Ιδεογραφήματα

Εκπληκτικό κείμενο (από Γάλλο λογοτέχνη)




Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.

Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.

Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη…

Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.

Από την ιατρική σας, την… φαρμακευτική σας.

Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)

Από την φυσική σας, χημεία

Από την αστρονομική σας

Από την πολιτική σας

Από την καθημερινότητα σας.

Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε…




Θα πείτε «δεν γίνεται».




Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!

Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη…




Η πρόκληση πάντως ισχύει.




Jean Richepin

Πηγη: http://kostasxan.blogspot.gr

Υπάρχουν ακόμα Ευρωπαίοι που δε μας μισούν χωρίς λόγο; Ελπιδοφόρο...

Mantam Froufrou έγραψε:Υπάρχουν ακόμα Ευρωπαίοι που δε μας μισούν χωρίς λόγο; Ελπιδοφόρο...

Κατα τη γνωμη μου παντα υπηρξαν φιλελληνες ανθρωποι των τεχνων και των γραμματων. Οι περισσοτεροι απο αυτους βασισαν ολη την κοσμοθεωρια τους στους Ελληνες για να παραγουν και οι ιδιοι εργο. Το θεμα ειναι ποσοι απο αυτους το παραδεχονται... Ειναι δυσκολο να παραδεχεσαι πως καποιοι χιλιαδες χρονια πριν απο εσενα καταφεραν να δωσουν νοημα σχεδον στα παντα! Κι αyτο το επικροτω. Αλλωστε οι Ελληνες ελεγαν πως οποιος εχει παρει ελληνικη παιδεια ειναι Ελλην. Ποιος ξερει; Iσως αυτη η μικρη μειονοτητα δεν μας μισει ακριβως για αυτο. Γιατι στο βαθος πιστευουν πως ειναι ''λιγο'' Ελληνες και οι ιδιοι...

Υπάρχουν άνθρωποι που παρ΄ότι δεν έχουν την ελληνική ως μητρική γλώσσα που νοιώθουν τόσο έλληνες περισσότερο και από εκείνους που θέλουν να λέγονται έλληνες,που θα εύχονται να είχαν ως μητρική την ελληνική...Διότι θαρρώ πως είναι ΙΔΕΑ ΚΟΣΜΙΚΗ Ο ΕΛΛΗΝ...και αυτό επιστημονικά στέκει με την μετάλλαξη και εξέλιξη του γενετικού υλικού...


..τα πάντα δονούνται και αλλάζουν. "Τα πάντα ρει "

Κάθε λαός έχει την ακμή του και την παρακμή του, εμείς εδώ και σχεδόν 30 χρόνια είμαστε σε περίοδο παρακμής, αλλά όπως ξέρετε και εσείς και όπως ξέρουν όλοι στον κόσμο, η ιστορία είναι ένας κύκλος και αυτός ο κύκλος γυρίζει βάζωντας από πάνω πότε τους μεν πότε τους δε, θα αλλάξουν τα πράγματα, γι'αυτό πρέπει να αντέξουμε αυτήν την λαίλαπα (η καλύτερη λέξη θα ήταν Λερναία Ύδρα φυσικά) και να την πολεμήσουμε ο καθένας απ' την σκοπιά του ώστε οι επόμενοι από εμάς να αρχίζουν να χτίζουν το αύριο...

Ποιο μεγαλη ειναι η παρακμη ,παρα,η ακμη.Ετσι νομιζω.Τα προβληματα ηταν, και θα ειναι ταξικα.
Ποιος θα ηθελε να ηταν δουλος, στα παλια χρονια?Τωρα απλα η δουλεια αλλαξε τροπο.Σου φορανε αλυσιδες και δεν τις παιρνεις χαμπαρι.

Συμφωνώ και με illuvatar85 και με ostraka sos. Και η αντίδραση σε όλα αυτά μέρος της επιστροφής στο άλλο άκρο είναι...

