Ιδεογραφήματα

Η αγάπη δεν είναι πάντα κάτι το "καλό".
Ούτε είναι ο ιδανικός "σκοπός".
Μονάχα ίσως, να είναι κάποιες φορές, απλά το "αποτέλεσμα".
http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 17#p193417

Συμφωνείτε ή διαφωνείτε?

Κατά την άποψη μου η αγάπη είναι ένα συναίσθημα ενεργητικό.
Προκαλεί δράση για να ικανοποιηθεί και δρα επάνω στις ελευθερίες εκείνου αγαπά,
μα και εκείνου που αγαπιέται περιορίζοντας τες.
Η αγάπη προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν είναι πάντα ωφέλιμη.

Αντίθετα η στιγμιαία αίσθηση της αγάπης που αναβλύζει μέσα μας σαν αποτέλεσμα μιας ταυτόχρονης διεύρυνσης αντίληψης προς το παν,
είναι κάτι όμορφο μα πρωτόγονο ή για την ακρίβεια, ατελές.
Ένα κάπως περισσότερο εκλεπτυσμένο συναίσθημα που μπορεί να νιώθουμε σε στιγμές που είμαστε ανοιχτοί, είναι αυτό της ευγνωμοσύνης.
Ευγνωμοσύνη για όλη την δημιουργία και με τα καλά της και με τα κακά της.

misha4 έγραψε:

ArELa έγραψε: Ας αγαπάμε απλά κι απέριττα, χωρίς πολλές φανφάρες και παχιά λόγια,
τα γύρω μας, τους γύρω μας, (πλην των αποκτηνωμένων, δεν είμαι τόοοοοσο "πνευματική")

Και ArEla, ούτε εγώ είμαι τόσο πνευματική, αλλά συνειδητοποίησα πως η αγάπη είναι το καλύτερο όπλο απέναντι σε αποκτηνωμένους.
Ή έστω μια ειλικρινής προσευχή. Μόνο με αυτή τη μέθοδο θα εξαφανιστεί το είδος τους. Ως εκ τούτου, η αγάπη είναι απόλυτα επιθετικός τρόπος αντιμετώπισης (χαχαχαχαχαχα!!!!!)

http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 50#p193450

Η αγάπη προς κάτι συγκεκριμένο προκαλεί μια ένταση.
Ένα καρδιοχτύπι, έναν κόμπο στο στήθος, μια αγωνιά και μια έξαψη.
Δημιουργεί ένα κενό που καλούμαστε να το γεμίσουμε με αυτό το κάτι.
Νιώθουμε την ανάγκη να το έχουμε ή να είμαστε κοντά του.
Όλα αυτά στερούν από την γαλήνη και την πληρότητα
της ισορροπίας μέσα μας, την δυνατότητα να αναπτυχτούν.

Hlios έγραψε:Κατά την άποψη μου η αγάπη είναι ένα συναίσθημα ενεργητικό.
Προκαλεί δράση για να ικανοποιηθεί και δρα επάνω στις ελευθερίες εκείνου αγαπά,
μα και εκείνου που αγαπιέται περιορίζοντας τες.
Η αγάπη προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν είναι πάντα ωφέλιμη.

Κατά την άποψή μου, βάζεις σε καλούπια το συναίσθημα "αγάπη", βασιζόμενος σε συγκεκριμένα παραδείγματα της αγάπης που βίωσες (πήρες ή έδωσες).
Αυτό που περιγράφεις πάντως "προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση" (και γενικότερα κι όσα ανέφερες μετέπειτα εστιάζοντας στο συγκεκριμένο συναίσθημα) δεν είναι αγάπη, είναι το λεγόμενο service to self... συναίσθημα που εξυπηρετεί δηλαδή τα ζητούμενα του εαυτού μας. Χαώδης η απόσταση απο την "αγάπη" όπως την εννοούσα...

