Για μένα είναι εκφυλισμένη.
Επιπλέον δεν είπα "το σύμπαν θα έχει τέλος αφού έχει αρχή" είπα "είχε αρχή και θα έχει και τέλος" και όσον αφορά το τέλος παρέθεσα κείμενα που με οδήγησαν στην διαμόρφωση της άποψής μου. Τώρα όσο για την αρχή ας περιμένουμε και το CERN και βλέπουμε αν η άποψή μου είναι κοντά στην αλήθεια.

Δε θα 'πρεπε να διαφωνείς με τον διευρυμένο νου εφόσον σε αυτόν στηρίζεται η επιστήμη. Δες στα μαθηματικά για παράδειγμα τους φανταστικούς αριθμούς ή τα όρια, στη φυσική την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας (και πληθώρα άλλων). O Λόρεντζ έκανε τη μαθηματική λύση (οδηγούμενος απο την Λογική) του πειράματος Michelson-Morley αλλά δεν είχε τον διευρυμένο νου(Νόηση) του Αινστάιν για να δώσει τη φυσική σημασία της λύσης του.

Είτε θες να το δεχτείς είτε όχι κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται περισσότερα (σε κάποιο τομέα τουλάχιστον) από κάποιους άλλους, όχι μόνο επειδή γεννήθηκαν έτσι (γονίδια) αλλά κι επειδή ασχολήθηκαν εκτενώς.

Κατ' επέκταση δεν μπορείς να κρίνεις τη μεταφυσική (επαναλαμβάνω με την έννοια του Αριστοτέλη) αν δεν έχεις ασχοληθεί σε βάθος με αυτή(Το ίδιο ισχύει και για την Επιστήμη, την Φιλοσοφία, την Τέχνη κ.ά.). Η μεταφυσική δεν θέλει να εκφυλίζει αλήθειες και γι' αυτό το λόγο απλά τις συμβολίζει (Είναι, Ύπαρξη κτλ) και ο "νοών νοείτο".

(Πάλι βλέπω να καταλήγω σε αυτό που είπα για το διευρυμένο νου)

με την μεταφυσική φτάνεις σε κάποιες αλήθειες που ένας θεός ξέρει κατά πόσο είναι πραγματικές και κατά πόσο φανταστικές - δημιουργηθήσες

Αφού δεν ξέρεις ψάξε (σε βάθος και εμπειρικά).

(Ή ρώτα τον θεό, αν σου απαντήσει ποτέ)

Παρεπιπτόντως με την επιστήμη φτάνεις σε αλήθειες που κανένας θεός δεν ξέρει κατά πόσο είναι φανταστικές-δημιουργηθήσες και αυτό προκύπτει από την ιστορία της επιστήμης μέχρι σήμερα.

Οι προσωπικές αλήθειες είναι εκφυλισμένες αλλά τουλάχιστον είναι δικές σου, δεν είσαι πρόβατο. Άσε που προσωπική αλήθεια από προσωπική αλήθεια διαφέρει.

(Μου φαίνεται πάντως ότι έχεις κολήσει με τον ορισμό της σημερινής μεταφυσικής (κοινώς ως "ό,τι να'ναι"). Φιλικά "ξεκόλα" )

Ως ρεαλιστής θέλω να ακούσω την επιχειρηματολογία σου πάνω στο ερώτημα "γιατί δεν ζεις σε όνειρο;". Κοινώς "που ξέρεις ότι δεν είσαι μέσα σε κάτι σαν το Matrix;"

[NightLord]

Δεν έχω διάθεση να διαφωνήσω μαζί σου αλλά θα διαφωνήσω, χαχαχα.

Ίσως να μην καταλαβαίνω με ποια έννοια λες την αλήθεια εκφυλισμένη.

Εκφυλίζω : κάνω κάτι να αλλάξει φύλο, αλλοιώνω την φύση, κάνω κάποιον να αποβάλλει τις φυσικές ιδιότητες του είδους του, του γένους του | το μπασταρδεύω, το χειροτερεύω, το διαφθείρω.

