Ιδεογραφήματα

Με θύμα όλο το δυτικό κόσμο

Το πρώτο κέντρο για την επιστημονική δημιουργία συλλογικών ψυχικών καταστάσεων και μαζικών υποβολών, διαμέσου των οποίων μπορεί να εξασκηθεί έλεγχος πάνω στο νου, υπήρξε η Σχολή της Φρανκφούρτης. Αυτοί οι εβραϊκής καταγωγής φιλόσοφοι, φαινομενικά μαρξιστές, που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ όπου κατέλαβαν σπουδαίες πανεπιστημιακές καθέδρες, έθεσαν τον ακόλουθο προβληματισμό: «πως μπορεί να καταπνιγεί ακόμη και μέσα στις ψυχές κάθε αναβίωση του “φασισμού και του αντισημιτισμού”;». Διότι, όπως αναγνώρισαν ο Theodor Adorno και ο Max Horkeimer στο δοκίμιο–έρευνα, The Αuthoritarian Personality, ο “φασισμός” και ο “αντισημιτισμός” είναι φαινόμενα σχεδόν “φυσικά” σε μία κοινωνία όπως εκείνης της ευρωπαϊκής της τότε εποχής. Mιας κοινωνίας δηλαδή παραδοσιακής, πατριαρχικής, που βασιζόταν στην οικογένεια και στην ιεραρχική και ηθική τάξη.

Υποστήριξαν λοιπόν, πως σε μια τέτοια κοινωνία, οι ομόφυλοι τους δεν θα ήταν ποτέ ασφαλείς, οπότε χρειαζόταν (όπως συμπέρανε ο Kurt Lewin, ο ψυχίατρος που μετά θα ήταν ένα από τα μυαλά του Ινστιτούτου Tavistock του Λονδίνου) να αρχίσει μία επανεκπαίδευση των μαζών, να ετοιμαστεί ο κόσμος ώστε να φτιαχθεί μία παγκόσμια κοινωνία πολυεθνική και χωρίς σύνορα. Παράλληλα, να εγχυθεί μία σεξουαλική επανάσταση μέσα στις ψυχές, η οποία θα έκανε να γεννηθεί ο Νέος Άνθρωπος, ο “αντι-αυταρχικός”, ο οποίος θα εναντιωνόταν στην αυταρχική προσωπικότητα. Οι δε σεξουαλικά απελευθερωμένοι (επίσης απελευθερωμένοι από τη φυλή, την οικογένεια, το έθνος και τη θρησκεία) θα αποτελούσαν την αυθόρμητη “αντιφασιστική” ψυχο-αστυνομία.

Γι’ αυτό το σκοπό, αμέσως μετά τον πόλεμο, η American Jewish Committee χρηματοδότησε τα συνέδρια Macy όπου κινητοποιήθηκαν οι δυνάμεις ψυχιάτρων, διαφημιστών, μελετητών των γνωσιακών επιστημών, νέο-μαρξιστών φιλοσόφων καθώς και όλη η Σχολή της Φρανκφούρτης. Ο Theodor Adorno χρησιμοποίησε χιλιάδες συνεντεύξεις που είχαν γίνει από τους Frenkel– Brunswik, Levinson και Sanford σε Αμερικάνους πολίτες, για να εντοπίσει τις υποτιθέμενες βαθιές τάσεις των συνεντευξιαζόμενων προς το “φασισμό” και τον “αντισημιτισμό”. Η ρίζα του “αντισημιτικού κακού προσδιορίστηκε από αυτούς στον αυταρχικό χαρακτήρα της αμερικανικής οικογένειας. Το πρόβλημα εντοπιζόταν στην πίστη του αμερικανικού λαού στο μονοθεϊσμό και στον εθνοκεντρισμό του. Ο Adorno κατέληγε: «Είναι προφανές ότι η μετατροπή της δυνητικά φασιστικής νοητικής δομής δεν μπορεί να συντελεστεί μόνον με ψυχολογικά μέσα: είναι ένα έργο που μπορεί να παρομοιαστεί με την εξάλειψη της νεύρωσης ή της παραβατικότητας ή του εθνικισμού (sic!): αυτά είναι προϊόντα της ολικής οργάνωσης της κοινωνίας και μπορούν να αλλάξουν μόνον εάν αλλάξει η κοινωνία.»



