Ο φόβος για τα γηρατειά.

[doctormarkon]

Εδώ και πολλά χρόνια κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα κείμενο.
Το θυμάμαι από την εποχή που είχα φάει κόλλημα με το "συγχωρεμένο" το greektube.
Το είχε κάνει βίντεο ένας νεαρός πατέρας 28 χρονών που είχε ένα νεογέννητο παιδάκι.
Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν εκείνος ο εμπνευστής και ο συγγραφέας του κειμένου αλλά και εκείνος απλώς το βρήκε και το οπτικοποίησε.
Το πασίγνωστο πλέον κείμενο που κυκλοφορεί με την επικεφαλίδα συγκλονιστικό είναι αυτό.

Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”, εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ, έχε υπομονή.
Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω… αυτά όταν εσύ ήσουν μικρός.

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με.
Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.
Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή…
Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς.
Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά,
εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.
Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων,
δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις…
Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.
Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”,
έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.
Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω.
Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις.
Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.
Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.
Σε αγαπώ παιδί μου…»


Το διαβάσαμε από το: Ένα συγκλονιστικό κείμενο για τους ηλικιωμένους γονείς μας http://thesecretrealtruth.blogspot.com/ ... z3FcdIQ1vO

[doctormarkon]

Το κείμενο είναι συναισθηματικά φορτισμένο και με εντυπωσιάζει η συχνότητα με την οποία κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Τα συναισθηματικά φορτισμένα κείμενα δεν τα συμπαθώ και τα βλέπω με καχυποψία προπαντός όταν κυκλοφορούν με μεγάλη συχνότητα.

Υπάρχουν πολλά παλαιότερα κείμενα για σχέσεις γονέων παιδιών.
Αυτό όμως δεν είναι από την πλευρά του γονέα που γέρασε, αλλά από την πλευρά του νέου που "πρόκειται" να γεράσει και να χέζεται πάνω του.
Μου μοιάζει σαν προγραμματισμός μυαλού ή κάτι σαν ιος υπολογιστή που προγραμματίζεται στο Αλτσχάιμερ, τη μιζέρια την ανημποριά.

Λες και Τρίτη ηλικία σημαίνει κατ ανάγκην και πλήρης ανημποριά ή βάρος.
Λες και κάνουμε παιδιά για να μας γεροκομήσουν.
Και όσοι δεν έχουν παιδιά ανησυχούν γιατί θα μείνουν μόνοι και δεν θα έχουν κανέναν να τους γεροκομήσει.
Και μιλάμε για σαραντάρηδες.

Ο γονέας που βρίσκεται σε πολύ μεγάλη ηλικία και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας λογικό είναι να έχει την ανάγκη των παιδιών του. Αν έχει παιδιά και αν τα παιδιά του ζουν εδώ στην Ελλάδα ή μένουν κοντά.

Υπάρχουν ηλικιωμένοι με προβλήματα υγείας αλλά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που ζουν μια φυσιολογική ζωή που δεν διαφέρει σε τίποτα από τη ζωή ενός νέου. Θα δεις χιλιάδες στα χωριά στα καφενεία, κυκλοφορούν ανάμεσά μας στις πόλεις.
Η συνάντηση και η γνωριμία με τον Αργύρη Τσακαλία ήταν ένα καλό σεμινάριο ζωής.
80ρηδες έκαναν πεζοπορία επί 10 ώρες και σκαρφάλωναν τα βουνά της Ικαρίας.

Αλλά και άλλοι ηλικιωμένοι από το περιβάλλον μου φθάνουν σε μεγάλη ηλικία και ζουν κανονική ζωή ανεξάρτητη.
Περισσότερες είναι οι περιπτώσεις που ζουν ανεξάρτητοι παρά εκείνες που είναι κατάκοιτοι ή τα έχουν χαμένα.
Όμως αυτοί που είναι σήμερα πάνω από 80 είναι η γενιά που έζησε στην κατοχή, η γενιά της μετανάστευσης που ταξίδεψε και κάποια από τα όνειρά τους έγιναν πραγματικότητα και κάποια άλλα όχι. Η γενιά αυτή δεν δέχτηκε σε εκτεταμένη κλίμακα χειραγώγηση και πλύση εγκεφάλου.

