ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

[TEUTAMOS]

Ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι να ομιλήσω εφ’ όλης της ύλης ενώπιον της διαδικτυακής ταύτης αγοράς που χαρακτηρίζεται εκ των δημοκρατικών της φρονημάτων και εκ της βουλήσεως δια τον διάλογον διαπεποτισμένον εκ του «τις αγορεύειν βούλεται».
Θα ήθελα να αρχίσω καταθέτοντας τας απόψεις μου εφ’ όλης της ύλης πρώτον ως Έλλην γεννηθείς και ανατραφείς εν τηι αλλοδαπήι και ακολούθως ως φιλόλογος – γλωσσολόγος. Αι αναζητήσεις μου άπτονται των ιστορικών και πολιτιστικών πτυχών της Αρχαίας Ελλάδος και δή των περί την γλώσσαν. Αν μοι επιτρέπεται, θα ήθελα να ξεκινήσω από τα περί την διοίκησιν της Εκκλησίας. Πλείστα όσα ακούονται και λέγονται την σήμερον περί την διοίκησιν της Εκκλησίας έχω την γνώμην ότι ορμώνται εκ διαφόρων στάσεων και θέσεων. Οι πρώτοι καταφέρονται κατά της διοικήσεως της Εκκλησίας και ομιλούν περί (αυτό)κάθαρσιν, οι δε δεύτεροι αντιθέτως υποστηρίζουν ουχί την διοίκησιν αλλά τον θεσμόν. Αμφότεραι θέσεις είναι ορθαί. Διότι και την διοίκησιν της Εκκλησίας καθαράν την θέλουμε και ως θεσμός η Εκκλησία πρέπει να προβάλλει την διαχρονικότητα της ελληνορθοδόξου ανα τους αιώνας παραδόσεως. Έχω εμπιστοσύνην εις τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και Πάσης Ελλάδος ότι θα πράξηι τα δέοντα, όπως επι τέλους ευοδωθήι η κάθαρσις. Ο μακαριώτατος θα πρέπει να έχηι υπ’ όψιν του δυο τινά: 1) να εξαλείψηι τα σαθρά στοιχεία της διοικήσεως της Εκκλησίας. Πρέπει να σκεφθήι ότι η πατρίς μας από αρχαιοτάτων χρόνων ανέδειξε ιερείς και ιεράρχας που ηγωνίσθησαν δια αυτόν τον τόπον και δεν ήσαν διεφθαρμένοι. 2) να ορίσηι αντάξιαν ηγεσίαν δια το έθνος και τον λαόν, όστις εν τηι Ευρωπαικήι Ενώσει είναι ο πλέον θρησκόληπτος. Η κάθαρσις βεβαίως δέον να μεταβήι και εις άλλους τομείς που βρίθουν σαθρών στοιχείων.
Ευθύς θα μεταβώ εις τα της πόλεως, ίνα μη μακρηγορήσω, και δή θα ομιλήσω περί της εξωτερικής ημων πολιτικής. Δεν θα καθίσω να απαριθμήσω βεβαίως οπόσα ατοπήματα διέπραξεν η νυν Κυβέρνησις. Πολλά γάρ. Είμεθα εις μίαν εποχήν, καθ’ ήν δημιουργείται καταιγίς υπέρ τα Βαλκάνια. Αι όμοραι της ημετέρας χώραι προωθούν τα επεκτατικά τους σχέδια εις βάρος της χώρας ημων και άπαντα διενεργούνται υπό το άγρυπνον όμμα του υπέρ τον Ωκεανόν ‘‘συμμάχου’’. Το Μακεδνόν έθνος έγινε βορά των αρπακτικών ορνέων της Άρκτου, ελκόντων προς εαυτά την ιστορίαν και τον πολιτισμόν ημων. Εξ Ανατολών οι Τούρκοι διεκδικούν το Αιγαίον. Έχουν δέ το θράσος να λέγουν ότι κατοικούν εκείνον τον τόπον εδώ και χιλιάδες χρόνια προυπάρξαντες, βεβαίως, πολλώι πρότεροι των Ελλήνων. Τότε πώς εξηγείται η ονομασία της Ελλάδος ως Yunanistan, δηλαδή ως χώρας των Ιώνων; Αφού δεν υπήρχε κανείς πριν αυτούς, όπως λέγουν, ποιους βρήκαν και ονόμασαν Yunan (Ίωνας) και Yunanistan (χώρα των Ιώνων); Κωμικοτραγικά πράγματα, αλλά αληθή. Ημείς μέν καθήμεθα αδρανείς μπροστά εις την βουλιμίαν των γειτόνων, αυτοί δε απεργάζονται σχέδια και μεθοδεύουν κινήσεις προς διεύρυνσιν της εθνικής των κυριαρχίας και, άρα, προς περιορισμόν αυτής της ημετέρας. Επιτέλους θα πρέπει να καταλάβωμεν τι πραγματικώς μεθοδεύεται εις το καζάνι που βράζει και έχει το όνομα Βαλκάνια. Δεν πρέπει να επιδιώκωμεν μιαν ενδοτικήν