Απόψεις για την παιδεία

[_XRHSTOS_]

Posted: Wed Dec 06, 2006 12:50 am
--------------------------------------------------------------------------------


Το παρασκήνιο πίσω από την αντεθνική στροφή της Παιδείας μας


Πριν τις εκλογές και κατά την διάρκεια των «μπάνιων του λαού», γίναμε μάρτυρες δύο ανατριχιαστικών αποφάσεων από πλευράς Υπουργείου Παιδείας που, αν μη τι άλλο, συγκλόνισαν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο αυτής της χώρας. Το πρώτο γεγονός έχει να κάνει με την δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της αποφάσεως του Υπουργείου να ξεκινήσει η διδαχή της Τουρκικής γλώσσας στα Ελληνικά σχολεία. Το δεύτερο ήταν το απαράδεκτο και αντι-ακαδημαϊκό περιεχόμενο των καινούργιων σχολικών βιβλίων Ιστορίας με όλες τις διαστρεβλώσεις και εγκληματικές ανακρίβειες που περικλείουν. Πολύς κόσμος εξεπλάγη, αναρωτώμενος από πού προέκυψαν τέτοιες αποφάσεις και τέτοια άθλια και ανιστόρητα βιβλία έτσι ξαφνικά. Τα πράγματα όμως, δυστυχώς, είναι πιο θλιβερά και πιο ανησυχητικά αν τα κοιτάξουμε με λίγη περισσότερη προσοχή. Κι αυτό γιατί οι εξελίξεις αυτές δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά η υλοποίηση κάποιων από καιρό ειλημμένων αποφάσεων.

Οι τελευταίες εξελίξεις μπήκαν στην τελική τους ευθεία μεταξύ 16 και 18 Οκτωβρίου του 1998. Τότε πραγματοποιήθηκε στην παλαιά Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Διεθνές Συνέδριο, με διοργανωτές τους καθηγητές του Παιδαγωγικού Τμήματος κ.κ. Ξωχέλη και Τερζή και με τίτλο: «Η εικόνα του Άλλου / Γείτονα στα σχολικά βιβλία των Βαλκανικών χωρών». Παρόντες ήσαν εκπρόσωποι-καθηγητές της Τουρκίας, της Αλβανίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της Π.Γ.Δ.Μ., της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πληροφορίες σχετικά με το Συνέδριο αυτό και το τι συνέβη εκεί διεσώθησαν από την φλογερή Ελληνίδα, φιλόλογο και λογοτέχνη κ. Ζένια Κατσούλη που παρέστη και παρακολούθησε τις εργασίες της περί των Τουρκικών θεμάτων Ομάδας Εργασίας, καθώς και τα Γενικά Συμπεράσματα του Συνεδρίου και μας παρεχώρησε τα δημοσιευμένα πρακτικά αυτού. Η παρακάτω περιγραφή καταδεικνύει τις ευθέως αντεθνικές ιδεολογικές βάσεις της όλης προσπάθειας και είναι ενδεικτική του προγραμματισμού που υπήρξε διακομματικά πίσω από τις κατάπτυστες αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας. Και τονίζω το διακομματικά καθώς όλη η προετοιμασία για τις εν λόγω αποφάσεις έγινε επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, αλλά η υλοποίηση έγινε επί Νέας Δημοκρατίας...

Στην Τουρκικών θεμάτων Ομάδα Εργασίας προεδρεύων ήταν Τούρκος καθηγητής και ομιλητές δύο Τούρκοι καθηγητές και δύο Έλληνες παιδαγωγικοί. Στην τοποθέτησή του, λοιπόν, ο ένας εκ των Τούρκων καθηγητών ομιλώντας στα Γερμανικά ανέφερε με απόλυτη κυνικότητα ότι «στα σχολικά μας βιβλία προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ένας αυτόχθονας λαός»! Ο έτερος Τούρκος καθηγητής ονόματι Οσμπαράν, μιλώντας αγγλικά φρόντισε να μας ενημερώσει ότι «εμείς στην Τουρκία δεν ασχολούμαστε με τους γείτονές μας, αλλά με την δική μας ιστορία».

Ενδεικτικό των «καλών» προθέσεων με τις οποίες είχαν έρθει σε αυτό το Συνέδριο οι γείτονές μας, είναι και το ακόλουθο περιστατικό. Κατόπιν των τοποθετήσεων του πάνελ, ήρθε η ώρα των παρεμβάσεων του κοινού όπου σε μεγάλο βαθμό ήταν καυστικές απέναντι στην απόπειρα διαστρέβλωσης της Ιστορίας που ήταν υπό εξέταση. Η κ. Ζένια Κατσούλη έκαμε την δική της παρέμβαση και μετά από μια σύντομη τοποθέτηση απηύθυνε την εξής ερώτηση: «Πώς οι Τούρκοι διδάσκαλοι δικαιολογούν στους μαθητές τους την παρουσία των αρχαίων Ελληνικών επιγραφών, την παρουσία των Βυζαντινών Ορθόδοξων εκκλησιών εις το έδαφος της Μικράς Ασίας, καθώς και το προσωνύμιο ‘Πορθητής’ το οποίον αποδίδεται εις τον Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β’, στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι οι Τούρκοι είναι αυτόχθονας λαός;» Ο Γερμανομαθής από τους Τούρκους καθηγητές, προς έκπληξη των συναδέλφων του, αλλά και του κοινού, παραδέχτηκε ότι «στην Τουρκία το σχολείο δεν είναι καθόλου αξιόπιστος θεσμός και προσπαθούμε να μάθουμε την αλήθεια από την τηλεόραση!» Ο έτερος δε Τούρκος καθηγητής Οσμπαράν περιορίστηκε στο να αναφέρει ότι «εμείς δεν ασχολούμεθα με τους γείτονές μας και εσείς υπάρχετε για εμάς μόνο με το Μουσουλμανικό σας παρελθόν». Δυστυχώς στα Συνέδρια απαγορεύεται να δευτερολογήσει κανείς...

Όμως το πιο ανατριχιαστικό, αν και πλέον τίποτα δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση, είναι η «ακαδημαϊκή» και «ηθική» παρουσία των Ελλήνων που άμεσα ή έμμεσα συμμετείχαν στην διοργάνωση του Συνεδρίου. Με ενθουσιασμό, λοιπόν, απέστειλαν χαιρετισμούς μεταξύ άλλων οι: Γιώργος Πασχαλίδης, Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, ο Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος, ο Υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Υπουργός Μακεδονίας - Θράκης κ. Πετσάλνικος.

