Ιδεογραφήματα

Όσοι με γνωρίζουν και με έχουν συζητήσει, θα έχουν καταλάβει την εμμονή μου για τον ορθολογισμό (έτσι όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι). Αυτές τις μέρες όμως (βασικά πολύς καιρός), αντιλήφθηκα την ματαιότητα στην παραγωγή σκέψης. Για να γίνω αντιληπτός ίσως να πρέπει να σας δώσω ένα δύο παραδείγματα από τα γεγονότα που έζησα.

Αρχικά, καλό είναι για την συνέχεια της κουβέντας να ακούσετε το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.

Θα το βρείτε εδω

Όταν το ακούσετε πιστεύω ότι θα σας αφήσει μια πικρή μελαγχολία γιατί θα νιώσετε κενοί, γιατί κάθε σκέψη που κάνετε δεν έχει ουσιαστικά έρεισμα πουθενά παρά μόνο μέσα σας και άρα πουθενά. Ουσιαστικά δεν έχει καν νόημα μια κουβέντα, γιατί ο καθένας για τον εαυτό του θα είναι σωστός χωρίς κάποιος άλλον να μπορεί να κάνει κάτι για να τον μεταπείσει προς μια άλλη, την δική του κατεύθυνση. Δεν ξέρω αν αυτό που έγραψα βγάζει νόημα, αλλά δεν έχει αυτό κανένα νόημα, αφού και αν είχε νόημα θα ήταν βλακεία από μέρος μου να σας το πω αφού θα νομίζατε αυτό που ήδη νομίζετε έτσι και αλλιώς. Μα ακόμα και αν σας άλλαζα την γνώμη πάλι θα ήταν χαζό γιατί τελικά δεν έχει σημασία τι είναι σωστό αλλά τι νομίζει ο καθένας για σωστό. Καταλαβαίνετε που θέλω να καταλήξω.
Και το πρόβλημα που προκύπτει δεν είναι το τι νομίζει ο καθένας και το αν είναι σωστός, αλλά πως μπορεί αυτό να αλλάξει την υλοποίηση των πραγμάτων. Χωρίς να είμαστε ικανοί να πούμε κάτι με σιγουριά, πως τελικά μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις όταν εκτός των άλλων, αρχίζουμε να διαφωνούμε.
Δυστυχώς όμως είμαστε αναγκασμένοι να παίρνουμε αποφάσεις και κει είναι το τραγικό της ζωής. Πόσες φορές τελικά δεν σβήσαμε κάθε ίχνος αγάπης που είχε κάποιος για μας και τελικά τον ακρωτηριάσαμε, πόσες φορές τελικά μας ακρωτηρίασαν, πόσες φορές πήραμε τον λάθος δρόμο και βγήκαμε χαμένοι και φοβισμένοι. Μήπως τελικά η φύση μας, μας κάνει ανίκανους για κάτι καλύτερο; Μήπως τελικά το ότι επιτυγχάνουμε είναι μια σύμπτωση, μήπως είναι όλα τυχαία;

Εγώ μετά απ όλα αυτά έγινα λίγο ακόμα πιο κυνικός, εσείς ;

Δε νιώθω την ανάγκη να πραγματευτώ καν αυτό το τόπικ, αφού έτσι κι αλλιώς ό,τι κι αν πω, προεξοφλείς ότι δεν αλλάζει με την καμία η οπτική σου. Οπότε όντως δεν έχει νόημα ένας διάλογος στον οποίο έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύεις...

Θα πραγματευτώ μόνο μια φράση σου...

Αυτές τις μέρες όμως (βασικά πολύς καιρός), αντιλήφθηκα την ματαιότητα στην παραγωγή σκέψης

Αυτό από μόνο του, είναι τραγικά μοναχικό, γκρίζο, περιχαρακωμένο στο τίποτα, και άγονο...Και απορώ πώς κάποιος που δηλώνει ορθολογιστής, μπορεί ταυτόχρονα να μιλάει για ματαιότητα στην παραγωγή σκέψης.
Είναι ανέφικτο, γιατί δεν γίνεται να μην υπάρχει παραγωγή σκέψης, εκτός αν είσαι σε κώμα και πάλι παίζεται κι αυτό.



