Ο οικουμενιστικός άνθρωπος

Posted: Mon Nov 06, 2006 8:38 pm Post subject: Ο οικουμενιστικός άνθρωπος
--------------------------------------------------------------------------------
ΕΚ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

Οι εξουσιαστές, θέλοντας να καταστρέψουν τους εθνικούς πολιτισμούς, προωθούν με όλα τα μέσα την αποσύνθεσι των παραδοσιακών κοινωνιών.
• Οι αγρότες πρέπει να περιορισθούν στο ελάχιστο. Στην πλειονότητά τους θα εξαναγκασθούν να συρρεύσουν στις πόλεις – τέρατα, για να μεταβληθούν σε άνεργο κουρελοπρολεταριάτο παραγκουπόλεων. Στην Ελλάδα, λ.χ., το Μάαστριχτ επιτάσσει την μείωσι των αγροτών από 2,2 εκατομμύρια (1997) σε μισό εκατομμύριο. Άρα 1,7 εκ. άνθρωποι θα χάσουν τη γη τους και θα γίνουν εσωτερικοί πρόσφυγες.
• Οι πόλεις πρέπει να μεγαλώνουν συνεχώς και η ύπαιθρος να ερημώνεται.
• Αλλόφυλοι, αλλόγλωσσοι, αλλόθρησκοι, και ιδίως διαφορετικού πολιτισμού, μετανάστες πρέπει να κατακλύζουν τις άλλοτε ομοιογενείς κοινωνίες και να τις αποσυνθέτουν, μεταλλάσσοντάς τες σε πολυφυλετικές, πολύγλωσσες, πολυθρησκευτικές, πολυπολιτισμικές – στην πραγματικότητα άγλωσσες, άθρησκες, απολίτιστες.
Ο χωρίς εθνική συνείδησι «καθολικός» ή «πολυπολιτισμικός άνθρωπος» πρέπει να εκτοπίση τον άνθρωπο – μέλος μιας εθνικής κοινωνίας.
Η ειρωνία είναι ότι το έργο της κοινωνικής αποσυνθέσεως οι κοσμοεξουσιαστές το έχουν αναθέσει πρωτίστως στους απανταχού «προοδευτικούς», που εργάζονται, οι πολλοί εν αγνοία τους, προς αυτήν την κατεύθυνσι, ως φλογεροί κήρυκες του αντιφυλετισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πολυφυλετικότητος, της αθρησκείας, της πολυπολιτισμικότητος, του γλωσσικού εκσυγχρονισμού κ.λ.π. Νομίζουν ότι είναι… επαναστάτες, ενώ εργάζονται για τα εξουσιαστικά κέντρα, τα οποία μεριμνούν για την προβολή τους από τα ΜΜΕ, την έκδοσι των βιβλίων τους, την στήριξι των σωματείων τους, τον διορισμό τους σε πνευματικά ιδρύματα κ.ο.κ.
Ο «διεθνισμός», ο αν-εθνισμός, ο αντιπατριωτισμός του «προοδευτικού, πολυπολιτισμικού ανθρώπου» εξυπηρετούν μόνον το υπερεθνικό – κοσμοπολιτικό κεφάλαιο – τους κοσμοεξουσιαστές. Ενώ εμπόδιο στα σχέδιά τους αποτελεί ο πατριωτικός εθνικισμός με την έντονη εθνική συνείδησι, που απαιτεί τον σεβασμό της και ταυτόχρονα σέβεται τις άλλες εθνικές συνειδήσεις. Με αυτήν την εθνική συνείδησι πρέπει να εναρμονίζωνται οι εντός της εθνικής οντότητος «ιδιαιτερότητες» και όχι να την αποσυνθέτουν.