Κλείνοντας τον δικό του χαιρετισμό ο εκπρόσωπος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Θεόδωρος Κατσουλάκος, ανέφερε τα εξής: «Θα τελειώσω με την ευχή να έρθει η ώρα που τα βιβλία της Ιστορίας θα γράφονται από μικτές επιτροπές-ομάδες, τουλάχιστον στα επίμαχα σημεία. Ακόμα θεωρώ λογικό να ερωτάται ο «άλλος» για το τι θέλει να ξέρουμε γι’ αυτόν»! Κατά την γνώμη του κ. Κατσουλάκου, λοιπόν, θα έπρεπε να ρωτήσουν και οι Αρμένιοι τους Τούρκους τι θα ήθελαν οι τελευταίοι να διδάσκονται τα παιδιά στην Αρμενία σχετικά με την Γενοκτονία των προγόνων τους από τον Κεμάλ. Είμαι πραγματικά περίεργος να δω τι θα έλεγε τελικά ένα τέτοιο βιβλίο... Αξίζει να σημειώσει κανείς ότι ο κ. Κατσουλάκος είναι ένας από τους συγγραφείς των καινούργιων βιβλίων Ιστορίας, κάτι που αποδεικνύει τον από καιρό προσεκτικό σχεδιασμό του εγχειρήματος και την προαναφερθείσα διακομματική συνέχεια του!

Στην Θεωρητική Θεμελίωση μιας εκ των μελετών που παρουσιάστηκε στο Συνέδριο, οι ρίζες της όλης προσπάθειας ξεδιπλώνονται και για τους πλέον δύσπιστους. Εδώ οι Γ.Φλουρής και Μ.Ιβριντέλη μας εξηγούν ότι: «Οι παλιές πολιτικές για την εθνικότητα δίνουν τη θέση τους σε νέες πολιτικές για την ταυτότητα. Η εθνικιστική συνείδηση, η οποία έδινε έμφαση στα εθνικά σύνορα και την πατρίδα, θεωρείται πλέον ως κάτι ξεπερασμένο και μη αναμενόμενο για τον σύγχρονο μετανεωτερικό κόσμο. Η μετανεωτερικότητα ευθύνεται τις τελευταίες δεκαετίες για τις κινήσεις προς τη δημιουργία περισσότερο ευέλικτων οικονομιών, την εξάλειψη των εθνικών συνόρων τα οποία ενθαρρύνουν την ανάπτυξη ξενοφοβικών εθνικών ταυτοτήτων, τη διάλυση των διανοητικών και θρησκευτικών απόλυτων αξιωμάτων και την αναζήτηση μιας εναλλακτικής μορφής πίστης βασισμένης στη συλλογική μοίρα». Ο κ. Κίσινγκερ θα πρέπει να νοιώθει υπερήφανος για τα πνευματικά του τέκνα...

Την τελευταία ημέρα του Συνεδρίου η συνέλευση όλων των συνέδρων έγινε στην Aίθουσα Τελετών της παλαιάς Φιλοσοφικής Σχολής, όπου ανεφέρθησαν τα συμπεράσματα και οι προτάσεις των άλλων Βαλκανικών Κρατών, καθώς και οι παρεμβάσεις του κοινού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μόνη παρέμβαση που δεν διαβάστηκε ήταν αυτή της κ. Κατσούλη! Εκεί ακούστηκε για πρώτη φορά, παγώνοντας την αίθουσα, πως με πρόταση της Αλβανικής αντιπροσωπείας απεφασίσθει να γραφτεί ένα καινούργιο κοινό βιβλίο Ιστορίας το οποίο θα ελεγχθεί από επιτροπές όλων των Βαλκανικών χωρών, ώστε να αφαιρεθούν όσα θίγουν τους γείτονες όπως π.χ. μάχες, το οποίο θα διδάσκεται στα σχολεία των Βαλκανίων!

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο άκουσμα της πρότασης αυτής, ζήτησε το λόγo και εξέφρασε την αντίθεση και την έντονη δυσαρέσκειά της η Γερμανίδα καθηγήτρια η οποία εκπροσωπούσε την Ευρωπαϊκή Ένωση και η οποία με έκδηλη έκπληξη και ανησυχία τόνισε ότι: «Δεν είναι δυνατόν να αναφέρουμε μόνο θέματα π.χ. οικονομικά ή αμιγώς διπλωματικά και να μην αναφέρουμε στα βιβλία της Ιστορίας τις μάχες που έγιναν, διότι έτσι θα χάσει η Ιστορία τον Ηρωικό της χαρακτήρα!» Μέχρι και οι Γερμανοί, λοιπόν, πήραν χαμπάρι πόσο αντιεπιστημονικά και καταστροφικά ήταν αυτά που ελάμβαναν χώρα και αντέδρασαν...

Το Συνέδριο μετά από λίγο ολοκλήρωσε τις εργασίες του καταλήγοντας στις αποφάσεις αποσιώπησης και διαστρέβλωσης των Ιστορικών γεγονότων για να μην θίγονται οι ... «άλλοι»! Άξια λόγου και με βαρύνουσα σημασία είναι η ιδιαίτερα εγκωμιαστική αναφορά του Τούρκου καθηγητή κ. Οσμπαράν στη γνωστή για τις αντεθνικές της θέσεις και μετέπειτα πρωτεργάτρια της αποφάσεως έναρξης διδασκαλίας της Τουρκικής γλώσσας στα Ελληνικά σχολεία, καθηγήτρια της Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Άννας Φραγκιουδάκη... Τέλος δόθηκε ο λόγος για να κλείσει το συνέδριο στον κ. Οσμπαράν ο οποίος είπε επί λέξει τα εξής: «Προσπαθήστε να πιέσετε τις κυβερνήσεις σας να αλλάξουν την εικόνα του «άλλου» / γείτονα στα σχολικά σας βιβλία διότι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για εσάς!»

Δύο μέρες μετά το Συνέδριο αυτό ο τότε Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών κ. Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι απεφασισθεί να γραφεί κοινό βιβλίο Ιστορίας το οποίο θα διδάσκεται στα σχολεία των Βαλκανίων. Άρα το Συνέδριο αυτό ήταν συμπεφωνημένο και ίσως και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών για να κρατήσουν τους τύπους. Ένα καλά ενορχηστρωμένο άλλοθι! Τα πρακτικά δημοσιεύτηκαν 4 χρόνια αργότερα. Οι παρεμβάσεις του κοινού και φυσικά και της κ. Κατσούλη, δεν περιέχονται σε αυτά...