Το κείμενο αυτό που το θεωρώ πολύ άσχημο μαζί με το άλλο το βιντεάκι για το νερό και την αρκουδίτσα που μίκρυνε το σπίτι της ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Προγραμματίζουν για ένα φόβο για το μέλλον.
Για κάτι που είναι αναπόφευκτο και πρέπει να το δεχτούμε και στο οποίο δεν μπορούμε να παρέμβουμε.

Θυμίζουν λίγο κάτι Ιαχωβίτικα γραμματάκια που μας έστελναν με τα ΕΛΤΑ και έλεγαν να τα αντιγράψουμε και να τα στείλουμε σε άλλους 10 γνωστούς και φίλους. Αν το κάναμε θα μας τύχαινε κάτι καλό όπως θα κερδίζαμε λαχείο κλπ Αν δεν το κάναμε θα μας έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι.
Για να πω την αμαρτία μου κάποτε το έκανα και το έστειλα σε δύο συμμαθήτριες και έπεσε η μούτζα σύννεφο.

[doctormarkon]

Δεν είναι μόνο ο Έμπολα ο πόλεμος η φτώχεια.
Αλλά είναι και άλλοι φόβοι και φοβίες και άλλα άγχη.

Ο Έμπολα π.χ όπως και η γρίπη των χοίρων των πτηνών και των.........ερπετών (καλομελέτα κι έρχεται ) λίγο πολύ περνάνε όταν κάνουν τον κύκλο τους ή όταν κάνει τον κύκλο του ο.............φόβος μέχρι νεωτέρας............. Μέχρι ένας καινούργιος φόβος να βρεθεί όταν παλιώσει ο προηγούμενος και συνηθιστεί οπότε δεν θα τρομάζει τόσο.

Υπάρχουν δύο ειδών φόβοι. Δύο κατηγορίες.
Οι οξείς και οι χρόνιοι.
Για τους πρώτους μιλάμε συνέχεια. Οι χρόνιοι καταγράφονται στο υποσυνείδητο σαν προγραμματάκια και δουλεύουν συνεχώς.
Ο φόβος για τον οποίο μιλάμε είναι από τους δεύτερους.

Και αυτός έχει ημερομηνία λήξης αλλά αντίθετα από τους οξείς αν κάποιοι αποδεχτούν μια κατάσταση αρχίζουν τα παιχνίδια εξουσίας που καμία σχέση δεν έχουν με την αγάπη μεταξύ γονέων παιδιών αλλά με μία αμοιβαία καταπίεση.

Το κειμενάκι κλείνει ανάμεσα στις γραμμές του ένα συναισθηματικό εκβιασμό και παιχνιδάκια εξουσίας.
Ένα τρυπάκι που θέλουν να μας βάλουν όλους για να ζούμε με φόβο, άγχος ανησυχία και μιζέρια.

Όλα αυτά τα κείμενα που περιγράφουν ένα ζοφερό μέλλον που αναπόφευκτα θα έρθει μου θυμίζουν ένα παραμύθι που ήταν το αγαπημένο μου στα παιδικά μου χρόνια και κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση
Με είχε κάνει να γελάσω πολύ.
Οι γονείς μου μου το θύμιζαν κάθε φορά που ανησυχούσα προκαταβολικά για κάτι.

