Ιδεογραφήματα

Είναι ένα κείμενο που δημοσίευσε το "Τρωκτικό" και δε θα ήταν δυνατόν να μην το αναδημοσίευα εδώ, δεδομένου ότι το παληκάρι που το'γραψε είναι φίλος μου.
Είναι ένα άρθρο κόλαφος για τους δήθεν ανθρωπιστές προύχοντες/προνομιούχους και είναι ταυτόχρονα ένα άρθρο που αγγίζει την ψυχή όσων έχουν τσίπα και φιλότιμο, που εκφράζει αυτή την υπέροχη και αδικημένη γενιά των 700 ευρώ, που με κάνει κι εμένα να ντρέπομαι για την κατάντια στην οποία η δική μου γενιά έφερε την επόμενη, αυτή που σήμερα θα'πρεπε να σφίζει από ζωή, να χαίρεται την ανεμελιά της δικαιωματικά, να ζει την τρέλα της νιότης χωρίς οδυνηρές αναστολές, να πάλλεται μέσα της το ιδανικό, να μπορεί να το εκφράσει και να το υλοποιήσει, να μπορεί να κάνει τα άλματα που της πρέπουν σε όλα τα επίπεδα και το ξεφτιλισμένο κοινωνικο-ιδεολογικο-πολιτικο-οικονομικό γίγνεσθαι σ'ολόκληρο τον πλανήτη και δη στη χώρα μας, δεν την αφήνει!

Κωστή δε γνέφω καθόλου συγκαταβατικά. Τιμώ και υποκλίνομαι στην ευθύτητα, το τσαγανό και και την ανδρεία σου που τολμά να στηλιτεύει το σαθρό κατεστημένο και να καταγγέλλει εξοργιστικές΄καταστάσεις που ευτελίζουν τον άνθρωπο κάθε γενιάς!





ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ-ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ-ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ




"Δεν ντράπηκα. Καθόλου δεν ντράπηκα.Απλώς εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα να με δει κανένας. Περίμενα να φύγουν όλοι από το γραφείο. Ενας φύλακας μόνο με πλησίασε καθώς απομακρυνόμουν από το κτίριο και για μια στιγμή πίστεψα ότι με κατάλαβε από τη φουσκωμένη τσάντα. Ιδέα μου ήταν. Ήθελε απλώς να με ρωτήσει κάτι. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκλεβα. Και, ειλικρινά, δεν ένιωθα καθόλου άσχημα γι’ αυτό. Λυπάμαι μόνο που δεν προστάτευσα τον εαυτό μου. Που δεν φρόντισα ώστε να μην έρθω σε αυτή την κατάσταση. Γιατί όταν φτάνεις στο σημείο να βουτάς κρυφά χαρτί υγείας από τη δουλειά σου, εκείνη τη στιγμή νιώθεις την αξιοπρέπειά σου να χάνεται.Αλήθεια, όμως, μπορείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου; Πώς να βάλεις κάποια χρήματα στην άκρη για ώρα ανάγκης όταν με δυσκολία βγάζεις το μήνα σου; Εκείνη την περίοδο, τώρα πρόσφατα δηλαδή, εργαζόμουν σε ένα από τα μεγαλύτερα δημοσιογραφικά συγκροτήματα στην Ελλάδα. Σε ένα περιοδικό γνωστό για το κύρος και την ποιότητα των κειμένων του χρόνια τώρα, με υψηλές πωλήσεις και μεγάλη διαφημιστική απορρόφηση. Οι...
μισθοί κι εκεί το ίδιο:
πενιχροί. Όπως παντού, άλλωστε, στην Ελλάδα. Λίγα χρόνια πριν, μερικούς ορόφους πιο πάνω. Όταν το Μάιο του 2006 σε ένα άλλο περιοδικό που σημείωνε ρεκόρ πωλήσεων για τα ελληνικά δεδομένα και στο οποίο μου έκοβαν πότε 300, πότε 500,πότε 1.000 ευρώ από το μισθό μου –πάλι «τζάμι» είχα περάσει στη γιορτή μου, δεν λέω– και αποφάσισα να τους
καταγγείλω, κατάφερα και τα πήρα όλα πίσω. Την επόμενη μέρα, βέβαια, έχασα
τη δουλειά μου. Με απέλυσαν διότι τόλμησα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να
διεκδικήσω τα χρήματα τα οποία είχα δουλέψει. Χαίρομαι μονάχα που μετά
από μένα αποφάσισαν κι άλλοι να ακολουθήσουν. Που αποφάσισαν να μην
κρατήσουν στάση παθητική. Ας έχασαν κι εκείνοι τη δουλειά τους. Κάθε εμπόδιο
για καλό. Παντού σιωπή Παντού χαμηλόμισθοι. Παντού σιωπή. Μια ολόκληρη νέα γενιά υποφέρει σιωπηλά. Οι χαμηλόμισθοι δεν είναι τόσο χαμηλόμισθοι για να ανοίξουν θέσεις
εργασίας, αλλά γιατί στις δικές τους πλάτες έμελλε να βασιστεί ολόκληρη
η οικονομία μιας χώρας που βρίσκεται υπό ανάπτυξη. Αλλά κανένας δεν θα μιλήσει γι’ αυτά. Κανένας δεν μιλάει για τις χαμηλές αμοιβές, για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας. Όλοι θέλουν να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι βγάζουν πολλά. Και αυτό το «ταμπού των μισθών» που επικρατεί είναι,σύμφωνα με τους αναλυτές αγοράς
εργασίας, ο κύριος λόγος που οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι. Κανείς δεν θέλει οι εργαζόμενοι να συγκρίνουν τους μισθούς τους. Ετσι, κανείς δεν ξέρει
τι μπορεί να βρει κάπου αλλού. Ντροπή δεν είναι να βγάζεις λίγα χρήματα,
να μην αναγνωρίζεται η δουλειά σου. Ντροπή δεν είναι να μην παίρνεις αυτό
που αξίζεις. Ντροπή είναι να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Και για μένα έχω την εντύπωση πως νομίζουν ότι βγάζω πολλά. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Και αν υπάρχουν μήνες που βγάζω πραγματικά καλά χρήματα, υπάρχουν και άλλοι που τα πράγματα είναι ζόρικα. Μάλιστα, θυμάμαι, πριν από δυο χρόνια που ταξίδεψα στη Νέα Υόρκη για να πάρω μια συνέντευξη πολλοί είχαν εντυπωσιαστεί. Θεώρησαν ότι βγάζω τόσα πολλά ώστε έχω την ευχέρεια να χορηγώ τον εαυτό μου και ύστερα να πουλάω τα θέματά μου ακριβά. Δάνειο είχα πάρει. Είχα πάρει δάνειο για να καλύψω τα έξοδα της συνέντευξης. Στις 3 Οκτωβρίου του 2008 κατέβαλα την τελευταία δόση. Δόση! Δόση, δάνεια, πιστωτικές, γραμμάτια,υπερανάληψη…
Οι νέοι σήμερα χρωστάνε. Στον εαυτό τους χρωστάνε. Παλεύουν να ξεπληρώσουν το χρέος τους σε μια κοινωνία που δεν τους άφησε ποτέ να ανοίξουν τα
φτερά τους. Μέρες τώρα μάζευα αποκόμματα από εφημερίδες που μιλούσαν με αριθμούς
για τα ποσοστά των νέων που ζουν με μισθούς στα όρια της φτώχειας, που αναγκάζονται να βγάλουν πιστωτική για να αγοράσουν δυο σακούλες πράγματα από
το σούπερ μάρκετ, που ψάχνουν ακόμα να βρουν δουλειά. Ήθελα να φιλοξενήσω τα στοιχεία στο άρθρο. Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν θέλω να τα διαβάσω ξανά, με πιάνει θλίψη. Ας το κάνει κάποιος συνάδελφος. Στο ΤΕΒΕ χρωστάω πολλά,Πάρα πολλά. Έχω χάσει πλέον το λογαριασμό. Βασικά, δεν τον έχω χάσει∙ τους κρατάω όλους. Τώρα όμως έχω αναπτύξει τις άμυνές μου: ποτέ δεν ανοίγω το φάκελο. Ετσι όπως μου τον στέλνουν, τον στέλνω κι εγώ στο συρτάρι. Την Τετάρτη περιμένω να μου φέρουν καινούργια συρταριέρα από το IKEA. JONAS, τροχήλατη, από λακαρισμένο ξύλο σημύδας. Βλέπεις, το ελληνικό κράτος πρώτα μας υποχρεώνει να κάνουμε έναρξη επαγγέλματος, να εκδώσουμε μπλοκ
παροχής υπηρεσιών προκειμένου να μπορούμε να πληρωνόμαστε και ύστερα
να καταβάλλουμε υπέρογκα για τα δικά μας δεδομένα ποσά, αφού μας θεωρεί
επιχειρηματίες! Οταν αρρωσταίνει κάποιος φίλος, φοβάμαι. Δεν ξέρω τι θα κάνω όταν έρθει και μένα η σειρά μου. Είμαι ανασφάλιστος – δεν πλήρωσα τις απαραίτητες
εισφορές και έτσι ναι μεν είμαι γραμμένος στο ΤΕΒΕ αλλά δεν δικαιούμαι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα περισσότερα βράδια μένω ξύπνιος.Περιμένω να ξημερώσει και ύστερα εξαντλημένος κλείνω τα μάτια μου. Αλήθεια, είναι φορές που νιώθω ότι συμμετέχω σε ένα παιχνίδι χαμένο. Οταν όμως μου το λένε οι άλλοι, πεισμώνω. Η ανάληψη των επτά ευρώ. Ντύθηκα καλά, πήγα στην τράπεζα και
περίμενα 20 ολόκληρα λεπτά στη σειρά για να πάρω αυτά τα 7 ευρώ που είχαν
μείνει στο λογαριασμό μου. Αν έχεις έρθει κι εσύ σε αυτή τη θέση, ξέρω πολύ
καλά πώς νιώθεις. Ξέρω ότι πρώτα μπήκες για να δεις αν υπάρχει κανένας
γνωστός στην ουρά, ύστερα έκανες ότι δήθεν κοιτάς τα φυλλάδια για τις πιστωτικές και στο τέλος πήρες νούμερο για το ταμείο. Ξέρω και για την υπόσχεση
που έδωσες στον εαυτό σου όταν έβγαινες από εκεί. Σου το εύχομαι, μέσα απ’
την καρδιά μου. Εσύ δεν μασάς. Οταν δεν έχω να πληρώσω το τηλέφωνο και μου το κόβουν, στέλνω e-mail στο γραφείο και τους ενημερώνω ότι τάχα μού έκλεψαν το κινητό. Θα μπορούν τώρα να με βρίσκουν σε ένα άλλο νούμερο – καρτοκινητό. Χρησιμοποίησα
αυτή τη δικαιολογία σε πέντε περιοδικά με τα οποία συνεργάζομαι – τώρα πάει κι
αυτή η καβάτζα μου. Εγώ δεν θα είμαι αισιόδοξος Θα χαιρόμουν αν έπαιρνα μπόνους για
την καλή δουλειά που παρέδωσα, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Σχεδόν όλοι πάνε
να με κλέψουν. Ούτε καν δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα δεν έχω πάρει – παρόλο που όταν πάω να κλείσω μια συμφωνία τούς λέω το αντίθετο, για να ανεβάζω την αμοιβή μου.
Στις 24 Ιανουαρίου γίνομαι είκοσι τεσσάρων. Κλείνω 7 χρόνια σχεδόν ως δημοσιογράφος. Και, πραγματικά, άλλα θυμάμαι ότι σκεφτόμουν όταν είχα το κεφάλι μου κολλημένο στο τζάμι της αμαξοστοιχίας και ταξίδευα από τη Θεσσαλονίκη για να έρθω στην Αθήνα.
Εγώ δεν θα είμαι τόσο αισιόδοξος όσο η δημοσιογράφος συγγραφέας
του βιβλίου «…για πενταροδεκάρες». Μπάρμπαρα Ερενράιχ («…κάποια μέρα
όλοι αυτοί θα απαυδήσουν για τη μη αναγνώριση της προσφοράς τους και
θα απαιτήσουν να πληρωθούν όσο αξίζουν. Θα εκδηλωθεί ένας θυμός που θα
οδηγήσει σε απεργίες και αναστάτωση. Αλλά δεν θα είναι το τέλος του κόσμου,
και στην ουσία μετά όλοι θα ζήσουμε καλύτερα»), θα πω μόνο ότι θα χαρώ
πολύ εκείνη την ημέρα να είμαι εκεί κι εγώ. Από τους πρώτους.
ΥΓ.: Στη φίλη μου τη Σάσα, που μετά από 17 χρόνια επιτυχημένης επαγγελματικής πορείας αναγκάζεται τώρα να δουλέψει ξανά σερβιτόρα, στο νέο φίλο μου Αργύρη, που
νιώθει ότι πνίγεται στο πατρικό του και θέλει να φύγει, να μείνει μόνος, αλλά δεν τα
καταφέρνει, στην Αθηνά, που γράφει 15ωρα στο αεροδρόμιο και το κορίτσι πάλι δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, στον εαυτό μου σε σένα που γνέφεις τώρα συγκαταβατικά…"

