Ιδεογραφήματα

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας, είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσάς, αλλά όχι από εσάς. Κι αν και βρίσκονται μαζί σας, δεν σας ανήκουν.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.

Αφού ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη γυρέψετε να τα κάνετε σαν εσάς.

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.

Μπορείτε να δίνετε μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους. Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του Αύριο.

Είστε το τόξο από το οποίο τα παιδιά σας ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Χαλίλ Γκιμπράν

Γιώργος Βασιλορεϊζης

Κοινωνιολόγος

http://www.katohika.gr/2013/11/ta-paidi ... a-sas.html

alkinoos έγραψε:Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας, είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσάς, αλλά όχι από εσάς. Κι αν και βρίσκονται μαζί σας, δεν σας ανήκουν.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.

Αφού ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη γυρέψετε να τα κάνετε σαν εσάς.

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.

Μπορείτε να δίνετε μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους. Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του Αύριο.

Είστε το τόξο από το οποίο τα παιδιά σας ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Χαλίλ Γκιμπράν

και τελειώνει ο Γκιμπράν για τα παιδιά....

Ο τοξότης βλέπει στόχο στη γραμμή του απείρου
και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε οι σαϊτες του
να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.

Δεχτείτε το λύγισμά σας στα χέρια του με χαρά.
γιατί αυτός, όπως αγαπά τη σαϊτα που εκτοξεύεται
αγαπά και τόξο που είναι σταθερό

Είναι το καλύτερο μου απόσπασμα, από ίσως ένα από τα πιο όμορφα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ....

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο προφήτης

Παρατηρούμε πως εκτός από την φροντίδα και την αγάπη προς τα παιδιά,οι γονείς προσπαθούν σε αυτά να διδάξουν πεποιθήσεις και αρχές που διδάχθηκαν απ΄τους δικούς τους γονείς.Πόσο ορθά είναι όμως αυτά που ως παιδιά διδαχθήκαμε και ως άλλοτε παιδιά οι γονείς μας διδάχθηκαν ; Γίνεται μια προσπάθεια ,όλα τα παιδιά να σκέφτονται τα ίδια,να δρουν και να πράττουν επίσης ,η διαφορετικότητα στον άνθρωπο θεωρείτο πρόβλημα,πως να καταλάβεις ως γονέας ένα παιδί αν δεν ένιωσες ποτέ σου ως παιδί,αν δεν σκέφτεσαι ως παιδί ; Έτσι λοιπόν,αφού δεν σκέφτεσαι ως παιδί ,θεωρείς το παιδί σου κτήμα σου ,πως έχεις το κάθε δικαίωμα επάνω του,ακόμα και στη σκέψη του..Εν μέρει δημιουργείς κλώνο πεποιθήσεων και συμπεριφοράς,μη γνωρίζοντας όμως αν όλα αυτά είναι ορθά όχι....Για να φτάσω και στο τίτλο του θέματος,πρέπει να σκεφτώ τι είμαι,ποιος είναι ο ρόλος και ο σκοπός μου ως άνθρωπος.Διότι ,τότε και μόνο τότε, θα κατανοήσω το νόημα το τι σημαίνει πως το παιδί μου ,δεν είναι παιδί μου...

Ποιον οριζει σαν "τοξοτη"?

ποιος ανθρωπος ή δυναμη ειναι κατα τον ιδιο?

Τα παιδιά μπορεί να έχουν δικές τους σκέψεις μα είναι καλοί ακροατές και δέκτες μηνυμάτων.
Αν δεν ακούσουν των γωνιών την φωνή, τότε σίγουρα θα ακούσουν την φωνή της εποχής.
Κάποιοι ίσως το βρουν καλό, κάποιοι ίσως και όχι.
http://www.avmag.gr/archives/38144
http://www.youtube.com/watch?v=8TJxnYgP6D8

Τα παιδιά είναι πουλιά . Τα βοηθάς να ανοίξουν τα φτερά τους , τα διδάσκεις τις αξίες που νομίζεις
τους μιλάς για τους κινδύνους και τα αφήνεις ελεύθερα να πετάξουν.
Αν χρειαστούν κάτι θα επιστρέψουν στη φωλιά να το ζητήσουν (υλικό η πνευματικό).
Θα φτιάξουν τη δική τους φωλιά και το παραμύθι θα ξαναειπωθεί στα δικά τους παιδιά πουλιά.
Δεν τα φυλακίζεις απλά τα προστατεύεις χωρίς να τα πνίγεις
και όπως όλα τα πουλιά ανθρωπινά η κανονικά ανήκουν στο Σύμπαν και όχι σε μας

φέρνεις παιδιά στο κόσμο, για να γίνουν καλύτερα απο εσένα και οχι μίμηση του εαυτού και ούτε για να βγάλουν τα απωθημένα σου!