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Τα ελληνικά είναι τραγούδι

Πρέπει να σας πω ότι δεν ήμουν πάντοτε υπέρ των τόνων. Τούς θεωρούσα διακοσμητικά στολίδια, κατάλοιπα άλλων εποχών, που δεν χρειάζονται πια. Και καθώς δεν ήμουν ποτέ καλός στην ορθογραφία, το μονοτονικό με διευκόλυνε. Βέβαια, η γλώσσα χωρίς τόνους φάνταζε στα μάτια μου σαν σεληνιακό τοπίο, αλλά νόμιζα ότι αυτό ήταν μια προσωπική μου εντύπωση, θέμα συνήθειας. Ώσπου συνέβη το εξής:
Είχα βρεθεί για ένα διάστημα ν' ακούω συστηματικά, καινούργια ανέκδοτα τραγούδια, επωνύμων και ανωνύμων, για λογαριασμό τής δισκογραφικής εταιρείας "Λύρα", προκειμένου αυτή να τα ηχογραφήσει ή να τα επιστρέψει στους συνθέτες. Είναι δύσκολο ν' απορρίπτεις και ακόμα δυσκολότερο να εξηγείς το γιατί. Όταν βέβαια το τραγούδι είναι τετριμμένο ή άτεχνο, η εξήγηση είναι εύκολη. Μού συνέβη όμως να δω τραγούδια όπου οι στίχοι δεν ήταν άσχημοι και η μουσική δεν ήταν τυχαία, επιπλέον ταίριαζε θεματικά και με τους στίχους. Κι όμως, το τραγούδι συνολικά δεν "κύλαγε" όπως λέμε( οπότε το επιστρέφαμε στον ενδιαφερόμενο με διάφορες ασάφειες και υπεκφυγές.

Το πράγμα με απησχόλησε. Έφερνα στο μυαλό μου μεγάλες ωραίες επιτυχίες, παλιά τραγούδια (...) και τα συνέκρινα μ' αυτά που απέρριπτα, ώσπου μετά από μήνες διεπίστωσα κάτι πολύ απλό: Όταν μια μουσική μετατρέπει συστηματικά τις μακρές συλλαβές σε βραχείες ή όταν ανεβάζει την φωνή εκεί όπου υπάρχει απλώς μια περισπωμένη, ενώ την κατεβάζει συστηματικά εκεί που υπάρχει ψιλή οξεία, όταν δηλαδή η μουσική κινείται αντίθετα -προσέξτε, αντίθετα όχι στο ρυθμό τού ποιήματος, αλλά αντίθετα στις αναλογίες τονισμού και αντίθετα στην ορθογραφία του- τότε όσο έξυπνη και να 'ναι, κάνει το τραγούδι δυσκίνητο και ασθματικό.

Στα πετυχημένα τραγούδια δεν συμβαίνει αυτό. Βέβαια, όταν γράφει κανείς πάνω σ' ένα ρυθμό ή σ' ένα μουσικό δρόμο, πρέπει να ακολουθήσει τα καλούπια τους, οπότε θα υπάρχουν σημεία όπου αυτή η πείρα που περιέγραψα, δεν τηρείται. Αυτό όμως θα συμβεί μόνον όταν δεν γίνεται αλλιώς. Και πάντα η βιασμένη λέξη θα τοποθετείται έτσι ώστε να προηγούνται και να έπονται επιτυχείς στιγμές, ώστε να μειώνεται η εντύπωση τής ατασθαλίας, η οποία έτσι συνδυασμένη ωφελεί, διότι το τραγούδι αλλιώς θα ήταν μηχανικό.
Κάτι τέτοιο δεν το είχα προσέξει. Και ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι οι τόνοι και τα πνεύματα ίσως να μην ήταν διακοσμήσεις, ίσως να είχαν λόγο. (...)