Καλή τύχη.

Κώστας Καρασαββίδης
kkarasavvidis@gmail.com


http://troktiko.blogspot.com/2008/12/blog-post_742.html

και :


Καταγγελία ντροπή από δημοσιογράφο για την εφημερίδα της Γιάννας, τον "Ελεύθερο Τύπο"





"Όταν πριν από μερικές εβδομάδες, στις 7 Δεκεμβρίου του 2008, ο Ελεύθερος Τύπος δημοσίευε το άρθρο μου με τίτλο «Οι νέοι χρωστάνε», στο οποίο περιέγραφα τις απαράδεκτες τακτικές της πλειονότητας των εκδοτικών συγκροτημάτων και τη δυσκολία των νέων – δημοσιογράφων και μη – να τα βγάλουν πέρα, δεν περίμενα με τίποτα ότι η εφημερίδα που δέχτηκε να φιλοξενήσει ένα τέτοιο κείμενο θα μου φέρονταν με τον ίδιο – και ακόμη πιο αισχρό – τρόπο.

Η συμφωνία που είχα με τον Διευθυντή Σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου και την συντονίστρια έκδοσης του ΕΤ2 ήταν να παραδίδω δύο κείμενα το μήνα και να αμείβομαι με το ποσό των 600 ευρώ, ανεξαρτήτως ημερομηνίας δημοσίευσης. Δυστυχώς, δεν προλάβαμε καλά-καλά να κλείσουμε μήνα και...

προς μεγάλη μου έκπληξη, λίγο πριν κατατεθεί η αμοιβή στον λογαριασμό μου επικοινώνησαν μαζί μου από το γραφείο του Διευθυντή του Ελεύθερου Τύπου και ζήτησαν να επαναδιαπραγματευτούμε το ποσό αφού «τα χρήματα αυτά είναι πάρα πολλά και τόσα χρήματα δεν παίρνουν δημοσιογράφοι με 30 χρόνια προϋπηρεσία». «Με όλο το θάρρος και το σεβασμό» ήταν η απάντηση που τους έδωσα, «εμείς αυτή τη συμφωνία έχουμε κάνει. Και έχω ήδη παραδώσει το έργο που συμφωνήσαμε». Αφού μεσολάβησαν αρκετά τηλεφωνήματα και αφού με διαβεβαίωσαν ότι η εφημερίδα δεν πρόκειται να εκτεθεί και θα πάρω ό, τι είχαμε συμφωνήσει, αντιθέτως Χριστουγεννιάτικα βρισκόμουν πάλι στην ίδια κατάσταση: να διεκδικώ τα χρήματα τα οποία είχα δουλέψει… Σε επόμενη τηλεφωνική επικοινωνία μού ανακοίνωσαν ότι τελικά δεν θα πάρω όσα είχαμε συμφωνήσει, αλλά θα πληρωθώ 458 ευρώ – δηλαδή 141 ευρώ λιγότερα. Αφού εκφράζω με έντονο τρόπο τη δυσαρέσκειά μου και αρνούμαι να πληρωθώ ευρώ λιγότερο από αυτό που έχουμε συμφωνήσει, παραμονή Πρωτοχρονιάς το ποσό ανεβαίνει στα 534 ευρώ – δηλαδή τελικώς πληρώθηκα 66 ευρώ λιγότερα…

Έκτοτε, επί 2 σχεδόν εβδομάδες, προσπαθούσα να έρθω σε επικοινωνία με τη Διεύθυνση του Ελεύθερου Τύπου – δίχως αποτέλεσμα. Ήθελα, τώρα που έβλεπα τα πράγματα πιο ψύχραιμα και πιο αποστασιοποιημένα, να μάθω γιατί έγινε όλο αυτό. Γιατί ενώ ήμουν συνεπής σε αυτό που είχαμε συμφωνήσει, η εφημερίδα δεν τίμησε τη συμφωνία μας. Μήπως απλώς είχε γίνει κάποιο λάθος; Γιατί συμβαίνουν λάθη στις μεγάλες εταιρείες. Και, σκόπευε η εφημερίδα να επανορθώσει; Δυστυχώς όλες οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες.

Μία επιστολή μόνο έλαβα από την εφημερίδα, στις 12 Ιανουαρίου, στην οποία μου ανακοίνωναν πως η επίσημη απάντηση από το Διοικητικό Συμβούλιο ήταν ότι δεν μπορούμε να συνεργαζόμαστε με τις αμοιβές που είχαμε αρχικώς συμφωνήσει και με καλούσαν να συνεχίσουμε τη συνεργασία με επαναπροσδιορισμό της αμοιβής μου. Κανένας λόγος για τα χρήματα που μου έφαγαν…

Να συνεχίσουμε τη συνεργασία!

