Ιδεογραφήματα

Και για να βάλετε εικόνα στην οντότητα,
εδώ είναι το παληκάρι μου στα νιάτα του και την εποχή που κατέγραφε αυτό το πολύτιμο για μένα σήμερα Ημερολόγιο...






Το "τρελό φανταράκι" όπως αποκαλούσε τον εαυτό του...

Κι εδώ όπως τον γνώρισα το λεβέντη μου, που δεν άλλαξε καθόλου απ'τη στιγμή που τον πρωτογνώρισα (μωρό.. ) μέχρι να μου φύγει (to '97 σε ηλικία 90 ετών) ...




(όταν ήμουν παιδί)


(Βγαλμένη 1 χρόνο πριν το φευγειό του...Κούκλος, αρχοντάντρας, πανέμοερφος όχι μόνο στην ψυχή αλλά και στην όψη. Πείτε μου, σας φαίνεται αυτό το παλληκάρι για 89 ετών )

Mου λείπεις γλυκιέ μου θείε, μέντορα και πατέρα ακόμα...


Μου λείπεις πολύ ακόμα- πάντα θα μου λείπεις

αλλά και πάντα θα είσαι εδώ...γιατί σ'αγαπώ πολύ και θα'σαι πάντα ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ μεσ'στην ψυχή μου, όπως θα είσαι τώρα και σ'αυτό το ηλεκτρονικό λιμέρι, που θα'ναι και δικό σου...



H Βασούλα-Κατερίνα σου...

PostPosted: Tue Sep 05, 2006 4:50 am

Θα απαντήσω μονάχα με έναν στίχο:

Νεκροί δεν είναι όσοι πεθάναν μα όσοι έφυγαν για μας μακριά...

PostPosted: Wed Sep 06, 2006 11:11 am

ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ..ΑΙΩΝΙΟ ΑΕΙΘΑΛΗ ΘΕΙΟ ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ.ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΙΛΑΝΕ ΑΠΟ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ

Το στιχούργημα διασπάται σε 2 ενότητες. Την προ και την μετά- θανάτια...


ΑΝΤΙΟ ΨΥΧΗ ΜΟΥ


(όταν ετοιμαζόταν για το φευγειό του...)

Αργά τ'ανέβηκες λοιπόν τα σκαλοπάτια
στον ουρανό να φτάσεις, στη γαλήνη.
Τώρα περνας σε απάτητα του νου σου μονοπάτια
και ψαχουλεύεις στα σκοτάδια ό,τι έχει μείνει.

Μοιάζεις να χτίζεις ένα αλλόκοσμο καινούργιο μέλλον,
για το ταξίδι το μεγάλο σου ετοιμάζεσαι.
Αχνοβατείς στις πολιτείες των αγγέλων
και στου φευγειού τη σκέψη πια δε σκιάζεσαι.

Λιάνεψες, το κορμάκι σου λυγά σαν το κλαράκι
κι εγώ ανήμπορη σωπαίνω αυτή την ώρα...
Βυθίζεσαι κι αργοκυλάς σαν το νεράκι,
σε μία λήθη που'ναι βάλσαμό σου τώρα.

Χάθηκε ξάφνου η κοφτή, μεστή λαλιά σου.
Τώρα τα λόγια σου αλλόκοτα μπερδεύεις.
Κι εγώ να θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου,
να σου φωνάξω "Μείνε! Μη μου φεύγεις!"

Μα ξέρω πως ο άρπαγας ο χρόνος,
σαρώνει τους ανθρώπους στην πορεία,
χωρίς να τον αγγίζει ο κάθε πόνος.
Ο χρόνος φτιάχνει μόνον Ιστορία.

Θα φτιάξει και για σένα μια σελίδα,
ίσως μέσα από τη δική μου πένα,
γιατί θέλω να γράψω κάτι απ'όσα είδα,
απ'όσα έζησα και έμαθα από σένα... ...

(2/4/1997)


(κι αφού μου έφυγε...)

Σε θέρισε ο χάροντας ψυχή μου σαν το στάχυ,
κι εγώ με πόνο, ανήμπορη, σ'έβλεπα ν'αργοσβήνεις.
Μου'μεινε τώρα το κενό, γροθιά μεσ'στο στομάχι
και αναμνήσεις μιας ζωής που μου αφήνεις.

'Ησουνα πάντα ακέραιος, στον τύπο, στην ουσία.
Λεβέντης σπάνιος άνθρωπος και σ'είχα αγαπήσει.
Κι αν πίστεψα ότι κέρδισες πια την αθανασία,
είναι γιατί τον χάροντα ως τώρα είχες νικήσει.