Η αλήθεια σου λοιπόν πιστεύεις ότι είναι αλλοιωμένη - εκφυλισμένη. Άρα πιστεύεις ότι εκτός από την εκφυλισμένη αλήθεια που ξέρεις (ξέρουμε), υπάρχει και μια άλλη αλήθεια που δεν είναι εκφυλισμένη, έτσι δεν είναι; Άρα κάποιος ή κάτι εκφυλίζει την αλήθεια μας. Ποίος είναι λοιπόν αυτός; Μήπως είμαστε μπλεγμένοι σε μια συμπαντική πλεκτάνη, όπου μικροί πράσινοι εξωγήινοι επιβουλεύονται το γένος των ανθρώπων και κυρίως το ελληνικό έθνος;
Ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει; Μήπως για κάποιο λόγο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την αλήθεια ως έχει; Μήπως οι αισθήσεις μας (δίνω ένα παράδειγμα) δεν είναι ικανές να δούνε τα πάντα; Και αν κάτι τέτοιο συμβαίνει δεν βλέπω που βρίσκεται η εκφύλιση. Μια παραμόρφωση υπάρχει και δεν γίνεται και αλλιώς, αλλά εκφύλιση; Αν πούμε εκφύλιση, θα πρέπει να υπάρχει (στοχευμένη) αλλοίωση προς την διαφθορά και το μπαστάρδεμα. Τέτοια πρόθεση δεν μπορώ να δώσω εγώ στις αισθήσεις μου. Οι αισθήσεις μου αλλοιώνουν την αλήθεια, μόνο τόσο όσο είναι το φυσιολογικό, άρα για πιο εκφυλισμό μιλάς όταν η αλλοίωση που δεχόμαστε είναι όχι μόνο κατανοητή αλλά και φυσιολογική;

Ακόμα λες για τον διευρυμένο νου. Λυπάμαι που θα στο πω (μιας και φαίνομαι ως τιμητής των πάντων, ενώ η πρόθεση μου δεν είναι τέτοια), αλλά κάνεις ακόμα ένα λάθος για αυτή την έννοια. Η επιστήμη δεν κάνει διεύρυνση αλλά επέκταση, λεπτή η διαφορά μα σημαντικότατη. Διευρύνω (διευρύνω : διαπλατύνω, κάνω κάτι ευρύτερο, το διανοίγω, το μεγαλώνω, το φαρδαίνω, το πλαταίνω.) έχει περισσότερο την έννοια του ότι έχω κάτι και αυτό το κάτι το μεγαλώνω, πχ διευρύνω το οπτικό μου πεδίο, δηλαδή είχα κάποια περιορισμένη όραση, αλλά την μεγάλωσα. Επεκτείνω (επεκτείνω : αυξάνω σε έκταση και μήκος, προσαυξάνω, εξαπλώνω.) έχει έννοια αύξησης με διατήρηση της μέχρι τώρα κατάστασης. Το σπίτι μου ήταν αρκετά μικρό γι αυτό έκανα μια μικρή επέκταση ώστε να μεγαλώσει το σαλόνι. Με όλη αυτή την φιλολογική ανάλυση που έκανα θέλω να τονίσω τις μικρές αλλά σημαντικές διαφορές που υπάρχουν στην έκφραση μας αλλά και που δείχνουν και τις διαφορετικές σκέψεις που κάνουμε. Ο Αϊνστάιν δεν είχε διευρυμένο μυαλό με την έννοια που το λές ,προφανώς είχε τρομερή ευφυΐα και απλά αυτό πού έκανε είναι να επεκτείνει το μέχρι τότε μοντέλο για την αντίληψη του κόσμου. Όταν κάποιος διαβάζει την θεωρία του Αϊνστάιν δεν κάθεται να διευρύνει το νου του, αλλά επεκτείνει τις γνώσεις του για να μπορέσει να αντιληφθεί την συγκεκριμένη θεωρία και προφανώς ο νους του από κει και πέρα θα αντιλαμβάνεται περισσότερα. Επομένως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να το αντιληφθώ λόγω της περιορισμένης διεύρυνσης του νου μου (που με μεταφυσικό τρόπο μπορώ να το διευρύνω), αλλά μάλλον δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις για να το καταλάβω. Μην μπλέκουμε λοιπόν την μεταφυσική με την επιστήμη και φυτεύομε προβληματισμού εκεί που δεν τους σπέρνουν.

