ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ

[Polikos Arkoudos]

Διάβασα το ημερολόγιο!
Η πραγματική ιστορία , χωρίς σκοπιμότητες διαστρέβλωσης , είναι αυτή που ακους ή διαβάζεις από ανθρώπους που τα έζησαν.

(συγνώμη για την δεύτερη απάντηση - δεν μπορούσα να τροποποιήσω)

[ArELa]

Δεν πειράζει. Εδώ και double και triple posting επιτρέπεται.
Ευχαριστώ για το φόρο τιμής που αποτείεις στο θείο μου.

[Orion]

Ενα μεγαλο μπραβο απο μενα κι ενα ευχαριστω που μας εδωσες την ευκαιρια να διαβασουμε το ημερολογιο του θειου σου

[Novus]

Βίκυ ό,τι κι αν πω είναι λίγο γι' αυτόν τον ήρωα. Εύγε και πάλι εύγε! Τιμή μου και μόνο που διαβάζω αυτά που έζησε και έκανε.

Συγχαρητήρια που μας το παραθέτεις για να μπορούμε να βλέπουμε κιόλας την αληθινή περιγραφή της ιστορίας μας κι όχι τη διαστρέβλωσή της που προσπαθούν να μας πασάρουν. Τέτοιες πηγές είναι ανεκτίμητες και αποτελούν μέρος της πλούσιας κληρονομιάς που μας αφήνουν τέτοια παληκάρια.

Καταλαβαίνω απόλυτα (και εσύ ειδικά γνωρίζεις το γιατί) πόσο σου στοίχισε η απώλειά του.
Όσο όμως κουρνιάζει μεσ' στην καρδιά σου κι όσο τον τιμάς με τις καταθέσεις της ψυχής σου αποτυπωμένες σε ποιήματα γεμάτα ειλικρίνεια, αγάπη και πάθος τότε να σαι σίγουρη πως θα είναι για πάντα δίπλα σου. Το πιστεύω και μ' αυτό πορεύομαι...

[ArELa]

Aυτές τις μέρες πάντα μελαγχολώ...
Έφυγε βλέπετε 14 Απρίλη... Κάθε φορά που πάω Κάλαμο τέτοια εποχή, τον νιώθω πιο κοντά μου, αλλά μελαγχολώ... Ξαναζώ έντονα το φευγειό του σαν να'ταν χθες, σαν να μην πέρασαν 13 χρόνια από τότε... Και συνήθως γυρίζω σιωπηλά στο πιο φορτισμένο συναισθηματικά στιχούργημα που έγραψα ποτέ μου, που έγραψα για εκείνον, για να του κάνω μοναχή μου ένα μνημόσυνο, με τον δικό μου τρόπο...
Πολύ κοντά σ'αυτήν την επέτειο, ήρθατε κι εσείς να αφήσετε δυο λόγια, φόρο τιμής για εκείνον... Το δικό σας λουλούδι... Σας ευχαριστώ, παιδιά... Κι είμαι σίγουρη ότι μέσα από μένα σας λέει κι εκείνος το ίδιο.

[KAL EL]