Είναι εκείνο με τον νεαρό που πήγε ως γαμπρός σε ένα σπίτι και πήγε η κοπέλα να φέρει κρασί από το κελάρι. Είδε ένα τσεκούρι να κρέμεται και σκέφτηκε: . "Αν κάνω παιδί και το βγάλω Κωστάκη και μεγαλώσει και κατέβει στο κελάρι και του πέσει το τσεκούρι και το σκοτώσει!!!!!!!! Αχ γιέ μου Κωστάκη αδικοσκοτωμένε τσεκουροσκοτωμένε!!!!!!!" Κατέβηκε η μάνα και άρχισε και αυτή με την κόρη να τραβάει τις κοτσίδες της και να θρηνεί για ένα παιδί που δεν είχε γεννηθεί. Κατέβηκε ο πατέρας το ίδιο. Κατέβηκε και ο "γαμπρός" τους είδε να κλαίνε και όταν του είπαν την ιστορία κατεβάζει το τσεκούρι και τους λέει. Τώρα δεν κινδυνεύει ο Κωστάκης αλλά εγώ φεύγω Με τρελούς σαν εσάς δεν θέλω να μπλέξω.

Το παραμύθι κυκλοφορούσε και σε παραλλαγή με βράχο.
Αν κάνω παιδί και πέσει από το βράχο Αχ παιδάκι μου αδικοσκοτωμένο γκρεμοτσακισμένο.

[Hlios]

Μαρία μου αρέσουν πάρα πάρα πάρα πολύ αυτά που έγραψες.
Η μόλυνση από τον φόβο είναι ύπουλη γιατί δεν την καταλαβαίνεις.
Σε τρώει από μέσα ενώ εσύ νομίζεις πως γίνεσαι περισσότερο υπεύθυνος.
Πολύ σωστά κατά την ταπεινή μου γνώμη συνδέεις τον φόβο με τον έλεγχο,
την εξουσία και την ανάγκη του να επηρεάσει του άλλους. Όσο περισσότερους μπορεί.
Συνήθως φορά το ένδυμα της ηθικής
που σε αναγκάζει να προστατέψεις τους άλλους και να σώσεις τον κόσμο.
Ας μου επιτραπεί να κάνω μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα.
Οι άνθρωποι κουβαλούμε Εγώ – ελαττώματα.
Τα Εγώ έχουν την ρίζα τους στον φόβο. Εκεί έχουν έδρα και από εκεί τρέφονται.
Αυτός είναι ο φόβος του θανάτου τους και του χαμού τους.
Η μόνη τους ασχολία είναι ο αγώνας επιβίωσης τους.
Τα Εγώ επιδιώκουν να παραμένουν ζωντανά αναζητώντας διαρκώς ξενιστές που θα τα φιλοξενήσουν.
Όταν ένα Εγώ καταφέρνει να περάσει σε κάποιον άλλο άνθρωπο ικανοποιείται σαν να κάνει ερώτα.
Αυτά τα παράσιτα θέλουν την διαιώνιση του είδους τους και μπορούν και το πετυχαίνουν μέσω του έλεγχου.
Μέσω της εξουσίας, του επηρεασμού, της μεταφοράς τους από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ο άνθρωπος (θεωρήθηκα μιλάμε τώρα) που δεν έχει Εγώ και δεν αντιδρά παρακινούμενος από αυτά,
είναι ελεύθερος και δεν επιθυμεί ούτε να ελέγξει κανέναν, ούτε να επηρεάσει κανέναν, ούτε να πείσει κανέναν για τίποτα.
Δεν του λείπει τίποτα, και δεν έχει ανάγκη να καλύψει κανένα κενό του.
Δεν φοβάται, δεν διαδίδει μηνύματα ανησυχίας και φόβου. Δεν θέλει να σώσει πάση θυσία τους ομοίους του.

[Divine Sinner]

Εγω δεν θα εχω τετοιο γηρας. και αν θα το ειχα θα προτιμουσα να φυγω αξιοπρεπως οριζοντας τον θανατο μου.

[doctormarkon]

Πολύ σωστά έθεσες Ήλιε το ζήτημα των "εγώ".

