Ιδεογραφήματα

Ανοίγω αυτό το θέμα με αφορμή την συγκλονιστική ταινία που είδα πριν από λίγο «Η θάλασσα μέσα μου» (mare adentro – ισπανικής παραγωγής - Αλεχάντρο Αμεναμπάρ).

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία ενός τετραπληγικού (του Ισπανού συγγραφέα Ραμόν Σαμπρέδο) ο οποίος κλινήρης επί 30 χρόνια ύστερα από ένα ατύχημα, αγωνίζεται για το δικαίωμα ν' αποφασίσει για τον θάνατό του.

Μια συγκινητική ταινία, η οποία σε βάζει να σκεφτείς για τη ζωή και την αξία της.




Το δικαίωμα στο θάνατο (...)

Το ελληνικό Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα στη ζωή, όχι όμως το δικαίωμα στο θάνατο. Η άσκηση του δικαιώματος στη ζωή, το οποίο είναι το πλέον αυτονόητο απ’ αυτά που καθιερώνει η έννομη τάξη, αποτελεί τη βάση και την προϋπόθεση για την απόλαυση όλων των υπόλοιπων δικαιωμάτων. Το δικαίωμα αυτό σε διάφορα διεθνή αναφέρεται ως «φυσικό δικαίωμα». Το υλικό αντικείμενο του δικαιώματος είναι η ζωή ως βιολογικό φαινόμενο: η ζωή προστατεύεται συνταγματικά και «σημασιολογείται» κοινωνιολογικά.

Στα σχετικά άρθρα του Συντάγματός μας (άρθρ. 5 παρ. 1 και άρθρ. 25 παρ. 1 Σ) το δικαίωμα στη ζωή περιγράφεται ως «απόλυτο δικαίωμα» που μετατρέπεται σε υποχρέωση. Όπως παρατηρεί ο καθηγητής Ανδρουλάκης «κατ’ αναπόδραστον συνέπειαν της απολύτου αξίας και προστασίας της ανθρώπινης ζωής, ο άνθρωπος όσο περιέργως και να ηχεί τούτο, έχει νομικήν υποχρέωσιν να ζη».


Δεν υπάρχει λοιπόν «δικαίωμα στο θάνατο»;


Υποστηρίζεται ότι ο απόλυτος χαρακτήρας του δικαιώματος στη ζωή δεν αφήνει περιθώρια για την αναγνώριση του δικαιώματος στο θάνατο και ότι έρχεται σε αντίθεση τόσο με την έννομη τάξη όσο και με τις κοινωνικές επιταγές. Όπως λέγεται χαρακτηριστικά «η αναγνώριση του δικαιώματος στο θάνατο θα οδηγούσε σε μη αποδεκτές δικαϊκά καταστάσεις» (Ι. Μανωλεδάκης)


Σ' αυτή την κρατούσα άποψη παρατίθεται σοβαρός αντίλογος.

Μερίδα νομικών, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος, υποστηρίζουν ότι υπάρχει «δικαίωμα στο θάνατο».

Ναι, υπάρχει «δικαίωμα στο θάνατο», μάλιστα ως έκφραση του δικαιώματος αυτοκαθορισμού του ατόμου, στηριζόμενο στη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, στις περιπτώσεις εκείνες που η συνέχιση της ζωής προσκρούει πλέον στη διατήρηση της ανθρώπινης αξίας.

Στις περιπτώσεις εκείνες που το δικαίωμα αυτό είναι η μόνη δυνατότητα του ανθρώπου: να επιλέξει ακόμα κι ένα φριχτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος.




Μέχρι σήμερα η ελληνική νομολογία δεν αποδέχεται την ύπαρξη ενός συνταγματικού ατομικού δικαιώματος στο θάνατο.

Ας παλέψουμε ν’ αλλάξει.






(Στέκομαι στη φράση που είναι ειπωμένη και στην ταινία: «… όταν εξαρτάσαι από τους γύρω σου… μαθαίνεις να κλαις με το χαμόγελο…»

Αν καποιος προσπαθησει να αυτοκτονησει και αποτυχει θα παει για αποπειρα ανθρωποκτονιας;
νομιζω πως οχι. συνεπως εχει δικαιωμα στον θανατο.
δεν εχει κανεις ομως το δικαιωμα να τον βοηθησει να επιτυχει αυτον τον θανατο ειτε να τον παροττυνει ή να το παρασχει πληροφοριες.

δεν εχει κανεις ομως το δικαιωμα να τον βοηθησει να επιτυχει αυτον τον θανατο ειτε να τον παροττυνει ή να το παρασχει πληροφοριες.

