Ο φασισμός των ΜΜΕ και τα τωρινά τηλεοπτικά μας χάλια
Δημοσιεύτηκε: Κυρ 22 Μαρ 2009, 19:53
Από πού ν’αρχίσω Θεέ μου… Έλεγα από καιρό να γράψω για τα ΜΜΕ (και δη τα ηλεκτρονικά, γιατί τα έντυπα είναι άλλη ιστορία) , αλλά το μεγάλο εφιαλτικό μου κόλλημα ήταν το πώς θα ξεκινήσω. Σήμερα μία είδηση μου’δωσε την τέλεια (για τα δικά μου μέτρα) εισαγωγή. Βγαίνει θα βγει ή βγήκε τέλος πάντων (δεν θυμάμαι ακριβώς) διάταγμα και ρυθμίσεις για την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού μπροστά στα ΜΜΕ. Μπράβο σ’όποιον το σκέφτηκε και πολύ καλώς θα υλοποιηθεί μια τέτοια ρύθμιση. Ένας στοιχειώδης έλεγχος δηλαδή, στο απύθμενο μπάχαλο/ασυδοσία και παρακμή που επικρατεί στα τηλεοπτικά πράγματα. Όμως τι γίνεται με την προστασία των δικαιωμάτων του μέσου ενήλικα και ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥ πολίτη; Ιδού η απορία…
Και μην ακούσω αηδίες του τύπου «άλλαξε κανάλι», γιατί όπου και να πάει κανείς, σε συγκεκριμένες ώρες τουλάχιστον, ή τα ίδια ΣΚΑΤΑ θα συναντήσει, ή τραγικά βαρετό πρόγραμμα στο οποίο δε μπορεί να σταθεί για πάνω από 10 δεύτερα. Επίσης μη μου πει κανείς «μη βλέπεις καθόλου». Εκ των πραγμάτων η ζωή όλων μας (άλλων λίγο άλλων πολύ) είναι τέτοια, που έχει την τηλεόραση μέσα στο σπίτι του, μπροστά τα μάτια του, κομμάτι της ζωής του.
Πάρτε την αφεντιά μου. Δεν τρέχω κάθε μέρα έξω για καφέ με φιλενάδες, ή για ψώνια ή στα μπουζούκια, έχω σαν βασική «ψυχαγωγία» και μέσο χαλάρωσης, α/ ένα καλό βιβλίο (που με τον κάματο της μέρας, μόλις κάτσω να διαβάσω μερικές αράδες με παίρνει ο ύπνος) , το νετ (απ’το οποίο κάνω και αναγκατικά λόγω δουλειάς μια σχετική αποτοξίνωση) και την τηλεόραση. Η έλλειψη χρόνου και οι πολλαπλές υποχρεώσεις δε μου δίνουν άλλα διέξοδα. Τις περισσότερες φορές, είμαι τόσο κουρασμένη, που απλά θέλω ν’αράξω σε μια πολυθρόνα, να χαλαρώσω.
Να χαλαρώσω είπα, όχι να μου γυρίσει τ’άντερο και να κατεβάζω καντήλια.
Πάμε λοιπόν σε αυτά που εγώ εισπράττω, κι ας ξεκινήσω απ’το πρωί…
Tα πολύ πρωινάδικα, της ενημέρωσης δηλαδή, είναι αυτά που προσβάλλουν λιγότερο τη νοημοσύνη μου, αν και είναι συχνά εμφανής (σε άλλες εκπομπές περισσότερο σε άλλες λιγότερο) η «γραμμή» που έχει πάρει ο κάθε δημοσιογράφος/παρουσιαστής είτε από τον καναλικό είτε από τον πολιτικό εργοδότη του, είτε και από τους δυο μαζί. Οι παρουσιαστές οι ίδιοι τώρα, βγάζουν μια εικόνα της προσωπικότητάς τους που άλλοτε προκαλεί το υπομειδίαμα που θα μας βγάλει αυτός που αντιλαμβανόμαστε ως «χαβαλέ» και εκκεντρικό ανόητο, (ονόματα δε λέω μη φάω και καμιά αγωγή) άλλοτε μια σιωπηλή εκτίμηση στο βαθμό που παρά τα ξεσπάσματα και τα ιδιάζοντα τερτίιπια στη συμπεριφορά του, εισπράττει κανείς μια εικόνα ανθρώπου που παλεύει να’ναι έντιμος και ειλικρινής απέναντι στον τηλεθεατή (βλ. Παπαδάκης).
