Οικογένεια

[Apomakros]

Οικογένεια. Όλοι από μία τέτοια προερχόμαστε.

Η κλασσική και στερεότυπη οικογένεια για όλους εμάς είναι ο πατέρας, η μητέρα και ένα ή περισσότερα παιδιά.

Οι δύο ενήλικες αποφασίζουν να συμβιώσουν κάτω από ένα σπίτι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Συνήθως, μετά από κάποια χρόνια οι γονείς χωρίζουν. Οι στατιστικές είναι απογοητευτικές και αφήστε τες καλύτερα.

Αλλά και οι περισσότεροι απ' όσους συμβιώνουν σκόμα, το κάνουν συμβιβαστικά, είτε για χάρη των παιδιών (δικαιολογία) είτε για να μην χάσουν το βόλεμα.


Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.






Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ακόμη οικογένειες και ζευγάρια (λίγα έστω) που τα ζηλεύεις.





(Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον της οικογένειας;)

[Γκροτέσκος]

Η άποψή μου βασίζεται στον τρόπο όπου θα μεγαλώνει ο κάθε νέος. Τις βάσεις και τις αρχές, πρώτα από την οικογένεια και μετά από την υπόλοιπη κοινωνία. Και τις σχέσεις του στο σχολείο.
Μετά είναι θέμα εμπειριών. Το γύρω περιβάλλον του -φίλοι, κοπέλα/αγόρι.

Δεν μπορείς να κρίνεις, γιατί κάθε οικογένεια και κάθε εποχή έχει τα δικά της στερεότυπα. Όπως δεν μπορείς να συγκρίνεις την οικογένεια σε ένα χωριό του 50' με μια οικογένεια μιας μεγαλούπολης τη σημερινή εποχή.

Έβλεπα μια σειρά που λέγεται Καρυωτάκης, στην Ετ1. Και ομολογώ πως, η τότε εποχή, ο σεβασμός των παιδιών προς την οικογένεια, κτλ, ήταν το κάτι άλλο. Δεν θα ήθελα να ζω σε εκείνη την εποχή, αλλά μου αρέσει να την γνωρίζω. Γιατί σε σύγκριση με το σήμερα, τότε ήταν καλλίτερα.

[Apomakros]

Mαθαίνω τι υπήρξε, παρατηρώ τι υπάρχει

και προβληματίζομαι




(ποιό το μέλλον της οικογένειας;)

[Γκροτέσκος]

Και τώρα να γενιόσουν, θα έβλεπες τι υπάρχει τώρα και θα σύγκρινες με το μετά.
Εξ άλλου δεν μπορούμε να κρίνουμε επι προσωπικού ένα τέτοιο θέμα, αλλά μόνο όταν είσαι εκτός χωρού. Γιατί έχεις άλλη οπτική γωνία. Αν είσαι σε οικογενειακό περιβάλλον (σαν πατέρας, είτε σαν μητέρα) δεν μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά, αλλά υποκειμενικά, λόγω του ότι θα συγκρίνεις από τα δικά σου βιώματα. Ενώ αν δεν έχεις οικογένεια, κρίνεις από τις εμπειρίες σου μέσα από τις οικογένειες που συναναστρέφεσαι.



(όχι εσύ συγκεκριμένα)

[cris]

Όπως τονίζει κ το τσακαλάκι όλα ξεκινούν από τα ερεθίσματα και τις κατάστεις που βιώνει ο καθένας μέσα στην οικογενειακή εστία, τις αξίες που δέχεται κ υιοθετεί. Δεν μπορούμε βέβαια να αφήσουμε παράμερα τον κοινωνικό περίγυρο και ευρύτερα την καταγωγή του (ταξική- αστική).
Η σύγκριση κατά την εξέλιξη του θεσμού της οικογένειας γίνεται καθαρά σε ιστορικό επίπεδο καθώς τότε ήταν διαφορετικές οι δομες των σχέσεων.
Όντως στην εποχή μας οι σχέσεις γενικά μεταξύ των ανθρώπων εχουν φθαρεί - το ποσοστό των διαζυγίων ολοένα και αυξάνεται. Η πυρηνική και συζυγική οικογένεια σπανίζει σήμερα, συνηθέστερη είναι η μονογονεϊκή και πυρηνική οικογένεια.
Η ευθύνη είναι συνολική, δεν μπορούμε να κρίνουμε ανθρώπους που έχουν αναλάβει τον ρόλο να αναθρέψουν παιδιά ενώ παράλληλα δουλεύουν 2-3 δουλειές ώστε να τα βγάλουν πέρα. Όσο ο ίδιος ο άνθρωπος δεν νιώθει πόσο εκμεταλλεύσιμος εχει γίνει, χάνοντας κάθε ενδιαφέρον απ τη ζωή, τα αποτελέσματα θα είναι μια στατιστική με συνεχώς αυξανόμενους δείκτες!