https://www.youtube.com/watch?v=x64H2ThnOTA

Επομένως, χρειαζόταν να αλλάξει όλη η κοινωνία, να ανατραπεί εκ βάθρων η συλλογική της κουλτούρα. Με ποιο τρόπο; «Αφού ο φασισμός μοχλεύει δυνατές συγκινήσεις, η δημοκρατική προπαγάνδα δεν πρέπει να περιοριστεί στον ορθολογισμό. Ο έρως ανήκει στη δημοκρατία. Οπότε, δεν χρειάζεται να πεισθεί η κοινωνία να προτιμήσει την δημοκρατία με ορθολογικά επιχειρήματα, αλλά να ερωτικοποιηθεί, να απαλλαγεί από τα ταμπού». Τα επόμενα πενήντα χρόνια, η Σχολή της Φρανκφούρτης, μαζί με τους άλλους συντρόφους της αφιερώθηκε στην καταστροφή του λεγόμενου “αυταρχικού παραδείγματος”, που θεωρεί τον άνθρωπο εικόνα του Θεού, και κατά συνέπεια στην καταστροφή της αγιότητάς του οικογενειακού πυρήνα και της ανωτερότητας της μορφής του έθνους-κράτους. Μεταμόρφωσε την αμερικανική κουλτούρα σύμφωνα με ένα σχήμα διεστραμμένα ερωτικό, με την αποθέωση της ικανοποίησης των ενστίκτων και τη διαμόρφωση της κουλτούρας του ψυχεδελισμού.

Αυτή η κριτική μας δεν αποτελεί κάποια ηθικιστική υπερβολή. Ο Theodor Adorno, ως διακεκριμένος μουσικολόγος, συνηγόρησε υπέρ μιας νέας μουσικής, της οποίας η λειτουργία θα ήταν να καθιστά τον κόσμο παράφρονα και τρελό, όπου το άτομο «θα δοκιμάζει το ίδιο τη διάσπασή του». Θέλησε δηλαδή να προσδιορίσει την παραφροσύνη ως την αληθινή υγεία, καθώς μόνο αυτή ήταν κάτι υγιές σε μία άρρωστη (από φασισμό και νεκροφιλία) κοινωνία. Με αυτό, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να απηχεί την εμμονή ενός άλλου μέλους της σχολής, του Erich Fromm, ενός σεξομανή, γιού ραβίνου (εξάλλου όλη η ομάδα είχε κάνει ταλμουδικές μελέτες), ο οποίος στο έργο του Τhe Anatomy of Human Destructiveness (H ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας) είχε διαγνώσει από την πλευρά του πως: «η νεκροφιλία είναι η τυπική διαστροφή του “φασιστικού μυαλού”». Είναι μία ασθένεια που πρέπει να θεραπευτεί με το σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ εντ ρολ.

Ενώ η Σχολή της Φρανκφούρτης και τα συνέδρια Macy’s είχαν μία θεσμική και ακαδημαϊκή χροιά, ο Εβραίο-Γερμανός ψυχίατρος Wilhelm Reich, προσέλαβε ένα διαφορετικό ρόλο, αυτό του “αντισυστημικού επαναστάτη”. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για έναν κανονικό πράκτορα του νέο-γνωστικισμού με σημαντικότατη αντι-παραδοσιακή δράση, η οποία στόχευε ιδιαίτερα τις νέες γενιές. Με τα βιβλία του, όπως Η Σεξουαλική Επανάσταση, Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού, Η Δολοφονία του Χριστού κλπ. δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα ανατροπής των ηθών με νέο-γνωστικά χαρακτηριστικά. Είχε δε την πονηρή έμπνευση να δώσει υλικό-ενεργειακή υπόσταση στο γνωστικό Πλήρωμα αντικαθιστώντας το με μία φανταστική “θεοποιημένη” ενέργεια, την “οργόνη”, η οποία ήταν, σύμφωνα με τις θεωρίες του, η “θεραπευτική ενέργεια του σύμπαντος”.