Τα "εγώ" ήταν ένα κεφάλαιο που ποτέ δεν κατάλαβα.
Όμως στο κειμενάκι το παραπάνω φαίνονται φως φανάρι.

Υποτίθεται πως μιλά ένας νέος γονέας σε ένα μικρό παιδί.
Στα λόγια προβάλλει ένα "εγώ" πολύ "άρρωστο"
Δεν του μιλά για το μέλλον του για τη ζωή του για το πως θα γίνει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος αλλά αν θα τον ξεσκατίσει όταν γεράσει.

Κάποια ατυχήματα, αναπηρίες, αρρώστιες κλπ είναι μέσα στο πρόγραμμα και πολύ πιθανόν να συμβούν στον καθένα από εμάς.
Είχα πολλές συζητήσεις με τη νύφη μου και παιδική μου φίλη η οποία είναι γιατρός φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης.
Έχει ασθενείς σε πολύ άσχημη κατάσταση που ανακάμπτουν η ακόμα και αν δεν αποκατασταθούν πλήρως έχουν μία αξιοπρεπή κοινωνική ζωή και είναι ανεξάρτητοι. Έχει όμως και κάποιες άλλες περιπτώσεις που ενώ είναι ελαφριές επιδεινώνονται μέρα με τη μέρα.

Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί παίζονται παιχνίδια εξουσίας -θέατρα ελέγχου μέσα στην οικογένεια. Οι ασθενείς αυτοί έχουν στο μυαλό τους το "προγραμματάκι" του ξενέρωτου κειμένου.
Συχνά και τα παιδιά παίζουν παιχνίδια εξουσίας με τους γονείς όπως να θεωρούν υποχρέωση να πάρουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τον πατέρα, ή να φέρουν με το ζόρι τον ηλικιωμένο από το χωριό που ζει μια χαρά γιατί είναι "καλά" παιδιά και θέλουν το "καλό" του.
Φαύλος κύκλος δηλαδή. Συνδέεται με την τάση κάποιων ανθρώπων να ελέγχουν, να κάνουν καψόνια, να διατάζουν.

[ArELa]

Ωραιότατο θέμα άνοιξες Μαρία...
Τουλάχιστον για όσους από μας τα "γηρατειά" είναι μια δρασκελιά κοντά και πολύ
πιο χειροπιαστά αληθινή κατάσταση απ'ό,τι για το Φωτάκη για παράδειγμα...

Θα ομολογήσω πως το αρχικό που έβαλες, άγγιξε σε κάποια σημεία το συγκινησιακό μου... έβλεπα το πρόσωπο της μάνας μου όταν το διάβαζα... Προγραμματισμός τρελός θα μου πεις η συγκίνηση, αφού από παιδί άκουγα (που ήταν κι εκείνη πολύ νέα) το κλασικό που λένε άνθρωποι της γενιάς της "να μου δώσει ένα ποτήρι νερό..."
Στον προγραμματισμό αυτόν κλωτσούσα πάντα βέβαια... Με το που γέννησα διατράνωνα πως ΔΕΝ έφερα ανθρωπο στον κόσμο "για να μου δώσει ένα ποτήρι νερό" στα γεράματα... Σήμερα εξακολουθώ να το λέω με την ίδια ένταση παρ'όλο που τα παιδιά μου το θεωρούν δεδομένο αυτό το ποτήρι νερό... Θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να είναι αυτό έστω και στον ελάχιστο βαθμό, κινητρο για τεκνοποίηση, και στη συνέχεια το να βλέπει κανείς το παιδί του ως μελλοντικό φροντιστή του...
Αν ποτέ βρεθώ στην κατάσταση της ανημπόριας που θα μου στερούσε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, θα θεωρούσα πολύ πιο ανθρώπινη την ευθανασία, κι αν δεν υπήρχε ψυχή που να'ταν διατεθειμένη να μου την κάνει, θα προτιμούσα να βρίσκομαι σε οίκο ευγηρίας, να με αναλάβουν επαγγελματίες φροντιστές, πάντως όχι τα παιδιά μου. Αυτά θέλω να'χουν την εικόνα που είχαν από παιδιά για μένα... και θέλω να φύγω ξέροντας πως κρατούν αυτή και μόνο αυτή την εικόνα στο μυαλό τους.


