Ιδεογραφήματα

Σε ποιες αξίες υποτάσσουμε την ελευθερία μας;

Ποιο είναι τελικά το όνειρο που οι κοινωνίες μας θάβουν;


Τα λεφτά;

Μια καριέρα;

Μια καλή σχέση;

Μια μητρική αγκαλιά;

Η τηλεόραση;

Η αλήθεια;

Η αγάπη;





(ή τίποτα;)

Απόμακρος έγραψε:


Σε ποιες αξίες υποτάσσουμε την ελευθερία μας;

Mόνο στην αγάπη ΘΑ'ΠΡΕΠΕ. Κι επειδή στην πεμπτουσία της ελευθερίας ενυπάρχει η αγάπη, η μία αγκαλιάζει μα δεν υποτάσσει την άλλη.

Συχνά βλέπω να υποτάσσεται σε θρησκευτικές/πολιτικοϊδεολογικές και ατομικού συμφέροντος αξίες. Αν μπορεί κανείς να τις ονοματίσει αξίες αυτές...

Ποιο είναι τελικά το όνειρο που οι κοινωνίες μας θάβουν;


Τα λεφτά;

Μια καριέρα;

Μια καλή σχέση;

Μια μητρική αγκαλιά;

Η τηλεόραση;

Η αλήθεια;

Η αγάπη;





(ή τίποτα;)

Την αγάπη. Κι αν η κοινωνία δεν τη θάβει, συχνά την παραποιεί, την παρανοεί, την αλλοιώνει, αδικεί, πράγμα που ίσως είναι και χειρότερο από το να τη θάβει.


Λατρεύω αυτή τη μουσική και το ξέρεις.

Αρελα έγραψε:Συχνά βλέπω να υποτάσσεται σε θρησκευτικές/πολιτικοϊδεολογικές και ατομικού συμφέροντος αξίες. Αν μπορεί κανείς να τις ονοματίσει αξίες αυτές...

Πράγματι, δεν μπορούμε να τις πούμε αξίες αυτές. Είναι στεγανά που διαχωρίζουν και υποδουλώνουν τον άνθρωπο.

Mόνο στην αγάπη ΘΑ'ΠΡΕΠΕ.

Θα' πρεπε, συμφωνώ.



(Μπορούμε όμως;)

Για το καλό του ευρυτέρου κοινωνικού συνόλου, από τη στιγμή που ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον. Εξαιρούνται φυσικά οι καπηλευτές προστάτες της κοινωνικής ευτυχίας, όπου εν ονόματί της πράττουν τα χίλια μύρια.

Εκτός κι αν κάποιος αποφασίσει να ζήσει μόνος του στην ερημιά, οπότε διαλέγει εκείνος που και πως θα την υποτάξει, αν επιλέξει να την υποτάξει.

Υ.Γ Έχω την εντύπωση ότι το θέμα πρέπει να πάει στην φιλοσοφία.

ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ έγραψε:Εκτός κι αν κάποιος αποφασίσει να ζήσει μόνος του στην ερημιά, οπότε διαλέγει εκείνος που και πως θα την υποτάξει, αν επιλέξει να την υποτάξει.

Πολύ σωστά. Η μοναχικότητα είναι επιλογή. Ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει τη μοναχικότητα όχι μόνο για να ζήσει μόνος του στην ερημιά αλλά μέσα στην κοινωνία.

Διότι άλλο είναι η μοναχικότητα και άλλο η μοναξιά. Η μοναχικότητα είναι επιλογή ενώ η μοναξιά όχι.

Αυτός που βιώνει μοναχικότητα το επιλέγει και το απολαμβάνει. Αντίθετα, η μοναξιά είναι επιλογή των άλλων για σένα, επιβάλλεται από άλλους και γι’ αυτό όποιος ζει στην μοναξιά είναι δυστυχισμένος.

O Octavio Paz έγραψε ότι "η μοναξιά είναι το πιο ισχυρό γεγονός στις ανθρώπινες καταστάσεις. Ο άνθρωπος, είναι το μόνο δημιούργημα που ξέρει ότι είναι μόνο του."




(δεν μπορεί κανείς να ζήσει ευτυχισμένα με τους άλλους ανθρώπους, αν δεν έχει μάθει να είναι ευτυχισμένος με τον εαυτό του)

μηπως ομως καποιος που ειναι μονος επειδη δεν μπορει να διαχειριστει την σχεση του με τους γυρω του (και οι γυρω του τον απομονωννουν οπως ειναι επομενο) πειθει τον εαυτο του οτι επελεξε αυτη τη μοναχικοτητα;

μηπως ομως καποιος που ειναι μονος επειδη δεν μπορει να διαχειριστει την σχεση του με τους γυρω του (και οι γυρω του τον απομονωννουν οπως ειναι επομενο) πειθει τον εαυτο του οτι επελεξε αυτη τη μοναχικοτητα;

Συμφωνώ, παίζει και αυτό. Είναι σαν να βαφτίζουμε το κρέας ψάρι. Ο Απόμακρος όμως μίλησε για συνειδητή επιλογή στην απομόνωση, από συνειδητοποιημένο άνθρωπο, ο οποίος για διάφορους λόγους -πλην της κοινωνικής απόρριψης που πολύ σωστά επισημαίνεις- επιλέγει αυτή την ατραπό. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα κοινωνικά και οικογενειακά καταξιωμένων ατόμων οι οποίοι επιλέγουν σε κάποια φάση του βίου τους τη φυγή προς την ερημιά. Πρόκειται για καθαρά προσωπική επιλογή.