Σ΄αυτή την πρωινή ζώνη υπάρχει και μια εκπομπή (για την ώρα μία) που κινείται στη σφαίρα του life style. Μια εκπομπή που μας προϊδεάζει για τη μετέπειτα χλαπάτσα των μεσημεριανών τα οποία κινούνται στο ίδιο στυλ. Τα πάνελ όλων αυτών των εκπομπών τηλεοπτικής ταλαιπωρίας, είναι ποικίλα μεν, πανομοιότυπα δε σε πολλές …βαθυστόχαστες (χαίρε βάθος αμέτρητο) διαδρομάρες παρακμής. Ανάμεσα στους «εκλεκτούς» των πάνελ έχει ξεχωρίσει στα μάτια μου ένας εξοργιστικά ανάγωγος δημοσιογράφος, που το παίζει «άγρυπνος φρουρός» της ηθικής μη χέσω, που όταν θα έχουν καλεσμένο τον ανακρίνει σαν δικαστής/εισαγγελέας/ένορκος και εκτελεστής συνάμα, εκτοξεύοντάς του μια κριτική εν είδει χλαπάτσας πολλές φορές, με τρόπο απίστευτα απολίτιστο. Επίσης ξεχωρίζει και μία τύπισσα που μ’εξοργίζει πραγματικά με την δήθεν ξενική προφορά που χρησιμοποιεί για να…εντυπωσιάσει? Ποιος ξέρει…
Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ υποθέτω, με ποια κριτήρια καλούνται να συμμετέχουν άτομα σ’αυτά τα «πάνελ ειδημόνων»… γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει , τι διαπιστευτήρια έχουν να επιδείξουν, τι σπουδές, και με ποια ιδιότητα πλην του «καλλιτεχνικού (?) ρεπόρτερ» (μερικοί από δαύτους) μιλούν και επιδιώκουν να διαμορφώσουν σαθρή και παρακμάζουσα νοοτροπία που αυτοί τη θεωρούν «άποψη»… Η συντριπτική πλειονότης αυτών των ανθρώπων κινείται σε παρόμοια με του προαναφερθέντος ανάγωγου τροχιά, αν και οφείλω να ομολογήσω πως δεν είναι όλοι τόσο κατάφορα ανάγωγοι. Στους σχολιασμούς των ανθρώπων αυτών εισπράττει κανείς συχνότατα, ένα επίπεδο που κατάφερε να φτάσει στα δισθεώρητα ύψη του δαπέδου. Είναι τόσο απίστευτα χαμηλής στάθμης (κατινέ) και ηθικιστική (ή και ψευτοηθικιστική) η προσέγγισή τους στα πράγματα, που αρχικά νόμιζα ότι κάνουν πλάκα για να προσελκύσουν πελατεία θέασης- μην πιστεύοντας ότι υπάρχουν άτομα που μπορούν στην πραγματική τους ζωή να προσεγγίσουν έτσι τη ζωή και τους ανθρώπους. Στην πορεία φυσικά διαπίστωσα μετά θλίψης ότι τα άτομα βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό. Μέσα σ’αυτή την πληθώρα «ειδημόνων» οφείλω να διαχωρίσω τους : Παλαιτσάκη, Σακάκου, Πυριόχο και ενίοτε εκτάκτως προσκεκλημένους Μανιάτη, και Πετιλόν, οι οποίοι επιδεικνύουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο και καλλιεργημένη υπόσταση ώστε να τους σέβεται/τιμά κανείς ακόμα και όταν δεν συμφωνεί με τις τοποθετήσεις τους. Το δε «μπαούλο» του Πυριόχου είναι ένα απ’τα λίγα και αξιόλογα κομμάτια αυτων των εκπομπών που χαίρομαι να βλέπω, όταν τύχει να «πέσω» σε μεσημεριανάδικα.