[ArELa]

Θαυμάσιο τόπικ!
(ίσως θα'πρεπε να μπει στα Ανθρώπινα- εσύ θα μου πεις)



Η αλήθεια είναι ότι η νεοταξίτικη θολοκουλτούρα, το παλεύει φιλότιμα να διαρρήξει τον συνεκτικό ιστό της οικογένειας. Και η αλήθεια επίσης είναι ότι ενσκύπτουν κάμποσα "δεινά" ενίοτε σ'όλες τις οικογένειες που μπορεί να γιγαντωθούν σε επικίνδυνες κρίσεις. Κύριοι διαβρωτικοί παράγοντες, το οικονομικό, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μέσα στο ίδιο το σπιτικό, η έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στα ζευγάρια που εύκολα πλέον οδηγεί και σε διαφορετικές ερωτικές διαδρομές εκτός γάμου, αλλά και η επικοινωνιακή δυσχέρεια μεταξύ γονέων-παιδιών, είτε γιατί το πρόγραμμα των γονιών όντας υπερφορτωμένο, δεν επιτρέπει έστω και για λίγο ποιοτικό χρόνο, είτε γιατί ο καθένας μπαίνει σ'ένα αυτιστικό τριπάκι και απλά δεν έχει διάθεση επικοινωνίας.

Τα αυτιστικά τριπάκια μπορεί να ξεκινούν απ'τις διαφορετικές κατευθύνσεις ενδιαφερόντων του καθένα μέχρι και διαφορετικές ενασχολήσεις (τα παιδιά κομπιούτερ και video games, οι γονείς τηλεόραση, ή δραστηριότητες έξω απ'το σπίτι). Οι έξωθεν επιρροές επίσης δεν προάγουν την οικογενειακή συνοχή.

Παράλληλα υπάρχει το ένστικτο και η αγάπη που βαστάει ακόμα την οικογένεια ενωμένη. Αυτή η αγάπη όμως "θάβεται" ή ασφυκτιά και δεν μπορεί να ανθίσει, αν δεν "ποτίζεται" ή δεν παίρνει οξυγόνο. Το νερό και τ'οξυγόνο της είναι η καλή επικοινωνία που θα ενισχύει το ενστικτώδες "δέσιμο".

Το μέλλον της οικογένειας ζοφερό το βλέπω- ή τουλάχιστον θα δοκιμαστεί πολύ αν δεν σταθούμε σ'αυτήν με τη δέουσα αγάπη, τον σεβασμό, την προσοχή, με περίσκεψη, περισυλλογή, προσπάθεια και γιατί όχι, και με αυτοθυσία...

Όσο χαλαρώνουν οι συνεκτικοί κρίκοι της οικογένειας, τόσο θα χαλαρώνει και η συνοχή του κοινωνικού ιστού. Αυτά είναι αλληλένδετα και αλυσιδωτά. Στο χέρι μας είναι να ορίσουμε τη συμπεριφορά μας με τρόπο που θα ενισχύει και θα προάγει το δέσιμο με τους ανθρώπους μας, και να πασχίζουμε με επίγνωση να προστατεύουμε τον πολύτιμο αυτόν πυρήνα που λέγεται οικογένεια.

[Apomakros]

Το μέλλον της οικογένειας ζοφερό το βλέπω

Παρομοίως.