ρύθμισιν αλλά μια αξιοπρεπή και αξίως των προγόνων επίλυσιν των τριβών μετά των ομόρων κρατών. Διότι, όπως λέγει ο Δημοσθένης, αν όλοι γενικώς σπεύδουν να πράττουν τα δίκαια, είναι ντροπή μόνον εμείς να αντιδρούμε. Αν όμως όλοι οι άλλοι μηχανεύονται τρόπους να καταστρατηγούν το δίκαιο και μόνον εμείς προβάλλουμε ως πρόσχημα της απραξίας μας τη δικαιοσύνη, αυτό δεν το θεωρώ δικαιοσύνη, αλλ’ ανανδρία, αφού διαπιστώνω ότι όλοι γενικώς εξασφαλίζουν το δίκιο τους αναλόγως με τη δύναμη που διαθέτουν (Υπέρ της Ροδίων ελευθερίας 28). Δεν μπορούμε, επομένως, κατά τον ρήτορα, να βαπτίσωμεν την ανανδρίαν δικαιοσύνην. Αλλά δια ποιαν δικαιοσύνην ομιλούμεν, αφ’ ης στιγμής το δίκαιον είναι προς το μέρος του ισχυρότερου; Και εμείς ισχύν δεν έχουμε. Όποιες ευκαιρίες κι αν εδόθησαν κατά το παρελθόν δια την χώραν, δεν ηξιοποιήθησαν δεόντως. Ποια είναι η σημερινή θέσις της Ελλάδος στο διεθνές προσκήνιον; Η δυνατότης να παίξηι αποφασιστικόν ρόλον στην περιοχήν ως περιφερειακή δύναμις φαίνεται ότι εγκαταλείπεται σταδιακώς. Το μόνον που της αναγνωρίζεται από το διεθνές κατεστημένον είναι ως παράγων σταθεροποιήσεως στην περιοχήν. Τίποτε άλλο. Είμεθα βραδείς εις την αναζήτησιν χρησίμων συμμάχων, τέτοιων που θα μας ανεδείκνυον περιφερειακή δύναμις εκ του συσχετισμού δυνάμεων. Εξαρτώμεθα ευθέως από τους Αμερικανούς, αν και τελευταίως η χώρα μας αποβλέπει προς το στρατόπεδον των Ρώσσων. Η Ελλάς κατά παράδοσιν εξήρτα την τύχην της από εξωτερικάς Δυνάμεις, αλλά πρέπει να εγκαταλείψουμε την θέσιν του νανίσκου συμμάχου και να προσανατολιζώμεθα προς μιαν καλύτερην πολιτικήν ύπαρξιν βασιζομένην εις την ισοτιμίαν. Τις πταίει; Η πολιτική ηγεσία, το διπλωματικό σώμα ή η κακή συνεννόησις των δυο; Το μόνον που δύναμαι να ειπώ είναι ότι δεν έχουμε ηγέτην. Ο ηγέτης δεν είναι κατ’ ανάγκην εκείνος που θα άγει την χώραν εις πόλεμον. Σήμερα ο ηγέτης καλείται να ενωτισθήι τας διεθνείς συγκυρίας και να τας εκμεταλλευθήι προς χάριν της χώρας του. Ενθυμούμαι από την ιστορίαν κάποιο τέτοιο παράδειγμα, ο Μιχαήλ ο ΙΗ΄ Παλαιολόγος. Δεν ήταν βεβαίως ένας Βασίλειος Β΄ Βουλγαροκτόνος που ηγήθη της εποποιίας του Βυζαντίου στην Ανατολήν, αλλά ήταν ένας άριστος διπλωμάτης που εκράτει τας ισορροπίας εις την τότε Ευρώπην. Αφ’ ενός ο φόβος δι’ ανακατάληψιν της Βασιλευούσης υπό του Καρόλου Ανδεγαυού, αφ’ ετέρου η επιρροή του πάπα και η επαπειλούμενη Βενετογενοβέζικη εμπορική δύναμις.
Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από μια στασιμότητα στον πολιτισμόν, σε νέες ιδέες, σε τολμηρές αποφάσεις. Τι καινούριον βγαίνει σήμερα στην τέχνην, στο θέατρον, στη λογοτεχνίαν; Ολίγα έως τίποτα. Ό,τι καινούριον βγαίνει, ανήκει στο χώρον της τεχνολογίας. Ήδη η τρίτη γενεά κινητών πωλείται εις την αγοράν παραδείγματος χάριν. Πρέπει σοβαρώς η κοινωνία να αναζητήσηι πρότυπα, ιδανικά εις όλους τους τομείς. Σήμερον βλέπομεν αντί να προβάλληται ως ήρως κάποιος που το αξίζει, λ.χ. η μήτηρ που παλεύει, ίνα ζήσηι την οικογένειαν, ο πένης εργαζόμενος που εργάζεται ένθεν και ένθεν, ο επιστήμων που νυχθημερόν εργάζεται στο εργαστήριόν του, ίνα φέρηι εις το φως μιαν καινούργιαν ανακάλυψιν, εκείνος που ευρίσκει χρήματα και δεν τα κρατεί δια τον εαυτόν του αλλά τα επιστρέφει κ.ά., προβάλλεται υπό των Μ.Μ.Ε. ο τάδε ή ο δείνα προηγουμένως άγνωστος και νυν γνωστός τραγουδιστής ή ό,τι άλλο θέλει ας είναι. Οι μεν πρώτοι είναι οι σημερινοί ήρωες και απέκτησαν αίδιον δόξαν, οι δε δεύτεροι απέκτησαν μόνον εφήμερον δημοσιότητα.