Δεν θα με πείραζε αν άλλαζαν τη συμφωνία – έστω και μετά από ένα μόλις μήνα. Ή μάλλον θα με δυσαρεστούσε. Αλλά θα το σεβόμουν. Όχι όμως αφού έχω παραδώσει το έργο που έχουμε συμφωνήσει εκ των υστέρων να αλλάζει μονομερώς η συμφωνία και να μου τρώνε χρήματα. Δεν είναι τόσο το ποσό, αλλά η ενέργεια αυτή καθεαυτή. Πόσο μάλλον όταν γίνεται από μία εφημερίδα που δημοσίευε άρθρο μου στο οποίο κατήγγειλα αντίστοιχες ενέργειες που γίνονται εις βάρος δημοσιογράφων. Ε, αυτό είναι ακόμα πιο αισχρό.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι τώρα, πια, θα είναι δύσκολο να με προσλάβει κάποιο συγκρότημα για να αρθρογραφώ στα έντυπά του. Και, σίγουρα, θα μου ήταν πιο βολικό να έκανα κι εγώ το κορόιδο, να έσκυβα το κεφάλι και παρόλ’ αυτά να συνέχιζα τη συνεργασία μου με την εφημερίδα από το να εργάζομαι ως σερβιτόρος – όπως τώρα. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί αλαζονικό, αλλά καμαρώνω για τη στάση μου. Κάνω αυτήν την καταγγελία γιατί το οφείλω πρώτα στον εαυτό μου και ύστερα στους αναγνώστες. Ίσως να είναι αυστηρό και άδικο αυτό που θα πω, αλλά έτσι νιώθω: πάντα θα τα βάζω με τους συναδέλφους που επιτρέπουν με την παθητικότητά τους αυτές τις ανήθικες συμπεριφορές και ύστερα με την εργοδοσία. Αν όλοι εμείς ανεχόμαστε τέτοιες χυδαίες πρακτικές, τότε μας αξίζουν – και ακόμα χειρότερες.

Κάποιοι φίλοι μού λένε να είμαι πιο διαλλακτικός. Είμαι. Ή τουλάχιστον σήμερα, πια, δεν θυμίζω σε τίποτα εκείνο το απόλυτο αγόρι που όταν πρωτοξεκινούσε ως δημοσιογράφος δεν έβαζε καθόλου νερό στο κρασί του. Αυτή η εικόνα μού φαίνεται πολύ μακρινή και θαρρώ πως οφείλονταν στην ανωριμότητά μου. Αλλά είναι άλλο πράγμα να είσαι διαλλακτικός κι είναι τελείως διαφορετικό να σκύβεις το κεφάλι. Σωστά;

Δεν είμαι χαζός, ξέρω ότι είναι δύσκολοι καιροί. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: πάντα έτσι δεν λέγαμε; Και σε καιρούς καλούς αυτό δεν ήταν πάντα το άλλοθί μας; Και γιατί όλα αυτά; Για να αγοράσουν 4-5 εκδότες άλλη μία Mercedes ο καθένας ή να χτίσουν από ένα εξοχικό ακόμα. Δε λέω, να τη χτίσουν τη βίλα. Αλλά να πάρουμε κι εμείς το μερίδιο που μας αναλογεί. Γιατί οι εκδοτικοί οργανισμοί δεν έγιναν εκδοτικοί οργανισμοί από μόνοι τους∙ ο καθένας από εμάς έχει συμβάλλει με τον δικό του τρόπο – άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο – στη δημιουργία και επιτυχία τους.

Θέλω ειλικρινά να ευχαριστήσω όλους τους αναγνώστες για τα δεκάδες e-mails που έλαβα και τους συναδέλφους για το ενδιαφέρον που έδειξαν. Και ακόμη περισσότερο θέλω να ευχαριστήσω τον Ελεύθερο Τύπο για ένα ακόμα μάθημα που πήρα".

Με εκτίμηση,
Κώστας Καρασαββίδης



troktiko:


Ότι ξέρει να γράφει είναι δεδομένο. Ότι ξέρει να είναι ασυμβίβαστος είναι και αυτό δεδομένο. Πάρτε τον κάποιο συγκρότημα. Ντροπή να έχει κάνει δύο καταγγελίες για συγκροτήματα και για αμοιβές που είναι αστείες. Και όσοι μέσα από τον Ε.Τ μας κάνατε επίθεση τι έχετε να πείτε για αυτή την αλήθεια; Θα απαντηθεί; Και ξέρετε ποιο είναι το ρίσκο για κάποιον που βάζει το όνομα του χωρίς να έχει πλάτες και να είναι όνομα.


http://troktiko.blogspot.com/2009/01/bl ... _6123.html

είχα γράψει που λές ένα κατεβατό, αλλά είπα οτι είναι περιττό να δικαιολογούμαι για όσα σου έκανε η γενιά μου, γιατί έχει δίκιο η Βίκυ, απόλυτο δίκιο, αν διάβαζες το κατεβατό μου, θα καταλάβαινες γιατί. Τελικά ντράπηκα να είμαι ειλικρινής όπως ήθελα, αλλά μάλλον κατάλαβες τί ήθελα να μοιραστώ.
Κάνε υπομονή φίλε μου, μην υποχωρείς όπως άλλοι (όπως εμείς), κι εμείς (οι άλλοι) θα επανέλθουμε στο διανοητικό και ψυχικό σφρίγος της νεότητάς μας κάποτε, όταν το μεδούλι μας σαπίσει απο τα δηλητήρια που μας ποτίζουν απο το πρωί μέχρι το βράδυ, όταν βαρεθούμε να ντρεπόμαστε, και να φοβόμαστε, και να ανησυχούμε για όλα όσα ανησυχούμε, καταλήγωντας τελικά να μην κάνουμε τίποτα γι'αυτά. Θα επανέλθουμε...

Απο μία 39χρονη γριά

Είναι τέτοιο το μέγεθος της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και της αθλιότητας που αν δεν γίνει επειγόντως κάτι, είναι πολύ πιθανόν να δοθεί τέλος με βίαιο τρόπο.

Σήμερα, όλο και περισσότερος κόσμος διαισθάνεται αυτό που περιγράφει στο βιβλίο της και η Μπάρμπαρα Ερενράιχ που αναφέρεις.

«…κάποια μέρα όλοι αυτοί θα απαυδήσουν για τη μη αναγνώριση της προσφοράς τους και θα απαιτήσουν να πληρωθούν όσο αξίζουν. Θα εκδηλωθεί ένας θυμός που θα οδηγήσει σε απεργίες και αναστάτωση. Αλλά δεν θα είναι το τέλος του κόσμου, και στην ουσία μετά όλοι θα ζήσουμε καλύτερα...»


(Μακάρι να έρθει σύντομα εκείνη η ημέρα και να είσαι από τους πρώτους που θα το χαρείς φίλε)

Καταλαβαίνω κάπως όλο το παραπάνω, λίγα έχω να πώ γιατί κρατιέμαι. Κ εγώ απο τότε που τελείωσε το λύκειο μου κ ποιό πρίν, έποιασα δουλειά σε έναν γνωστό ξεκινώντας απο 20 ευρώ χωρίς ασφάλιση φτάνοντας μέχρι τα 25.
Εγώ πάντως δεν βρέθηκα σε τόσο δύσκολη θέση γιατί είχα σπίτι κ έμενα κ μένω στους γονείς μου.
Είναι πολύ δύσκολο κ συνάμα άκαρδο αυτό που βιώνουν πολλοί σήμερα, εγώ προσωπικά θεωρώ οτι δεν έχω μέλλον, κ το ξέρω οτι δεν έχω γιατί έκανα την μλκ κ δεν σπούδασα κ άρχισα δουλειά απο μικρός.
Εγώ πιστεύω να κάνω κάτι να χωθώ πουθενά η να την κάνω για έξω, γιατί βλέπω οτι όχι μόνο εγώ αλλα κ οι περισσότεροι γνωστοί κ φίλοι είναι άνεργοι, όπως κ εγώ εδώ κ 3+ μήνες βασικά έχω χάσει τον λογαριασμό.

Όντως τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα κ ιδίως γι'αυτους που τα περνάνε. Έχουμε γίνει τριτοκοσμική χώρα πλέον, μας έχουν ξεφτιλίσει πλέον, για 25 ευρώ κάνεις τόσα κ βλέπεις οτι τα κάνεις κ κανένας δεν τα εκτιμάει ίσα ίσα σου λέει κ μλκ απο πάνω. Εκμετάλευση απο τους πάντες. Εγώ πάντως ξέρω οτι σε αυτήν την κατάσταση που βρίσκομαι να με συντηρεί ο πατέρας μου κ να μου πέρνει τσιγάρα κάθε μέρα, δεν ξέρω αλλά αρχίζεικ γυρίζει το κεφάλι, τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Συγκεκριμένα εγώ δεν χρωστάω, γιατί όπως είπα ποιό πάνω είχα σπίτι, αλλά ξέρω οτι στην πλειοψηφεία χρωστάνε πολλά άτομα κ στην ηλικία μου κ ποιό μεγάλοι, κ το ξέρω γιατί εμένα μου χρωστάνε 3 άτομα αυτή τη στιγμή, κ εγώ χρωστάω αλλά λίγα πράγματα.

Είναι δύσκολο να βρίσκεσαι σε τέτοια θέση γιατί μετά είσαι ευάλωτος σε πολλά, μπορεί να μην το αντέχεις όλο αυτό, κ μετά να φτάσεις να παίρνεις ναρκωτικά για να νιώθεις αισθηματικά νεκρός.