Όμως όπως ανεφέρθει και στην αρχή, αυτή ήταν το ξεκίνημα της τελικής ευθείας για την αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας. Στην μελέτη που κατέθεσε η κ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου στο ίδιο Συνέδριο διευκρινίζεται ότι ο ... αγώνας και η σχετική μεθόδευση είχαν ξεκινήσει, με όχι ιδιαίτερη επιτυχία, αρκετά χρόνια πριν. Πιο συγκεκριμένα:

Στην Πάτρα μεταξύ 15 και 19 Νοεμβρίου του 1988, είχε λάβει χώρα Διαβαλκανική Συνάντηση Εμπειρογνωμόνων για τα σχολικά βιβλία.
Στην Αθήνα μεταξύ 21 και 23 Μαΐου του 1990 πραγματοποιήθηκε συνάντηση εμπειρογνωμόνων Ελλάδος-Βουλγαρίας με θέμα τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας και Γεωγραφίας!
Τέλος, τον Μάιο του 1996 πάλι στην Πάτρα, έγινε το 1ο Διαβαλκανικό Συνέδριο με θέμα «Εκπαίδευση και Διαπολιτισμική Επικοινωνία». Τα συμπεράσματα είναι δικά σας...
Αντί επιλόγου θα παραθέσω την σύντομη, αλλά πραγματικά ουσιαστική, τοποθέτηση της κ. Κατσούλη στην Ελληνοτουρκική Ομάδα Εργασίας του εν λόγω Συνεδρίου: «Θα πρέπει να προσέξουν οι Βαλκανικές χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος όταν αποφασίζουν να κάνουν αποσιώπηση, δηλαδή διαστρέβλωση του Ιστορικού Γεγονότος, διότι τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα γίνουν φοιτητές, ερευνητές, ιστορικοί, θα μάθουν την αλήθεια και τότε θα καταλάβουν ότι τόσα χρόνια οι δάσκαλοί και οι καθηγητές, τους έλεγαν ένα μάτσο ψέμματα και το Σχολείο πια δεν θα είναι παρά ένας αναξιόπιστος θεσμός!»

(Πηγή: http://www.e-grammes.gr/article.php?id=2362 )
_________________
ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ

[elia]

Posted: Wed Dec 06, 2006 12:53 am
--------------------------------------------------------------------------------
από _XRHSTOS_:

(ένα εξίσου ενδιαφέρων άρθρο):


Η λαίλαπα του αφελληνισμού, και ο ευνουχισμός της Ελληνικής Παιδείας


Μια λαίλαπα, η πιο δυνατή από όλες τις προηγούμενες στην μακραίωνη ιστορία του ελληνικού έθνους, απειλεί τους Έλληνες…, αλίμονο, με αφελληνισμό. Ενισχυμένη αυτή η σύγχρονη λαίλαπα με τις ‘εκσυγχρονιστικές’ απόψεις κάποιων αγγλογαλουχημένων πολιτικών, με την τεχνολογία, την τηλεόραση και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης και επικοινωνίας, φαντάζει όλο και πιο απειλητική. Καθετί το ελληνικό στην σύγχρονη, ευρωπαϊκή κοινωνία μας, τρομάζει, και θέτει κάποιους ‘έλληνες-ανθέλληνες’ (υπάρχουν και τέτοιοι), σε συναγερμό. Βρίσκονται αυτοί, δυστυχώς παντού, και σε καίρια πόστα, έτοιμοι να πατάξουν τις όποιες αντιδράσεις. Τους έχει κυριεύσει ένα άνευ προηγουμένου ανθελληνικό αμόκ. Έχοντας για ‘ευαγγέλιό’ τους τις γνωστές θεωρίες της ‘σύγχρονης σκέψης’, του διεθνισμού και της πολυπολιτισμικότητας, μοιάζουν να είναι ταγμένοι να αλώσουν την παιδεία και το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων.

Ακούσαμε με προσοχή, τα όσα είπε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος στην ομιλία της ενθρόνισής του. Μίλησε με πατριωτισμό, και φάνηκε αποφασισμένος να προασπίσει τα δίκαια του Κυπριακού Ελληνισμού, ορθώνοντας εθνικό ανάστημα, όπως κι ο προκάτοχός του, κόντρα στους πολιτικούς και στην υποχωρητική πολιτική που ακολουθούν. Ανάμεσα σε άλλα, μίλησε και για την Ελληνική Παιδεία, και το λέγειν που θα πρέπει να έχει η Εκκλησία, στην εφαρμογή της. Στο άκουσμα του οράματος του αρχιεπισκόπου, κάποιοι ενοχλήθηκαν. Τόση ήταν η ενόχλησή τους, που χωρίς καθυστέρηση έσπευσαν να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους. Ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος, δήλωσε περίπου ότι και η παιδεία θα πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα (φοβούμενος ίσως, ότι θα τα χαλάσει με τον εταίρο του στην κυβέρνηση).

Οι κυβερνώντες ήταν κατ’ εμάς, αρκούντως επεξηγηματικοί… Δεν σκοπεύουν να παρέχουν ‘ατόφια Ελληνική παιδεία’ στους νέους μας. Σημάδια κατολίσθησης αυτά, αλλά και προπομπός αυτών που θα ακολουθήσουν. Δεν είναι μόνο αυτά που πυροδότησε η ομιλία του αρχιεπισκόπου. Πόσοι άραγε από τους Έλληνες της Κύπρου (και της Ελλάδος – μαθαίνουμε ότι τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στην Μητέρα πατρίδα) γνωρίζουν τι πραγματικά περιλαμβάνει η περιλάλητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση; Πόσο επηρεάζει τους σχεδιασμούς για την παιδεία των Ελλήνων, η πολυπολιτισμικότητα που φέρνει μαζί του ο εξευρωπαϊσμός μας, και η με το ζόρι, και μετά των Ελληνικών υποχωρήσεων, καλή γειτονία με την Τουρκία (ανεξαρτήτως της προκλητικότητας της τελευταίας); Οι μεθοδεύσεις που γίνονται δια της μεταρρύθμισης της Ελληνικής Παιδείας θα πρέπει να βγουν στην επιφάνεια. Ο λαός πρέπει να γνωρίζει. Στόχος των μεθοδεύσεων αυτών, να αφελληνιστεί ο Ελληνισμός, ξεκινώντας από την νεολαία. Τα μυαλά της νέας αυτής ‘προοδευτικής προσέγγισης’ οραματίζονται ένα ασπόνδυλο έθνος, αποκομμένο από τις ρίζες του, την ιστορία και τον πολιτισμό του. Είναι σίγουρο ότι οι ξένοι εχθροί του έθνους, ευνοούν τέτοιες προσεγγίσεις, που οδηγούν στην εθνική απονεύρωση του Ελληνισμού. Θα έχουν έτσι πιο εύκολο έργο στην χειραγώγησή του (θα πάψει να είναι δυσκολοκυβέρνητος, όπως έλεγε κι ο πολύς Κίσσινκερ).