Περαίνω τον λόγον μου επιλαβόμενος άλλων διαπιστώσεων περί την αδικαιολόγητον και βάναυσον παραγνώρισιν του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, καθ’ ήν ώραν οι Ευρωπαίοι μεταλαμπαδευθέντες το των αρχαίων ημων προγόνων φως προβάλλουν συνεχώς την αρχαίαν Ελλάδα. Είμαι, ως προείπον, γέννημα και θρέμμα της αλλοδαπής, της Γερμανίας. Εκεί τα αρχαία Ελληνικά είναι μέρος της κουλτούρας των, δεν νοείται μορφωμένος Γερμανός μη γνωρίζων αρχαία Ελληνικά. Έτι και εν τηλεοράσει προεβάλλοντο, ως ενθυμούμαι, κινούμενα σχέδια εκ του βίου του Σωκράτους, του Αρχιμήδους κ.ά. Μέχρι και άγαλμα του Ποσειδώνος υπήρξεν εν μέσωι δημοτικού πάρκου, που ημείς αν είχομεν θα ηθέλομεν «εις έδαφος φέρειν». Ασκαρδαμυκτί, λοιπόν, βλέπω όσα συμβαίνουν εδώ και «μένεα πνέω».
Ολίγα και περί του υψίστου θεσμού της στρατεύσεως δέον να ειπώ. Η τάσις να υποτιμάται ο θεσμός αυτός είναι πρόδηλη, αλλά δεν έφθανε μόνον αυτό: προβάλλεται κυρίως σήμερον περισσότερον ο ρίψασπις παρά ο οπλίτης. Όποιος αποφεύγει την θητείαν είναι ο έξυπνος, τουναντίον ο φέρων το όπλον είναι ο βλάξ. Άλλα μας εδίδαξαν οι πρόγονοί μας, άπερ άριστα διατυπούνται παρά Πλουτάρχωι:
"Ερωτήσαντος δε τινος Δημάρατον διά τι τους μέν τάς ασπίδας παρ’ αυτοις αποβαλόντας ατιμουσι, τους δε τά κράνη και τους θώρακας ουκέτι, «ότι» έφη «ταυτα μέν εαυτων χάριν περιτίθενται, την δε ασπίδα της κοινης τάξεως ένεκα". (Ηθικά του Πλουτάρχου)
Κυριώτερον, λοιπόν, όπλον είναι η ασπίς, ήτις προστατεύει την τάξιν. Να θυμίσωμεν ότι η λέξις όπλον (εκ του ρ. έπομαι) εσήμαινεν αρχικώς την αργολικήν ασπίδα, εξ ου και η λέξις οπλίτης, ο φέρων δηλαδή όπλον. Σήμερον δε η λέξις οπλίτης τείνει να εξαλειφθηι από την συνείδησιν της κοινωνίας και την σπουδαιότητα του ιερού αυτού θεσμού.
Το θέμα, βεβαίως, που θέλω να τονίσω εδώ δεν είναι άλλο από αυτό της απαλλαγής κάποιων από την στράτευσιν. Και θέλω ευθέως να εισέλθω εις την ουσίαν άνευ περιστροφών. Η αποφυγή της στράτευσης δεν είναι μόνον σημερινόν φαινόμενον, αλλά υπήρχεν ήδη στην αρχαίαν Ελλάδα. Θέλω να αναφέρω κάποια αποσπάσματα για να διαπιστώσητε το αληθές των λεγομένων μου: Λέγει ο ρήτωρ Λυσίας στον Υπέρ Μαντιθέου λόγον του υπερασπιζόμενος τον πελάτη του ότι «κατ’ αρχάς, λοιπόν, όταν συνήψατε την συμμαχία με τους Βοιωτούς και στην Αλίαρτο (395 π.Χ.) έπρεπε να σπεύσετε για βοήθεια, αν και είχα γραφτεί από τον Ορθόβουλο (φύλαρχος της Ακαμαντίδος φυλής) στον κατάλογο, για να υπηρετήσω στο ιππικό, επειδή έβλεπα ότι όλοι νόμιζαν πως στους ιππείς έπρεπε να υπάρχει ασφάλεια, ενώ στους (πεζούς) οπλίτες (έβλεπα) ότι πίστευαν πως έπρεπε να υπάρχει κίνδυνος, μολονότι άλλοι κατατάχθηκαν στο ιππικό χωρίς να υποβληθούν σε δοκιμασία αντίθετα προς τον νόμο, εγώ προσήλθα και είπα στον Ορθόβουλο να με διαγράψει από το κατάλογο (των ιππέων), επειδή θεωρούσα ότι είναι αισχρό, ενώ ο λαός πρόκειται να κινδυνεύσει, να συμμετέχω στην εκστρατεία, αφού εξασφαλίσω ασφάλεια για τον εαυτό μου.» Ο Μαντίθεος, βεβαίως, δεν ΄΄την λούφαρε΄΄, ίσα – ίσα κατετάγη στο πεζικόν, εκεί