Δημοσίευση
από ArELa » Σάβ 15 Αύγ 2020, 16:50
Έχετε ακουστά τον Πάνζραμ? εγώ ναι, αλλά δεν έτυχε να το μεταφέρω εδώ
(όταν το διάβασα πριν πολλά χρόνια)
Τώρα το βρήκα καλογραμμένο από άλλον:
Ο Carl Panzram, ένας ψηλός άντρας με γκρίζα μάτια και τατουάζ στο σώμα του,
μπαίνει σε ένα πλοίο για την Αγκόλα γύρω στο 1920 για να αναζητήσει
την τύχη του μαζί με άλλους λευκούς στη μαύρη Ήπειρο.
Μόλις φτάνει στο Lobito Bay, προσλαμβάνει καμιά δεκαριά τοπικούς οδηγούς
προκειμένου να νιώσει την περιπέτεια, κυνηγώντας κροκόδειλους.
Στο μυαλό του όμως έχει άλλου είδους θηράματα… Μόλις το κανό
απομακρύνεται αρκετά από τον κόλπο, ο Panzram πυροβολεί όλους
τους οδηγούς και ταΐζει τους κροκόδειλους με τα σώματά τους…
Το νερό στο ποτάμι γίνεται κατακόκκινο. Αυτό ήταν μόνο ένα από τα δεκάδες
εγκλήματα, μεταξύ των οποίων 21 δολοφονίες και περισσότεροι
από 1.000 βιασμοί παιδιών και αντρών, που παραδέχτηκε ότι διέπραξε ο Panzram.
Ο Panzram παρέμεινε σοκαριστικά ειλικρινής μέχρι το τέλος του:
«Για όλα αυτά που έκανα, δεν μετανιώνω στο ελάχιστο», έγραψε
στην αυτοβιογραφία του από το κελί της φυλακής,
«Μισώ όλη την καταραμένη ανθρώπινη φυλή, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό!».
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι τόσο βαθιά κακός; «Είναι», απαντούν
οι εμπειρογνώμονες που εξέτασαν την περίπτωση του Panzram.
Βρήκαν ότι είχε γεννηθεί σε μία φτωχή αγροτική οικογένεια της Minessota
με τον πατέρα του, να τον εγκαταλείπει, όταν ήταν μόλις οκτώ χρονών
και την μητέρα του να τον βάζει σε αναμορφωτήριο, μετά από κάποια
μικροκλοπή, που είχε κάνει με μεγαλύτερα παιδιά.
Στο αναμορφωτήριο, λόγω της ηλικίας του, ο Panzram έπεσε θύμα
αλλεπάλληλων βιασμών και άγριων ξυλοδαρμών, μέχρι που καταστάλαξε
μέσα του η πεποίθηση ότι «ο κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο από
βία και πόνος. Για να επιβιώσω, θα είμαι εγώ αυτός που θα σκορπά
περισσότερη βία και πιο πολύ πόνο!» «Εμπρός, κάνε γρήγορα,
χαμένε μπάσταρδε», είχε πει στον δήμιό του, λίγο πριν την εκτέλεση.
«Όση ώρα εσύ χαζολογάς, εγώ θα μπορούσα να είχα σκοτώσει
10 ανθρώπους».
Μετά την έξοδό του από το αναμορφωτήριο, ο Panzram, έμενε
σε εγκαταλελειμμένες αμαξοστοιχίες, όπου κάποιο βράδυ έπεσε
θύμα ομαδικού βιασμού από μεθυσμένη παρέα ανδρών.
Το γεγονός, έγραψε στην αυτοβιογραφία του, “με έκανε ένα ακόμα
πιο προβληματικό, θλιμμένο αλλά και σοφότερο αγόρι”.
Το 1915 ταξίδεψε σε Idaho, California και άλλες πολιτείες κατά μήκος
του ποταμού Columbia, εισβάλλοντας σε σπίτια, κλέβοντας και βιάζοντας,
κυρίως αγόρια. Όταν συλλαμβάνεται και φυλακίζεται, οι σωφρονιστικοί
υπάλληλοι τα χάνουν από την βιαιότητά του.
Για να τον “σπάσουν”, τον κρεμούν από δοκάρια επί ώρες, τον κλείνουν
επί εβδομάδες στην απομόνωση, και τον αφήνουν να τρέφεται μόνο
με κατσαρίδες. Όσο όμως πιο σκληρές είναι οι τιμωρίες, τόσο σκληρότερος
γίνεται και ο ίδιος… Το 1918 κατάφερε να αποδράσει και να “ανέβει πίστα”
στην εγκληματική του δράση…
Με τα λεφτά που είχε κρύψει από κλοπές και διαρρήξεις, αγοράζει ένα γιοτ
και προσλαμβάνει 10 άνδρες ως πλήρωμα. Τους προσφέρει αλκοόλ μέχρι
να λιποθυμήσουν, οπότε βγάζει το όπλο του και τους σκοτώνει έναν, έναν.