«Το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο της σύγχρονης Κυπριακής εκπαίδευσης παραμένει ελληνοκυπριακοκεντρικό, στενά εθνοκεντρικό, και πολιτισμικά μονολιθικό» «…αγνοεί τη διαπολιτισμικότητα και την πολυπολιτισμικότητα της Κυπριακής κονωνίας…» «…για την αναδόμηση του Δημοκρατικού και Ανθρώπινου Σχολείου του μέλλοντος επιβάλλεται ο ιδεολογικός αναπροσανατολισμός και η αναμόρφωση της σκοποθεσίας της Κυπριακής εκπαίδευσης με την απάλειψη των στενά εθνοκεντρικών, μονοπολιτισμικών και κατ’ επέκταση εθνικοδυιστικών στοιχείων…» Τα πιο πάνω είναι αποσπάσματα από τις ‘κρίσιμες ζώνες προβληματισμού’ του ‘μανιφέστου της διαμορφωτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης’, ημερομηνίας 31.8.2004, του Υπουργείου Παιδείας και πολιτισμού. Λόγω έλλειψης χώρου δεν μπορούμε να παραθέσουμε άλλα ανατριχιαστικά στοιχεία που βρίσκουμε στο μανιφέστο. Ανάμεσα σ’ άλλα υπάρχουν εισηγήσεις για συγκρότηση ομάδας επιστημόνων από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, για αναθεώρηση των βιβλίων της Ιστορίας, σταδιακή ‘μείωση της εξάρτησης από την Ελλάδα, κ.α.

Οι ίδιοι πολιτικοί κύκλοι που προωθούν τα πιο πάνω, μας έφεραν στο σχέδιο Ανάν, το οποίο περιέχει συγκεκριμένες πρόνοιες ευνουχισμού της Ελληνικής Παιδείας που δικαιούνται τα παιδιά μας. Επιχειρείται η ‘ποινικοποίηση του πατριωτισμού’, και η ισοπέδωση των ιδεών. Οι Έλληνες που τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά, οφείλουν επιτέλους να δώσουν τα κατάλληλα μηνύματα, δίνοντας δύναμη στις πολιτικές δυνάμεις που συνεχίζουν τον αγώνα.

(Πηγή: http://gr.altermedia.info/?p=830#more-830 )

[elia]

Posted: Wed Dec 06, 2006 12:57 am Post subject: περί "εξορθολογισμού"
--------------------------------------------------------------------------------
από _XRHSTOS_:

ΠΩΣ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ


Στο όνομα του «εξορθολογισμού» και της άμβλυνσης των συγκρούσεων μεταξύ ιστορικών ομάδων (εθνικά ή ταξικά προσδιορισμένων), στο όνομα δηλαδή της καλλιέργειας ενός δεσποτικού, αυτοκρατορικού «παγκόσμιου ειρηνισμού», κάποιοι εγκάθετοι «οργανικοί υποδιανοούμενοι» της Νέας Τάξης αποφάσισαν (με το αζημίωτο φυσικά) να απαλείψουν τα στοιχεία εκείνα της λαϊκής ιστορικής μνήμης που εμποδίζουν τους Έλληνες εν δυνάμει υπηκόους της «παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών» να ενταχθούν στη νέα συμβολική τάξη. Να διαγράψουν δηλαδή τις μνήμες που συγκροτούν τις νεοελληνικές, πολιτισμικές και πολιτικές ταυτότητες και τις «απαράδεκτες» πλέον πατριωτικές στάσεις και συμπεριφορές.
Εντούτοις, το σημαντικό κατά την άποψή μας δεν βρίσκεται τόσο στην επιλεκτική διαγραφή κάποιων «ενοχλητικών» γεγονότων, σημασιοδοτήσεων ή αξιών από την διδακτική ύλη της (ελληνικής) ιστορίας: κάθε διδακτικός μετασχηματισμός της επιστημονικής γνώσης – και ιδιαίτερα κάθε ιστοριογραφία, περιέχει τέτοιες επιλογές ή «προσαρμογές» - που οφείλουν βέβαια να τεκμηριώνονται από διδακτικής και ψυχολογικής άποψης με θεωρητικά και εμπειρικά δεδομένα σχετικά με τους παιδαγωγικούς στόχους και τις μαθησιακές διαδικασίες που τις καθοδηγούν και τις καθιστούν χρήσιμες για τους μαθητές.
Το πιο σημαντικό στοιχείο της αλλαγής των σχολικών εγχειριδίων της Ιστορίας βρίσκεται λοιπόν κατά τη γνώμη μας όχι στο τι «δεν διδάσκεται πια», αλλά στο τι «διδάσκεται» έστω εμμέσως, μέσω ακριβώς αυτών των «αποσιωπήσεων»: μια «αυτοκρατορικώς» και εκ των άνω θεσπισμένη αντίληψη «περί της Ιστορίας» - και παράλληλα, μια αγγλο-αμερικανικής έμπνευσης «πολιτική φιλοσοφία» που επιβάλλεται στο σύνολο σχεδόν του δυτικού κόσμου ως η μόνη «πολιτικώς ορθή».
Ως προς την παρατηρούμενη αποδυνάμωση της ιστορικότητας των συνειδήσεων είναι λοιπόν χρήσιμο να θυμηθούμε το πλαίσιο της ευρύτερης εκπαιδευτικής πολιτικής, μέσα από το οποίο θέματα όπως ο «πολιτισμός» ή ο «διάλογος» αναδεικνύονται ως κεντρικά ζητήματα παιδαγωγικής διαπραγμάτευσης με στόχο υποτίθεται, την «ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των μαθητών»: Η αναθεώρηση των σχολικών εγχειριδίων της (νεοελληνικής) ιστορίας εντάσσεται σε μια ευρύτερη απόπειρα αποδόμησης, όχι μόνο των αξιών και των στερεοτύπων επί των οποίων οργανώθηκε πράγματι η «εθνική ιστοριογραφία», αλλά των ίδιων των μεθόδων διαμέσου των οποίων είναι πια «πολτικώς ορθό» να ορίζεται η ιστορική αλήθεια. Πρόκειται στην ουσία για ένα μάθημα απλοϊκού «σχετικισμού» και εργαλειακής «απομάγευσης» του μέσου «κοινού νου» που εξασκείται μέσω μιας πολύμορφης και πολυεπίπεδης «διδασκαλίας» μαθημάτων όπως η Ιστορία, η Κοινωνιολογία, η «Αγωγή του Πολίτη»…
Για να περιγράψουμε συνοπτικά την κατάσταση στο επίπεδο των «νοοτροπιών», θα λέγαμε ότι είναι σαν ξαφνικά ο «κόσμος», αυτός ο «μεταμοντέρνος», ο ασταθής, ο «χωρίς βαθιές ρίζες», ο «διαρκώς μετακινούμενος» και υπερκινητικός κόσμος του μέσου δυτικού ανθρώπου, που έχει προ πολλού πάψει να είναι αναλφάβητος και απληροφόρητος, να ανακάλυψε πως η ανθρωπότητα ζούσε και ζει σε κοινωνίες που έχουν όλες κάποια Ιστορία, που αποτελεί αντικείμενο “αφήγησης”, μέσω της οποίας έχουν διαμορφωθεί οι διάφορες εθνικές κουλτούρες και οι διαφορετικοί πολιτισμοί. Ο δυτικός άνθρωπος συνειδητοποίησε λοιπόν ότι οι σύγχρονες κοινωνίες δεν διαθέτουν διάρκεια και σταθερότητα, (που παλαιότερα αποκαλούνταν «ρίζες» και οι οποίες, βυθισμένες κάπου στο μεσόστρωμα μεταξύ της «ιστορικής παράδοσης» και του εθιμικού πλαισίου, ήταν ταυτόχρονα «νοητές» και «ορατές»). Δημιουργείται, λοιπόν, η εντύπωση ότι η «ξαφνική» αυτή «αποκάλυψη» συνέβαλε στο να καταστήσει τον μέσο δυτικό άνθρωπο «πιο σοφό», δηλαδή «σχετικιστή» ή τουλάχιστον «σκεπτικιστή» (όσον αφορά την εγκυρότητα των δικών του παραδόσεων). Κατά «συνέπεια» η παραπάνω «απομάγευση» της σκέψης του, όχι πια έναντι των θεολογικών πεποιθήσεων, αλλά και έναντι της ιστορίας της κοινωνίας όπου ζει, μοιάζει να καθιστά τον «πολίτη» εν δυνάμει πιο ηθικό ή έστω πιο έμπειρο στις διανοητικές και ηθικές «κακοτοπιές» της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού: πιο αποστασιοποιημένο από τα «πράγματα της Ιστορίας», πιο «διανοούμενο» (ικανό, λόγου χάρη, να διανοηθεί τις «ταυτότητες» και την αποσταθεροποίησή τους), πιο αυθόρμητα «αποδομιστή» κάθε θεμελιοκρατίας, πιο «ανεκτικό στην ετερότητα». Αυτό το ηθικό μορφωτικό σχήμα, γύρω από το οποίο ασφαλώς έχουν ρυθμιστεί οι «πολιτισμικές σπουδές», συγκλίνει στην απορρύθμιση όλων των παραδοσιακών βεβαιοτήτων, αλλά στηρίζεται ωστόσο εξολοκλήρου σε ένα μηχανιστικό και καθόλου «ουδέτερο» στερεότυπο κατανόησης της φύσης του επιθυμητού «διαλόγου» μεταξύ των «πολιτισμών» ή μεταξύ των «παραδόσεων». Αποθεώνοντας την Ιστορία του, αυτό το στερεότυπο, που υπονομεύει συστηματικά τα θεμέλια όλων των σταθερών «κοινωνικών βεβαιοτήτων», των παραδόσεων και της ιστορικής ορθολογικότητας, αναδεικνύει, αποσιωπώντας τα, τα δικά του μεθοδολογικά θεμέλια, τα θεμέλια της υπονόμευσης δηλαδή, κάπου μεταξύ του πιο τυπικού αγγλοσαξονικού εμπειρισμού και της ανάδυσης στο προσκήνιο της Ιστορίας ενός ηθικά ασύδοτου, απελευθερωμένου από κάθε μορφή συλλογικής αμφισβήτησης. Ακριβώς αυτά τα «θεμέλια της εκθεμελίωσης», τις «δομές του αποδομισμού», τους «ρυθμούς της απορρύθμισης», ο αυτοκρατορικός λόγος και η ιδεολογία προσπαθούν (με μεγάλη προς το παρόν επιτυχία) να αποκρύψουν, έστω αποκαλύπτοντάς τα ως «πρακτικές» εκφράσεις της μόνης «πρακτικής», δημοκρατικής ορθολογικότητας του «δυτικού κόσμου» ή ως «αντικειμενικές περιγραφές» των διαδικασιών του εκσυγχρονισμού και του εξορθολογισμού. Πρόκειται για τη γνωστή αποικιοκρατική ιδέα της «ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού», στη σύγχρονη εκδοχή της.
