Δύο ανεκδοτάκια

Το πρώτο:

Τρεις ηλικιωμένοι συζητούν για τα προβλήματα της ηλικίας τους...

Ο πρώτος λέει:
Μου είπε προχτές η εγγονή μου να της διαβάσω ένα παραμύθι και δεν έβλεπα ρε φίλοι την τύφλα μου... Εγώ, που έβλεπα μύγα στο χιλιόμετρο, αν ήταν σερνικιά ή θηλυκιά...
Δεν βλέπω πιά, ρε παιδιά, δε βλέπω...

Παίρνει τον λόγο ο δεύτερος:
Εγώ πάλι, τι να τα λέω...
Πήγα σε ένα φίλο μου επίσκεψη που μένει στον πρώτο όροφο αλλά δεν έχει ασανσέρ... Τά 'φτυσα μέχρι να ανέβω, εγώ που τράβαγα μαραθώνιο για ζέσταμα...
Δεν αντέχω πιά ρε παιδιά, δεν αντέχω...

Λέει και ο τρίτος:
Εγώ να δείτε ο δυστυχής τι παθαίνω...
Χτες πού 'ρθε εκείνη η δίμετρη Ουκρανή η Σβετλάνα να καθαρίσει, την στρίμωξα στο κεφαλόσκαλο του τρίτου και εκεί που ετοιμαζόμουν να.. έ, ξέρετε τώρα, γυρίζει και μου λέει:
-Σιγά κύριους Στέλιους, τέσσερα φορά σήμερα; Μέση Σβετλάνας πονάει πιά!
-Εγώ που θυμόμουν όλο τον τηλεφωνικό κατάλογο,

Ξεχνάω ρε παιδιά, ξεχνάω...
.
.
.
Και το δεύτερο:

Ο Μάκης κι ο Σάκης είναι φιλαράκια, αλλά μεγάλα μπατίρια.

Μια μέρα αποφασίζουν να πάνε στην θάλασσα να πνιγούν, καθώς η ζωή δεν υποφέρεται. Καβαλάνε το αρχαίο μοτοσακό του Μάκη και προυτ-προυτ φτάνουν στην ακροθαλασσιά.

Με το που πάνε να φουντάρουν, νάσου μπροστά τους ένα τζίνι.

- Σταθείτε, τους λέει, εγώ θα σας λύσω τα προβλήματα! Γυρίστε σπίτια σας και καθένας έχει δικαίωμα να κάνει τρεις ευχές - κι εγώ θα τις πραγματοποιήσω!

Τριάντα χρόνια μετά, ο Σάκης διασχίζει αργά ένα κεντρικό δρόμο, με ένα τεράστιο αμερικάνικο καμπριολέ, μ’ ένα πούρο μισό μέτρο στο στόμα και έξι αμερικάνες γκομενάρες φορτωμένες στο όχημα.

Σε ένα φανάρι, σταματά δίπλα του ένα παμπάλαιο μοτοσακό, μ’ έναν ταλαίπωρο τύπο επάνω. Ο Σάκης αναγνωρίζει το Μάκη και επακολουθεί μια συγκινητική σκηνή, ενώ δημιουργείται ένα μποτιλιάρισμα άνευ προηγουμένου. Πάνε λοιπόν, για καφέ...

Ο Σάκης αφηγείται πως ζήτησε από το τζίνι λεφτά, γυναίκες και υγεία - και τα είχε.

- Εσύ ρε Μάκη, γιατί είσαι σ’ αυτά τα χάλια; Δεν έκανες τρεις ευχές;

- Έκανα ο μ@λάκας, … αναστενάζει ο Μάκης.

- Λοιπόν;

- Να σου πω… Όταν γύρισα σπίτι, πήγα ν΄ ανοίξω την πόρτα και διαπίστωσα πως είχα χάσει το κλειδί. «Αρχ@δια!» είπα - και γέμισε ο τόπος αρχ@δια! Μικρά, μεγάλα, μακρόστενα, κοντόχοντρα, στρογγυλά, ανθρώπινα, βοδίσια, ό,τι θες... Ο δρόμος, η γειτονιά, το σπίτι, τίγκα στο αρχ@δι… Αναγκάστηκα λοιπόν να ευχηθώ να φύγουν αμέσως όλα τα αρχί@δια που ήσαν εκεί…

- Και λοιπόν; Είχες μια ευχή ακόμα!

- Ναι… βέβαια...
Ευχήθηκα να μου επιστραφούν τα δικά μου...