Μπορεί να σε βοηθήσει να γίνεις κ ποιό δυνατός, δεν ξέρω πραγματικά.

Εγώ αυτό που ξέρω είναι οτι πλέον οι καιροί έχουν αλάξει, παλιά έβλεπα άτομα να κάνουν χρήση κάναβής, κ σήμερα βλέπω νέα άτομα εντελώς άσχετα να κάνουν χρήση Ηρωίνης για να μην νιώθουν, παιδιά νέα που βλέπεις οτι δεν έχουν σχέση, πλέον είναι τόσο φθηνή η ηρωίνη 10 ευρώ κ φτιάχνεσαι, εχω δεί κ μαθαίνω για αρκετά παιδιά που είναι εντελώς άσχετα να κάνουν χρήση Ηρωίνης αρχικά πάντα απο την μύτη σαν την κόκα, βασικά έχω πάθει πλάκα γιατί με το που ακούω τέτοιο πράγμα σφίγγει η καρδιά μου.

Τι να πώ θα φτάσουν πλέον οι νέοι να την πίνουν για να μην την ακούνε απο το κράτος κ την κοινωνία.

Ειναι τραγικο οταν ακουω κοσμο να παραπονιεται.Για μισθους,πολιτικη,επιπεδο ζωης κτλ κτλ.
Και ειναι οι ιδιοι που καθε φορα θα πανε να ψηφισουν ετσι αλογιστα,χωρις να απαιτησουν πραγματικα τιποτα μονο και μονο γιατι το Β κομμα μπορει να φαει λιγοτερα απο το Α.
Ειναι οι ιδιοι που οταν σπουδαζουν οργανωνονται σε παραταξεις μπας και περασουν κανα μαθημα,μπας και παρουν κανα βαθμο ακομα μπας και βγαλουν κανα φραγκο.
Ειναι οι ιδιοι που δε τους νοιαζει τιποτα περα απο τον εαυτουλη τους.Ωχ μωρε τωρα τι με νοιαζει εμενα...
Ειναι οι ιδιοι που βλεπουν ολα τα παραπανω να γινονται και δεν κανουν απολυτως τιποτα.
Ειναι οι ιδιοι που η μονη τους εγνοια ειναι πως θα χωθουν στο δημοσιο ωστε να τα παιρνουν και να μην κανουν τιποτα.
Ειναι οι ιδιοι που ενω εχουν απαιτησεις, περιμενουν απλα να τους ερθουν ολα απο τον ουρανο.
Φακ οφ στη τελικη.
Ας αλλαξουμε πρωτα τη νοοτροπια,το μυαλο(χεχ) που κουβαλαμε και μετα θα αλλαξουν και τα υπολοιπα.Ας ξεκολλησουμε απο αυτα που μαθαμε απο τους γονεις μας.
Και στη τελικη,οσοι προσπαθουν να αλλαξουν κατι και δε μπορουν γιατι πολυ απλα δε βρισκουν ανταποκριση(και δε μιλω στους οποιουσδηποτε απο πανω,αλλα ουτε καν σε ατομα που βρισκονται στην ιδια θεση με αυτους),ας εξαφανιστουν.Ας ρισκαρουν και ας φυγουν εξω.Ειναι ρισκο ναι.Και δυσκολο επισης.Αλλα αν αξιζεις δε προκειται να πας χαμενος.Τουλαχιστον,θα ανταμοιφθεις με αυτο που αξιζεις.Ετσι πρεπει να ειναι αλλωστε.
Και για οσους λενε αυτη ειναι η ευκολη λυση και ας κατσεις εδω να αλλαξεις τα πραγματα...Χεχ,ουτε ευκολο ειναι και ουτε προκειται να αλλαξω τιποτα.Δε θελω να προσφερω τιποτα πια σε ενα κρατος που τοσα χρονια δεν εκανε τιποτα απολυτως για μενα.Και αυτο το ιδιο κρατος με αναγκασε να φυγω.
Αυτα τα ολιγα..

Καλά εγώ επειδή δεν μασάω να είμαι ειλικρινής, θα τα πω:
Λοιπόν διάβασα αυτό το άρθρο και μόλις πριν 5 λεπτά μετρούσα τα χρηματά μου. Έχουμε και λέμε:
Όλη η καβάτζα που είχα καταφέρει να βάλω στην άκρη, χάθηκε, έκανε φτερά. Υποτίθεται οτι είχα βάλει και κάτι λίγα χρήματα στην άκρη ώστε κάποια στιγμή να μαζέψω κι'άλλα για να πάω Ιταλία. Εξαφανίστηκαν. Θα έβγαζα και τον Φλεβάρη υποτίθεται.
Που κατέληξα σήμερα: Οτι έχω 160 ευρώ. Και με αυτά: Πρέπει να πληρώσω τον οδοντίατρο, πρέπει να πληρώσω τα γαλλικά και πρέπει να φάω μέχρι τέλος του μήνα. Και υπόψην: Δεν έκανα άσκοπες αγορές, το ψηγείο μου είναι άδειο, δεν αγόρασα τίποτα στις εκπτώσεις και φυσικά, άντε να έχω παει 2 φορές για καφέ αφού συνήθως πίνω στο σπίτι.
Και μην μου πει κανείς "Τράβα βρες δουλειά" γιατι 1) δεν ήταν επιλογή μου να φύγω απο την προηγούμενη δουλειά, 2) Είναι περίοδος εξεταστικής οπότε συγκεντρώνομαι εκεί και 3) θα έχω απάντηση απο δουλειά Μάρτιο.
Αυτά κυρίες και κύριοι!

υ.γ: Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί με το θέμα της καβάτζας, είναι οτι μάλλον θα βάλω χέρι σε μια μικρή καβάτζα για την οποία είμαι πολύ περήφανος: Εδώ και έναν χρόνο βάζω σε ένα κουτί τα πολύ ψιλά και έχω μαζέψει το σεβαστότατο ποσό των 85 ευρώ.

Πριγκηψ Ισταρ έγραψε:Ειναι τραγικο οταν ακουω κοσμο να παραπονιεται.Για μισθους,πολιτικη,επιπεδο ζωης κτλ κτλ.

Το να μη παραπονιέται κανείς δεν θα ήταν πιο τραγικό;

Επειδή όμως σε διαβάζω ανάμεσα στις γραμμές, καταλαβαίνω το πνεύμα σου και την δικαιολογημένη αγανάκτησή σου. Δεν νομίζω πως η φυγή είναι λύση. Την κατανοώ σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά προσωπικά δεν τη συνιστώ σε κανέναν. Άλλωστε μη ξεχνάς πως τα πράγματα αλλάζουν και στο εξωτερικό όσο αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις αμοιβές. Η διεθνής κρίση είναι πλέον μια πραγματικότητα και τα μηνύματα που έρχονται είναι ανησυχητικά.


(Το τραγικό είναι πως η Ελλάδα τρώει ακόμα τα παιδιά της)

Υπαρχει τεραστια διαφορα ομως μεταξυ παραπονου και αλλαγης(ειτε νοοτροπιας ειτε καταστασεων).Το παραπονο ειναι το πρωτο βημα.Το πρωτο βημα ομως δε μπορει να κρατα για παντα.

Εδω που ειμαι τουλαχιστον και στον τομεα που εργαζομαι δε βλεπω καμμια μα καμμια αλλαγη ουτε στις σχεσεις ουτε στις αμοιβες.Απο κει και περα,οχι δεν ειναι ευκολο να φυγεις.Δεν ειναι ευκολο να παρατησεις τα παντα στην Ελλαδα και να πας καπου που εισαι μονος σου διχως καμμια ευκολια και καμμια στηριξη απο μαμαδες και μπαμπαδες.Μαλλον,πιο ευκολο ειναι απο την αποψη πως σε αντιμετωπιζουνε περισσοτερο σαν ανθρωπο.
Και οχι,δεν ειχα καμμια ορεξη να φυγω βεβαια.Αλλα απο τη στιγμη που θα δουλευα 12 μερες την ημερα πιθανα σε χαλια συνθηκες εργασιες και θα επαιρνα ενα ξεροκομματο,τοτε αντιο σας.Κι αυτο γιατι εγω(η ο οποιοσδηποτε) θελω να κανω πραγματα,θελω να εξελιχθω σε αυτο που αγαπω,να γινω καλυτερος,να μαθω,να μου δειξουν για να μαθω αλλα φυσικα κανενας δε το αναγνωριζει αυτο και ουτε τον ενδιαφερει βεβαια.Που ειναι απολυτως λογικο απο τη στιγμη που δεν υπαρχει ουτε αναπτυξη στην Ελλαδα(αρα ανταγωνισμος) αλλα και ουτε θα τον πειραξει να με διωξει γιατι θα βρει αλλο κοροιδο να δουλευει και μαλιστα με λιγοτερα χρηματα.

Γι'αυτο και εχε γεια,και ας βοηθησω ενα αλλο κρατος που θα με βοηθαει κι αυτο.Οτι δινεις παιρνεις.