και θεωρώ προσωπικά πως πολύ σωστά δεν έχει κανείς το δικαίωμα να προτρέπει, να παροτρύνει ή να βοηθάει με κάποιον τρόπο στον θάνατο κάποιου άλλου, αν και μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη για 'βοήθεια' όταν ο 'ενδιαφερόμενος' δεν μπορεί να το κάνει μόνος του.. Σ'αυτή την περίπτωση νομίζω πως κωλύεται η δικαιοσύνη (και καλά κάνει...δεν έιναι τόσο απλά αυτά τα θέματα, όσο συγκινητικά και να είναι), γιατί μπορεί ένας άνθρωπος να πάρει μία τέτοια απόφαση υπο την επήρρεια φαρμάκων (και συνήθως όταν είσαι κατάκοιτος είσαι φούλ στα φάρμακα), ή υπο την επήρρεια έντονης συναισθηματικής φόρτισης της στιγμής... ο θάνατος δεν είναι κάτι που έχει επιστροφή, κι επομένως, όσο και να θέλει κάποιος να βοηθήσει τον άνθρωπό του να 'εξιλεωθεί' ας πούμε, θα πρέπει να σιγουρευτεί με όλους τους τρόπους πως όντως είναι κάτι που το θέλει ολοκληρωτικά, κι όχι κατι στο οποίο έφτασε απο βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις, οι οποίες μπορεί να περάσουν μετά απο ένα διάστημα... μην ξεχνάμε πόσοι τετραπληγικοί ζουν την ζωή τους στο φούλ, υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι που παντρεύτηκαν (εντάξει, έναν δύο ξέρουμε, αλλά αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του τί σημαίνει τελικά ζωή για τον καθένα).
Επίσης έχω περάσει απο κατάσταση έντονου πονοκεφάλου, που ευτυχώς δεν ήμουν μόνη μου εκείνη την ώρα. Χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο, και ο άντρας μου με συγκράτησε να μην σκοτωθώ. Δεν θυμάμαι καν το συναίσθημα πιά, θυμάμαι όμως πως ήταν τόσο δυνατός ο πόνος, που οτιδήποτε είχα ζήσει στην ζωή μου δεν έπιανε μία! Στην κυριολεξία εκείνη την στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν να γλυτώσω τον πόνο... Ο πόνος, εσωτερικός ή σωματικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος, γι'αυτό είμαι πολύ επιφυλακτική ως προς το θέμα του θανάτου, και μάλλον θα συμφωνούσα σε περιπτώσεις που κάποιος επιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κάτι τέτοιο και αδυνατεί να το φέρει εις πέρας μόνος του, να συζητήσει με ψυχολόγους, οχι μόνο αυτός αλλά κι οι δικοί του άνθρωποι, για να βγεί ένα συνολικό πόρισμα για την πραγματική ανάγκη κι επιθυμία του ασθενούς...
Μην ξεχνάμε: ο θάνατος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ!
Μπορείς να καταστρέψεις την ζωή σου χίλιες φορές, θα έχεις όμως πάντα 1001 ευκαιρίες για να την ξαναφτιάξεις... αν όμως περάσεις απέναντι, τέρμα... Μία φορά κάνεις το πέρασμα σε μία ζωή...

Divine Sinner έγραψε:Αν καποιος προσπαθησει να αυτοκτονησει και αποτυχει θα παει για αποπειρα ανθρωποκτονιας;

Φυσικά όχι. Αλλά το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα, δεν σημαίνει ότι έχει δικαίωμα στο θάνατο. Αν είχε τέτοιο δικαίωμα, τότε θα έμεναν ατιμώρητοι όσοι τυχόν τον βοήθησαν ή τον παρακίνησαν. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει.

(Επομένως αν υπάρχει τέτοιο δικαίωμα, αλλού πρέπει να βρίσκεται η θεμελίωσή του)

Μαντάμ Φρουφρού έγραψε:Μπορείς να καταστρέψεις την ζωή σου χίλιες φορές, θα έχεις όμως πάντα 1001 ευκαιρίες για να την ξαναφτιάξεις... αν όμως περάσεις απέναντι, τέρμα...

Σωστά μαντάμ. Αν περάσεις απέναντι, τέρμα…

Συμφωνώ ότι δεν είναι θεμιτό και ηθικά επιτρεπτό να θέτει τέλος στη ζωή του όποιος θέλει. Στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν σύνηθες στους κύκλους ρομαντιστών να δίνουν τέρμα στη ζωή τους (κατά το μοτίβο του Βέρθερου) κατόπιν ερωτικής απογοήτευσης ή υπαρξιακού άγχους. Τα τελευταία χρόνια στην Ιαπωνία ομάδες νέων επιδίδονται σε ομαδικές αυτοκτονίες, τις οποίες πολύ συχνά σχεδιάζουν και προμελετούν συλλογικά. Τέτοιου τύπου πράξεις είναι κατά τη γνώμη μου ηθικά ανεπίτρεπτες διότι η ανθρώπινη ζωή έχει αυταξία και πρέπει κανείς να έχει πολύ καλούς λόγους για να την τερματίσει.