Στις αδυναμίες μας αυτές, αντί να ψάξεις στις αντικειμενικές αλήθειες της επιστήμης, όσο αρτηριοσκληρωτικές και αν είναι αυτές, εσύ, αντιθέτως, και χωρίς καμιά αναστολή μου λες για προσωπικές αλήθειες που καταλαβαίνεις ότι είναι εκφυλισμένες, λάθος θα έλεγα εγώ, αλλά επειδή είναι δικές σου τις δέχεσαι. Όχι μόνο τις δέχεσαι, αλλά χαίρεσαι που δεν είσαι πρόβατο. Αυτή είναι η δική σου πρόταση ως στάση ζωής; Πολύ απαισιόδοξο σε βλέπω, αντί να παλέψεις τις αδυναμίες σου σε βλέπω αντιθέτως να παραμυθιάζεσαι και να επιβραβεύεσαι που δεν ακολουθείς το σύστημα, εδώ είναι αυτό που σατίρισα πιο πάνω, η πανσυμπατική συνομωσία των κακών από τον Σείριο..

Τώρα για το ψάξε σε βάθος και εμπειρικά που μου λες. Δεν είμαι εγώ αυτό που ισχυρίζομαι κάτι, εσείς ισχυρίζεστε την ύπαρξη του μεταφυσικού, οπότε δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να αποδείξω ότι δεν υπάρχει, αλλά εσείς να αποδείξετε ότι υπάρχει. Φαντάζεσαι να με έλεγες ελέφαντα και να έπρεπε να σου φέρω χαρτιά από ληξιαρχεία ότι δεν είμαι; Οπότε ας γυρίσουμε στο θέμα μας, την μεταφυσική.

Όσο για το αν ζούμε στο Matrix θα σου απαντήσω πολύ απλά. Αν δεν είμαστε μέσα στο Matrix, δεν είμαστε, αν πάλι είμαστε, είμαστε. Θα αλλάξει τίποτα η γνώση του αν είσαι μέσα ή όχι; Όχι. Θα μπορέσεις να κάνεις κάτι; Όχι. Ε, ας σταματήσουμε να χαλάμε τον χρόνο μας με τέτοια φιλοσοφικά παίγνια.

[ΕΛΛΟΓΟΣ]

Δεν έχω διάθεση να διαφωνήσω μαζί σου αλλά θα διαφωνήσω, χαχαχα.

loooooooool

Η αλήθεια σου λοιπόν πιστεύεις ότι είναι αλλοιωμένη - εκφυλισμένη. Άρα πιστεύεις ότι εκτός από την εκφυλισμένη αλήθεια που ξέρεις (ξέρουμε), υπάρχει και μια άλλη αλήθεια που δεν είναι εκφυλισμένη, έτσι δεν είναι; Άρα κάποιος ή κάτι εκφυλίζει την αλήθεια μας. Ποίος είναι λοιπόν αυτός; Μήπως είμαστε μπλεγμένοι σε μια συμπαντική πλεκτάνη, όπου μικροί πράσινοι εξωγήινοι επιβουλεύονται το γένος των ανθρώπων και κυρίως το ελληνικό έθνος;
Ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει; Μήπως για κάποιο λόγο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την αλήθεια ως έχει; Μήπως οι αισθήσεις μας (δίνω ένα παράδειγμα) δεν είναι ικανές να δούνε τα πάντα; Και αν κάτι τέτοιο συμβαίνει δεν βλέπω που βρίσκεται η εκφύλιση. Μια παραμόρφωση υπάρχει και δεν γίνεται και αλλιώς, αλλά εκφύλιση; Αν πούμε εκφύλιση, θα πρέπει να υπάρχει (στοχευμένη) αλλοίωση προς την διαφθορά και το μπαστάρδεμα. Τέτοια πρόθεση δεν μπορώ να δώσω εγώ στις αισθήσεις μου. Οι αισθήσεις μου αλλοιώνουν την αλήθεια, μόνο τόσο όσο είναι το φυσιολογικό, άρα για πιο εκφυλισμό μιλάς όταν η αλλοίωση που δεχόμαστε είναι όχι μόνο κατανοητή αλλά και φυσιολογική;