πιστευω πως στην κατηγορια που αναφερει ο απομακρος ανηκαν οι μεγαλυτερες προσωπικοτητες της ιστοριας.
καποιοι προτιμουσαν να ζουνε μονοι πολυ απλα γιατι διεφεραν.
ακομα κι αν ηταν περιστοιχισμενοι απο ακολουθους ηταν μονοι στην κορυφη.
οπως πχ ο μεγας αλεξανδρος κι ο ναπολεωντας.

Υπάρχουν και απλοί άνθρωποι, που επιλέγουν μοναχικά μονοπάτια να βαδίσουν και να πορευτούν με τα όνειρα και τους εφιάλτες τους, σε μια πορεία ψυχής.

Που σηματοδοτούν την μοναχικότητά τους είτε σαν αγρίμια του δάσους είτε σαν μοναχικοί καβαλάρηδες σε μιαν έρημο

είτε σαν απόμακροι αστερισμοί στο ουράνιο στερέωμα.



Με όπλα τους μια πένα που καρφώνει τις λέξεις και τις ματώνει, τον φακό μιας φωτογραφικής μηχανής να φυλακίζει στιγμές στο διάφραγμα.





(στη μάχη με τους δαίμονες, θα νικήσει ο άνθρωπος!)

Φυσικά και υπάρχουν αρκετοί απλοί άνθρωποι που επιλέγουν την δύσκολη ατή ατραπό.

Αν εννοείς τους προσωπιούς δαίμονες, ασφαλώς και πρέπει να βρει τρόπο να τους κατανικήσει ο άνθρωπος.

Ναι, φίλε Σταυραετέ, για τους προσωπικούς δαίμονες μιλάω, που έχουν πολλά ονόματα.

Για να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας μέσα στους άλλους, πρέπει να προσπαθήσουμε πρώτα να δούμε τον εαυτό μας.

Να αντιμετωπίσουμε τους προσωπικούς μας δαίμονες.




(στον αγώνα μας αυτό είμαστε μόνοι)

Αυτο το κομμάτι όποτε τ ακουω συγκινουμαι πραγματικα...

Η ελευθερία για μένα είναι το ύψιστο αγαθό..Αλλα το ζήτημα είναι,γεννιόμαστε ελευθεροι τελικά;Ειμαστε όλοι δούλοι των ακαγκών της επιβίωσης μας...Και η αγάπη πρόσθετο βάρος να σου θυμίζει οτι εξαρτάσαι απο τον άλλον.Να σε πονάει να σε κάνει έρμαιο του γιατι;γιατι έκανες το λαθος να δωσεις τον εαυτο σου.Και τελικά μένεις μ ενα πικρό γιατί και την καρδιά σου φυλακισμένη ακόμα.Φυλακισμένη σ ενα τόσο στενό κλουβι που λέγεται έρωτας.και όταν βγει απο κεί έχει χάσει την αριότητα της και εισαι ενα ρακος...Και ολοι εκει να επιμενουν...να σου λενε 'ο ερωτας ειναι κατι ομορφο..μη φοβασαι να χασεις την ελευθερια σου...'Που ειναι το ωραιο σ ενα βουβο κλαμα;Ειναι απιστευτο ποσο προθυμοι ειμαστε να υποταχθουμε σ αυτο το συναισθημα...πραγματικα απιστευτο...

Η ελευθερία δεν θα έπρεπε να υποτάσσεται για καμμία αξία, διότι αυτή αποτελεί την υπέρτατη αξία.

Μιλώντας για τους προσωπικούς δαίμονες Απόμακρε θυμήθηκα την ελληνική επιγραφή στον τάφο του Jim Morrison στο Παρίσι. Κατά τον δαίμονα εαυτού. Πρόκειται για ένα κλασσικό παράδειγμα ανθρώπου, και μάλιστα καλλιτέχνη, που έχασε την προσωπική του μάχη. Διότι πραγματικός νικητής είναι εκείνος που θα επιβληθεί του άλλου του εαυτού.

Καβαλάρηδες στην καταιγίδα. Όλβιος όστις δύναται να καλπάσει ενάντια Θεών τε και Δαιμόνων.

Μου θύμισε πολλά το τραγούδι.

Όλβιος όστις δύναται να καλπάσει ενάντια Θεών τε και Δαιμόνων.

