Ιδεογραφήματα

Βρέθηκα σήμερα σε μια σκηνή όπου μια μαμά, προσπαθούσε να εξηγήσει σε securiry, πως η πράξη της 12χρονης κορούλας της να αρπάξει ένα ευτελής αξίας φωσφοριζε μπαλάκι από ένα πολυκατάστημα, δεν ηταν για να το κλέψει, αλλά αποτελούσε αντίκτυπο της πάθησης που είχε.
Μου έκανε εντύπωση η αντίδραση του κόσμου. Οι μικρότεροι σε ηλικία, υπερασπίστηκαν την μητέρα και ζήτησαν απ το κατάστημα να μη συνεχίσει το θέμα (όπως και έγινε τελικά), ενώ οι μεγαλύτεροι ζητούσαν την τιμωρία της μικρής.

Η μικρούλα άνηκε στο φασμα του αυτισμού. Ένα φάσμα που ανήκει στη μεγάλη κατηγορία της αναπηρίας.

Θέλω να σταθώ στο θέμα της αναπηρίας.
Είναι σημαντικό να μην αντιμετωπίζουμε την αναπηρία ως κάτι ξένο αλλά να σκεφτούμε ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι. Όλοι κουβαλάμε μια αναπηρία. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί στον καθένα μας.( Πχ αύριο μια διάγνωση. Ελάχιστοι άλλωστε γεννιούνται με αναπηρίες, οι περισσότεροι την αποκτάνε στη πορεία της ζωής τους).

Τι είναι όμως τελικά η αναπηρία. Όλοι στέκονται στο ιατρικό μοντέλο της. Δεν έχεις χέρι, τέλος.Έχεις εγκεφαλική βλάβη, τέλος. Δεν ακούς, δε βλέπεις, τέλος.

Το κοινωνικό μοντέλο αφορά τους αποκλεισμούς που θέτει η κοινωνία (ένας τυφλός μπορεί να μη βλέπει αλλά αν το κράτος του δώσει την δυνατότητα να εργαστεί θα είναι παραγωγικός, αλλιώς θα παραμείνει ανάπηρος. Είμαι ανάπηρος, αν δε μου δώσεις δυνατότητα να πάω στη δουλεία μου, πως θα πάω) Σκεφτείτε να είχαμε ένα τοίχο μπροστά στη πόρτα του σπιτιού μας. Πως θα μπορούσαμε να βγούμε έξω? Η κοινωνία λοιπόν βάζει φραγμούς. Το ότι είναι κάποιος σε αναπηρικό καροτσάκι δε τον κάνει ανάπηρο, απλά προσεγγίζει διαφορετικά τον κόσμο.

Στη θεωρία βέβαια είμαστε όλοι καλοί, το θέμα είναι τι κάνουμε στη πράξη. Και για να γίνει πράξη μια σκέψη, πρέπει να αποκτήσουμε ενσυναίσθηση. Δηλαδή να βρεθούμε στη θέση ενός ανθρώπου με προβλήματα. Να δούμε τον κόσμο από τη θέση και αυτόματα να ψάξουμε την εναλλακτική λύση. Να δούμε πως μπορούμε να υπερπηδήσουμε αυτές τις δυσκολίες.

Δεν υπάρχουν όρια. Αυτό πρέπει να είναι το σλογκαν.
Όπως ο άνθρωπος έχει ξεπεράσει με την επιστήμη πολλά προβλήματα, έτσι και η αναπηρία, μπορεί να ξεπεραστεί, όταν ξεπερνάμε τα όρια που εμείς οι ίδιοι έχουμε θέσει. Η κοινωνία θέτει τα όρια, διότι θεωρεί ότι ίσως δεν αξίζει να μπει σε έναν μεγάλο κόπο για να εξυπηρετήσει μια μειονότητα. Όμως αν το καλοσκεφτούμε, όλα για μια μειονότητα γίνονται. Απλά δε είναι αυτή των ΑμεΑ.

και προτάθηκε http://www.ideografhmata.gr/forum/viewt ... 67#p281967

Η καλύτερη ομιλία του Νικ Βούισιτς
Ο Νίκ Βούισιτς, ο άνθρωπος χωρίς μέλη, δίνει μια εμπνευστική ομιλία σε μαθητές γυμνασίου, σχετικά με το να αγαπούνε ο ένας τον άλλον και να βρουν το νόημα της ζωής τους.

Bικυ ευχαριστώ πολύ!!