Όπως και του Ήλιου, έτσι κι εμένα...

Μαρία μου αρέσουν πάρα πάρα πάρα πολύ αυτά που έγραψες.

[doctormarkon]

Φυσικά είμαι κάθετα κατά της ευθανασίας.
Διότι λύνει τα χέρια της εξουσίας όταν νομιμοποιείται σε κέντρα που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει.
Και αυτό το κείμενο που κυκλοφορεί καθημερινά στο διαδίκτυο σπέρνει φόβο ακόμα και σε πολύ νέους. Φόβο για το χρόνο που περνά και φόβο για το μέλλον που θα είναι σίγουρα και νομοτελειακά χειρότερο και θα φέρει δεινά.

Δεν μεγάλωσα με τον προγραμματισμό αυτό. Ευτυχώς!!!!!!
Οι γονείς μου δεν παραδέχτηκαν ποτέ ότι γέρασαν και αυτό ήταν καλό.
Με ενοχλούσαν τα λόγια του κόσμου και οι συμβουλές να επιβληθώ στον πατέρα μου. Ήταν 85 και οδηγούσε. Μας έλεγαν να βρούμε τρόπο έστω και πονηρό να του πάρουμε τα κλειδιά. Τους έλεγα να κοιτάξουν τη δουλειά τους.

Από την άλλη δεχόμουν κακές κριτικές και συμβουλές επειδή ο πατέρας μου δεν πήγαινε ποτέ σε γιατρό.
Μου έλεγαν ότι έπρεπε να τον πάω με το ζόρι.
Πέθανε 89 χρονών.

Η μητέρα μου έχει τις ίδιες απόψεις σε μεγάλη ηλικία ξεκίνησε να πηγαίνει ταξίδια μόνη της χειρίζεται υπολογιστή και μπαίνει στο ίντερνετ. Την έμαθα εγώ και το ίδιο πρότεινα και στην πεθερά μου αλλά δέχτηκα κάποια πυρά. Σε αυτή την ηλικία ίντερνετ???? Τρελάθηκες????
Η αγάπη για τους ηλικιωμένους δεν είναι δυνατόν να είναι μόνο νοσοκομειακής φύσης. Προτιμώ να τους ενθαρρύνω να κάνουν πράγματα και να βρίσκουν ενδιαφέροντα. Η ηλικία δεν είναι αρρώστια η ιατρικοποίηση των γηρατειών είναι αρρωστημένη κατάσταση.

Βασούλα. Εύχομαι πλήρη αποκατάσταση στη μητέρα σου και να γίνει γρήγορα καλά.

[doctormarkon]

Ο φόβος για τα γηρατειά έχει και μία άλλη διάσταση.

Οι άνθρωποι δουλεύουν πολύ και αποταμιεύουν για να έχουν καλύτερη ζωή στα γεράματα.
Αυτό είναι και σωστό και θεμιτό.
Αλλά το ξέρουν "όλοι" και όταν λέμε όλοι εννοούμε ότι πρέπει να το "δηλώνουν".

Μυρίστηκαν λοιπόν "κομπόδεμα" οι επικυρίαρχοι και έσπευσαν να το ξεκοκαλίσουν.

Και έλεγαν ότι είμαστε και σπάταλοι επειδή κάποιοι πήραν καινούργιο αυτοκίνητο, τηλεόραση με δόσεις κλπ ή κάποιοι θέλησαν να πάνε ένα ταξίδι στο εξωτερικό να δουν πως ζουν οι άνθρωποι σε άλλες χώρες.
Μακάρι να ήταν έτσι. Γιατί τότε δεν θα έβρισκαν τίποτα.