Για τις παρουσιάστριες αυτών των εκπομπών, ουδέν σχόλιον. Προσωπικά δεν ξέρω ούτε από πού βαστάει η σκούφια τους, και με ποια είναι τα προσόντα που βλέπουν σε αυτές, αυτοί που τους επιλέγουν γι’αυτή τη θέση. Μάλλον τείνω στην άποψη, πως το κριτήριο είναι κατά κύριο λόγο, το βυζί και το μπούτι όπως δικαίως λέει η Βάνα Μπάρμπα…
Εκεί που γίνομαι έξαλλη είναι με τα πάνελ των «συμβουλατόρων» που ήρθαν κι έκατσαν στους δέκτες μας τις μεσημεριανές ώρες ως ψυχολόγοι/κοινωνιολόγοι ολκής (ενώ είναι επιεικώς αστοιχείωτοι με μια συναισθηματική νοημοσύνη που συχνά χτυπάει στο κόκκινο της υποκρισίας και της ξεφτίλας) για να πετάξουν στη μάπα ημών αλλά και των ταλαίπωρων ανόητων που τους τηλεφωνούν για να πουν το μακρύ-το κοντό τους, τα της ζωής και των προβλημάτων τους, την «επί παντός του επιστητού» αποψάρα τους! Αλήθεια, πού είναι το ΕΣΡ εκεί να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ στα κανάλια να μην επιτρέπουν κάτι τέτοιο παρά μόνο όταν ο ρόλος της εκπομπής είναι καθαρά κοινωνικο/ψυχολογικός (όπως της Θρασκιά που κάνει αξιοπρεπή δουλειά η γυναίκα στο αντικείμενό της), και κύρια ευθύνη στους διαλόγους και τις ερωταπαντήσεις θα έχουν διαπιστευμένοι ψυχολόγοι/ψυχίατροι, κοινωνιολόγοι ή κοινωνικο-οικογενειακοί σύμβουλοι (όπως Τένια Μακρή). Με ποια λογική επιτρέπουν στον πάσα ένα φουκαρά να «αποφαίνεται» να κρίνει και να επικρίνει την όποια ταλαίπωρη γυναικούλα που αναζητά ένα δίαυλο επικοινωνίας να πει «τον πόνο της», μη έχοντας τα χρήματα ή/και τη δυνατότητα να κάνει ψυχοθεραπεία;
Και βλέποντας ΑΥΤΟ το αίσχος, αναρωτιέμαι πόσο θ’ανέχεται ο μέσος νους τον φαρισαϊσμό να γίνονται όλα αυτά ανεκτά και αποδεκτά, ενώ παράλληλα να «κόβεται» η παλιότερη reality εκπομπή του Μικρούτσικου που κινείτο στα ίδια πλαίσια, αλλά τουλάχιστον είχε έναν παρουσιαστή σκεπτόμενο στο τιμόνι, και μια οικογενειακή σύμβουλο να υποστηρίζει την εκπομπή αυτή. Εκείνη η εκπομπή πρόσβαλλε αισθητικές ενώ τα τωρινά σκουπίδια δεν ενοχλούν; Σ’εκείνη τουλάχιστον υπήρχε έστω και η υποψία ότι κάποιοι που αποφάσιζαν να εκτεθούν βοηθούνταν σε κάποιο επίπεδο τελικά. Σ’αυτά τα σκουπίδια, απλά ευτελίζεται η ανθρώπινη υπόσταση και τα πρότυπα που μεταδίδονται είναι επιεικώς ΗΛΙΘΙΑ!
Θα επανακάμψω για τα απογευματινά και τα βραδυνάδικα…
Και μην ακούσω αηδίες του τύπου «άλλαξε κανάλι», γιατί όπου και να πάει κανείς, σε συγκεκριμένες ώρες τουλάχιστον, ή τα ίδια ΣΚΑΤΑ θα συναντήσει, ή τραγικά βαρετό πρόγραμμα στο οποίο δε μπορεί να σταθεί για πάνω από 10 δεύτερα. Επίσης μη μου πει κανείς «μη βλέπεις καθόλου». Εκ των πραγμάτων η ζωή όλων μας (άλλων λίγο άλλων πολύ) είναι τέτοια, που έχει την τηλεόραση μέσα στο σπίτι του, μπροστά τα μάτια του, κομμάτι της ζωής του.
Πάρτε την αφεντιά μου. Δεν τρέχω κάθε μέρα έξω για καφέ με φιλενάδες, ή για ψώνια ή στα μπουζούκια, έχω σαν βασική «ψυχαγωγία» και μέσο χαλάρωσης, α/ ένα καλό βιβλίο (που με τον κάματο της μέρας, μόλις κάτσω να διαβάσω μερικές αράδες με παίρνει ο ύπνος) , το νετ (απ’το οποίο κάνω και αναγκατικά λόγω δουλειάς μια σχετική αποτοξίνωση) και την τηλεόραση. Η έλλειψη χρόνου και οι πολλαπλές υποχρεώσεις δε μου δίνουν άλλα διέξοδα. Τις περισσότερες φορές, είμαι τόσο κουρασμένη, που απλά θέλω ν’αράξω σε μια πολυθρόνα, να χαλαρώσω.