Καταθέτω τά δάκρυά μου, σπονδή στην μνήμη σου Μιμάκο μου. Επέτρεψέ μου την χρήση της προσωπικής αντωνυμίας, διότι η Βασούλα σου μέσα από την διήγησή της με έκανε να σε νιώσω δικό μου άνθρωπο.
Η ύπαρξή σου, η πορεία σου σε αυτή την ζωή, επιβεβαιώνουν γιά άλλη μία φορά την άποψή μου ότι ο φέρων μέσα του το Φώς, την Αγάπη και όλες τις αρετές της Ανδρείας, δεν ντρέπεται να φυλάξει ένα λουλούδι μαζί με τις αναμνήσεις του, δεν φοβάται να δακρύσει και δεν φοβάται να ριχτεί στην μάχη για να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Βίκυ μου είσαι πολύ τυχερή που μοιράστηκες τόσες πολύτιμες στιγμές με τον Μιμάκο σου.
Όλα τα είδα, τις φωτογραφίες, το ποιήμα που του έγραψες...
Μερικές φορές τα συναισθήματά μας είναι τόσο έντονα, που η προσπάθεια να τα περιγράψουμε με λόγια αποτυγχάνει και μειώνει την ένταση και την ομορφιά τους.
Οπότε θα προτιμήσω να μην μιλήσω.
Το ημερολόγιο το διάβασα ολόκληρο σήμερα ( μου ήταν αδύνατον να σταματήσω ) και το διάβασα μεγαλόφωνα ( με τα ενδιάμεσα διαλείμματα λόγω κλάματος ....) για να το ακούσει και ο πατέρας μου. Διότι και αυτός είναι παιδί του πολέμου, σε ηλικία 20 ετών το έσκασε από την Νίσυρο μαζί με Εγγλέζους και μέχρι την λήξη του πολέμου έμεινε μαζί τους. Από ιστορίες άλλο τίποτα. Προφορικός λόγος όμως όχι γραπτός. Συγκινήθηκε πάρα πολύ και όταν τελείωσα την ανάγνωση, έμεινε για λίγο σιωπηλός και μετά είπε . Εμείς ήμασταν τυχεροί και γυρίσαμε. Τόσα άλλα παιδιά που άφησαν τα κόκκαλά τους εκεί, ποιός τα θυμάται τώρα εκτός από τους συγγενείς τους που τους έχασαν. Σίγουρα όχι αυτοί οι πουλημένοι που κάθονται στις πρώτες θέσεις όταν γίνονται οι παρελάσεις. Είναι πικραμένος και προβληματισμένος με όλα αυτά που γίνονται στις ημέρες μας.
Θα ήθελα να ήταν εδώ ο Μιμάκος ως φυσική παρουσία, για να του έδινα μία σφιχτή αγκαλία.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να βιώνουμε τόσο έντονα συναισθήματα αγάπης, να δενόμαστε τόσο πολύ με αγαπημένα μας πρόσωπα και μετά να πρέπει να υποστούμε την διαδικασία της απώλειας.. Ίσως είναι θέμα μίας άλλης συζήτησης. Εδώ τώρα αποδίδουμε τιμή σε έναν λεβέντη που πάντα θα βρίσκεται ανάμεσά μας. Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από τα λόγια της Αρετής προς τον Ηρακλή. " Οι γεροντότεροι αγάλλονται γιατί τους τιμούν οι νέοι και γιατί των παλιών έργων τους, διατηρούν γλυκειάν ανάμνησι και από τις παρούσες πράξεις τους, επειδή τις ενεργούν σωστά, ευχαριστιούνται. Εξ αιτίας μου είναι αγαπητοί στους θεούς, αγαπητοί στους φίλους των, πολύτιμοι στις πατρίδες των. Και όταν έλθη της ζωής το μοιραίο τέλος, δεν κείτονται στον τάφο χωρίς τιμές, λησμονημένοι, αλλά μέσα στην μνήμη των ανθρώπων ζούν στους αιώνες, ΠΑΝΤΑ ΘΑΛΕΡΟΙ ΚΑΙ ΔΟΞΟΛΟΓΗΜΕΝΟΙ.

[ArELa]

Άργησα λιγο ν'απαντήσω εδώ Καλλιόπη μου, γιατί όποτε έμπαινα και σε διάβαζα, φορτιζομουν και μ'έπιαναν τα κλάματα...

Είναι αυτή η γωνιά ένα προσκυνητάρι γι'αυτόν, ο χώρος του, είναι το σημείο που τον κρατώ στη ζωή... Η φυσική του παρουσία, όσο παράξενο και αν ακούγεται, μου λείπει πολύ ακόμα αν και ξέρω πως δυσκολα θα ζούσε ως τώρα (μέχρι τα 103 δηλαδή)...

Σ'ευχαριστώ καρδούλα μου για όσα κατέθεσες πιο πάνω. Έχω την αίσθηση πως διαβάζοντάς τα, εκείνος χαμογέλασε, άσχετα αν έκλαψα εγω..
Δεν θα τα αγγιξω, γιατί δεν χρειάζονται ανάλυση.
Απλά σ'ευχαριστώ...

[kos]

ΕΚ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ (απ'τον παλιό μας ιστότοπο)

ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ Σ'ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...