Τι γίνεται όμως με ορισμένες περιπτώσεις θεμιτής ευθανασίας; Γιατί η κοινωνία κλείνει τα μάτια;

Γιατί υπάρχει νομοθετικό κενό;


(Διότι πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση όπου η Πολιτεία με την αδιάφορη και υποκριτική στάση της συντηρεί άλλη μια έκφρασή της ως κοινωνία «Ποντίων Πιλάτων»)

den anagnwrizw oute tin politeia oute tous nomous tis.
o kathenas mporei na kanei oti thelei arkei na min enoxlei kapoion allon.
thewrw oti prepei na pame na aytoktonisoume ,alla eimaste oloi kotes.
gi ayto kathomaste kai kanoume tous sklabous.

oso gia tin periptwsi pou yparxei problima ugeias eyelpistw otan erthei i wra na exw ta arxidia na tinaksw ta muala mou ston aera xwris na mou zalizei kanenas flwros nomikos tous orxeis.

Τι γίνεται όμως με ορισμένες περιπτώσεις θεμιτής ευθανασίας; Γιατί η κοινωνία κλείνει τα μάτια;

απάντησα ήδη και σ'αυτό Απόμακρε... πότε είναι θεμιτή, για ποιόν και ποιός το κρίνει, κάτω απο ποιές συνθήκες...ξαναδιάβασε το σόκ που έφαγα με τον πονοκέφαλο και θα καταλάβεις τί εννοώ...αν ήμουν μόνη μου εκείνο το βράδυ θα είχα πηδήξει απο το μπαλκόνι, αυτό το θυμάμαι 100%!!! Αντιλαμβάνεσαι πόσο χαίρομαι που δεν το έκαναν... εντάξει υπάρχουν και οι περιπτώσεις τύπου Καρυωτάκη που το παλεύουν πολύ να πεθάνουν και τελικά καταλήγουν να ζούν γι'αυτό!!! Σκέψου όμως τους παραπληγικούς που έζησαν και δημιούργησαν ως παραπληγικοί...
Στο εξοχικό των γονιών μου έχουν πάρει πίσω απο αυτούς οικόπεδα δύο παραολυμπιονίκες...ο ένας είναι νέος άνθρωπος, και τις προάλλες είχε έρθει παρέα με ένα άλλο παληκάρι που με το ζόρι κουνούσε το κεφάλι του...μ'έπιασε η ψυχή μου... ε λοιπόν αυτό το παληκάρι γνώρισε, όντας παραπληγικός μία κοπέλα (την νοσοκόμα του) και έκαναν και παιδί ρε σύ! (δεν ξέρω πώς, δεν ρώτησα, δεν με νοιάζει, τα παιδιά ήταν ευτυχισμένα)... δεν ΄ξερω απο τί μπορεί να πέρασε αυτό το παιδί, γιατί το έπαθε απο ατύχημα...μπορεί στις αρχές να παρακαλούσε να πεθάνει, έτσι δεν είναι??? πώς παίρνεις λοιπόν την απόφαση να βοηθήσεις κάποιον τέτοιον άνθρωπο, όταν δεν ξέρεις τί μπορεί να συμβεί αν ζήσει? Είναι μεγάλο δίλημμα, και ελπίζω να βάλουν πόλλές παραμέτρους για να επιτραπεί ποτέ η βοήθεια στον θάνατο...σαν την παράμετρο με τους ψυχολόγους, σίγουρα μία παράμετρο με τον χρόνο, και δεν ξέρω γω τί άλλο...

Τεό...ελπίζω να μην τινάξεις ποτέ τα υπέροχα (αν και σπαστικά ενίοτε) μυαλά σου στον αέρα. Μα δεν βλέπεις τίποτε όμορφο σ'αυτόν τον πλανήτη? Τίποτε άξιο να ζήσεις, να παλέψεις? Δεν είναι μαγκιά η αυτοκτονία...ασθένεια οτυ μυαλού είναι κι αυτή...και της ψυχής

Πρόσφατα διαβάσαμε για την περίπτωση της 37χρονης Ιταλίδας Ελουάνα Ενγκλάρο που βρίσκονταν σε κώμα από το 1992 μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ο πατέρας της άτυχης κοπέλας ζητούσε επί μια δεκαετία την διακοπή παροχής υποστήριξης από τα μηχανήματα που κρατούσαν την κόρη του στη ζωή, καθώς ήταν επιθυμία της ίδιας.