Να χαλαρώσω είπα, όχι να μου γυρίσει τ’άντερο και να κατεβάζω καντήλια.
Πάμε λοιπόν σε αυτά που εγώ εισπράττω, κι ας ξεκινήσω απ’το πρωί…
Tα πολύ πρωινάδικα, της ενημέρωσης δηλαδή, είναι αυτά που προσβάλλουν λιγότερο τη νοημοσύνη μου, αν και είναι συχνά εμφανής (σε άλλες εκπομπές περισσότερο σε άλλες λιγότερο) η «γραμμή» που έχει πάρει ο κάθε δημοσιογράφος/παρουσιαστής είτε από τον καναλικό είτε από τον πολιτικό εργοδότη του, είτε και από τους δυο μαζί. Οι παρουσιαστές οι ίδιοι τώρα, βγάζουν μια εικόνα της προσωπικότητάς τους που άλλοτε προκαλεί το υπομειδίαμα που θα μας βγάλει αυτός που αντιλαμβανόμαστε ως «χαβαλέ» και εκκεντρικό ανόητο, (ονόματα δε λέω μη φάω και καμιά αγωγή) άλλοτε μια σιωπηλή εκτίμηση στο βαθμό που παρά τα ξεσπάσματα και τα ιδιάζοντα τερτίιπια στη συμπεριφορά του, εισπράττει κανείς μια εικόνα ανθρώπου που παλεύει να’ναι έντιμος και ειλικρινής απέναντι στον τηλεθεατή (βλ. Παπαδάκης).
Σ΄αυτή την πρωινή ζώνη υπάρχει και μια εκπομπή (για την ώρα μία) που κινείται στη σφαίρα του life style. Μια εκπομπή που μας προϊδεάζει για τη μετέπειτα χλαπάτσα των μεσημεριανών τα οποία κινούνται στο ίδιο στυλ. Τα πάνελ όλων αυτών των εκπομπών τηλεοπτικής ταλαιπωρίας, είναι ποικίλα μεν, πανομοιότυπα δε σε πολλές …βαθυστόχαστες (χαίρε βάθος αμέτρητο) διαδρομάρες παρακμής. Ανάμεσα στους «εκλεκτούς» των πάνελ έχει ξεχωρίσει στα μάτια μου ένας εξοργιστικά ανάγωγος δημοσιογράφος, που το παίζει «άγρυπνος φρουρός» της ηθικής μη χέσω, που όταν θα έχουν καλεσμένο τον ανακρίνει σαν δικαστής/εισαγγελέας/ένορκος και εκτελεστής συνάμα, εκτοξεύοντάς του μια κριτική εν είδει χλαπάτσας πολλές φορές, με τρόπο απίστευτα απολίτιστο. Επίσης ξεχωρίζει και μία τύπισσα που μ’εξοργίζει πραγματικά με την δήθεν ξενική προφορά που χρησιμοποιεί για να…εντυπωσιάσει? Ποιος ξέρει…
Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ υποθέτω, με ποια κριτήρια καλούνται να συμμετέχουν άτομα σ’αυτά τα «πάνελ ειδημόνων»… γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει , τι διαπιστευτήρια έχουν να επιδείξουν, τι σπουδές, και με ποια ιδιότητα πλην του «καλλιτεχνικού (?) ρεπόρτερ» (μερικοί από δαύτους) μιλούν και επιδιώκουν να διαμορφώσουν σαθρή και παρακμάζουσα νοοτροπία που αυτοί τη θεωρούν «άποψη»… Η συντριπτική πλειονότης αυτών των ανθρώπων κινείται σε παρόμοια με του προαναφερθέντος ανάγωγου τροχιά, αν και οφείλω να ομολογήσω πως δεν είναι όλοι τόσο κατάφορα ανάγωγοι. Στους σχολιασμούς των ανθρώπων αυτών εισπράττει κανείς συχνότατα, ένα επίπεδο που κατάφερε να φτάσει στα δισθεώρητα ύψη του δαπέδου. Είναι τόσο απίστευτα χαμηλής στάθμης (κατινέ) και ηθικιστική (ή και ψευτοηθικιστική) η προσέγγισή τους στα πράγματα, που αρχικά νόμιζα ότι κάνουν πλάκα για να προσελκύσουν πελατεία θέασης- μην πιστεύοντας ότι υπάρχουν άτομα που μπορούν στην πραγματική τους ζωή να προσεγγίσουν έτσι τη ζωή και τους ανθρώπους. Στην πορεία φυσικά διαπίστωσα μετά θλίψης ότι τα άτομα βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό. Μέσα σ’αυτή την πληθώρα «ειδημόνων» οφείλω να διαχωρίσω τους : Παλαιτσάκη, Σακάκου, Πυριόχο και ενίοτε εκτάκτως προσκεκλημένους Μανιάτη, και Πετιλόν, οι οποίοι επιδεικνύουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο και καλλιεργημένη υπόσταση ώστε να τους σέβεται/τιμά κανείς ακόμα και όταν δεν συμφωνεί με τις τοποθετήσεις τους. Το δε «μπαούλο» του Πυριόχου είναι ένα απ’τα λίγα και αξιόλογα κομμάτια αυτων των εκπομπών που χαίρομαι να βλέπω, όταν τύχει να «πέσω» σε μεσημεριανάδικα.