Σε αυτό πόυ λές οτι είναι τραγικό να παραπονιούνται αυτοί που τους ψηφίζουν είναι λογικό, εγώ ο κερατάς που το έριξα σε κόμμα άσχετο για να μην το ρίξω στα δύο κόμματα που κυριαρχούν, κ τα τραβάω όλα δαύτα δεν πρέπει να παραπονιέμε, όπως κάλιστα κ πολλά ακόμα παιδιά??> Δηλαδή τι να γίνει να σκάσουμε?

Πολλά και ενδιαφέροντα διαβάζω εδώ μέσα. Θα συμφωνήσω με τον Πρίγκηπα Ιστάρ γιατί κι εγώ έχω βλαστημήσει πολλές φορές την ώρα και την στιγμή που γύρισα από την Αγγλία. A propo σύμφωνα με ένα δημοσίευμα που διάβασα σήμερα το καλύτερο μέρος για να βρίσκεται κανείς και το οποίο δεν θα επηρεαστεί από την κρίση είναι η Νέα Ζηλανδία.

Διαβάζω τον Acid που λέει ότι θεωρεί βλακεία το ότι δεν σπούδασε. Δεν θα διαβάσετε ποτέ από μένα ότι είναι μια μεγάλη βλακεία κανείς να σπουδάζει σε σχολές χρεωκοπημένες, που δεν παράγουν επιστήμονες κ.λπ. Η πανεπιστημιακή μόρφωση ήταν ένα αγαθό που επιζητούσα πάντοτε και είμαι χαρούμενος που το πέτυχα. Όμως πήγα σε ένα πανεπιστήμιο που το ευχαριστήθηκα βρε αδερφέ, δεν αναγκάστηκα να γίνω τσιράκι κανενός καθηγητή ούτε να ψηφίζω παρατάξεις που διοργανώνουν τις καλύτερες εκδρομές και τα καλύτερα πάρτυ. Δεν επηρεάστηκα ποτέ από καταλήψεις και είχα μία βιβλιοθήκη στη διάθεσή μου που είχε ότι τραβάει η όρεξή μου για να μορφωθώ. Πιστεύω ότι κάτι κατάφερα. Δυστυχώς όμως αν είχα μείνει στην Ελλάδα θα είχα αρπάξει "φοιτητίτιδα". Δυστυχώς από αυτό πάσχουν πολλοί. Δεν έχουν έρωτα με αυτό που κάνουν, που σπουδάζουν και είναι φυσικό επόμενο να μεγενθύνονται τα αδιέξοδά τους. Οπότε προκύπτει ένα σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής συμπεριφοράς. Παράλληλα χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους στις υπηρεσίες. Γιατί κανείς να μην πάει να γίνει υδραυλικός, ηλεκτρολόγος κ.λπ. μιας και απ' ότι φαίνεται τα συγκεκριμένα επαγγέλματα έχουν αρκετή ζήτηση; Γιατί να πάει να σπουδάσει στο ΤΕΙ ανθοκομίας στο μεσολόγγι; Τα αδιέξοδα λοιπόν τα δημιουργούμε εν μέρει και μόνοι μας.

Κι εμένα μου σφίγγεται η καρδιά μου όταν διαβάζω ότι νέοι άνθρωποι πέφτουν στην πρέζα λόγω τέτοιων προβλημάτων. Δεν είναι δυνατόν να πετάς τη ζωή σου στον κάλαθο των αχρήστων επειδή δεν βρίσκεις δουλειά. Κανείς δεν πρέπει να τα παρατάει. Είμαι 32 και δουλεύω πολύ αλλά μου αρέσει. Πολλά χρήματα δεν βγάζω αλλά τουλάχιστον κάνω αυτό με το οποίο έχω έρωτα. Εφόσον μπορώ εγώ (κι ο κάθε "εγώ") πιστεύω ότι μπορούν όλοι. Αρκεί να δούμε τη ζωή με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

έχω και ένα άλλο ελάττωμα, προσδοκώ να αλλάξω τα πράγματα γύρω μου, όσο ουτοπικό και αν φαίνεται. Υποστηρίζω τις γενναίες αλλαγές και το "ξεκόλλημα" από αυτά που μας ταλανίζουν χρόνια τώρα και τα περιέγραψε πολύ καλά ο Ιστάρ. Μόνο αν τα αλλάξουμε θα μπορέσουμε να πούμε ότι κάτι γίνεται και τα προβλήματα δεν θα διαιωνίζονται και τα αδιέξοδα δεν θα μεγενθύνονται. Έργα όμως χρειάζονται και όχι μόνο γκρίνια και μεμψιμοιρία.

Acid{RFE} έγραψε:Σε αυτό πόυ λές οτι είναι τραγικό να παραπονιούνται αυτοί που τους ψηφίζουν είναι λογικό, εγώ ο κερατάς που το έριξα σε κόμμα άσχετο για να μην το ρίξω στα δύο κόμματα που κυριαρχούν, κ τα τραβάω όλα δαύτα δεν πρέπει να παραπονιέμε, όπως κάλιστα κ πολλά ακόμα παιδιά??> Δηλαδή τι να γίνει να σκάσουμε?

Δεν ειπα οτι πρεπει να σκασουμε..Απλα καποια στιγμη πρεπει να περασει το σταδιο του παραπονου.Πρεπει να γινει ενα βημα μπροστα.Και για τη ψηφο που λες,παλι στα μεγαλα κομματα πηγε.Το τι θα βγει απο μια ψηφοφορια,ειναι το τελευταιο βημα εφοσον βεβαια συνεχιζει να υπαρχει αυτο το πολιτικο συστημα.
Τωρα το πως θα αλλαξει κατι,δε ξερω να απαντησω.Αλλωστε ολοι προβληματα βρισκουν,κανενας δε δινει λυσεις.

Τουλαχιστον εδωσα λυση στον εαυτο μου και απ'οτι φαινεται κερδιζω εδαφος και βοηθαω ακομα σε καποια πραγματα.
Εφυγα απο το σπιτι μου,πηγα σπουδασα,ανεξαρτητος απο τους δικους μου ως ενα σημειο.Οι σχολη μου αισχρη σε θεματα υποδομων,καθηγητων σε ενα μεγαλο βαθμο,κομματικοποιηση παντου..Παρ'ολα αυτα εκανα κατι που αγαπουσα και καταφερα με παρα πολλους κοπους να μαθω πραγματα.Να βοηθησω συμφοιτητες μου που το αγαπουσαν αλλα ειχαν απογοητευτει.Να με βοηθησουν και αυτοι.Μαζι να οργανωνουμε ανεπισημα "ερευνητικα προγραμματα" πανω στο αντικειμενο μας.ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ απο τον καθενα.Προβληματα υπηρχαν πολλα,παρ'ολα αυτα αρχισαν να ασχολουνται και καποιοι καθηγητες μ'αυτο,αρχισαν να αποκτουν και αυτοι ενδιαφερον,να μας μαθαινουν καποια πραγματα,να μη μας βλεπουν σαν αγγαρεια.Και τα πραγματα εγιναν καπως καλυτερα.Παραλληλα,με διαφορες δικες πρωτοβουλιες και κινησεις μειωθηκε η επιρροη κομματοσκυλων στη σχολη μου.Οταν εφυγα την αφησα σε καλυτερη κατασταση απ'οτι τη βρηκα.Και υπαρχουν παιδια αλλα και Καθηγητες που συνεχιζουν να προσπαθουν.

Αυτο ειναι το προσωπικο παραδειγμα της λυσης που προτεινω..Και δεν εχω αναφερει ουτε μια φορα τη λεξη παραπονο...

Bίτο... (κατά φόρουμ Πρίγκηπα...) λες

Ειναι τραγικο οταν ακουω κοσμο να παραπονιεται.Για μισθους,πολιτικη,επιπεδο ζωης κτλ κτλ.

Νομίζω ότι πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τη δικαιολογημένη οργή και την προσπάθεια αντίδρασης, από το παράπονο-κλάψα. Υπάρχει ειδοποιός διαφορά. Για μένα, η καταγγελία του Κώστα, υπάγεται στην πρώτη κατηγορία.

Ειναι οι ιδιοι που βλεπουν ολα τα παραπανω να γινονται και δεν κανουν απολυτως τιποτα.

Θα έλεγα "καλά τα λες", αν κατέθετες και μια πρόταση εδώ για το τι ΜΠΟΡΟΥΝ να κάνουν και δεν το κάνουν.

Ειναι οι ιδιοι που ενω εχουν απαιτησεις, περιμενουν απλα να τους ερθουν ολα απο τον ουρανο.
Φακ οφ στη τελικη.

Όχι, δεν είναι πάντα οι ίδιοι. Υπάρχουν κι αυτοί που αγωνίζονται έντιμα, φιλότιμα και ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ δεν κλέβουν, ούτε εκπορνεύονται, ούτε καταριούνται θεούς και δαίμονες πίνοντας αραχτοί φραπεδιά σε μια καφετέρια ως αργόσχολοι. Υπάρχουν δηλαδή και αυτοί που δικαίως αγανακτούν, βλέποντας ότι συντρίβονται τα όνειρα, οι φιλοδοξίες και η διάθεσή τους για δουλειά (όχι αρπαχτή) κάτω από τη συνθλιπτική πρέσσα ενός απάνθρωπου συστήματος.

