Ιδεογραφήματα

Πολλοι (κι εγω στο παρελθον) θεωρουνε οτι πρέπει με το ζόρι να αγαπάμε τους αλλους.
Οτι το μισος ειναι κατι καταστρεπτικό. Οτι ειναι αρρώστια.
Το μίσος ειναι ενα συναίσθημα που υπαρχει απο την αρχή του σύμπαντος.
Κι αν ηταν κατι τοσο κακο, ο πανσοφος θεος δεν θα το εβαζε στην ιδιοσυγκρασία μας.
Προσωπικα θεωρώ οτι το μίσος μπορεί να είναι κινητηριος δυναμη.

Η αλήθεια είναι πως και μένα με βγαίνει πολλές φορές.
Ιδίως όταν τονε λες τον μπαμπουίνο "μη με βάλεις μουστάρδα στον γύρο" και αυτός σε βάζει ...εκεί με γυρνάει το μυαλό.


(και επίσης όταν σε λέει η άλλη "εγώ έχασα το σκουλαρίκι μου και εσύ θέλεις σινεμά;" )

Aυτο ειναι οργη οχι μισος

Ναι αλλά εμένα μου 'ρχεται να του δαγκώσω τον σβέρκο!!

Πως μπορεις να τρως τον γυρο χωρις μουσταρδα;

Ρε συ Φώτη, άμα πλακώσει τις μουστάρδες και τα χαϊμαλιά μέσα εκεί, δεν μπορείς να καταλάβεις αν αυτό που τρώς είναι ο γύρος ή ο σκύλος του από πάνω.
Σε μπερδεύει την γεύση

Οταν μιλάμε για μίσος νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα:



I taste your blood as it showers from my blade.
I eat your heart, from evil it was made.
With heart filled hatred black blood runs through
my veins.
I take your powers to the ancient ones who reign.

I conquer evil, let evil know my name.
Come forth ye wicked, know the gruesome pain.
I am the omen, the one that cannot die
I am the flame, hatred burns inside.

My strength is hatred, torment and pain, HATRED, HATRED.
With heart filled hatred black blood runs through my veins.

I crush your bones, I kill your face
I rip your flesh, I end the chase
You meet with terror, you draw the ace
I rule the world the rats that race.

My strength is hatred, torment and pain, HATRED, HATRED
With heart filled hatred black blood runs through my veins.

HATRED

That is the spitit.
To αγαπα τον εχθρο σου δεν σε οδηγει στην βαλχάλα.

karipis έγραψε: Ναι αλλά εμένα μου 'ρχεται να του δαγκώσω τον σβέρκο!!

Υπάρχει άνθρωπος που να μην θες να του δαγκώσεις το σβέρκο, βρε αγροίκε;

Υ.Γ.1 Μ' αυτά που λες, ποτέ δεν θα καταφέρω να σε δώσω.

Υ.Γ.2 Εάν τύχει και διαβάσει το παραπάνω κάποιος ενδιαφερόμενος, τον διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται να του συμβεί κάτι τέτοιο ή ανάλογο. Μην τρομάζετε! Έχω τα ανάλογα χάπια που τον κάνουν προβατάκι...

Divine Sinner έγραψε: That is the spitit.
To αγαπα τον εχθρο σου δεν σε οδηγει στην βαλχάλα.

Lyrics:

Ah, ah,
We come from the land of the ice and snow,
From the midnight sun where the hot springs blow.
The hammer of the gods will drive our ships to new lands,
To fight the horde, singing and crying: Valhalla, I am coming!

On we sweep with threshing oar, Our only goal will be the western shore.

Ah, ah,
We come from the land of the ice and snow,
From the midnight sun where the hot springs blow.
How soft your fields so green, can whisper tales of gore,
Of how we calmed the tides of war. We are your overlords.

On we sweep with threshing oar, Our only goal will be the western shore.

So now you'd better stop and rebuild all your ruins,
For peace and trust can win the day despite of all your losing.