Η πολιτιστική επανάσταση, ο μύθος της σεξουαλικής απελευθέρωσης και η σχετική ψυχική μόλυνση των αδύναμων μυαλών, το κίνημα του ’68 -γεννημένο όχι τυχαία στο Berkeley – προέρχονται από τα προαναφερθέντα κέντρα και προσωπικότητες. Είναι αυτή η ομάδα που μετά τον πόλεμο φυλάκισε τον ποιητή Ezra Pound και πρότεινε τη φυσική του εξόντωση, διότι όπως έλεγαν ήταν «μια αθεράπευτη αυταρχική προσωπικότητα».

Είναι αναγκαίο να πούμε, ότι τα αποτελέσματα και οι τεχνικές που επινοήθηκαν από τη Σχολή εναντίον της “προκατάληψης” υιοθετήθηκαν για ψυχοπολιτικούς σκοπούς από τις μεγαλύτερες οργανώσεις κατασκοπείας και αντικατασκοπείας ώστε να ωθήσουν ολόκληρους λαούς να δεχθούν ή να απορρίψουν συγκεκριμένες “αξίες”. Αναφερόμαστε φυσικά στις Άγγλο-αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.



https://www.youtube.com/watch?v=fnRRjOl-CwE

Τώρα θα πρέπει να μιλήσουμε για τη λονδρέζικη πλευρά της μεγάλης επιχείρησης που παρήγαγε στις δυτικές μάζες τη γνωστή “αλλαγή του παραδείγματος”. Θα αναφέρουμε τις συνεδριάσεις του Macy, που μετά τον πόλεμο αφιερώθηκαν στη δημιουργία μιας επιστημονικής τεχνικής ικανής να «προβλέπει, να οργανώνει και να καθορίζει τις ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές». Σε αυτές συμμετείχε ένας μεγάλος αριθμός Ιουδαίων ερευνητών, όπως ο Arturo Rosenblueth, ο Norbert Wiener, ο Paul Lazarsfled, ο Kurt Lewin και ο Roman Jakobson, αποφασισμένων, όπως και οι συνάδελφοί τους στις ΗΠΑ, να εξαλείψουν την “αυταρχική προσωπικότητα”. Για να κατανοηθεί η σημασία των αποτελεσμάτων τους, φθάνει να πούμε οτι ο Noam Chomsky τα χρησιμοποιεί στις θεωρίες του πάνω στη γλωσσολογία. Ας μην ξεχνάμε, πως όποιος κυριαρχεί επί της γλώσσας, όποιος γίνεται ο δάσκαλος του δημόσιου λόγου, κυριαρχεί επί ολόκληρων των κοινωνιών. Όπως δηλαδή γίνεται σήμερα με την “πολιτική ορθότητα”.