Είναι λοιπόν, ίσως μέσα από αυτό το πλαίσιο που θα έπρεπε να κατανοήσουμε και τις αντιφατικές στάσεις των σύγχρονων ανθρώπων έναντι της έννοιας της «παράδοσης» - ιδιαίτερα, μάλιστα, εκείνων που συνδέουν την παρακμή των (εθνικών κλπ.) παραδόσεων με το ενδεχόμενο της χειραφέτησης των ατόμων και με τα άλλα «απελευθερωτικά» ιδεώδη του συρμού. Διότι, αν με τον όρο παράδοση εννοούμε συνήθως ένα σύνολο τελετουργιών, μια συλλογή δογμάτων ή διδασκαλιών, έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς, έναν τρόπο θεώρησης του κόσμου ή του εαυτού μας, έναν τρόπο για να αντιλαμβανόμαστε τους άλλους και να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι ο «λόγος εναντίον της «εθνικής ιστοριογραφίας» είναι επίσης εκείνος που θα εξυμνεί μονίμως κάθε «καινοτομία» και κάθε ατομική «χειραφέτηση» από τα δεσμά των κλειστών κοινωνιών του παρελθόντος, που θα προτρέπει στην «απελευθέρωση του ατόμου» από τους μύθους, τις σημασίες και τις ιστορίες των «συλλογικών υποκειμένων». Αυτός ο λόγος λοιπόν έχει μια μεγάλη παράδοση. Αυτή η παράδοση, μαζί με όλες τις σημασίες που τη συγκροτούν, αποτελεί αντικείμενο μιας συστηματικής εκπαιδευτικής μεταβίβασης. Στις σχηματικές αντιλήψεις της ιστορικής εξέλιξης του «μέσου δυτικού διανοούμενου», αυτού του πνευματικού τέκνου όλων των νεότερων ή μεταμοντέρνων εκσυγχρονισμών, η έννοια της «παράδοσης» αποτελεί συνώνυμο «κάποιου πράγματος στάσιμου», αν όχι κάτι το ριζικά «οπισθοδρομικό». Η αρνητική, λοιπόν, κοινωνική αναπαράσταση της έννοιας της «ιστορικής παράδοσης», όχι μόνο αποτελεί τμήμα μιας συγκεκριμένης ιστορικά πολιτισμικής παράδοσης, αλλά όπως όλες οι «διανοητικές παραδόσεις» μέσα από την εξέλιξη και τη μετεξέλιξή τους, διατηρεί ως προς την κοινωνική της δυναμική έναν συγκεκριμένο πολιτικό στόχο. Η παράδοση του λόγου, που εκθειάζει πάντα την «αλλαγή» και αντιμετωπίζει επιφυλακτικά κάθε παράδοση, αποτελεί τρόπον τινά το πιο τυπικά «αμερικανικό» σκέλος της σχετικής αγγλοαμερικανικής εμπειριστικής, νεωτερικής παράδοσης. Στοχεύει στην αποσάθρωση της χρονικής θεμελίωσης (της διάρκειας και της «ιστορικότητας» ) των κοινωνιών, στην ανασυγκρότηση των ατομικών συνειδήσεων της «παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών» και στην δέσμευσή τους, στο μεταμοντέρνο, «αέναο παρόν». Στην απομυθοποίηση κάθε ιδέας «συμβολικής συνέχειας», γύρω από την οποία το «πλήθος» θα μπορούσε να οργανωθεί ποιοτικά στον ιστορικό χρόνο. Αποβλέπει, τελικά, στη «διακοπή της συνομιλίας», που η παράδοση, σύμφωνα με την έκφραση του Gadamer, «εκδιπλώνει το χρόνο». Είναι λοιπόν ακριβώς, με τη σταδιακή συγκρότηση αυτής της συγκεκριμένης «τοτεμικής» κοινωνικής παράστασης περί των «παραδόσεων», που ο κοινός επιστημονισμός του «μέσου διανοούμενου» εμφανίζεται ταυτόχρονα ως «εκσυγχρονιστικός», «κριτικός», αναλυτικά διαπιστωτικός και «ριζικά αντιρομαντικός». Στο πλαίσιο αυτής της διανοητικής προδιάθεσης, και χωρίς να (αισθάνεται πως) αντιφάσκει με τα σχετικιστικά πρότυπα ή τα ιδεώδη της ανεκτικότητας που απορρέουν από τις ίδιες τις παραδόσεις, τις οποίες έχει βαθύτατα ενστερνιστεί ο «μέσος διανοούμενος», απαλλάσσεται από το φορτίο όλων των υπόλοιπων ιστορικών παραδόσεων (εθνικών, θρησκευτικών κλπ.) μετασχηματίζοντας σε έθιμα, με ένα λόγω «φολκλοροποιώντας», τις παραδόσεις σε όλα τα πεδία της κοινωνικής δράσης και πρακτικής του: αντίθετα από τις παραδόσεις, τα έθιμα και οι “κουλτούρες”σπανίως έχουν πραγματική κανονιστική ισχύ.
Σκιαγραφώντας, όμως, μια εν δυνάμει πραγματικότητα σαν την «ιδεολογία του μέσου διανοούμενου των δυτικών κοινωνιών» (μια ιδεολογία, που είναι αρκετά μακριά από το να χαρακτηρίζει το σύνολο των σχετικών διεργασιών και των αντιφάσεων που μπορεί σήμερα κανείς να καταγράψει), κινδυνεύουμε με τη σειρά μας να ταυτίσουμε αυτήν την αναγκαία σχηματοποίηση με ένα ήδη τετελεσμένο, πραγματικό «γεγονός». Στο ιστορικό γίγνεσθαι δεν υπάρχουν, ωστόσο, τέτοια δεδομένα. Είναι, λόγου χάρη, εμφανή, ακριβώς στην ίδια «κοινή γνώμη» των ευρωπαϊκών κοινωνιών, ορισμένα σημάδια των «αντιστάσεων της παράδοσης». Κατανοητές ως «επιβιώματα του παρελθόντος», οι παραπάνω αντιστάσεις αποβλέπουν στη διατήρηση κάποιων κοινωνικών πρακτικών που συχνά προσεγγίζονται με τους «ιδεαλιστικούς όρους» της «κοινωνικής συνεκτικότητας». Στο πεδίο της οργάνωσης των κοινωνικών παραστάσεων της «ιστορικής συνέχειας», (π.χ. του Παπαρηγόπουλου), συνήθως εμφανίζεται ως αντίπαλος αυτών των ιδεολογικών «επιβιωμάτων» ένας πολιτικός λόγος που θεωρεί τον εαυτό του «εκφραστή» ενός «διανοητικού και πολιτισμικού εκσυγχρονισμού». Ριζικά απορριπτικός απέναντι στα «επιβιώματα», ιδίως στο μέτρο που δεν θα αποτελούσαν απλώς κάποια «έθιμα», ο «εκσυγχρονιστικός» λόγος τείνει να αντιμετωπίσει την όποια κοινωνική και πολιτική τους νομιμοποίηση ως εκδήλωση και δείγμα γραφής ενός, μάλλον απλοϊκού, «ιστορικισμού». Στην προέκταση, ωστόσο, της «αυτοκρατορικής» μετατροπής των (εθνικών κλπ.) παραδόσεων σε απλά τελετουργικά και έθιμα προς «κατανάλωση», μπορούμε πολύ καλά να φανταστούμε το ενδεχόμενο της μετατροπής αυτών των «περιφρονημένων κοινωνικών αντιστάσεων» σε «φονταμενταλιστικό» πλαίσιο εκδήλωσης των κοινωνικο-πολιτισμικών αντιθέσεων. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν λογικό να περιμένει κανείς και την εμφάνιση μιας τάσης προς την απότομη μεταστροφή των εθίμων σε «παραδόσεις»… Είναι σαφές ότι οι αυτοκρατορικές ανασυγκροτήσεις των εθνικών πολιτισμών συνοδεύονται συμμετρικά από την ανάπτυξη όλων των «λεπενισμών». Και αυτό μάλλον θα συμβαίνει όλο και πιο συχνά, ακριβώς στο μέτρο που ο «πόλεμος των πολιτισμών» αναπαράγεται συμβολικά σε εθνικό επίπεδο, ιδιαίτερα στις πιο «ιστορικές» κοινωνίες, θρυμματίζοντας τη λαϊκή (πολιτική) κουλτούρα και παράδοση μεταξύ δυο («φονταμενταλιστικά αντιθετικών») πολιτισμικών παραδειγμάτων κοινωνικής συμβίωσης ή/και σύγκρουσης: το «παραδοσιακό» εθνικό και ταξικό παράδειγμα της ομαδοποίησης των κοινωνικών συμφερόντων, που εκτίθενται στο»μέλλον» τους υπό το ηθικο-πολιτικό σχήμα της ιστορικής και «εδαφικής» θεμελίωσης των συλλογικών συμφερόντων και το τοτεμικά αμερικανικό (αυτοκρατορικό) παράδειγμα της εξατομίκευσης των αντικρουόμενων συμφερόντων και της ρεαλιστικής (κυνικής) αυτοπραγμάτωσης των ατόμων στο αποεδαφοποιημένο παρόν («όλοι εναντίον όλων»).
Όπως όλοι πια γνωρίζουμε, οι οργανικοί διανοούμενοι της νέας, αυτοκρατορικής τάξης φορούν τον άνετο λόγω της «Αριστεράς». Περιφέρονται με συγκινητικά θρησκευτικό πάθος κάπου μεταξύ «αντιεθνικισμού» και «κοσμοπολιτισμού», δηλαδή ξενόφιλου «αντιπατριωτισμού», οικειοφοβίας και συμβολικής υπερκινητικότητας. Όσοι από αυτούς, έχουν την τύχη να είναι και Αμερικανοί, συνεπώς να μεταφέρουν και εκ των έσω το «Λόγω του Θεού» ή το «Νόμο της Φύσης» των κοινωνικών και πολιτικών πραγμάτων, όπως όλοι οι καλοί φυσιοκράτες δεν ισχυρίζονται ποτέ πως νομοθετούν ή μεταφέρουν, ως ιεραπόστολοι του «ορθού λόγου», τις δικές τους φιλοσοφικές, πολιτικές και ηθικές παραδόσεις. Ισχυρίζονται μόνο πως περιγράφουν, «ως εξωτερικοί, αντικειμενικοί παρατηρητές», μια κατάσταση, μια τάξη πραγμάτων. Περιγράφοντας ενδεχομένως, με κάποια αντικειμενικότητα, τις συνέπειες των εθνικισμών του παρελθόντος όπως και τις κρατικές πρακτικές «επινόησης των ιστορικών παραδόσεων» των ιστορικών ευρωπαϊκών εθνικών κρατών, ξεχνάει να μιλήσει για τις αγγλοαμερικανικές «επινοήσεις» ή την επίσης εξόφθαλμη πραγματική παράδοση της αντικειμενικής περιγραφής» των παραδόσεων των Άλλων από κάποιον «εξωτερικό παρατηρητή». Δεν αναλύει καθόλου τους όρους που θα νομιμοποιήσουν μεθοδολογικά τη μετατόπιση του ερευνητικού ενδιαφέροντος της ιστορίας σε αναλυτικές περιγραφές των τοπικών οικονομικών ή πολιτικών μικρο-γεγονότων. Ως «εθνογράφος» μάλλον, παρά ως ιστορικός των ευρωπαϊκών ιδεών, προερχόμενος ο ίδιος από μια παράδοση με «πολύ λίγη Ιστορία» (σαν την αμερικανική), αλλά με μια εμπειριστική φιλοσοφική κουλτούρα «που έχει παρελθόν» και δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα καλές σχέσεις με την Ιστορία και τη διαλεκτική (την αγγλοσαξονική), δεν κάνει τον κόπο να αναλύσει καθόλου το σημείο αφετηρίας της «αντικειμενικότητάς» του: η αυτοκρατορική λογική απαγορεύει ρητώς κάθε διανοητική απόπειρα που θα είχε πραγματικά ως στόχο της την κριτική αυτογνωσία του «εθνογραφούντος ιδεογράφου». Και αυτό οι Αμερικανοτραφείς διανοούμενοι, δηλαδή η τεράστια μάζα των πιο μετρίων από αυτούς, το γνωρίζουν καλά. Οι περισσότεροι μοιάζουν να σέβονται λοιπόν τα επιστημονικά προσχήματα, ενώ επικροτούν ταυτόχρονα την αυτοκρατορική μεθοδολογική επάρκεια (και την αυθάδεια, για τους υπόλοιπους «ιθαγενείς») της πολιτικής κουλτούρας, από όπου αυτοί οι στοχαστές συνήθως προέρχονται.
Αντίθετα από ότι συμβαίνει με τους εκάστοτε «ιερείς» και τους «πιστούς» του κάθε θρησκευτικού δόγματος, οι ηγεσίες των ιερατείων ήταν και παραμένουν ριζικά «άθεες»: γνωρίζουν πολύ καλά τις κοινωνικές και πολιτικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούν τα αξιακά και φιλοσοφικά συστήματα οργάνωσης της κάθε συμβολικής τάξης πραγμάτων. Ο λεπτός σκεπτικισμός και οι αμφιβολίες που διατυπώνουν, άμεσα ή έμμεσα, οι πραγματικοί στοχαστές και διανοούμενοι της αυτοκρατορίας (Φουκουγιάμα, Χάμπερμας, Νέγκρι κλπ.) έρχονται συχνά σε αντίθεση με τις χονδροειδείς ερμηνείες ή «εφαρμογές» του δόγματος από τους»ιερείς» (λόγου χάρη τους συγγράφοντες τα νέα σχολικά εγχειρίδια της Ιστορίας) και, κατά μείζονα λόγο, από τους «απλούς πιστούς» και τους «μαθητές» τους.
Τίποτα το παράδοξο συνεπώς, όταν κάποιοι αναφέρουν με οξυδέρκεια πως το (ευρωπαϊκό) κράτος δάμασε την παράδοση χάριν των δικών του σκοπών, είτε προσφέροντας την πλήρη υποστήριξή του στην «παράδοση του εθνικισμού», που από τη φύση της επικυρώνει με σθεναρότητα το σύγχρονο «έθνος – κράτος», είτε υποθάλποντας «δυναμικά τον εθνικισμό μέσω της θεσμοποίησής του σε επίσημες τελετές και επίσημες εθνικές εορτές», είτε ακόμα εξασφαλίζοντας «τη συμπερίληψη του εθνικισμού στα σχολικά βιβλία και τα προγράμματα διδασκαλίας». Παρά τον όποιο «ρεαλισμό» των περιγραφών του «θανάτου των παραδόσεων», είναι όμως επίσης φανερό, πως από την άποψη του ιστορικού γίγνεσθαι (η οποία δεν έχει διαφύγει καθόλου από τον Φουκουγιάμα) συμβαίνει σήμερα μάλλον το αντίθετο: ακριβώς επειδή το «σύγχρονο έθνος – κράτος» έχει πάψει να είναι «σύγχρονο» και τείνει ταχύτατα να υποκατασταθεί, ως προς την κρατική του οντότητα και κυριαρχία, από το αυτοκρατορικό υπερκράτος, είναι ο πολιτισμικός εθνικισμός αυτού του υπερκράτους και η «επινόηση των δικών του πολιτικών παραδόσεων» που μοιάζουν να αντιστοιχούν στον ιστορικό χαρακτηρισμό του «σύγχρονου». Μεταξύ άλλων, αυτός ο ιδιότυπος πολιτισμικός αυτοκρατορικός εθνικισμός εκδηλώνεται στις παλαιές, ιστορικές εθνικές κοινωνίες της Ευρώπης «αμυντικά» και με τρόπο “κριτικό”, ως «καταδίκη των παράλογων πολέμων», και ως ειρηνιστική ιδεολογία («ανεκτικότητα», συμβίωση των διαφορών κλπ.) – συνεπώς ως «ορθολογική κριτική των εθνικισμών». Ο πολυεθνικός και εξατομικευμένα πολύπλοκος χαρακτήρας της εθνικής αμερικανικής κοινωνίας, όπως και η εσωτερική βία της (που συνήθως αναλύεται μόνο «κοινωνιολογικά»: με όρους εγκληματικότητας.), δηλαδή οι πιο γνήσιες παραδόσεις της, καθίστανται τότε η συνθήκη και το μοντέλο, των οποίων η διάχυση στις άλλες εθνικές κοινωνίες θα μπορούσε να κάνει σταδιακά εφικτή την απο-εθνοποίησή τους και κυρίως την απο-κρατικοποίησή των εθνικών ταυτοτήτων τους. Είναι η “αριστερά” που παρέχει άλλωστε τα βασικά εδέσματα του μεταεθνικού ιδεολογικού “μενού”. Πρώτα από όλα βέβαια, με την μόνιμη “υπενθύμιση” των κοινωνικών ανισοτήτων – συνεπώς του ταξικού (αστικού) χαρακτήρα των εθνικών κρατών. Η “υπενθύμιση” στοχεύει βέβαια στην αποσταθεροποίηση των “λαϊκών πατριωτισμών”. Επίσης όμως στην απόσπαση των εθνικών ιδεολογιών από το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιό τους και στην νοηματοδότηση των λαϊκών εκδηλώσεων του “πατριωτισμού”, με μια χροιά “φύση οπισθοδρομική”. Ακόμα στοχεύει στην αποσταθεροποίηση του πλειοψηφικού κανόνα της δημοκρατίας και των σχέσεων της “συλλογικής ιδιοκτησίας” των “αυτοχθόνων” (λαών και εθνών) με ένα συγκεκριμένο γεωγραφικά έδαφος στο όνομα είτε των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, είτε των “προλεταρίων που δεν έχουν πατρίδα”, είτε συνηθέστερα και των δυο, κάποια “αριστερά”, συμμετοχική, “διεθνιστική”, κατά φαντασία ή κατά δήλωση ριζοσπαστική, ανοίγει τους ιδεολογικούς δρόμους της αυτοκρατορικής “ορθολογικής διαγραφής” των κοινωνικών συγκρούσεων επί των οποίων συγκροτήθηκε η Ιστορία των συλλογικών υποκειμένων του παρελθόντος (εθνικών λαών και κοινωνικών τάξεων). Τέλος ως επιδόρπιο έρχεται και ο ψευδεπίγραφος “αντιρατσισμός”, που στοχεύει υποτίθεται στην καταπολέμηση των “ρατσιστικών προκαταλήψεων”, εννοώντας με αυτόν τον εσκεμμένα αδόκιμο όρο την ξενοφοβία των γηγενών πληθυσμών, που είδαν ξαφνικά μετά το 1980, τις κοινωνίες τους να κατακλύζονται από τις μάζες των εξαθλιωμένων που δημιούργησε η ίδια η νεοφιλελεύθερη αγορά, καταστρέφοντας τις παραδοσιακές οι οικονομίες και κοινωνίες του τρίτου κόσμου ή επιταχύνοντας την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού.
Συνοψίζοντας: οι οργανικού διανοούμενοι της
Νέας Αυτοκρατορικής Τάξης επιχειρούν την πλήρη αποδόμηση των ερεισμάτων της νεοελληνικής “εθνικής μνήμης”. Η αποδόμηση των ιστορικών συνειδήσεων που επιχειρείται μέσα από την αναθεώρηση των εγχειριδίων της Ιστορίας δεν είναι απλώς “ιδεολογική”. Είναι μεθοδολογική: πρόκειται για μια πολιτικά οργανωμένη προσπάθεια που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός “πολιτικά ορθού” τρόπου σκέψης περί των σχέσεων ατόμου – κοινωνίας. Ενός τρόπου σκέψης συναινετικού και πολιτικά “δουλικού”. Κανένας εκπαιδευτικός άξιος του ονόματος αυτού δεν θα πρέπει να προσαρμόσει την παιδαγωγική του πρακτική σε αυτό το ιδεολογικό σκουπιδαριό που εμφανίζεται ως εκσυγχρονισμός. Του μαθήματος της νεοελληνικής ιστορίας.