Η πλειοψηφία κάνει κομπόδεμα για τα γεράματα.
"Λεφτά υπάρχουν" και είναι αυτά που μάζευε ο κοσμάκης από το φόβο των γηρατειών.
και τα 600 δις του Σώρρα ακόμα ενδέχεται να είναι ότι απόμεινε από τα κομποδέματα για τα γεράματα αφού αντιστοιχούν σε 60.000 ευρώ ανά πολίτη.
Ένα σπίτι ένα οικόπεδο ένα χωράφι τα κοσμήματα των αρραβώνων ή κομποδεματάκια διάφορα και να τα, τα 600 δις.
Όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Όποιος λέει ότι έχει 600 δις ή λεφτά υπάρχουν μπορεί να εννοεί το κομπόδεμα του λαουτζίκου από το φόβο των γηρατειών. Δεν έχει σημασία αν τα έχει αλλά αν έχει τρόπο να τα πάρει!!!!!!!!!!!!
Το σατανικό μυαλό μου παίρνει τελευταία περίεργες στροφές.

Σε κάθε περίπτωση χαίρομαι όταν βλέπω φίλους φίλες συγγενείς και γνωστές να ξεφεύγουν από τον προγραμματισμό του φόβου και τα πετάνε το αόρατο τσιπάκι.

Δεν έχει σημασία η ηλικία.
Ο προγραμματισμός αρχίζει από πολύ νωρίς. Ακόμα και από τα 15. Πριν από την ενηλικίωση.

Κάθε χρόνο να πρέπει να ναυαγεί κάποιο όνειρο ή σχέδιο και να ματαιώνεται.
Κάθε χρόνο και μια απώλεια.

Αυτό που συμβατικά θεωρείται ωριμότητα αν το δεις από μια άλλη οπτική γωνία είναι ένας δειλός συμβιβασμός.

Ο μαθητής των 15 που δεν πάει καλά στο σχολείο και δεν φέρνει καλούς βαθμούς πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μειονεκτεί, ότι δεν παίρνει τα γράμματα και να αποδέχεται άκριτα την αυθεντία. Να μάθει μία "τέχνη" και να είναι "βοηθός".

Αν δεν περάσεις στο πανεπιστήμιο με την "πρώτη" πέταξε το πουλί. Έτσι προγραμματίζεσαι να βλέπεις πουλιά να πετάνε και καράβια να ναυαγούν.

Ο "ώριμος" όταν έρχεται η ώρα και η ευκαιρία να κάνει κάτι λέει "Τώωωρα πια σε τέτοια ηλικία!!!!!!!!" Και δεν έχει σημασία σε πια ηλικία είναι γιατί πάντα είναι αργά για κάτι.
Το θέμα αφορά όλους και όχι όσους είναι μια δρασκελιά από τα "γηρατειά". Πρόκειται για τον τρόπο που βλέπει κάποιος το μέλλον, τις σχέσεις του με τους ηλικιωμένους, τις σχέσεις του με το χρόνο. Ακόμα και τη στάση απέναντι στις κληρονομιές από άκληρους ηλικιωμένους στην οικογένειας.
Αν πάντα είναι αργά για κάτι, δεν είναι ωριμότητα αλλά δειλός συμβιβασμός και προετοιμασία για την δυστοπία της ολοκληρωτικής ανημποριάς και εξάρτησης των γηρατειών.

[doctormarkon]

Έχω παραδείγματα από ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο "έσπασαν" το πρόγραμμα και τους στέλνω "αγωνιστικούς χαιρετισμούς".