Θα πω φυσικά ότι θεωρώ εξ ορισμού αδόκιμη τη συλλογιστική σου. Αν συμφωνούσα και στο παραμικρό, δε θα'χα λόγο να διατηρώ καν αυτό το φόρουμ, αλλά πέρα απ'αυτό, θα'χανα ένα μεγάλο ποσοστό του λογου ύπαρξής μου, μια και είμαι επικοινωνιακό φρικιό, λατρεύω το νοητικό αλισβερίσι, και έχω διευρύνει κατά πολύ τους νοητικούς μου ορίζοντες μέσα από διαλόγους, από βιβλία και απ'το νετ αν θέλεις...
Όλα δηλαδή τα θεμιτά επικοινωνιακά μέσα ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ (κι όχι μόνο εκτόνωσης όπως πολλοί τα βλέπουν).

Εγώ βλέπεις δεν είμαι κολλημένη στις αρχικές μου προσλαμβάνουσες που σχημάτισαν το σκεπτικό μου. Είμαι πάντα ανοιχτή στην διαφοροποίησή του, και δεν έχω πρόβλημα να το διαφοροποιήσω όταν ο άλλος μου προβάλλει ισχυρό και αδιαμφισβήτητο επιχείρημα, που θα ακυρώσει τη μέχρι τότε συλλογιστική μου σε ένα οποιοδήποτε ζήτημα.

Κατά τα λοιπά χαίρομαι που κατά βάθος δεν τα πιστεύεις αυτά που λες, ούτε ορθολογιστικά, αφού ορθολογιστικά αυτοαναιρείσαι, ανοίγοντας αυτό το τόπικ. Γιατί το άνοιξες; Για να επικοινωνήσεις μια σκέψη σου με τους υπόλοιπους. Συνεπώς, έστω και σε μορφή μονολόγου, επικοινωνείς και καταθέτεις τα δικά σου νομιζόμενα. Δεν είσαι αυτιστικό, μην προσπαθείς να γίνεις εξορθολογίζοντας πράγματα αδόκιμα.


(στο λινκ που έδωσες δεν πήγα γιατί είμαι με ογκοχρέωση από 'δω. Απ'το σπίτι το σκέφτομαι αν θα πάω, γιατί δε θέλω να με πιάσει καμιά μελαγχολία όπως λες )

Αυτό από μόνο του, είναι τραγικά μοναχικό, γκρίζο, περιχαρακωμένο στο τίποτα, και άγονο...Και απορώ πώς κάποιος που δηλώνει ορθολογιστής, μπορεί ταυτόχρονα να μιλάει για ματαιότητα στην παραγωγή σκέψης.
Είναι ανέφικτο, γιατί δεν γίνεται να μην υπάρχει παραγωγή σκέψης, εκτός αν είσαι σε κώμα και πάλι παίζεται κι αυτό.

Μηπως αυτή ειναι η μοιρα ενος πραγματικά ορθολογιστικου και υλιστικου μυαλου αποκομενου απο την πνευματικότητα;
οτι καποτε χτυπαει ERROR;

Ο Πιραντέλο στον πρόλογο του έργου του γράφει: "Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μιά φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου".

Ο Sylvio D' Amico, σχολιάζοντας την τέχνη του μεγάλου συμπατριώτη του λέει πως "ο καθένας μας δεν είναι αυτό που νομίζει, αλλά είναι ένας, κανένας ή εκατό χιλιάδες, ανάλογα με το πως τον βλέπει τούτο ή εκείνο το πρόσωπο και πάντα αλλιώτικος απ' ό,τι πλάθει ο ίδιος τον εαυτό του μέσα στο μυαλό του. Γι' αυτό η καταστροφή είναι τεράστια, όταν ένας ηθικός καθρέφτης του αποκαλύψει ξαφνικά την εικόνα του εαυτού του όπως την βλέπουν οι άλλοι, δηλαδή αυτό που είναι για τους άλλους".



Όταν η κυνικότητα και ο αυτοσαρκασμός πάνε μαζί τότε μ' αρέσουν, γιατί υποδηλώνουν άτομο που επισημαίνει τα ελαττώματα όχι μόνο των γύρω του αλλά και τα δικά του.

Ανάλογα με τα κέφια μου μπορώ να γίνω και κυνικός και αυτοσαρκαστικός.