Εγω αναφέρθηκα στο συναίσθημα με την ευρεία έννοια...
όπου οι λέξεις κλειδιά σ'αυτό που είπα ήταν : "απλά και απέριττα"
Δεν εννοούσα ειδικά, αγάπα το φίλο, τη μάνα, τον πατέρα, το αδέρφι, το παιδί σου.
Αυτή είναι η μόνη "χειροπιαστή" μορφή αγάπης με την οποία ορίζουμε την έννοια, και είναι πραγματικά περιορισμένη.




Μια και άνοιξες ξέχωρο τόπικ γι'αυτό, (και πολύ καλά έκανες) θα ήθελα
να απαντήσω και στη Misha που μεταξύ άλλων είπε:

Ως εκ τούτου, η αγάπη είναι απόλυτα επιθετικός τρόπος αντιμετώπισης (χαχαχαχαχαχα!!!!!)

έχεις δίκιο, στο βαθμό που ξέρω πως τα αποκτηνωμένα, δεν την αντέχουν την αγάπη. Φρικάρουν με αυτήν. Ειναι η προδιαγεγραμμένη ήττα τους, αφού οι δονήσεις που δημιουργεί το συναίσθημα είναι πολύ ψηλοτερες των δικών τους... Κι άρα, ο καλύτερος τρόπος να τα πολεμήσει κανείς, είναι όντως αυτός...

ελα όμως, που δε μπορώ να αγαπήσω "κατά παραγγελία",
ή με συγκεκριμένο "σκοπό" (όπως ανέφερε πιο πάνω ο Ήλιος).

Αγάπη και πόλεμος/επίθεση, είναι για μένα έννοιες οξύμωρες και αντιφατικές.

Δεν μπορείς να αγαπήσεις εκείνον που στέκεται αντίπαλος σου.
Μπορείς όμως να εκτιμήσεις την μοναδικότητα σου και να αποδεχτείς τους ρόλους
που διαδραματίζονται από όλους, ακόμα και από τους αντιπάλους σου.
Αποδέχεσαι και εκτιμάς την σπουδαιότητα όλων, (ακόμα και των κόκκων της άμμου),
σε αυτό το δημιούργημα που ονομάζεται κόσμος.
Και είναι ο δικός σου κόσμος φτιαγμένος από την δική σου προσωπική αντίληψη. Φαντάσου το.
Είναι δικό σου όλο το δημιούργημα.
Οι αντίπαλοι σου είναι αντανάκλαση των φόβων σου και όλων των χαμηλότερων ενεργειών σου,
και τίποτα παραπάνω.
Όσο παραμένουμε προσκολλημένοι στην θέαση τούτης της ψευδαίσθησης
από το κέντρο των εγώ μας, τίποτα δεν διορθώνεται.

Hlios έγραψε:Δεν μπορείς να αγαπήσεις εκείνον που στέκεται αντίπαλος σου.
Μπορείς όμως να εκτιμήσεις την μοναδικότητα σου και να αποδεχτείς τους ρόλους
που διαδραματίζονται από όλους, ακόμα και από τους αντιπάλους σου.
Αποδέχεσαι και εκτιμάς την σπουδαιότητα όλων, (ακόμα και των κόκκων της άμμου),
σε αυτό το δημιούργημα που ονομάζεται κόσμος.
Και είναι ο δικός σου κόσμος φτιαγμένος από την δική σου προσωπική αντίληψη. Φαντάσου το.
Είναι δικό σου όλο το δημιούργημα.
Οι αντίπαλοι σου είναι αντανάκλαση των φόβων σου και όλων των χαμηλότερων ενεργειών σου,
και τίποτα παραπάνω.
Όσο παραμένουμε προσκολλημένοι στην θέαση τούτης της ψευδαίσθησης
από το κέντρο των εγώ μας, τίποτα δεν διορθώνεται.

Δεν διαφωνώ σ'αυτά που λες εδω.