Μέχρι το τέλος έτρεφα παράλογη ελπίδα
ότι θα σηκωθείς ξανά και θα μας ξεσηκώσεις...
Ξέρεις καλέ μου, πως ποτέ σαν γέρο δεν σε είδα
θαύμαζα όμως πάντοτε, την πείρα σου, τις γνώσεις...

Στερνό ξεκίνημα απ'τη γη, για το ταξίδι στ'άστρα
κι ούτε που ξέρω αν κοιτάς τώρα καθόλου πίσω.
Θα'θελα όμως να γελάς, να'σαι ντυμένος στ'άσπρα
κι εγώ στα μαύρα από 'δω, θα σ'αποχαιρετήσω...

ΑΝΤΙΟ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!

(14/4/1997)

PostPosted: Wed Dec 20, 2006 3:21 pm


Well το διάβασα και το ξαναδιάβασα, συγκινήθηκα, ανατρίχιασα, στενοχωρήθηκα, θυμήθηκα και τώρα έχω χαθεί κάπου στα δικά μου..

Το ποιήμα αυτό είναι από τα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ σπάνια ποιήματα, τις καταθέσεις ψυχής και συναισθημάτων. Ασχέτως τι λέει σε όλους εμάς , σε σένα θα λέει πάντα κάτι μοναδικό, αιχμαλωτίζει μια στιγμή του χρόνου σε ένα κείμενο που για σένα ήταν βίωμα και το ξαναζείς μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές

Κι εγώ να θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου,
να σου φωνάξω "Μείνε! Μη μου φεύγεις!"

ανατρίχιασα όταν το διάβασα αυτό:(

γιατί θέλω να γράψω κάτι απ'όσα είδα,
απ'όσα έζησα και έμαθα από σένα... ...

το πραγματοποιείς με τον καλύτερο τρόπο, να το ξέρεις αυτό

Στερνό ξεκίνημα απ'τη γη, για το ταξίδι στ'άστρα
κι ούτε που ξέρω αν κοιτάς τώρα καθόλου πίσω.
Θα'θελα όμως να γελάς, να'σαι ντυμένος στ'άσπρα
κι εγώ στα μαύρα από 'δω, θα σ'αποχαιρετήσω...

ΑΝΤΙΟ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!

Απλά respect! Δε θα μπορούσε να είναι πιο αληθινό..


Το θέμα γενικότερα είναι, ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να γράψουμε ποιήματα για οποιοδήποτε θέμα, αλλά τα ποιήματα που προκύπτουν έτσι, είναι ανεκτίμητα, γιατί οι στιγμές και οι φάσεις πάνω στις οποίες βασίστηκαν δε θα ξαναέρθουν..Αυτό τους δίνει αυτή την ξεχωριστή ιδιαιτερότητα.

Να τον θυμάσαι πάντα

Μέσα από όλα, και μέσα σε όλα

Μ'εμένα ούτε 2 ετών... πολύ μικρούλα...(στα 50-φεύγα του)

[img]https://s29.postimg.org/cimh6dcpz/biky_020.jpg[/img]




Με την κόρη μου επίσης μικρούλα... (στα 80-φεύγα του κοντά στα 90)

[img]https://s30.postimg.org/t3rskpd69/theios_stacey.jpg[/img]




(Μην περιμένετε και πολλά από ευκρίνεια...Από κινητό είναι.
Συμβολικά να δείτε πώς μεγάλωσε δυο γενιές ο άνθρωπος...)

Σ'ευχαριστώ Βικάκι μου! Τα είπες όλα!

akar_982

PostPosted: Thu Mar 08, 2007 4:08 am

13/7/02 εχασα την κολλητη μου...
Την ζουζουνα μου,την ΝΙΚΟΛΕΤΑ μου
Της εχω γραψει το παρακατω αλλα ποτε δεν τολμησα να παω να της το αφησω:

Σε βλέπω να στέκεσαι κομπιάζοντας αντίκρυ μου κοιταζοντάς με.
Έλα πιο κοντά, άγγιξε το κρυο μάρμαρο λίγο να με ζεστάνεις μίλα μου,
είμαι τόσο μόνη έδω δεν έχω μάθει στο σκοτάδι.
Πάντα ζητούσα γύρω μου φως-αέρα την αίσθηση της λευτεριάς.
Άκουσε ξένε μην φοβηθείς, να σε τρομάξω δεν μπορώ,
ήμουν αγαπητή και πρόσχαρη στους φίλους.
Μόνο δυο λέξεις θέλω να σου πω:
"Πάτα ελαφρά και αέρινα γιατί θα με πονέσεις..."
Αναρωτιέσαι το γιατί;;;
Εγώ τα όνειρα τα έθαψα παντοτινά μαζί μου και ήταν πολλά -μάθετα-
Γι' αυτό μια χάρη σου ζητώ στερνή:
"Πάτα ελαφρά και αέρινα γιατί πατάς πάνω στα ονειρά μου"

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ!
Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΟΛΛΗΤΑΡΙ ΜΟΥ.
ΜΕ ΑΓΑΠΗ Η ΑΝΝΑ ΣΟΥ.