Γι' αυτά δε θα σου απαντήσω. Υπάρχουν πιο κατάλληλοι εδώ μέσα για να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματά σου.

Ακόμα λες για τον διευρυμένο νου. Λυπάμαι που θα στο πω (μιας και φαίνομαι ως τιμητής των πάντων, ενώ η πρόθεση μου δεν είναι τέτοια), αλλά κάνεις ακόμα ένα λάθος για αυτή την έννοια. Η επιστήμη δεν κάνει διεύρυνση αλλά επέκταση, λεπτή η διαφορά μα σημαντικότατη. Διευρύνω (διευρύνω : διαπλατύνω, κάνω κάτι ευρύτερο, το διανοίγω, το μεγαλώνω, το φαρδαίνω, το πλαταίνω.) έχει περισσότερο την έννοια του ότι έχω κάτι και αυτό το κάτι το μεγαλώνω, πχ διευρύνω το οπτικό μου πεδίο, δηλαδή είχα κάποια περιορισμένη όραση, αλλά την μεγάλωσα. Επεκτείνω (επεκτείνω : αυξάνω σε έκταση και μήκος, προσαυξάνω, εξαπλώνω.) έχει έννοια αύξησης με διατήρηση της μέχρι τώρα κατάστασης. Το σπίτι μου ήταν αρκετά μικρό γι αυτό έκανα μια μικρή επέκταση ώστε να μεγαλώσει το σαλόνι. Με όλη αυτή την φιλολογική ανάλυση που έκανα θέλω να τονίσω τις μικρές αλλά σημαντικές διαφορές που υπάρχουν στην έκφραση μας αλλά και που δείχνουν και τις διαφορετικές σκέψεις που κάνουμε. Ο Αϊνστάιν δεν είχε διευρυμένο μυαλό με την έννοια που το λές ,προφανώς είχε τρομερή ευφυΐα και απλά αυτό πού έκανε είναι να επεκτείνει το μέχρι τότε μοντέλο για την αντίληψη του κόσμου. Όταν κάποιος διαβάζει την θεωρία του Αϊνστάιν δεν κάθεται να διευρύνει το νου του, αλλά επεκτείνει τις γνώσεις του για να μπορέσει να αντιληφθεί την συγκεκριμένη θεωρία και προφανώς ο νους του από κει και πέρα θα αντιλαμβάνεται περισσότερα. Επομένως δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να το αντιληφθώ λόγω της περιορισμένης διεύρυνσης του νου μου (που με μεταφυσικό τρόπο μπορώ να το διευρύνω), αλλά μάλλον δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις για να το καταλάβω. Μην μπλέκουμε λοιπόν την μεταφυσική με την επιστήμη και φυτεύομε προβληματισμού εκεί που δεν τους σπέρνουν.

Τη φιλολογική εξήγηση που λες την γνωρίζω.
Ο Αινστάιν είχε διευρυμένους ορίζοντες (να σου θυμίσω πως ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ να πιάνει μια ακτίνα φωτος) και λόγο αυτών των οριζόντων μπόρεσε και έδωσε φυσική ερμηνεία. (Αλήθεια δεν καταλαβαίνω ακόμα που διαφωνείς. Στο ότι τον λέω διευρυμένο νου και όχι ευφυή;). Δηλαδή με τους διευρυμένους νοητικούς ορίζοντες επέκτινε τις γνώσεις μας.
Είπα εγώ πουθενά για μεταφυσικό τρόπο διεύρυνσης;(Μου βάζεις λόγια που δεν λέω)
Όταν ασχολείσαι πολύ με κάτι και έχεις και τις γονιδιακές(και όχι μόνο) προδιαθέσεις αναγκαστικά διευρύνεις τους ορίζοντές σου γιατί πειραματίζεσαι. (Δεύτερη φορά που το λέω και μην το παρακάμψεις)
Καλά αυτό που είπες για τις γνώσεις είναι εντελώς άκυρο. ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΕΠΕΚΤΙΝΕΙΣ ΤΙΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟ ΤΙΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙΣ. Όλοι φυσικά από κάπου ξεκινάμε.