Ελπίζω να μην είναι απαντητικό σ'όσα που σου'θεσα εγώ (ως απάντηση είσης)
πιο πάνω, γιατί αν είναι, πραγματικά δεν βλέπω να πραγματεύεσαι τίποτα απ'αυτά.

Αναφέρομαι γενικά και όχι σε εσένα.
Το παραπάνω απόσπασμα το έφερα εδώ σαν αφορμή για σχολιασμό
και περεταίρω ανάπτυξη και όχι για να τοποθετηθώ επάνω σε αυτό.
Ήταν μια πολύ όμορφη "πάσα" για το ξεδίπλωμα της κουβέντας από όλους.

ArELa έγραψε:

Hlios έγραψε:Δεν μπορείς να αγαπήσεις εκείνον που στέκεται αντίπαλος σου.
Μπορείς όμως να εκτιμήσεις την μοναδικότητα σου και να αποδεχτείς τους ρόλους
που διαδραματίζονται από όλους, ακόμα και από τους αντιπάλους σου.
Αποδέχεσαι και εκτιμάς την σπουδαιότητα όλων, (ακόμα και των κόκκων της άμμου),
σε αυτό το δημιούργημα που ονομάζεται κόσμος.
Και είναι ο δικός σου κόσμος φτιαγμένος από την δική σου προσωπική αντίληψη. Φαντάσου το.
Είναι δικό σου όλο το δημιούργημα.
Οι αντίπαλοι σου είναι αντανάκλαση των φόβων σου και όλων των χαμηλότερων ενεργειών σου,
και τίποτα παραπάνω.
Όσο παραμένουμε προσκολλημένοι στην θέαση τούτης της ψευδαίσθησης
από το κέντρο των εγώ μας, τίποτα δεν διορθώνεται.

Δεν διαφωνώ σ'αυτά που λες εδω.

Ελπίζω να μην είναι απαντητικό σ'όσα που σου'θεσα εγώ (ως απάντηση είσης)
πιο πάνω, γιατί αν είναι, πραγματικά δεν βλέπω να πραγματεύεσαι τίποτα απ'αυτά.

Όχι. Τα ανήρτησα πριν δω την δημοσίευση σου.

H αγάπη είναι πάνω από το καλό.
Δεν δεν ούτε σκοπός, ούτε ζητούμενο, ούτε κίνητρο.
Αν σχετίζεται με κάποιο από αυτά τότε δανείζομαι τα λόγια της αρέλα
και λέω ότι μια τέτοια αγάπη είναι

ArELa έγραψε:συναίσθημα που εξυπηρετεί τα ζητούμενα του εαυτού μας. Χαώδης η απόσταση από την "αγάπη"

Η Αγάπη είναι πάντα δίχως όρους, όρια η συνθήκες.
Ακτινοβολεί προς πάσα κατεύθυνση.
Είναι υπεράνω όλων των συναισθημάτων.

Αν κάποιος φθάσει σε τέτοιο σημείο μπορεί ακόμη,
να αισθάνεται άλλα συναισθήματα αλλά σε καμία περίπτωση
δεν μπορούν αυτά να σκιάσουν την Αγάπη η να την αλλοιώσουν..

Είναι ένα μυστικό και μυστικιστικό φαινόμενο
και είναι πάντα ταγμένο για το Καλό.
Από την φύση της δεν βλάπτει,
μετατρέπει και μεταλλάσσει.

Όποιος μπορεί να φθάσει σε τέτοια έκφραση της αγάπης
δεν ασχολείται και δεν τον απασχολεί αν γίνεται κατανοητός
αν τον καταλαβαίνουν και αν η αγάπη του βρίσκει ανταπόκριση.

Αυτή η Αγάπη είναι πληρότητα.