Χωρίς να θέλω να σας απογοητεύσω, πιστεύω πως το μίσος είναι οντως κατι κακο και καταστρεπτικο. Πολυς κοσμος το μπερδευει με τα νευρα, την οργη, την αντικοινωνικοτητα και την αντιπάθεια. Άλλο αυτά κι άλλο το μίσος. Το να μισείς έναν άνθρωπο σημαίνει πως ό,τι κι αν κάνει αυτός ο άνθρωπος, όσο και να εξελιχθεί, όσο κι αν προσπαθησει να αλλάξει, εσυ συνεχιζεις να τον μισεις. Ουσιαστικα το μυαλο σου κλειδωνει σε κατι και αισθανεται αρνητικα συναισθηματα αρνουμενο να εξελιχθει και το ίδιο. Προσωπικα πιστευω πως οι ανθρωποι που κατανοουν ακριβως τι ειναι το μισος (γιατι στις μερες μας δυστυχως όλα ειναι μαζοποιημενα, ακομα και οι εννοιες) και παρ ολα αυτα συνεχιζουν να μισουν, καταστρεφουν και τον εαυτο τους και τους γυρω τους. Ενας ανθρωπος που μισει πραγματικα και βαθεια, ξεκιναει μισωντας εναν ανθρωπο ή μια κατασταση και χωρις να το καταλαβει επεκτεινεται. Ειναι σαν την αγαπη αλλα σε αντιθετο συναισθημα και πολυ πολυ πιο καταστρεπτικο.

So what? (που λέμε και στα "ελληνικά")

Και λοιπόν τι έγινε που το μίσος είναι καταστρεπτικό; Μήπως είναι το μόνο συναίσθημα που έχει καταστρεπτική πλευρά;

Και ο έρωτας που κατά πολλούς είναι το πιο όμορφο "συναίσθημα" έχει οδηγήσει πάμπολους στην καταστροφή, στη αυτοκτονία, στην τρέλα, στην διάπραξη φρικτών εγκλημάτων.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ακόμα και το μίσος δύναται να έχει μια "θετική" πλευρά.

Παρομοιάσε το με τη φωτιά, που όπως λέει ένα πολύ προσφιλές σου πρόσωπο, μπορεί να καταστρέφει αλλά μπορεί και να εξαγνίζει.

Έτσι και το μίσος, είναι μια φλόγα η οποία μπορεί να σε καταστρέψει μαζί και τους γύρω σου αλλά μπορεί και να καταστρέψει τον αποδέκτη του μίσους σου και μετά να χαθεί αφού δεν θα υπάρχει αντικείμενο μίσους. Ετσι....ο κόσμος θα είναι καλλίτερος (για εσένα) χειρότερος γι'αυτον που μισούσες και θα ζήσουμε εμείς καλά και οι άλλοι καλλίτερα!

Kariatida έγραψε:Χωρίς να θέλω να σας απογοητεύσω, πιστεύω πως το μίσος είναι οντως κατι κακο και καταστρεπτικο. Πολυς κοσμος το μπερδευει με τα νευρα, την οργη, την αντικοινωνικοτητα και την αντιπάθεια. Άλλο αυτά κι άλλο το μίσος. Το να μισείς έναν άνθρωπο σημαίνει πως ό,τι κι αν κάνει αυτός ο άνθρωπος, όσο και να εξελιχθεί, όσο κι αν προσπαθησει να αλλάξει, εσυ συνεχιζεις να τον μισεις. Ουσιαστικα το μυαλο σου κλειδωνει σε κατι και αισθανεται αρνητικα συναισθηματα αρνουμενο να εξελιχθει και το ίδιο. Προσωπικα πιστευω πως οι ανθρωποι που κατανοουν ακριβως τι ειναι το μισος (γιατι στις μερες μας δυστυχως όλα ειναι μαζοποιημενα, ακομα και οι εννοιες) και παρ ολα αυτα συνεχιζουν να μισουν, καταστρεφουν και τον εαυτο τους και τους γυρω τους. Ενας ανθρωπος που μισει πραγματικα και βαθεια, ξεκιναει μισωντας εναν ανθρωπο ή μια κατασταση και χωρις να το καταλαβει επεκτεινεται. Ειναι σαν την αγαπη αλλα σε αντιθετο συναισθημα και πολυ πολυ πιο καταστρεπτικο.

μισούν και ζηλεύουν - ζηλεύουν και μισούν .. οι κακοί άνθρωποι ,,, αυτοί που έχουν σκατά στην ψυχή τους
δεν ξέρω αν γεννήθηκαν έτσι ή "μεταλλάχτηκαν" στην πορεία

*δεν ξέρω αν καταλάβατε τι γράφω .. διευκρινίζω ότι συμφωνώ με την καριάτιδα

"Μην κρατάς μέσα σου αθάνατη έχθρα, μια και είσαι θνητός" είπε ο ποιητής.

...εκτός και αν δεν είσαι και δε μας το λές Φώταρε









ΥΓ. Βλαμένε βάζε και καμμιά μετάφραση...