Στις αδυναμίες μας αυτές, αντί να ψάξεις στις αντικειμενικές αλήθειες της επιστήμης, όσο αρτηριοσκληρωτικές και αν είναι αυτές, εσύ, αντιθέτως, και χωρίς καμιά αναστολή μου λες για προσωπικές αλήθειες που καταλαβαίνεις ότι είναι εκφυλισμένες, λάθος θα έλεγα εγώ, αλλά επειδή είναι δικές σου τις δέχεσαι. Όχι μόνο τις δέχεσαι, αλλά χαίρεσαι που δεν είσαι πρόβατο. Αυτή είναι η δική σου πρόταση ως στάση ζωής; Πολύ απαισιόδοξο σε βλέπω, αντί να παλέψεις τις αδυναμίες σου σε βλέπω αντιθέτως να παραμυθιάζεσαι και να επιβραβεύεσαι που δεν ακολουθείς το σύστημα, εδώ είναι αυτό που σατίρισα πιο πάνω, η πανσυμπατική συνομωσία των κακών από τον Σείριο..

Βλέπω πάντως μία εμμονή με τον Σείριο...
Όπα κόψε κάτι (αυτό το "αρτηριοσκληρωτικές" μου άρεσε).
ΦΥΣΙΚΑ και θα σου λέω για προσωπικές αλήθειες αλλά με ποιά έννοια; Η επιστήμη μπορεί να μου δίνει τα δεδομένα των πειραμάτων κι εγώ θα καταλήξω στο δικό μου συμπέρασμα. Τα δεδομένα μπορούν να έρθουν από όπου θέλουν αλλά η επεξεργασία τους θα είναι μόνο δικιά μου.
Από κάτι τέτοιες απόψεις σαν τις δικιές σου χάνεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό και μετατρέπεται ο κόσμος σε μάζα. Να σου θυμίσω ότι έχουν γίνει και πειράματα πάνω στην "δήθεν" αντικειμενική αλήθεια των πολλών και μην ξεχνάμε πόσους χλεύασαν οι "επιστημονες" επειδή αυτά που έλεγαν δεν συμβάδιζαν με τις αντιλήψεις τους.(Ίσως και γι' αυτό το λόγο ο Λόρεντζ δεν πέρασε και στην φυσική ερμηνεία των αποτελεσμάτων πριν από τον Αινστάιν καθώς ήταν ήδη αναγνωρίσιμος στην εποχή του)

Τώρα για το ψάξε σε βάθος και εμπειρικά που μου λες. Δεν είμαι εγώ αυτό που ισχυρίζομαι κάτι, εσείς ισχυρίζεστε την ύπαρξη του μεταφυσικού, οπότε δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να αποδείξω ότι δεν υπάρχει, αλλά εσείς να αποδείξετε ότι υπάρχει. Φαντάζεσαι να με έλεγες ελέφαντα και να έπρεπε να σου φέρω χαρτιά από ληξιαρχεία ότι δεν είμαι; Οπότε ας γυρίσουμε στο θέμα μας, την μεταφυσική.

