Κοινωνία

Αίολος
Πορωμένος Ιδεογραφίτης

PostPosted: Mon Jan 29, 2007 3:08 am

Κοινωνία

Φιλοσοφική θεώρησις της κοινωνίας.

Η λέξις «κοινωνία» σημαίνει ένωσις, συμμετοχή, συναναστροφή, συνεισφορά - «ότω δε μη ένι κοινωνία». Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε έναν άνθρωπον κοινωνικόν, εάν συνείσφερε, συμμετείχε εις τα κοινά των ανθρώπων, της φυλής του ή της ομάδος του ή αυτόν που υπάρχει από κοινού, αυτόν που παρέχει μερίδιον από κάτι.
Για να υπάρξη και να λειτουργήση ορθώς μία κοινωνίαν, πρέπει συνεπώς να υπάρχουν κοινοί στόχοι, κοινές ιδέες εντός του κοινωνικού πλαισίου και όσο το δυνατόν κοινή νοοτροπίαν.
Όταν μία κοινωνία έχει κοινούς στόχους, υπάρχη συνεισφορά, διότι το αποτέλεσμα θα ωφελήση όλα τα μέλη της κοινωνίας. Οι κοινές ιδέες σε μία κοινωνία είναι αναγκαίες για την συμμετοχή όλων των μελών της για το καλόν όλων. Διότι όταν κάποια μέλη δεν εμφορούνται από τις ιδέες των υπολοίπων, δεν θα συνεισφέρουν, κατά πάσα πιθανότητα θα αντιδράσουν και κατ’ επέκτασιν θα δημιουργήσουν διάφορα προβλήματα!
Νοοτροπία είναι ο τρόπος που σκέπτεται ο άνθρωπος για το Αγαθόν, το Δίκαιον κ.τ.λ.
Πολλές νοοτροπίες εις μία κοινωνία θα επέφεραν σύγχησιν και αταξίαν.
Βεβαίως, η κοινή νοοτροπίαν, οι κοινοί στόχοι και οι κοινές ιδέες δεν σημαίνει ομοιομορφοποίησις των χαρακτήρων, των νοοτροπιών και των ιδεών γενικώς. Οι ιδέες και οι στόχοι επί προσωπικού επιπέδου δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλον εις το κοινωνικόν πλαίσιον και δεν ενδιαφέρη τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας.
Με άλλα λόγια, εάν κάποιος έχη ως προσωπικόν στόχον την απόκτησιν διαφόρων προσωπικών αγαθών, την επιθυμία να κάνη οτιδήποτε δίχως να βλάψη τους συνανθρώπους του, ή εάν κάποιος είναι περισσότερον οξύθυμος, ερωτικός, φιλήδονος, λάτρης των γλυκών κ.τ.λ., δεν επηρεάζη την πορεία και την ανάπτυξιν της κοινωνίας, οπότε δεν μπορεί να του επιβληθή και να του απαγορευθή απολύτως τίποτα.
Εις τα κοινωνικά θέματα, όμως, οι άνθρωποι πρέπει να εργάζονται από κοινού για το κοινό καλόν, πρέπει να έχουν κοινούς στόχους για την συνεισφοράν εις το κοινόν αποτέλεσμα και την αρμονική συμβίωσιν των μελών. Επιβάλλεται να έχουν κοινές ιδέες για να παίρνουν κοινές κοινωνικές αποφάσεις για διάφορα θέματα που αφορούν τους πάντες.
Οι αποφάσεις επί προσωπικού επιπέδου (τι θέλει να προμηθευτή ο οποιοσδήποτε, τι δεν θέλει, αν θα ψαρέψη ή αν θα κυνηγήση, αν θα χρωματίση την κατοικία του μπλε ή κίτρινη) δεν αφορούν κανένα παρά μόνο τον ίδιον. Η ελευθερία και η ανεξαρτησίαν εις τις ιδέες και τις δραστηριότητες εις το προσωπικόν επίπεδον, είναι αναφαίρετον δικαίωμα του καθενός.