Hlios έγραψε:Δεν μπορείς να αγαπήσεις εκείνον που στέκεται αντίπαλος σου.
Μπορείς όμως να εκτιμήσεις την μοναδικότητα σου και να αποδεχτείς τους ρόλους
που διαδραματίζονται από όλους, ακόμα και από τους αντιπάλους σου.
Αποδέχεσαι και εκτιμάς την σπουδαιότητα όλων, (ακόμα και των κόκκων της άμμου),
σε αυτό το δημιούργημα που ονομάζεται κόσμος.
...
Και είναι ο δικός σου κόσμος φτιαγμένος από την δική σου προσωπική αντίληψη. Φαντάσου το.
Είναι δικό σου όλο το δημιούργημα.
Οι αντίπαλοι σου είναι αντανάκλαση των φόβων σου και όλων των χαμηλότερων ενεργειών σου,
και τίποτα παραπάνω.
Όσο παραμένουμε προσκολλημένοι στην θέαση τούτης της ψευδαίσθησης
από το κέντρο των εγώ μας, τίποτα δεν διορθώνεται.

Εγώ επειδή βλέπω δύο έννοιες στην ανάρτηση σου Ήλιε, δεν θα επεκταθώ στο θέμα της αγάπης, θα πω μόνο ότι η αγάπη με την έννοια της λέξης κυριολεκτικά, είναι η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος, του δικού μου, αλλά και πιθανότατα και στα δικά σας.

Όσο για το δεύτερο, ταιρίαζει πολύ με τη κοσμοθεωρία μου.
Το να το αναγνωρίσεις κάποια στιγμή ότι είναι η αλήθεια είναι το πιο εύκολο.
Το να αποτινάζεις από πάνω σου όλα αυτά τα επίπεδα χειραγώγησης,
και να συμβάλλεις στη δημιουργία της πραγματικότητας σου, του κόσμου σου.
Βλέπεις, το κάναμε εξ αρχής γαμάτο το παιχνίδι για μας.
Αυτά.

Δύο είναι τα αρχέγονα , κύρια, και πρωταρχικά συναισθήματα στον άνθρωπο....

Η Αγάπη και ο φόβος.....

Η Αγάπη είναι ΜΟΝΟ καλό, θες δε θες....

Δεν μπορείς να της προσδιδεις άλλους χαρακτηρισμούς....
Μην την μπερδεύετε με κατώτερα συναισθήματα.....

Συμφωνώντας με τον Μιχάλη, ναι .....είναι η κινητήριος δύναμη και του δικού μου σύμπαντος....

Και θα επικρατήσει όλων, θέλουν δε θέλουν......γιατί έτσι απλά είναι.....

Δεν γίνεται αλλλιώς....

Κάτω απ΄αυτό το πρίσμα θα πρέπει να διαφωνήσω με όλους. Η δήλωση "η αγάπη είναι μόνο καλό" αυτοαναιρείται, εφόσον η αγάπη για να υπάρξει περιέχει την αποδοχή του ότι όλα τα πλάσματα/υπάρξεις είναι αποδεκτά - άρα απόλυτα χρήσιμα - άρα δεν υπάρχει κακό.
Και ναι, πιστεύω πως δεν υπάρχει κακό. Ακριβώς όπως το σκοτάδι αποτελεί απουσία φωτός, κάθε τι που εμείς ερμηνεύουμε ως "κακό" ή "αρνητικό" βρίσκεται μπροστά μας για να μας υπενθυμίσει το δρόμο προς αυτό που εκτιμούμε. Όλα και όλοι γύρω μας είναι εκφράσεις του εαυτού μας και του Όλου.
Ένα πρόσωπο σαν τον Μπους π.χ., θα μπορούσε να έχει θυσιαστεί στην ενσάρκωσή του (και εννοώ συνειδητά) ώστε να προκαλέσει μαζικές αφυπνίσεις στην υφήλιο με τους χειρισμούς του σε πράγματα και καταστάσεις.

Αγαπητοί μου συνταξιδιώτες, ο μόνος λόγος της μη-αγάπης είναι ο φόβος.
Εύχομαι σε όλους μας μια μοναδική και υπέροχη μετάβαση στο Νέο Κόσμο, στον οποίο πιστεύω ακράδαντα!