Το 2008 το ανώτατο δικαστήριο της Ιταλίας απεφάνθη τελικά ότι η Ελουάνα είχε το δικαίωμα να προβεί σε ευθανασία καθώς η κωματώδης κατάσταση στην οποία βρισκόταν ήταν μη αναστρέψιμη, και από την άλλη είχε η ίδια εκφράσει ρητά την επιθυμία να πεθάνει και να μη διατηρηθεί στη ζωή μέσω μηχανημάτων.

Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι είχε διαφορετική άποψη και μ’ ένα εσπευσμένο νομοθετικό διάταγμα, το οποίο υπερίσχυε της απόφασης του ανωτάτου δικαστηρίου, απαγορεύσε την υλοποίηση της ευθανασίας, ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο αρνήθηκε να υπογράψει το νομοθετικό διάταγμα. Μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση ξέσπασε τότε μεταξύ πολιτικών κομμάτων αλλά και της Ιταλικής εκκλησίας.

Τελικά η Ελουάνα δικαιώθηκε και έφυγε από την "τεχνητή ζωή" που την κράταγαν χωρίς τη θέλησή της τα τελευταία 17 χρόνια, καθώς υλοποιήθηκε η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου για παθητική ευθανασία στην κλινική του Ούντινε.



(Όποιες κι αν είναι οι αντιρρήσεις γύρω από το ζήτημα της ευθανασίας, το ζήτημα του αυτοκαθορισμού του ατόμου δεν πρέπει να θεωρείται αδιαπραγμάτευτο;)

εδώ μιλάμε για μη αναστρέψιμη κατάσταση Αντώνη. Και μιλάμε για 17 χρόνια! Έλεος!
Είπαμε πως υπάρχουν οι εξαιρέσεις...νομίζω πως μία τέτοια περίπτωση κάλλιστα υπάγεται στις προϋποθέσεις που -ηθικά και πρακτικά-έχω κι εγώ στο μυαλό μου...του χρόνου, αλλά και της πιθανότητας επαναφοράς.

Μαντάμ Φρουφρού έγραψε:Είπαμε πως υπάρχουν οι εξαιρέσεις...

Όπως έγραψα και στην αρχή Πέγκυ, το τόπικ ανοίχτηκε με αφορμή τέτοιες περιπτώσεις που ασφαλώς συνιστούν εξαιρέσεις. Διότι στις περιπτώσεις της θεμιτής ευθανασίας υπάρχει νομοθετικό κενό.


(Και τούτο γιατί η κρατούσα άποψη επιμένει, εσφαλμένα κατά την γνώμη μου, ότι δεν υφίσταται "δικαίωμα στο θάνατο")

απλά ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος, όταν νομοθετείται κάτι (και συνήθως΄ετσι γίνεται) η εξαίρεση να γίνει κανόνας... συμφωνείς σ'αυτό?

όταν νομοθετείται κάτι (και συνήθως΄ετσι γίνεται) η εξαίρεση να γίνει κανόνας...

Τούτο δεν οφείλεται στον ίδιο το νόμο αλλά είναι ενδεχομένως πρόβλημα εφαρμογής.



(Όπως ακριβώς και το γεγονός ότι νόμοι υπάρχουν μεν αλλά δεν εφαρμόζονται)

όποιος και να είναι ο λόγος, αν δεν ξεκαθαριστούν οι περιπτώσεις, πέραν πάσης αμφιβολίας, μετριάζοντας την πιθανο΄τητα να σκοτώσουμε έναν άνθρωπο που σε άλλες στιγμές θα αποφάσιζε να ζήσει, τοτε προτιμώ να μην έχουμε αυτο΄το δικαίωμα...αλήθεια σου λέω...
Αλλιώς είμαι υπέρ, γι'αυτές τις ελάχιστες -τελικά- περιπτώσεις...

Όπως και να'χει το θέμα, με τα ηθικά του διλήμματα ή όχι, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης!!
Επίσης, είναι εύκολο στην επιστήμη να ξεχωρίσει αν κάποιος άνθρωπος τελεί υπό συναισθηματική πίεση, ή από ψυχική αστάθεια (που οφείλεται στον πόνο, στα φάρμακα κ.τ.λ) και να "επιλέξει" ποιός τελικά μπορεί να αποφασίσει για τον εαυτό του ή όχι....
Και τί γίνεται μ'αυτούς που δεν μπορούν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους? Πρέπει να υπάρχουν και εξαιρέσεις!!
Και τέλος θέτω το εξής ερώτημα: Άν κάποιος άνθρωπος πάσχει από μια πολύ άσχημη ασθένεια και άν δεν λάβει την κατάλληλη θεραπεία γι'αυτήν είναι σίγουρο πως θα πεθάνει και αυτός ο άνθρωπος αρνηθεί να λάβει την θεραπεία, τότε αυτοκτονεί ή όχι? Αυτό δεν είναι σαφές παράδειγμα αυτοδιάθεσης? Γιατί να μην το έχει και κάποιος που υποφέρει ή που πάσχει από ανίατη αρρώστια που του κάνει τη ζωή μαρτύριο?