Βαζω ενα κειμενο εδω,ταιριαζει θαρρω.....'' Ο πατέρας μου συνήθιζε να παίζει με τον αδελφό μου και μένα στον κήπο.
Η μάνα μας έβγαινε έξω και φώναζε: «θα χαλάσετε το γκαζόν!».
Κι εκείνος της απαντούσε: «Δεν μεγαλώνουμε γκαζόν, αγόρια μεγαλώνουμε!»
Υπάρχουν τρία στάδια στη ζωή ενός άνδρα:
Πρώτο στάδιο: να πιστεύει στον Αη-Βασίλη.
Δεύτερο στάδιο: να μην πιστεύει στον Αη-Βασίλη.
Τρίτο στάδιο: να είναι ο ίδιος Αη-Βασίλης.
Το πιο σημαντικό έργο που ένας πατέρας μπορεί να κάνει για τα παιδιά του είναι ν΄ αγαπάει τη μάνα τους!
Oταν έλθει η εποχή που ένας άντρας αντιλαμβάνεται πως μάλλον ο πατέρας του είχε δίκιο για χιλιάδες πράγματα, συνήθως έχει ο ίδιος ένα γιο που τον θεωρεί λάθος!
Υποτίθεται πως κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας.
Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να γίνει «μπαμπάς» !
Οταν ήμουν έφηβος 14 ετών, ο πατέρας μου ήταν τόσο αλαζόνας που δεν τον άντεχα λεπτό.
Περιέργως, όταν έφτασα τα 21 ένιωσα μεγάλη έκπληξη από το πόσο πολλά κατάφερε να μάθει μέσα σε επτά μόλις χρόνια!
Πραγματικά πλούσιος είναι ο άντρας που έχει παιδιά που τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά του, ακόμα κι όταν τα χέρια του είναι άδεια.
Eίναι όντως αξιέπαινο να πάει ένας πατέρας τον γιο του για ψάρεμα.
Υπάρχει όμως ένα ιδιαίτερο μέρος στον παράδεισο για τον πατέρα που θα πάει την κόρη του για ψώνια.
Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά.
Ρίζες για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν μακριά ελεύθερα.

Τα στάδια στη ζωή ενός ανθρώπου:
4 ετών: Ο μπαμπάς μου μπορεί να κάνει τα πάντα!
7 ετών: Ο μπαμπάς ξέρει τόοοσα πολλά!
8 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τελικά και τόσα πολλά.
12 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τι του γίνεται.
14 ετών: Ο πατέρας μου? Ασε καλύτερα!
21 ετών: Ωχ πάλι αυτός μπροστά μου!
25 ετών: Κάτι ξέρει για το θέμα ο πατέρας μου αλλά όχι και πολλά πράγματα.
30 ετών: Θα πρέπει να μάθω τι ξέρει ο πατέρας μου για το θέμα.
35 ετών: Πριν αποφασίσουμε ας ζητήσουμε και τη γνώμη του μπαμπά.
50 ετών: Τι άραγε να πίστευε ο πατέρας γι΄ αυτό?
60 ετών: Τελικά ο πατέρας μου είχε τεράστια εμπειρία!
65+ετών: Α, ρε πατέρα! Μακάρι να ζούσες και να μιλούσαμε σήμερα οι δυο μας!
Δεν έχει τόση σημασία ποιος ήταν αληθινά ο πατέρας μου, αλλά ποιος θυμάμαι εγώ πως ήταν.
Mπαμπάδες, αγαπήστε κι αποδεχτείτε τα μέλη της οικογένειάς σας γι΄ αυτό που πραγματικά είναι,
ακόμα κι αν η προσωπικότητά τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική σας.
Τα κουνέλια δεν πετούν, οι αετοί δεν κολυμπούν, οι γάτες δεν έχουν φτερά.
Σταματήστε τώρα τις συγκρίσεις.
Υπάρχει άφθονος χώρος για όλους στο δάσος!''