Εμείς είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει. ΕΣΥ μιλάς όμως για πράγματα που δεν γνωρίζεις. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να σου αποδείξουμε τίποτα. (Και προσωπικά δεν με ενδιαφέρει κιόλλας)
Είναι σαν να βγαίνω και να λέω ότι η κβαντομηχανική είναι μια μπούρδα χωρίς να ξέρω τι είναι. Αν εσύ το θεωρείς σωστό είσαι μάλλον παράλογος.
ΕΣΥ χαρακτήρισες τις λέξεις του Μενέλαου αφηρημένες, σου εξήγησα αλλά παρ' όλα αυτά εξακολουθείς να μιλάς για πράγματα που δεν γνωρίζεις.
Είναι δικαίωμά σου να διατυπώνεις την άποψή σου αλλά μην περιμένεις να καθόμαστε να την ακούμε σαν Ευαγγέλιο.
Σου είπα με τι ασχολείται η μεταφυσική αλλά μάλλον θες να περάσεις μια συγκεκριμένη άποψη και γι' αυτό παραβλέπεις κάποια πράγματα (όπως αυτό που είπα για τις αποδείξεις και ότι η μεταφυσική βιώνεται).
(Μάλλον εσύ θες να αποδείξεις τη μη ύπαρξη της μεταφυσικής παρά εμείς την ύπαρξή της)

Όσο για το αν ζούμε στο Matrix θα σου απαντήσω πολύ απλά. Αν δεν είμαστε μέσα στο Matrix, δεν είμαστε, αν πάλι είμαστε, είμαστε. Θα αλλάξει τίποτα η γνώση του αν είσαι μέσα ή όχι; Όχι. Θα μπορέσεις να κάνεις κάτι; Όχι. Ε, ας σταματήσουμε να χαλάμε τον χρόνο μας με τέτοια φιλοσοφικά παίγνια.

Αααα πες το έτσι. Πες ότι δεν σε ενδιαφέρει η Αλήθεια. Πες ότι είσαι μοιρολάτρης. Πες ότι θεωρείς χάσιμο χρόνου την σκέψη και το στοχασμό.(Αυτό εμένα γιατί μου κάνει για προσωπική αλήθεια;)
Πρόβλημά σου αν δε σου αρέσει η φιλοσοφία αλλά βρίσκεσαι σε ενότητα φιλοσοφίας (ακόμα κι εγώ το ξέχασα σε μια φάση).

[NightLord]

Η αλήθεια είναι ότι γράφω με έναν περίεργο τρόπο. Γράφω επιθετικά και με πολλά πράγματα να ξεπηδούν μέσα στην συζήτηση χωρίς ίσως να καταλαβαίνεις που κολλάνε. Ακόμα ίσως να βάζω και πράγματα που δεν είπες να έχεις πει. Για όλα αυτά σου ζητώ μια συγνώμη. Για την συμπεριφορά μου αυτή όμως, υπάρχει μια εξήγηση. Αρχικά φαντάσου ότι απαντάω όχι μόνο σε σένα και σε όσα μου λες, αλλά σε όλους και κυρίως σε όσα παιδιά είναι στις κουβέντες που κάνουμε όταν πάμε για καφέ. Φαντάσου λοιπόν, ότι όταν μιλάω για μεταφυσική, μιλάω για την μεταφυσική που μου έχουν μεταδώσει τα παιδιά, άρα ίσως να έχω λανθασμένη εντύπωση για την δική σου μεταφυσική (κατά Αριστοτέλη). Ακόμα θέλω να σου πω, ότι δεν έχω καμία έχθρα απέναντι στην μεταφυσική, αλλά ένα δυνατό πιστεύω στην λογική και την επιστήμη. Οτιδήποτε έξω από την επιστήμη μου φαντάζει ύπουλων διαθέσεων ή στην καλύτερη περίπτωση, απλά μια ιστοριούλα (δεν μιλάω επί προσωπικού). Και επειδή μιλάω με παραδείγματα ας σου πω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις.