Είπα να μην απαντήσω στο συγκεκριμένο θέμα... γιατί μου θυμίζει καταστάσεις που θέλω να ξεχάσω. Θα το πω όσο πιο απλά νιώθω και μπορώ. Μακάρι να γινόταν να είχε ο καθένας την υγεία του και να έβγαινε η ψυχή του, με ένα "πουφ" που έλεγε και ο πατέρας μου. Είναι δύσκολο και να τυρανιέσε και να τυρανάς τους άλλους. Δύσκολο και να περιμένεις και να ελπίζεις, και ακόμη δυσκολότερα το σύντομο που δεν μπορείς να διαχειριστείς στο μυαλό σου.
Μεγάλωσα λέγοντας πως αν μου συμβεί κάτι σοβαρό στη ζωή μου, ότι θα φύγω για να μην ξέρουν οι άνθρωποι που πιστεύω ότι μ' αγαπούν ούτε που είμαι, ούτε τι περνάω. Ίσως να είναι και λάθος σκέψη, αφού δεν θα άντεχα να μου το κάνουν.
Και θα κλείσω το συλλογισμό μου, λέγοντας απλά, ότι 3 μέρες πριν χάσω την μητέρα μου και αφού είδα την ραγδαία εξέλιξη, παρακάλεσα το Θεό που πιστεύω και ο οποίος δεν με πρόδωσε ποτέ, να μην δώσει την ευκαιρία να την χρησιμοποιήσουν για πειραματόζωο. Με άκουσε και έφυγε ήσυχα. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Απλά ακόμη και τώρα σκέφτομαι τα αν... που καταδυναστεύουν την ψυχή μου.
Συγνώμη για την μαυρίλα....

Γιατί να μην το έχει και κάποιος που υποφέρει ή που πάσχει από ανίατη αρρώστια που του κάνει τη ζωή μαρτύριο?

Προσωπικά δεν διαπραγματεύομαι το αν κάποιος μπορεί να το κάνει ή όχι...στην ουσία ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, και σε μεγάλο βαθμό υπάρχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
όμως σε περιπτώσεις ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ να προβούν σε μία τέτοια πράξη οι ασθενείς (πχ όταν είναι σε κώμα, όταν είναι κατάκοιτοι, ανάπηροι, και δεν ξέρω τί), εκεί ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ η σύμπραξη, η ενεργός συμμετοχή κι άλλων ανθρώπων...αυτό εμένα με κολλάει πάρα πολύ...
Δεν είναι εύκολη απόφαση ούτε να κρατήσεις κάποιον στην ζωή που δεν 'ζεί' ακριβώς, ούτε να τον οδηγήσεις συνειδητά στον θάνατο, ειδικά στις περιπτώσεις που δεν υποστηρίζονται απο μηχανήματα, που άρα η ίδια η φύση ζητά να ζούν για κάποιον λόγο...για μένα είναι λάθος εξαρχής να συντηρούνται στα μηχανήματα, ε΄νιαι παραφύσιν κατάσταση...τελικά έχει τόσες πτυχές ο θάνατος, οσες και η ζωή...ευτυχώς καμμία απόφαση δεν είναι εύκολη...

Ηλιαχτίδα

Dr. Jeckyl έγραψε:Όπως και να'χει το θέμα, με τα ηθικά του διλήμματα ή όχι, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης!!

Συμφωνώ γιατρέ, από εκεί ξεκινάνε όλα. Να ένα καλό θέμα για διατριβή. Μάλιστα, όχι τόσο η θεωρητική του θεμελίωση αλλά κυρίως η πρακτική του πλευρά.



(Ποια η γνώμη σου για την βιολογική διαθήκη;)

Hλιαχτίδα έγραψε:Συγγνώμη για τη μαυρίλα…

Αυτού του είδους η μαυρίλα διαλύεται στο φως.


(φτάνει μόνο μια χαραμάδα)

Μαντάμ Φρουφρού έγραψε:Δεν είναι εύκολη απόφαση ούτε να κρατήσεις κάποιον στην ζωή που δεν 'ζεί' ακριβώς, ούτε να τον οδηγήσεις συνειδητά στον θάνατο, ειδικά στις περιπτώσεις που δεν υποστηρίζονται απο μηχανήματα, που άρα η ίδια η φύση ζητά να ζούν για κάποιον λόγο...για μένα είναι λάθος εξαρχής να συντηρούνται στα μηχανήματα, είναι παραφύσιν κατάσταση...τελικά έχει τόσες πτυχές ο θάνατος, οσες και η ζωή...