Για τις παρουσιάστριες αυτών των εκπομπών, ουδέν σχόλιον. Προσωπικά δεν ξέρω ούτε από πού βαστάει η σκούφια τους, και με ποια είναι τα προσόντα που βλέπουν σε αυτές, αυτοί που τους επιλέγουν γι’αυτή τη θέση. Μάλλον τείνω στην άποψη, πως το κριτήριο είναι κατά κύριο λόγο, το βυζί και το μπούτι όπως δικαίως λέει η Βάνα Μπάρμπα…
Εκεί που γίνομαι έξαλλη είναι με τα πάνελ των «συμβουλατόρων» που ήρθαν κι έκατσαν στους δέκτες μας τις μεσημεριανές ώρες ως ψυχολόγοι/κοινωνιολόγοι ολκής (ενώ είναι επιεικώς αστοιχείωτοι με μια συναισθηματική νοημοσύνη που συχνά χτυπάει στο κόκκινο της υποκρισίας και της ξεφτίλας) για να πετάξουν στη μάπα ημών αλλά και των ταλαίπωρων ανόητων που τους τηλεφωνούν για να πουν το μακρύ-το κοντό τους, τα της ζωής και των προβλημάτων τους, την «επί παντός του επιστητού» αποψάρα τους! Αλήθεια, πού είναι το ΕΣΡ εκεί να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ στα κανάλια να μην επιτρέπουν κάτι τέτοιο παρά μόνο όταν ο ρόλος της εκπομπής είναι καθαρά κοινωνικο/ψυχολογικός (όπως της Θρασκιά που κάνει αξιοπρεπή δουλειά η γυναίκα στο αντικείμενό της), και κύρια ευθύνη στους διαλόγους και τις ερωταπαντήσεις θα έχουν διαπιστευμένοι ψυχολόγοι/ψυχίατροι, κοινωνιολόγοι ή κοινωνικο-οικογενειακοί σύμβουλοι (όπως Τένια Μακρή). Με ποια λογική επιτρέπουν στον πάσα ένα φουκαρά να «αποφαίνεται» να κρίνει και να επικρίνει την όποια ταλαίπωρη γυναικούλα που αναζητά ένα δίαυλο επικοινωνίας να πει «τον πόνο της», μη έχοντας τα χρήματα ή/και τη δυνατότητα να κάνει ψυχοθεραπεία;
Και βλέποντας ΑΥΤΟ το αίσχος, αναρωτιέμαι πόσο θ’ανέχεται ο μέσος νους τον φαρισαϊσμό να γίνονται όλα αυτά ανεκτά και αποδεκτά, ενώ παράλληλα να «κόβεται» η παλιότερη reality εκπομπή του Μικρούτσικου που κινείτο στα ίδια πλαίσια, αλλά τουλάχιστον είχε έναν παρουσιαστή σκεπτόμενο στο τιμόνι, και μια οικογενειακή σύμβουλο να υποστηρίζει την εκπομπή αυτή. Εκείνη η εκπομπή πρόσβαλλε αισθητικές ενώ τα τωρινά σκουπίδια δεν ενοχλούν; Σ’εκείνη τουλάχιστον υπήρχε έστω και η υποψία ότι κάποιοι που αποφάσιζαν να εκτεθούν βοηθούνταν σε κάποιο επίπεδο τελικά. Σ’αυτά τα σκουπίδια, απλά ευτελίζεται η ανθρώπινη υπόσταση και τα πρότυπα που μεταδίδονται είναι επιεικώς ΗΛΙΘΙΑ!
Θα επανακάμψω για τα απογευματινά και τα βραδυνάδικα…