PostPosted: Fri Jul 07, 2006 5:36 pm



Σαν σήμερα έχασα ένα λεβέντη θειο, στα 90 του, πλήρης ημερών θα πείτε...μα ήταν ΝΕΟΣ θα σας πω... Και τι μας νοιάζει εμάς ρε Βίκυ θα μου πείτε, για κάποιον που δε γνωρίσαμε ποτέ..πώς και γιατί να τον μνημονεύσουμε εδώ? Μα θα "γνωρίσετε" εδώ, ένα σπουδαίο κομμάτι του ανδρός θα πω...και θα τον αγαπήσετε κι εσείς...ίσως όχι με τον τρόπο τον δικό μου, μα θα τον αγαπήσετε σας λέω...

Γεννήθηκε το 1907 μια παγωμένη νύχτα του Φλεβάρη, και έφυγε 13 του Απρίλη του 1997, που ήταν παραδόξως κρύα και συννεφιασμένη... Ορφάνεψε 7 χρονών...Ουσιαστικά πορευτηκε και πάλεψε μονάχος του να στήσει τη ζωή του...Στην πορεία παντρεύτηκε την αδερφή του πατέρα μου κι έτσι είχα την ευλογία να τον γνωρισω κι εγώ... 50 και κάτι χρονών εκείνος όταν γεννήθηκα εγώ, αλλά τόσο ΝΕΟΣ που δεν το κατάλαβα ποτέ μου... 'Εζησε μια ζωή πραγματικά γεμάτη με μύριες εμπειρίες, βιώματα, δοκιμασίες στις καταγραφές του...
Μια απ'αυτές ήταν όταν πολέμησε στα βουνά των συνόρων μας στο βορρά...

Δε θα πω άλλα για τον άνθρωπο αυτό που αγάπησα πολύ. Θ'αφήσω να μιλήσει ένα απόσπασμα απ'το ημερολόγιό του, που το'γραφε μέσα στις φωτιές του πολέμου, όταν ξαπόσταινε για λίγο είτε σε οχυρά είτε σε πόλεις... Αυτή η καταγραφή του έγινε στη Θεσσαλονίκη, στις 18 του Απρίλη του 1941... ΄Διάλεξα αυτήν γιατί είναι κοντά στο Πάσχα, όπως κι εμείς τώρα... Δίπλα απ'την καταγραφή του κολλημένο με σελοτέηπ κρατώ ακόμα, το λουλουδάκι που υπάρχει ακόμα εκεί αποξηραμένο σήμερα πια, από εκείνον τον επιτάφειο...

Θα το αντιγράψω ΑΚΡΙΒΩΣ όπως το έγραψε, με καθαρευουσιάνικες εκφορές της τότε εποχής...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941

Σ'αυτό το σημείο υπάρχει επικολλημένο στο ημερολόγιό του, ένα λουλουδάκι από τον Επιτάφειο από κάποια εκκλησιά της Θεσσαλονίκης, το 1941...

[img]http://img246.imageshack.us/img246/1453 ... iumvh9.jpg[/img]


Σήμερα Μεγάλη Παρασκευή, πηγαίνομεν το πρωί στην αποκαθήλωσι και προσκυνούμεν τον εσταυρωμένον που παρ'όλην την θυσίαν του για μας, δυστυχώς ακόμα δεν μπορέσαμε να τον νοιώσουμε και εξακολουθούμε και την ημέραν αυτήν ακόμη, να σκοτώνη ο ένας τον άλλον.

Το βράδυ και κατά την ώρα που παρακολουθούσα την μεταφοράν του επιταφείου, η οποία έγινε εντός της εκκλησίας, βλέπω μια δεσποινίδα να με πλησιάζει, και πριν προφθάσω να καταλάβω τι ήθελε, μου έβαλε στο χέρι μου ένα τάληρο, κι έκλεισε σφιχτά την παλάμην μου. Καθώς είμεθα κουρασμένοι και κακοντυμένοι, μας γνωρίζουν πως είμεθα στρατιώται του μετώπου και μας ελυπούντο. Η προσφορά της αυτή με συνεκίνησε τόσο πολύ, που τα μάτια μου βούρκωσαν από δάκρυα...

Σήμερα, διά μέσου του Ερυθρού Σταυρού ειδοποιήσαμεν τους δικούς μας ότι ευρισκόμεθα εν τη ζωή...