Μεταξύ των εκπροσώπων των συνεδρίων Macy, ξεχώριζε ο Kurt Zadok Lewin, ο συνιδρυτής της ψυχολογίας της Gestalt, εφευρέτης των “δυναμικών της ομάδας” και μελετητής της “συλλογικής νοοτροπίας υπό την επήρεια του στρες”. Το έργο του άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στο Ινστιτούτο Tavistock του Λονδίνου. Αυτό το ενδιαφέρον ινστιτούτο, εν μέρει ψυχιατρική κλινική και εν μέρει σώμα των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων, ιδρύθηκε και διευθύνθηκε επί μακρόν από τον dr. John Rawling Rees, ψυχίατρο με το βαθμό του ταξιάρχου. Εκεί, μεταξύ των άλλων, μελετήθηκαν και οι όψεις του ψυχολογικού πολέμου. Το 1945, ο ταξίαρχος Rees, στο βιβλίο του The shaping of Psychiatry by War, πρότεινε πως μέθοδοι ανάλογες με εκείνες που εφαρμόστηκαν στον πόλεμο, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν, στην περίοδο της ειρήνης, για τον κοινωνικό έλεγχο. Από το 1947, ο ταξίαρχος Rees έκανε καριέρα στον οργανισμό του ΟΗΕ, όπου δημιούργησε την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και συνεργάστηκε με τον Sir Julian Huxley, που τότε ήταν επικεφαλής της Unesco.

Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι στην Ιερουσαλήμ βρίσκεται η Εταιρεία για την Νοητική Υγεία, καθοδηγούμενη από τον δρ. Abraham Weinberg, έναν άνθρωπο του Tavistock. Η εταιρεία αυτή επικέντρωσε την προσοχή της και στους Παλαιστίνιους της Γάζας, τραυματισμένους από τις αγριότητες του κατακτητή και συμπέρανε πως: «Τουλάχιστον εκατό χιλιάδες παλαιστίνιοι της Γάζας, το 10% του πληθυσμού, έχουν περάσει από τις ισραηλινές φυλακές και έχουν υποστεί βασανιστήρια. Πολλά δε από τα θύματα είναι παιδιά, δεδομένου ότι ο ισραηλινός νόμος θεωρεί ενήλικο όποιον είναι πάνω από 12 ετών. Κατά συνέπεια, πολλοί από αυτούς, παρουσιάζουν σημάδια νοητικών αλλοιώσεων: αλαλία, αϋπνία, ξεσπάσματα και απρόκλητη βία κατά των μελών της οικογένειας». Το προαναφερθέν πρόγραμμα για τη νοητική υγεία στη Γάζα δημιουργήθηκε από έναν κλάδο του Tavistock σε συνεργασία με την Israel Psychoanalytic Association και χρηματοδοτείται από τις αμερικανικές και αγγλικές κυβερνήσεις. Επισήμως, έχει ως σκοπό να «αντιμετωπίσει τα ψυχικά προβλήματα των τραυματισμένων παιδιών της Ιντιφάντα (1987) και την αποκατάσταση των Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων και θυμάτων βασανιστηρίων». Όμως όχι για να τους θεραπεύσει…





https://www.youtube.com/watch?v=q4w5rCKhCiA


Όπως γράφει ο δρ. Jerrold Post, στο Bulletin of Political Psychology, αυτά τα τραύματα μπορούν να είναι “usefully mined”, δηλαδή να αξιοποιηθούν επωφελώς, όπως όταν σκάβουμε σε ένα ορυχείο ακατέργαστων αλλά πολύτιμων υλικών. Για ποιο σκοπό άραγε; Έχω ήδη περιγράψει σε ένα παλαιό μου άρθρο, πως η ισραηλινή ψυχιατρική δημιούργησε τη Hamas, ως ένα “τρελό” κίνημα, ανορθολογικά εξτρεμιστικό, για να αποδυναμώσει την PLO του Αραφάτ, που προχωρούσε πολύ στην ειρηνευτική διαδικασία και που την οποία το Ισραήλ δεν μπορούσε να απορρίψει γιατί θα δυσφημιζόταν παγκοσμίως. Ήταν τότε που γεννήθηκε το είδος του ισλαμιστή τρομοκράτη βομβιστή αυτοκτονίας, πλασμένο από την ισραηλινή ψυχιατρική και δίνοντας έτσι τη δικαιολογία για να διακοπούν οι διαπραγματεύσεις και να σφίξει ο κλοιός γύρω από τη Γάζα.