Κατευθείαν στο κεφάλι! Ακολουθούν κι άλλες δολοφονίες κι άλλοι βιασμοί
σε ΗΠΑ και Αφρική, μέχρι που το 1928 συλλαμβάνεται και οδηγείται
στις φυλακές της Washington. Το σκηνικό εδώ είναι ακόμα πιο σκληρό
από τις προηγούμενες “εμπειρίες” του με τον σωφρονισμό.
Οι φύλακες τον χτυπούν μέχρι αναισθησίας και τον απομονώνουν
σε μία κλειστή πτέρυγα. Τον αντιμετωπίζουν σαν θηρίο της ζούγκλας
που δεν αξίζει καμία ανθρωπιά. Μόνο ο 26χρονος δεσμοφύλακας, Henry Lesser
προσπάθησε μία διαφορετική προσέγγιση… Πλησίασε το “θηρίο”
και του έβαλε στη χούφτα ένα δολάριο για να πάρει τσιγάρα.
“Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος άνθρωπος έκανε κάτι καλό για μένα”,
θα γράψει αργότερα στην αυτοβιογραφία του ο Pazram. Μέρα με τη μέρα,
οι δύο άνδρες αρχίζουν να αναπτύσσουν φιλική σχέση.
Ο Pazram δεν δημιουργεί προβλήματα, όταν ο Lesser έχει βάρδια, και ο Lesser,
για να τον μαλακώσει περισσότερο, του δίνει μολύβι και χαρτιά.
Του ζητά να γράφει την ιστορία του, μήπως έτσι συνειδητοποιήσει το κακό
και τον πόνο, που έχει προκαλέσει. Ο Panzram καταδικάστηκε σε μόλις 25 χρόνια
φυλάκισης, καθώς δεν υπήρχαν ή δεν μπορούσαν να παραστούν
στη δίκη, οι συγγενείς των περισσότερων θυμάτων του.
Έχοντας αποφύγει τη θανατική ποινή, θα περίμενε κάποιος ότι ο Panzram
θα ηρεμούσε και θα προσπαθούσε να αλλάξει μοτίβο ζωής, ώστε να ελπίζει ότι,
έστω και σε μεγάλη ηλικία, θα ζούσε μία φυσιολογική ζωή, έχοντας συμφιλιωθεί
με την οργή του. Αλίμονο όμως, η οργή συνέχιζε να πλημμυρίζει το “είναι” του
και στο πρώτο, ασήμαντο περιστατικό, πήρε ένα σιδηροδοκό και κυριολεκτικά
έλιωσε το κρανίο του εργοδηγού των πλυντηρίων της φυλακής, Robert Warnke.
Αυτό ήταν το τελευταίο έγκλημα, που του επιτράπηκε να κάνει…
Ο Panzram αρνήθηκε τη βοήθεια ανθρωπιστικών οργανώσεων για να κάνει
αίτηση απολαβής χάριτος. Μετά από τόση βίαια που δέχτηκε και μοίρασε
“ήταν ο τρόπος του για να αυτοκτονήσει”, δήλωσε ο εγκληματολόγος John Borowsky.
Η εκτέλεσή του ορίστηκε για το Σεπτέμβριο του 1930. Μέχρι την τελευταία
στιγμή ήταν προκλητικά βίαιος, αποκαλώντας τον δήμιο “μπάσταρδο”.
Ο δεσμοφύλακας Lesser κράτησε τα χειρόγραφα του Panzram και προσπάθησε
να τα εκδώσει αλλά οι εκδοτικοί οίκοι ήταν πολύ επιφυλακτικοί να κυκλοφορήσουν
μία τέτοια αυτοβιογραφία. Τελικά το βιβλίο βγήκε το 1979 με τον τίτλο:
“Killer: Ένα ημερολόγιο δολοφονιών”. O Joe Coleman, που ζωγράφισε
το εξώφυλλο, είχε δηλώσει ενθουσιασμένος από το γράψιμο του Pazram:
“τι κρίμα ένα τέτοιο ταλέντο να σκέφτεται μόνο το κακό…”
Η αυτοβιογραφία του Panzram βοήθησε τους εγκληματολόγους να καταλάβουν
καλύτερα πως δουλεύει το μυαλό των σειριακών δολοφόνων, αλλά αποτελεί
και ένα μάθημα για το σωφρονιστικό σύστημα: με την χρησιμοποίηση βίας,
θα πρέπει να περιμένει κανείς μόνο τον πολλαπλασιασμό της.
Ακόμα και για “χαμένες περιπτώσεις”, όπως φαίνεται να ήταν ο Panzram,
δεν μπορεί η βία να είναι απάντηση στην απανθρωπιά. Η κοινωνία οφείλει
να μην παράγει περισσότερα τέρατα, σαν τον Carl Panzram.
ΠΗΓΗ: Postmodern.gr…