(δεν ξέρω αν έχει επιτυχία πάντα)

Βίκυ μου, όπως τα λες είναι. Και κουβέντα και διάλογος πρέπει να γίνονται και γίνονται. Εγώ όμως δεν μιλάω γι αυτά. Μιλάω για ειδικές καταστάσεις που νόημα δεν έχει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, αλλά τι τελικά γίνεται.

Για παράδειγμα, με τον πατέρα μου μαλώνουμε άπειρες φορές για άπειρα ζητήματα. Όσο και αν προσπάθησα να του μιλήσω και να του δώσω λύσεις για τα προβλήματα που έχει δεν με άκουσε γιατί δεν αντιλαμβάνεται καν το πρόβλημα που βλέπω εγώ ότι έχει, οπότε και δεν κάνει τίποτα για να το διορθώσει. Κάτι η οικογενειακή μας μαλάκυνση, κάτι η πρεσβυωπία του, κάτι το αγύριστο του κεφάλι, τον κάνουν να κάνει αηδίες που τις φορτώνει ύστερα σε μας. Χάνει για παράδειγμα το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης, αντί να σκεφτεί ότι πρέπει να το βάζει κάπου συγκεκριμένα (λύση που δίνω εγώ), αυτός φωνάζει και βρίζει ότι στο σπίτι επικρατεί χάος, ότι εμείς πάμε και του πειράζουμε τα πράγματα, ότι το τηλεκοντρόλ είναι μικρό και χίλιες δυο δικαιολογίες (όχι ότι δεν συμβαίνουν αυτά που αναφέρει, αλλά δεν είναι αυτοί οι λόγοι που χάνει το τηλεκοντρόλ, γιατί ύστερα μας ανακοινώνει ότι τελικά το είχε βάλει μέσα στο συρτάρι του μιλώντας μηχανικά στο τηλέφωνο) με αποτέλεσμα να μην υπάρχει λύση στο πρόβλημα, ζητούμενο όλων. Εδώ δεν θέλω να έχω δίκαιο, αποτέλεσμα θέλω να δω. Όμως όπως βλέπεις δεν γίνεται τίποτα, μιας και δεν υπάρχει συνεννόηση. Και αυτό δεν είναι τίποτα, μέχρι που καταλήγουμε στην τραγική φάρσα που αναφέρει ο Απόμακρος. Εχθές λοιπόν, ο πατέρας μου πήγε να βάλει κολλύριο στα μάτια της σκύλας μας. Έ, αντί για κολλύριο της έσταξε Logo στιγμής, δεν φαντάζεσαι τι έγινε. Τι να πρωτοκάνεις , να γελάσεις, να κλάψεις που έβλεπες το σκυλί να σφαδάζει (ευτυχώς δεν πονούσε πολύ), να αρχίσεις στα καντήλια στον πατέρα σου, τι; Και άσε τον πατέρα μου, που κάποια στιγμή θα φύγω από το σπίτι. Για φαντάσου ότι και γω υπάρχει περίπτωση να κάνω τα ίδια. Πώς να αντέξω μια τέτοια προοπτική όταν δεν έχω ένα εργαλείο για να διορθωθώ, αφού θα βλέπω τον εαυτό μου μόνο μέσα από τα μάτια μου. Πώς να διορθωθώ όταν ακόμα και την κριτική που ακούω από τρίτους (και άρα πιο αντικειμενική), θα την περνάω μέσα απ τα δικά μου αντιληπτικά φίλτρα και θα κάνω αυτό που νομίζω ότι πρέπει να κάνω.

Ουσιαστικά σας μεταφέρω, αυτό που λέει ο Πιραντέλλο, μέσα απ τις δικές μου εμπειρίες. Δεν καταργώ την κουβέντα, απλά βλέπω τα κενά που υπάρχουν είτε το δέχεται κανείς είτε όχι. Μεταφέρω αυτή την απόγνωση του συγγραφέα, που βιώνω και γω. Και αν το κάνω για κάποιο λόγο αυτός είναι να ακούσω τις δικές σας απόψεις πάνω σε αυτό. Ίσως να έχετε κάποιο καλύτερο τρόπο διαχείρισης της όλης κατάστασης.

Αυτά προς το παρόν. O σκύλος τελικά γλίτωσε τα χειρότερα, μόνο ένα έλκος έχει στο μάτι που θα γιατρευτεί μόνο του.