Είδα μια συζήτηση την τον εγκέφαλο στην γνωστή εκπομπή του Χαρδαβέλα με κύριο θέμα την μνήμη και τις δυνατότητες που έχει ο εγκέφαλος. Άρχισαν λοιπόν να συζητάνε, για ένα άκρως εξειδικευμένο θέμα, άνθρωποι που δήλωναν ερευνητές, αρχισυντάχτες περιοδικών, άνθρωποι με προσωπικές εμπειρίες. Εδώ τίθεται το πρώτο ερώτημα. Με τι προσόντα καλείται ο καθένας για να σχηματιστεί κάποια γνώμη; Ούτε με γενικόλογες έρευνες, ούτε με προσωπικές εμπειρίες, πόσο μάλλον δε με δημοσιογραφικό ρεπορτάζ δεν μπορεί κανείς να φτάσει σε κάποιο αποτέλεσμα. Το να διαβάσεις πέντε έξι βιβλία και να κάνεις κάποια, που εσύ θεωρείς, πειράματα δεν νομίζω ότι είναι κακό, γιατί όπως λες, καλό είναι να έχει ο καθένας μας την προσωπική του γνώμη. Δυστυχώς όμως αυτή η προσωπική γνώμη προβάλλεται ως γενική αλήθεια, είτε στην συγκεκριμένη εκπομπή είτε ακόμα και στο site μας.
Μέσα στην εκπομπή λοιπόν ακούστηκε και μια πάρα πολύ ωραία άποψη για την λειτουργία της μνήμης. Είπανε λοιπόν ότι τα ψηφιακά κυκλώματα είναι σε πολύ μικρότερη διάσταση απ ότι οι ανθρώπινοι νευρώνες. Ακόμα προσπάθησαν να δούνε πόση πληροφορία μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Με βάση αυτά τα δύο δεδομένα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να είναι αποθηκευτικό μέρος, μια και αντίστοιχου όγκου κυκλώματα δεν μπορούν να αποθηκεύσουν τόση πληροφορία. Αντιθέτως θα μπορούσε ο εγκέφαλος να είναι ένας client που επικοινωνεί με μια κοσμική βάση δεδομένων σε έναν κεντρικό server. Σε αυτήν την πρόταση συνηγόρησαν διάφορες θεωρίες, μια εξ εαυτών η θεωρία του Σωκράτη που λέει ότι δεν αποκτούμε γνώσεις, αλλά τις ξαναθυμόμαστε, τις ανακαλούμε. Είπαν κάποιοι άλλοι για το κοσμικό ασυνείδητο, για το κβαντικό κενό που μπορεί να αποθηκεύσει πληροφορία και ήρθε το γλυκό και έδεσε, για να μην πω, για τις αναφορές - εμπειρίες σχιζοφρενών που έλεγαν ότι αυτό που έχουν δεν είναι αρρώστια αλλά βλάβη του client του που επικοινωνεί ταυτόχρονα με δύο θυρίδες από τον server.
Η θεωρία που μόλις σας παράθεσα είναι πάρα πολύ όμορφη. Όχι μόνο όμορφη αλλά και εξηγεί αρκετά φαινόμενα. Δυστυχώς όμως δεν παύει να είναι μία συρραφή θεωριών και ένα φανταστικό λογοτεχνικό κατασκεύασμα. Γιατί; Γιατί δεν έχει κανένα ουσιαστικό και πραγματικό υπόβαθρο. Τόσα χρόνια ανατομία, βιοχημεία, βιολογία λέτε να είναι άχρηστα; Λέτε να είναι τόσο απλό να καταλάβει κάποιος την λειτουργία του εγκεφάλου, μέσα από μία συζήτηση, μέσα από ένα ρεπορτάζ ή ακόμα μέσα από μια εκπομπή; Και δυστυχώς η δυσκολία που παρουσιάζεται από την επιστημονική κοινότητα (εδώ είναι η αρτηριοσκλήρυνση που προανέφερα) να παρουσιάσει τις έρευνες της και τα αποτελέσματα, κάνουν πολλούς από εμάς να ζητούμε εύκολες και όμορφες, δυστυχώς όμως ψεύτικες, απαντήσεις.
Και εγώ μπορώ να σας πω μια πολύ όμορφη (και πιο ρεαλιστική) θεωρία που έχω αλλά φαντάζομαι ότι και αυτή όπως και όλες οι θεωρίες, όσο επιστημονικές και ας φαίνονται, που μπορεί κάποιος να φτιάξει, δεν έχουν άλλη θέση παρά αυτή της φανταστικής λογοτεχνίας. (η άποψη μου για το θέμα έχει εκφραστεί στις συναντήσεις μας)
Όπως βλέπεις Ένλογε, τέτοιες, προσωπικές αλήθειες, μπορεί να είναι ωραίες αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό να εκφράζονται, ειδικά στην τηλεόραση, χωρίς να αναφέρεται ότι το πιθανότερο είναι να μην αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Αλλά ας πάμε σε κάτι άλλο που είπα. Αυτοί οι άνθρωποι, που αρχίζουν και μιλάνε για τέτοια θέματα, ή καλύτερα, που δίνουν τέτοιες (μεταφυσικές) εξηγήσεις, από δύο πράγματα πρέπει να κινούνται. Είτε από άγνοια, είτε από υστεροβουλία. Για αυτούς που έχουν άγνοια της κατάστασης δεν μπορώ να πω πολλά, μιας και δεν καταλαβαίνουν την πλάνη τους. Οι άλλοι όμως είναι πραγματικά παράσιτα της ανθρωπότητας που απομυζούν τους ανθρώπους για να δίνουν απαντήσεις είτε σωτήριολογικές είτε απλά θετικές. Δες για παράδειγμα τον Λιακόπουλο, πραγματικά και θέληση για διεύρυνση να είχα, να δω τι λέει το μοντέλο της κούφιας γης, με όλες αυτές τις λαλακίες που λέει, χάνω κάθε ενδιαφέρον. Βέβαια θα πρέπει να διαβάσεις κάποια προηγούμενα posts μου στο θέμα, που εξηγώ ότι για να πάς σε ένα άλλο μοντέλο, αυτό της κούφιας γης για παράδειγμα, θα πρέπει να υπάρχει κάποια αναγκαιότητα, κάτι που να μην πάει καλά με το τωρινό μοντέλο ώστε να πάς και να ερευνήσεις για κάτι άλλο. Για να μην πολυλογήσω, αυτό είναι με λίγα λόγια το σκεπτικό μου για την κριτική που κάνω.