Είναι εύκολο να τσουβαλιάζουμε δε λέω... Αλλά δεν είναι ούτε δόκιμο ούτε έξυπνο και σίγουρα δεν είναι γόνιμο γιατί ενώ καταγγέλεις τον "αυτισμό" με τη μορφη του "κοιτάω την πάρτη μου", με την ίδια ανάσα επιδεικνύεις και ο ίδιος μ'αυτές τις προσεγγίσεις τον δικό σου ιδιάζοντα αυτισμό, στην αδυναμία σου να δεις έστω για μια στιγμή μέσα από τα μάτια αυτού που ταλανίζεται.

Είναι επίσης εύκολο να επικρίνουμε εξ αποστάσεως και μέσα από την ασφάλεια και τη βολή της δικής μας "άνετης" διαβίωσης.

Εδω που ειμαι τουλαχιστον και στον τομεα που εργαζομαι δε βλεπω καμμια μα καμμια αλλαγη ουτε στις σχεσεις ουτε στις αμοιβες.

Μη βιάζεσαι, θα δεις. Αυτό στο υπογράφω με αίμα.
Και πάλι με χρόνια με καιρούς, εδώ θα'μαστε πάλι να το ξανασυζητήσουμε.




Γιώργο κατά φόρουμ Acid{RFE}

Εγώ πάντως δεν βρέθηκα σε τόσο δύσκολη θέση γιατί είχα σπίτι κ έμενα κ μένω στους γονείς μου.

Αν όμως δεν έμενες;
Ο Κώστας θέλησε να κόψει αυτόν τον ομφάλιο λώρο (και σωστά έπραξε) και επιμένει να αγωνίζεται για να ζει μόνος, αυτεξούσιος, αυτάρκης και να χαράξει τη δική του ξέχωρη πορεία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αποκόβεται απ'τους γονείς. Για τη δική μου γενιά (για μένα την ίδια) αυτό ήταν αυτονόητο και υλοποιήσιμο απ'το '70 ως το 86-88 τουλάχιστον- μετά άρχισαν τα στριμόκωλα και η κατηφόρα.
Και η κατηφόρα ήταν αργή, σταδιακή, στην αρχή δεν την αντιλαμβανόμασταν καν, αλλά όσο περνανε οι δεκαετίες, τόσο γιγαντώνεται, φτάνοντας πλέον στο σημείο που δεν μπορείς παρά να το δεις, να το διαπιστώσεις, να αρχίσεις ν'αντιδράς...και συχνά άτσαλα, μέσα στην ανημπόρια που σε κάνει να νιώθεις η π**τάνα η μέγκενη που σε εγκλωβίζει σ'ένα σαθρό σύστημα.




Απόμακρέ μου λες...

Είναι τέτοιο το μέγεθος της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και της αθλιότητας που αν δεν γίνει επειγόντως κάτι, είναι πολύ πιθανόν να δοθεί τέλος με βίαιο τρόπο.

Και πόσο δίκιο έχεις! Ήδη τα έντονα σημάδια είναι ορατά... Αυτοκτονίες, ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, απόγνωση σε πολλά επίπεδα του κοινωνικού ιστού...



Πέγκι μου...ΦρουΦρούκα μου

Απο μία 39χρονη γριά

Αν ήταν γεμάτος ο κόσμος μας από τέτοιες "γριές" μάνα μου, οι νέοι θα φάνταζαν ραμόλια παλιόγεροι που πορεύονται άδοξα και ανούσια.



Σελάκο...

Σε σένα ένα εικονίδιο αρκεί και εκφράζει αυτά που ξέρω ότι καταλαβαίνεις...


Να'στε καλά όλοι για τις καταθέσεις σας.
Κάποιες με άγγιξαν ως καταθέσεις από καρδιάς.

Η οργη καλο θα ηταν να διοχετευεται με αλλους τροπους και οχι μονιμως με παραπονο.

Είναι εύκολο να τσουβαλιάζουμε δε λέω... Αλλά δεν είναι ούτε δόκιμο ούτε έξυπνο και σίγουρα δεν είναι γόνιμο γιατί ενώ καταγγέλεις τον "αυτισμό" με τη μορφη του "κοιτάω την πάρτη μου", με την ίδια ανάσα επιδεικνύεις και ο ίδιος μ'αυτές τις προσεγγίσεις τον δικό σου ιδιάζοντα αυτισμό, στην αδυναμία σου να δεις έστω για μια στιγμή μέσα από τα μάτια αυτού που ταλανίζεται.

Είναι επίσης εύκολο να επικρίνουμε εξ αποστάσεως και μέσα από την ασφάλεια και τη βολή της δικής μας "άνετης" διαβίωσης.

Χμ..Ανετη διαβιωση ακουω..Ναι πλεον ζω ανετα.Αλλα εχω δει μεσα απο τετοια ματια αν εξαιρεσεις τα χρονια που ζουσα με τους δικους μου,που δε θελω να τα συζητω οσο δυσκολα και αν ηταν,γιατι νιωθω οτι προσβαλλω τους δικου μου και τις προσπαθειες τους,5 ολοκληρα χρονια.5 χρονια να προσπαθω να σπουδασω.Να προσπαθω να μαθω μεσα και εξω απο το ΤΕΙ και παραλληλα να συντηρω και τον εαυτο μου γιατι οι δικοι μου δεν ειχαν τη δυνατοτητα να μου προσφερουν καμμια στηριξη.Και ομως,τα καταφερα.Και οχι μονο τελειωσα με κατι που ηθελα αλλα οπως αναφερω καταφεραμε και αλλαξαμε καποια πραγματα στη μικρη κοινωνια της σχολης μου χωρις ουτε ενα παραπονο.Ολη οργη διοχετευοταν εκει.Και αναφερω πως αυτη ειναι η λυση μου.Τροποι υπαρχουν πολλοι.Ο καθενας μπορει να διαλεξει και να βρει το δικο του.Αλλα αντι να σκεφθει και να ενεργησει προτιμα να γκρινιαζει...Και εγινε η βροχη χαλαζι δε πειραζει δε πειραζει...

Λοιπόν είμαι στην φάση που κατανοώ την θέση και την 'καταγγελία' όλων...αλλά δεν βλέπεις πρίγκηπα οτι γίνεσαι υπεροπτης με άδικο τρόπο, μόνο και μόνο επειδή βρήκες την λύση που ήταν ιδανική για ΣΕΝΑ και δούλεψε???
Κι εγώ ξέρω ανθρώπους που έφυγαν έξω, και δεν ευτύχισαν...δούλεψε για σένα, όχι γι'αυτούς. Και προφανώς δεν είχες παιδιά όταν πήρες την απόφαση...δεν είναι οτι φοβάσαι μην αφήσεις πίσω την καβάτζα των γονιών (που αυτό είναι λίγο προσβλητικό, δηλαδή όλοι μας καβάτζες έχουμε και ψαχνόμαστε;) μερικοί δεν θέλουμε ν'αφήσουμε πίσω τους γονείς μας ΜΟΝΟΥΣ ΝΑ ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΙ, ειδικά όσο γερνάνε, άλλοι έχουμε και παιδιά που προσωπικα΄προτιμώ να μεγαλώσω στην παλιοελλάδα που τρώει τα παιδιά της παρά οπουδήποτε αλλού!
Αυτό που λέω είναι... θέλει σεβασμό και ο αγανακτισμένος... και σίγουρα δεν θέλει τσουβάλιασμα...δεν μπορείς να ξέρεις τί έχει περάσει ή περνάει ο καθένας...υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν μία ζωή και μία ζωή έχουν προβλήματα που δεν τα προκάλεσαν οι ίδιοι... αποδέξου οτι δεν είμαστε πάντα κυρίαρχοι της μοίρας μας ΔΥΣΤΥΧΩΣ! Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δράμα...όταν το καταλάβουμε, τότε ίσως μπορέσουμε να παλέψουμε γι'αυτά ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ και να αποδεχτούμε ΑΥΤΑ ΠΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ Ν'ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ (που λέει κι ο όρκος των αλκοολικών...κάτι ξέρουν αυτοί)

Α ρε Πέγκι μεγάλη!

Σειρά μου να πω: Πώς αντέξαμε χωρίς εσένα τόσον καιρό ωρήηηηηηηηηηη?

Απ'οτι ειδες μιλησα για το πως μπορει να αλλαξει ο καθενας πραγματα που δε του αρεσουν χωρις να βασιζεται σε Καποιους.Μιλησα για συλλογικες προσπαθειες και λυσεις που φερνουν αποτελεσματα.Μιλησα για το οτι καιρος ειναι να σταματησουν τα παραπονα ΜΑΣ και να περασουμε στη δραση,ο καθενας με το τροπο του.
Μιλησα για το οτι καλο θα ηταν ο καθενας στη ζωη του να κανει αυτο που αγαπα πραγματικα.Με τις επιτυχιες και τις αποτυχιες του.
Συγγνωμη κιολας,αλλα οσα χρονια καταλαβαινω τι γινεται γυρω μου βλεπω ακριβως μα ακριβως τα ιδια πραγματα.Ολοι μια ζωη αγανακτισμενοι ειμαστε.Μα κανενας μας δε κανει τιποτα,οχι για τους γυρω του αλλα ουτε για τον ιδιο του τον εαυτο.Δε κοιτα ο ιδιος να αλλαξει,να εξελιχθει...Αν το να μην ανεχομαι μια τετοια κατασταση που στη τελικη κανενα δεν τον νοιαζει να την αλλαξει,να ξεκουνηθει απο τη θεσουλα του τοτε ναι ειμαι υπεροπτης.
Οσο για το θεμα το εξωτερικου,ναι το ανεφερα σαν λυση που πετυχε σε μενα.Και ισως πετυχει και σε αλλους.Και πιθανα να αποτυχει και για μενα.Παρολα αυτα θα ξερω οτι κυνηγησα σαν μανιασμενος αυτο που αγαπουσα.Μπορει να αποτυχω,αλλα τουλαχιστον θα το κυνηγησω.Δε μου φαινεται υπεροπτικο αυτο..