NightLord έγραψε:Βίκυ μου, όπως τα λες είναι. Και κουβέντα και διάλογος πρέπει να γίνονται και γίνονται. Εγώ όμως δεν μιλάω γι αυτά. Μιλάω για ειδικές καταστάσεις που νόημα δεν έχει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, αλλά τι τελικά γίνεται.

Για παράδειγμα, με τον πατέρα μου μαλώνουμε άπειρες φορές για άπειρα ζητήματα. Όσο και αν προσπάθησα να του μιλήσω και να του δώσω λύσεις για τα προβλήματα που έχει δεν με άκουσε γιατί δεν αντιλαμβάνεται καν το πρόβλημα που βλέπω εγώ ότι έχει, οπότε και δεν κάνει τίποτα για να το διορθώσει. Κάτι η οικογενειακή μας μαλάκυνση, κάτι η πρεσβυωπία του, κάτι το αγύριστο του κεφάλι, τον κάνουν να κάνει αηδίες που τις φορτώνει ύστερα σε μας. Χάνει για παράδειγμα το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης, αντί να σκεφτεί ότι πρέπει να το βάζει κάπου συγκεκριμένα (λύση που δίνω εγώ), αυτός φωνάζει και βρίζει ότι στο σπίτι επικρατεί χάος, ότι εμείς πάμε και του πειράζουμε τα πράγματα, ότι το τηλεκοντρόλ είναι μικρό και χίλιες δυο δικαιολογίες (όχι ότι δεν συμβαίνουν αυτά που αναφέρει, αλλά δεν είναι αυτοί οι λόγοι που χάνει το τηλεκοντρόλ, γιατί ύστερα μας ανακοινώνει ότι τελικά το είχε βάλει μέσα στο συρτάρι του μιλώντας μηχανικά στο τηλέφωνο) με αποτέλεσμα να μην υπάρχει λύση στο πρόβλημα, ζητούμενο όλων. Εδώ δεν θέλω να έχω δίκαιο, αποτέλεσμα θέλω να δω. Όμως όπως βλέπεις δεν γίνεται τίποτα, μιας και δεν υπάρχει συνεννόηση. Και αυτό δεν είναι τίποτα, μέχρι που καταλήγουμε στην τραγική φάρσα που αναφέρει ο Απόμακρος. Εχθές λοιπόν, ο πατέρας μου πήγε να βάλει κολλύριο στα μάτια της σκύλας μας. Έ, αντί για κολλύριο της έσταξε Logo στιγμής, δεν φαντάζεσαι τι έγινε. Τι να πρωτοκάνεις , να γελάσεις, να κλάψεις που έβλεπες το σκυλί να σφαδάζει (ευτυχώς δεν πονούσε πολύ), να αρχίσεις στα καντήλια στον πατέρα σου, τι; Και άσε τον πατέρα μου, που κάποια στιγμή θα φύγω από το σπίτι. Για φαντάσου ότι και γω υπάρχει περίπτωση να κάνω τα ίδια. Πώς να αντέξω μια τέτοια προοπτική όταν δεν έχω ένα εργαλείο για να διορθωθώ, αφού θα βλέπω τον εαυτό μου μόνο μέσα από τα μάτια μου. Πώς να διορθωθώ όταν ακόμα και την κριτική που ακούω από τρίτους (και άρα πιο αντικειμενική), θα την περνάω μέσα απ τα δικά μου αντιληπτικά φίλτρα και θα κάνω αυτό που νομίζω ότι πρέπει να κάνω.

Ουσιαστικά σας μεταφέρω, αυτό που λέει ο Πιραντέλλο, μέσα απ τις δικές μου εμπειρίες. Δεν καταργώ την κουβέντα, απλά βλέπω τα κενά που υπάρχουν είτε το δέχεται κανείς είτε όχι. Μεταφέρω αυτή την απόγνωση του συγγραφέα, που βιώνω και γω. Και αν το κάνω για κάποιο λόγο αυτός είναι να ακούσω τις δικές σας απόψεις πάνω σε αυτό. Ίσως να έχετε κάποιο καλύτερο τρόπο διαχείρισης της όλης κατάστασης.

Αυτά προς το παρόν. O σκύλος τελικά γλίτωσε τα χειρότερα, μόνο ένα έλκος έχει στο μάτι που θα γιατρευτεί μόνο του.

Χαρά στην υπομονή σου.