Από χθες το βράδυ μας πήρε μια κυρία να κοιμηθούμε σπίτι της, όπου είχε ακόμη άλλους εξ στρατιώτες. Η καλοσύνη της κυρίας αυτής δεν περιγράφεται. 'Εκανε το παν για να μας περιποιηθεί, το βράδυ μας έδωσε εσώρουχα να αλλάξωμεν και σήμερα το πρωί μας έλουσε και μας έπλυνε τα λασπωμένα ρούχα μας. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος με ανθρώπινα αισθήματα και καρδιά μεγάλη. Μακαρίζουμε την τυχην μας που απλώσαμε το σώμα σ'ένα στρώμα μαλακό, που φάγαμε ζεστό φαγητό, που πλύναμε πρόσωπο και σώμα και μαλλιά.

Ο Πόλεμος εξακολουθεί και οι δικοί μας με τους Εγγλέζους ανθίστανται καλά και εμένα τα λεπτά μου τελειώνουν. Ευτυχώς που σε κάοιο σχολείο μας δίδουν κάπου λίγο σισίτιο και προπαντός λίγο ψωμάκι από εράνους που κάνουν αι γυναίκες.
Μας τρώει όμως η αγωνία της αύριον και δεν γνωρίζομεν πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάστασις ακόμη.-



------------------------------------------

Μου άφησε πολλά αυτός ο άνθρωπος. Μου άφησε αγάπη, αμέτρητες υπέροχες στιγμές κοντά του σαν παιδούλα- που με λάτρευε σαν παιδί του μην έχοντας παιδιά δικά του. Μου άφησε αρχές, διδάγματα, σκέψεις, ιδέες...μου άφησε χαρές πολλές...μου άφησε και ένα σπιτάκι στον Κάλαμο, ασήμαντο για μένα ως περιουσιακό στοιχείο γιατί ποτέ δεν υπολόγιζα το χρήμα σε ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ΠΟΛΥ σημαντικό γιατί εκεί έζησα αλησμόνητες στιγμές μ'εκείνον και τη θεια μου, σε μια εποχή αθωότητας και ξεγνοιασιάς για μένα όταν ήρθα για 2 χρόνια στην Ελλάδα. Μέσα στα πολλά που μου άφησε, πολλά που δεν αποτιμώνται, είναι κι αυτό το ημερολόγιο, Ο,ΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ μου έχει μείνει από εκείνον...

'Ισως (αν το θελήσετε), να γράφω κατά καιρούς αποσπάσματα απ'το συναρπαστικό αυτό ημερολόγιό του. Σίγουρα θα γράψω στην εθνική μας εορτη της 28ης Οκτωβρίου. Εκεί δεν θα τιμώ μόνο τον ίδιο, αλλά και την ΕΛΛΑΔΑ μας, για την οποία πολέμησε με πάθος, πείσμα, απίστευτες αντοχές κι ελάχιστο ρουχισμό, εφόδια και όπλα.

Πολύ ωραίο το θέμα αυτό...τέτοιους λεβέντες έχουμε ανάγκη σήμερα...

[ArELa]

Καλως ήρθες

(εχεις ΡΜ)

[LoLitA]

Πλησιάζουν οι μέρες ...



και δεν ξεχνάμε.

Για τους ήρωες εκείνης της εποχής, και για ειδικά για 2 συγκεκριμένους, τον ιδιαίτερα αγαπητό εδώ στα ιδεό - και έναν ακόμα).



Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά

Μες τους δρόμους τριγυρνάνε,
οι μανάδες και ζητάνε ν' αντικρίσουνε
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν,
στο σταθμό σαν χωριστήκαν να γυρίσουνε.

Μα για κείνους πού 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει, ας χαιρόμαστε
και καμιά ποτέ ας μην κλάψει
κάθε πόνο της ας κλάψει κι ας ευχόμαστε.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.
Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,
προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες ξαγρυπνάνε
και για κάποιον ξενυχτάνε και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε,
υπερήφανα ας πούμε σα Σουλιώτισσες.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.
Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,
προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.
Mε της Νίκης τα φτερά,
σας προσμένουμε παιδιά.

[ArELa]

Να'σαι καλά συνονόματο Λολιτάκι μου που δεν ξεχνάς

Oύτε και τα ΙΔΕΟ ξεχνούν φυσικά...
Το συγκεκριμένο "αφιέρωμα" θα ανεβαίνει κάθε χρόνο στα ΙΔΕΟγραφα προς τιμήν τους

Και κατ'εξαίρεσιν, είναι το μόνο τόπικ που αφήνω ξεκλείδωτο στα ΙΔΕΟγραφα, για να γράφουν κάθε χρόνο τις δικές τους σκέψεις όσοι το επιθυμούν...