που κανονικώς ήταν να υπηρετήσηι στο ασφαλέστερον ιππικόν, όπως το είχαν πράξηι άλλοι. Εις εξ αυτών ήταν, όπως παρουσιάζεται σε έναν άλλον λόγον του αυτού ρήτορος, στον Κατά Αλκιβιάδου αστρατείας, ο ομώνυμος υιός του γνωστού Αλκιβιάδου, ο οποίος καταγγέλλεται για παράνομη κατάταξη και επί λιποταξία, καθώς από φόβο να πολεμήσηι με το ισχυρότερον σπαρτιατικόν πεζικόν κατετάγη αυθαιρέτως στο ιππικόν, όπου είχε απόλυτον ασφάλειαν, χωρίς την δοκιμασίαν που καθώριζε ο νόμος. Εκ των άνω γίνονται σαφή ότι οι στρατεύσιμοι δεν υπηρετούσαν αυθαιρέτως, αλλά κατόπιν δοκιμασίας και, αν κάποιος πάραυτα δεν το έπραττε, εθεωρείτο παράνομος και λιποτάκτης. Σήμερα αυτό δεν γίνεται, δηλαδή ούτε διέρχεται από δοκιμασία ούτε παράνομος θεωρείται, αν αποφύγει την δοκιμασία που είναι ανύπαρκτη. Νομίζω πως έχομε χάσει την αίσθηση του τι εστίν οπλίτης που συμπίπτει κατ’ ουσίαν (αλλά και κατά γράμμα (!)) με το πολίτης. Έχει χαθηι και η αίσθησις της αξίας του να φέρηις όπλον. Και αυτό ουδόλως ασήμαντον είναι. Ο οπλίτης έχει χάσηι την εμπιστοσύνην του στην αξία του όπλου, το οποίο αρχικώς – να επαναλάβωμεν εδώ - εσήμαινε την αργολική ασπίδα, πριν μεταβεί στην σημερινήν του σημασίαν, και παρήγετο ετυμολογικώς εκ του ρήματος έπομαι (=ακολουθώ). Το όπλον ήταν πάνω από όλα η συνοδεία του οπλίτου και η προ-άσπιση της τάξης. Αυτά μας εδίδαξαν οι πρόγονοί μας, τα οποία θαυμάσια διατυπώνονται στον Πλούταρχο:
Ερωτήσαντος δε τινος Δημάρατον διά τι τους μέν τάς ασπίδας παρ’ αυτοις αποβαλόντας ατιμουσι, τους δε τά κράνη και τους θώρακας ουκέτι, «ότι» έφη «ταυτα μέν εαυτων χάριν περιτίθενται, την δε ασπίδα της κοινης τάξεως ένεκα». (Ηθικά του Πλουτάρχου)
Σήμερα μάλλον δεν υφίσταται αυτή η σχέσις της προ-άσπισης της τάξης. Πώς θα έπρεπε να αποκατασταθηι όμως; Κατ’ αρχάς θεωρώ αναποτελεσματικόν ο οπλίτης άμα τηι στρατεύσει του να φέρηι αμέσως όπλον χωρίς να αποδείξηι ότι είναι άξιος να το φέρηι, και δεν εννοώ μόνον από άποψη σωματικής ή ψυχολογικής αιτίας, αλλά κατεξοχήν από άποψη αποθέματος ήθους. Ο οπλίτης τότε μόνον θα τιμήσηι πραγματικώς την ιδιότητά του, όταν δοκιμασθηι και επιτύχηι, ειδεμή θα παραμείνηι απλώς ένας υποψήφιος οπλίτης. Τι δοκιμασία, όμως, θα είναι αυτή; Θα είναι κατά κύριον λόγον δοκιμασία ήθους και ψυχικής αντοχής, καθότι, αν δεν επιδείξηι το κατάλληλον ήθος αόπλως πόσωι μάλλον θα το επιδείξηι ενόπλως, αφ’ ης στιγμής το όπλον είναι η προέκτασις της ανδρείας και της ψυχικής δυνάμεως, όπως λέγει χαρακτηριστικά και ο Ρίτσος στην Ρωμιοσύνη του: «Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι / το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους / το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους». Με αυτόν τον τρόπον το όπλον δεν θα θεωρηθηι εξ αρχής δεδομένον, αλλά έπαθλον της ατομικής προσπαθείας του οπλίτου, πράγμα που θα αυξήσηι και την αγωνίαν του να το κατακτήσηι. Υπάρχουν κι άλλες όψεις του ζητήματος αυτού που τις ημέρες αυτές ταλανίζει τα ΜΜΕ, αλλά εδώ και χρόνια την ελληνική κοινωνία. Δεν θα υπεισέλθω σ’ αυτά. Ένα από αυτά είναι ενί λόγωι η υποχρεωτική στράτευσις του νέου εις τα δεκαοκτώ ευθύς αμέσως μετά το σχολείον, ώστε να μην μπορέσηι να διακόψηι την όποιαν δραστηριότητα του, για να καταταγηι στις Ένοπλες Δυνάμεις.