Τέλος, δεν μένει παρά να αναφερθούμε, εν συντομία, στο μυστικό και παράνομο πρόγραμμα νοητικού ελέγχου της CIA, υπό την ονομασία MK-Ultra. Αυτό προτάθηκε από το τότε νούμερο 2 της CIA, τον James Angleton που υιοθέτησε την ιδέα του Sidney Gottlieb, ο οποίος, ως επικεφαλής του χημικού τμήματος της υπηρεσίας, κέρδισε σύντομα τη φήμη του “μαύρου μάγου” και του δόκτορα των “βρώμικων τεχνασμάτων” (“Black Sorcerer”, “Dirty Trickster.”). Παρασκεύαζε δηλητήρια και πειραματιζόταν με ψυχοτρόπες ουσίες ικανές να επιτυγχάνουν το νοητικό έλεγχο και να κάνουν τους ανθρώπους να δέχονται οτιδήποτε πράγμα. Γι’ αυτό το σκοπό, έδωσε LSD, χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν, σε Αμερικανούς βετεράνους του πολέμου με ψυχικές διαταραχές. Πειραματίστηκε ακόμη και με παραισθησιογόνα μανιτάρια από τη Νότια Αμερική. Στη δεκαετία του ’60 πρότεινε στον Eisenhower να βρει κάποιον που θα πλησίαζε τον Φιντέλ Κάστρο και θα έριχνε θάλλιο μέσα στα παπούτσια του, κάτι που θα τον έκανε να χάσει τη γενειάδά του…

Το πρόγραμμα MK Ultra αποκαλύφθηκε και έτσι προκλήθηκε ένα δημόσιο σκάνδαλο, κατόπιν του οποίου (φαινομενικά) το πρόγραμμα σταμάτησε. Εάν φυσικά είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι ένα σύνολο πολύτιμων δεξιοτήτων, τεχνικών ψυχικού ελέγχου, ψυχοτρόπων ουσιών και μεθόδων ανάκρισης, μπορεί να “πάει χαμένο”. Η εμφάνιση περιοδικών μοναχικών δολοφόνων και τελευταίως, ανισόρροπων περιθωριακών που ξαφνικά γίνονται ισλαμιστές καμικάζι, αφήνει κάποιες υπόνοιες ως προς το εάν εγκαταλείφθηκαν αυτές οι μέθοδοι…

theodotus


http://www.el.gr/n-w-o/mind-control/170 ... s-molynshs





εξαιρετικό άρθρο. Το συγκεκριμένο σάιτ μπήκε στα αγαπημένα μου.

Ὅταν σὲ μιὰ «στρατευμένη» ἰντελλιγκέντσια, δοθοῦν ἄφθονοι πόροι, θὰ τυπωθοῦν τὰ βιβλία τους σὲ ἀπειράριθμα ἀντίτυπα.
Ἀπὸ τὶς πανεπιστημιακές τους ἕδρες θὰ σχηματιστοῦν «φυτώρια» ὁμοϊδεατῶν, ποὺ θὰ καταλάβουν σημαντικὲς θέσεις στὴν κοινωνία.
Ἦταν θέμα χρόνου ἡ ἐπικράτησή τους (καὶ ἀπ’ αὐτὴν, ἡ κοινωνικὴ διάβρωση).

Εξαιρετικό άρθρο!