Τέλος, θέλω να σου τονίσω ότι εγώ δεν είμαι σίγουρος για την ανυπαρξία της μεταφυσικής, δεν ξέρω πως είσαι εσύ τόσο σίγουρος ότι υπάρχει, εγώ είμαι σίγουρος για την πραγματικότητα και την επιστήμη. Τα αποτελέσματα της επιστήμης τα γεύομαι κάθε μέρα, από την χημική βιομηχανία όταν πλένω το πρωί τα δόντια μου, μέχρι και την νανοτεχνολογία στην επίστρωση της αντικολλητικής επιφάνειας στο τηγάνι που μαγειρεύω. Την μεταφυσική δυστυχώς δεν την έχω δει, συγχώρεσε με. Οπότε αν κάποιος πρέπει να δείξει την ύπαρξη της, αυτός είναι αυτός που την επικαλείται. Δεν γίνεται και αλλιώς, να κάθομαι να επιβεβαιώνω και να μαθαίνω εις βάθος το κάθε τι που υποστηρίζει ο καθένας.
Όσο για το Matrix, το πήρες κάπως άσχημα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ουσία τέτοιων φιλοσοφικών αινιγμάτων, δεν είναι στην επίλυση τους, αλλά στην προσέγγιση τους. Είναι σαν το θησαυρό που είπε ότι έκρυψε στα χωράφια ο πατέρας στους γιους του λίγο πριν πεθάνει. Δεν είναι ο ίδιος ο θησαυρός το κέρδος, αλλά το τι κερδίζεις από την διαδικασία. Το να ψάξω να βρω αν είμαι όνειρο κάποιας οντότητας που και αυτή είναι ένα όνειρο κάποιας άλλης, δεν νομίζω να βγάζει πουθενά. Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Λες η απάντηση να πρέπει να είναι ένα από τα δύο; Αλλού είναι η ουσία.