Misha,


(λάτρεψα τη συγκεκριμένη διαδρομή)

Η αγάπη συνήθως πάει πακέτο και με άλλα αισθήματα όπως το αίσθημα ιδιοκτησίας, η ζήλια, ο εγωισμός, το πάθος. Άλλες φορές γίνεται δεκανίκι για να καλύψει προσωπικά κενά. Το "πακέτο" καθορίζει αν είναι κάτι καλό ή κακό.

Η αγάπη έχει εμπνεύσει ποιητές και συγγραφείς όπως και τον κινηματογράφο και το τραγούδι.
Και εκεί μέσα υπάρχει το μείγμα και το πακέτο.

Η ταινία που μου άρεσε πολύ ήταν μία ελληνική του 1958 και λεγόταν ο άνθρωπος του τραίνου. Αντίθετα από την πλειοψηφία των ταινιών και των τραγουδιών αναφερόταν σε αγάπη χωρίς προσμίξεις με άλλα αισθήματα.

Η πρωταγωνίστρια (Συνοδινού) αναγνωρίζει μέσα σε ένα τραίνο την παλιά της αγάπη που πίστευε ότι τον είχαν εκτελέσει. Ήταν πλέον παντρεμένη και ο άντρας της την αγαπούσε. Ο άνθρωπος του τραίνου αρνήθηκε ως το τέλος να αποκαλύψει ότι ήταν ο παλιός αγαπημένος για να μην της χαλάσει την οικογένεια. Ο σύζυγος της είπε να φύγει μαζί του αν αυτό θα την έκανε ευτυχισμένη γιατί όπως έλεγε δεν μπορεί να τα βάλει με ένα "φάντασμα" από το παρελθόν.

Η πραγματικότητα έχει πολλές τέτοιες ιστορίες. Οι ταινίες και τα τραγούδια με ιστορίες πάθους και ζήλιας απλώς χειραγωγούν. Η αγάπη χωρίς πρόσθετα αρνητικά συναισθήματα είναι πάντα κάτι καλό. Αλλά για να τη νοιώσει κάποιος και να τη ζήσει πρέπει να τα έχει βρει με τον εαυτό του.

Η αγάπη δεν είναι υποκατάστατο των εσωτερικών κενών.

misha4 έγραψε: Ένα πρόσωπο σαν τον Μπους π.χ., θα μπορούσε να έχει θυσιαστεί στην ενσάρκωσή του (και εννοώ συνειδητά) ώστε να προκαλέσει μαζικές αφυπνίσεις στην υφήλιο με τους χειρισμούς του σε πράγματα και καταστάσεις.

Που δίνεις πάτημα να επαναλάβω μια σχετικά πρόσφατη σκέψη μου εδώ
http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 25&t=15058

doctormarkon έγραψε:Η αγάπη δεν είναι υποκατάστατο των εσωτερικών κενών.

Τα γεμίζει.

skion έγραψε:Όσο για το δεύτερο, ταιρίαζει πολύ με τη κοσμοθεωρία μου.
Το να το αναγνωρίσεις κάποια στιγμή ότι είναι η αλήθεια είναι το πιο εύκολο.
Το να αποτινάζεις από πάνω σου όλα αυτά τα επίπεδα χειραγώγησης,
και να συμβάλλεις στη δημιουργία της πραγματικότητας σου, του κόσμου σου.
Βλέπεις, το κάναμε εξ αρχής γαμάτο το παιχνίδι για μας.

Έτσι!