Γύρω από τη σχολή της Φραγκφούρτης και όλους τους συγγραφείς και τη φιλοσοφία την έχω διαβάσει απ άκρη σ' άκρη.
Πολύ κοντά στη σχολή της Φραγκφούρτης και τη μεθοδολογία της βρισκόταν και ο δικός μας Κορνήλιος Καστοριάδης.
Δεν ήταν στο σκληρό πυρήνα αλλά όπως και ο Φουκώ ήταν επηρεασμένος από αυτή.
Αναφέρεται στον "αυταρχικό άνθρωπο" το άρθρο.
Ο όρος διατυπώθηκε από τον Μαρκούζε και σημαίνει πολλά πράγματα και δεν κλείνεται σε μια απλοίκή πρόταση που δαιμονοποιεί μια σειρά από διανοούμενους κάποιας εποχής και κινήματα με αιτήματα αρκετά προχωρημένα που σήμερα φαντάζουν τρελά ή παρανοϊκά λόγω χειραγώγησης και βαθιάς συντηρητικοποίησης της κοινωνίας.
Είχε μπει στο τραπέζι ακόμα και ωράριο 5 ωρών εργασίας κάτι απόλυτα εφικτό....και θα πω γιατί.
Τα θέματα που θίγει η σχολή της Φραγκφούρτης και όλοι οι πέριξ και επηρεασμένοι (το διδακτορικό μου είναι κατά 30% με βιβλιογραφία σχολής της Φραγκφούρτης) έχουν τόσο βάθος που δεν αναλύονται μέσα σε ένα αρθράκι που δαιμονοποιεί και αποκαλεί σατανιστές το μεγαλύτερο κίνημα διανοουμένων του 20 αιώνα.

Αν θέλετε ανοίγουμε μερικά τόπικ από τα θέματα που θίγει η σχολή της Φραγκφούρτης και οι πιο σημαντικοί "πέριξ" (όχι του σκληρού πυρήνα).
Μπορούμε να αρχίσουμε για τον αυταρχικό άνθρωπο ή το μονοδιάστατο άνθρωπο πως δημιουργείται και ποιος είναι. Ποιά τα χαρακτηριστικά του.

Δεν συμφωνώ σε όλα με τους θεωρητικούς της σχολής της Φραγκφούρτης Άλλωστε ούτε οι ίδιοι αποτελούν μία συνεκτική ομάδα με ολοκληρωμένη ιδεολογία. Μπορεί ο ένας να αναιρεί τον άλλο. Δεν διεκδικούν την απόλυτη αλήθεια ούτε ο καθένας από αυτούς ούτε όλοι μαζί σαν σύνολο.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της μεθοδολογίας τους είναι η αμφισβήτηση, η ματιά πίσω από την επιφάνεια, η διεπιστημονική προσέγγιση κάποιου θέματος.

Η δαιμονοποίηση της σχολής της Φραγκφούρτης είναι παλιά ιστορία. Είχα βρει κάποτε ένα βιβλίο από τη γιαγιά μου που της το έδιναν στον "ΚΎΚΛΟ" και είχε το ίδιο ύφος με το παραπάνω άρθρο.

Βέβαια θεωρείται και κάπως παλιομοδίτικη ιστορία............ της δεκ του 70 του Μάη του 68.
Επειδή φρονιμέψαμε καλά.
Αντίθετα από τα άρθρα σαν το παραπάνω η "μοντέρνοι" θεωρούν τα θέματα που θίγονται εκεί παρωχημένα και χάσιμο χρόνου να συζητάς γι αυτά ή να αναφέρεσαι σε αυτά......... αμπελοφιλοσοφίες.......κατάλληλα για κάποια εποχή....σήμερα είμαστε ιν και βλέπουμε survivor και γιουρο-βυζί-ον