Βρες έναν τρόπο και φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς. Απο ένα σημείο και μετά, απλά δεν μπορείς να ζήσεις μαζί τους, η σχέση γίνεται τόσο τοξική που σε στέλνει.

Μόνο μη γίνουμε έτσι...

NightLord έγραψε: Ουσιαστικά δεν έχει καν νόημα μια κουβέντα, γιατί ο καθένας για τον εαυτό του θα είναι σωστός χωρίς κάποιος άλλον να μπορεί να κάνει κάτι για να τον μεταπείσει προς μια άλλη, την δική του κατεύθυνση. Δεν ξέρω αν αυτό που έγραψα βγάζει νόημα, αλλά δεν έχει αυτό κανένα νόημα, αφού και αν είχε νόημα θα ήταν βλακεία από μέρος μου να σας το πω αφού θα νομίζατε αυτό που ήδη νομίζετε έτσι και αλλιώς. Μα ακόμα και αν σας άλλαζα την γνώμη πάλι θα ήταν χαζό γιατί τελικά δεν έχει σημασία τι είναι σωστό αλλά τι νομίζει ο καθένας για σωστό. Καταλαβαίνετε που θέλω να καταλήξω.
Και το πρόβλημα που προκύπτει δεν είναι το τι νομίζει ο καθένας και το αν είναι σωστός, αλλά πως μπορεί αυτό να αλλάξει την υλοποίηση των πραγμάτων. Χωρίς να είμαστε ικανοί να πούμε κάτι με σιγουριά, πως τελικά μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις όταν εκτός των άλλων, αρχίζουμε να διαφωνούμε.
Δυστυχώς όμως είμαστε αναγκασμένοι να παίρνουμε αποφάσεις και κει είναι το τραγικό της ζωής. Πόσες φορές τελικά δεν σβήσαμε κάθε ίχνος αγάπης που είχε κάποιος για μας και τελικά τον ακρωτηριάσαμε, πόσες φορές τελικά μας ακρωτηρίασαν, πόσες φορές πήραμε τον λάθος δρόμο και βγήκαμε χαμένοι και φοβισμένοι. Μήπως τελικά η φύση μας, μας κάνει ανίκανους για κάτι καλύτερο; Μήπως τελικά το ότι επιτυγχάνουμε είναι μια σύμπτωση, μήπως είναι όλα τυχαία;

Εγώ μετά απ όλα αυτά έγινα λίγο ακόμα πιο κυνικός, εσείς ;

Μετά από ένα μικρό ταξίδι σε μια θάλασσα αβεβαιότητας με βάρκα τον προβληματισμό σου, επέστρεψες πολύ μπερδεμένος υψώνοντας γύρω σου ξανά το τείχος του ορθολογισμού πιο ψηλό και πιο συμπαγές.
Μη φοβάσαι τα συναισθήματά σου.

ΝightLord έγραψε:Όμως όπως βλέπεις δεν γίνεται τίποτα, μιας και δεν υπάρχει συνεννόηση. Και αυτό δεν είναι τίποτα, μέχρι που καταλήγουμε στην τραγική φάρσα που αναφέρει ο Απόμακρος. Εχθές λοιπόν, ο πατέρας μου πήγε να βάλει κολλύριο στα μάτια της σκύλας μας. Έ, αντί για κολλύριο της έσταξε Logo στιγμής, δεν φαντάζεσαι τι έγινε. Τι να πρωτοκάνεις , να γελάσεις, να κλάψεις που έβλεπες το σκυλί να σφαδάζει (ευτυχώς δεν πονούσε πολύ), να αρχίσεις στα καντήλια στον πατέρα σου, τι; Και άσε τον πατέρα μου, που κάποια στιγμή θα φύγω από το σπίτι. Για φαντάσου ότι και γω υπάρχει περίπτωση να κάνω τα ίδια. Πώς να αντέξω μια τέτοια προοπτική όταν δεν έχω ένα εργαλείο για να διορθωθώ, αφού θα βλέπω τον εαυτό μου μόνο μέσα από τα μάτια μου. Πώς να διορθωθώ όταν ακόμα και την κριτική που ακούω από τρίτους (και άρα πιο αντικειμενική), θα την περνάω μέσα απ τα δικά μου αντιληπτικά φίλτρα και θα κάνω αυτό που νομίζω ότι πρέπει να κάνω.