Καβαλάρηδες στην καταιγίδα

Riders on the storm
Riders on the storm
Into this house were born
Into this world were thrown
Like a dog without a bone
An actor out on loan
Riders on the storm

Theres a killer on the road
His brain is squirmin like a toad
Take a long holiday
Let your children play
If ya give this man a ride
Sweet memory will die
Killer on the road, yeah

Girl ya gotta love your man
Girl ya gotta love your man
Take him by the hand
Make him understand
The world on you depends
Our life will never end
Gotta love your man, yeah


(Wow!)

Α ρε μεγάλε πού με πήγες πάλι...

η ελευθερία είναι και προσωπικό αίσθημα.. μπορεί κάποιος να νιώθει δέσμιος και στην ουσία να μην είναι ή μπορεί να φαίνεται δεμμένος με/ σε κάτι και στην ουσία του να είναι ελεύθερος. Πιστεύω πως η ελευθερία είναι μέσα μας. Μόνοι μας σκλαβώνουμε τους εαυτούς μας ή όχι. Θυσιάζουμε προσωπικό χρόνο, κόπο κλπ σε αυτά που ανέφερε ο Απόμακρος στο πρώτο κείμενο, αλλά την ελευθερία μας, δεν νομίζω πως μπορούμε όντως να την θυσιάσουμε. Μπορούμε όμως να πιστεύουμε πως την θυσιάσαμε.
Επίσης, το κοινωνικό σύνολο είναι ένα πράγμα αχανές. Ναι, συνήθως μας απομονώνουν αλλά επειδή δεν έχουν τον χρόνο, την διάθεση ή την δύναμη να ασχοληθούν μαζί μας.. κατά καιρούς υπάρχουν όμως άτομα που θέλουν να ασχοληθούν μαζί μας κι ας είμαστε εμείς οι ιδιοι δέσμιοι του εαυτού μας... αυτούς τους αφήνουμε ή τους διώχνουμε γιατί φοβάμαστε να μας γνωρίσουν και να μας αγαπήσουν;
Αγάπη δεν είναι μόνο ο έρωτας. Αγάπη είναι και η φιλία, η μητρότητα και τόσα άλλα. Στην αγάπη πονάς μόνο όταν περιμένεις ανταλλάγματα. Όταν αγαπάς και περιμένεις να σε αγαπήσουν, γιατί η αγάπη είναι από την φύση της ανιδιοτελής κι εμείς την ξέρουμε λάθος. Όσο για τον έρωτα.... πιστεύω πως πέρα από την σωματική έλξη που μπορεί να νιώθουμε για κάποιον, πιέζουμε τους εαυτούς μας να νιώσουν "ερωτευμένοι" ή "κολλημένοι" με κάποιον. Γιατί χωρίς αυτή την πίεση (π.χ. είμαι μεγάλη σε ηλικία πρέπει να παντρευτώ, θέλω να ξεπεράσω τον τάδε, είμαι τόσο καιρό χωρίς σχέση, όλοι γύρω μου ζευγαρώνουν κι εγώ μένω μόνος κλπ) ο άνθρωπος ερωτεύεται πραγματικά και όχι από συναισθηματική πίεση για να καλύψει άλλα κενά. Αν ο έρωτας είναι τέτοιος, υπό πίεση δηλαδή.. τότε ναι.. πονάει......

Αρα η λυση ειναι καποια πραγματα να τα αφηνουμε στο "φλου".
να βγαλουμε απο μεσα μας τα "πρεπει".

δεν υπαρχει λύση αλλά λύσεις. Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Εσύ επιλέγεις πιο μονοπάτι θα διαβείς.

Θα έλεγα πως δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές. Δεν υπάρχουν έτοιμοι δρόμοι.

Το μονοπάτι είναι πολύ στενό, μόνο που δεν βρίσκεται καν εκεί. Εσύ το δημιουργείς, καθώς το περπατάς και συνεχίζεται για όσο εσύ περπατάς πάνω του.


(Κι όσο περισσότερο περπατάς, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις το ταξίδι)

Ένα τραγούδι που με εκφράζει τις τελευταίες μέρες:

I'm standing at the crossroads
There are many roads to take
But I stand here so silently
For fear of a mistake
One road leads to paradise
One road leads to pain
One road leads to freedom
But they all look the same
I've traveled many roads
And not all of them were good
The foolish ones taught more to me
Than the wise ones ever could
One road leads to sacrifice
One road leads to shame
One road leads to freedom
But they all look the same
There were roads I never travelled
There were turns I did not take
There were mysteries that I left unravelled
But leaving you was my only mistake.
So I'm standing at the crossroads
Imprisoned by this doubt
As if by doing nothing
I might find my way out
One road leads to paradise
One road leads to pain
One road leads to freedom
But they all look the same

Σταυραετέ
κάτι στα γραφόμενά σου μου έφερε μιά θύμηση. "βαφτίζουν το κρέας ψάρι". Μήπως γνωρίζεις τι εστί πουρναρόψαρο;
Αν το βρείς θα σου κάνω δώρο μια λέξη που περιέχει πολλά από το Α εως το Ω.