Οι θεωρητικοί της σχολής της Φρανκφούρτης αλλά και οι πέριξ του σκληρού πυρήνα - δεδομένου ότι δεν υπήρχε αυστηρή δομή με εγγεγραμμένα μέλη (ένας από αυτούς ήταν και ο Έλληνας Νίκος Πουλατζάς) δεν συγκροτούν μία συμπαγή ιδεολογία αλλά ένα μωσαίκό ιδεών. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι ότι βγάζουν στη φόρα και αποκαλύπτουν μεθόδους και πρακτικές χειραγώγησης της εποχής του Καπιταλισμού που ονομάστηκε από αυτούς πιο κομψά "νεωτερικότητα".
Έχουν αυτές οι μέθοδοι άμεση σχέση με την ψυχολογία και πιθανόν να χρησιμοποιήθηκαν και για πειράματα.
Μέχρι τότε ήταν μέθοδοι ενός κλειστού κλαμπ πιθανόν που τις εφάρμοζαν σε φυλακές, ψυχιατρεία πτωχοκομεία ορφανοτροφεία στο στρατό και ακόμα και σε χώρους εργασίας για να καταστήσουν τους τρόφιμους στρατιώτες ή εργαζόμενους πειθαρχημένους. Η έννοια της "πειθαρχίας" για τη σχολή της Φρανκφούρτης και όλους τους πέριξ δεν έχει θετική έννοια αλλά άκρως αρνητική και θεωρείται ένα είδος ασθένειας επίκτητης που προκαλεί πλήθος ψυχικών προβλημάτων και προβλημάτων συμπεριφοράς που όμως λίγο πολύ βολεύουν την εξουσία και γι αυτό όχι μόνο δεν συγκαταλέγονται στις ασθένειες αλλά γίνονται πρότυπα φυσιολογικής συμπεριφοράς και κάθε παρέκκλιση από αυτό το μοντέλο θεωρείται αρρώστια.
Τώρα τι εννοούν πειθαρχία και πειθαρχική εξουσία έχουν γραφτεί αρκετοί τόμοι αφού αποτελεί το επίκεντρο.
Η πειθαρχία, οι λίγο πολύ αόρατες μέθοδοι και οι πρακτικές έχουν την τάση να εσωτερικεύονται με τη συνεχή επανάληψή τους με τρόπο που βάζουν στον ψυχικό κόσμο του σύγχρονου ανθρώπου έναν εσωτερικό αστυνόμο. (Γιατί μήπως δεν ισχύει αυτό? Το βλέπουμε καθημερινά)
Οι άνθρωποι που έχουν εσωτερικεύσει την πειθαρχία σε ένα χώρο μπορεί να είναι αποτυχημένοι σε έναν άλλο χώρο.

Είχαμε ατελείωτες συζητήσεις με την καθηγήτρια μου για την κατανόηση των αρχών της σχολής της Φρανκφούρτης στην πράξη και στο εδώ και τώρα.

Μου είχε θέσει ένα ερώτημα που δεν έχει να κάνει με έθνος οικογένεια θρησκεία.

Το ερώτημα ήταν το εξής:

Έχουμε δύο μαθητές σχολείου κάπου ανάμεσα στα 10-14 χρόνια.
Και οι δύο είναι "κακοί" μαθητές.
Ο ένας λέει ότι φταίει ο δάσκαλος ή οι καθηγητές που δεν τον χωνεύουν.
Ο άλλος λέει ότι φταίει ο ίδιος που είναι ανεπαρκής και δεν τα καταφέρνει όπως οι άλλοι και ντρέπεται γι αυτό.

Ποιος από τους δύο μαθητές έχει την πιο κοινωνικά υγιή συμπεριφορά και γιατί?

Ο πρώτος. Αλλά γιατί?

Η απάντηση δεν θα ήταν μονολεκτική αλλά θα αποτελούσε έρεισμα και πυξίδα για πολλά σημεία της διατριβής.
Εσωτερίκευση της πειθαρχίας = αίσθημα ανεπάρκειας που συνοδεύει ολόκληρη ζωή.
Αμφισβήτηση οικογένειας, σχολείου εκκλησίας έθνους στο βαθμό που προωθούνται τέτοιες συμπεριφορές και αρρωστημένες πειθαρχίες και όχι κατ ανάγκην πλήρη και ολοκληρωτική απόρριψη. Αυτό παίζει ανάλογα με το θεωρητικό διανοούμενο που δεν ακολουθεί γραμμή σκέψης με στενά όρια.