Μέσα στο στούντιο είχα και δύο εκπλήξεις.
Να η πρώτη: Προσπαθώντας να ακούσω την διαφορά οξείας και περισπωμένης, διάβασα την φράση: "Λυγά πάντα η γυναίκα". Το "πάντα" ακούγεται ψηλότερα από το "λυγά" που παίρνει περισπωμένη. "Λυγά πάντα η γυναίκα' ακούγεται όμως περιέργως ψηλότερα κι από το "γυναίκα", που όμως παίρνει οξεία. Γιατί άραγε; Τηλεφώνησα σ' έναν φίλο και έμαθα ότι η "γυναίκα" οφείλει να παίρνει παρισπωμένη, διότι είναι τής τρίτης κλίσεως, η οποία όμως καταργήθηκε, γι' αυτό πήρε οξεία η "γυναίκα". Να λοιπόν, που από άλλο σημείο ορμώμενος, αναγκάστηκα να συμφωνήσω ότι κακώς καταργήθηκε η τρίτη κλίση αφού στην φωνή μας εξακολουθεί να υπάρχει "Λυγά πάντα η γυναίκα" λοιπόν και παίρνει και περισπωμένη.

Η δεύτερη έκπληξη: Έδωσα σ' έναν ανύποπτο νέο, που παρευρισκόταν στο στούντιο, να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ως επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον. Ακούστε τις φράσεις:
Είν' ακριβός αυτός ο αναπτήρας. Ας μην είν' ωραίος, έχει την αξία του. Ναι, ακριβώς αυτό ήθελα να πω".
Ακουστικώς δεν παρατήρησα διαφορά. Έκοψα τις δύο λέξεις και τις κόλλησα την μία κατόπιν της άλλης. Ακούστε το!
"Ακριβός... ακριβώς".
Ελάχιστη διαφορά στο αυτί’ ο ηχολήπτης μόνον επέμενε ότι το δεύτερο είναι κάπως πιο φαρδύ. Ας το ξανακούσουμε:
"Ακριβός... ακριβώς".
Ασήμαντη διαφορά. Συνδέσαμε τότε τον παλμογράφο. Να το διάγραμμα του επιθέτου ακριβός, όπως προέκυψε, και να το πολύ πλουσιότερο τού επιρρήματος. Δεν είναι καταπληκτικό; Όταν το είδα, τα μηχανήματα του στούντιο μού φάνηκαν σαν όργανα του παραμυθιού. Ο παλμογράφος μού φάνηκε σαν μια σκαπάνη που, κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας, ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί δύο χιλιάδες χρόνια πριν.

Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν. Αρκεί να προσέξουμε αυτό το τραγούδι της καθημερινής ομιλίας που πηγαινοέρχεται συνεχώς ανάμεσά μας. Ακούστε πώς ηχούν οι τονισμοί. Ακούστε τα μακρά. Ακούστε την λαϊκή τραγουδίστρια πώς αποδίδει το ωμέγα ή την ψιλή οξεία (...).
Τέλος, ακούστε την θεία φωνή του Ανδρέα Εμπειρίκου, την παράξενη απαγγελία που κυνηγά την λάμψη της οξείας, τον πλούτο της διφθόγγου, τους τόνους και την ορθογραφία, σαν μουσικά σύμβολα μιάς φωνής που προϋπάρχει αδιάκοπα και οδηγεί το ποίημα. (...)

Δεν περιφρόνησα καμμιά άποψη και δεν κολάκευσα καμιά. Προσπάθησα να πω τρείς φορές τρείς αλήθειες.

Πρώτον: Τα ελληνικά είναι τραγούδι. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να απλοποιήσει ένα τραγούδι ή να το δει πρακτικά. Γιατί να δούμε λοιπόν τα ελληνικά, πρακτικά;

Δεύτερον: Όποιος σταθεί αλαζονικά απέναντι στα ρεφρέν που τον ψυχαγώγησαν διά βίου, στρέφεται εναντίον της προσωπικής του ιστορίας και πίστης. Τα ίδια μπορεί να πάθει ένας λαός με την γλώσσα. Ιδίως αν η γλώσσα του είναι τα ελληνικά.

Τρίτον: Τα ελληνικά ως τραγούδι είναι ανυπόφορα δύσκολα. Κανείς δεν τα βγάζει πέρα με τα ελληνικά. Απέναντι στα ελληνικά θα είμαστε πάντα φάλτσοι και αγράμματοι. Αλλά τί να γίνει; Σημασία έχει η συνείδηση ότι τα μιλάμε, όχι για να γίνουμε δεξιοτέχνες, αλλά για να γίνουμε άνθρωποι. Ευχαριστώ.