Μα δεν είναι οτι δεν συμφωνώ μ'αυτά που λές. ασφαλώς και υπάρχουν οι 'επαγγελματίες' παραπονιάρηδες, που δεν δρούν, δεν κουνάνε δαχτυλάκι. Θεωρώ τον εαυτό μου σε μεγάλο βαθμό τέτοια, γιατί νιώθω πως δεν έχω κάνει ΑΡΚΕΤΑ, για τους άλλους, γιατί για μένα πάντα πάλευα, για μένα και τους δικούς μου ανθρώπους.
Απλά ένιωσα πως βλέπεις ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ γύρω σου, κάτι που δεν ισχύει...και πάλι, μπορεί να κυνηγήσει καποιος αυτό που θέλει στην Ελλάδα. Επιτέλους δεν κατοικοεδρεύουν τα όνειρα όλων των Ελλήνων στο εξωτερικό! Εγώ το μόνο που ήθελα πάντα είναι να μπορώ να γράφω! Το κάνω εδώ, το κάνω παντού, στα ελληνικά γράφω, το πάλεψα τόσα χρόνια, δεν υπέκυψα στην απόρριψη, πίστεψα σ'εμένα, και ήρθε η ανταμοιβή. Κάποιος άλλος θέλει να προσφέρει, αυτό είναι το όνειρό του, μέσα απο την ιατρική ξέρω γώ...η προσφορά έχει πολλά πρόσωπα...γνώρισα το καλοκαίρι έναν γιατρό, που έκανε μεγάλη καριέρα στην αθήνα σε μεγάλο νοσοκομείο με λεφτά και τα σχετικά, και κάποια στιγμή είπε, δεν είναι αυτο που ονειρευόμουν...έφυγε με την οικογένεια γαι Ερέτρεια...παίρνει ένα μισθουλάκο της πλάκας, και είναι πανευτυχής...απο τους περισσότερους ασθενείς του δεν παίρνει καν λεφτά...και είναι πανευτυχής... τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάει δίπ΄λα στην θάλασσα με την κόρη του, ακόμα και τον χειμώνα και είναι πανευτυχής...
είμαι υπέρ του να κυνηγάς το όνειρό σου....μερικές φορές όμως δεν ξέρεις ποιό είναι, μέχρι να ζήσεις αυτό που νόμιζες πως ονειρευόσουν...κι άλλες φορές δεν είναι εκεί που νομίζεις...σίγουρα πάντως τα όνειρα σπανίως έχουν χώρα καταγωγής ή χώρα προορισμού, συνήθως βρίσκονται μέσα μας.
Τέλος πάντων, μακάρι όλοι να έβρισκαν την λύση, μακάρι να έβρισκα κι εγώ την λύση για όλους τους υπόλοιπους. προς το παρόν παραπονιέμαι κι αγωνίζομαι γι'αυτό που αντέχω ν'αγωνίζομαι...την οικογένειά μου και σπανίως πιά τους υπόλοιπους...ελπίζω να γίνω καλύτερη στο μέλλον, αν και πολύ αμφιβάλλω...

Ας γινω πιο συγκεκριμενος.Ο τομεας μου ειναι η τεχνολογια λογισμικου.Αυτο αγαπω,αυτο κανω.Να αναπτυσω εφαρμογες.Και για μενα προσωπικα δεν υπηρχε ασπρη μερα στην Ελλαδα.Και ας αφησουμε τα χρηματα στην ακρη,πες οτι ζουσα με αερα.Μιλαω για την εξελιξη.Για την δυνατοτητα να σου μαθουν νεα πραγματα.Για το παθος σου να μαθεις νεα πραγματα που καποιος θα τα αναγνωρισει και θα σου δωσει τη δυνανοτητα να τα εφαρμοσεις.Γι'αυτο μιλαω.Αρα ποια ηταν η μονη λυση;Θανο,φυγε.Και μακαρι να ηταν μονο ο Θανος..Ειναι και χιλιαδες αλλα παιδια που θα κανουν το ιδιο ακριβως.Γιατι δεν εχει τιποτα να τους προσφερει ο τοπος που μεγαλωσαν.Δε μπορει να τους ανταποδωσει ολα οσα θελουν να κανουν.Γιατι δε μπορει να τους βοηθησει να γινουν καλυτεροι.
Στην εταιρια που δουλευω,ειμαστε 17 Ελληνες.17 ατομα σαν κι εμενα,στην ιδια ηλικια που εφυγαν.Οχι γιατι ηταν μια επιλογη αλλα γιατι ηταν η μονη λυση.Γιατι κανεις δε τους εδινε σημασια.Τουλαχιστον,πλεον ειναι ευτυχεις.
Οσο το κρατος και γενικοτερα η ελληνικη κοινωνια δε θα δινει δραχμη(η cent!!)για αυτα τα παιδια,αλλο τοσο δε θα δινουν και αυτα γι'αυτην..

Πρίγκηψ Ιστάρ έγραψε:Απ'οτι ειδες μιλησα για το πως μπορει να αλλαξει ο καθενας πραγματα που δε του αρεσουν χωρις να βασιζεται σε Καποιους.

Δεν είναι πρακτικά εφικτό αυτο΄μάτια μου εκτός αν κερδίσεις το λαχείο. Υπάρχει αλληλοεξάρτηση στον κοινωνικό ιστό, και δη στα επαγγελματικά πεδία. Δεν λέω τίποτα βαρύγδουπο ή πρωτάκουστο. Είναι κοινή λογική για όλους αυτό και δεδομένο!

Μιλησα για συλλογικες προσπαθειες και λυσεις που φερνουν αποτελεσματα.

Ναι κι εγώ μιλάω για ΕΝΟΤΗΤΑ στα πράγματα που μας ταλανίζουν και μας πονάνε όλους από κοινού, αλλά μάλλον ουτοπικά το παροτρύνω. Γιατί εκτός του ότι το σύστημα, οι κυβερνήσεις και τα μεγάλα συμφέροντα παίζουν με κύριο άσο στο μανίκι τους τη διασπορά διχογνωμιών και δημιουργία συγκρούσεων μεταξύ μας για το "διαίρει και βασίλευε" που τους βολεύει μια χαρά, είμαστε κι εμείς μαλάκες που τσιμπάμε σαν τους χάνους, ΕΝΔΙΔΟΥΜΕ σ'αυτή την πουστιά και τρωγόμαστε μεταξύ μας σε σαν γαϊδούρια, μόνο που είμαστε στους δικούς μας αχυρώνες κι όχι σε ξένους!

Μιλησα για το οτι καιρος ειναι να σταματησουν τα παραπονα ΜΑΣ και να περασουμε στη δραση,ο καθενας με το τροπο του.

Κι αυτό στα λόγια ακούγεται καλό, αλλά είναι δύσκολο να σταματήσουν ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ (όχι παράπονά) μας, όταν παίζουν συχνά χαωτικά σενάρια και είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να δει κανείς. Από πού να ξεκινήσει δηλαδή τη "δράση" ο ήδη τσακισμένος από πολλές πάντες;

Μιλησα για το οτι καλο θα ηταν ο καθενας στη ζωη του να κανει αυτο που αγαπα πραγματικα.Με τις επιτυχιες και τις αποτυχιες του.

Μαζί σου, αλλά όταν τα αλλεπάλληλα χτυπήματα κατατροπώνουν το πνεύμα και σου στερούν το όνειρο, αρχίζει αυτό να φαντάζει απρόσιτο.

Συγγνωμη κιολας,αλλα οσα χρονια καταλαβαινω τι γινεται γυρω μου βλεπω ακριβως μα ακριβως τα ιδια πραγματα.

Συγνώμη κι όλας που θα το πω - χωρίς να θέλω να το παίξω μεγαλύτερη ή/και σοφότερη αλλά αυτά τα χρόνια απλά δεν είναι αρκετά.

Ολοι μια ζωη αγανακτισμενοι ειμαστε.Μα κανενας μας δε κανει τιποτα,οχι για τους γυρω του αλλα ουτε για τον ιδιο του τον εαυτο.Δε κοιτα ο ιδιος να αλλαξει,να εξελιχθει...