Πράγματι Πέγκυ, όσες και η ζωή.

Την παθητική ευθανασία όπου διακόπτεται η ιατρική υποβοήθηση ενός μη αυτόνομου (ή τελικού) ασθενή, οι σημερινοί γιατροί καλούνται να αντιμετωπίζουν όλο και συχνότερα καθώς τα μέσα της σύγχρονης βιοϊατρικής υποστήριξης μπορούν να συντηρήσουν τεχνητά έναν ασθενή, χρησιμοποιώντας μια εξαντλητική θεραπευτική επιμονή που το μόνο που κάνει είναι να επιτείνει το αναπόφευκτο.

Αντίθετα, η ενεργητική ευθανασία αφορά την η συνειδητή και νηφάλια απόφαση του ασθενή να ζητήσει και να του αποδοθεί η χορήγηση μιας ουσίας που θα τον θανατώσει.

Ο παραπάνω διαχωρισμός δεν είναι επουσιώδης, καθώς έχει υποστηρικτές και κριτές και στις δυο περιπτώσεις. Πολλοί, μεταξύ των οποίων και εκκλησία, είναι ανένδοτοι στο θέμα και αναφέρονται στην μεν παθητική ως δολοφονία, στη δε ενεργητική ως αυτοκτονία.

Η πολιτεία έχει βρει αρκετούς τρόπους να θεωρεί πως η ευθανασία (παθητική και ενεργητική) είναι κατά της πραγματικής θέλησης του ασθενούς. Στην παθητική τα πράγματα είναι εύκολα, ο ασθενής κατά κανόνα δεν είναι σε θέση να απαντήσει (πχ είναι σε κώμα) οπότε αυτό δικαιολογεί τις επιλογές του νομοθέτη. Αλλά ακόμα και στην ενεργητική ευθανασία οι συντηρητικοί ηθικολόγοι θεωρούν πως ο ασθενής «δεν είναι ο εαυτός του» και η επιλογή του είναι συναισθηματικά φορτισμένη από μια διαστρεβλωμένη ιδέα για τη συνειδητοποίηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται.


(Και στις δυο περιπτώσεις πάντως, ο νομοθέτης κωλύεται να πάρει μια απόφαση στην οποία θα ξεκαθαρίζονται μια και καλή οι δικαιοδοσίες του κράτους και των λειτουργών του)

Είναι αρκετά δύσκολο και λεπτό το ζήτημα. Θεωρώ όμως ότι η εκπεφρασμένη άποψη ενός ανθρώπου όταν έχει σώας τας φρένας και δεν τελεί υπό σύγχιση η οποία μπορεί να προκύπτει και από την χορήγηση φαρμάκων, τότε θα πρέπει να γίνεται σεβαστή. Αν δηλαδή κάποιος εκφράσει με πασίδηλο τρόπο την άποψή του και μάλιστα σε ανύποπτη στιγμή ότι θα ήθελε να πεθάνει αν του συνέβαινε κάτι μη αναστρέψιμο και περιέγραφε ευθαρσώς και ξεκάθαρα ποιες είναι οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για να του γίνει ευθανασία τότε ναι πιστεύω ότι θα πρέπει κανείς να έχει αυτό το δικαίωμα. Βέβαια εδώ τίθεται ένα σοβαρό θέμα: η διαδικασία όπως την περιγράφω μπορεί να είναι αρκετά πολύπλοκη και "μη χρηστική" οπότε ουσιαστικά να αυτοαναιρείται. Ίσως μία συμβολαιογραφική πράξη να μπορούσε να λύσει κάποια ζητήματα.

Εδώ όμως μπαίνει και ένα άλλο ζήτημα, περισσότερο φιλοσοφικό: τι είναι ο θάνατος για τον κάθε άνθρωπο και την κοσμοαντίληψή του και κατά πόσο μπορεί μία διοικητική πράξη (έτσι δεν λέγεται Απόμακρε;;) να καθορίσει την ζωή;

Hλιαχτίδα wrote:
Συγγνώμη για τη μαυρίλα…

Αυτού του είδους η μαυρίλα διαλύεται στο φως.


(φτάνει μόνο μια χαραμάδα)

την οποία θα διαπερνά μία ηλιαχτίδα...

Αλέξανδρος έγραψε:τι είναι ο θάνατος για τον κάθε άνθρωπο και την κοσμοαντίληψή του και κατά πόσο μπορεί μία διοικητική πράξη (έτσι δεν λέγεται Απόμακρε;;) να καθορίσει την ζωή;

Αγαπητέ Αλεξανδρε, δεν γνωρίζω την απάντηση. Σίγουρα πάντως ο θάνατος δεν είναι μια απλή διοικητική πράξη.