Να δεις την ταινία Αληθινές ιστορίες ή Big Fish (πρωτότυπος τίτλος Big Fish) αμερικάνικη ταινία παραγωγής του 2003, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον και βασισμένη στο μυθιστόρημα Big Fish (A Story of Mythic Proportions) του Ντάνιελ Γουάλας.

Αλληγορική περιπλάνηση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.


(η φίλη που μου τη σύστησε πολύ καλά έκανε)

Να γιατί τελικά δικαιώνεται περίτρανα ο συγγραφέας. Εγώ σας ζητώ να μου δώσετε την στάση που θα ακολουθήσετε όταν ακούσετε το θεατρικό και εσείς μου λέτε για περιχαρακώσεις μου στον ορθολογισμό.
Μην μου πείτε τώρα ότι κρίνω τις απαντήσεις σας και ότι δεν έχω δικαίωμα να το κάνω αυτό. Ξέρω ότι θα ακούσω πολλές απαντήσεις του τύπου, «ο καθένας απαντάει όπως νομίζει», «ποίος νομίζεις ότι είσαι που θα κρίνεις πως πρέπει να απαντάει κάποιος», «κατέχεις κάποιο αλάθητο;», «ελευθερία λόγου έχουμε, τις φασιστικές σου απόψεις αλλού !», κα. Και εκτός του ότι δεν μπορώ να εκφράσω την κριτική μου, μιας και θα περαστώ ως φασίστας, θα πρέπει να απαντώ σε τοποθετήσεις που κρίνω ότι είναι από πολύ έως λίγο εκτός θέματος. Και δεν με πειράζει αυτό αλλά το ότι δεν απαντάται το κύριο μου ερώτημα που είναι, «Τι κάνει κάποιος που συνειδητοποιεί την φαυλότητα της ίδια της ζωής ;».

Κούκλε μην το πάρεις προσωπικά, απλά η έκφραση μου είναι τέτοια, κυνική και σαρκαστική.

Καμία απάντηση δεν θεωρείται εκτός θέματος όταν γίνεται με αφορμή μία συζήτηση και ούτε και θα σε πει κανένας φασίστα, σε διαβεβαιώνω γι αυτό. Ούτε εσένα, ούτε κανέναν. Κουβέντα κάνουμε.

Απο εκεί και πέρα στην ευθεία ερώτηση σου «Τι κάνει κάποιος που συνειδητοποιεί την φαυλότητα της ίδια της ζωής ;», εγώ θα σου πω, οτι το πως ερμηνεύει κάποιος την φαυλότητα της ζωής, είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Απο άλλους ερμηνεύεται φιλοσοφικά με την έννοια πως η ζωή ότι και να κάνεις είναι δύσκολη, με πολλά άσχημα πράγματα να συμβαίνουν γύρω μας, και οτι ο άνθρωπος παρά το οτι είναι ικανός για τα καλύτερα, έχει παρ' όλα αυτά φυσική ροπή προς την πτώση, και απο άλλους ερμηνεύεται πιο υλικά, οτι αν είσαι φτωχός, δεν κατέχεις τα προς το ζην και δεν εκπληρώσεις κάποια όνειρα, δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να ζεις. Δεν μπορείς εύκολα να βάλεις σε καλούπι το τι θεωρεί κάποιος φαυλότητα και γιατί.

Τι κάνει κάποιος;

Αυτοκτονεί, βαλτώνει, ή διαλέγει να κάνει κάτι γι αυτό.

NightLord έγραψε: Κούκλε μην το πάρεις προσωπικά, απλά η έκφραση μου είναι τέτοια, κυνική και σαρκαστική.

Δεν πιστεύω ότι ήμουν εκτός θέματος και εννοείται ότι δεν το παίρνω προσωπικά.Απλά στεναχωριέμαι όταν βλέπω νέους ανθρώπους να είναι τόσο μπερδεμένοι και φοβισμένοι.
Ο κύκλος της ζωής ποτέ δεν είναι φαύλος άσχετα με το πού μπορεί να μας οδηγήσουν τα μονοπάτια του λογισμού μας.
Απ' όσες πλευρές κι αν το κοιτάξω, όταν κλείνει ο κύκλος μιας ζωής, ανοίγει ένας άλλος. Άρα δεν υπάρχει φαυλότητα.
Λάθος μου που δεν άκουσα το έργο που μας πρότεινες. Το κατέβασα και θα το ακούσω.

