Η Σπίθα και το “οργανωτικό” της πρόβλημα που ακόμα δεν λύθηκε
Posted on 12/04/2011 by anarmodios
Φτάσαμε και σ’ αυτό. Θλιβερό, αλλά φτάσαμε. Μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές κινήσεις, από τις κινήσεις εκτός κομμάτων, η Σπίθα, να έχει “οργανωτικά” προβλήματα. Προσέξτε, όχι ιδεολογικά προβλήματα ή προβλήματα πολιτικής κατεύθυνσης. Αλλά “οργανωτικά” προβλήματα. Δηλαδή εσωτερικής οργάνωσης και δημοκρατίας.
Δείτε τις δύο επιστολές αποχώρησης από την Σπίθα, η πρώτη του κ. Ληναίου και η δεύτερη του κ. Καζάκη. Τις δημοσιεύω και παρακάτω αυτούσιες στα υστερόγραφα. Ο κ. Καζάκης έχει ξαναγράψει για το ίδιο πρόβλημα πριν λίγο καιρό πως “Το κίνημα δεν χρειάζεται υποταχτικούς και υπάκουους“.
Γιατί οδηγούμαστε πάντα “σ’ αυτά”; Γιατί ο καθένας κρύβει μέσα μας έναν τρελλαμένο εξουσιαστή ολιγάρχη, ακόμη και όταν δεν το φανταζόμαστε. Γιατί το εγώ του καθενός μας είναι το πρώτο θηρίο που απειλεί να φάει το εμείς. Γιατί η προβολή και η διασημότητα, το πολύ το παλαμάκι, “τον χαλάνε τον άνθρωπο”. Γιατί… για όλα αυτά.
Εχω γράψει και ξαναγράψει πως οι κομματικοί πολιτικοί έχουνε πολλά κουσούρια. Αλλος το ένα, άλλος το άλλο. Ολοι όμως μοιράζονται το ίδιο ελάττωμα: την αγάπη για εξουσία και προβολή. Αυτό το έχουν όλοι και σε αυτό υποκύπτουν.
Και την παρουσία αυτού του ελαττώματος σε όλους, σε όλους μας, την γνωρίζει πολύ καλά και την εκμεταλλεύεται εναντίον μας ο αιώνιος εχθρός των κοινωνιών του ανθρώπου: η οικονομική ολιγαρχία.
Και ειναι πάνω σε αυτό το ανθρώπινο ελάττωμα που πατάει η οικονομική ολιγαρχία και χτίζει τις φυλακές μέσα στις οποίες μας έχει κλεισμένους να της δουλεύουμε και να της παράγουμε πλούτο. Και έτσι αυτός ο τρομερός μας εχθρός, η ολιγαρχία του πλούτου, με τους ηγέτες μας πια δικούς του, λόγω του γνωστού ανθρώπινου ελαττώματος που συζητάμε, είναι η μόνη που γεύεται τον πλούτο που παραγουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Αφήνοντάς τις κοινωνίες να γεύονται μόνο την δυστυχία.
Ολη η ιστορία του ανθρώπου είναι μια θλιβερή επανάληψη αυτού του μοτίβου. Ολη η ανθρώπινη ιστορία.
Η ανθρωπότητα και οι άνθρωποι κάναμε επαναστάσεις, κάναμε κινήματα, κάναμε πολιτικά συστήματα, και σοσιαλισμούς και φιλελευθερισμούς με ανθρώπινο πρόσωπο, κάναμε και τι δεν κάναμε. Και πάλι στο ίδια καταλήγουμε.
Γιατί; Γιατί δεν βρίσκουμε τρόπο να καταπολεμήσουμε την ανθρώπινη εκείνη αδυναμία, που θέλει να συγκεντρώνει την πολιτική εξουσία, σε λιγα χέρια. Σε έναν ηγέτη, σε ένα πολιτικό γραφείο και σε μια κεντρική επιτροπή, σε μια κυβέρνηση. Κι έτσι καπιταλισμοί, φιλελευθερισμοί, σοσιαλισμοί, λιμοί και καταποντισμοί, καταλήγουν πάντα στο ίδιο τέρμα: στην ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. Δηλαδή στην δυστυχία μας.
Οσο δεν καταλαβαίνουμε πως αν δεν εφαρμόσουμε δημοκρατία ΣΑΝ ΚΕΡΒΕΡΟΙ ανελέητοι, παντού και πάντα, άδικα θα κάνουμε και επαναστάσεις, και κινήσεις και κινήματα, και θα ματώνουμε κι εμείς και οι “εχθροί” μας. Αδικα εντελώς.
Θέλετε να αποτύχει μια επανάσταση; Βάλτε της αρχηγό.
Θέλετε να πετυχει μια επανάσταση; Δημιουργείστε πολιτικές ομάδες με ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, χαλαρά συνδεμένες μεταξύ τους και χωρίς κεντρική ηγεσία. (Οπως θα έπρεπε να είναι οι Σπίθες από την αρχή δηλαδή).
Καλός ο Μίκης. Αλλά η φιλοδοξία του για προβολή δεν βοηθάει. Καθόλου.
Ο Μίκης θα εξυπηρετούσε αν τον βάζαμε να σταθεί στην πλατεία Συντάγματος, χωρίς καν να είναι αρχηγός κανενός κινήματος (δεν το χρειάζεται κιόλας ο άνθρωπος, το ξέρει, δεν το ξέρει). Να σταθεί και να βροντοφωνάξει στους έλληνες αυτά που πρέπει. Και πως δεν θα φύγει απο κει, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, μέχρι να μαζευτούμε όλοι οι έλληνες πίσω του, ποτάμι, ώστε να φύγει αυτή η κυβέρνηση της καταστροφής κα της λεηλασίας και να μπουν οι βάσεις για μια ελληνική κοινωνία δημοκρατίας.
Ούτε Σπίθα χρειάζεται ο Μίκης, ούτε Iskra, ούτε φωτιά. Μόνο να βγει στο Σύνταγμα (χωρίς τους Δημητροκάλληδες του Μητσοτάκη) να βάλει τις φωνές. ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ.
Κι αφού ολοκληρωθεί αυτό που πρέπει να ολοκληρωθεί, να αποχωρήσει και να αφήσει τον λαό να κάνει τα υπόλοιπα. Με δημοκρατία πάντα. Αυθεντική. Των πατέρων μας.
Εκείνη την δημοκρατία που είναι το μόνο φάρμακο που περιορίζει το φοβερό ανθρώπινο ελάττωμα του έρωτα της εξουσίας, της δημοσιότητας και της προβολής. Εκείνη την δημοκρατία που μας κάνει ΟΛΟΥΣ (και τον Μίκη ακόμη) ίσους πολιτικά.
Αν με πιάνεις…
Θραξ Αναρμόδιος
http://anarmodios.wordpress.com/2011/04/12/1-275/