"Η μουσικότητα της
ελληνικής γλώσσης είναι
εφάμιλλος τής συμπαντικής"
Γ. Ξενάκης

"Όταν κάποτε φύγω από τούτο το
φως θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως
ένα ρυάκι που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα
τούς μιλήσω ελληνικά,
επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες.
Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική"
Νικ. Βρεττάκος

http://palio.antibaro.gr/society/polyton4.htm

Ποιος θα ηθελε να ηταν δουλος, στα παλια χρονια?Τωρα απλα η δουλεια αλλαξε τροπο.Σου φορανε αλυσιδες και δεν τις παιρνεις χαμπαρι.

ΟΛΟΙ οι μεγαλοι πολιτισμοι (χωρις να εξαιρω την μουρη μας) στηριχθηκαν και στηριζονται στο αιμα των φτωχων. και σε αυτον τον τομεα ειμαι καργα και ακραιος κομμουνιστης. παρ ολο που αντιπαθω την λεξη

Joy, εκεί που αποβλακωνόμασταν καθημερινά στα κατσάβραχα που πήγα (τι όμορφα που ήταν) με κάτι ντοκυμαντέρ και τα σχετικά, έπεσε το μάτι μου σε μια εκπομπή για την μουσική, και είχε συνεντεύξεις με διάφορους των τεχνών και των γραμμάτων, και έπεσα πάνω στον Σαββόπουλο που είπε ότι οι τόνοι της Ελληνικής (ναι, αυτοί που καταργήθηκαν) λειτουργούν στα μάτια του σαν μουσικές νότες, σαν μουσικά σημεία ή κάτι τέτοιο. Δεν το είχα δει ποτέ έτσι, παρόλο που ακριβώς έτσι το "ένιωθα" πάντα. και κοίτα τι διαβάζω τώρα. Τι όμορφα που τα λέει

Αμαρτωλέ μου, το ήξερα ότι κατά βάθος είσαι ένας παλιοκομμουνιστής!

Αχ, βρε παιδιά... δύναμη να έχουμε. Μας μαγάρισαν τη γλώσσα, μετά μας έκλεψαν το φαΐ και το δικαίωμα στη ζωή και τα όνειρα, αλλά την δύναμη ψυχής μην αφήσουμε να μας την πάρουν. Χωρίς αυτή θα είμαστε πτώματα και θα μας απογυμνώσουν από όλα. Αυτή η δύναμη είναι το μόνο όπλο που έχουμε για να πάρουμε ΠΙΣΩ όλα όσα άθελά μας ή από αφέλεια (θέλω να πιστεύω) εγκαταλείψαμε στα αδηφάγα και βδελυρά τους χέρια!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Oι κομμουνιστές δεν έχουν κανέναν πάνω από το κεφάλι τους;

Ας γελάσω

Mantam Froufrou έγραψε:Joy, εκεί που αποβλακωνόμασταν καθημερινά στα κατσάβραχα που πήγα (τι όμορφα που ήταν) με κάτι ντοκυμαντέρ και τα σχετικά, έπεσε το μάτι μου σε μια εκπομπή για την μουσική, και είχε συνεντεύξεις με διάφορους των τεχνών και των γραμμάτων, και έπεσα πάνω στον Σαββόπουλο που είπε ότι οι τόνοι της Ελληνικής (ναι, αυτοί που καταργήθηκαν) λειτουργούν στα μάτια του σαν μουσικές νότες, σαν μουσικά σημεία ή κάτι τέτοιο. Δεν το είχα δει ποτέ έτσι, παρόλο που ακριβώς έτσι το "ένιωθα" πάντα. και κοίτα τι διαβάζω τώρα. Τι όμορφα που τα λέει

Είδες πως έρχονται και δένουν τελευταία τα πράγματα ?
Και εγω πριν λίγο είπα να δω το βίντεο μίας εκπομπής από το καναλι 9, για άσχετο λόγο, και μέσα σ όλα άκουσα και για την μουσικότητα του σύμπαντος και της Ελληνικής γλώσσας