Ο ισχυρός στην πραγματική κοινωνία δεν επιβάλλεται εις τον ανίσχυρον μετατρέποντάς τον εις έρμαιόν του, αλλά η κοινωνία μεριμνάει ώστε να αναπτυχθή ο ανίσχυρος, είτε οικονομικώς είτε κοινωνικώς είτε μορφωτικώς.
Ο Άνθρωπος εκ γενέσεώς του, είναι κοινωνικόν ον, όπως άλλα διάφορα πλάσματα της φύσεως (π.χ. οι μέλισσες). Η διαμόρφωσις ή καλύτερα η μετάλλαξις της κοινωνίας του Ανθρώπου σ’ ένα περιβάλλον που θυμίζει μονομαχίαν εις τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και προσωπικά θέματα είναι κάτι πέραν από την φύσιν του Ανθρώπου. Επεβλήθη διά της εμμέσης υποβολής του, υπό συνθήκες που είναι όμοιες μ’ ενός υποδούλου έθνους.
Ο άνθρωπος ως ποσότης, δεν μπορεί να επιβιώση αποκομμένος από την Φυλή του, το Έθνος του και την Κοινωνία του. Εκτός κι αν ζήσει αποκλειστικώς ως μονάς, αλλά τότε παύει να θεωρείται κοινωνικόν ον και φυσικά… Άνθρωπος.
Οι περιπτώσεις όπου ένας άνθρωπος γίνεται μέλος σε μία ξένη κοινωνίαν, είναι σπανιότατες οι οποίες δεν πρέπει να γενικεύονται.
Βεβαίως, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθή ως δικαιολογίαν η μετανάστευσις των ανθρώπων και η βιωτική τους πορεία εκεί… Διότι, ναι μεν οι μετανάστες ζουν ακριβώς όπως οι αυτόχθονες πολίτες, αλλά δεν βιώνουν δε εις μία πραγματική κοινωνίαν, αλλά στο περιβάλλον το οποίο θα αναφερθεί παρακάτω… Εις την πραγματική κοινωνίαν, οι μετανάστες δεν θα γίνονταν μέλη της και δεν θα ήτο αναγκαίον άλλωστε να φύγουν από την πατρίδα τους, εάν η κοινωνία των ανθρώπων λειτουργούσε τοιουτοτρόπως.

Αν κρίνω τώρα την σύγχρονη εποχή, θαρρώ πως ο όρος «κοινωνία» είναι λαθεμένος κι αυθαίρετος για να χαρακτηρίσουμε το μπάχαλο και το απολύτως ατομιστικό περιβάλλον στο οποίο βιώνουν (δεν συμβιώνουν) οι άνθρωποι.
Ουδείς συνεισφέρει για το καλόν όλων, δεν έχουν κοινές ιδέες, αλλά ο καθείς επιδιώκη σ’ αυτό το περιβάλλον οτιδήποτε μπορεί να ωφελήσει τον ίδιον. Οι κοινοί κοινωνικοί – και κατ΄ επέκτασιν οι εθνικό-πολιτικοί – στόχοι κι αγώνες θυσιάστηκαν εις το βωμό του προσωπικού συμφέροντος και επικράτησε δυσαρμονία και πανικός.
Το περιβάλλον στο οποίο βιώνουν οι άνθρωποι θα μπορούσε καλύτερα να χαρακτηρισθή ζούγκλα στην οποίαν όλοι προσπαθούν μανιωδώς να σώσουν τον εαυτόν τους και να επιβληθούν, αφού εκύρηξαν το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηρισθή κοινωνία, αφού τίποτα δεν γίνεται από κοινού συμφέροντος, αλλά μόνον από προσωπικού. Είναι ένα από τα βασικά αίτια της αυξήσεως της εγκληματικότητος, της εκμεταλλεύσεως και της διαφθοράς εις όλα τα επίπεδα.