Καλά ο Βουισιτς ειναι Θεούλης. Τον ακολουθώ στο twiter και ειναι μοναδικος. ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ για έμφαση

Η πιο άσχημη γυναίκα στον κόσμο (ομιλία της στο TED)

Ένα πολύ διδακτικό μάθημα:

kostas έγραψε:... Όπως ο άνθρωπος έχει ξεπεράσει με την επιστήμη πολλά προβλήματα, έτσι και η αναπηρία, μπορεί να ξεπεραστεί, όταν ξεπερνάμε τα όρια που εμείς οι ίδιοι έχουμε θέσει. Η κοινωνία θέτει τα όρια, διότι θεωρεί ότι ίσως δεν αξίζει να μπει σε έναν μεγάλο κόπο για να εξυπηρετήσει μια μειονότητα. Όμως αν το καλοσκεφτούμε, όλα για μια μειονότητα γίνονται. Απλά δε είναι αυτή των ΑμεΑ.

Ωραίο άρθρο!

Ίσως η στάση της κοινωνίας να οφείλεται στο ότι βλέπει τους ΑΜΕΑ ως κάτι το απομακρυσμένο. Αν η κοινωνία συνειδητοποιούσε ότι βρίσκεται πολύ κοντά σε μια τέτοια κατάσταση... ό,τι απέχει μια τρίχα από αυτήν, ίσως τα πράγματα να άλλαζαν. Δεν είναι θέμα ενημέρωσης ή εκπαίδευσης, αλλά γνώσης. Διότι εκπαίδευση και ενημέρωση έχουμε επί του θέματος, αλλά δεν άλλαξε κάτι. Ίσως γιατί κατά βάθος το γνωρίζουμε, αλλά επιλέγουμε να το ξεχάσουμε.

OTTO έγραψε:Ωραίο άρθρο!

Ίσως η στάση της κοινωνίας να οφείλεται στο ότι βλέπει τους ΑΜΕΑ ως κάτι το απομακρυσμένο. Αν η κοινωνία συνειδητοποιούσε ότι βρίσκεται πολύ κοντά σε μια τέτοια κατάσταση... ό,τι απέχει μια τρίχα από αυτήν, ίσως τα πράγματα να άλλαζαν. Δεν είναι θέμα ενημέρωσης ή εκπαίδευσης, αλλά γνώσης. Διότι εκπαίδευση και ενημέρωση έχουμε επί του θέματος, αλλά δεν άλλαξε κάτι. Ίσως γιατί κατά βάθος το γνωρίζουμε, αλλά επιλέγουμε να το ξεχάσουμε.

Ειναι η ενσυναίσθηση που ανέφερα. Η κοινωνία πρέπει να μπει στη θέση του άλλου.
Αυτό που γράφεις "επιλέγουμε να ξεχάσουμε" ειναι η αλήθεια. Βασικά επιλέγουμε να μην βλέπουμε. Αποφεύγουμε να βλέπουμε.
Δεκάδες φορές έχω βρεθεί σε παρέα που κάποιος μπορει να έχει ένα πρόβλημα στην ομιλία του, ή να μην ακούει, ή να έχει κάποια δυσμορφία. Κατά γενικό κανόνα, ο κόσμος αποφεύγει να απευθυνθεί σε αυτόν, όχι λογω ρατσισμού, αλλά επειδή δε ξέρει πως να χειριστεί έναν διαφορετικό άνθρωπο. Αυτό ειναι το λάθος. Όλοι ίδιοι ειμαστε.

Οι γυναίκες όταν έχουν μωρά μπαίνουν στη θέση ατόμων με κινητικά προβλήματα.
Έχεις νεογέννητο μωρό και σέρνεις ένα μεγάλο βαρύ καρότσι κρεβατάκι με σεντονάκια μέσα.
Δεν μπορείς να ανέβεις σκάλες.

Όταν είχα βρεθεί στη θέση αυτή με είχαν εκνευρίσει τα κάγκελα στους δρόμους και στις πλατείες.
Είναι π.χ μία πλατεία περικυκλωμένη από κάγκελα.

Γιατί υπάρχουν αυτά?

Οι αρμόδιοι θα το εκλογικεύσουν τάχα για να μην μπαίνουν τα μηχανάκια στην πλατεία.
Όμως δεν μπορούν να μπουν ούτε γονείς με μωρά παιδιά ούτε άτομα με αναπηρικό καροτσάκι.

Από την άλλη δεν μπορούν να μπουν σε πολυκατοικία γιατί επί πολλά χρόνια έφτιαχναν στενά ασανσέρ σαν τάφους.
Πρόσβαση σε τουαλέτες ελάχιστη στην Ελλάδα.

Προσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες? Όχι πάντα αν και τώρα γίνονται προσπάθειες.

Ανάλογα με την αναπηρία έχουν φτιάξει συλλόγους και διεκδικούς δυναμικά τα δικαιώματά τους στην πρόσβαση σε χώρους.