Αφού προσυπογράψω τον κουκλοΧρήστο μας (έχουμε πολλούς Χρήστους εδώ ) θα σου πω Δημήτρη μου πως αυτό που βιώνεις είναι τα λεγόμενα (αγγλιστί) growing pains- πονάκια του μεγαλώματος.

Το επικοινωνιακό μπλοκ με κάποιους γύρω σου (απ'το στενότατο περιβάλλον σου μέχρι και περιστασιακές γνωριμίες) δεν σημαίνει πως η ίδια η επικοινωνία δεν έχει νόημα. Μέσα απ'αυτήν μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε, (από τα βρεφικά-παιδικάτα μας) ακονίζουμε το μυαλό, (στην εφηβεία και μετά) και διευρύνουμε τα νοητικά μας πεδία- μαθαίνουμε (μέχρι να πεθάνουμε-ανάλογα με την επιδεκτικότητά μας ο καθένας). Είναι αν θες η ευλογία κι η κατάρα της ανθρωπότητας.

Εγώ σας ζητώ να μου δώσετε την στάση που θα ακολουθήσετε όταν ακούσετε το θεατρικό και εσείς μου λέτε για περιχαρακώσεις μου στον ορθολογισμό.

Ποιος το έκανε αυτό; Κάνε μας ένα quote.

Μην μου πείτε τώρα ότι κρίνω τις απαντήσεις σας και ότι δεν έχω δικαίωμα να το κάνω αυτό

Είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου και μέσα στα θεμιτά πλαίσια της επικοινωνίας.


Η επικοινωνία είναι μια τέχνη από μόνη της. Κάθε μέρα κάνουμε (ή πρέπει να κάνουμε) βήματα προς την τελειοποίησή της. Κι επειδή μέσα απ'αυτήν επίσης μας δίδεται η δυνατότητα να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπο ουσιαστικότερα, πρέπει να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε και στις διαφορετικές επικοινωνιακές "συχνότητες". Στην προκειμένη αυτό προσπαθώ να κάνω μ'εσένα. Μια και έχεις τον ορθολογισμό σημαία σου, πασχίζω να σου μιλώ με ορθολογικούς όρους.

πριν μερικα χρονια ειχε γινει θεμα συζητησεως γιατι η σουηδια που ειχε λυσει σχεδον ολα τα κοινωνικα προβληματα της ειχε το μεγαλυτερο ποσοστο αυτοκτονιων.

τα αρνητικα προς τη φυση σου νοηματα δειχνουν μονο πονο.

νομιζω οχι οτι σου λειπει το παθος αλλα σου λειπει ο δεκτης αυτου του παθους.
ενα ομορφο γλυκο κοριτσακι να σε κοιταει στα ματια ειναι οτι καλυτερο.

μην σπας το κεφαλι σου με μαθηματικου τυπου φιλοσοφικες αναζητησεις.
συμβουλεψου ολους αυτους και μετα ζησε.ετσι απλα.

κανε οτι σε ευχαριστει.
κανε φιλους,ασ ειναι και ηλιθιους.

τεσπα ξερω οτι δεν με πολυγουσταρεις.δεν μου πεφτει και λογος αλλα οτι γραφεις εσυ στο ιντερνετ τα εχουν ζησει χιλιαδες αντρες πριν απο εσενα.

παρατηρησε πως σου απανταει ο κουκλος που ειναι 50 ετων.
το ξερει αυτο το πονο.
δες τον απομακρο που σου δινει εμμεσα συμβουλη.

Τεο, σπάνια γράφεις φιλοσοφημένα, από ψυχής και δυνατά, αλλά όταν το κάνεις... εγώ σπάω μέση.

NightLord έγραψε:Να γιατί τελικά δικαιώνεται περίτρανα ο συγγραφέας. Εγώ σας ζητώ να μου δώσετε την στάση που θα ακολουθήσετε όταν ακούσετε το θεατρικό και εσείς μου λέτε για περιχαρακώσεις μου στον ορθολογισμό.

Το άκουσα το θεατρικό που μας πρότεινες κι ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ.