Αλήθεια, πού κρύβονται σήμερα οι κοινωνιολόγοι για να πάρουν σαφή θέση και να μας πληροφορήσουν; Μόνο εντεταλμένες μελέτες ξέρουν να κάνουν;

Βρισκόμαστε άραγε μπροστά σε μια μόνιμη ή παροδική κρίση της οικογένειας; Πρέπει να υπάρξει οπωσδήποτε απάντηση.

Διότι, όπως γράφει πιο πάνω η Αρέλα, όσο χαλαρώνουν οι συνεκτικοί κρίκοι της οικογένειας, τόσο θα χαλαρώνει και η συνοχή του κοινωνικού ιστού. Μέσα σ’ αυτή τη μικρογραφία της κοινωνίας μας που λέγεται οικογένεια, ζει, στοχάζεται και ετοιμάζεται ο αυριανός πολίτης. Μέσα σ’ αυτή τη μικρή κοινωνία πληροφορείται για τον εαυτό του και τον κόσμο, εκεί μαθαίνει τι είναι ωραίο, τι είναι άσχημο, τι είναι καλό και τι είναι κακό.

Μέσα σ’ αυτή μαθαίνει να μιλάει και να σωπαίνει, να συλλογίζεται και να κρίνει. Μαθαίνει να έχει οράματα και στόχους, φιλοδοξίες και όνειρα για τη ζωή. Μαθαίνει να επιλέγει το ορθό και να αποφεύγει το εσφαλμένο.

Ίσως, το μέλλον της οικογένειας κριθεί από το κατά πόσο θα μπορέσει ο άνθρωπος να ξεπεράσει την κρίση που τον μαστίζει σαν άτομο.





(Νομίζω πως αν δεν αποκτήσει συνοχή ο ίδιος ο άνθρωπος σαν άτομο, η οικογένεια δεν έχει μέλλον)

[Acid{RFE}]

Χμμμ δύσκολο ερώτημα, αλλά εγώ έχω κάποια πιστεύω επάνω στο θέμα, συμφωνώ με τον Τσάκαλο οτι είναι ανάλογα με την παιδεία κ το περιβάλλον που θα μεγαλώσεις.
Αλλά εγώ προσωπικά πιστεύω οτι όπου υπάρχει αγάπη θα υπάρχει κ οικογένεια, γιατί για μένα πιστεύω οτι οι οικογένεια τουλάχιστον για την Ελλάδα δεν είναι κάτι της μόδας η κάτι τέτοιο, η οικογένεια είναι μιά απο της εμπειρίες που στιγματίζουν την ζωή σου, κ την ομορφένουν, ασχέτος εάν πλέον είναι κάτι πολύ δύσκολο να γίνει για γνωστούς λόγους, ο οποιοσδήποτε όταν πλέον βαρεθεί κ δεί τι σημαίνουν τα γυρίσματα, τότε θα θελήσει να κάνει το βήμα να ασχοληθεί με κάτι παραπάνω κ ποιό σοβαρά ενδιαφέρον.

Εγώ προσωπικά δεν θα είχα κ αυτή τη στιγμή πρόβλημα να κάνω οικογένεια, αλλά είναι λίγο νωρίς κ δεν είμαι έτοιμος σε πολλούς παράγοντες να το πράξω, όταν όμως καταλάβω οτι το θέλω τότε θα κάνω, κ μάλιστα θέλω το πρώτο μου παιδί να είναι κοριτσάκιιιιιιιιιιιιιι!!!! Να την αγαπήσω κ να της δώσω όσα δεν έχω δώσει ποτέ σε γυναίκα στην ζωή μου, έτσι γιατί το έχω ανάγκη, όχι οτι θα παραμελώ την γυναίκα μου, αλλά το κοριτσάκι που θα κάνω θα το έχω σαν βασίλισα

[Mantam Froufrou]

Acid, εσένα θα σε χορέψει στο ταψί η κόρη σου (οπως κανει η δική μου τον άντρα μου)