Συγκινηθηκα αυτες οι φωτογραφιες μου θυμιζουν τρομερα τον παππου μου. Ακομα ειναι κρεμασμενες στο δωματιο του στο πατρικο μου.. Μοιαζουν σαν ενα παραθυρο στον χρονο πανω στον τοιχο που εξιστορουν καποιες τις ιστοριες του. Και εκεινος πολεμησε και ειχε μια αγνη και γεναια καρδια. Διαμορφωσε με τον τροπο του τον χαρακτηρα μου. Αν και αγραμματος ηταν ιδιαιτερα εξυπνος ανθρωπος και θυμαμαι που μου εξιστορουσε με τις ωρες την οδυσσεια που γνωριζε τελεια. Στα ματια μου φανταζε σαν ενας συγχρονος ομηρικος ηρωας που γεννηθηκε πολυ πιο μπροστα απο την εποχη του. Τον κοιτουσα σαν χαμμενος καθως ενιωθα πολυ μικρος μπροστα του.. Συγνωμη Βικυ αν ειναι ασχετο με το θεμα απλα ειδα τις φωτο και μου τον θυμησες τρομερα.. Σ'ευχαριστω παππου γιατι μου εμαθες πανω απο ολα να αγαπαω. Πολλες φορες ευχομαι να σε κανω περηφανο με αυτο που ειμαι..

Nα μη ζητάς συγνώμη. Και δεν είναι άσχετο αν ο Μιμάκος μου σου θύμισε κάποιον που αγαπάς όπως αγαπώ κι εγώ εκείνον... 'Αλλωστε εδώ αποδίδουμε και γενικότερα έναν φόρο τιμής σ'εκείνες τις γενιές που μάτωσαν στους πολέμους που για μας ειναι μακρυνοί και μονάχα ιστορικά δεδομένα... Ο παππούς σου πρέπει να'ταν σ'εκείνη τη γενιά. 'Αρα έχει θέση κι αυτός εδώ, κι όσες γενιές έζησαν τότε το 40...

Σκαλίζοντας τα συρτάρια βρήκα κάτι παλιές στιγμές...

Ο Μιμάκος μου απ'τα πρώτα μου βήματα...

[img]http://img220.imageshack.us/img220/4522/biky020er8.jpg[/img]


Εδώ νιόπαντροι (πριν γεννηθώ), η καρακαλόνα κι ο θεός! Ο Μιμάκος δηλαδή με τη γυναίκα και τον έρωτα της ζωής του, τη θεία μου τη Μίνα (αδερφή του πατέρα μου)

[img]http://img338.imageshack.us/img338/8034/biky023hn5.jpg[/img]



κι εδώ στα πρώτα μου βήματα με τη θεία Μίνα...
[img]http://img71.imageshack.us/img71/1861/biky024mr6.jpg[/img]

Αυτές στα 2 μου χρόνια, λίγο πριν μεταναστεύσουμε...


Συγχωρείστε τη θολούρα, τις τράβηξα με το κινητό από κοντά και η ευκρίνεια κακή.
Όμως εδώ δεν κοιτάμε την ποιότητα της φωτογραφίας, αλλά κάποια κομμάτια μου απ'το παρελθόν άρρηκτα συνδεδεμένα μ'εκείνους... Εκείνους που ήταν κολώνες και σημεία αναφοράς μου, από την ώρα που αντίκρυσα το φως, μαζί με τους γονείς μου.

Σαν σήμερα, 13/4/1997, έφυγες αγαπημένε μου από αυτόν τον πλανήτη και ξεκίνησες το μεγάλο και ασύλληπτο ταξίδι σου.

Δεν σε ξεχνώ και προσβλέπω να σε ξαναδώ κάποια μέρα.
Μέχρι τότε...

σ'αγαπάω, όσο δεν κατάφερα να αγαπήσω πολλούς ανθρώπους
στη ζωή μου.