Προσυπογράφω τη Νένα.
Το μίσος είναι χειρότερο και βαθύτερο απ'την οργή. Δρα ακόμα και στο κύτταρο και βγαίνει στην όψη σαν ασχήμια ολκής...Κατατρώει την ψυχή αλλά και το σώμα που το γερνάει πρόωρα. Είναι μορφή ενέργειας που απομυζά, δεν ενισχύει...
Η ενίσχυση που δίνει, είναι πρόσκαιρη και μάταια.
Η οργή μπορεί να διοχετευτεί με τρόπο που να'χει θετική επίδραση και αποτέλεσμα. Το μίσος όχι.

Εδήλωση οργής θα μπορούσε εύκολα να πει κάποιος ότι έχουμε ακόμα και από τον Ιησού (όταν εκδιώκει τους εμπόρους από το ναό)

Θα έλεγα την οργή μία παροδική τύφλωση και το μίσος μόνιμη.

karipis έγραψε:ΥΓ. Βλαμένε βάζε και καμμιά μετάφραση...

Προσωπικά αποφεύγω να χρησιμοποιώ τον όρο "μετάφραση" όταν πρόκειται περί αποδόσεως στην Νέα Ελληνική, καθώς πιστεύω στη συνέχεια της γλώσσης.

Προσωπικα πιστευω οτι ολα τα συναισθηματα ειναι φυσικα και πρεπει να τα βιωνουμε.
Σκοπος ειναι να τα ελεγχουμε και να μην μας ελεγχουν.
Αλλα το να τα εκμηδενιζουμε ειναι εκτως πραγματικότητας
Στην ουσια αν καποιος μισει και αποφασισει να γινει αγαπησιαρης (πχ επειδη ειναι χριστιανος) στην ουσία δεν επαψε να μισει.
Απλα καταπιέζει το συναίσθημα του.

Βρε κοθόρνι, χρειάζεται απόδοση στη νεοελληνική αυτό το γνωμικό; Είναι πολύ εύκολο να το καταλάβει κάποιος!

Ναι ε;

Και το Ζίου-Ζίτσου είναι εύκολο ρε 'συ ...ξέρεις πολλούς να το γνωρίζουν;;






ΥΓ. Ποιός είπε ρε παιδιά πως είναι λάθος η λέξη "μετάφραση";;;;;;

Ε, ότι ο Αίολος θα μου τσάκιζε το νήμα περί μίσους, με αγαπησιάρικους χαβαλέδες, ούτε στις πιο τρελές φαντασιώσεις μου δεν το'χα! Τι άλλο θα δουν τα γκριζοπράσινα και μπιρμπιλωτά μου μάτια, Θεούλη μου?

(είναι απ'τις λίγες φορές που δε με χαλάει. Μπράβο ρε Πάνο, κάνεις προόδους! )


Και για να μην παθαίνει υστερίες Η καρίπις, μεταφράζω: (παλιά μου τέχνη κόσκινο:Ρ)

Αθάνατον οργήν μη φύλαττε, θνητός ων ---> μην κρατάς αθάνατη την οργή, αφού είσαι θνητός.

Λαϊκιστί: Μη βαστάς γινάτια και δεν τ'αφήνεις να πεθάνουν, γιατί θα ψοφήσεις ρε βλάκα.

(πολύ σωστό μπάι δε γουέι )

Στην ουσια αν καποιος μισει και αποφασισει να γινει αγαπησιαρης (πχ επειδη ειναι χριστιανος) στην ουσία δεν επαψε να μισει.
Απλα καταπιέζει το συναίσθημα του.

Ναι, γιατί έχει κάτι άλλο να μισεί (και να διοχετεύει αυτή την αρνητικούρα αλλού, αφήνοντάς τον ελεύθερο να το παίζει αγαπησιάρης): μισεί πια τον αντίχριστο! Και μαζί του ό,τι νομίζει ότι ανήκει στον αντίχριστο... από μη-χριστιανούς, μέχρι ροκάδες!!! Ανάλογα με το πόσο μίσος έχει μέσα του εξαρχής ο 'νέος χριστιανός'. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με χριστιανούς βέβαια, αλλά με οποιονδήποτε διακηρύσσει διδασκαλίες αγάπης. Αν μισείς οποιονδήποτε επειδή δεν είναι κι αυτός μέλος της ομάδας σου, κάτι δεν πάει καλά μ'εσένα.