Υπάρχει ο αυταρχικός άνθρωπος. Υπάρχει και είναι κομμένος στα δύο. Το πάνω μέρος του υποκλίνεται και γλύφει ευγενικά.
Το κάτω μέρος του ποδοπατάει και κλωτσάει δυνατά ή μπορεί και κάτι άλλο να κάνει και να δέρνει.
Δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά σε μοντέλο συμπεριφοράς και μάλιστα κυρίαρχο.
Υπάρχει και η απαίτηση να το φυτέψουμε και στα παιδιά μας.

Κάτι παραπλήσιο με τη σχολή αυτή και στον ίδιο άξονα ιδεών ήταν το Σαμερχιλ το αντιαυταρχικό σχολείο του ο ΝΗΛ.
Αντι-αυταρχικός τρόπος διαπαιδαγώγησης από τον οποίο επηρεάστηκα και τον εφάρμοσα. Όχι κατά γράμμα για καλό δικό μου αλλά με τη παρατήρηση έβγαλα κάποια δικά μου συμπεράσματα. Θα ανοίξω τόπικ για τον αυταρχικό άνθρωπο και εκεί θα έχουμε να πούμε πολλά.

Βεβαίως, δὲν εἶχαν συμπαγῆ ἰδεολογία,ἀφοῦ ὁ καθένας σκόπευε νὰ ἀποδομήσει, καὶ νὰ σχηματίσει φυγόκεντρες τάσεις, σὲ διαφορετικὴ «πελατεία». Οἱ ἴδιοι ὑπηρετοῦσαν ἐπιφανειακὰ τὶς θεωρίες τους, ἀλλὰ εἶναι ἀμφίβολο ἄν τὶς πίστευαν στ’ ἀλήθεια.
Οἱ μαθητὲς τους ἀνέλαβαν τὴ σύσταση ἱδρυμάτων προώθησης τῶν ἀρχικῶν ἰδεῶν. Ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση μαζὶ μὲ ἄφθονη ψυχανάλυση εἶναι βασικά. Ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ.
Προσωπικῶς ἔχω παρατηρήσει ἀληθινὴ πλημμυρίδα βιβλίων τέτοιων διανοουμένων, ἀπὸ τὸ ’82 μέχρι πρόσφατα. Ποιὸς πληρώνει ὅλες αὐτὲς τὶς ἐκδόσεις (σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο); Τὸ ἀρχικὸ φυτώριο, αὐτοαναπαράγεται μὲ ἐξασφαλισμένη ἐπιτυχία.

Ὁ ἁπλός, καθημερινὸς ἄνθρωπος εἶναι ἀνήμπορος κι ἀπαρασκεύαστος νὰ «ἀπαντήσει» στὰ ἰδεολογικὰ πυροτεχνήματα τῶν «σοφῶν», ποὺ παμπόνηροι καὶ διαβασμένοι, κάνουν κριτικὴ σὲ ὅλα, σὲ προβλήματα ποὺ κοσμοδιορθωτὲς σὰν ἐλόγου τους, δημιούργησαν. Ὑψώνουν τὸ δάκτυλο καὶ χαρακτηρίζουν: «Ἄκου ἀνθρωπάκο! Εἶσαι θωρακισμένος»! Καὶ ψιθυρίζουν στὸ γυναικεῖο αὐτί: ζῆτα τὰ δικαιώματά σου, ἀπελευθερώσου! Ἤ, εἶσαι φοβικός, ἀνέραστος κλπ κλπ.
Προβοκάρουν, καὶ προπαγανδίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλο ἀπὸ ὕλη. Ὅ,τι φᾶμε, ὅ,τι πιοῦμε… Καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ αἰχμαλωτίστηκαν ἀπὸ καιρὸ σ’ αὐτὲς τὶς ἰδεοληψίες, ποὺ σπουδάζουν, κάνουν ἐνδεχομένως καρριέρα σχετιζόμενοι μ’ αὐτά, πασχίζουν νὰ μείνουν πιστοί σὲ ἕνα προφίλ ἰδεῶν, ὅμως δοκιμασμένων καὶ καταστροφικῶν.