ΤΕΥΤΑΜΟΣ

[Apomakros]

Εξαιρετική αγόρευση και άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Εύγε Μελίρρυτε !


Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από μια στασιμότητα στον πολιτισμόν, σε νέες ιδέες, σε τολμηρές αποφάσεις. Τι καινούριον βγαίνει σήμερα στην τέχνην, στο θέατρον, στη λογοτεχνίαν; Ολίγα έως τίποτα.


Ολίγα έως τίποτα δυστυχώς...

Γιατί όταν δεν φαντάζεσαι, έχεις κατα κάποιο τρόπο τα παράθυρά του νου σου κλειστά στον έξω κοσμο. Στην κατάσταση αυτή τα πάντα είναι συννεφιά, σκοτάδι, ακόμα και φόβος γι' αυτό που έτσι ή αλλιώς δεν μπορείς να φανταστείς.

Σήμερα οι άνθρωποι δεν ανοίγουν στη ζωή τους αυτά τα μαγικά παράθυρα της Φαντασίας γιατί δεν έμαθαν να το κάνουν από μικροί.

Κανείς δεν τους είπε, στο σχολείο, στην παρέα ή στο πανεπιστήμιο, ότι το σημαντικότερο αισθητήριο του ανθρώπου και μοναδική έμφυτη μηχανή πνευματικής αναζήτησης είναι η Φαντασία.

Χωρίς αυτήν το ανθρώπινο ον εξελίσσεται μονοδιάστατα σε ενα φυσικό κόσμο όπου η ευτυχία ως ζητούμενη κατάσταση είναι εξ ορισμού έννοια πολυδιάστατη.

Εξέγερση !

Η φαντασία στην εξουσία !!