Συμφωνώ για την οργή και το μίσος, αν και τα όρια είναι πολύ λεπτά. Φαντάζομαι ότι και το γνωμικό αναφέρει την οργή ως έκφραση του μίσους σ'αυτή την περίπτωση, αφού το μίσος είναι αυτό που συνεχίζει ψάχνοντας συνέχεια νέες αφορμές για να υπάρχει, ενώ η οργή μπορεί να είναι πολύ συγκεκριμένη ως προς τον στόχο της και γι'αυτό παροδική. Όταν τελειώνει ο στόχος (φυσιολογικά) τελειώνει και η αντίστοιχη αιτία που προκαλεί την οργή σου.

Είναι κι ένας τρόπος να αναγνωρίσει κανείς αν μισεί ή αν απλά οργίζεται. Πχ λες 'μου τη δίνουν οι τάδε". Αν στη δίνουν επειδή ΠΡΑΤΤΟΥΝ κάτι συγκεκριμένο και νιώθεις ότι αν δεν το έκαναν δε θα σου την 'έδιναν', τότε έχεις να κάνεις με οργή που προκαλείται από μία πράξη. Αν νιώθεις ότι ακόμα κι αν δεν έκαναν αυτό το συγκεκριμένο θα σ'την έδιναν επειδή ξέρω εγώ οι ίδιοι ΕΙΝΑΙ πχ εβραίοι, χριστιανοί, μη-χριστιανοί, κοντοί, ψηλοί κτλ, τότε έχεις να κάνεις με μίσος. Πχ, προσωπικά δε θα είχα κανένα πρόβλημα να κάνω παρέα με τον Γιωργάκη και θα τον έβαζα και σπίτι μου, και θα τον τάιζα κιόλας απ'το φαί μου, αν δεν έκανε όλες αυτές τις μ...ες που κάνει ενάντια στον ελληνικό λαό. Δε μου τη δίνει επειδή είναι αμερικανάκι ή βλάκας, μου τη δίνει γιατί κάνει επίθεση ενάντια στην ελλάδα και το ελληνικό πνεύμα.

Κατά τ'άλλα μία καίρια οργούλα, ανεβάζει τα επίπεδα αδρεναλίνης όσο πρέπει, ώστε να θέσει το άτομο σε ΔΡΑΣΗ. Αποδεδειγμένα πράγματα.

ArELa έγραψε:Ε, ότι ο Αίολος θα μου τσάκιζε το νήμα περί μίσους, με αγαπησιάρικους χαβαλέδες, ούτε στις πιο τρελές φαντασιώσεις μου δεν το'χα! Τι άλλο θα δουν τα γκριζοπράσινα και μπιρμπιλωτά μου μάτια, Θεούλη μου?

(είναι απ'τις λίγες φορές που δε με χαλάει. Μπράβο ρε Πάνο, κάνεις προόδους! )


Και για να μην παθαίνει υστερίες Η καρίπις, μεταφράζω: (παλιά μου τέχνη κόσκινο:Ρ)

Αθάνατον οργήν μη φύλαττε, θνητός ων ---> μην κρατάς αθάνατη την οργή, αφού είσαι θνητός.

Λαϊκιστί: Μη βαστάς γινάτια και δεν τ'αφήνεις να πεθάνουν, γιατί θα ψοφήσεις ρε βλάκα.

(πολύ σωστό μπάι δε γουέι )

Χεχ... επιμένω πως μ' έχετε παρεξηγήσει! :Ρ
Θεωρώ το μίσος ίδιον των βαρβάρων και γενικώς των κατώτερων διανοητικά ανθρώπων. Είναι ένα ακραίο συναίσθημα που εδράζεται στην παράνοια και τον φανατισμό.
Σε αναγκάζει να βλέπεις τις καταστάσεις μέσα από το πρίσμα του, το οποίο φυσικά είναι υποκειμενικό και λανθασμένο. Γι' αυτό οδηγεί σε συμφορές.
Βέβαια, πήγαινε και πες σε κάποιον ότι δεν πρέπει να μισεί τον βιαστή του παιδιού του... σε κάποιες περιπτώσεις, το μίσος εν μέρει δικαιολογείται. Δεν το κατακρίνω σαν να είμαι κάποιος αγαθοεργός, αλλά επειδή πρακτικά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Θολώνει τον νου, εμποδίζει την αντικειμενική κρίση και αλλοιώνει την σφαιρική παρατηρητικότητα. Αυτά δεν συνάδουν με το Ελληνικό Σκέπτεσθαι της Ευρύνοιας και με την αρχή του "μέτρον άριστον" καθόσον είναι ακραίο συναίσθημα.

αν η αρετή δεν δύναται να σε πάει στην βαλχάλα, τότε δεν επιθυμώ να πάω εκεί =)

Ποιά είναι αυτή η Βλαχάρα ρε παιδιά