Αλλά μου δίνεις την ευκαιρία να πω τούτο. Στις σπάνιες και όχι τυχαίες περιπτώσεις όπου τα πνεύματα συγχρωτίζονται και υπάρχει συναντίληψη προβληματισμών και ερωτημάτων, οι νύχτες μεγαλώνουν...



(και όλα αυτά χάρη στα ΙΔΕΟ)

Για το ζήτημα της λεγόμενης ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ υπάρχει και η αντίθετη άποψη. Χρήσιμο είναι επίσης να γνωρίζουμε ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος της εκμετάλλευσης διότι οι σκοπιμότητες είναι πολλές. Μόλις ολοκληρώσω την αντιγραφή από το άρθρο ενός Νευροχειρουργού θα το παραθέσω.

Απόμακρος έγραψε: (Ποια η γνώμη σου για την βιολογική διαθήκη;)

Θα ήθελα να με βοηθήσεις λίγο πάνω σε αυτό τον ορισμό....μου διαφεύγει

Η βιολογική διαθήκη είναι ειδικότερη έκφραση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Να αναγνωρίζεται δηλαδή το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να είναι ελεύθερος να εγκρίνει ή να ακυρώνει κάθε μορφής παρέμβαση ή αλλαγή στο σώμα του, τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά το θάνατό του.

Η θεσμοθέτηση μιας Βιολογικής Διαθήκης (a “Living Will”) έρχεται να προσθέσει αυτό το απαραίτητο και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα του κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, κατ' αναλογίαν με την κλασική διαθήκη.

(Ή βιολογική διαθήκη είναι θεσμοθετημένη σε κάποιες χώρες του εξωτερικού)


A living will usually covers specific directives as to the course of treatment that is to be taken by caregivers. In some cases a living will forbids treatment and sometimes also food and water, should the principal be unable to give informed consent ("individual health care instruction") due to incapacity. A living will can be very specific or very general. An example statement in a living will is: If I suffer an incurable, irreversible illness, disease, or condition and my attending physician determines that my condition is terminal, I direct that life-sustaining measures that would serve only to prolong my dying be withheld or discontinued.
More specific living wills may include information regarding an individual's desire for such services such as analgesia (pain relief), antibiotics, hydration, feeding, and the use of ventilators or cardiopulmonary resuscitation. However, studies have also shown that adults are more likely to complete documents written in everyday language.

EXAMPLE: LIVING WILL

Living will made this day of
I, being of sound mind, willfully and voluntarily make known my desire that my life shall not be prolonged under the circumstances set forth below and do declare:
1. If at any time I should have a terminal condition as defined in and established in accordance with the procedures set forth in paragraph (10) of Code Section 31-32-2 of the Official code of Georgia Annotated, I direct that the application of life-sustaining procedures to my body be withheld or withdrawn and that I be permitted to die;
2. In the absence of my ability to give directions regarding the use of such life-sustaining procedures, it is my intention that this living will shall be honored by my family and physician(s) as the final expression of my legal, right to refuse medical or surgical treatment and accept the consequences from such refusal;
3. I understand that I may revoke this living will at any time;
4. I understand that the full import of this living will, and I am at least 18 years of age and am emotionally and mentally competent to make this living will; and
5. If I am female and I have been diagnosed as pregnant, this living will shall have no force and effect during the course of my pregnancy.
Signed ________________________________
_(City), __ ____(County) and __ _(State of Residence).
I hereby witness this living will and attest that:
1. The declarant is personally known to me and I believe the declarant to be at least 18 years of age and of sound mind; 2. I am at least 18 years of age; 3. To the best of my knowledge, at the time of the execution of this living will, I: a. Am not related to the declarant by blood or marriage; b. Would not be entitled to any portion of the declarant’s estate by any will or by operation of law under the rules of descent and distribution of this state; c. Am not the attending physician of declarant or any employee of the attending physician or an employee of the hospital or skilled nursing facility in which declarant is a patient; d. Am not directly financially responsible for the declarant’s medical care; e. Have no present claim against any portion of the estate of the declarant;
4. Declarant has signed this document in my presence as above instructed, on the date above first shown.
Witness______________________________________ Address______________________________________ Witness______________________________________ Address______________________________________

Additional witness required when living will is signed in a hospital or skilled nursing facility.
I hereby witness this living will and attest that I believe the declarant to be of sound mind and to have made this living will willingly and voluntarily.

Witness________________________________
Medical director of skilled nursing facility or staff physician not participating in care of the patient or chief of the hospital medical staff or staff physician not participating in care of the patient.


http://en.wikipedia.org/wiki/Living_will

Ευχαριστώ για την ενδελεχή επεξήγηση του όρου

Όσο για το περιεχόμενό της, συμφωνώ απολύτως! Πιστεύω πως ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να ορίζει την ζωή του, τον θάνατό του, αλλά και την περιουσία του μετά θάνατον. Και περιουσία είναι σαφώς και το ίδιο του το σώμα!!