1. Μία γυναίκα θυσίασε την προσωπική ζωή της για να φροντίσει τους γονείς της επί πολλά χρόνια. Οι παντρεμένες αδερφές εξαφανίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Οι γονείς που τους "έδωσε" ένα ποτήρι νερό της έδωσαν τη μερίδα του "λέοντος" από την περιουσία. Όταν πέθανε η μητέρα της ήταν στα 50 και άρχισαν να την περιτριγυρίζουν οι "εξαφανισμένοι" γαμπροί και αδερφές και τα παιδιά τους που είχαν μεγαλώσει. Αφού η θεία δεν παντρεύτηκε θα μείνουν σε εμάς ή στα παιδιά μας όταν τα τινάξει μια μέρα.......!!!!!! Η γυναίκα όμως όταν πέρασε το πένθος και η κατάθλιψη από την απώλεια της μητέρας της άρχισε να πηγαίνει ταξίδια, εκδρομές και να κάνει πράγματα που την ευχαριστούσαν. Βρήκε και γαμπρό και ήταν φουλ ερωτευμένη. Παντρεύτηκε κρυφά και σήμερα συνταξιούχοι στα 60 και οι δύο χαίρονται τη ζωή τους. Οι "κοινοί γνωστοί" και συγγενείς λένε "κάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο". Τους έχει κάνει πέρα. Μας καλεί στο σπίτι τους επειδή ξέρει πως είμαστε από τους λίγους που χαίρονται με την όψιμη ευτυχία της.

2. Αδερφές ανύπαντρες με γονείς στο χωριό. Οι γονείς δεν μπορούσαν να μετακινηθούν εύκολα και οι κόρες πήγαιναν τα Σαββατοκύριακα με τα ΚΤΕΛ φορτωμένες με πράγματα. Μπήκε η ιδέα να πάρουν δίπλωμα οδήγησης στα 53-55 αλλά δίσταζαν. Μου λέει η μία !!!!!!! Μα δεν είμαι μεγάλη για να πάρω δίπλωμα? Προχώρα της λέω ποτέ δεν είναι αργά. Πέρασαν δύο χρόνια και οι αδερφούλες είναι "καμικάζι", πάνε και βλέπουν τους γονείς τους και τα απογεύματα μετά τη δουλειά. Δεν είναι πλέον βάσανο η διαδρομή για το χωριό αλλά βόλτα. Η αγάπη για τους γονείς και η θέληση να τους φροντίσουν ήταν ένα κίνητρο να κάνουν κάτι που για τον πολύ κόσμο είναι απαγορευμένο ή και .......επικίνδυνο Και φυσικά η φροντίδα δεν περιορίζεται στο.............................ξεσκάτισμα.

3. Συμμαθήτρια από το Λύκειο. Δεν πήγε Πανεπιστήμιο γιατί παντρεύτηκα και ήταν ήδη έγκυος την εποχή που δίναμε.
Τη συνάντησα πρόσφατα. Είχε και μεταπτυχιακά. Ο άντρας της πέθανε και εκείνη αποφάσισε να ξεκινήσει σπουδές σχεδόν μαζί με τα παιδιά της. Έχει μια πολύ καλή δουλειά σήμερα.

Οι παραπάνω 3 περιπτώσεις απόλυτα υπαρκτές έχουν σπάσει το πρόγραμμα "Κάθε πράμα στον καιρό του"

Εν μέρει ισχύει το "κάθε πράμα στον καιρό του" μόνο που ο "καιρός" είναι διαφορετικός για τον καθένα και δεν σχετίζεται με μια συγκεκριμένη ηλικία.
Τις περισσότερες φορές όταν έρχεται ο "καιρός" για κάτι μπαίνει μπροστά η ηλικία σαν εμπόδιο. Σε κάποιους έρχεται βολικό αυτό σαν δικαιολογία για την απραξία και το βούλιαγμα στον καναπέ. Τώωωρα πια.......!!!!!!!! Αυτό το "τώρα πια" βολεύει. Και όχι μόνο τους ίδιους αλλά και αυτούς που κινούν τα νήματα.
Γιατί τα ναυάγια του καναπέ είναι χειραγωγήσιμα όποιο πολιτικό κόμμα και αν ψηφίζουν..