Κατά την ανακύρηξι της Θεσσαλονίκης ως «πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης» (Φεβρουάριος 1997), ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Κ. Σημίτης αναφέρθηκε στην «ανάγκη» (πόθεν επιβαλλομένη; ) διαμορφώσεως ενός νέου τύπου ανθρώπου (τον ίδιο στόχο είχαν θέσει ο Στάλιν και ο Μάο), του «πολυπολιτισμικού», ο οποίος προορίζεται να ζήση στο περιβάλλον του «πολυπολιτισμού». Έτσι, αντί η ευκαιρία της «πολιτιστικής πρωτεύουσας» να αξιοποιηθή για να προβληθή η πανάρχαια ελληνικότης της Μακεδονίας, η ιστορία της και ο πολιτισμός της (πρωτοελληνικός, αρχαίος, κλασσικός, ελληνιστικός, βυζαντινός, νεώτερος), χρησιμοποιήθηκε για να διακηρυχθή ότι η μακεδονική πρωτεύουσα υπήρξε κοσμοπολιτικό κέντρο, όπου συμβίωναν Εβραίοι, Σλαύοι, Βούλγαροι, Τούρκοι, Έλληνες, με ιδιαίτερη έμφασι… στον εβραϊκό χαρακτήρα της! (Φυσικά αυτό συνέβη, όταν η πόλις τελούσε υπό ξένην – τούρκικη – κατοχή). Συνεπής προς αυτήν την γραμμή, ο Σημίτης ανακήρυξε «Έλληνα» τον, αδυνατούντα να μάθη ελληνικά, Εβραίο κινηματογραφιστή Ζύλ Ντασσέν «για την μεγάλη ( ; ) πνευματική ( ; ) προσφορά ( ; ) τους προς τον Ελληνισμό(!)».
Κατ’ εξοχήν φορεύς του «οράματος» μιας ανομοιογενούς (πολυφυλετικής κ.λ.π.) Ελλάδος είναι ο Γ. Α. Παπανδρέου (που έχει μητέρα Βουλγαροαμερικανίδα και εκ πατρός γιαγιά Πολωνοεβραία), ενώ ο ίδιος αμερικανοτραφής – τέλειο δείγμα απεθνοποιημένου κοσμοπολίτου. Και γι’ αυτό ακριβώς του ανετέθησαν διαδοχικώς τα υπουργεία Παιδείας και Εξωτερικών.

(…)ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οι εξουσιαστές θέλουν το τέλος της Ιστορίας (το ίδιο ήθελαν και οι μαρξιστές συνάδελφοί τους). Ο χωρίς Πρόσωπα, Ιδέες, Έθνη, κόσμος τους δεν θα παράγη γεγονότα, άρα Ιστορία. Θα είναι μία επάνοδος στην πρωταρχική αρχέγονη πανθάλασσα, που ακύμαντη, σιωπηλή, ομιχλώδης κατεκάλυπτε τον πλανήτη πριν αρχίση η ζωή. Οι αναστατώσεις είναι τέκνα των Ιδεών. Αφού οι Ιδέες θα έχουν πεθάνει, δεν θα υπάρχουν πλέον αναστατώσεις και εξωοικονομικές μεταβολές. Ο κόσμος θα τρώη και δεν θα ερευνά. Θα πίνη και δεν θα ανησυχή. Θα διασκεδάζη και δεν θα σκέπτεται. Θα βρίσκεται εκτός ιστορίας. Ο άνθρωπος θα υπάρχη, αλλά χωρίς λόγον υπάρξεως. Η κίνησις θα έχη χαρακτήρα μονοδρομικώς επαναληπτικό, αφού θα υπάρχη απλώς αναπαραγωγή των εγκαθιδρυμένων, χωρίς να προκύπτουν νέες καταστάσεις ποιοτικώς = ουσιαστικώς διαφορές των παλαιών.

Γεώργιος Γεωργαλάς.

«Ο οικουμενισμός εξωραΐζει την εικόνα ενός καθολικού ανθρώπου που διάγει συμφώνως προς αξιώματα οικουμενικά , ανεξάρτητα από παρελθόν, γεωγραφία ή άλλες αμετάβλητες καταστάσεις… Η αμερικανική παράδοσις δίδει έμφασι περισσότερο σε οικουμενικές αλήθειες παρά σε εθνικά χαρακτηριστικά… Η Αμερική αρνείται τις ιστορικές δεσμεύσεις».

Χ. Κίσσινγκερ
(«Επανεξέτασις της Νέας
Παγκοσμίου Τάξεως» 1995).
_________________
Ό,τι δεν με καταστρέφει, με κάνει ισχυρότερο.