Εγώ ως συνομωσιολόγος, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για την υπερβολική "μεγαλειότητα" της αγάπης,
που τόσο πολύ μας έχει παραμπουσκώσει το μυαλό το σύστημα, από τα παιδικά μας χρόνια, πως εκείνη έχει,
μέσα από την τηλεόραση, τα παιδικά παραμύθια, και από όλες τις διάφορες συγκινητικές ιστορίες που είμαστε
δέκτες σε όλη μας την ζωή.
Γενικά όπου βλέπω πράγματα να θεωρούντο δεδομένα από όλο τον κόσμο, εγώ κρατώ μικρό καλάθι.
Έχω την αίσθηση πως της έχουν αποδοθεί (εσκεμμένα ή από επιπολαιότητα, δεν το γνωρίζω) πολλές ιδιότητες
και χαρακτηριστικά που ίσως και να μην της ανήκουν τελικά.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα τα υπέροχα που αφέρθηκαν παραπάνω είναι της αγάπης εκδηλώσεις
ή κάποιων άλλων περισσότερο εκλεπτυσμένων καταστάσεων (ή συναισθημάτων αν προτιμάτε).

doctormarkon έγραψε: Η αγάπη χωρίς πρόσθετα αρνητικά συναισθήματα είναι πάντα κάτι καλό.
Αλλά για να τη νοιώσει κάποιος και να τη ζήσει πρέπει να τα έχει βρει με τον εαυτό του.

Εντάξει ως εδώ. Αλλά σας παρακαλώ πείτε μου τι είναι η καθαρή αγάπη δίχως πρόσθετα άλλα συναισθήματα.
Τι εννοείτε εσείς ως πραγματική – αληθινή – απλή κλπ, αγάπη?

Όπως επίσης θέλω να μου πείτε (αυτό είναι ένα ολόκληρο θέμα από μόνο του)
τι εννοούμε λέγοντας την φράση «τα έχει βρει με τον εαυτό του»?
Τι θα πει στην τελική να τα βρεις με τον εαυτό σου? Ποιος είναι ο εαυτός σου?
Τι είναι αυτό με το οποίο θα πρέπει να συμφιλιωθείς? Και συμβαίνει μετά από αυτό?

Κάθε πρωί που ξυπνάω, το πρώτο πλάσμα που βλέπω είναι αυτό το πανέμορφο κορίτσι (τώρα έχει μεγαλώσει λίγο φυσικά).

Το αγαπάω τόσο πολύ, περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Το αγαπάω κι ας μου χέζει και κατουράει στο πάτωμα (τώρα δεν τα κάνει αυτά εμάθε από οτι φαίνεται). Το αγαπάω χωρίς καμία προσδοκία από μέρος μου. Δεν περιμένω κάτι από αυτό. Δεν έχω απαιτήσεις. Απλά το αγαπάω χωρίς κανένα όρο, χωρίς κανένα περιορισμό. Αυτό μου δίνει απίστευτη δύναμη. Όταν κάποτε παρεκτρέπομαι και θυμώνω ή κάνω αρνητικές σκέψεις, τότε μόνο και μόνο η θύμηση του διάλύει και τον θυμό και όλη την αρνητικότητα. Πρώτη φορά στην ζωή μου βιώνω αυτή την αγάπη χωρίς όρους, και είναι πράγματι ένα καταπληκτικό συναίσθημα.

Θαρρώ πως όποιος καταφέρει να αγαπήσει ότιδήποτε τον περιβάλλει με τον ίδιο τρόπο, μάλλον ζει σε έναν επίγειο παράδεισο...

pamboullis έγραψε: Θαρρώ πως όποιος καταφέρει να αγαπήσει ότιδήποτε τον περιβάλλει με τον ίδιο τρόπο, μάλλον ζει σε έναν επίγειο παράδεισο...

pamboullis έγραψε:Θαρρώ πως όποιος καταφέρει να αγαπήσει ότιδήποτε τον περιβάλλει με τον ίδιο τρόπο, μάλλον ζει σε έναν επίγειο παράδεισο...

Εντάξει ως εδώ. Αλλά σας παρακαλώ πείτε μου τι είναι η καθαρή αγάπη δίχως πρόσθετα άλλα συναισθήματα.
Τι εννοείτε εσείς ως πραγματική – αληθινή – απλή κλπ, αγάπη?