Προσωπικά δεν αισθάνθηκα κενό μετά. Και δεν διέκρινα καμία φαυλότητα στο έργο.
Ο κυνικός είναι η φωνή του συγγραφέα πιστεύω. Ψάχνουν να βρούν όλοι μιαν αλήθεια...και δεν βλέπουν το προφανές, ότι η αλήθεια αυτή δεν τους αφορά.
Η στάση που ζητάς, δίνεται από το τέλος του θεατρικού : "Μην σε απασχολεί και τόσο πως σε βλέπουν οι άλλοι, όταν εσύ ξέρεις τι κάνεις και κυρίως γιατί το κάνεις."
Χρησιμοποίσε τον ορθολογισμό σου ως εργαλείο για να εξηγείς, να κατανοείς, κι όχι για να αμύνεσαι και να αποκαρδιώνεσαι.
Η ζωή δεν είναι φαύλη, όμορφη είναι. Ζήσε την.

Γενική απάντηση
Μπορεί να βάζω πρώτο πρόσωπο στις ερωτήσεις αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ζω και βιώνω ότι λέει το έργο. Αν ήμουν έτσι όπως με περιγράφετε θα είχα ήδη αυτοκτονήσει. Απλά (εγώ) είδα στο έργο ένα αρκετά (ορθό για μένα) απαισιόδοξο μήνυμα και προβληματίστηκα. Περιμένω από σας να μου πείτε πως σας φάνηκε το έργο και τι ανάγνωση του δίνετε εσείς και αν του δίνετε κάποια σαν την δική μου τότε τι λύσεις προτείνετε. Δεν λέω, καλές οι συμβουλές και ευχαριστώ, απλά ας ξεφύγουμε από αυτό μιας και όπως εξήγησα, δεν το παίρνω και τόσο κατάκαρδα και ας πάμε σε ένα πιο φιλοσοφικό και θεωρητικό επίπεδο.
Αρχικά πείτε μου την γνώμη σας για το έργο και τι μηνύματα σας πέρασε. Ύστερα ας δούμε αν στέκει ο ισχυρισμός του ότι δεν μπορεί να υπάρχει ουσιαστικά γνώση της αλήθειας μιας και καθένας μας βιώνει την δική του αλήθεια και άρα δεν μπορεί να υπάρξει επικοινωνία αφού μιλάμε για εντελώς διαφορετικά πράγματα. (αν βέβαια έχετε δει κάτι τέτοιο στο έργο).

Λύκαινα:
Μου άρεσε η δική σου ανάγνωση του έργου, ήταν αρκετά πιο αισιόδοξη. Ουσιαστικά περιγράφεις αυτό που κάνω, "Μην σε απασχολεί και τόσο πως σε βλέπουν οι άλλοι, όταν εσύ ξέρεις τι κάνεις και κυρίως γιατί το κάνεις.".

Theo38:
Δεν ξέρω πως σου έχει μπει η ιδέα ότι δεν σε πολύ γουστάρω αλλά κάνεις λάθος. Ίσα ίσα που σε γουστάρω τρελά (ειδικά από τότε που είπες ότι η Νέμεσης είναι τίγκα στο ####).

Έχεις δίκιο και για την κοπελίτσα και για τα άλλα ως θεώρηση αλλά αν κατάλαβα καλά μου λες να τα γράψω όλα στα παλιά μου τα παπούτσια και να μην νοιάζομαι για πολλά πολλά. Όπως είπα και στην λύκαινα, κάτι τέτοιο κάνω, απλά έλεγα μήπως έχουμε μια πιο φιλοσοφικού τύπου κουβέντα. Το τι κάνουμε είναι όντως άλλο θέμα και όντως πρέπει να τα παίρνουμε τα πράγματα πιο χαλαρά.

Arela:
Βίκυ μου δεν ξέρω αν άκουσες το θεατρικό αλλά αυτό που λες, σύμφωνα με τον συγραφέα, δεν ισχύει. Λες, ''δεν σημαίνει πως η ίδια η επικοινωνία δεν έχει νόημα.''. Στο θεατρικό γίνεται ακριβώς το αντίθετο, με βάση αυτό κάνω την κουβέντα. Άκουσε το, είναι ωραίο έργο και πιστεύω ότι θα σε ενθουσιάσει απ τους συλλογισμούς του.

SeirioAstro:
Για ανέπτυξε μου λίγο την φαυλότητα κατά την δική σου οπτική.