Μακάρι και στην Ελλάδα να είχε θεσμοθετηθεί κάτι παρόμοιο!

ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ έγραψε:Για το ζήτημα της λεγόμενης ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ υπάρχει και η αντίθετη άποψη.

Ασφαλώς υπάρχει αντίλογος και μάλιστα η αντίθετη άποψη είναι ισχυρή. Θα περιμένουμε το άρθρο που θα παραθέσεις Δημήτριε για να να συζητήσουμε τα υπέρ και τα κατά.


(όποιος θέλει να τοποθετηθεί στο θέμα της ευθανασίας, μπορεί να το κάνει εδώ)

Διάβασα ένα άρθρο στην City Press (δωρεάν αθηναϊκή εφημερίδα) για τη κλινική Dignitas στην Ελβετία και σοκαρίστηκα αλλά και προβληματίστηκα.

Η οργάνωση Dignitas, βοηθά τα άτομα με ανίατες ασθένειες και σοβαρές σωματικές και ψυχικές ασθένειες να πεθάνουν με την βοήθεια ειδικευμένων ιατρών και νοσηλευτών. Στην περίπτωση δε των σοβαρών ψυχικών ασθενειών παρέχεται αναλυτικό ιατρικό βιογραφικό του ασθενούς μέσα στο οποίο γίνεται σαφές πως ο ασθενής έχει σώας τα φρένας για την επιλογή του από ειδικό ψυχίατρο.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην πόλη Forch, κοντά στην Ζυρίχη, που από το 1940 επιτρέπει την βοηθούμενη αυτοκτονία, εφόσον γίνεται για αλτρουιστικούς λόγους. Από ένα blog για την Dignitas διαβάζω, πως πάντα τα περιστατικά αναφέρονται στην αστυνομία και υπάρχουν κάποια έξοδα από την μεριά του ασθενούς. Το ταξίδι και το ξενοδοχείο είναι "έξοδα" που αναλαμβάνει το άτομο που ζητάει την βοήθεια. Η Dignitas εξασφαλίζει ότι δρα από μια εντελώς ουδέτερη πλευρά με το να αποδεικνύει ότι εκτός από μη επαναλαμβανόμενα έξοδα, δεν έχουν απολύτως κανένα κέρδος από το θάνατο των μελών του. Το άτομο που επιθυμεί να πεθάνει, επισκέπτεται πολλαπλά μέλη προσωπικού από την Dignitas συν μία επίσκεψη από έναν αυτόνομα ιατρό, για μια κατ' ιδίαν συζήτηση. Ο αυτόνομος ιατρός κρίνει την κατάσταση που παρουσιάζεται από τον ασθενή μέσα σε δύο συναντήσεις μέσα σε ένα με ένα χρονικό χάσμα μεταξύ των συναντήσεων.
Δημιουργείται μία νομικά παραδεκτή απόδειξη, όπου το πρόσωπο που επιθυμεί να πεθάνει υπογράφει μια ένορκη βεβαίωση, υπογεγραμμένη από ανεξάρτητους μάρτυρες. Στην περίπτωση που το άτομο αυτό δεν είναι σε θέση, λόγω της κατάστασής του να υπογράψει, δημιουργείται μικρού μήκους φιλμ, στο οποίο επιβεβαιώνει την ταυτότητά του και δηλώνει την επιθυμία του να τερματίσει την ζωή του λέγοντας πως η απόφασή του αυτή είναι από τη δική τους ελεύθερη βούληση, χωρίς καμιά μορφή καταναγκασμού. Λίγα λεπτά πριν από την φονική υπερδοσολογία, υπενθυμίζουν στο άτομο αυτό πως η λήψη της δόσης σίγουρα θα τους σκοτώσει!!!

Έχουμε μιλήσει για τις θέσεις μας στην ευθανασία, τα υπερ και τα κατά.
Αλλά πώς ποσοτικοποιεί κάποιος, είτε συγγενής είτε ιατρός, μία "σοβαρη" ψυχική ή σωματική ασθένεια;
Υπάρχουν καταχωρημένα κριτήρια βάση των οποίων μπορεί κάποιος να κάνει "αίτηση" να συμπεριληφθεί στην λίστα του μελοθανάτων του Dignitas;
Πού βρίσκονται αυτοί οι "ανεξάρτητοι μάρτυρες";
Το βρίσκω απάνθρωπο να ενημερώνουν πως με την δοσολογία αυτή θα τερματίσεις τη ζωή σου ... πρέπει να γνωρίζει το άτομο τόση πληροφορία;

... κάποιες σκέψεις σας;