(Όσο κι αν να προσπαθούν, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουν να χωρέσουν τον άνθρωπο μέσα σε ενα σκληρό δίσκο ούτε σε κάποια υπερεξελιγμένη κάρτα sim)

[TEUTAMOS]

O Αλεξανδρος με την φαντασια κατεκτησε Ευρωπη και Ασια. Εμεις τι κανουμε; Την φαντασια την βαπτισαμε φαντασιωση (πασχομε σοβαρως απο αυτην την ...-ιωση). Βλεπουμε απο την κλειδαροτρυπα μιας πορτας που δεν υπαρχει. ετσι μαθαμε να κοιταμε τα πραματα, μεσα απο μια κλειδαροτρυπα. Χασαμε το κλειδι και μας εμεινε η τρυπα. Δεν βλεπουμε τιποτα αλλο περα απο αυτο που μας προσφερει η θεα αυτης της τρυπας. Ετσι κουφιοι που ειμαστε δεν μπορουμε να κανουμε κατι καλλιτερο. Δεν μπορουμε να μεταρσιωθουμε στα επιπεδα που μας αρμοζει ως ανθρωποι, και κυλιομαστε στα δαπεδα ποδοπατημενοι απο τον ατομισμο μας, από τον υπερφιαλο εγωισμο μας που μας κλεινει τα φτερα. Η αληθεια ειναι πικρη μα κακα τα ψεμματα ζουμε πικρες στιγμες. Ο,τι αξιζει τελικα ειναι λιγες σταγονες αισιοδοξιας, λιγο πρασινο χρωμα στην μαυρη μας ζωη. Ειμαστε τυφλοι στα ματια της ψυχης και δεν κοιταμε την ουσια, ατενιζουμε την απουσια και στρεφουμε το βλεμμα μας απο κει που ειναι η παρουσια. Ειναι ευγλωττη αυτη η παρουσια, αλλα δεν συλλογιομαστε σωστα, δεν προσεχουμε τι εχει να μας πει. Γιναμε ακριβοθωρητοι, υπεραυχεις αλαζονες, κομπορρημονες, αιθεροβαμονες κλεισμενοι στην μιζερια μας, μεσα στα ξυλινα τειχη του εγω μας. Που και που ανοιγει η πυλη και διαβαινει ενας Δουρειος Ιππος. Δεν φοβομαστε κανεναν Δαναο και δωρα φεροντα, μα ισα ισα του στρωνουμε τα κορμια μας να περασει. Ετσι προδοτικα και αναξιοπρεπως παραδωσαμε την ψυχη μας, αμαχητι επιστρεψαμε στα ξυλινα μας τειχη. Μεχρι ποτε αυτη η αδρανεια, αυτη παθητικοτητα και αυτος ο ενδοτισμος. Ο,τι ειμαι εγω εισαι και συ, κι ο,τι ειμαστε εμεις ειναι ολοι. Κανεις δεν ειναι αλλιως. Φτασαμε να κυνηγαμε την σκια μας απο πισω. Ακομα κι αυτη μας εγκατελειψε, αφου εγκαταλειψαμε και μεις τους εαυτους μας. Ειμαστε τοσο αφρονες που λεμε οτι το Συμπαν μας ανηκει την στιγμη που δεν ξερουμε που τελειωνει και απο που αρχιζει. Ναι το συμπαν και η αφροσυνη δεν εχουν ορια, κι ο,τι δεν εχει ορια δεν μπορει να οριστει. Κοιταζω χαμηλα στην Μανα-Γη και νιωθω σαν παιδι της, χαμενος στους ηχους του Ορφεα, πετωντας πανω απο τον Ολυμπο για να βρεθω στο παλατι του Ποσειδωνα στον βυθο του Αιγαιου. Εμαθα να βλεπω την μυθολογια σαν μερος του παναρχαιου υποσυνειδητου του λαου μας. Ειναι μια αλληγορια για μεγαλους. Γινεσαι σοφος με τους αρχαιους μυθους και φτιαχνεις την δικη σου μυθολογια. Εχεις τα υλικα και καλεισαι να τα αξιοποιησεις .Φτιαξε και συ τον Ολυμπο σου, βαλε να μενουν πανω του θεοι, κανε τους σαν εσενα, αλλα προσεχε μην τους κανεις μονο κακους και ζηλοφθονους. Εχεις και το καλο στοιχειο μεσα σου, αυτο το θεικο στοιχειο, που ειναι αθανατο, αιωνιο, παντοτινο.