(Πηγή: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=910 )
_________________
ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ

[elia]

Posted: Wed Dec 06, 2006 8:28 am
--------------------------------------------------------------------------------
από ΑρΕλα:

Νέας Αυτοκρατορικής Τάξης επιχειρούν την πλήρη αποδόμηση των ερεισμάτων της νεοελληνικής “εθνικής μνήμης”. Η αποδόμηση των ιστορικών συνειδήσεων που επιχειρείται μέσα από την αναθεώρηση των εγχειριδίων της Ιστορίας δεν είναι απλώς “ιδεολογική”. Είναι μεθοδολογική: πρόκειται για μια πολιτικά οργανωμένη προσπάθεια που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός “πολιτικά ορθού” τρόπου σκέψης περί των σχέσεων ατόμου – κοινωνίας. Ενός τρόπου σκέψης συναινετικού και πολιτικά “δουλικού”. Κανένας εκπαιδευτικός άξιος του ονόματος αυτού δεν θα πρέπει να προσαρμόσει την παιδαγωγική του πρακτική σε αυτό το ιδεολογικό σκουπιδαριό που εμφανίζεται ως εκσυγχρονισμός. Του μαθήματος της νεοελληνικής ιστορίας.

Αξιόλογο το άρθρο. Στο εν κατακλείδι του ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ!
Εύγε Χρήστο
_________________
.


Η μαγκιά είναι να σέβεσαι τον άνθρωπο ΚΑΙ όταν δεν αποδέχεσαι κάποια άποψή του. Σεβασμός δε σημαίνει απαραίτητα και αποδοχή...

[elia]

Posted: Wed Dec 06, 2006 8:34 am
--------------------------------------------------------------------------------
από Pagona:

Είναι καταπληκτικά όλα τα άρθρα! Εμένα αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πόσο έτοιμοι παρουσιάζονται πολιτικοί και ανώτατα 'στελέχη' της εκπαίδευσης να διαστρεβλώσουν την ιστορία μας, την γλώσσα μας, την ίδια μας την ελληνική ψυχή... Προσωπικά δεν βλέπω φώς...
_________________
Μιά ώ-ραιαιαι-α πετα-λούού-δαααααααα!

[elia]

Posted: Thu Dec 07, 2006 1:00 pm
--------------------------------------------------------------------------------
από month:

Τα κόκαλα του Ηροδώτου θα τρίζουν. Ακούς εκεί να βάζουμε ότι θέλουμε στην ιστορία! Δεν φτάνει που για να μάθεις τι έγινε πραγματικά πρέπει να σπάσεις το μυαλό σου, πρέπει να ψάξεις τρελά για να βρείς βιβλία σωστά... Άμα πια!

[elia]

Posted: Thu Dec 07, 2006 3:30 pm
--------------------------------------------------------------------------------
από Nemesis:

Μπράβο Χρήστο μου

εγώ αυτό που θέλω να ρωτήσω πέρα του όσον γράφονται στα άρθρα είναι γιατί τέτοιος πειραματισμός με την Παιδεία; είμαστε η μοναδική χώρα που κάθε τρεις και λιγάκι αλλάζουν σύστηματα κτλ κτλ.
_________________
If you want to make beautiful music, you must play the black and the white notes together.
Richard M. Nixon