Σοβαρά; Να στο καταρρίψω αυτό στο φτερό? Λοιπόν πλησιάζω αισίως τα 50. Δουλεύω από 18 χρονών κοριτσάκι. (μέτρα πόσα χρόνια). Τα τελευταία 23, στο μεταφραστικό που έφτασε στην παρακμή του να μου δίνει ψίχουλα για δουλειά που αξίζει το βάρος της (τους υπότιτλούς της) σε χρυσό! Και τι έκανα? Ανοιξα (προσφάτως) ΚΑΙ μαγαζί η τρελή! Πήγα στην εφορία και βρήκα μια ουρά ανθρώπων που πήγαιναν να κλείσουν τα κοιτάπια τους και να βάλουν λουκέτο. Κι όταν μου έδωσαν το ανάλογο έντυπο κι εμένα, τους είπα "συγνώμη, αλλά εγώ ήρθα για έναρξη" και ξέρεις ποια σκέψη διάβασα στο βλέμμα τους? Κάτι του τύπου "Ποιο είναι το τηλέφωνο ρε γαμώτο του Δρομοκαϊτιου, αυτή θέλει ζουρλομανδύα"¨! Τι θέλω να πω? Ότι παρά τις αντιξοότητες την παλεύω. Δεν καταθέτω τα όπλα ούτε τώρα, που λογικά θα'πρεπε να αράζω λίγο πιο χαλαρά ν'απολαμβάνω κόπους... Μόνο που οι κόποι δεν αυγάτισαν και όχι επειδή ήμουν χαζή, αργόσχολη, ή ανοργάνωτη. Αλλά επειδή οι κερατάδες αφάνισαν το αφορολόγητό μου όριο καταδεικνύοντάς με εμμέσως πλην σαφώς ως φοροκλέφτρα, κάτι που αδυνατούν να αποδείξουν, ενώ ταυτόχρονα τους σκάω μιάμιση χιλιάρα (μαζί με τον άντρα μου) τη δόση για το ΤΕΒΕ, ή όπως το λένε σήμερα ΟΑΕΕ- μη χέσω! Δε σου βάζω μέσα και το ΦΠΑ που τους σκάω ανελειπώς μη φάω πρόστιμο και δε σου βάζω τα έξοδα διαβίωσης με το ρεύμα να'χει ήδη ανέβει στο 25%... ποιο 25 δηλαδή, στο μαγαζί του άντρα μου ήρθε 500Ε, ενώ μέχρι τώρα πλήρωνε 320! Βάλε τώρα τι αύξηση έγινε!
Μη μου λες εμένα λοιπόν ότι δεν παλεύω και δεν κάνω τίποτα άλλο εκτός απ'το να παραπονιέμαι. Αν ενίοτε βγάζω οργή και αγανάκτηση (όχι παράπονο) σκυλοβρίζοντας κι όλας, νομιμοποιούμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ να το κάνω!

Αν το να μην ανεχομαι μια τετοια κατασταση που στη τελικη κανενα δεν τον νοιαζει να την αλλαξει,να ξεκουνηθει απο τη θεσουλα του τοτε ναι ειμαι υπεροπτης.

Ξεκουνήθηκα απ'τη θεσούλα μου. Έχω τώρα 3 δουλειές αν υπολογίζεις και τις μεταφράσεις και το σπίτι, και χρόνο ούτε για να ξυστώ! Κάνω αμάν να μπω στο μπάνιο ρε αδερφέ! Και όχι, δεν στο πάω περιπτωσιολογικά εστιάζοντας στην αφεντιά μου. Είναι ΠΟΛΛΟΙ που κάνουν 3 δουλειές αγωνιζόμενοι να κάνουν κάτι καλύτερο χωρίς να είναι εις βάρος τρίτων - κοινώς χωρίς να εγκληματίσουν ή να ληστέψουν! Και ναι, δεν ανέχομαι τέτοια κατάσταση, αλλά εκτός απ'το να πάρω ένα καλάζνικοφ και να αρχίσω να σημαδεύω κώλους στη βουλή, δε βλέπω πώς αλλιώς μπορώ να αντιδράσω και να δράσω. Πες μου εσύ αν βλέπεις!

Οσο για το θεμα το εξωτερικου,ναι το ανεφερα σαν λυση που πετυχε σε μενα.Και ισως πετυχει και σε αλλους.Και πιθανα να αποτυχει και για μενα.

Μην παραμυθιάζεσαι με τα εξωτερικά και τα εσωτερικά. Τη μισή μου ζωή έζησα έξω. Δεν παίζει τόσο το έξω και μην το εξιδανικεύεις. Μπορεί να'χει καλύτερες παροχές σ'ορισμένα σημεία, έχει κι αυτό όμως άλλα σαθρά που δεν τα'χει ακόμα η Ελλάδα. Είναι θέμα συγκυριών, (timing), επιλογών, αλλά και γ**μένης τύχης ή ΑΤΥΧΙΑΣ φίλε. Συνυπολόγισέ τα όλα αυτά και στο τέλος μην ξεχνάς να συνυπολογίζεις το σημαντικότερο: το κεφαλοκλείδωμα που έχει κάνει η νεοταξίλα ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, και σε όλων των χωρών τη μεσοαστική και αγροτική ταξική διαστρωμάτωση. Και όχι δε μιλώ συνωμοσιολογικά. Δεν υπάρχει καμιά κρυφή συνωμοσία εδώ. Φαίνονται όλα ξεκάθαρα, φτάνει να θέλει κανείς να βγάλει το κεφάλι του απ'την άμμο και να τη δει άνθρωπος κι όχι στρουθοκάμηλος!

Παρολα αυτα θα ξερω οτι κυνηγησα σαν μανιασμενος αυτο που αγαπουσα.Μπορει να αποτυχω,αλλα τουλαχιστον θα το κυνηγησω.Δε μου φαινεται υπεροπτικο αυτο..

Ολοι πλην των εγκεφαλικά νεκρών, των καλοπερασάκηδων ανεύθυνων αργόσχολων που όντως τα θέλουν όλα στο χέρι, κυνηγούν μανιασμένα ένα όνειρο, κάτι που αγαπούν και αγωνίζονται γι'αυτό. Αυτό να μην το παραβλέπεις.

κατανοητό Θάνο, απλά ελπίζω να καταλάβεις οτι δεν είναι το ιδεατό για όλους τους έλληνες, ούτε απαραίτητο καν (όπως στην περίπτωσή σου, λόγω του τομέα που επέλεξες)...
Νομίζω η Βίκυ τα είπε μία χαρά...

Καταρχην μιλησα για το εξωτερικο σαν τη μονη λυση στο τομεα μου.Γιατι εκει υπαρχουν εταιριες.
Και τρελος να μαι,τουλαχιστον κανω οτι αγαπαω.
Τελος,προτεινα σα λυση την αυτο-οργανωση των πολιτων,αρχικα σε μικρη κλιμακα.Και αυτο ειναι εφικτο και εχει γινει.Το θεμα ειναι οτι γινεται απο ανθρωπους που δε βλεπουν σχεδια εξοντωσης των και δε στηριζονται σε Καποιους.Δυστυχως,ακομα και στη γενια μου δεν ειναι τοσοι πολλοι αυτοι.Δυστυχως.Και θα γινουν και αυτοι λιγοτεροι με το καιρο,καθως θα αφομοιωθουνε καποια στιγμη πιθανα.
Οταν θα αλλαξει η νοοτροπια ΜΑΣ,τοτε θα αρχισουν να γινονται ενεργειες.Οταν θα σταματησουμε να σκεφτομαστε με βαση το παρελθον,τοτε θα αρχισει να φαινεται μια πνοη.
Καλυτερα εγκεφαλικα νεκρος παρα σημερινος μεσος πολιτης του κρατους.Τουλαχιστον,εγκεφαλικα νεκρος εχεις πιθανοτητες να δεις το Θεο η και εγω δε ξερω τι..αναλογα τι πιστευει ο καθενας.

δεν διαφωνώ μαζί σου σ'αυτά...καθόλου

Χαιρομαι που εγινα κατανοητος Μανταμ.Αυτο ηταν που ηθελα να πω.Απλα πιαστηκατε απο το θεμα εξωτερικο.Ας συνεχιστει πανω σ'αυτο η οποιαδηποτε συζητηση λοιπον.

Πρίγκηψ Ιστάρ έγραψε:Χαιρομαι που εγινα κατανοητος Μανταμ.Αυτο ηταν που ηθελα να πω.Απλα πιαστηκατε απο το θεμα εξωτερικο.Ας συνεχιστει πανω σ'αυτο η οποιαδηποτε συζητηση λοιπον.

Eγώ πιάστηκα ελάχιστα με το εξωτερικό. Εσύ δεν καταπιάστηκες καθόλου με όσα σου παρέθεσα. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα βέβαια. Μη θαρρείς πως πειράχτηκα- δεν είσαι υποχρεωμένος άλλωστε να μου απαντήσεις. Μου'χει ξανασυμβεί να νιώθω ότι για κάποια μάτια είμαι αόρατη σ'ένα τόπικ. Απλά επισήμανα κάτι για να μη λέμε ό,τι θέλουμε. Δεν καταπιάστηκαν/εστίασαν όλοι στα περί εξωτερικού.

Εχεις δικιο σε ολα..Τωρα τα σχολιασα και δεν εισαι και αορατη στα ματια καποιων
Απο κει και περα,προτεινα και μια καποια λυση.Πληρως εφαρμοσιμη με τη καταλληλη αλλαγη μυαλων.