παιδιά, εγώ έιμαι λίγο πιο αισιόδοξη... όχι επειδή βοηθούν οι στατιστικές να είμαι, αλλά επειδή:
1. αν υπάρχει και ξέρω έστω και μία-δύο ή τρείς οικογένεις που είναι για να τις..ζηλεύεις, τότε σίγουρα υπάρχει ελπίδα, γιατί αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνουν παιδιά με αυτές τις αρχές, και τις ίδιες ανάγκες να δημιουργήσουν μία εξίσου όμορφη οικογένεια.
2. πιστεύω πολύ στην κυκλική ροή των πραγμάτων...νιώθω όμως πως φτάνουμε κοντά στο να κλείσει (κι) αυτός ο κύκλος, και σύντομα θα ξεκινήσει ένας άλλος, όπου η οικογένεια στην αρχή θα παίξει τον ρόλο του προσωπικού κάστρου του καθενός μας, ένας χώρος όπου μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς, αλλά με πιο δραματικά στοιχεία και 'φανατισμό', και αργότερα σιγά-σιγά θ'ανοιχτεί λίγο πάλι, και θα γίνει πιο αγαπησιάρικη, και πιο ώριμη, και κάποια στιγμή θα ξαναπέσει στην λούμπα και θα γίνει 'αμέρικαν μπάρ' υπόθεση...όλα κάνουν τον κύκλο τους, και νιώθω πως μόνο τα καλύτερα έχουμε μπροστά μας...σύντομα (ελπίζω)
3. αρνούμαι να παραδώσω τα όπλα...αν είναι έτσι, γιατί συνειδητά επέλεξα να κάνω παιδιά, να δημιουργήσω οικογένεια? για να τα δώ δυστυχισμένα? ΟΧΙ ΔΑ! Για να τους δώσω τις αρχές και τις βάσεις να αγαπούν, να συγχωρούν, να συμβιβάζονται όταν πρέπει κι όταν αξίζει τον κόπο (ο συμβιβασμός δεν είναι πάντα κακός Απόμακρε, αντίθετα επιβάλλεται σε όλες τις σχέσεις, ειδικά όταν υπάρχει και το κατάλληλο υπόβαθρο/συναίσθημα, και η έλλειψη διάθεσης να πλησιάσουμε τον άλλο συμβιβαστικά είναι που διέλυσε τις οικογένειες, αυτός ο άκρατος εγωισμός του "αυτός είμαι, και δεν αλλάζω στο ελάχιστο, ακόμα κι αν είναι για δικό μου καλό πρώτα"...νομίζω), να στηρίζουν και να υποστηρίζουν, να μην φοβούνται να 'συγχωνευτούν' συναισθηματικά αλλά και πρακτικά με έναν άλλον άνθρωπο, χωρίς να ΤΑΥΤΙΣΤΟΥΝ όμως (έχει μεγάλη διαφορά το ένα απο το άλλο). Γι'αυτό έκανα παιδιά, γιατί πιστεύω στην δύναμη του ανθρώπου ν'αλλάζει τα πράγματα προς το καλύτερο, και να ζεί το όνειρο, ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι ζούν έναν εφιάλτη. Κι όταν ένας ζήσει τ'όνειρο, τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να το ζήσουν κι οι υπόλοιποι...

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΠΟΤΕ! ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ!

[Dhmellhn]

Παρά την κρίση των θεσμών, συνεπώς και της οικογενείας, είμαι και εγώ αισιόδοξος για το μέλλον. Συμφωνώ με τη θεωρία της ανακύκλισης και απορρίπτω τη γραμμική ροή του χρονικού ορίζοντα γεγονότων. Μέσα από την βαθειά κρίση θα ξεπηδήσει ο νέος κύκλος του ανθρωπίνου ιστορικού και κοινωνικού γίγνεσθαι στον οποίο η οικογένεια θα βρει σαφώς τη θέση της. Άλλωστε η ίδια η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που δεν δύναται ν' αναπτυχθεί πέραν της οικογενείας καθότι, ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Για την ώρα, αυτό που επιβάλλεται να κάνουμε είναι να ενσκύψουμε στα προβλήματα που αναφύονται και έχουν οδηγήσει τον οικογενειακό θεσμό σε παρακμή.