Απολαύστε...
http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?f=73&t=7062

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ
Ένα τραγούδι θα σας πω για το Λεβέντη,
τον ασπρομάλλη μας, το Γέρο του Μοριά
και βάλτε, αδέλφια μας, για να στηθεί το γλέντι
τριπολιτσιώτικο κρασί και ψησταριά.

Γεια και χαρά σας, Μοραΐτες αδελφοί
κι εσείς κοπέλες, γεια σας.
Τη Λευτεριά η Ελλάδα μας
χρωστάει στη λεβεντιά σας.

Τα όμορφα χρόνια, τα παλιά, να ξαναζήσουν
και στου Ταΰγετου την πιο ψηλή κορφή,
κει, των προγόνων οι σκιές χορό να στήσουν
και να τους λέει τ' αγέρι τούτη τη στροφή:

Γεια και χαρά σας, Μοραΐτες αδελφοί,
που η μάνα αν δε σας γέννα
ούτ' Αγια-Λαύρα θα 'χαμε
ούτε Εικοσιένα.

-------------------

παρακαλω επιτρεψατε μου και εμενα απλα να προσκυνησω...

[ArELa]

Εβαλα αντίγραφο αυτού του ποστ σου Βαρναβάκο μας, στο τόπικ που ανέβηκε στα προεξέχοντα -ΙΔΕΟγραφα... (και λινκ του οποίου έδωσα πιο πάνω)

[LoLitA]

Ένα μικρό bump για τους ήρωες του 40 που κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.



Μακάρι να βρεθούν στο μέλλον τέτοιοι άνθρωποι να ξεμπλέξουμε από την κατάσταση που βρισκόμαστε.

[Oneiro]

Είχα ξεχάσει αυτό το τόπικ με το Ημερολόγιο.. τι να πει κανείς διαβάζοντας τις καταγραφές αυτού του ανθρώπου.. να σταθώ μονάχα στην καταγραφή της Μ. Παρασκευής του '41 με το λουλούδι από τον επιτάφιο κολλημένο επάνω της.. σκάλωσα για ώρα.. όλη η τρυφερότητα και η δύναμη αυτής της ψυχής σε μιά σελίδα.. η μέρα και η νύχτα του αφιχταγκαλιασμένες.. το χθες και το πάντα όσων παλεύουν για λευτεριά από κάθε είδους δεσμά με την ζωή να πάλλεται πεισματικά ανάμεσα στα δόντια. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί από τον στρατιώτη στα βουνά της Πίνδου, μέχρι τον ναυαγό πρόσφυγα στις αιγαιοπελαγίτικες ακτές και το νόημα θα ήταν ακριβώς το ίδιο.

"Ποιός καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;"

[ArELa]

Είχα ξεχάσει αυτό το τόπικ με το Ημερολόγιο.. τι να πει κανείς διαβάζοντας τις καταγραφές αυτού του ανθρώπου.. να σταθώ μονάχα στην καταγραφή της Μ. Παρασκευής του '41 με το λουλούδι από τον επιτάφιο κολλημένο επάνω της.. σκάλωσα για ώρα.. όλη η τρυφερότητα και η δύναμη αυτής της ψυχής σε μιά σελίδα.. η μέρα και η νύχτα του αφιχταγκαλιασμένες.. το χθες και το πάντα όσων παλεύουν για λευτεριά από κάθε είδους δεσμά με την ζωή να πάλλεται πεισματικά ανάμεσα στα δόντια. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί από τον στρατιώτη στα βουνά της Πίνδου, μέχρι τον ναυαγό πρόσφυγα στις αιγαιοπελαγίτικες ακτές και το νόημα θα ήταν ακριβώς το ίδιο.

"Ποιός καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;"

[Konstantinos Davakis]

Πεθαίνει μόνο όποιος ξεχνιέται Βάσω.Η λήθη είναι Θάνατος.Η μνήμη είναι Ζωή,Αθανασία!
Για τον Πολεμιστή θείο σου!

[ArELa]

Να'σαι καλά Κωνσταντίνε μου.
Ακριβώς επειδή δεν τον ξεχνώ ποτέ, είναι ολοζώντανος
ο υπέροχος αυτός άνθρωπος.





https://www.youtube.com/watch?v=JqWRk3UMtaw