[aftokaitoallo]

θα θεωρούσα αποτυχία μου σαν γονέας αν τα παιδιά μου δεν με φρόντιζαν στα γεράματα, κάτι θα είχα κάνει πολύ στραβά σίγουρα. θα θεωρούσα επίσης αποτυχία αν με φρόντιζαν ναι μεν αλλά υποκριτικά.
ας με φρόντιζαν όμως γιατί όλο και κάτι καλό θα διδασκόμασταν από την εμπειρία κι εγώ κι αυτά.

[aftokaitoallo]

προσωπικά είχα το παρατσούκλι "γιαγιά νικολέττα" από τότε που ήμουν πεντάχρονο.
βλέπω εδώ που μένω πολλούς γέρους και γριές να δέχονται την βοήθεια συγγενών τους όχι όμως και τόσο νέων πλέον. αυτοί που τους κοιτάνε είναι πενήντα και άνω ενώ τα νεαρότερα άτομα στο σόι τους που και που έρχονται να τους δώσουν λίγη προσοχή. αυτές οι νεαρότερες επισκέψεις είναι που γεμίζουν περισσότερη χαρά τους γέρους.

[doctormarkon]

Δεν εννοώ να μην νοιαζόμαστε για τους ηλικιωμένους.
Εγώ θα ήθελα όμως να με ενθαρρύνουν να στέκομαι στα πόδια μου και όχι το αντίστροφο.
Γιατί μιλάμε για πολύ πολύπλοκες σχέσεις και σκέψεις.

Άλλο ένα παράδειγμα προγραμματισμού αληθινό που έχω δει.

Νέους να φτιάχνουν σπίτι με τη μέγιστη πολυτέλεια και ότι ακριβότερο υπάρχει. Στο ίδιο σπίτι ζουν και ηλικιωμένοι. Οι λεγόμενες οικογενειακές πολυκατοικίες.
Όμως δεν έβαλαν ασανσέρ.
Οι ηλικιωμένοι κάθονται σπίτι και δεν έχουν ανάγκη να βγαίνουν.
Η γιαγιά πήγαινε εκκλησία τις Κυριακές και περίμενε αυτή τη μέρα.
Κάποτε όμως δυσκολευόταν να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σκάλες.

Η φροντίδα των ηλικιωμένων δεν περιορίζεται στο ξεσκάτισμα αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα που τα παιδιά τα στερούν από τους ηλικιωμένους για το.....καλό τους.

Γιατί να πηγαίνει εκκλησία έλεγαν, μεγάλωσε πια μπορεί να γλιστρήσει κάπου και να πέσει.

[Divine Sinner]

και εδω παιζει θεμα η κοινωνικη ταξη και η μορφωση.
Ξερω 70ρη πρωην διερμηνεα που ξερει 7 γλωσσες, βλεπει τα email του, εχει μηχανη, κανει ταξιδια στην τουρκια για να παρει αρωματισμενο καπνο για την πιπα του κλπ.
ηθελε παρ ολα αυτα να παρει μεγαλυτερη μηχανη και του φερναν αντιρησεις τα παιδια του.

[ArELa]

ηθελε παρ ολα αυτα να παρει μεγαλυτερη μηχανη και του φερναν αντιρησεις τα παιδια του.

πιο γέροι και συντηρούκλες απ'αυτόν δηλαδή!
Θα'θελα πολύ να γνώριζα αυτόν τον μάγκα
και ταυτόχρονα να ρίξω μια χοντρή τρολιά στα παιδιά του,
παρακινώντας τα να κάνουν παρέα με τα δικά μου.

Γεια σου ρε Ντιβίνο, μ'έφτιαξες σήμερις!