ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

[TEUTAMOS]

Αν υπάρχει ζωή μετά θανατον, τοτε δεν μπορει απο το να υπάρχει και ζωή πριν απο τον θάνατο. Αν υπαρχει ζωη πριν απο τον θανατο, ειναι σαν να μην ειχες γεννηθει ποτε, αν υπάρχει ζωη μετα θανατον, ειναι σαν να μην πεθαινεις ποτε. Συνεπως, ειναι δυνατο παντα να ζουσες και ειναι επισης δυνατο να μην εχεις ζησει ποτε. Ομως εχεις γεννηθει και προκειται να πεθανεις. Θα ηταν κανεις θεος αν δεν ειχε γεννηθει και δεν ειχε πεθανει. Ομως αυτες τις δυο στιγμες ο ανθρωπος τις αγνοει. Κανεις δεν ξερει τι εγινε οταν γεννηθηκε και κανεις δεν θα ξερει τι θα γινει οταν πεθανει. Το οτι γνωριζουμε στη ζωη μας το οφειλουμε σ' αυτες τις δυο αγνοιες, της γεννησης και του θανατου. Γεννιομαστε μη γνωριζοντας τι θα συμβει και πεθαινουμε γνωριζοντας τι εχει συμβει. Η γνωση του τι θα συμβει γενναει την Επιστημη, η γνωση του τι εχει συμβει γενναει την Φιλοσοφια, και η επιγνωση τελικα της αγνοιας για γνωση γενναει την εννοια του Θεου. Ο ανθρωπος οσα περισσοτερα γνωριζει, τοσα περισσοτερα αντιλαμβανεται οτι αγνοει. Αγνοωντας κανεις ενισχυει την πιστη του στον Θεο, ενω γνωριζοντας ολο και περισσοτερα τεινει να Τον αντικαταστησει. Η ματαιοτητα ομως της αγνοιας που εχει μεσα του θα τον εμποδισει να αντικαταστησει τον Θεο, γιατι ο ανθρωπος ειναι πεπερασμενος και πεπερασμενες οι γνωσεις του, απειρες ομως οι αγνοιες του. Ο Θεος ειναι εκεινη η πηγη γνωσης που ο ανθρωπος πρεπει να την προσεγγισει οχι με την γνωση του αλλα με την αγνοια του. Αν η γνωση και η αγνοια ειναι μονιμες καταστασεις. τοτε ο ανθρωπος για να θελει να λεγεται σοφος, οφειλει να διατυπωνει μονο γνωμη για το Θεο και για τα πραγματα. Η γνωμη ειναι μια προσωρινη εκτιμηση της ζωης και των πραγματων και του Θεου. Αρα γνωριζουμε μονον οσα αντιλαμβανομαστε μια δεδομενη ζωη και αγνοουμε οσα τις υπολοιπες στιγμες δεν αντιλαμβανομαστε.
Επομενως, ο ανθρωπος δεν προλαβαινει ζωντας να γνωρισει, αλλα προλαβαινει πεθαινοντας να συνειδητοποιησει οτι δεν εχει γνωρισει.

[Diagalaksiaki]

[ArELa]

Η ενέργεια δεν φθείρεται, δεν χάνεται δεν φθείνει. Μεταβάλλεται, τροποποιείται μόνον.
Μ'αυτό ως θέσφατο, αξίωμα και δεδομένο, και με το δεδομένο παράλληλα ότι είμαστε ενέργεια... ποιο είναι το αυτονόητο συμπέρασμα?

[Apomakros]

TEUTAMOS wrote:
Επομενως, ο ανθρωπος δεν προλαβαινει ζωντας να γνωρισει, αλλα προλαβαινει πεθαινοντας να συνειδητοποιησει οτι δεν εχει γνωρισει.

Μέλιο, πες την αλήθεια τώρα. Πώς είναι δυνατό το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγεις

- με το οποίο συμφωνώ -

να προκύπτει από τις προεκτεθείσες στο ιστορικό σκέψεις;








(Ειλικρινά εκ-πλήτω- μαι

και διόρθωσέ με)

[TEUTAMOS]

Ε αν το ξαναδιαβασεις ισως δεις ποιες ειναι οι προεκτεθεισες σκεψεις.