Όπως επίσης θέλω να μου πείτε (αυτό είναι ένα ολόκληρο θέμα από μόνο του)
τι εννοούμε λέγοντας την φράση «τα έχει βρει με τον εαυτό του»?
Τι θα πει στην τελική να τα βρεις με τον εαυτό σου? Ποιος είναι ο εαυτός σου?
Τι είναι αυτό με το οποίο θα πρέπει να συμφιλιωθείς? Και συμβαίνει μετά από αυτό?

Πολλές φορές η ζήλια ταυτίζεται με την αγάπη αλλά δεν είναι αγάπη. Το όποιος αγαπά ζηλεύει δεν ισχύει.

Και δεν μιλάμε βέβαια να φέρνει ο άντρας τις γκόμενες στο σπίτι ούτε το αντίστροφο γιατί αυτό είναι έλλειψη σεβασμού. Αλλά μιλάω για παράλογη ζήλια. Αυτή την παράλογη ζήλια τη βλέπουμε καθημερινά. Όπως π.χ καχυποψία ότι υπάρχει τρίτος στη σχέση χωρίς αυτό να συμβαίνει στην πραγματικότητα ούτε να υπάρχει καν ένδειξη για κάτι τέτοιο. Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που βλέπουν "γκομενο-φαντάσματα"
Από την άλλη η ζήλεια επεκτείνεται και σε άλλους τομείς που καμία σχέση δεν έχουν με "τρίτο πρόσωπο στη σχέση ούτε καν σαν φάντασμα. Όπως π.χ η αντίδραση ενός άντρα όταν η γυναίκα του βρίσκει καλή δουλειά και παίρνει περισσότερα λεφτά από εκείνον. Άντρες που απαγορεύουν στη γυναίκα τους να οδηγεί αυτοκίνητο. Θυμάμαι στο σχολείο συμμαθήτριες αρραβωνιασμένες που χώρισαν επειδή μπήκαν στο πανεπιστήμιο και ο αρραβωνιαστικός ζητούσε να μην πάνε καθόλου να γραφτούν.

Σε αυτό το τελευταίο έπεφτε και ένα είδος εκβιασμού όπως π.χ αν με αγαπάς θα τα παρατήσεις.

Αυτό το αν με αγαπάς θα κάνεις αυτό ή εκείνο δεν είναι αγάπη αλλά εκβιασμός.
Ή εκείνο το ή εμένα ή εκείνο (το εκείνο μπορεί να είναι οτιδήποτε ακόμα και ένα γατάκι ή ένα χόμπυ)

Αγάπη είναι να αγαπάς κάποιον όπως είναι και όχι να προσπαθείς να τον αλλάξεις ή να επιβληθείς πάνω του.

Αυτό εννοώ "κενά" 'η αν τα έχει βρεί κάποιος με τον εαυτό του. Αν στη δουλειά του τρώει φάπες και θέλει να παραστήσει το αφεντικό στο σπίτι του, ότι του λείπει δηλαδή.

Αγάπη και εξουσία δεν πάνε μαζί με τίποτα.
Γι αυτό μην ψάχνετε να βρείτε ποιός πρέπει να κάνει κουμάντο. Από τη στιγμή που μπαίνει το ερώτημα η αγάπη βγαίνει από το παράθυρο. Η αγάπη δεν έχει κουμάντο δεν επιτρέπει κουμάντο.

Η αγάπη είναι μία αφηρημένη έννοια την οποία ο καθένας εξηγεί ή αντιλαμβάνεται όπως θέλει. Αν το καλοσκεφτούμε, όλα τα πράγματα γύρω μας εμπεριέχουν κομματάκια αγάπης. Μία ολόψυχη καλημέρα, ένας άνθρωπος που μας βοήθησε να μαζέψουμε τα πράγματά μας που σκορπίστηκαν στο δρόμο, και ένα σωρό άλλα παραδείγματα. Το κακό της αγάπης, είναι ότι ουσιαστικά δεν έχει κακό. Απλά ο άνθρωπος χώνει τον εγωϊσμό, τα κόμπλεξ και ό,τι άλλο ψυχομπούκωμα έχει και το βαφτίζει κι αυτό αγάπη. Έτσι, όταν κάνεις σκηνές ή υστερίες, το κάνεις από "αγάπη" χωρίς να βλέπεις ότι η καθαρή αγάπη, δεν έχει τέτοια. Για εμένα σαν Νένα, αγάπη είναι να ξέρεις ότι περιβάλλεσαι από ανθρώπους (γνωστούς και αγνώστους) για τους οποίους θα μπορούσες άνετα να δώσεις τη ζωή σου χωρίς τύψεις και χωρίς να σε νοιάζει για το αν θα έκαναν το ίδιο . Ουσιαστικά δεν νοιώθεις αγάπη όταν σε αγαπούν, αλλά όταν αγαπάς εσύ τους άλλους. Κι αυτό γιατί, όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση αγάπης (πράγμα που δεν συμβαίνει συνέχεια) μπορούν να συμβούν τα πάντα. Αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση αυτή από την έντονη ενέργεια που έχεις στο στέρνο, σαν όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ και είσαι στο τσακ να το αποκτήσεις, αυτήν την παιδική (ίσως) ευτυχία. 11 στις 10 φορές θα σου βγει σε καλό.

Έχει τύχει να περπατάω στο δρόμο (όταν είμαι μόνη μου περπατάω πολύ γρήγορα) και να έρθει άνθρωπος μεγάλης ηλικίας σχεδόν τρέχοντας δίπλα μου για να που πει απλά "μην τα παρατάς, συνέχισε, πας καλά" . Και ήταν σε μία περίοδο που η αγάπη μου περιοριζόταν απλά στο κάψιμο με το πισί και όλα μου τα ψυχομπουκώματα. Ο κυριούλης αυτός παρ' ότι δεν με ήξερε ή τι άνθρωπος μπορούσα να γίνω, μού είπε αυτό που για κάποιους είναι ασήμαντο, εμένα όμως μου τα άλλαξε όλα και κοντεύω να γίνω αυτό που ονειρευόμουν από παιδάκι. Μετά από τα λόγια του, μπήκε σ' ένα στενάκι (ήμανε κοντά στο μετρό Πανεπιστήμιο) και (όπως είναι αναμενόμενο) τον ακολούθησα για να δω ποιος είναι αλλά δεν τον βρήκα. Καλύτερα έτσι όμως. Είπε αυτό που "έπρεπε" να πει και συνέχισε τη ζωή του. Μου έχει συμβεί κι εμένα και σε πολύ ακόμα κόσμο, το να θέλεις να πεις κάτι σε κάποιον ακόμα κι αν είναι άγνωστος. Εσένα μπορεί να μη σου λέει τίποτα η κουβέντα που θα του πεις, να μην την κατανοείς, αλλά για τον άλλον να τα αλλάξει όλα. Για εμένα λοιπόν, κι αυτό είναι μεγάλη αγάπη.

Και φυσικά, αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα παραδείγματα αγάπης. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι αγάπη είναι μόνο η ερωτική ή μόνο η μητρική, χάνουν ένα τρισεκατομύριο άλλες ενότητες και δρομάκια της αγάπης που οδηγούν σε μεγαλεία

Σημείωση: Μία όμορφη ημέρα τελειώνει όταν γνωρίζεις ότι έφερες τουλάχιστον ένα χαμόγελο στη ζωή κάποιου. (Δικό μου)

Kariatida έγραψε:Ουσιαστικά δεν νοιώθεις αγάπη όταν σε αγαπούν, αλλά όταν αγαπάς εσύ